Hoofdmenu

Hoe het was

Gestart door TeeZee, apr 28, 2008, 09:26:41

Vorige topic - Volgende topic

watergatehopper en 3 gasten bekijken dit topic.

Joost

Ik ben zaterdag nog eens een terrein van mijn top 10 verlanglijstje gaan wegstrepen; KFC Diest.

Een heel aantal jaar geleden was ik er al eens een kijkje gaan nemen op weg naar Heist en Woluwe-Zaventem. Het Warandestadion is een van de stadions die in Dimitri van Loocks Vergeten Arena's aanwezig is. Neem daarbij dat in Diest werd tussen 1957 en 1996 vrijwel onafgebroken op het hoogste of tweede niveau gespeeld werd en je kunt indenken dat het niet een veldje met enkel omheining is.

Hoewel de hoogtijdagen in het profvoetbal in Diest alweer 25 jaar voorbij zijn proef je in alles dat het een plek is waar de mogelijkheden om hogerop te komen wel aanwezig zijn. Sportief kiest de club echter voor een behoudende lijn en bivakkeerde ze na een faillissement in 2006  voornamelijk in de hogere Brabantse provinciale klasse. In 16/17 en 17/18 was er nog een poging in de landelijke amateurklassen maar dat bracht sportief geen succes. Op dit moment is Diest wel de koploper in 1e provinciaal en lonkt een nieuw avontuur hogerop.

Met stamnummer 41 is Diest een oude club maar tegenstander KFC Rhodienne-De Hoek kan een nog lager cijfer overleggen; 6. Al is de herkomst daarvan een beetje dubieus. Het gegoochel van destijds is te leuk om niet te vermelden en heeft haar herkomst in Brussel. Daar wilden twee fameuze clubs graag met elkaar verder; White Star (stamnummer 47) en Racing Club (Stamnummer 6). De nieuwe fusieclub zou met nummer 47 verder gaan maar het verlies van nummer 6 moest worden voorkomen.

Als truc werd toen het volgende bedacht. Op 21 juni 1963 wijzigde Racing Club haar naam tot RFC La Rhodienne. Een dagje later werd K Sport Sint Genesius Rode (stamnummer 1247) hernoemd tot Royal Racing Club. En nog een dagje later fuseerde het nieuwe Royal Racing Club met White Star. Zo verdween 1247 en kreeg de club in Sint Genesius Rode het stamnummer cadeau. Het jaar ervoor was Rode nog actief in Bevordering, Racing Club speelde in 3e klasse en dus kreeg Rode er ook nog een promotie bij die ze sportief net was misgelopen.

Nog een bijzonder detail is dat Rhodienne-De Hoek in de Nederlandstalige afdelingen actief is. De voertaal bij de club en in de stad is voornamelijk Frans want de club ligt ingeklemd tussen Wallonië en Brussel.

Dan nog het duel. Diest begon als koploper, Rode als middenmotor met een aparte vorm. Op de eerste speeldag won Diest met 1-5 en de eerste 7 duels leverde Rode slechts 2 punten op. Daarna volgde winst, verlies en vervolgens 6 overwinningen op rij.

Het talrijk opgekomen publiek, ik schat zo'n 800, zag Diest dus de aanval kiezen en Rode verdedigen. Dat deden ze heel aardig en Rode was zeer kundig in het ontregelen van de wedstrijd. Na een half uurtje lukte het Diest toch om een gaatje te vinden en direct was het 1-0. Met de euforie nog in het hoofd vergeet Diest vervolgens scherp aan de aftrap te komen en Rode profiteert gelijk; 1-1.

Na de pauze blijft het spelbeeld hetzelfde. Diest probeert maar Rode is op de counter minstens zo gevaarlijk. Maar een doelpunt valt er niet meer. Het eerste gelijkspel van het seizoen wordt door Rode en haar supporters gevierd als een overwinning.

Het Warandestadion uit 1946 is echt een pareltje met atletiekbaan. Aan beide lange zijdes zijn grote tribunes waarvan op dit niveau alleen de zittribune open is. Achter de doelen zijn ouderwetse staantreden.

Centrumstadje Diest heeft alles in zich om hogerop te komen maar ik zou vooral niet wachten totdat ze dat gelukt is want of er werkelijk ambitie betwijfel ik.

syntric

Citaat van: Joost op jan 07, 2020, 11:37:07

Nog een bijzonder detail is dat Rhodienne-De Hoek in de Nederlandstalige afdelingen actief is. De voertaal bij de club en in de stad is voornamelijk Frans want de club ligt ingeklemd tussen Wallonië en Brussel.


Toen ik paar jaar terug bij Rhodienne was, praatte men gewoon Nederlands daar aan de inkom en achter de toog (nou ja Brabants dialect), het is ook Vlaanderen daar. Ook op het Brusselse grondgebied zijn er (eerder tot mijn verrassing) Nederlandstalige clubs, tenminste bij Ritterclub was dat toch zo, en ik denk dat er nog eentje is, al ontsnapt de naam me.
Groundhopper for life :-)

Joost

Citaat van: syntric op jan 07, 2020, 12:57:51
Toen ik paar jaar terug bij Rhodienne was, praatte men gewoon Nederlands daar aan de inkom en achter de toog (nou ja Brabants dialect), het is ook Vlaanderen daar. Ook op het Brusselse grondgebied zijn er (eerder tot mijn verrassing) Nederlandstalige clubs, tenminste bij Ritterclub was dat toch zo, en ik denk dat er nog eentje is, al ontsnapt de naam me.

Dat is wel apart. Ik hoorde zowel de spelers als supporters duidelijk Frans praten en herinner me uit het nieuws dat het vanwege de uitdijing van Brussel een Franstalige enclave in Vlaanderen is geworden. Wiki bevestigd dat ook.

syntric

Citaat van: Joost op jan 07, 2020, 13:21:10
Dat is wel apart. Ik hoorde zowel de spelers als supporters duidelijk Frans praten en herinner me uit het nieuws dat het vanwege de uitdijing van Brussel een Franstalige enclave in Vlaanderen is geworden. Wiki bevestigd dat ook.

Het is idd een zgn 'faciliteitengemeente' zo zijn er wel meer. Geen idee hoe de verhouding FR/NL nu in feite is
Groundhopper for life :-)

Saltacampos

Citaat van: Joost op jan 07, 2020, 13:21:10
Dat is wel apart. Ik hoorde zowel de spelers als supporters duidelijk Frans praten en herinner me uit het nieuws dat het vanwege de uitdijing van Brussel een Franstalige enclave in Vlaanderen is geworden. Wiki bevestigd dat ook.
Sint-Genesius-Rode is een faciliteitengemeente (je kan dus je administratie ook in het Frans doen ook al behoort je gemeente tot Vlaanderen, er zijn er zo zes, dat is in de rest van Vlaanderen onmogelijk), maar behoort tot Vlaanderen, waar het ook geografisch ligt. Enfin, hetzelfde kan eigenlijk van Brussel gezegd worden, ook al is de voertaal van de meerderheid al jaren Frans, maar dat is een apart gewest geworden.

Er zijn nog plaatsen in Vlaams-Brabant zonder faciliteiten waar je veel Frans in de stadions zal horen, Grimbergen o.a.

Franstaligen willen wel in Vlaanderen wonen, maar Nederlands leren en gebruiken, nee hoor, daar doen we niet aan mee.

Het deint zelfs uit tot de Denderstreek in Oost-Vlaanderen, waar veel minder begoede mensen (vaak met migratie-achtergrond) uit het Brusselse naartoe komen omdat de huizen er goedkoop zijn. Het wordt gezien als één van de redenen van de enorme opkomst van extreem rechts in de regio Denderleeuw-Ninove-Geraardsbergen.
Over land and sea

hgrm

Het viel me bij Anderlecht juist op dat er veel Vlamingen kwamen uit de omliggende streken.
Laatste nieuwe stadion (516): De Groote Wielen - Rosmalen

Saltacampos

Citaat van: hgrm op jan 07, 2020, 22:07:08
Het viel me bij Anderlecht juist op dat er veel Vlamingen kwamen uit de omliggende streken.
Dat is al jaren zo. Anderlecht heeft een hoofdzakelijk Vlaamse aanhang, ook al staat de club bij de KBVB als "Franstalig" te boek.
In de tijd van de fankaarten was dat bijna 70%. Uit het Brussels Gewest was dat toen slechts 15%.
Dit soort succesvolle (in het verleden toch) clubs, hebben veel supporters uit andere regio's. Bij Club Brugge is het aantal Bruggelingen ook relatief laag, maar niet in die mate.
Toen Gent naar het nieuwe stadion verhuisde en wat succesvoller werd, viel me ook op dat er meer andere dialecten te horen waren dan het Gentse en die van de onmiddelijk in de buurt liggende regio's.

Zie artikel uit 2004 over de fankaarten bij Anderlecht toen:
https://www.nieuwsblad.be/cnt/g8q9rerc
Over land and sea

AthleticHolanda

#5662
Extremadura. Deze aparte naam trok eind jaren '90 mijn interesse en is sindsdien altijd blijven hangen. Destijds speelde de club twee seizoenen in de Primera waarna ze al snel weer afgleden naar regionaal niveau en uiteindelijk failliet gingen. Pas veel later kwam ik erachter dat Extremadura de naam van een van de autonome regio's is en dat de club uit Almendralejo komt. Niet heel vreemd omdat het misschien wel de minst bekende regio is, ruwweg bestaande uit het niemandsland tussen Portugal en Madrid.
De club werd weer opnieuw opgericht en vond recentelijk weer de weg omhoog, vorig seizoen reikte de club voor het eerst sinds de heroprichting weer tot de Segunda om zich vervolgens knap te handhaven. Omdat een verblijf op dit niveau best uitzonderlijk is voor de kleine club was vond ik het hoog tijd voor een bezoek.

Extremadura is best lastig te bereiken omdat het vrij afgelegen ligt. Een vlucht moet via Portugal, Madrid of Sevilla en dan nog is het uren reizen naar de streek. Met de aankondiging van Sevilla-Athletic op vrijdag was de keuze makkelijk en werd een vlucht naar Sevilla geboekt. Extremadura-Alcorcón stond immers in hetzelfde weekend gepland zodat ik zowel Athletic als Extremadura zou kunnen zien, beter zou het niet worden.
Vooral ook omdat Sevilla wel een klein zwak is. Na Rayo en Cádiz is het een van de weinige Castiliaanse clubs die op mijn sympathie kunnen rekenen, dat begon al in Eindhoven in 2006. Later bezocht ik nog de derby bij Betis alvorens het magische Pizjuan te bezoeken. Het komt niet vaak voor maar ik keek echt uit naar een tweede bezoek in dit stadion.


Op naar Sevilla dus. De ochtendvlucht naar Sevilla verliep volgens schema en nog geen 20 minuten na de landing stond ik in het stadscentrum voor de deur van het hotel. Sevilla is een prachtige stad maar als je alles al vaker gezien hebt is het zo bijzonder ook niet meer. Toch maakte ik een rondje langs het paleis en de Guadalquivir en uiteraard kon ik het niet laten om alvast even bij het stadion te gaan kijken. In vergelijking met 2015 had de buitenkant een ingrijpende verandering ondergaan. Vele Spaanse stadions werden de afgelopen jaren gemoderniseerd en opgepimpt, zo ook het Pizjuan. Onder andere een beeltenis van Antonio Puerta siert nu de façade, maar het belangrijkste van alles is dat de fameuze mozaïek de transformatie overleefd heeft.

De rest van de middag moest ik werken op de hotelkamer en eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Het was tenslotte maar bewolkt, een bord met zeevoer was al naar binnen gewerkt en zo kon ik even uitrusten van de heenreis.
Op tijd trok ik echter weer terug naar het stadion, dat zorgde voor een rode gloed in de omliggende straatjes waar al volop werd ingedronken. De sfeer was gemoedelijk want de supporters van Athletic kunnen zich hier zonder gedoe mengen in de menigte, iets dat niet overal vanzelfsprekend is. Anderzijds is dat logisch rondom een stadion waar de Arbonaida vaker te zien is dan het Spaanse rojigualda.


Athletic beleeft een prima seizoen en hikt tegen de Europese plaatsen aan. Sevilla doet het zoals verwacht een stukje beter en zal gaan spelen voor plaats drie. Omdat Athletic hier de laatste vijf keer verloor zonder een doelpunt te maken besloot Garitano om het eens met vijf verdedigers te proberen.
De tactiek van Athletic bleek een gouden vondst, maar dit nadat het welbekende clublied - gezongen uit veertigduizend kelen zonder ondersteunende muziek - voor indruk en kippenvel had gezorgd.
Sevilla liep zich stuk op de Baskische muur en Capa bracht Athletic op de counter zelfs op voorsprong. Dit onder toeziend oog van zo'n 300 supporters die het uitvak bevolkten. Een deel hiervan afkomstig uit Baskenland (863 kilometer enkele reis), een ander deel werd gevormd door de zuidelijke peña's. Zo hing er onder andere een spandoek uit Lepe, een stadje aan de zuidkust dat grenst aan Portugal. Het bevestigt nog eens de grootte van de club die me zelf nog steeds blijft verbazen.

Ondertussen waren de ultras van Biris Norte flink in vorm en onder aanvoering van het gepassioneerde publiek bracht de thuisploeg Athletic aan het wankelen. Luuk de Jong, ingevallen in de rust, stichtte gevaar, raakte de paal en een halve minuut later werkte hij via een verdediger de bal in het doel. Het laatste half uur restte Athletic niets anders dan de bal zo ver mogelijk weg trappen en wonderwel hielden ze stand. Alles werd uit de kast gehaald, tijdrekken, provoceren, simulatie, de thuisploeg en -supporters konden de haren wel uit hun hoofd trekken, maar het punt werd over de lijn getrokken, hoe onverdiend ook, het was tevens Sevilla zelf dat Athletic niet kapot kon spelen.


Sevilla teleurgesteld, Athletic blij, zo verliet iedereen weer het stadion. Wederom genoot ik van elke minuut en ook naar een derde, vierde, vijfde etc. bezoek zou ik uitkijken. Sevilla blijft een zwak vormen.
Ondertussen begaf ik me terug naar het hotel. De volgende ochtend stond tenslotte de reis naar Extremadura op het programma. Helaas niet naar Almendralejo, wel naar de streek. De Spaanse bond besloot Extremadura-Alcorcón eveneens op vrijdagavond te plaatsen waardoor een bezoek aldaar er niet meer in zou zitten. Nu had ik me er echter al dermate op verheugd om eindelijk deze streek eens te bezoeken, dat ik mijn plannen niet meer wilde wijzigen en gelukkig bleken er genoeg alternatieven. Het weekend was in ieder geval alvast goed begonnen.

Nort

Fratton Park is een stadion dat zonder twijfel in de top-10 van Engelse stadions staat en door de gunstige locatie, is het makkelijk te passen in een dagtrip. En juist om die reden, was ik er nog nooit geweest. ''Daar zou ik toch nog wel een keer komen'', was steeds de reden om voor een andere club te kiezen. Een weekend met vrienden en vriendinnen die voetbal wel leuk vinden, maar ook niet meer dan dat, was Portsmouth de ideale bestemming. Met twee auto's reden we richting de tunnel, waar enkele forumleden een hartverzakking kregen met onze aanwezigheid. Ditmaal misdroeg de New Kids afdeling zich niet en bleef mijn imago nog een beetje overeind.

Op weg naar Portsmouth was het om het half uur wel een keer raak. ''Ik moet plasseeen'' klonk het vanaf de achterbank en zo liep de tijd almaar op. Om hun pijn een beetje te verzachten, stelde ik voor om in een kroegje net voor Portsmouth dan maar alvast een biertje te doen. Dat voorstel werd met gejuich én argwaan begroet. Immers sta ik te boek als een man van de klok en ongeduld. Al snel kwam de aap uit de mouw. De kroeg was namelijk niet zomaar een kroeg, maar The Bird in Hand in Lovedean. Portsmouth won de FA cup van 1939, waarna de oorlog uitbrak. De havenstad kent een grote marine basis en was daardoor een populair doelwit voor de nazi's. Alsof het een eigen kind betrof, werd de cup zodoende veiliggesteld bij deze kroeg iets ten noorden van de stad. Stiekem had ik de hoop om er een replica cup aan te treffen of op z'n minst een hele collectie foto's. Niks van dat alles en een foto van 20cm x 15cm was alles wat herinnerde aan dit mooie stukje historie.

Het kleine stukje tussen Lovedean en ons hotel was zelfs voor de kleinste blaasjes te kort om nog een keer te moeten stoppen en zodoende hadden we ons doel eindelijk bereikt. Snel inchecken, tassen in de kamer afgooien en op naar het voetbal. De dames gingen shoppen, dus hadden we een middagje voor ons eigen. Over Fratton Park zijn al ontelbaar veel superlatieven geschreven, dat ik niet de moeite neem om het te beschrijven. Ik kan enkel bevestigen dat het een stadion is waar het hart van 'ons soort' mensen sneller van gaat kloppen.

Op 3 minuten loop afstand vonden we in de The Shepherd's Crook een fijne pub voor een biertje vooraf. De kroeg was aangekleed met krantenknipsels uit de hoogtij dagen van Portsmouth. Binnen was het vol met supporters van beide clubs, die een officieuze zang competitie hielden. Met Portsmouth als winnaar uiteraard. De wedstrijd naderde en dus werd het tijd om Fratton Park te betreden. Maar niet voordat we via een potje 'steen-papier-schaar' hadden bepaald wie in de rust eerder richting catacombe moest om bier te halen. Vijf waren er heel blij, totdat we op ons kaartje zagen dat er geen alcohol op onze tribune werd verkocht. Dat stond niet in de disclaimer.

Met plekken langs het uitvak waren de supporters om ons heen vooral druk met de Wimbledon supporters. Toppunt was een meneer van een jaar of 16, geheel gekleed in Stone Island kleren, die de topboy van Portsmoth uithing. Top vermaak voor ons. De wedstrijd stelde wel een beetje teleur. Weinig echte kansen en daardoor een timide sfeer. Portsmouth won wel en op die overwinning werd nog een biertje gedronken in dezelfde kroeg. Daarna was het tijd voor een hapje en drankje in het centrum en konden vele clichés over het Engelse stappen afgevinckt worden. 

Op zondag stond voor vier man nog een 2e wedstrijd op het programma met Bournemouth - Watford. Sinds de promotie van de club naar de Premier League is het zo ongeveer onmogelijk om voor thuiswedstrijden aan een kaartje te komen. Dean Court heeft een capaciteit van krap 10.000 plekken, waarvan er 1.200 richting de uitclub gaan. Een wedstrijd van Bournemouth bezoeken zat er om die reden de afgelopen seizoenen dan ook niet in. Gelukkig ben ik goed bekend met een Watford supporter die z'n connecties heeft en vier kaarten voor het uitvak regelde.

De dag begon slecht met een wegafsluiting tussen Portsmouth en Bournemouth, gelukkig waren we op tijd vertrokken en reden we om 12 uur de populaire kustplaats binnen. Jarenlang stond Bournemouth bekend als een populaire badplaats voor Britten om weekend en vakantie te spenderen. Sinds drie jaar is het ook bekend van haar voetbal en komt het met Watford een bekende tegen. Geregeld stond dit affiche op het programma in de Third Division, nu in de Premier League.

In 2015 promoveerde beide ploegen naar de Premier League, maar moest Watford op de laatste speeldag de titel laten aan Bournemouth. Sindsdien hebben de fans van Watford een afkeer ontwikkeld tegen Bournemouth en wilden ze maar al te graag winnen. Met Watford op plek 19 en Bournemouth op 18, was het een zogenoemde '6 punten wedstrijd'. De ontmoetingsplek voor de Watford fans was The Bell In met aangrenzend een programma boekjes winkel. Het reisgezelschap werd aan een biertje gezet, waarna ik in alle rust door de vele boekjes kon speuren. De opbrengst? Een programma boekje van de voetbal finale die gecombineerd werd met de afsluitingsceremonie van de Olympische Spelen van 1956 in Melbourne.

Het uitvak bij Bournemouth bevind zich op de lange zijde en derhalve hadden we goed zicht op het veld. Watford was het team in vorm en dat was te merken. Ze dicteerde de wedstrijd van begin tot eind en dat zorgde voor een heerlijk sfeertje in het uitvak. Het matte thuispubliek keek toe, hoe Watford met een 0-3 zege over Bournemouth heen klom richting de veilige zone. Een ontslag levert bijna nooit het gewenste resultaat op, in Watford wel. Met 13 punten uit de laatste vijf wedstrijden zijn de Hornets bezig aan een bizarre wederopstanding en is de interim manager Nigel Pearson de gevierde man.

Daarbij konden de fans van Watford het natuurlijk niet laten om het thuispubliek wat uit te dagen en te jennen. De populairste? ''Staying. Up going down staying up going down . The 'orns are staying up and the scum are going down!!'' Tussen al het plezier, was er ook een kleine keerzijde. Na de 0-2 werd er een rookbom ontstoken, waarna er een 20 minuten durende razzia ontstond tussen 10 politie agenten en 20 stewards om de dader te vinden. Onbekend of die gevonden werd, vierden de Watford fans hun feestje. Onze 'vriend' was na afloop vooral opgelucht om de drie punten en het besef dat Watford zich wel eens kan gaan handhaven dit seizoen.

Na het plezier, komt het venijn en stond ons de lange terugrit te wachten. Dit keer met een stuk minder plasstops, maar moest er onderweg nog drie keer gestopt worden om wat te eten. Zucht. Om kwart voor twee kon ik eindelijk het bed induiken. Een voetbaltrip met vrienden is leuk, maar ook gelijk een stuk vermoeiender dan met gelijkgestemden.

Koning Kriel

Afgelopen zaterdag stond dan eindelijk mijn bezoek aan Griffin Park op het programma. Een mooie dagtrip samen met forumgenoot Hugo. In de tunnel kreeg ik echter een hartverzakking toen we Nort en de New Kids tegenkwamen ;). Zonder plasstops wisten we Brentford te bereiken waarbij we vanuit de auto al een mooi beeld konden krijgen van het nieuwe stadion. Dat ziet er zo slecht nog niet uit als ik eerlijk ben. Ook Griffin Park is een echt pareltje en er gaan nog maar weinig wedstrijden in gespeeld worden, ik was dan ook erg blij er eindelijk te zijn. De wedstrijd zelf was prima, vooral de eerste helft was Brentford heer en meester en dus gingen we met een 3-0 stand de rust in. Na rust kon QPR nog iets terugdoen maar verder dan 3-1 kwamen ze niet.

Na afloop zijn we snel richting de auto gelopen om naar Wingate & Finchley te rijden, door wat drukte in het verkeer en uberhaupt te weinig tijd kwamen we daar aan toen de wedstrijd al een goede 20 minuten bezig was. De heren hadden echter keurig gewacht met scoren en net na onze aankomst werd de 0-1 gescoord door Cheshunt. Wingate & Finchley staat onderaan en heeft de punten hard nodig maar de scheidsrechter wou niet meewerken, een overduidelijke penalty werd door de beste man niet gegeven. Het lokale publiek kon het aan het begin en het einde van de rust niet nalaten om hem dat nog eens goed duidelijk te maken. Na rust was Wingate & Finchley een stuk beter (wellicht vanwege windkracht 5 in de rug) en kwamen ze terecht op 1-1. De scheidsrechter vond dat niet zo'n goed idee en wou alle mannetjes die hem uitgescholden hadden nog even terugpakken. Toen een Cheshunt speler nogal makkelijk naar de grond ging in de 16 wees hij dan ook naar de stip en zo kon Cheshunt op 1-2 komen. Het slotoffensief met nog een schreeuw om een penalty of 30 van Wingate & Finchley leverde niets meer op en dus bleef het 1-2. Al met al een erg leuke wedstrijd gezien hier.

Binnen een minuut na het laatste fluitsignaal zaten we weer in de auto en konden we (alweer zonder plasstops) naar de tunnel koersen. Iets na middernacht was ik thuis en lag ik in mijn bedje, het was weer een geslaagde trip.

FCT1980

Leuke verslagen!

Ik vraag me af hoe laat Hugo dan thuis is na zo'n dagtrip :)
There are football grounds and football grounds. Then there is Villa Park!

Hugo

Citaat van: FCT1980 op jan 13, 2020, 10:38:32
Leuke verslagen!

Ik vraag me af hoe laat Hugo dan thuis is na zo'n dagtrip :)

Meestal tussen 1:00 en 2:30 uur 's nachts. Ik ben dan ook een "echte", en niet zo'n watje uit Brabant.

FCT1980

Citaat van: Hugo op jan 13, 2020, 12:07:16
Meestal tussen 1:00 en 2:30 uur 's nachts. Ik ben dan ook een "echte", en niet zo'n watje uit Brabant.

Kijk dat zijn uitspraken :)
Maar zonder flauwekul. Een dagtrip voor jou is meer dan een halve dag extra ten opzichte van onze Brabantse vrienden. Een dagtrip naar Engeland is mij denk ik ook te ver.
There are football grounds and football grounds. Then there is Villa Park!

willytown79

Citaat van: Hugo op jan 13, 2020, 12:07:16
Meestal tussen 1:00 en 2:30 uur 's nachts. Ik ben dan ook een "echte", en niet zo'n watje uit Brabant.
haha, ja die slapen al bij Dunkerque ;-)

Joost

Citaat van: FCT1980 op jan 13, 2020, 13:17:39
Kijk dat zijn uitspraken :)
Maar zonder flauwekul. Een dagtrip voor jou is meer dan een halve dag extra ten opzichte van onze Brabantse vrienden. Een dagtrip naar Engeland is mij denk ik ook te ver.

Hoe lang duren jouw dagen?