Tussen het Tuig - Met Millwall naar Wembley

Gestart door Hielke, jun 02, 2010, 13:59:00

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Hielke

Millwall - Swindon Town
Wembley, 29 mei 2010





Piepend en krakend komt de metro tot stilstand op perron Westminster, pal onder de Big Ben. De ramen zijn beslagen. Mensen in Millwallshirts worden tegen de ramen aangedrukt. De deuren sissen open en er klinkt een strijdkreet. 'Míííííííííííílllllll!'. Als sardientjes in blik persen we ons tussen de uitgelaten massa. Nog twaalf haltes tot Wembley. 'The home of English football'.

Bij iedere halte stappen blauwwit uitgedoste mensen in en klinkt de strijdkreet. Dan, eindelijk, is de grote boog zichtbaar. Het karakteristieke, vernieuwde 'Wembeley'. Hier gaat Millwall, gesteund door dik dertigduizend supporters, spelen tegen Swindon Town. De inzet: promotie. League One. Play Off Final.

Meegezogen in een uitbundig uitgedoste, lawaaiige massa lopen we naar de uitgang van halte Wembley Park. Het regent. Buiten, onderaan de trappen, staan honderden supporters opgesteld onder het viaduct. Ze drinken en zingen. Als onze groep de metrohalte uitkomt, klinkt over en weer een massaal 'Who are you?', gevolgd door het bekende supporterslied. Knetterend hard gezongen.

'No one likes us. No one likes us. No one likes us.
We don't care.
We are Millwall. Super Millwall.
We are Millwall. From The Den.'






Een week eerder had ik nog geen flauw benul dat ik in deze situatie verzeild zou raken. Een lange zomerstop en mooi weer bleken echter een fatale combinatie. Opgejaagd door voetbalkriebels besloten 1920 en ik om naar een oefenwedstrijdje in Duitsland te gaan. FC St. Pauli tegen FC United. Het bestellen van de kaarten ging alleen wat lastig. 'Tijdelijk geen kaarten verkrijgbaar', wist de website. En niet zonder reden: het duel bleek al te zijn gespeeld. Foutje, bedankt.

Bij het zoeken naar een alternatief verschoof de aandacht al snel van wedstrijden in de Duitse Bratwurstliga naar een aansprekender affiche: Millwall – Swindon Town. Twijfelen hoefde eigenlijk niet. Binnen een halve dag waren de kaarten, de overtocht en de overnachting geregeld. In een hotel zoals je dat vaker ziet in Engeland: mooie naam, statige buitenkant, met van binnen bladderende muren, krakende vloerbedekking, springveermatrassen en een toastje met jam als ontbijt. Locatie: Crystal Palace, nabij stadion Selhurst Park. En goedkoop. Vandaar.

Met de auto naar Engeland vind ik leuker dan met het vliegtuig. Het ritje door het Vlaamse en Franse land, op het dek van de boot onthaald worden door de schilderachtige krijtrotsen van Dover, en daarna de vuurdoop: vier verkeerdom draaiende rotondes achter elkaar. Welcome to England.

In de haven van Dover pikt de douane ons eruit. Ik vermoed dat ons Nederlandse nummerbord daar een rol in speelt. 'Wanneer komen jullie terug?' vraagt de beambte streng. 'Zondag', zeg ik. 'En wat gebeurt er in de tussentijd?' vraagt hij argwanend. 'We gaan naar Londen, voor een voetbalwedstrijd.' Ik noem de naam Millwall bewust niet. De man knikt. Goed geantwoord. Doorrijden maar.


Calais.


De krijtrotsen van Dover.


De Big Ben en regen. Ja hoor, kan niet missen. We zijn in Londen.


Selhurst Park, het stadion van Crystal Palace. Niet ver (toch, 1920?) van ons hotel.


Een fraai, oud stadion. Deze komt op de verlanglijst voor een wedstrijdbezoek!


Bijzondere bouw. De weg loopt omhoog, daarom is de tribune achter het doel hoger dan de rest.


De avond valt in het zuiden van Londen.

Rondom Wembley verdrinken wij bijna in de zee van mensen. De uitingen van clubliefde zijn aandoenlijk. Kleine kinderen gewikkeld in Millwallvlaggen, volwassen mannen met blauw-wit geschminkte gezichten en vrouwen met bedrukte t-shirts: 'No one likes us, we don't care'. Een jaar eerder was Millwall dichtbij promotie naar het Championship, de Engelse eerste divisie. In de finale van de play-offs werd echter verloren van, nota bene, Scunthorpe United. Vandaag is dé dag. Het moet gebeuren, alsnog.

Rondom het stadion vloeit het bier rijkelijk en eet iedereen vette patat of een hamburger. Of allebei, natuurlijk. Die van Millwall zijn ruim in de meerderheid. Maar overal duiken ook de fans van Swindon op. Soms krijgen ze een opmerking naar het hoofd geslingerd. Dan lachen ze vriendelijk of roepen iets terug. 'Swindon!', bijvoorbeeld. Of 'Who are you?'. Pal voor het imposante stadion staat een bord met een pijl naar links en naar rechts. Het 'Millwall-tuig' –een zeer beruchte supportersgroep in Engeland- moet daar naar links. De tienduizenden fans van Swindon naar rechts.  Ook een manier om supportersgroepen te scheiden.


Oud...


En jong.

Geen turnstiles, geen betonrot en geen houten stoeltjes. Wembley is nieuw. Nieuw, maar toch mooi. De roltrap spuugt ons helemaal bovenin het stadion uit. Ik loop het vak in en krijg een kriebelig, bijna duizelig gevoel. Dit stadion is zó ontzettend groot. Negentigduizend stoeltjes, die in vloeiende golfbewegingen aaneengeschakeld zijn. Alsof je bovenop de Galibier staat en het dal inkijkt. Een weids landschap spreidt zich uit voor onze ogen. Beneden is een grasveld, met nietige stipjes. Geen Alpenkoeien, maar voetballers. De mastodonten van tribunes veranderen langzaam van kleur. De ene helft kleurt Swindonrood, de andere helft Millwallblauw. 


Een immens stadion!


De eerste hooligans melden zich. Nog niet helemaal wakker.


Of gewoon stomdronken.


Wembley stroomt al aardig vol.


De boodschap is duidelijk.

Ons vooroordeel over de aartsrivaal van West Ham United wordt bepaald niet bevestigd. Vijandig is het allerminst. Gezellig wel. Het lijkt wel alsof alle ruim dertigduizend supporters van Millwall elkaar persoonlijk kennen. Voor ons zitten drie mannen die duidelijk vaker gezamenlijk naar het voetbal zijn geweest. Eentje is stomdronken, de tweede zegt ieder woord in combinatie met 'fucking' en de derde loopt continu het vak in en uit. Ook tijdens de wedstrijd.

Bier mag niet mee naar binnen. In het herentoilet staan de wastafels vol met flessen en blikken alcoholische versnaperingen. Het lijkt wel een slijterij. Bovendien is de hele ruimte grijsblauw van de sigarettenrook. Alsof er zojuist een fakkel is afgestoken. Wembley is een rookvrij stadion, wordt overal zeer nadrukkelijk aangegeven, maar kennelijk geldt dat niet voor het toilet. Niet voor het Millwalltoilet, in elk geval. Zoveel is duidelijk.

De tijd gaat snel. Onder luid gejuich en gezang betreden de elftal het veld voor de warming-up. Iedereen steekt tegelijkertijd twee vuisten in de lucht en schreeuwt 'Míííííííííííílllllll!'. Net zolang tot werkelijk alle energie uit het lichaam is geperst. Oorverdovend. Een stadion vol vuvuzela's is er niets bij. De middelste man voor ons, die de hele tijd 'fucking' roept, pakt zijn Millwallvlaggetje. Hij geeft één wilde zwaai. Zo wild, dat het houten stokje pardoes doormidden breekt. Het vlaggetje maakt twee rijen verderop een zachte landing op iemands achterhoofd. Het gezicht van de vlaggenzwaaier betrekt even. 'Fuck it', roept hij, en zwaait verder met de vlag zonder stok.


Iemand zet de deur van het Millwalltoilet open...


De niet al te luidruchtige aanhang van Swindon Town.


Zampa the Lion, met een bescheiden rol in de befaamde documentaire 'That Final Day', is er ook.


Het affiche van vandaag.

De immense spanning is voelbaar. Aan alles. Best gek, als je een week tevoren nog niet van het bestaan van deze wedstrijd afwist. Maar de supporters van Millwall zuigen ons mee in hun enthousiasme. Al heel snel worden we in de emoties betrokken. Een verontwaardigde blik na een foute pass, en een gebalde vuist na een goede actie. Vooral de man die steeds 'fucking' roept, lijkt te denken dat wij echt supporters van Millwall zijn. Wij voelen bepaald niet de behoefte om hem uit die waan te halen.

Na een gebroederlijk en massaal 'God save the Queen'  begint de wedstrijd. Eigenlijk ontbreken alleen de hoge palen met dwarsliggers, verder zijn wij aanwezig bij een rugbywedstrijd. Powervoetbal zoals je dat zelden ziet. Vooral Millwall heeft een mooie, eigen stijl. Op het middenveld de bal veroveren en dan met z'n allen keihard naar voren rennen. Beukend en vechtend. Het arme Swindon komt er geen moment aan te pas.


Fanatieke steun vanaf de tribunes.


Millwall wint de meeste duels.


Rugbyvoetbal I.


Rugbyvoetbal II.

Millwall scoort. Onze kant van Wembley schreeuwt, brult, springt op en buitelt over elkaar. 'Míííííííííííílllllll!'. In alle enthousiasme merkt haast niemand dat het doelpunt wordt afgekeurd. Opvallend is dat spelers en supporters niet protesteren, maar gewoon verder gaan. Op het veld zien we een rush, vanaf de tribunes klinkt 'Míííííííííííílllllll!'. Even later scoort Millwall opnieuw. Nu telt het doelpunt wel. Wij doen net alsof we ontzettend blij zijn, want de man die steeds 'fucking' roept, kijkt heel blij naar ons.


Intense blijdschap na de 1-0.


Het is dat we niet in De Kuip zijn, anders had de tribune op z'n grondvesten getrild.


'Míííííííííííílllllll!'.


Ja, maar dat mag niet!


'Míííííííííííílllllll!'.

Lange tijd stevent Millwall onbedreigd op promotie af. Totdat een speler van Swindon in z'n eentje voor de keeper opduikt. Hij mist, op onwaarschijnlijk knullige wijze. De mensen om ons heen juichen alsof Millwall gescoord heeft en zingen 'Whááát the fucking hell was that?'.


Even een sigaretje roken, verborgen achter de vlag. De spanning stijgt...

Bij de beslissingswedstrijd in de tweede divisie verwacht je geen 73.000 supporters. Dat maakt het tot een bizarre belevenis. Alleen het voetbalniveau maakt duidelijk dat we hier niet bij een Champions League-wedstrijd in Noord-Londen zijn.

De man voor ons, die stomdronken is, slaapt. Het is de 85ste minuut. Zijn club stevent, dan eindelijk, af op die felbegeerde promotie. Een groots moment in de clubhistorie. Maar hij slaapt. Ondanks de herrie. Zijn kompanen lachen en laten hem slapen. Ik stel me voor hoe het is om wakker te worden met het bericht dat je club is gepromoveerd.

Alles doet denken aan een bekerfinale. De scheidsrechter fluit na een hectische slotfase voor het einde en het feest barst los. Een 'pitch invasion', zoals op The New Den gebruikelijk is, mag niet op Wembley. Daarvoor zijn prikkeldraadhekjes geplaatst. Toch veel supporters het veld op en vieren de promotie met de hossende spelersgroep. De stewards zijn niet mild en werken de veldbestormers hardhandig tegen de grond. Eentje weet zijn achtervolgers voor te blijven en springt weer over het hek. De juichende zee supporters in. Op verschillende plekken langs de kant ontstaan vechtpartijtjes tussen stewards en supporters. Bij ons in het vak heeft niemand dat door.


De spelers worden gehuldigd op het balkon.


Stadionverbod olé olé!


Gezellig een potje vechten met de stewards.


Een enthousiast onthaal voor de spelers.


De rode helft van het stadion is al leeg, maar blijft toch rood...


Grote vreugde bij de promovendus.



Iedereen schreeuwt en zwaait met vlaggen. Terwijl de spelers gehuldigd worden, klinkt nog één keer een massaal 'No one likes us, we don't care'. Een uur later stappen 1920 en ik de metro weer in. Wederom overvol. We lachen wat en schudden met het hoofd. We kunnen deze indrukwekkende ervaring nog niet echt onder woorden brengen.


Wembley stroomt leeg.


Mission completed. Op naar huis.

De volgende ochtend suizen we terug over de M20 en bekijken in het zicht van de haven het stadion van Dover Athletic. Een oase van rust. Achterin het dorp, weggestopt tussen de bomen en de heuvels. Wachtend op een wedstrijd.


Daar heb je het stadion van Dover Athletic.


The Crabble stadium.


Het rommelhok van Tinus de Terreinknecht.

Even later vaart de boot weg. Engeland blijft achter. De krijtrotsen liggen mooi in de zon. Overal vliegen meeuwen. In mijn oor suist het. De zee? Nee, dat niet. Het klinkt meer als 'Míííííííííííílllllll!'.



Het merendeel van de foto's is van 1920. Waarvoor dank.

TeeZee

Superfoto's.


Allemachtig, dit is een zeldzaam goed getimed shot.


Really nice.

Hielke, Hielke, Hielke, wat ben je toch een goede schrijver. Hoe was je nou aan kaartjes gekomen? Ikzelf hoop stiekem op het community shield in augustus op Wembley, dat zal wel lastig worden. 1920 is iemand van een Heerenveenforum?

Peenvogel

Mooi verslag Hielke! Ook 'clowns' met malle hoedjes en pruiken. De enige keer dat ik bij Millwall was barstte de kroeg uit zijn voegen van Stone Island, Burberry en stadionverboden ;)

HJanneman

Genoten!
Ondanks dat Millwall veel aantrekkingskracht heeft op foute figuren heeft het juist ook wel weer wat, want dat maakt die club groter qua naam dan het eigenlijk is(ook al is het geen goede naam).
Ben benieuwd of ze nu sportief ook op het niveau zitten waar ze thuis horen, want qua support vind ik ze wel een Championship-waardige club.

Hielke

Dank!

Citaat van: TeeZee op jun 02, 2010, 14:19:32
Hoe was je nou aan kaartjes gekomen?

Gewoon via internet. Zowel voor Swindon als voor Millwall was het op het moment dat ik ging boeken (dinsdagochtend, dus vier dagen voor de wedstrijd) general sale. Daar keek ik eerlijk gezegd wel van op.

Citaat van: TeeZee op jun 02, 2010, 14:19:321920 is iemand van een Heerenveenforum?

Ja. Hij bezoekt praktisch alle wedstrijden van Heerenveen en maakt daarvan al jááárenlang fotoverslagen op zijn eigen site: www.feanfans.nl.