Voetbal in - het land van de rijzende zon - Japan

Gestart door Nort, okt 13, 2016, 11:24:26

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

Nort

Voetbal in Japan
Japan blijft voor groundhoppers toch wel onbekend terrein en dat is natuurlijk niet vreemd. De afstand, de taal en de cultuur zorgen voor barrières en verder dan een artikel in het 'Staantribune' magazine en vier posts op dit forum (http://www.groundhopping.nl/index.php?topic=906.msg19983#msg19983) komt het Japanse voetbal doorgaans niet in Nederland. En dat terwijl de Japanse (voetbal)cultuur bijna 180 graden verschilt met onze Nederlandse gebruiken. Alleen daarvoor is een bezoek aan Japan en het voetbal al een geweldige ervaring.

Dat ik in aanraking ben gekomen met het Japanse voetbal is puur toeval en komt doordat mijn werkgever zich wel richten op de Japanse markt. In die hoedanigheid bracht ik vorig jaar een bezoek aan Japan en een voetbalwedstrijd mocht daarin natuurlijk niet ontbreken. Dat werd, mede door het wedstrijdverloop, een van mijn meest memorabele wedstrijden. Het was indrukwekkend (en natuurlijk ook weer logisch) om te zien hoe de Japanners hun cultuur mee nemen naar het voetbal en dat was zo anders dan hoe wij voetbal beleven.

Ook dit jaar staat een bezoek aan het land van de rijzende zon op het programma, alleen is de competitie dan al helaas afgelopen. Gelukkig vallen de werkzaamheden precies in de week van het WK voor clubteams, waardoor er toch nog voetbal op het programma staat.

WK voor clubteams
Voor het WK van clubteams geldt hetzelfde als voor Japan, het krijgt nauwelijks aandacht in Europa en dat komt mede doordat het WK altijd in verre oorden wordt georganiseerd (buiten Europa). Oké, jaarlijks wordt de samenvatting van de finale in het sportjournaal meegenomen maar dat is het dan ook gelijk. Behalve de fans van de deelnemende clubs kan niemand het schelen wie de prijs wint en dat is ook op toepassing van mij, tot nu toe dan.

Het WK voor clubteams vindt plaats van 8 december t/m 18 december en de 6 kampioenen van elk continent (Europa, Noord/centraal-Amerika, Zuid-Amerika, Afrika, Azië, Oceanië) + kampioen van het organiserende land strijden om de wereldcup. De kampioen van Oceanië speelt eerst een kwalificatie wedstrijd tegen de kampioen van het organiserende land.

De winnaar strijd samen met de kampioenen van Noord/Centraal-Amerika, Afrika en Azië om een plek in de halve finale. Daarin treft de winnaar, de kampioen van Europa of Zuid-Amerika (zij stromen pas in bij de halve finale). De winnaars spelen in de finale tegen elkaar en de verliezer spelen de troostfinale.

Het toernooi wordt gespeeld in twee stadions, Osaka en Yokohama, waarbij zowel de kwartfinales als ook de troost en de grote finale op dezelfde dag in het zelfde stadion worden gespeeld. Je kunt dus op twee speeldagen alle teams (behalve de verliezer van de kwalificatie wedstrijd) en beide stadions bezoeken.

Gezien mijn werkzaamheden exact tussen deze twee speeldagen inliggen (een betere planning kan niet) is het plan om zowel de kwartfinales als de finales te bezoeken. Kaartjes voor de kwartfinales zijn al in bezit en voor de finale moet ik wachten op de volgende verkoopronde. Al gaat dat vast goed komen.

Blog
In de komende periode ga ik proberen wekelijks een bericht te plaatsen m.b.t. het WK voor clubteams en het voetbal in Japan. In december volgen de verslagen van het toernooi en probeer ik ook wat te schrijven over de Japanse cultuur (het liefst in combinatie met voetbal).

Robbie

Wat mooi! Ik kijk al uit naar je verslagen. Ik weet niet of je het gelezen hebt, maar in het laatste nummer van Staantribune staat een verhaal over Japan.

Jehoentelaar

Waar een wil is, is een vinck.

Instagram: @groundhopperjehoentelaar

Nort

Citaat van: Robbie op okt 13, 2016, 13:01:26
Wat mooi! Ik kijk al uit naar je verslagen. Ik weet niet of je het gelezen hebt, maar in het laatste nummer van Staantribune staat een verhaal over Japan.
Klopt, heb ik gelezen!

Nort

Hoofdstuk 1: Intercontinental Cup

Ontstaan Intercontinental Cup
Hoewel clubs zo nu een vriendschappelijke wedstrijd speelde, werd het internationale club voetbal pas in 1955 ingevoerd met de Europa Cup en het werd een doorslaand succes. Al snel volgde de Zuid-Amerikaanse voetbalbond (CONMEBOL) het voorbeeld van de Uefa en kwam met een eigen competitie genaamd 'Copa Libertadores' en kende in 1960 haar eerste editie. De Braziliaanse voetbalpresident, Havelange, zag commerciële mogelijkheden in een jaarlijkse wedstrijd tussen de winnaar van Europa en Zuid-Amerika en zo kwam de Intercontinental Cup tot stand, nog voordat de eerste editie van de Copa Libertadores was afgelopen. Het concept was simpel, beide ploegen spelen een keer uit en een keer thuis en indien nodig zou er een 'replay' volgen.

Voor de eerste editie mocht het Europese Real Madrid het opnemen tegen het Uruguayaanse Peñarol. In Montevideo werd het 0-0, maar in de return liet Real Madrid, voor het oog van 100.000 toeschouwers, niets heel van Peñarol en won met liefst 5-0. Als trotse winnaar van de cup, dacht Real Madrid het predicaat 'kampioen van de wereld' te mogen gebruiken, maar dat was tegen het zere been van de FIFA.

Mislukte machtsgreep van de FIFA
Na het eerste toernooi greep de FIFA, zoals nog steeds, hardhandig in en eiste de toernooi organisatie op zich met deelnemers van over de hele wereld. De CONMEBOL en UEFA waren not 'impressed' en sloegen het aanbod in de wind. In de hoop dat beide bonden alsnog overstag zouden gaan, dreigde de FIFA de Intercontinental cup te verbieden. Zo ver kwam het niet, maar de wedstrijden moesten wel aangemerkt worden als 'vriendschappelijk' en werden niet officieel erkend door de FIFA.

Wantoestanden
Dat waren echter niet de eerste, en ook zeker niet de laatste, problemen die de Intercontinental cup moest zien te overwinnen. Tijdens de jaren '60 waren vooral de Argentijnse en Uruguayaanse clubs niet vies van gemeen spel, wat de Braziliaanse clubs deed besluiten om zich terug te trekken van zowel de Copa Libertadores als de Intercontinental Cup.

Maar behalve Brazilië hadden ook de Europese clubs veel last van de verkapte oorlogsvoering door de Zuid-Amerikaanse landen. Zowel Celtic, Manchester United als AC Milan werden fysiek en mentaal bejaagd door alles en iedereen. Fans, spelers en zelfs bestuursleden hadden er letterlijk alles voor over om die prestigieuze beker te winnen. Pas nadat de internationale pers zich er mee begon te bemoeien, kwam de Argentijnse dictator in actie en deelde schorsingen uit tot liefst 30 jaar.

De bril van Joop van Daele
Tekenend voor de Argentijnse praktijken zijn de gebeurtenissen rondom de bril van Joop van Daele. Nadat de heenwedstrijd in Buenos Aires, mede door doelpunt van Joop, in 2-2 was geëindigd, werd de return in de Kuip gespeeld. Nadat Joop van Daele Feyenoord in die wedstrijd op voorsprong bracht, vonden de Argentijnen het welletjes geweest. De bril van Joop werd afgekapt, doorgegeven en uiteindelijk kapot gestampt.

Mede door deze actie zag Ajax af van haar deelname in 1971, maar ging een jaar later alsnog overstag om mee te doen. In Argentinië merkt Ajax aan den lijve waarom ze een jaar eerder nog hadden afgezien van deelname. Schoppartijen, bedreigingen en intimidaties waren aan de orde van de dag. De Intercontinental Cup wordt wel gewonnen, maar vanwege alle gebeurtenissen zag Ajax een jaar later opnieuw af van deelname. Steeds meer clubs volgden het voorbeeld van Ajax en zowel in 1975 als 1978 werd de Intercontinental cup niet eens gehouden.

Ondanks vele pogingen om het toernooi in leve te houden, dreigde het op een fiasco uit te lopen. In 1979 zaten er bij Malmö – Olimpia nog geen 5.000 supporters op de tribune en daarmee stevende het toernooi op zijn laatste jaargang af. Immers, moest er door de organisatie elk jaar geld bijgelegd worden om de wedstrijden nog te organiseren.

Volgende week: Hoe Toyota en Japan de wereldcup van een ondergang behoedde.

Nort

Volgende week: Hoe Toyota en Japan de wereldcup van een ondergang behoedde.

Het is donderdag, tijd voor een update. Ditmaal twee hoofdstukken, gezien ze nauw met elkaar verbonden zijn.

Hoofdstuk 2: Hoe Toyota de wereldcup van een ondergang behoedde

Ommekeer
Terwijl het toernooi op de intensive care lag en de artsen op het punten stonden om de stekkers eruit te trekken, bood autofabrikant Toyota de helpende hand. Zij wilde hun naam wel aan het toernooi verbinden, en in het kielzog veel geld mee brengen. In ruil daarvoor hadden ze twee eisen. Het toernooi moest jaarlijks in Japan plaatsvinden en bovendien moesten de winnaars van de Europa Cup en de Copa Libertadores verplicht aanwezig zijn. Het was een 'offer you can't refuse' en zowel de UEFA als de CONMEBOL accepteerden het aanbod. Daarbij lieten ze voor aanvang van de Europa Cup elke club een contract ondertekenen dat hun verplichtte, bij een eventuele winst, om naar Japan af te reizen.

Met Japan als locatie werd het return-principe overboord gegooid en hoefden de Europese clubs niet meer naar Zuid-Amerika af te reizen. Daarmee waren de schop- en knokpartijen ook direct verleden tijd en begon de Intercontinental cup langzaam het aanzien terug te winnen.

Vriendschappelijk karakter
In 1980 werd de Intercontinental Cup dus voor het eerst in Japan gehouden, waarbij het niet direct het geluksoord voor de Engelsen en Europese teams werd. In de eerste editie verloor Nottingham, gevolgd door Liverpool een seizoen later en het daaropvolgende seizoen voltooide Aston Villa de Engelse trilogie der nederlagen. Twee jaar later verloor Liverpool opnieuw en pas bij de 7e (!) editie wist een Europese club de beker te pakken.

Het verschil in beleving tussen Europa en Zuid-Amerika was dan ook erg groot. In Europa zag men het als een leuk uitstapje naar Japan, terwijl de Zuid-Amerikaanse ploegen alleen voor de overwinning naar Japan kwamen en vaak gesteund werden door duizenden supporters die de ploeg achterna waren gereisd.

Zo verloor PSV in 1988, met Romário en Koeman in haar gelederen, de strijd om de wereldbeker en het commentaar van Addick Koot na afloop was tekenend. 'Wij hebben die wedstrijd van toen absoluut niet serieus genomen. Zo gingen we in plaats van in het hotel in een hamburgerrestaurant eten'.

Hoofdstuk 3: Het ontstaan van de Japanse Football League

Ontstaan professionele competitie
Waar de belangstelling in Europa achter bleef, liepen de Japanners warm voor het toernooi. Sterker nog, het zorgde eind jaren '80 voor een nieuw voetbalvirus in Japan. Er werden voetbalscholen opgezet, toeschouwersaantallen kregen een exponentiele groei en dat leidde uiteindelijk tot de oprichting van de J1 League in 1993 (onze Eredivisie). De J1 league groeide op zijn beurt uit tot de Premier League van Azië en wordt nog steeds gezien als een van de meest prestigieuze competitie van het continent.

Anders dan in Europa zijn de meeste clubs in Japan ontstaan en gelieerd aan een bedrijf, voornamelijk uit de auto industrie. Zo heeft de populairste club van het land, Urawa Red Diamons, haar oorsprong te danken aan Mitsubishi, terwijl de huidige kampioen, Sanfrecce Hiroshima, weer gelieerd is aan Mazda. Maar ook Yamaha, Toyota en Nissan hebben hun 'eigen' club op het hoogste Japanse niveau. Eén geluk, de bedrijfsnamen zijn niet in de clubnamen opgenomen.

Football league van Japan
Hedendaags bestaat de Japanse Football League uit 56 ploegen verdeeld over 3 competities. Op het hoogste niveau, de J1, strijden 18 clubs in een zeer ingewikkelde structuur, waar zelfs de Belgen jaloers op zouden zijn, om het kampioenschap. De kampioen wordt bepaald via een play-off systeem, waarvoor de kampioenen van heen- en terugronde zich kwalificeren + de beste 3 'overall' presterende ploegen. Als de kampioenen van de rondes ook bij de beste 3 'overall' presterende clubs behoren, wordt er geen vervangend team opgeroepen. Afhankelijk van de competitie zijn er dus 3 tot 5 deelnemers aan de play-offs, waarbij het hoogst geklasseerde team een 'bye' krijgt bij een eventueel oneven aantal clubs.

Hoewel deze structuur voor vijf seizoen zou gelden, is besloten om de play-off structuur voortijdig te beëindigen. Vanaf 2017 is degene die na 34 wedstrijden bovenaan staat gewoon weer de kampioen. Aan de onderkant degraderen de laatste drie direct naar de J2 en worden er geen play-offs gespeeld.

De J2 kent 22 clubs en is daarmee de grootste competitie van het land. De nummers 1 en 2 promoveren direct, terwijl de nummer 3 t/m 6 play-offs spelen. Onderin degradeert enkel de nummer laatst direct en mag nummer 21 op herkansing via de play-offs. Degraderen naar de J3 wil overigens niemand, want dat is een halve Micky Mouse competitie.

Er spelen 16 clubs in de J3, waaronder twee beloften teams, en heeft een semiprofessionele status. Doordat slechts 7 ploegen een licentie hebben om te mogen promoveren (waaronder de twee beloften teams) en men niet kan degraderen, hebben 9 clubs een spek-en-bonen bestaan. De Japanse voetbalbond heeft de ambitie om van de J3 een serieuze competitie te maken, maar slaagt daar vooralsnog niet in. Heel gek is dat ook weer niet, aangezien de J3 pas sinds 2013 bestaat.

Volgende week: (voetbal)cultuur in Japan

Joost



Nort

Een hoofdstuk dat niet direct gerelateerd is aan voetbal, maar nodig is om de beweegredenen achter de Japanse voetbalcultuur te snappen.

Hoofdstuk 4 Cultuur in Japan

Van alle landen uit de 'Westerse' wereld hebben we met Japan misschien het grootste cultuurverschil. Waar men in Nederland allergisch is voor autoriteit, zijn ze daar in Japan mee getrouwd en dat zie je overal terug. Als je baas links wilt, dan ga op zijn minst kijken of rechts niet een betere optie kan zijn. Bij Japanners komt die gedachte niet eens in hun op en volgen ze netjes het pad van hun baas.

Ook bij zakelijke besprekingen zie je hiërarchische verhouding sterk terug. De 'juniors' houden keurig de lippen op elkaar en er wordt pas gesproken als er een goedkeurend knikje van de baas is gekomen. Na afloop van het zegje wordt er met smacht gewacht of het antwoord bevredigend was. Vergelijk dat is met de vergader cultuur van de lompe en directe Hollanders, die het weinig kan schelen met wie ze om de tafel zitten.

Het is Japanners dan ook geleerd om vooral binnen de lijntjes te tekenen en vanwege het ontzag voor autoriteit gebeurt dat dan ook. Op de perrons van treinen en metro's zijn wachtlijnen gemaakt, waar elke Japanner dan ook gebruik van maakt en keurig wacht tot iedereen is uitgestapt. Hoe anders is dat in Nederland, waar men zich als een stel hongerige varkens naar binnen wurmt om dat ene vrije zitplekje te bemachtigen.

Behalve hiërarchie is je sociale status in Japan heel belangrijk. Een Japanner wordt geacht een druk sociaal leven te hebben, waarbij de familie op plek 1 staat. De kroos van tien maanden worden dan ook overal mee naar toe gesleurd om maar te laten zien dat je een 'succesvol' leven leeft. De familie reputatie is ook zeer belangrijk en je moet ook niet proberen om deze te schaden. Dit is dan ook een van de redenen waarom het criminaliteit cijfer in Japan zo laag ligt. Pleeg je een misdrijf? Dan wordt dat breed uitgemeten in de krant en worden de overige familieleden te schande gemaakt. Bij de opvoeding wordt dan ook duidelijk gemaakt om niet het verkeerde carrière pad te kiezen. Een Japanner is dan ook niet gewend om de fiets op slot te zetten, er is toch niemand die hem jat.

Tot slot speelt de 'tijd' een grote rol in het dagelijkse leven. De dag indeling wordt met uiterste precisie gepland en het schema kent geen enkele vertraging. Een Brabants kwartiertje of een Afrikaanse 'mañana mañana' zit er dan ook niet in. Bij een bedrijfsbezoek zijn zelfs de exacte minuten van aankomst beschreven en staan de taxi's met draaiende motors je al op te wachten om je precies op tijd voor de deur van het bedrijf af te zetten.

Volgend hoofdstuk: De Japanse voetbalcultuur

Saltacampos

Interessant !

Wij Europeanen (en veel anderen) zijn inderdaad barbaren in vergelijking met de Japanners, wat je beschrijft ivm het wachten om een metro of bus te nemen is zeer herkenbaar, hier is het de wet van de jungle. In Engeland is er vaak ook nog discipline wat dat betreft, Vlaanderen is een ramp en Spanje is zo mogelijk nog erger...

Mijn buren waren onlangs in Japan en vertelden hoe ze daar drie mensen op straat een plastic zakje dat door de wind werd meegedragen, zagen achtervolgen. Ze kregen het uiteindelijk te pakken en namen het mee naar huis om het daar in de vuilnisbak te gooien. Vlakbij mijn vakantiehuis in Frankrijk is een prachtig natuurgebied waar je meestal helemaal alleen kan rondwandelen. Tot mijn ontstellende verontwaardiging trof ik daar op het mooiste plekje een lege broodjeszak aan, ik heb die dan ook maar "op zijn Japans" meegenomen naar huis. Ik hoop dat mijn kinderen hier een voorbeeld aan nemen.

On topic, de J-League is al een aantal jaar te zien op Eurosport, de sfeer in de stadions lijkt me vrij indrukwekkend en het voetbal best goed.

Over land and sea

TeeZee

Ik mocht in het voorjaar van 2007, tijdens de sakurabloei, naar Japan en kan het bovenstaande ook weer onderschrijven. Je ziet in Tokio geen straatafval. Ik zag wel op het zeer drukke centraal station twee Japanners tegen elkaar botsen. Ze wisten niet hoe snel ze allebei hun verontschuldigingen moesten maken. Meerdere malen. In Nederland was dat waarschijnlijk vooral een opeenvolging van kijk-uit-je-doppen-scheldwoord-krachttermen geweest.

Nort

Dat ben ik inderdaad vergeten te melden, Japanners en hun opruim drang. Alleen daar kun je waarschijnlijk al een boek over schrijven, in het scheiden van hun afval zijn ze meesters. Dat komt ook nog terug in het stukje van deze week.

Gerrit-Jan

Leuke stukjes!

Citaat van: Nort op nov 03, 2016, 20:29:17
Op de perrons van treinen en metro's zijn wachtlijnen gemaakt, waar elke Japanner dan ook gebruik van maakt en keurig wacht tot iedereen is uitgestapt.

Was in Fukuoka ooit bij een van de grote sumo wedstrijden; hier werd gele tape op de grond geplakt waar het publiek achter diende te blijven --> werkte perfect :)

Nort

Hoofdstuk 5: Japanse voetbalcultuur
In Japan is voetbal veel meer een sociale aangelegenheid dan het hier in Europa is. Hier maak je er met vrienden een leuke middag/avond van en dat is het dan ook. Voor Japanners is het belangrijk om 'ergens' bij te horen en dat zie je terug in en buiten het stadion. Zo worden de clubkleuren opvallend veel gedragen in alle leeftijdscategorieën, vaak om aan te tonen dat je bij een bepaalde 'groep' hoort (In Japan is het belangrijk om op sociaal vlak actief te zijn). Het 'erbij horen' betekent ook dat de baby van 6 maanden niet achter kan blijven, ook al mist de moeder daardoor vrijwel de gehele wedstrijd.



De sfeergroepen van clubs zijn een kopie van de Europese ultra's, met als verschil dat je geen boze mensen met capuchon aantreft. Ook protestdoekjes tegen de politie en andere politieke uitingen zullen niet zo snel getoond worden. Tijdens mijn bezoek gingen de ultra's van Oita zelfs graag op de foto's en de gezichten hoefde niet eens geblurd te worden. En tot slot, het fanatieke gehuppel en gespring van de fans is te komisch voor woorden en dat 90 minuten lang.



Zoals eerder besproken zie je ook de cultuur van het nette wachten en opruimen ook terug in het stadion. Men vormt een nette rij voor de catering en laten zelfs vrouwen met kinderen voor, zodat zij binnen mum van tijd van hun lekkernij kunnen genieten. Het assortiment bestaat voornamelijk uit lokale specialiteiten, waarbij het oog niet bepaald verwend wordt. De Japanners smullen er wel van en als het eten op is, dan worden alle zakjes opgespaard om het te deponeren in de afvalbak. Om er zeker van te zijn dat het afval op een juiste manier gescheiden wordt, is er zelfs een 'afval meester' in dienst die het afval scheidt. Zelfs bij een sfeeractie ontstaat er geen papier tsunami en worden de blaadjes keurig opgevouwen om na afloop weg te gooien in de, juiste, prullenbak.



Het begin van de wedstrijd gaat gepaard met een grotere poppenkast dan de UEFA zou durven dromen. Als eerste worden de ballenjongens één voor één voorgesteld en wordt er na het omroepen van de naam een buiging gemaakt. Vervolgens is de voorzitter aan de beurt om iedereen welkom te heten (althans dat was het vermoeden, we konden er niets van verstaan) om vervolgens naar elke tribune een buiging te maken. Bij de opkomst wordt er een lint gespannen, waartussen de voetballers het veld betreden en de pers afstand moet nemen. Na vier-en-veertig buigingen over en weer kan er dan eindelijk afgetrapt worden.



Het respect naar elkaar en richting de scheidsrechter is misschien wel het grootste verschil op het veld. Een keer appelleren en daarna gehoorzaam de beslissing van de scheidsrechter accepteren. Ook het onderlinge respect is groot en is het aannaaien van kaarten (nog) geen gemeengoed in Japan. Toch blijken ook Japanners hun woede niet altijd te kunnen beheersen en bij het eerste protest laat de scheidsrechter het niet na om dat direct te straffen met meerdere gele kaarten. Na afloop gaat elk team weer in een rijtje staan om opnieuw vier-en-veertig buigingen te maken.



Volgend hoofdstuk: Eén jaar na data, een terugblik op het verhaal uit een 'jongensboek'

maikelll043

Zo te lezen is dit inderdaad de natte droom van de UEFA, hahaha