Hoe het was

[headout]

Ervaren nog meer mensen dit zo?

Yup. Plus dat wat Syntric beschrijft, dat gevoel heb ik ook. Duitsland vind ik ook een stuk relaxter waar het kaarten betreft itt Engeland (en ook NL) waar je vrijwel altijd een membership nodig hebt.

Ik was recentelijk bij Arminia Bielefeld waar een deel van het publiek op de lange zijde zelf sfeer probeerde te maken zonder capo/trommel/ultra gebeuren, maar volledig overstemd werd door de korte zijde waar wel zo'n figuur met microfoon stond te bleren. Desondanks een leuke middag gehad.

[FC_Emmen]

In augustus 2024 maakte ik samen met Lukasz een tripje naar Londen.

Barkingside FC – Hoddesdon Town
Na een korte vlucht vanaf Eindhoven Airport kwamen we op tijd aan om in een pub nog wat te eten en te drinken in de beergarden van een pub. In de beergarden van ''The Prince Of Wales'' werden we onder het genot van een biertje getrakteerd op optreden van een aantal zingende Indiers.

Na het eten en drinken vertrokken we richting het Cricklefield Stadium voor de wedstrijd Barkingside FC tegen Hoddesdon Town. Omdat er in de buurt geen wedstrijden uit de EFL of PL waren kozen we voor deze wedstrijd. Hoewel de sfeer bescheiden was zorgden enkele autistische vinckers voor vermaak. Zo waren ze luidkeels over andere vinckers aan het roddelen. Het leverde een spaarzaam hoogtepunt op bij een vrij saaie wedstrijd die in 1-1 eindigde.

Bromley FC – AFC Wimbledon
De zaterdag stond volledig in het teken van voetbal. Onze dag begon op St Pancras International bij de lokale Wetherspoons waar supporters uit het hele land binnendruppelden gedurende de ochtend. Na een stevig full English breakfast vertrokken we naar Bromley, waar ze hun thuisdebuut maakten in de English Football League (EFL) tegen AFC Wimbledon. We merkten aan alles dat het allemaal nieuw was voor de club, met lange wachtrijen bij het eten en drinken en zenuwachtige stewards.

Op de zonnige staantribune bij Bromley zagen we de thuisploeg met 2-0 winnen.

West Ham United – Aston Villa
Na de wedstrijd reisden we door naar het London Stadium voor de wedstrijd West Ham United tegen Aston Villa. Hoewel zowel de algemene sfeer in het stadion als het stadion zelf matig waren, bevonden we ons dankzij FCT1980 in het uitvak, waar de Aston Villa-supporters een mooi feestje vierden en voor een goede sfeer zorgden. Villa wist met 1-2 te winnen waardoor de sfeer ook goed bleef.

Na de wedstrijden gingen we een hapje eten en vertrokken we vroeg richting ons hotel om een paar uurtjes te slapen aangezien we een zeer vroege vlucht terug hadden naar Eindhoven. Op het vliegveld waren er voor de security/douane lange rijen wat sommige mensen erg deed stressen. Een volgende keer zou ik echter overwegen om een minder vroeg tijdstip voor de terugvlucht te kiezen om de reis iets relaxter te maken. 

[bunnet]

Zaterdagochtend werd ik voor de wekker al wakker. Er stond een dagtrip naar Engeland op het programma. Iets na zessen ging ik de deur uit, waarna ik rond 6.30 uur op het station was. Driekwartier later ontmoette B. en ik elkaar op station Amersfoort Centraal. Daar sprongen wij de trein in en ging de reis verder naar Schiphol, waar wij geheel volgens planning tegen acht uur aankwamen.

Voor ons allebei was het de eerste Engelse dagtrip. Heel gek om dan geen bagage bij je te hebben. Het niet bij je dragen van een tas of koffer had ook ontzettende voordelen, want precies 22 minuten na aankomst op Schiphol waren wij al door alle controles heen. Onze vlucht naar Manchester vertrok mooi op tijd, dus we waren voor tien uur op Brits grondgebied. Wegens werkzaamheden bij Manchester Airport moesten wij nog een kwartier in het vliegtuig blijven zitten. Voor het vervolg van onze reis hadden wij al een buffer ingebouwd, dus eventuele vertraging was al ingecalculeerd. Omdat wij het hele vliegveld moesten oversteken, hebben wij nog een eindsprint ingezet en sprongen wij de trein in naar Manchester Victoria. In de trein raakten wij aan de praat met een Nederlandse Manchester City supporter, die onderweg was naar de thuiswedstrijd van zijn club. Altijd leuk om andere hobbyisten hun verhalen te horen.





Op het station van Manchester Victoria hadden wij een kwartier overstaptijd, wat uiteindelijk een klein halfuur werd. Genoeg tijd dus om in de buurt van dit station een supermarkt te spekken en onszelf te voorzien van de nodige versnaperingen, om vervolgens onze reis voort te zetten naar Liverpool. Begin van de middag kwamen wij aan in deze havenstad, waar het stevig doorregende. Even ponden pinnen, de bus gepakt richting Goodison Park en bij het uitstappen van de bus stopten wij recht voor een gokkantoor. Daar een paar bets geknald op greyhounds en ook diverse onmogelijke weddenschappen geplaatst op Engelse voetbalwedstrijden. Zo moest Sepp van den Berg een doelpunt maken én een gele kaart pakken. Een leuke traditie geworden bij een bezoek aan Engeland. Na de nodige ponden te hebben verpatst, was het tijd om richting stadion te lopen. Eton Street leidde ons naar de thuishaven van Everton.

Ondanks dat het voor ons beiden de 24e wedstrijd was op Engelse bodem, blijft een dergelijke wandeling fantastisch. Aan beide kanten van de straat staan oude arbeiderswoningen en aan het einde van diezelfde straat doemt er dan een stadiontribune op. Hoe vaak je het ook meemaakt; het is en blijft een schitterend gezicht. Het regende nog altijd lekker door, dus wij hebben een ronde om het stadion gedaan en zijn via de smalle poortjes Goodison Park binnengegaan. Bij de entree zie je direct de oudheid van deze voetbaltempel en proef je gelijk een hoop historie. Het stadion doet al dienst als thuishaven van Everton sinds 1892. Van de huidige Eredivisionisten bestond alleen Sparta Rotterdam destijds. 
In de omloop van onze tribune hebben wij een drankje gedaan en een pie gegeten, ook dat hoort er allemaal bij. Daarna was het tijd om de tribune te betreden. Ook dit blijft een magisch moment. Je allereerste kennismaking met een stadion. Natuurlijk, je hebt het stadion al tig keer op televisie gezien en ook de nodige foto's bekeken, maar daadwerkelijk zelf aanwezig zijn, blijft bijzonder.
The Bullens Stand is een heerlijke dubbeldekker, maar The Main Stand maakte de meeste indruk op ons. Wat een prachtige zijde. Lekker hoog en ontzettend stijl. We liepen naar onze plekken op de Gwaladys Stand, onderin op de achterste rij. Een behoorlijke restricted view, waarbij het veld in z'n geheel zichtbaar was, maar de overige tribunes niet. We konden ons voorstellen dat als de supporters zouden 'aanzetten', de sfeer lekker onder de tribune blijft hangen.





Bij de opkomst waren er onderin genoeg lege plekken – en voor ons dus potentiële 'nieuwe plekken', maar volgens geheel Engelse traditie gaan de supporters pas op het allerlaatste moment de tribune op. Omdat onze gehele zijde bij aanvang van de wedstrijd bleef staan, konden wij ons mooi tussen de Evertonians mengen, met perfect zicht op het veld en alle overige tribunes.
De eerste vijf minuten begonnen The Toffees sterk aan de wedstrijd. Met de nodige (afstands)schoten werd het vijandelijke doel van doelman Mark Flekken onder vuur genomen. Het veelbelovende begin kreeg geen vervolg. De thuisploeg kon geen vuist maken en de bezoekers uit London konden eveneens amper gevaar stichten. Ook de rode kaart van Brentford vlak voor de rust bracht geen verandering teweeg. Het spelbeeld bleef ook in de tweede helft hetzelfde. Weinig uitgespeelde kansen. In de absolute slotfase kreeg Everton nog de ultieme mogelijkheid op een last-minute winner, maar ook dit schot werd geblokt en zo bleef de brilstand op het scorebord staan. En dus, helaas, en hoe kan het ook anders, geen geld verdiend met onze weddenschappen. Sepp van den Berg, volgende keer beter!

Na afloop van de wedstrijd werden nog Engelse versnaperingen gekocht voor de terugreis. Ondertussen had B. al een Uber geregeld, waarna de terugreis in gang werd gezet. Een kleine twee uur voor vertrek waren wij weer op Manchester Airport. Een doodstil vliegveld, want ja, wie vliegt er nou ook terug op zaterdagavond? Gelukkig was er nog een restaurant open, waar wij in stijl (lees: fish and chips) deze waanzinnige dag afsloten. En alsof het niet gekker kon, kreeg deze dag nog een hele leuke wending.





Om 20.30 uur (Engelse tijd) zouden wij terugvliegen. Door de stevige wind en de storm die op komst was, vertrokken wij iets later dan gepland. Wij zaten nog geen minuut op onze stoel, of wij werden door de co-piloot mee naar voren genomen. Hij was ingeseind door een vriendin van B. (lees: zij is stewardess) dat wij op deze vlucht zaten en mochten businessclass terugvliegen. Gratis drinken, een heel voedselpakket van goede kwaliteit en volop beenruimte. Wij hebben ons kapot gelachen.
Na nog geen uur in het vliegtuig te hebben gezeten (en ik kan vertellen: met zo'n terugreis vliegt de tijd letterlijk en figuurlijk voorbij) waren wij alweer in Nederland (wat jammer zeg).
De trein naar huis gepakt, in Amersfoort scheidden onze wegen en moest ik nog een klein stuk alleen verder. Exact 19 uur nadat ik van huis wegfietste, stond ik weer bij mijn voordeur. Wat een dag, krankzinnig. Wat hebben we veel gedaan en beleefd in die paar uur tijd, maar een belevenis om nooit meer te vergeten.

Knettergek? Wellicht.
Voor herhaling vatbaar? Absoluut!

[Saltacampos]

Mooi geschreven, leuk om te lezen!

[ricodejong4]

Prachtige foto's, bunnet.

[jdebruin96]

Leuk Stefan :)