AZ - FC Utrecht was vermakelijk. Het was even slikken toen er op ieder stoeltje een kartonnen poster lag die je als een harmonica kon vouwen. Om er vervolgens mee te klepperen. Ahum. De zitplaatsen waren darentegen fantastisch. Goed zicht op het veld en direct naast het uitvak.
Ik probeerde nog enkele oude bekenden van de Bunnikside te ontwaren met wie ik een blauwe maandag bij Super De Boer in De Biltstraat (ja ja, de supermarkt uit de roman van Giphart) werkte, maar zag ze niet. Waarschijnlijk allemaal achter paaltjes.
Naast mij zaten overigens ook twee FC Utrecht-supporters. Eentje daarvan was mijn collega. Een andere collega zat met gezin in een ander vak omdat hij een seizoenskaart heeft bij AZ. Een geboren en getogen Alkmaarder. Zijn vreugde heb ik dus helaas niet van dichtbij gezien, maar wel de ergernis van mijn Utrechtse collega.
Ik vind het altijd mooi om te zien hoe anderen meeleven (zoals Rokerman deed bij Sunderland en AY in het verleden bij Everton). Wat ik helemaal mooi vond was dat ze zich totaal niet inhielden in het AZ-vak en als enige opstonden om te juichen voor het Utrechtdoelpunt. Niet stiekem voor een andere club zijn en gluiperig in een hoekje de vuistjes ballen, nee, oorverdovend brullen dat de scheids niet weet waarmee hij bezig was. Na het bestraffen van een FC Utrechtspeler. Het allermooiste was dat dat allemaal lijkt te kunnen bij AZ.
Ik moet zeggen dat deze eredivisiewedstrijd smaakte naar meer en ik heb het plan om met hgrm naar Excelsior v Roda JC te gaan op de dertigste.
