Silence and Applause in Scotland

Gestart door Hielke, aug 06, 2009, 23:05:01

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Hielke

Ik schiet wakker, het is half zeven 's ochtends. Een krakende vrouwenstem roept om dat er ontbijt wordt geserveerd. Mijn bed kraakt en schudt heen en weer, om me heen is het aardedonker. Ik schiet omhoog en stoot bijna mijn hoofd tegen het bed vlak boven me. Het duurt even voordat ik besef waar ik ben. Anderhalf uur later spuugt de ferry zijn passagiers uit in de haven van Hull. De reis gaat verder per auto. To the North. 

Dit is het verhaal van een Schotse voetbalontdekkingstocht. De eerste halte is Dumfries, in zuidelijk Schotland. Palmerston Park. Daar voetbalt niet Dumfries FC of Dumfries Rovers. Nee, daar resideert de koningin van het zuiden. Queen of the South. Kortweg Queens.

De reis naar Dumfries voert langs diverse voetbalepicentra. Je zou twaalf dagen kunnen vullen met het bezoeken van stadions op alleen dit traject. We zoeven ze allemaal voorbij. De weg glooit, over oneindig Engels heuvelland. Hoe dichter bij Schotland, hoe leger en ruiger de omgeving. Levende schilderijen, dat zijn het.

Engeland houdt op in Carlisle. 'Welcome to Scotland,' zegt het bord langs de weg. Wij slaan af naar links, manoeuvreren ons onwennig over wat verkeerdom draaiende rotondes en parkeren de auto voor Palmerston Park.


Hielke

Queen of the South – Livingston
Palmerston Park, 25 juli 2009

Vroeger was niet alles beter. De troosteloze aanblik van vervallen Britse industrie, die zo nu en dan langs flitst, onderstreept deze stelling. Vroeger waren de voetbalstadions beter. Mooier, romantischer, echter. Op foto's uit vervlogen tijden leven ze voort. De smalle turnstiles, de machtige terraces, de houten tribunes, de krakende lichtmasten; ingeklemd tussen huisjes waarvan de houdbaarheidsdatum al enige tijd is verstreken.

Palmerston Park kan welhaast als museumstuk dienen. Een relikwie. Een dinosaurus die zich noodgedwongen enigszins aan de veranderde leefomgeving heeft aangepast, maar het vertikt om uit te sterven. Eén nieuwerwetse tribune valt uit de toon bij de machtige terraces en de houten hoofdtribune.


Palmerston Park.


Lichtmasten in de achtertuin.


De hoofdtribune van Palmerston Park.


Het mooiste stukje buitenkant, wat mij betreft.

De korrelige foto's van vroeger tijden komen tot leven op Palmerston Park. Vandaag wordt hier zomaar een wedstrijdje gespeeld. Weggedrongen in de kantlijn van de rijke voetbalhistorie. Eerste ronde Challenge Cup. Een thuiswedstrijd tegen Livingston. 'Don' thin' so mate,' antwoordt de gezette bobby voor de stadionpoort, op de vraag of het druk gaat worden.

In de benauwde supporterspub onder de tribune wordt gelachen en, vooral, gedronken. De sfeer is familiair. Ik voel me te gast op een feest van louter onbekenden. Alles in dit stadion is oud, zo ook de steward bij de ingang. Hij knikt vriendelijk als wij passeren en pakt vervolgens zijn uitschuifbare mobiele telefoon uit zijn broekzak. Er is een sms'je binnengekomen.


Oude, overwoekerde staanplaasten. Vandaag de dag niet meer in gebruik.


De prachtige statribune van Queen of the South.


Een juweeltje.

We zitten niet ver van de zee. Voor de vele meeuwen dient het stadion als openbaar toilet. Al jarenlang, zo te zien. Het dak boven de grootste resterende statribune van Schotland bevat een prachtige authentieke klok. En stront. De oudste vogelpoep dateert van rond de oorlog, schat ik.

Onder de tribune is de catering. In een rommelig keukentje staat een dikke kok achter een tafel, met zijn hoofd in een te klein petje geperst. De vette geur van opgewarmde pies en hamburgers walmt ons tribunevak in. Er komt toch nog heel wat volk af op Queens tegen Livingston. Ik zit er tussen en eet een hamburger.


De vliegende toeschouwers van Queen of the South.


Houten stoeltjes op de hoofdtribune. Let op de witte tinten.


De harde kern meldt zich.


De tifosi op leeftijd kijken uit op de moderne tribune van Palmerston.

Alles lijkt volgens het vaste sjabloon te verlopen, totdat er vlak voor de wedstrijd grote ophef ontstaat. Onderaan de trap zit een haast onzichtbare trede. Een oude baas schuifelt voor me langs, richting zijn stoel. Plotseling valt hij voorover, draait zich razendsnel om en ligt gestrekt op zijn rug. Vlak voor me. Het is net alsof ik hem heb laten struikelen. Gelukkig krabbelt de man weer overeind, want de minuut stilte is vandaag al ingeruimd voor een andere clubcoryfee. Op de tribune wordt de val nog minutenlang nabesproken.


Een minuut stilte vooraf. Voor wie is mij niet duidelijk. De persoon met de gouden tip wordt rijkelijk beloond.


Wedstrijdmoment.

Bij Queen of the South maakt een nieuwe spits zijn entree. Nummer negen begint aan de achtste club uit zijn loopbaan. Hij oogt minstens tien kilo te zwaar. 'Een aanwinst met een groot fysiek vermogen,' maakt het clubblad ervan. Volgens mij had daar beter kunnen staan: 'Een traag, log gevaarte dat niet kan rennen, springen en schieten.' Als hij de bal heeft lijken de rondcirkelende meeuwen extra harde lachgeluiden te produceren.


De verzorgster van Livingston snelt het veld in...


Met haar trage, goedbedoelde maar cabareteske optreden krijgt de dame de hoon van het thuispubliek over zich heen.

Beide ploegen spelen aandoenlijk slecht, dat maakt het soms best vermakelijk. De bal vliegt alle kanten op en er gaan meer ballen het stadion uit, dan er op doel worden geschoten. Een vroege toevalstreffer beslist de zaak. In de tweede helft schiet een Schotse verdediger een meeuw van het dak. Hilariteit alom; het enige hoogtepunt na de rust. De thuissupporters zijn niet tevreden, maar klappen niettemin enthousiast. Het overleven van de eerste ronde Challenge Cup mag best met een pintje worden gevierd.

Wij geven gas en laten Dumfries achter ons. De eerste Schotse indrukken zijn opgedaan. Ondergescheten houten stoeltjes. Het kan slechter.


Een blik op de oude hoofdtribune.


Nog één keer: de terrace van Palmerston Park.

Daniel

Laats bezochte ground: Generali Arena, Sparta-Praag

Hugo

Ja dat Palmerston Park is en blijft prachtig. De lichtmasten staan in mijn favoriete top vijf. Als ik goed ben geinformeerd is die overdekte terrace de grootste in de Schotse League.

Citaat van: Hielke op aug 06, 2009, 23:05:52
Palmerston Park kan welhaast als museumstuk dienen. Een relikwie. Een dinosaurus die zich noodgedwongen enigszins aan de veranderde leefomgeving heeft aangepast, maar het vertikt om uit te sterven. Eén nieuwerwetse tribune valt uit de toon bij de machtige terraces en de houten hoofdtribune.

Ben er een paar jaar terug met Joost wezen buurten. En toen hadden wij een discussie over of de nieuwerwetse tribune in het geheel past. Joost zei toen direct dat ie best wel goed past. Ik heb later regelmatig naar de foto´s gekeken en ik begin Joost steeds meer gelijk te geven. Argumenten zijn dat de nieuwerwetse tribune ingetogen van omvang is en qua kleur (blauw en wit) gelijk is aan de Main Stand.

Joost

Citaat van: Hugo op aug 07, 2009, 11:12:36
Ja dat Palmerston Park is en blijft prachtig. De lichtmasten staan in mijn favoriete top vijf. Als ik goed ben geinformeerd is die overdekte terrace de grootste in de Schotse League.

Ben er een paar jaar terug met Joost wezen buurten. En toen hadden wij een discussie over of de nieuwerwetse tribune in het geheel past. Joost zei toen direct dat ie best wel goed past. Ik heb later regelmatig naar de foto´s gekeken en ik begin Joost steeds meer gelijk te geven. Argumenten zijn dat de nieuwerwetse tribune ingetogen van omvang is en qua kleur (blauw en wit) gelijk is aan de Main Stand.
Ik blijf daar ook bij. Het is een keurige tribune die duidelijk als zittribune gebouwd is. Geen terrace met stoeltjes maar een bescheiden zittribune die het stadion echt opwaardeerd.

TeeZee

Citaat van: Joost op aug 07, 2009, 11:41:45
Ik blijf daar ook bij. Het is een keurige tribune die duidelijk als zittribune gebouwd is. Geen terrace met stoeltjes maar een bescheiden zittribune die het stadion echt opwaardeerd.
Ik zie het juist andersom, de rest van het stadion weet die ene nieuwe 13-in-een-dozijn tribune (zoals je die naast alle ovaaltjes steeds meer tegenkomt, zie Colchester, Shrewsbury, etc) op te waarderen. Nu is die el cheapo tribune slechts een dissonant. Zet er vier van neer en je hebt een saaie bak.

Ik krijg na het lezen van dit verslag steeds meer zin om weer eens naar Schotland te gaan.

Joost

Ik kijk liever naar het geheel. Door die tribune zou het stadion nog jaren meemogen. Ik zou eens ter plaatse gaan kijken.

TeeZee

Hoe zag het er voorheen uit? Ik kom niet verder dan onderstaande foto uit 1984:


Hugo

Citaat van: TeeZee op aug 07, 2009, 13:51:16
Hoe zag het er voorheen uit? Ik kom niet verder dan onderstaande foto uit 1984:



In het 2e boek van Simon Inglis staat een betere foto. En dat boek heb jij ongetwijfeld.

TeeZee

Citaat van: Hugo op aug 07, 2009, 14:17:21
In het 2e boek van Simon Inglis staat een betere foto. En dat boek heb jij ongetwijfeld.
Ik heb Football Grounds of England and Wales, daar staat het helaas niet in.

Hugo

Citaat van: TeeZee op aug 07, 2009, 14:23:14
Ik heb Football Grounds of England and Wales, daar staat het helaas niet in.

Ik zal eens proberen een scan te maken.

Mar


Han

Citaat van: Hugo op aug 07, 2009, 14:48:35Ik zal eens proberen een scan te maken.


Wat ben ik blij dat Palmerston Park een spitting image is van het Britse voetballandschap zoals ik dat door de jaren heb mogen ervaren. De nieuwe stand is als een gouden kroon in een tandenloos gebit.


Ik ga ongevraagd en zonder permissie jouw honneurs waarnemen om voor de gelegenheid mijn nieuwe scanner uit te proberen:


Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Hielke

Dumbarton – Greenock Morton
The Rock, 26 juli 2009 

De naam Dumbarton is afgeleid van het Keltische 'Dun Breatann', vrij te vertalen als 'Fort van de Britten'. De aanwezigheid van een grote vulkanische rots heeft de geschiedenis van dit plaatsje getekend. Heel lang geleden vormde The Rock het kloppend hart van het koninkrijkje Strathclyde. Merlijn de Tovenaar schijnt er gelogeerd te hebben. In de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd herbergde de imposante rots een belangrijk koninklijk kasteel, was het een verdedigingsfort en een staatsgevangenis.

De laatste militaire episode dateert uit 1941. Dumbarton Castle herbergde een luchtafweergeschut en werd doelwit van vijandig vuur. Op 5 mei landden vier heftige bommen op The Rock. Vandaag de dag rest van deze lange en rijke geschiedenis slechts een ruïne. De beeldvanger van Dumbarton. De lokale voetbalclub, met als bijnaam 'The Sons of the Rock', ruilde in 2000 het monumentale Boghead in voor een modern onderkomen aan de voet van de rots.


De rots van Dumbarton, toen er nog geen voetbalstadion voor lag.


Uitzicht vanaf de rots op het Gare Loch.

Wedstrijden in de Challenge Cup kun je niet vaak genoeg bezoeken, dus maken wij ons op voor het tweede bekeraffiche in twee dagen tijd. Een streekderby; Dumbarton tegen Greenock Morton. Vanaf de rots is het stadion mooier dan van dichtbij. Eén saaie standaardtribune, verder niets. Onder de tribune is een supportershome en een fanshop. Fanartikelen zijn vandaag helaas niet te koop. De mevrouw van de fanshop is ziek. Heel Dumbarton hoopt dat ze tijdig is hersteld, voordat de nieuwe competitie begint.


De spelers van Greenock Morton inspecteren het veld; ze zouden vandaag geen kanonnenvoer blijken.


Het is een apart gezicht, dat zeker.

De mascotte van Dumbarton is de meest ontluisterende die ik ooit heb aanschouwd. Een man heeft zich verkleed als olifant. Dit dier zit verwerkt in het clublogo, omdat de rots op een olifant schijnt te lijken. Voorafgaand aan de wedstrijd sjokt de olifant, met de slurf leunend op zijn buik, éénmaal plichtmatig heen en weer langs de tribune. Zwaaien hoeft niet, want dat doen olifanten niet. Ineens spreekt iemand de mascotte aan. Een vriend, schijnbaar. Geen olifant. De olifant doet z'n hoofd af en praat gezellig bij, staand langs de zijlijn. Als de wedstrijd begint is-ie verdwenen.


Ook in Dumbarton werd iemand herdacht.

In een zeer grijs verleden won Dumbarton de Schotse beker en werd het kampioen van Schotland. Merlijn de Tovenaar moet toen ongeveer in Dumbarton Castle hebben overnacht. De tijden zijn veranderd. The Sons vormen nu een nietig clubje in de marge van het Schotse voetbal. Vanaf de tribune wordt dit duidelijk. Het publiek kijkt uit op grijze boarding en slechte voetballers. De supporters van Dumbarton staan echter aangeschreven als fanatiek. Dat blijkt te kloppen. Ze zijn met velen en het regent fuck's, booh's en scum's op de tribune. Het voetbal is slecht, de fucking referee nog slechter en de fucking linesman het aller-slechtst. Althans, dat vindt het thuispubliek.

Dumbarton scoort niet, Greenock Morton één keer en de bal wordt negenmaal over de boarding heen geschoten.


TeeZee

Heeee, dat is leuk, om eens een foto te zien vanaf de rots. Zonder die rots was het natuurlijk een stadion van niets geweest, maar met is het een omweg waard.