Afgelopen zondag stond Gornik Zabrze op het programma. De trein was met maar liefst 120 minuten vertraagd, dus we kwamen aan in de 30e minuut.Gelukkig is het bij mij nog nooit zo ver gekomen dat ik een geplande wedstrijd heb moeten missen vanwege bijzondere omstandigheden op dezelfde dag.
Ongetwijfeld heb ik meerdere van dit soort voorbeelden, maar ik herinner me er momenteel alleen de volgende, naast de twee van hierboven.
Terwijl we op weg waren naar Bocholt was onze Duitse trein (uiteraard) vertraagd. Met ons zaten nog zo'n vijftig Uerdinger in de trein en samen misten we de aansluiting in Wesel, voor het laatste stukje naar Bocholt. Van Wesel naar Bocholt reed op zondag tenslotte maar een trein per twee uur.
Niet wetende wat te doen drentelden we wat rond op het station zonder voorzieningen. De aanwezige politie was snel gevlogen toen ze door kregen dat we gestrand waren. Terwijl sommigen zich vermaakten met het jatten van sjaals van Bundesliga supporters die voorbij kwamen zochten anderen een oplossing. Een jonge Uerdinger dame beweerde het telefoonnummer van voorzitter Lakis te hebben. Zodoende schaarde iedereen zich rondom deze dame en werd er gebeld, Lakis nam wonderwel op en beloofde de spelersbus te sturen om ons op te halen.
En zo geschiedde, Lakis hield woord en de spelersbus arriveerde. Probleem was echter dat deze arriveerde terwijl in Bocholt werd afgetrapt. De bierkratten waren ondertussen leeg en op voorwaarde dat we de bus heel zouden houden mocht iedereen instappen. De bus bleef heel, er werd met de pet rond gegaan voor de chauffeur en bij aankomst in Bocholt was de massaal opgetrommelde politie niet bepaald blij met onze aankomst.
Omdat werd besloten dat we samen naar binnen moesten gaan was het wachten totdat de laatste van het stel uitvoerig gefouilleerd was. Onze entree werd groots gevierd in het uitvak, maar het enige doelpunt van de wedstrijden hadden we wel gemist. Toch konden we nog een helft zien en de
auswärtssieg meevieren.
Deze tribune is inmiddels helaas gesloopt.
- - - - - - -
Daarnaast zijn Italië en ik geen goede combinatie. Buiten de afgelaste derby van Genoa stond ik nog twee keer voor het verkeerde stadion.
Een keer dacht ik naar Pisa-Brescia te gaan in Pisa, maar bleek het stadion van Pisa op het laatste moment afgekeurd. Iedereen wist dat natuurlijk behalve ik. Anderhalf uur voor de wedstrijd vond ik het wel erg rustig bij het stadion en aldaar vertelde iemand me dat de wedstrijd was verplaatst naar Empoli.
Dus een flinke sprint volgde door het centrum van Pisa naar het treinstation waar ik heel toevallig net een trein naar Empoli in kon springen. Daar arriveerde ik net voor de aftrap, een taxi zette me voor het stadion af en een hele lieve dame van de club gaf me een gratis kaartje terwijl er eigenlijk geen verkoop was.
Het desbetreffende kassahok waar ik na een tijdje een kaartje kreeg
- - - - -
Een andere keer stond ik mooi op tijd voor het terrein van Casati Calcio Arcore, alleen waren de lichtmasten uit. Op het terrein zaten in de kantine een paar mensen te kaarten, die uiteraard geen woord Engels spraken. Na heel wat pogingen begrepen ze dat ik naar de wedstrijd van die avond wilde. Er was alleen een probleempje, ze speelden op een terrein buiten het stadje terwijl ik in het centrum van het stadje stond.
Uiteindelijk bood een van de aanwezigen me een lift aan, onderweg ging het over Berlusconi en bunga-bunga feestjes. Pas achteraf begreep ik dat dat kwam omdat we langs de gigantische villa reden waar deze feestjes plaats hadden gevonden.
Van de wedstrijd werd het begin gemist maar de zeven doelpunten zag ik allemaal. De 4-3 overwinning was een van de slechts twee overwinningen die ze dat seizoen zouden boeken.
