(Op weg naar) Pisa

Gestart door Joost, aug 14, 2011, 16:16:38

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Joost

Een der vakantiedagen in Italie stond net als twee jaar geleden in het teken van een potje voetbal. Destijds stond Brescia v Ravenna op het programma, dit keer zou het La Spezia tegen Valle d'Aosta worden. Zou, want ik had helemaal over het hoofd gezien dat Pisa ook thuis speelde in de Coppa. Dat is buiten de 'amichevole' op amateurveldjes de enige manier om iets van voetbal te zien.

Voorafgaand aan Pisa had ik een rondje stadions gepland vanwege de vele bekende clubs die er toch dicht bijeen liggen. Vanuit onze standplaats vlakbij Cecina, ongeveer 50 kilometer ten zuiden van Livorno, zou het gaan langs; Livorno, Empoli, Prato, Pistoia, Lucca en Viareggio om te besluiten in Pisa.

Het algemene beeld van italiaanse stadions is dat het lelijke betonnen bakken zijn die haast uit elkaar vallen. Dat stereotype klopt vrijwel volledig. Het enige dat er wél in orde lijkt is de afsluiting van de complexen. Werkelijk nergens stond er een hek open om het stadion te betreden en nergens was er ook iemand aanwezig. Dat kon te maken hebben met de dag (zondag) maar ervaring leerde dat in Pisa ('s maandags) en Lucca (dinsdags) de stadion ook doordeweeks vestingen waren.

Maar, en dat is dan wel een voordeel van die stadions, er waren veel doorkijkjes waardoor je toch vrijwel overal een heel goede indruk krijgt van de stadions. Beter dan de onderstaande foto's doen vermoeden.

Naast onneembare vestingen hadden de stadions nog een opmerkelijk gezamenlijk punt: hekken in de wijk. In Empoli staan ze op een parkeerplaats te wachten om neergezet te worden, in andere plaatsen zijn de wijken rondom het stadion volledig volgezet met permanente hekken. Het leek wel op het spel 'het betoverde doolhof' waarbij je met het verschuiven van kaartjes de route naar een doel volledig kan veranderen.

De eerste stop was dus Livorno. Ooit was dit een klein dorp aan de kust maar omdat de haven van Pisa verzandde besloten de machthebbers in Toscane hier een volledig nieuwe haven te bouwen. AS Livorno is een van de 'founder members' van de Serie A maar speelde tot 1999 vooral veel lager. Met het geld van Aldo Spinelli klom de club in 2004 tot aan de Serie A. Nu komt de club met ultra-linkse aanhang uit in de Serie B. Vanwege de havenkwestie is er een grote rivaliteit met AC Pisa, ook te zien in de vele graffiti rondom het stadion.

Stadio Armando Picchi werd in 1933 geopend als Stadio Edda Chiano Mussolini. Dochter van. Met Mussolini verdween vast ook het geld om het stadion te onderhouden want zeker van de buitenkant lijkt het ieder moment in elkaar te kunnen storten.










Aan de snelweg van Livorno via Pisa naar Florence ligt het slaapstadje Empoli. Slechts 50.000 inwoners en zonder de voetbalclub had waarschijnlijk niemand ooit van die stadje gehoord. Die club promoveerde in 1997 voor het eerst naar de Serie A en heeft de helft afgelopen 14 seizoen in A, de andere helft in Serie B rondgebracht.

Ook stadion Carlo Castellani lijkt niet echt op dat van een hoog spelende club. Er is een oude hoofdtribune en wat tijdelijke plaatsen achter de doelen. Hoogtepunt is voor de club zeker de volledig nieuwe tribune.






Via een toeristische route kwamen we dan uit in Prato. Daar speelt AC Prato in het Stadio Lungobisenzio. Leuk gelegen met bergen op de achtergrond. Het stadion ligt tegen de spoorlijn aan dus maar van een zijde te bereiken. Aan de hoofdweg ligt de grootste tribune met toren. Aan de overzijde een kleine oude tribune geflankeerd door twee merkwaardige stellages.








Op naar Pistoia maar Serie D club Pistoiese speelt. In 2009 ging de originele club failliet waarna een herstart op het 6e niveau volgde. De originele club was minder succesvol dan ik dacht. Slechts 1 seizoen Serie A en maar enkele in Serie B. Wel een erg leuk stadion Marcello Melani met onder andere een grote overdekte terrace achter het doel.




In Lucca ligt vervolgens het stadion Porta Elisa. Lucca staat bekend om haar stadsmuur en heeft deze op effectieve wijze ook rond het stadion gelegd. Ik heb werkelijk geen idee hoe het er van binnen uitziet. Het stadion is wel een van de architectonische hoogtepunten van het jaar 1934.




De laatste halte voor Pisa was kuststad Viareggio. Esperia Viareggio speelt in de Serie C in een complex dat is trekken van de omgeving heeft. Tussen de pijnbomen staat het Stadio dei Pini-Torquato Bresciani.




Na vele dichte deuren dan eindelijk naar een deur de zeker open zou staan. Arena Garibaldi te Pisa. Dit stadion ligt op steenworp afstand van de beroemde toren maar zul je zelden op foto's zien van de toren. De toren staat namelijk scheef in de richting van het stadion.

AC Pisa, 102 jaar oud, was in de jaren 80 een stuk beter dan nu. Toentertijd werden ook Mario Been en Wim Kieft verleid tot het spelen in Italië. Geheel terzijde kan ik me nauwelijks indenken dat huidige generatie voetballers naar Italie gaat vanwege de stadions en sfeer want er komt zeker bij de kleinere clubs echt nauwelijks iemand kijken en de stadions staan stuk voor stuk op omvallen.

De bekerpot van Pisa was tegen Sibilla Bacoli. Een volstrekt onbekende club die probeert uit de Serie D te promoveren. Aan een kaartje komen was echter geen gemakkelijke opgave. Ruim voor de wedstrijd kwamen we bij de enige ingang, het was een eind omlopen door al die hekken, waar een flinke rij stond. Iedereen had een kaartje en via handen en voeten werd duidelijk waar we die konden kopen. Bij een winkeltje drie straten verderop gingen we in de rij staan. Toen de rij halverwege was kwam er opschudding. De eigenaar ging sluiten want hij wilde naar de wedstrijd.

Samen met de boze Italianen zonder kaartje liepen we maar terug naar het stadion. De stewards wisten het ook niet dus we moesten wachten. Er was ook nog een engelse familie en een goed engels sprekende steward. De aftrap naderde en we mochten echt niet binnen. De groep kaartlozen was inmiddels zo'n 100 man groot. De aftrap ging voorbij en na veel gezeur kwam er een vertegenwoordiger. Er zou een kassa opengaan. Over 2 minuten. Toevallig stonden we vooraan dus toen die kassa na 10 minuten ook echt openging waren we als tweede aan de beurt. Onze Nederlandse paspoorten bleken een behoorlijk obstakel en dat duurde ook nog dik tien minuten. Maar na 25 minuten mochten we dus wel naar binnen. De kaartjes waren maar 5 euro.

Goals waren er nog niet gevallen maar de spelverhouding was duidelijk. Pisa viel wat aan, de gasten hadden zich ingegraven. Een penalty in de blessuretijd bracht de 1-0.
Ondanks de achterstand bleef Bacoli met 11 man achter de bal spelen. Pas 20 minuten voor het einde kwam er iemand in die het predicaat spits kon dragen. Lang duurde de opleving niet want Pisa maakte na geklungel in de verdediging 2-0 en in de slotminuten 3-0.

Slechts 1 tribune was open en met ruim 2500 man goed gevuld. Het valt wel op hoe basic de voetbalbeleving is in vergelijking met een nederlands stadion. Geen dak, vieze stoeltjes, beton, glas voor je neus en totaal niets van luxe. Wel veel kinderwagens in het stadion.













Peenvogel

Mooi verslag. De tijd heeft echt stil gestaan. Wat een oude bakken...