Oldham, Accrington, Blackburn en Blackpool in een lang weekend

Gestart door TeeZee, apr 08, 2008, 14:42:26

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

TeeZee

Het is een verhaal uit de oude doos, ik schreef het al in november 2003. Het is een beknopte voorstelling van zaken, vooral handig voor mensen die nog niet al te gelouterd zijn als het gaat om het bezoeken van Engels voetbal. Aan de andere kant is veel informatie wellicht ook ietwat verouderd in de tussentijd.

Voor de geinteresseerden een verslagje van mijn reis naar Lancashire. Hopelijk helpt het mensen over een drempel heen om ook eens de stap te wagen, het is namelijk veel eenvoudiger dan menigeen denkt om een wedstrijd in het voetbalwalhalla bij te kunnen wonen...

Samen met medeforumgebruiker hgrm had ik het volgende plan gemaakt:

8 november Oldham Athletic - Carlisle United (FA Cup first round)
9 november Accrington Stanley - Hudderfield Town (FA Cup first round)
10 november Blackburn Rovers - Everton (Premier League)
11 november Blackpool - Wrexham (Division II)

Hoe gingen we er naar toe?
Met EasyJet vanaf Amsterdam naar Liverpool. Vertrektijd: 9:30, aankomst 9:50 lokale tijd

Hoeveel kostte die vlucht?
€96,44 per persoon, inclusief alle mogelijke belastingen en toeslagen

Hoe vervolgde je je reis in Liverpool?
We huurden een auto bij EasyCar. Het zou ons ongeveer £39 per persoon hebben gekost, ware het niet dat we iets meer dan 300 miles hadden gereden in 4 dagen waardoor er nog een klein bedrag (en benzine kosten) bijkwam. Altijd nog veel goedkoper dan het excessief dure OV in Engeland.

Slapen?
Bed en Breakfasts zijn vaak het leukst, je zit bij Engelsen in huis. In dit geval maakten we gebruik van een hotelketen in Engeland, de Premier Lodge. Is prijzig, maar is wel een goede keten. Zeker ook vanwege het restaurant. Kostte ons £24 p.p.p.n. exclusief ontbijt (haal dat maar bij de buurtsuper, want dat is dus echt duur in het restaurant).

Kaartjes hadden we alleen geregeld voor Accrington (£12 p.p.) en Blackburn (£29 p.p.), beide telefonisch met creditcard. Voor de andere twee wedstrijden leek ons dat niet nodig.

Oldham athletic ligt ten noorden van Manchester en het stadion is vrij makkelijk te vinden. Je kunt voor een bedrag van £3 gewoon parkeren op de parkeerplaats bij het stadion. Erg handig aangezien dat een stuk eenvoudiger is dan bij veel andere clubs waar je je wezenloos moet zoeken naar een parkeerplekje in een woonwijk.

Het stadion ziet er van buiten erg oud uit, veel golfplaten en aangevreten beton. We parkeerden de auto en liepen naar de cluboffice om een aandenken te kopen. Een vaantje en een sjaal. Kaartjes kopen kon nog niet, dat moest gebeuren op het moment dat de toegangspoortjes (turnstiles) open zouden gaan...

En terwijl de wind gierde en het begon te miezeren vond er iets opmerkelijks plaats nabij Oldham Athletic's Boundary Park, ookwel bekend als het koudste stadion van Engeland...

TeeZee

We waren op zoek naar de heer Gordon Lawton, publishing manager bij Oldham Athletic om hem de groeten te doen namens het gerespecteerde forumlid Han. Het duurde even voordat we hem vonden, maar het lukte na een klein half uurtje toch. In eerste instantie leverde de naam Han net zo'n vragende blik op als de naam FC Zwolle bij de gemiddelde Tanzaniaan, maar uiteindelijk verscheen er een glimlach van herkenning op het gezicht van mister Lawton. Ik vroeg vervolgens heel voorzichtig of het mogelijk was om iets eerder naar binnen te gaan om foto's te nemen.

Wat gebeurde overtrof onze stoutste verwachtingen; we werden meteen meegenomen naar binnen. Enkele tellen later stonden we in Boundary Park. Zonder te betalen zelfs! Enfin, we wisten van de financiele problemen van Oldham dus we stonden erop om toch de volle prijs te betalen. Doordat we "illegaal" waren binnen geloodst kon het volle bedrag naar Oldham zelf gaan in plaats van de helft (bij FA Cup wedstrijden wordt de recette 50-50 verdeeld). Weer een goede daad.

Nadat ik op de plaats van de manager in de dugout ging zitten maakten we een praatje over de onverwacht goede prestaties van Oldham en de bouw van een gigantische tribune in de toekomst. Daarbij liepen we een stuk over het grasveld, dat voor een gedeelte nep was. De grassprietjes groeien namelijk om het nepgras heen en het resultaat was fantastisch: een mooi veld en de geur van gras.

Ook zagen we nog enkele andere ruimtes als de kidscorner. Nadat we beloofd hadden om de hartelijke groeten te doen aan Han gingen we op onze plaatsen zitten om een wedstrijd te zien waarin duidelijk werd waarom Carlisle op zeker naar de conference gaat degraderen (N.B. Carlisle degradeerde, maar staat inmiddels op promoveren naar The Championship, het kan verkeren!!). Oldham won 3-0 en ging door naar de 2e ronde van de FA Cup...

In deel 3 van dit verslag: Accrington Stanley - Huddersfield. Zeer opmerkelijke dag. Ray Stubbs, een fout bord, een streaker en een vadsige wisselspeler die in blessuretijd de winnende treffer scoort. Een typische FA Cup wedstrijd. En wij mochten er bij zijn.

TeeZee

...vervolg

Accrington Stanley is een amateurclub maar desondanks een van de meest tot de verbeelding sprekende clubs uit de rijke historie van het Engelse voetbal. De club Accrington was een van de 12 founder members van de Engelse competitie maar ging al in 1893 bankroet. De club Stanley (later Accrington Stanley), uit de Stanley Street kwam pas veel later in de league terecht en ging ook al failliet, in 1963, nadat het een jaartje eerder al uit de competitie genomen werd. In 1968 maakte de club een doorstart en nu, ruim 35 jaar later, is de club opgeklommen naar de Conference.

Zondag 9 november 2003 was de belangrijkste wedstrijd ooit in de geschiedenis van de club. Hun thuiswedstrijd tegen Huddersfield in de eerste ronde van de FA Cup zou live worden uitgezonden op BBC1. Het stadionnetje, Crown Ground in de volksmond, ligt midden in een woonwijk en behalve al die pitoreske huisjes krijg je er ook nog een gratis heuvellandschap als decor bij.

We hadden kaartjes gereserveerd bij de club waarbij Han overigens de helpende hand had geboden omdat hij toevallig manusje van alles Robert Heys kent. Helaas had Robert Heys het te druk om een praatje te maken of ons rond te leiden. We probeerden dus op een andere manier het stadion van tevoren te bezichtigen. Een steward wilde ons wel even het stadion binnenloodsen toen we aantoonden al kaartjes te hebben. Binnen was het nog helemaal leeg en ik maakte snel een paar foto's van de twee nieuwe staantribunes achter de goal, de staantribune langs de lijn en de hoofdtribune welke uit zitplaatsen bestond. Helaas had ik bij die laatste foto nogal wat last van tegenlicht, maar hopelijk (met al mijn fotografie-ervaring, kuch) zijn de foto's toch gelukt. Nadat dit gelukt was liepen we naar de turnstiles.

Tot mijn verbazing zag ik daar een bord hangen met daarop: "Accrington Stanley, one of the founder members of the football league". Enfin, we waren toch in gesprek met een van de andere zeer vriendelijk stewards (Holland, wallen, fietsen, je kent die onderwerpen wel als je vertelt uit Nederland te komen) dus ik vertelde hem dat "strictly speaking you're not one of the founder members, are you?". De man kwam bijna niet meer bij, klopte me vriendschappelijk op de schouders en vertelde dat de mensen die Stanley opgericht hadden van het ter ziele gegane Accrington gekomen waren. En vervolgens: "gun ons dat pleziertje van het founder membership nou", wederom bulderend van het lachen. Natuurlijk vond ik dat prima.

Onder dat zelfde bord stond inmiddels Ray Stubbs, voormalig speler van Tranmere Rovers en al weer jaren een van de sportpresentators van de BBC. Hij presenteert veel MOTD, snooker en rugby. Hij was daar een inleidend praatje aan het opnemen, minder dan 3 meter van mij vandaan. Leuk was dat ik kon aanschouwen dat zoiets niet in 1 keer goed gaat. Ik twijfelde of ik een foto zou nemen van dit moment, maar deed het niet omdat ik hem niet wilde storen bij zijn werk. Hij had het al druk genoeg al was het maar omdat hij ook werd voorgesteld aan een Stanleyveteraan, waar hij oprecht geinteresseerd mee sprak. Sympathieke vent, die Stubbs. Daarom heb ik hem een gesprek met een opdringerige Nederlander maar bespaard. (Ok, ik ben gewoon een verlegen schijtebak)

Nog even over de wedstrijd, ook belangrijk. Meteen na de aftrap werd de bal naar voren geheisd en kreeg Stanley een kans. Dat noem ik nog eens kick and rush. Stanley viel de minuten daarna vaak aan terwijl Huddersfield de sheet clean probeerde te houden. Juist toen de terriers wat op dreigden te komen werd een speler van hun het veld uitgestuurd. Aangezien het nogal dubieus was werd de sfeer grimmiger, maar ook leuker. Bij iedere ***lige overtreding van een Stanleyspeler brulden de Huddersfieldsupporters: "OFF! OFF! OFF!". Iedere Stanleyfan moest er hartelijk om lachen. Net als om de streaker die wel erg veel moeite deed om uit de handen van de politie te blijven.

Het beste moest echter nog komen. Het leek er lange tijd op dat het 0-0 zou blijven en dat Accrington op de 18e of 19e zou moeten reizen naar Huddersfield voor een replay. In de 86e minuut bracht manager John Coleman echter Andy Gouck in. Gouck is qua cultstatus vergelijkbaar met Kiprich bij Feyenoord. Hij werd meteen luid toegezongen met "He has a big fat stomach... tralalalala". Wat behoorlijk klopte. Ik had niet eerder zo'n gezette speler op een voetbalveld gezien. De Stanleyfans droegen hem echter op handen. En terecht. Ver in blessuretijd nam hij de bal aan op de borst, controlleerde, en schoot de bal het doel in. Het stadion erupeerde. Gouck schoot Accrington de tweede ronde in van de FA Cup en werd omhelsd door bijna iedereen. Spelers van Accrington liepen met een special Gouckspandoek over het veld (gekregen van de supporters). Iedereen was blij, op de Huddersfield fans na.

Al met al was het een schitterende ervaring waar de koude en warme rillingen in tegengestelde richting over mijn rug door bewegen als ik er aan teugdenk.

Ik hoop van harte dat Stanley snel terugkeert naar de profclubstatus. De club verdient het met al die mensen die pas echt weten wat het betekent om fan te zijn van een club. Daar kunnen een hoop huichelachtige surrogaatfans die iedere week lopen te brullen in de HCE sectie nog wat van leren. (N.B. inmiddels heeft Accrington Stanley al voor het tweede jaar de League status en komt het derde jaar er waarschijnlijk aan.)

In deel vier een intermezzo naar Deepdale... niet voor een wedstrijd dit keer.

TeeZee

...vervolg

En toen was het al weer maandag 10 november. De eerstvolgende wedstrijd zou pas 's avonds plaatsvinden, dus een hele dag de tijd om de omgeving te bekijken. Het leek ons wel leuk om in het voetbalmuseum dat gesitueerd is in het stadion van Preston North End, Deepdale. Al snel hadden we de ingang gevonden waar een bordje hing met openingstijden. Maandag stond daar helaas niet bij wat betekende dat het museum dicht was. Ik ben berucht om mijn slechte timing en dit was daar weer een typisch voorbeeld van.

Enfin, rondje Deepdale. Eerst vragen in de clubshop of we een stadium tour konden doen. Antwoord: Preston doet geen rondleidingen, vraag maar aan de receptie of je zelfstandig naar binnen mag. De receptie wees ons op ingang SX08 waar we naar binnen konden.

Eenmaal binnen: wauwgevoel. Ondanks dat het volledig gemoderniseerd is en dat het in niets meer lijkt op de ultieme natte droom van Han had het toch iets heel eigens. Op elk van de drie nieuwe tribunes was duidelijk een afbeelding te zien, gevormd door verschillende gekleurde klapstoeltjes. Een van de afbeeldingen was van Sir Tom Finney, voorzitter en legende van beroep. We liepen een rondje en maakten een dozijn foto's toen de materiaalman ons opmerkte.

Ondanks mijn vloeibare Engels vroeg de man meteen waar we vandaan kwamen (ofwel, hij hoorde een accent). Natuurlijk vroeg ik een aantal zaken over Preston, over de enige oude tribune en dreunde ik wat feitjes op. Dat had het gewenste maar toch wel onverwachte effect. We mochten even kijken in de oude kleedkamers van Preston North End, die al sinds 1900 in gebruik zijn. Maar binnenkort niet meer. Prachtige ervaring, vooral omdat de goede man intussen verder ging met zijn werk toen wij daar wederom foto's van maakten.

Blackburn - Everton
Maandagavond de kraker Blackburn Rovers - Everton. Het was lang geleden dat we een Premier League wedstrijd bezochten dus opzich was het wel weer eens leuk. Ik had 2 weken vantevoren al kaartjes gereserveerd door te bellen, dus ik wist zeker dat we binnen zouden komen.

Vanaf ons hotel in Bamber Bridge nabij Preston reden we snel richting Blackburn wat prima was aangegeven. Echt in de buurt van Ewood Park, het stadion, parkeren was niet mogelijk maar er was een alternatief in een parkeerplaats op een niet al te grote afstand. Het kostte £3 maar dan stond je wagen wel goed. Net als die auto's van alle andere voetbalsupporters.

Het was al donker en misschien dat het daardoor leek dat het redelijk ver lopen was terwijl het wellicht meeviel. Het stadion vinden was geen probleem, gewoon een kwestie van met de stroom meelopen. Ik maakte een foto van het verlichte stadion (buitenkant) terwijl ik een lantaarnpaal probeerde te gebruiken als zijwaarts statief. Juist op dat moment kwamen de Evertonbussen er aan en dus ook de onvermijdelijke agenten inclusief volbloed knol.

De grootste verrassing was alvast het ophalen van de gereserveerde kaartjes: ze hadden mijn naam en adres helemaal goed gespeld. Dat was de eerste keer dat dat me overkwam. Overdonderd liep ik weg van het ticket office en liep ik tegen het Jack Walker beeld aan.

Het stadion binnen komen ging soepel en al hoewel de stewards adviseerden om niet al te duidelijk je camera te showen tijdens het fotograferen waren er verder geen problemen. Er liep daar weer een kudde japanners en die fotograferen continu zichzelf met een stukje achtergrond van maakt niet uit wat. Ik had wel moeite met goede foto's schieten omdat de verlichting niet optimaal was. Ik mat echt heel weinig licht wat betekent dat de sluiter relatief lang open gezet moet worden. En dat is lastig stilhouden zonder statief (een statief probeer ik niet eens het stadion in te krijgen).

We zaten op de oudste stand, de CIS Stand. Achteraf kan ik zeggen dat ik op de stand tegenover deze CIS stand had willen zitten. Waarom? De CIS stand is de enige stand die echt afwijkt van de rest van het stadion (rode en blauwe stoeltjes ipv alleen maar blauw, bovendien is het vermoedelijk de oudste stand). Ik kijk graag uit op de oudere stands al was het maar om er een mooie foto van te maken. Wel was de beenruimte goed. En ach, dat een paal het zicht belemmerde boeit niet zo. Tenzij je de goal er niet door zou kunnen zien.

De wedstrijd was in de eerste helft erg leuk. Blackburn speelde over de vleugels, net als Oranje maar dan goed, en wist al snel 2x te scoren. De sfeer in het stadion was goed, vooral door de vocale aanwezigheid van de Evertonsupporters die de hele wedtrijd stonden. In een all-seaterstadion. Everton wist nog een doelpuntje te maken maar het was Blackburn dat won waardoor Rovers langzaam stijgt in de Premier League.

Teruglopen naar de parkeerplaats ging lekker snel. De hele meute had de wegen bezet dus auto's konden daar niet meer rijden. En dat scheelt enorme tijd bij oversteken en dergelijke.

Blackpool - Wrexham
Als laatste naar Blackpool. Een vreemde stad. Er staat een toren die veel gelijkenissen vertoont met het bovenste deel van de Eiffeltoren. Verder een badplaats met ladingen casino's.

Het waaide hard. Het was koud. Daarom kaartjes gekocht voor een plek hoog op de South Stand. De wedstrijd was 's avonds, dus alle tijd om ons een hele dag te vervelen in Blackpool.

Een voetbalwedstrijd bezoeken in het Verenigd Koninkrijk is meer dan de wedstrijd alleen. Juist erbuiten maak je soms onverwachte dingen mee, die dan weer wel voetbalgerelateerd zijn. Dit kunnen bijvoorbeeld ontmoetingen zijn met de plaatselijke bevolking. Vaak is dit leuker dan het ontmoeten van de hoofdrolspelers zelf, de spelers.

Het historisch onderzoek van Han
Ooit werden we door Han op pad gestuurd naar Blackpool. Voor zijn historische documentatie over alle (oud)-League clubs van Engeland. Voor hem houdt het schrijven van verhalen namelijk niet in dat wikipedia en andere internetsites snel worden vertaald, hij gaat op zoek naar de bronnen zelf. Enfin, Han was wanhopig op zoek naar een heel oud logo van Blackpool. Hij had al wat voorwerk gedaan en gaf ons twee adressen waar wellicht wat te halen viel.

De vrijmetselarij
Over de stad Blackpool zelf heb ik al eens iets geschreven, het is een grote kermis aan de Ierse Zee. Als eerste hadden we een afspraak bij de plaatselijke vrijmetselaarsloge. De vrijmetselarij bestaat grofweg uit een groepje mensen die de hele dag lopen te filosoferen. Het ontstond al enkele eeuwen terug en heeft een schimmig en mystiek sfeertje om zich heen hangen. Ik voelde ook wel enige schroom toen we aanbelden bij het pand waar deze club mensen gezeteld waren. Gelukkig was men op de hoogte van onze komst en werden we een paar trappen omhoog geleid naar een prachtige kamer waar heel wat vaandels hingen. Op een van deze vaandels stond het logo dat Han zocht. Het vaandel werd met een grote haak van de muur gehaald. Een gammel keukentrapje was daarbij nodig. Vervolgens werd het vaandel naar een lichtere ruimte gebracht alwaar wij het mochten fotograferen. Foto's maken van de binnenkant van het gebouw mocht niet volgens bordjes op de muur, maar ik moet bekennen dat ik dat stiekem toch gedaan heb. Na gedane zaken bedankten we de vrij zwijgzame man en werden we weer naar de uitgang geleid. De deur plofte achter ons dicht en we stonden na een kwartiertje al weer op straat. Dit was een hele vage ontmoeting.

Het stadhuis
De tweede afspraak was op het stadhuis van Blackpool. We zouden de Civic Officer ontmoeten van Blackpool. Curieus genoeg was dit een Nederlander. Bij de receptie meldden we ons en na een paar minuutjes verscheen Aat Karel voor onze neuzen. Een hartelijke begroeting volgde. De ontvangst was allerhartelijkst. De versnaperingen werden aangerukt en in de moedertaal werd er van alles besproken. Aat liet ons het hele stadhuis zien, inclusief de prachtige vergaderzaal waar ik even op het pluche heb gezeten. Hoe Aat ooit in Blackpool terecht kwam is een heel verhaal, maar hij zal er waarschijnlijk niet meer weggaan. We kwamen voor de coat of arms, het stadswapen. We moesten alleen nog even wachten, want de burgemeester was nog aanwezig.

Gekozen burgemeester
De burgemeester bleek een vrouw van bijna 80 te zijn, Lily Henderson MBE. In Blackpool is er sprake van een gekozen burgemeester. Ondanks haar leeftijd was ze nog erg kwiek en Aat waarschuwde ons haar vooral niet te ontmoeten. Ze zou ons namelijk voorlopig niet meer laten gaan en ons helemaal suf praten. Hij wist als haar rechterhand natuurlijk wel hoe ze in elkaar zat. En ik geloofde hem onmiddellijk toen ik een foto van haar zag. Toen ze vertrokken was naar één van haar vele afspraken konden we naar haar kamer. Er was alleen een probleempje: het stadswapen met logo lag zwaarbewaakt achter glas. Omdat het vrij donker was, moesten we met flitslicht fotograferen en dat is lastig met spiegelend glas.

Alarm
Aat ging dus de sleutel halen en kwam terug met een doos vol met sleutels. Er zaten echt tientallen sleutels in die doos en hij wist niet welke het was. Allemaal uitproberen dan maar. De goede sleutel bleek er niet bij te zitten. Wel kwam de bewaking langs, want het alarm bleek af te zijn gegaan omdat Aat de glazen kast met daarin het stadswapen van de muur gehaald had. We probeerden toch maar om het door het glas heen te fotograferen met wisselende resultaten. Toch tevreden gaven we Aat nog een zak drop (later dat jaar zonden we hem nog een kerstpakket met o.a. pindasaus, omdat hij dat het meeste miste van Nederland) en namen we afscheid. Die dag ook nog naar Blackpool v Wrexham gegaan trouwens.

Dit is wellicht de meest bijzondere "side quest" die ik tot nu toe heb mogen meemaken aan de overkant van de visbak. Maar zijn nog meer (kortere) verhaaltjes die de moeite zijn om te vertellen. Ooit.

Terug naar Blackpool F.C.
Enfin, het stadion was nog lang niet af. De noordtribune was zelfs compleet afgebroken. Daardoor konden we wel mooie plaatjes schieten! Op de bijgevoegde foto zie je de doorkijk richting de noordtribune. Links zie je de Blackpool Tower.

De wedstrijd was inderdaad koud en nat met veel regen. Prachtig. Het was niet alleen Blackpool - Wrexham, het was ook Engeland - Wales. En de Welshmen wonnen met 0-1. Een verdiende zege wat mij betreft. Verder een erg slechte wedstrijd.

Qua parkeergelegenheden zit je prima bij Blackpool aangezien je voor £3 naast het stadion kunt parkeren op een parkeerplaats wat ruimte biedt aan minstens 80.000 auto's. Gebouwd op de groei wellicht.

De volgende dag zat de reis er al weer op en vlogen we met EasyJet terug naar Amsterdam. Vier wedstrijden in vier dagen in november, de eerste ronde FA Cup incluis. Beter kan bijna niet.

TeeZee

Citaat van: TeeZee op apr 08, 2008, 14:45:58
Onder dat zelfde bord stond inmiddels Ray Stubbs, voormalig speler van Tranmere Rovers en al weer jaren een van de sportpresentators van de BBC. Hij presenteert veel MOTD, snooker en rugby. Hij was daar een inleidend praatje aan het opnemen, minder dan 3 meter van mij vandaan. Leuk was dat ik kon aanschouwen dat zoiets niet in 1 keer goed gaat. Ik twijfelde of ik een foto zou nemen van dit moment, maar deed het niet omdat ik hem niet wilde storen bij zijn werk. Hij had het al druk genoeg al was het maar omdat hij ook werd voorgesteld aan een Stanleyveteraan, waar hij oprecht geinteresseerd mee sprak. Sympathieke vent, die Stubbs. Daarom heb ik hem een gesprek met een opdringerige Nederlander maar bespaard. (Ok, ik ben gewoon een verlegen schijtebak)

Nog even over de wedstrijd, ook belangrijk. Meteen na de aftrap werd de bal naar voren geheisd en kreeg Stanley een kans. Dat noem ik nog eens kick and rush. Stanley viel de minuten daarna vaak aan terwijl Huddersfield de sheet clean probeerde te houden. Juist toen de terriers wat op dreigden te komen werd een speler van hun het veld uitgestuurd. Aangezien het nogal dubieus was werd de sfeer grimmiger, maar ook leuker. Bij iedere ***lige overtreding van een Stanleyspeler brulden de Huddersfieldsupporters: "OFF! OFF! OFF!". Iedere Stanleyfan moest er hartelijk om lachen. Net als om de streaker die wel erg veel moeite deed om uit de handen van de politie te blijven.

Het beste moest echter nog komen. Het leek er lange tijd op dat het 0-0 zou blijven en dat Accrington op de 18e of 19e zou moeten reizen naar Huddersfield voor een replay. In de 86e minuut bracht manager John Coleman echter Andy Gouck in. Gouck is qua cultstatus vergelijkbaar met Kiprich bij Feyenoord. Hij werd meteen luid toegezongen met "He has a big fat stomach... tralalalala". Wat behoorlijk klopte. Ik had niet eerder zo'n gezette speler op een voetbalveld gezien. De Stanleyfans droegen hem echter op handen. En terecht. Ver in blessuretijd nam hij de bal aan op de borst, controlleerde, en schoot de bal het doel in. Het stadion erupeerde. Gouck schoot Accrington de tweede ronde in van de FA Cup en werd omhelsd door bijna iedereen. Spelers van Accrington liepen met een special Gouckspandoek over het veld (gekregen van de supporters). Iedereen was blij, op de Huddersfield fans na.

Al met al was het een schitterende ervaring waar de koude en warme rillingen in tegengestelde richting over mijn rug door bewegen als ik er aan teugdenk.

Ik hoop van harte dat Stanley snel terugkeert naar de profclubstatus. De club verdient het met al die mensen die pas echt weten wat het betekent om fan te zijn van een club. Daar kunnen een hoop huichelachtige surrogaatfans die iedere week lopen te brullen in de HCE sectie nog wat van leren. (N.B. inmiddels heeft Accrington Stanley al voor het tweede jaar de League status en komt het derde jaar er waarschijnlijk aan.)

In deel vier een intermezzo naar Deepdale... niet voor een wedstrijd dit keer.
Ray beantwoordt vragen:
http://uk.youtube.com/watch?v=vWZOcau05-c