The Summer of '08

Gestart door TeeZee, aug 09, 2008, 07:13:17

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

TeeZee

Rotterdam Airport, zaterdag 9 augustus 2008

Wat een start. Okee, het opstaan om 6:00 was niet prettig. Zeker niet na een serie nacht- en ochtenddiensten op rij. De reis naar Rotterdam Airport was echter nog geen 15 minuten van deur tot deur. Inchecken + douane kostte slechts drie minuten. Op deze manier is vliegen geweldig.

Over een halfuur stijg ik naar verwachting op. Op weg naar London City Airport. Op weg naar de FourFourTwo. Op weg naar de B&B. Op weg naar Selhurst Park, een echt voetbalstadion.

Next Stop: London City Airport.
Next Update: waarschijnlijk dinsdag 12 augustus vanuit Wolverhampton.

Han

Dag Thom, dit was de 99ste ontmoeting tussen beide teams vanaf 1920/21

1934/1935 Sat 12 Jan Crystal Palace 0 - 0 Watford Third Division (South)

1956/1957 Sat 16 Mar Crystal Palace 0 - 0 Watford Third Division (South)

1960/1961 Sat 26 Nov Crystal Palace 0 - 0 Watford F.A. Cup

2008/2009 Sat 09 Aug Crystal Palace 0 - 0 Watford Championship

Strangely Devoted or Mentally Disturbed

TeeZee

Bedankt Han, "leuk" om te zien dat ik bij de 4% goal less draws tussen beide clubs aanwezig was.

TeeZee

London, zaterdag 9 augustus 2008

Ik heb weleens vaker in een klein vliegtuig gezeten, maar de Fokker 50 van de VLM was wel heel erg klein. Het vliegtuig zat nog niet eens halfvol en opvallend was hoe ontspannen het allemaal verliep. Het vliegen vanaf een kleiner vliegveld bevalt me dan ook uitstekend, het liefst zou ik nooit meer via Schiphol of Heathrow gaan. Helaas had ik voor vertrek van huis al ontbeten, anders had ik wel wat van de broodjes gelust die tijdens de vlucht werden uitgedeeld. Ik zat zoals bijna altijd dicht bij de vleugel, maar dat is bij een Fokker 50 anders dan bij het gemiddelde vliegtuig. Je kijkt tegen de motor (met propeller!) aan omdat de vleugel hoog hangt en hebt goed zicht op het landingsgestel dat zich ook niet recht onder de kist bevindt. De vlucht was door het  rustige weer aangenaam en ruim 25 minuten te vroeg landden we op London City Airport. Bij het verlaten van het vliegtuig kregen we allemaal nog een snoepje en 5 minuten later was ik door de douane en had ik gepind en mijn koffer van de bagageband geplukt.

Om 7:45 lokale tijd stond ik klaar om Londen in te gaan. Twee uur na vertrek van huis. Ik kocht meteen voor drie dagen travelcards voor het Londense OV. Ik zou eerst naar mijn B&B gaan en wist dat ik diverse malen moest overstappen om er te komen. Ik had via de reisplanner van Transport for London al een route uitgedraaid, maar verwierp die omdat ik dacht een snellere route te weten. Sterker nog, ik was ervan overtuigd dat de optie die mij voorgeschoteld was dicht in de buurt kwam van rabiate onzin. Enfin, ik nam de trein naar Poplar, zou daar overstappen naar Lewisham en dan doorrijden naar Grove Park. Heel simpel.

Heel simpel, dacht ik. Ware het niet dat de treinen op zondag eindigen op Canary Wharf. Maar vooruit, daar kon ik overstappen naar Lewisham. Heel simpel, dacht ik. De trein van Poplar naar Canary wharf kon intussen niet weg omdat er een defecte trein voor ons stond. Dus reden we terug naar All Saints en namen een ander spoor richting Canary Wharf. Op Canary Wharf bleek ik niet naar Lewisham te kunnen reizen, dat moest via Island Gardens. Op Island Gardens nam ik de verkeerde trein en moest ik nog een keer overstappen op een station waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Op dat station was het wachten op de trein naar Lewisham, waar ik begon aan het laatste traject. Kortom, het was appeltje-eitje.

Aangekomen op Grove Park was ik blij dat ik hier al eens eerder geweest was, van de plattegrond snapte ik vrij weinig. Ik herkende de supermarkt en een tankstation en wist dat ik daar aan de overkant naar rechts moest. Al snel kwam ik aan bij de B&B. Het was nu 9:30 lokale tijd en had afgesproken er te zijn tussen 10 en 12. Nog steeds veel te vroeg. Het was echter geen probleem en ik werd allerhartelijkst ontvangen door de mensen bij wie ik 5 jaar geleden ook al eens was.

Er was in die 5 jaar niets veranderd. 2003 lijkt ook niet zolang geleden, maar er is in die 5 jaar wel heel veel gebeurd. De hond leefde nog (in het gastenboek had ik destijds geschreven dat ik die zou missen, ze moesten daar nogmaals erg om lachen) en zelfs de foto's waren allemaal nog hetzelfde. Onder andere een foto van hun zoon met David Beckham hing er nog. Hun zoon was ooit editor van een Man Utd magazine, vandaar. Ook mijn kamer bleek nog onveranderd te zijn. Het enige verschil was de temperatuur, het was nu zo'n 15 à 20 graden koeler dan in die vreselijke zomer van 2003.

Ik zette mijn umpc aan en zag in de lijst van beschikbare draadloze netwerken dat ook mijn B&B er eentje had. Ik vroeg of ik daar gebruik van kon maken. Dat mocht. Ik kon er echter niet op, omdat er een zgn. WEP key nodig was. Die had ik niet. En de eigenaar van de B&B ook niet, "zijn zoon had het ooit ingesteld". Ik mocht wel op zijn iBook kijken of ik het daar kon vinden. Nee dus, dat was niet te achterhalen.

Toen maakte ik een kapitale fout. Ik dacht slim te zijn en een tweede WEP key in te stellen op zijn iBook notebook. Eentje die ik wel wist omdat ik 'm zelf instelde. Mijn probleem met computers is dat ik er feitelijk weinig van afweet (in het bijzonder alles betreffende netwerken), maar geen enkele angst heb om gewoon van alles uit te proberen. Ik logde dus in op zijn modem (password is bijna altijd admin) en stelde die tweede WEP key in. Het werkte niet. Erger nog: ook zijn eigen internet werkte niet meer. En ik kon zelfs niet meer bij zijn modem komen om het terug te draaien. Help. Wat had ik gedaan. De B&B-eigenaren waren inmiddels weg en ik heb nog een uur lang uit alle macht geprobeerd om het weer goed te krijgen. Tevergeefs. Ik zou het 's avonds wel uitleggen...

Na een uurtje of 2 was het tijd om naar mijn eerste wedstrijd te gaan, Crystal Palace v Watford. Ik reed naar London Bridge met de trein zonder bestuurder (de DLR) en wilde daar overstappen op een trein die mij in één keer naar Selhurst zou brengen. Het was alleen erg jammer dat het perronnummer maar niet verscheen op de monitors met daarop de diverse bestemmingen. Dat gebeurde pas 5 minuten van tevoren en natúúrlijk was het perron waar ik moest zijn helemaal aan de andere kant van het grote station. Uiteindelijk komt alles altijd goed en stapte ik precies volgens schema uit op Selhurst. Onderweg in de trein had ik het stadion al zien liggen, dus ik wist waar ik heen moest lopen. En gelukkig maar, want ik was vergeten uit te zoeken hoe ik moest lopen.

Het begon te regenen. Nog niet al te hard. Eigenlijk precies goed. Ik wist op voorhand al wel dat ik Selhurst Park een mooi stadion zou vinden, maar in het echt maakte het toch grote indruk. Ik maakte mijn rondje en genoot vooral van de grote stand met de soort van barrel roof. Het ging harder regenen. Ik ging in de rij staan voor mijn via internet bestelde ticket. Het was druk, want het was de eerste dag van het seizoen. Veel mensen halen dan hun seizoenskaart op. Toen ik na een kwartiertje aan de beurt was werd mij natúúrlijk verteld dat ik mijn kaartje ergens anders moest halen. Mopper mopper. Daar aangekomen was ik meteen aan de beurt. Ik zou bij ingang zeven naar binnen moeten. De ingangnummers stonden rondom het stadion duidelijk aangegeven: 1, 2, 3, 4, 5, 6... 8, 9, etc. Geen nummer 7. Op het kaartje stond dan weer wel waar het bord 7 zou hebben moeten hangen, dus een paniekaanval werd de kop ingedrukt.

Batflyer zou met zijn tweelingbroer naar dezelfde wedstrijd gaan en ik zou hun een uurtje voor kick-off ontmoeten. Ineens zag ik een tweeling staan, waarvan er eentje een sms-bericht aan het typen was. Dat kon geen toeval zijn. Ik ging er dichtbij, doch onopvallend naast staan en wachtte tot het sms-bericht verzonden werd. Na enkele seconden ging mijn telefoon piepen. Lachen. Het zou hun eerste wedstrijd ooit in Engeland worden, dus wat dat betreft kan dit verhaal ook in het  First Timers topic elders op het forum.

We gingen snel naar binnen, want de regenintensiteit nam steeds verder toe. Batflyer weet nu ook dat je meteen gefoullieerd wordt als je je tas meeneemt. De route naar de tribune was alleraardigst omdat je een heel mooi tussendoorkijkje krijgt op het stadion. Fotomomentje. Een halfuur voor ko gingen we naar onze plaatsen. Ik zat helemaal op de eerste rij en dat was minder prettig vanwege de regen die daar vrij spel had. Het was op zich niet eens zo koud, maar door alle regen en wind voelde dat wel zo. Naast mij zat een Engelsman met korte broek en korte mouwen. Toen ik vlak voor de aftrap zag dat er hoger op de tribune plaatsen vrij waren, ging ik na de mascotte een hang gegeven te hebben daar maar zitten. Het hielp een beetje.

Heel bewust zorgde ik ervoor dat ik nu eens niet de aftrap van het seizoen miste. Ik genoot helemaal niet. Ik zat steeds na te denken hoe ik die laptop weer in orde zou krijgen. Ik sms'te daarom maar een paar keer met elders, in de hoop dat die persoon een oplossing wist. Helaas kwam hij met de dingen die ik zelf ook al had bedacht. Ik moest het maar even loslaten, al wilde ik het liefst zo snel mogelijk terug om het op te lossen. Enfin, het lukte uiteindelijk toch om de wedstrijd te volgen en het viel me op dat er leuk gevoetbald werd.

Door al die regen waren de sliding tackles van hoge kwaliteit. Het spel golfde op en neer. De ene keer was Palace een tijdje de betere ploeg, dan kreeg Watford weer een aantal goede kansen. Van Watford werd een goal afgekeurd wegens buitenspel en ging een stiftbal op de lat. Palace kreeg ook een paar kansjes. Het was een erg vermakelijke wedstrijd, alleen werd er niet gescoord. Dus was het een zaadpot. De sfeer was net iets beneden gemiddeld, maar dat krijg je als je op de Family Stand zit. Even kwam los toen er een opstootje op het veld kwam, maar bij die toename van het aantal decibellen was tijdelijk. Met 15614 toeschouwers was het zoals verwacht niet uitverkocht. Ik had Batflyer en twin-bro beter gegund, maar gelukkig was het stadion wel heel mooi.

Na afloop zou ik met hun meegaan naar het station Norwood Junction om vanaf daar naar London Bridge te reizen. We liepen met de meute mee en toen maakten Batflyer en broer kennis met de navigatiekwaliteiten van ondergetekende. We verdwaalden hopeloos, kwamen nooit een station tegen en de hemelsluizen konden inmiddels niet meer verder open. Bijna een uur later kwamen we dan toch aan bij het station, normaliter 5 tot 10 minuten lopen. Wat zagen de broertjes er inmiddels ongelukkig uit.

Op London Bridge vervolgde ik mijn reis naar de B&B. Doorweekt kwam ik daar aan, na nog eerst nog even boodschappen gedaan te hebben. Ik werd niet aangesproken op de internetverbinding, dus ik had nog kans om het goed te krijgen. Ik probeer het nu via mijn eigen laptop, die heeft tenminste windows en dat snap ik beter dan die apple systemen. Gek genoeg lukte het me na veel geklooi om het internet op mijn laptop werkend te krijgen. Nu was er dus de bizarre situatie dat ik het internet op kon via het draadloze netwerk, maar de eigenaar niet!!! Wel stelde het me in staat om op het modem in te loggen en de zooi weer terug te zetten. Weg met die tweede WEP-key. Ik kan momenteel dus niet meer het net op met mijn umpc, maar de eigenaar hopellijk weer wel. Pfffew.

Dood en doodmoe las ik nog even in de FourFourTwo en ging heel vroeg slapen.

TeeZee


Mijn vliegtuigje.


Selhurst Park










En in 5 jaar tijd was er in de B&B niks veranderd, ook de hond Billie was er gelukkig nog.

TeeZee

Londen, zondag 10 augustus 2008

Eigenlijk had ik naar de wedstrijd om het FA Community Shield op Wembley gewild. Ik had via ticketmaster het begeerde ticket te pakken, maar bij de check-out verscheen vervolgens geen optie om het kaartje danwel thuisgestuurd te krijgen in Nederland, danwel op te kunnen halen bij het stadion. Ofwel, de zondag zou niet aan voetbal besteed gaan worden en de vraag is of dat nou zo erg is. Ik besloot om het centrum van Londen te bezoeken, er is daar meer dan genoeg te zien en te doen. Het weer zou in ieder geval een stuk beter zijn.

Maar ouch, wat voelde ik me 's ochtends slecht. Ik kon me er moeilijk toe zetten om op pad te gaan en liep pas de deur uit aan het begin van de middag. Niet veel later stond ik tollend op Trafalgar Square, waar een groot scherm stond waarop je de olympische spelen kon volgen. Ik voltooide mijn trilogie "doing the St James's Parken" en zag ook Buckingham Palace. Onderweg werd ik een paar keer aangesproken om mensen te fotograferen met hun camera. But of course. Westminster, Big Ben, London Eye, Westen End, Picadilly Circus (een Italiaan was daar naar huis aan het bellen: Ik sta op Picallily Circus) alle topattracties werden weer bezocht en op de digitale plaat gezet. Gek genoeg ging ik me langzaam beter voelen, ik denk dat dat kwam doordat ik als geboren en getogen Randstedeling de Londense verkeersluchten gewend ben.

Het hoofddoel vandaag was echter het kopen van een USB card reader, om de foto's naar mijn umpc te kunnen transporteren. Mijn camera heeft namelijk een compact flash card. Dat was ooit de meestgebruikte kaart, maar vier jaar later is dat de SD card (die wel rechtstreeks geslikt wordt door de umpc). Ik had wel een cardreader bij me trouwens, maar die is kapot. Bij de curry's in Oxford Street vond ik er eentje, maar die was 15 pond. Dat vond ik veel te gortig. Gelukkig is er dan altijd nog de Engelse V&D, de HMV (His Master's Voice). Daar vond ik dezelfde cardreader voor 7 pond. Een veel redelijker prijs.

Het was al avond toen ik besloot een internetcafé op te zoeken. Easyinternet op Travalgar Square werd het, het slechtste internetcafé waar ik ooit gewend ben. Driekwart van de computers deed het niet, en het overige kwart was extreem traag. Ook lag er een dakloze naast me te pitten op zijn toetsenbord, maar dat was ik nog gewend van Tokio (waar het heel normaal is dat daklozen een onderkomen op deze manier goedkoop huren).

De dag zat er weer op en ik voelde me steeds beter. De volgende dag hoop ik wat te gaan neuzen in de geschiedenis van het door mij zo geliefde Engelse voetbal...

Han

Wolverhampton Wanderers en Accrington Stanley ontmoetten elkaar één keer voor de FA Cup in 1911, twéé keer in de reguliere competitie in het seizoen 1923/23 en vanavond voor het eerst in de League Cup. Ik vermoed dat extra time een alleraardigst douceurtje was.



Home     Score     Away     Competition
2008/2009    Tue 12 Aug    Wolverhampton Wanderers    3 - 2    Accrington Stanley    League Cup
1923/1924    Sat 29 Sep    Wolverhampton Wanderers    5 - 1    Accrington Stanley    Third Division (North)
1923/1924    Sat 22 Sep    Accrington Stanley    1 - 0    Wolverhampton Wanderers    Third Division (North)
1910/1911    Sat 14 Jan    Wolverhampton Wanderers    2 - 0    Accrington Stanley    F.A. Cup
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

TeeZee

Londen, maandag 11 augustus 2008

Ik voelde me vanochtend een stuk beter dan gisteren en vertrok al snel na het ontbijt (het was nog meer dan gisteren) naar de stad. Mijn eerste halte was London Bridge, ik wilde namelijk het gebied rondom de Tower Bridge eens gaan bekijken. Zo begon de dag zoals hij gisteren geëindigd was: met sightseeing in London. De Tower Bridge is een mooi bouwwerk en werd daarom ook vanuit alle mogelijke hoeken en standen digitaal vastgelegd. Niet alleen door mij, maar door alle aanwezige  toeristen. Het digitale fotografietijdperk heeft van ons allen kunstenaars gemaakt. Al geldt ook hier met nadruk dat niet alle kunst door iedereen even mooi gevonden wordt.

Via The Tower en London Bridge zelf kwam ik bij een attractie uit die ik nog niet eerder in het echt gezien had: St Paul's Cathedral. Ik wilde dit per se zien, omdat het een van de mooiere bouwstijlen laat zien. Precies de bouwstijl die ik ook mooi vind in steden als Rome en Parijs. Natuurlijk was dit niet de enige reden, St Paul's Cathedral lag domweg prachtig op de route naar de hoofddoelen van vandaag: speuren naar de wortels van het Engelse voetbal. Historyhopping, zo je wilt.

Fleet Street
In 1888 schreef William McGregor van Aston Villa een brief aan een aantal andere clubs om elkaar te ontmoeten in Londen, in het Anderton's Hotel te Fleet Street. Deze ontmoeting was op 22 maart 1888 in de straat die twee eeuwen lang het journalistieke centrum van Londen was. De eerste krant, The Daily Courant, werd er in 1702 gemaakt en al daarvoor kwam je er grote namen als Shakespeare tegen. Tot 1987 was Fleetstreet synoniem met het woord "pers", daarna vertrokken de uitgevers van kranten uit het centrum toen de voortschrijdende technologie dat mogelijk maakte.

Fleet Street is anno 2008 een vreselijk drukke straat. Ik heb zo langzaam mogelijk de straat doorgelopen of ik op een van de gebouwen een overblijfsel van het Anderton's Hotel zag staan, want ik had van tevoren niks kunnen vinden waaruit bleek dat het hotel nog steeds zou bestaan. Helaas zag ik helemaal niks, wel kwam ik een boekenwinkel tegen. Ik was al eerder een boek tegengekomen met daarin de geïllustreerde geschiedenis van het Engelse voetbal (ik wil dit nieuwe boek trouwens hebben, misschien dat ik de komende dagen het toch eens koop), als deze winkel dit boek verkocht kon ik daar eens in kijken of er aanwijzingen stonden van de precieze lokatie. Helaas had deze winkel het boek niet.

Wel zag ik hier voor het eerst het nieuwste "Roy of the Rovers" boek liggen. De Engelse voetbalstrips als Roy van de Rovers en De Wondersloffen van Sjakie zijn direct debet geweest aan mijn liefde voor het Engels voetbal. Altijd zocht ik al naar de Engelse verzamelalbums van deze strips, maar die bestaan niet of nauwelijks. De strips zijn alleen verschenen in weekbladen. Tot voor kort dan, want een aantal verhalen uit de jaren 80 zijn nu dus verschenen in een verzamelalbum. Ik heb 10 pond uitgevorkt en liep alsnog tevreden de winkel uit. In Fleet Street zo'n stripboek kopen, dat doet toch wat met je.

Great Queen Street
Niet ver van Fleet Street ligt Great Queen Street. Hier is de Football Asociation opgericht. De eerste ontmoeting was op 26 oktober 1863 in de Freemason's Tavern. Hiervan wist ik wél de huidige lokatie, dus die moest vastgelegd worden. Tegenwoordig is het een hotel en ik was teleurgesteld dat er nergens een bord hing met het historische feit dat daar op die plek had plaatsgevonden. Ik snap daar niks van. Misschien hing het binnen, dat weet ik niet. Omdat er ook bronnen zijn die beweren dat de oprichting niet in dit hotel plaatsvond maar in de nog steeds bestaande pub "The Freemasons Arms" in de aangrenzende straat Long Acre, heb ik die voor de zekerheid ook maar gefotografeerd.

De founding members van de FA waren Barnes, Civil Service, Crusaders, Forest of Leytonstone (later hernoemd tot Wanderers, omdat ze geen vaste thuisbasis hadden), N.N. (afkorting van No Names, een soort BZN dus) Club, Crystal Palace (de originele, niet de huidige), Blackheath, Kensington School, Percival House, Surbiton en Blackheath Proprietary School. Deze clubs kwamen samen om een nieuw reglement voor het spelletje voetbal vast te leggen. Zo ontstond de FA en de bijbehorende FA rules, die nog steeds grotendeels de basis vormen voor het huidige voetval. Ironisch genoeg bestaan de founder members niet meer of spelen ze een variant op de regels waarbij je ook je handen mag gebruiken: rugby.

Oorspronkelijk zou de eerste wedstrijd met de FA regels gespeeld worden op 2 januari 1864 in Battersea Park, maar enthousiaste leden van de FA wilden niet zo lang wachten en een experimentele wedstrijd werd gespeeld in Mortlake op 19 december 1863 tussen Barnes en de buren van Richmond (die trouwens geen lid waren van de FA!). Die wedstrijd eindigde in een 0-0. Laat dat eens goed tot je doordringen: de eerste voetbalwedstrijd met min of meer de regels die wij gewend zijn, eindigde in een doelpuntloos gelijkspel. De wedstrijd in Battersea Park werd nog een week uitgesteld en uiteindelijk gespeeld op zaterdag 9 januari 1864.

Ik wilde graag eens kijken of er nog een grasveldje te vinden was in zowel Mortlake als Battersea Park, om te ervaren hoe het geweest moest zijn om te groundhoppen in 1863/1864. Ik liep door een nog drukkere straat vanaf Hyde Park (waar ik even een intermezzo had genomen en een late lunch) naar Victoria en stapte op de trein naar Battersea Park. Ik was nog niet ingestapt of er werd omgeroepen dat de trein ondanks dat wat op het bord stond aangegeven, niet zou stoppen in Battersea Park. Dit demotiveerde me behoorlijk, en ook van de omgeving die ik tijdens de rit zag werd ik niet blij (verpauperde Londense wijken). Ik besloot het idee te laten varen en nam de trein naar Waterloo om vanaf daar in één keer door te rijden naar de B&B. Het was al laat en ik had opzich gezien wat ik wilde zien. Die veldjes doen we ooit in een later stadium nog wel.

Foto's volgen nog...

Sebastiaan_W

Wat een verhaal van je eerste dag.

Op zondag niet naar speakers corner geweest in hyde park? Dat is op de zondag toch een erg vermakelijke attractie.

TeeZee

Nog wat foto's van de toeristische sightseeing zondag:












@witte leeuw: ik was op maandag in Hyde Park (wat ik niet echt bijzonder vond), op die dag paste het namelijk in de route. Ik heb bijna alles lopend gedaan.

TeeZee

#10
Maandag begon bij de Tower Bridge en de eerste etappe eindigde bij Covent Garden, onderwijl langs enkele landmarks uit de geschiedenis van het Engelse voetbal lopend.





Fleet Street, waar de Football League werd opgericht:


Zo ziet de straat er anno 2008 uit:


Great Queen Street, waar de Football Association werd opgericht:


In dit gebouw vond die historische gebeurtenis plaats:


Of in deze pub in het verlengde van de Great Green Street (Long Acre), daarover verschillen de meningen:

Sebastiaan_W

Ik heb trouwens ook 1x met VLM gevlogen en dat was een binnenlandse vlucht van Liverpool naar London City Airport in decmeber 2005. Ik zat toen ook in een fokker 50, leuk vliegtuigje om mee te vliegen en vriendelijk personeel. Enkeltje was iets van 45 euro.

Ik herinner me nog dat wij langs die brand bij Luton vlogen, met die depots die ontploft waren.

Batflyer

Leuk verslag TeeZee :)

Gelukkig heeft het na Palace - Watford hier nauwelijks meer geregend. Op White Hart Lane scheen de zon zelfs en ook bij Charlton - Yeovil was het droog.

Over Yeovil gesproken, TeeZee had al voorspeld dat de bezoekers wel eens zouden kunnen gaan winnen, en ja hoor, de eindstand was 0-1.

De enige goal viel na een half uur spelen en daarvoor zat ik al te hopen dat Yeovil op voorsprong zou komen. Ze waren namelijk met 4 bussen naar Londen afgereisd en de fans van Yeovil maakten veel meer sfeer dan die van de thuisclub.

Charlton speelde erg slecht, aanvoerder Matt Holland heb ik nauwelijks gezien. Je zou niet zeggen dat hij Premier League-ervaring heeft en international is.

Zo, nu ga ik Twente - Arsenal kijken :)
Waarschijnlijk log ik pas weer in als ik thuis ben (zondag).

Misschien zaterdag nog naar een wedstrijd, dat wordt dan Brentford - Grimsby.
Laatste nieuwe ground:
San Siro (15 februari 2012, AC Milan v Arsenal 4-0)

Volgende nieuwe ground:
Veltins Arena (6 november 2012, Schalke 04 v Arsenal)

TeeZee

Wolverhampton, dinsdag 12 augustus 2008

Het laatste ontbijt in Londen bleek er nog een gast in de B&B te zijn. Ze heette Sylvia en kwam uit Italië. Ze zou drie maanden in Londen verblijven om een cursus te doen en haar Engels te verbeteren. Ze zou direct naar een agentschap gaan die voor haar een bijbaantje kon regelen. Haar Engels was voor iemand uit Italië bovengemiddeld, maar toch enigsins beperkt in het vocabulaire. Soms liep het gesprek daarom ook hilarisch omdat ze dingen anders begreep dan dat ik ze zei, plus dat ze soms niks begreep van wat ik zei omdat ze enkele woorden gewoon niet kende. Leg maar eens in het Engels uit wat "wheel" betekent... Het ontbijt duurde dus wat langer dan normaal, maar het was wel vermakelijk. Ik heb haar aangesproken op het rijgedrag van haar landgenoten, waar ze hartelijk om moest lachen. Ik ging terug naar mijn kamer toen er na een minuut of wat op mijn deur werd geklopt. Het was Sylvia. Ze ging de stad in en kwam afscheid nemen omdat ze wist dat ik zou vertrekken die ochtend. Ik weet niet of het een Italiaanse gewoonte is om iemand die je een halfuur eerder voor het eerst ontmoette dan ook meteen te kussen, maar dat deed ze dus wel. Nou ja, het zal geen kwaad kunnen voor de wereldvrede.

Een uurtje later vertrok ik dan. Ik nam ook afscheid van de  eigenaar van de B&B, zonder te kussen, en schreef exact 5 jaar later weer een tekst in hun gastenboek. Vanaf het station Grove Park zou ik naar London Euston reizen, waar ik de trein naar Wolverhampton kon pakken. Op London Euston kon ik uit de ticketautomaat mijn via het internet gereserveerde treinkaartje trekken, hetgeen tot nu toe altijd zonder problemen gegaan is. Het voordeel van treinkaartjes van tevoren via internet bestellen is dat het vele ponden scheelt. London - Wolverhampton kostte mij 12 pond, wat voor Engelse begrippen een schijntje is. Ook heb je dan meteen een gereserveerde zitplaats (tenzij je een duurder open ticket besteld). De treinreis verliep zonder problemen en al snel kwam ik aan in Wolverhampton.

Wolverhampton is niet bepaald een mooie stad, het ziet eruit alsof er jaarlijks een bovengemiddeld aantal moorden plaatsvindt. Middels mijn plattegrond probeerde ik de weg naar mijn hotel te vinden. Dat lukte verrassend goed voor iemand met mijn navigatiekwaliteiten. Het begon wel weer hard te regenen, alsof ik al niet genoeg genoten had van dat weersfenomeen. Ik heb nog nooit zoveel regen in Engeland gehad als deze trip. Het hotel was zo'n 20 minuten lopen en via de achteringang kwam ik bij de receptie. Ik werd uitermate vriendelijk ontvangen en maakte een praatje met de pakistaanse (?) eigenaar. Hij was vol interesse over mijn hobby en herkende helaas onmiddellijk mijn accent omdat hij in het verleden 7 maanden in Amsterdam gewerkt had. Hij legde me alles uit en gaf me de code voor het gebruik van de gratis wifi in de kamers. Ik zou dus het internet op kunnen.

Ik ontspande even en ging daarna alvast opweg naar het stadion van Wolverhampton Wanderers. Ik wilde de route goed verkennen zodat ik na de wedstrijd niet zou verdwalen in het donker. Het was weliswaar slechts 10 minuten lopen vanaf het hotel, maar toch. Het kostte wat moeite, maar ik wist Molineux te vinden. Ik kocht een kaartje, werd verplicht gratis lid van de Wolves (heb nu dus een supportersnummer en kan in het vervolg makkelijker aan kaartjes komen voor high profile potten) en maakte mijn rondje. Inmiddels dreven er enkele onweersbuien over en had ik vanaf sommige plekken niet alleen een prachtig uitzicht over het laag gelegen stadion, maar ook op de donkere wolken die er recht boven hingen. Ik kocht  een speciale Wolves v Accrington Stanley pin badge en een programme. Daarna liep ik weer terug naar de B&B, ook weer met enige moeite. Het was goed dat ik het even oefende. Onderweg moest ik wel langdurig schuilen, omdat de regen wederom met bakken naar beneden kwam.

Omdat alle randzaken geregeld waren (rondje, ticket, prullaria) besloot ik om pas drie kwartier van tevoren weer naar het stadion te gaan. Ik zou dan circa een halfuur voor kickoff aanwezig zijn. Later dan normaal, maar ik verwachtte toch niet zo veel van de build up. Ik kende de route nu goed en liep er in één keer naartoe. Het stadion zou niet vol raken en daarom waren er slechts drie tribunes in gebruik. Ik vind dat een goede optie omdat je anders krijgt dat de supporters teveel verspreid zitten om nog enige sfeer te kunnen maken.

Ik had erg uitgekeken naar deze wedstrijd. Ik ging puur naar deze wedstrijd vanwege de namen. Wolverhampton Wanderers v Accrington Stanley. Dat klinkt mooi. Dat ís mooi. De wedstrijd begon meteen goed, want Wolves scoorde al na 5 minuten, al werd deze goal afgekeurd. Reden voor het meegereisde groepje Stanleysupporters om flink te juichen en dingen als "just a small time in Leicester" te zingen naar de Wolves-supporters. De Wolves waren duidelijk de betere ploeg, maar er werd aan beide kanten leuk gevoetbald. 10 Minuten voor het eind zag je de Wolves wat wegzakken en enkele minuten later profiteerde Stanley van die slapte door de openingstreffer te maken. Onder luid boegeroep gingen de Wolves rusten.

De sfeer was verrassend goed, ondanks dat er slechts 9424 betalende bezoekers waren. In de tweede helft ging Wolverhampton opzoek naar de gelijkmaker, die ze dan ook verdiend kregen. Het werd verlengen, een verlenging die me nog lang zal heugen. Wolves scoort de 2-1. You're not singing anymore. Een minuut later scoort Accrington de 2-2. Weer enkele minuten later scoort Wolves de 3-2 en op het laatst kreeg een speler van Accrington ook nog eens z'n tweede gele kaart en dus rood.

Het stadion is anders dan het gemiddelde stadion met open hoeken. De tribunes aan de lange zijdes zijn bijna banaanvormig en sowieso lijken alle tribunes vrij willekeurig langs het veld geflikkerd. Het vertekent wellicht, maar het is net alsof het schots en scheef staat. Minpunt is dat de tribunes vrij ver van het veld staan door de vierbaans carpoolstrook rondom het veld, al heb je daar tijdens de wedstrijd geen erg in.

Enfin, ik moet wat bekennen. Ik heb nooit doorgehad dat die eerste goal van Wolves werd afgekeurd. Ik dacht dat de ruststand 1-1 was en de stand na 90 minuten 2-1. Ik begreep er dan ook helemaal niks van dat de stadionomroeper zei dat omdat de wedstrijd in 1-1 geëindigd was er een verlenging zou komen. Ik was al opgestaan om naar het hotel te gaan, maar ging toch maar weer zitten. Ik dacht echt even dat er een foutje gemaakt was of dat ik het gedroomd had. Ik begreep eerder al niet waarom de Accrington supporters gingen juichen toen ze (naar ik dacht) met 1-0 achter kwamen. Ook vond ik het juichen na de 2-1 (dat was dus de gelijkmaker) nog al overdreven hard. Ik zag dus een andere wedstrijd, al zal het niet al te veel hebben uitgemaakt. Het was alleen wat spannender geweest.

Ik keerde vol-ko-men tevreden terug in het hotel en een grijnzende eigenaar hoorde mijn verhaal over een exciting match aan. Het was geen derby, het was maar league cup, er kwam geen hond. Maar toch, het was best aardig.

TeeZee

Molineux, Wolverhampton Wanderers: