Voetbal in - het land van de rijzende zon - Japan

Gestart door Nort, okt 13, 2016, 11:24:26

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Nort

Hoofdstuk 6 Eén jaar na data, een terugblik op het verhaal uit een 'jongensboek'

Op 14 november 2015 zag ik mijn eerste wedstrijd in Japan en dat werd een erg memorabele. De thuisploeg, Omiya Ardija, had een theoretische kans om zich te kronen te kampioen van de J2 en dus te promoveren naar de elite competitie van Japan. Daarvoor had het wel de hulp nodig van hun concurrent dat punten moest verspelen tegen een laagvlieger.

Om zeker van een kaartje te zijn, werd een dappere poging op het internet gewaagd. Met Google translate vond ik de online ticketing pagina, alleen stopte de translate er mee na het registreer gedeelte. Via via werd een Japanse vertaler gevonden en werden twee kaartje gekocht, die in een van de vele duizenden 7/11 afgehaald konden worden.

Na een lange werkweek was de matchday dan eindelijk aangebroken. Hartje Tokyo werd ingewisseld voor het 'district' Omiya. Ondanks het druilige weer, besloten we ter voet richting het stadion te lopen en hoefde we enkel de oranje massa te volgen. Rondom het stadion was het al goed druk en stonden een paar Japanners met een megafoon iedereen in de juiste richting te dirigeren.


Het stadion was met 15.000 toeschouwers uitverkocht en was voor 90% onoverdekt, niet erg handig als de regenkans 99% is en dat hebben wij geweten ook. Het kon de ultra's van beide clubs niet deren, want zij waren al ver voor de aftrap al fanatiek aan het zingen en bleven dat ook gedurende de wedstrijd doen.


Nadat de ballenjongens waren geïnstalleerd, de voorzitter een woordje had gehouden, de bordjes van de sfeeractie waren opgeruimd en de spelers de 'handjes' (lees: buiging) hadden geschud kon de wedstrijd dan eindelijk beginnen. Van mijn Japanse buurman begreep ik dat concurrent Iwata gelijk had gespeeld en dat een overwinning dus voldoende was om het kampioenschap veilig te stellen.


Dat moest tegen de voorlaatste op de ranglijst geen probleem zijn, althans daar gingen we vanuit. Omiya begon furieus en binnen de minuut was het aluminium al geraakt, maar was de stand nog in evenwicht. Naar mate de wedstrijd vorderde werd Oita steeds gevaarlijker en daar hadden ze ook alle reden toe. Ze hadden in de laatste twee wedstrijden vier punten nodig om zich te handhaven in de J2.


Terwijl de motregen was veranderd in een tropische regenbui had ik als gierige Hollander spijt dat ik buiten het stadion geen poncho had gekocht, die met €10,- wel erg duur was. Gelukkig bood de 2e helft voldoende vertier, in de 49ste minuut kwam Oita via een eigen doelpunt op voorsprong en werd het even stil in ons vak. Een paar minuten later werd het zelfs 0-2, door wederom een eigen doelpunt. Het kampioenschap leek verder weg dan ooit. Verschillende supporters vonden het mooi geweest en verlieten al het stadion. Gezien mijn doorweekte kleren had ik ook even de neiging om te gaan, maar de maffe support van de Japanners was te aanstekelijk.


Omiya bracht een extra aanvaller in de ploeg en voerde de druk op. Verder dan een paar hachelijke momenten leverde het niet op. Totdat het 20 minuten voor tijd een keer wel mee zat, via de paal en de lat belande de bal onbewust op de buik van een Omiya speler waardoor de bal in het doel rolde, 1-2. Zou het dan toch? Op de tribunes begon men echt mee te leven en met nog tien minuten te gaan kwam Omiya terug tot 2-2.


Omiya was nog één doelpunt verwijderd van het kampioenschap en de terugkeer naar de J1. De tijd was echter de grote vijand en van tactiek was nauwelijks meer sprake. De ballen werden zonder enig benul naar voren gepompt, maar kwamen even zo hard weer terug. De Japanners leken de zenuwen niet de baas te zijn, maar gelukkig had Omiya een Sloveen in dienst. Bij een aanval in de slotminuten liep hij het strafschopgebied binnen met maar één doel, een strafschop versieren. Wij zaten er bovenop en zagen zijn val partij al van ver aankomen, maar de scheidsrechter trapte er in en kende een strafschop toe.

Dat tot woede van de Oita spelers, die zich voor het eerst lieten gaan tegen de scheidsrechter en dat leverde hun ook direct een aantal gele kaarten op. Wat restte was een strafschop in de dying seconds of the game en geheel volgens het verhaal uit een jongensboek ging de bal er natuurlijk in. In de blessuretijd kwam de overwinning nog één keer in gevaar, maar uiteindelijk kon het kampioenschap dan toch gevierd worden.


Na verschillende onverstaanbare toespraken, werden twee bekers uitgereikt en schalde het 'We are the champions' door het stadion. Pas buiten het stadion merkten we hoe verregend we wel niet waren en stond het water tot in onze schoenen. Toch kon ons dat nauwelijks deren, want daar was de wedstrijd veel te leuk voor.

Volgend hoofdstuk: De coupe van de FIFA

Nort

#16
Na een paar uitstapjes naar Japan zelf, is het weer tijd om de draad met het FIFA Club world Cup weer op te pakken.

Hoofdstuk 7: De Coupe van de FIFA
Na jaren van hoongelach op het FIFA kantoor begon men in te zien dat er met een dergelijk format als de Intercontinental Cup behoorlijk wat geld verdiend kon worden en dus deed de FIFA in 2000 nog een poging om het toernooi te mogen organiseren. Zoals gewoonlijk werd dat aanbod afgeslagen en daarop begon de FIFA met een eigen format en een grotere prijzenpot, om de clubs te verleiden.

De UEFA en de CONMEBOL konden ook niet anders, omdat zij nog sponsorverplichtingen met Toyota hadden en zodoende werd in 2000 zowel de Intercontinental Cup als de FIFA club world cup gespeeld. Door de FIFA werden 8 ploegen uitgenodigd (2 Europa, 1 Zuid-Amerika, 1 Midden-Noord Amerika, 1 Afrika, 1 Azië, 1 Oceanië en 1 voor het gastland). Deze werden verdeeld over 2 poules van vier en kenden beide een verassende winnaar. Het Braziliaanse Vasco da Gama en Corinthians bleven Manchester United en Real Madrid voor, waardoor de finale in Maracanã een Braziliaans onderonsje werd. Toch zat er met scheidsrechter Dick Jol nog een Nederlands tintje aan.

FIFA Club World Cup
In 2001 stonden opnieuw de FIFA Club World Cup als de Intercontinental Cup op het programma, maar Vanwege het faillissement van het marketing bureau van de FIFA, dat de rechten onderhands toebedeeld kreeg, kon de FIFA club world cup geen doorgang vinden. Pas in 2004 begreep de FIFA dat ze niet om de UEFA, CONMEBOL en Toyota heen konden en ze sloten gezamenlijk een deal. De Europese en Zuid-Amerikaanse club stroomde pas bij de halve in en de eerste twee edities werden in Japan gespeeld. De overige deelnemers uit Afrika, Noord/Midden-Amerika, Azië, en Oceanië speelden eerst tegen elkaar, waarna de winnaar zich plaatste voor de halve finale. En zo werd de laatste Intercontinental Cup in 2004 gespeeld en was FC Porto de laatste winnaar van het toernooi.

Ondertussen is de FIFA Club world Cup al 12 maal gespeeld en heeft nog geen team de hegemonie van Zuid-Amerika en Europa weten te doorbreken. Vier keer ging de winst naar Zuid-Amerika (allen Braziliaans) en acht maal was een Europese club de winnaar. De laatste winnaar is Barcelona, dat in de finale het Argentijnse River Plate versloeg.

Volgend hoofdstuk: FIFA Club world Cup 2016 (Opzet + 3 deelnemers)

Joost



Nort

Er had 8 overwinningen voor Europese ploegen moeten staan.

Nort

Hoofdstuk 8: Opzet FIFA club world cup

Zoals in het vorig hoofdstuk al kort aangehaald nemen 7 clubs over de gehele wereld deel aan het toernooi en wordt er gespeeld volgens het knock-out principe (één wedstrijd). Elk werelddeel mag één deelnemer afvaardigen en dat is de winnaar van regionale Champions League. Om extra attentie vanuit het organiserende land te krijgen, mag ook de kampioen van het land deelnemen aan het toernooi.

De afvaardiging van het organiserende land speelt een 'voorwedstrijd' tegen Oceanië, omdat dit het kleinste continent is. De winnaar hiervan kwalificeert zich voor de kwartfinale, waarin ook de clubs uit Afrika, Azië en Midden/Noord-Amerika aan hun 'road to the final' beginnen. De winnaars plaatsen zich voor de halve finale, waarin het een team uit Europa of Zuid-Amerika tegenkomt. De verliezers van de kwartfinale spelen nog een loser wedstrijd tegen elkaar om de 5e en 6e plaats (i.v.m. prestatie gelden).

In de halve finale stromen de clubs uit Europa en Zuid-Amerika dus pas in en hoeven slechts twee wedstrijden te spelen. De winnaars van de halve finale gaan door naar de finale, terwijl de verliezers een troostfinale moeten spelen. In totaal worden er dus acht wedstrijden gespeeld en krijg je een rangschikking van 1 t/m 7. Voor de winnaar ligt er een cheque van $5.000.000 Dollar klaar, terwijl de nummer 7 het moet doen met $500.000. Voor de topclubs in Europa zijn dit natuurlijk peanuts, maar voor Auckland City (deelnemer Oceanië) dat een 'waarde' kent van ± $5.000.000 zijn dit serieuze bedragen. 

Hieronder is het wedstrijdschema te vinden, waarbij ik aanwezig zal zijn bij beide kwartfinales en finale(s).


                                                                     
Hoofdstuk 9: Deelnemers part 1 (Europa, Zuid-Amerika)

In dit hoofdstuk worden de eerste twee deelnemers verder uitgelicht:

Real Madrid
Laatst deelgenomen: 2014 (winnaar)
Deelnames: 7x (4x winst)
Waarde: ± €775.000.000 (volgens transfermarkt.co.uk)




Over Real Madrid kunnen we kort zijn. Er is geen andere club die zo vaak de Champions League won (11x) als Real. Desondanks moet Real de koppositie op de wereldbeker ranglijst delen met AC Milan (beide 4x). Dat komt voornamelijk doordat Real Madrid al 4x de Europa Cup I wist te winnen, voordat de Intercontinental Cup werd georganiseerd. De Koninklijken zijn overigens wel de eerste club die de prijs wisten te winnen.

Champions League
Bij iedereen bekend

Atlético Nacional
Laatst deelgenomen: 1989 (runner-up)
Deelnames: 1x
Waarde: ± €21.000.000




De laatste keer dat de club deelnam aan de Intercontinental Cup zag de wereld er voor Nacional totaal anders uit. De meest beruchte drugsbaron, Pablo Escobar, ter wereld was de grote financier van de Colombiaanse club, al is dat nooit officieel bevestigd. Dankzij dreigementen, omkopingen en vele dollar biljetten werd Nacional een topclub in Colombia. Met het drugsgeld kon Nacional een stevig fundament creëren, waarop ze vandaag de dag nog profijt van hebben. Wie geïnteresseerd is om meer te weten over het voetbal in Colombia, kan ik het boek 'eigen doelpunt' van Nico Verbeek aanraden. Al is het verhaal wel wat langdradig opgeschreven.

Copa Libertadores
10 Zuid-Amerikaanse landen + Mexico mogen ieder drie afgevaardigden sturen (Brazilië & Argentinië vijf) + het land van de vorige winnaar mag één extra team inschrijven. In totaal doen er dus 38 teams mee. Voordat het toernooi begint spelen de laagst gekwalificeerde teams van elk land (+ een extra van het winnende land) een voorronde. De ranking daarvoor wordt bepaald op basis van je historie (zowel recente prestaties als het verre verleden).

De overgebleven 32 teams worden via het Europese systeem verdeeld over 8 potten van 4 teams, waarbij de eerste twee zich kwalificeren voor de knock-out fase. Anders dan bij ons in Europa wordt er niet geloot voor de knock-out fase maar bepaald je klassering (punten aantal, etc.) in de poulefase je tegenstander. Zo wordt er een ranking gemaakt van 1 t/m 16 en speelt nr. 1 tegen nr. 16, nr. 2 tegen nr. 15, enz. Bovendien kan de nr. 1 van de rangschikking pas nr. 2 en 3 in de finale tegen komen, waardoor het extra aantrekkelijk wordt om dus zo hoog mogelijk punten aantal te halen.

Het was lang onzeker of de editie van 2016 wel doorgang kon vinden, omdat een aantal clubs een verhoging van liefst 150% van de prijzenpot eiste. Na veel overleg en dreigementen werd het prijzengeld verdubbeld, waarbij de winnaar een slordige €10.000.000 krijgt bijgeschreven.

Atlético Nacional plaatste zich met 16 punten als nr. 1 op de ranglijst en kwam en route to the final nr. 16 (Huracán, Argentinië), nr. 8 (Rosario Central, Argentinië), nr. 12 (Sao Paolo, Brazilië) en nr. 10 (Independente Del Valle, Ecuador) tegen. Met slechts één verlies, drie gelijke spelen en tien overwinningen, werd Nacional voor de 2e keer in haar historie gekroond tot winnaar van de Copa Libertadores. Daarmee verdiende Nacional het startbewijs voor de FIFA club world cup.

Volgend hoofdstuk: Deelnemers uit Midden-Noord Amerika & Afrika

Nort

Hoofdstuk 9: De deelnemers uit Midden-Amerika, Afrika & Azië

Club América
Laatst deelgenomen: 2015 (5e plaats)
Deelnames: 2x
Waarde: ± €41.000.000




Club América is de meeste succesvolle club van Mexico en is daarmee ook direct de populairste als meest gehate club van het land. Met 12 titels is het bovendien record houder, al zit de eeuwige rivaal Guadalajara ze wel dicht op de hielen met 11 titels. Toch zal menigeen Club América vooral kennen van het stadion. Het Estadio Azteca is samen met het Maracanã het enige stadion ter wereld waarin twee WK finales zijn gespeeld en bovendien was dit het toneel van de beroemdste goal ter wereld, de handsbal van Maradonna.

CONCACAF Champions League
Mexico heeft de twijfelachtige eer om als enige land ter wereld mee te mogen doen aan twee continentale toernooien. Toch blijft de CONCACAF voor Mexicaanse clubs het hoogste doel en wordt de Copa Libertadores als het kleine broertje gezien. De Mexicaanse competitie kent twee competities in elk kalenderjaar en na afloop daarvan wordt doormiddel van play-offs de winnaar bepaald. De finalisten van beide competities krijgen een startbewijs voor de Champions League. Overigens kent de Mexicaanse competitie elk jaar twee winnaars en wordt er dus geen kampioenswedstrijd tussen beide winnaars gespeeld.

Er nemen 24 teams uit 12 deel aan het toernooi, waarbij de landen 1 tot 4 startplekken krijgen. Zo krijgen Mexico en de VS ieder 4 startbewijzen en moet Jamaica en Belize het doen met één startplek. De CONCACAF kent geen play-offs, waardoor de ploegen in 8 poules van drie worden opgedeeld. De acht Mexicaanse en Amerikaanse ploegen worden in één pot ingedeeld zodat zij elkaar pas in de knock-out fase kunnen treffen.

Overigens is het puur een commerciële beslissing dat de US 4 ploegen mag afvaardigen en dat het is gevrijwaard zijn om tegen de Mexicaanse clubs te spelen in de groepsfase. Op de eeuwige ranglijst is het land namelijk pas terug te vinden op de 8ste plaats (van de 12), onder Honduras en Trinidad en Tobago en maar net boven Haïti.

Enkel de winnaar plaatst zich voor de knock-out fase en de wedstrijd daarin worden gebaseerd op de prestaties in de groepsfase. Dat is normaliter vooral een Mexicaans feestje. In 2005 won een niet-Mexicaans team voor het laatst de Champions League en sinds 1990 is het nog maar 3x voorgekomen dat er geen Mexicaans team in de finale stond.

Het mag dan ook geen verassing heten dat liefst 31/52 titels naar Mexico gingen. Met zeven titels is Club América daarin ook het meest succesvol. Wat rest is wereldwijde erkenning, maar dat heeft de club op het Club world cup nog niet voor elkaar gekregen. Afgelopen seizoen eindigde het teleurstellend als 5e en in 2006 moesten ze genoegen nemen met de 4e plaats. 


Mamelodi Sundowns
Laatst deelgenomen: Nog nooit
Deelnames: -    
Waarde: ± €12.000.000




De titel van meest exotische clubnaam kun je wel aan Afrikanen overlaten en zo ook aan Mamelodi Sundowns. De club, afkomstig uit Pretoria, is een beetje de dark-horse van Zuid-Afrika en staat vaak in de schaduw van Kaizer Chiefs en Orlando Pirates. Op sportief gebied is dat onterecht, want de club won sinds de oprichting van de 'South African Premier League' met afstand de meeste titels. Toch is dat minder vreemd als het lijkt, want de club is in handen van een Zuid-Afrikaanse Miljardair (Patrice Mosepe).

1,5 maand geleden won het de CAF Champions League en daarmee mag Zuid-Afrika voor het eerst een team afvaardigen op de FIFA Club World Cup. Voor het team bleek de overwinning op financieel gebied ook zeer lucratief te zijn. De eigenaar beloonde ze met een cheque van €1.500.000 die ze onder het team mochten verdelen. De road to the final had echter alles wat je van het Afrikaanse voetbal zou verwachten.

CAF Champions League
Liefst 55 ploegen uit 43 landen kwalificeren zich voor het toernooi, de beste twaalf landen mogen twee deelnemers afvaardigen en de overige slechts één. Zuid-Afrika plaatste zich op het nippertje als 12e land, waardoor runner-up Mamelodi ook mocht deelnemen. De 9 meest succesvolle clubs plaatsen zich automatisch voor de volgende rond, terwijl de overige 46 ploegen een extra voorronde spelen.

In de eerste ronde werden 3 van 23 wedstrijden om disciplinaire redenen niet gespeeld. Zo trok Centre Chiefs (Botswana) zich een paar dagen voor de wedstrijd terug en wisten Sporting Praia Cruz (Sao Tome Eilanden) en Volcan Club (Comoros Eilanden) niet op tijd te arriveren. Mamelodi versloeg de Chicken Inn en plaatste zich voor de volgende ronde.

Daarin werd Leopards verslagen en moest het nog één ronde overleven. AS Vita Club uit Congo was de tegenstander, de eerste wedstrijd won AS Vita met 1-0, waarna Mamelodi thuis met 2-1 won en daarmee bekerde AS Vita in eerste instantie door. Daags na de wedstrijd bleek AS Vita een onrechtmatige speler opgesteld te hebben en kwalificeerde Mamelodi zich voor de groepsfase.

Na drie rondes waren er nog acht teams over, die in twee groepen van 4 werden verdeeld. De beste twee kwalificeerde zich voor de halve finale. In de groep van Mamelodi werd het Algerijnse ES Setif gediskwalificeerd nadat de fans het veld waren opgestormd en ging de strijd nog tussen drie ploegen. Daarin was Mamelodi de sterkste en plaatste het zich voor de halve finale.

Over twee wedstrijden werd van ZESCO United gewonnen, waarna Mamelodi het sterke Zamalek uit Egypte trof. In de eerste wedstrijd haalde Mamelodi hard uit en won het met 3-0. In de return werd de schade beperkt tot een kleine 1-0 nederlaag en daarmee legde Mamelodi voor het eerst in haar bestaan beslag op de CAF Champions League.

Jeonbuk Hyundai Motors
Laatst deelgenomen: 2006 (5e plaats)
Deelnames: 1x   
Waarde: ± €17.000.000




Zoals de naam al doet vermoeden is Hyundai Motors de grote motor achter Jeonbuk, dat pas 22 jaar geleden werd opgericht. Overigens mocht het direct in de K1 (hoogste niveau) deelnemen. Destijds was Zuid-Korea in de race om het WK 2002 te mogen organiseren en veel bedrijven participeerde daarop door clubs over te nemen. Met het geld van Hyundai heeft Jeonbuk zich inmiddels gevestigd in de top van het Zuid-Koreaanse voetbal en is het sinds 2009 liefst 4x kampioen geworden. In 2006 won de club voor het eerste de AFC Champions League en een maand geleden deed het dat voor een 2e maal.

AFC Champions League
Het format van de Aziatische Champions League is vrijwel identiek aan 'onze' Champions League, met voorrondes, groepsfase met 32 ploegen en een knock-out fase. Het enige verschil is dat de finale over twee wedstrijden wordt gespeeld. Gezien de grote afstanden die clubs moeten afleggen is er tot aan de finale een scheiding tussen het Midden-Oosten (o.a. Saudi Arabië, Golfstaten en Pakistan) en het Verre Oosten (o.a. India, Zuid-Korea, Thailand en ook Australië).

45 teams uit 24 landen nemen deel aan het toernooi, waarbij het Verre Oosten drie voorrondes kent en het Midden-Oosten slechts één. In het Verre Oosten mogen de grote voetbalnaties: Japan, Zuid-Korea en China vier teams inschrijven (één speelt voorrondes). In het Midden-Oosten is die rol weggelegd voor Saudi-Arabië, Iran en jawel Oezbekistan. Overigens mochten 7/24 landen niet deelnemen aan de (voorrondes) van het toernooi, om verschillende redenen. Zo zijn Indonesië en Koeweit door de FIFA geschorst en van de overige landen voldeden de teams niet aan de geldende regels.

En dan was er nog het probleem tussen Saudi Arabië en Iran. De Saudiërs wilden niet in Iran spelen, terwijl de Iraniërs dreigde met terugtrekking als Saudi Arabië in het gelijk werd gesteld. Na veel gesteggel besloot de AFC om de wedstrijden tussen beide landen (6 in totaal) te verplaatsen naar neutraal terrein in Qatar, Oman en UAE. Iran slikte haar woorden in en daarmee was de diplomatieke crisis voorbij.

Jeonbuk kwam in een poule met FC Tokyo (Japan), Jiangsu Suning (China) en Becamex Bình Dương (Vietnam) terecht en had zoals verwacht geen enkel probleem om zich te kwalificeren voor de knock-out fase. Daarin versloeg het Melbourne Victory, Shanghai SIPG en in de halve finale werd FC Seoul verslagen. Overigens was de publieke belangstelling met aantallen tussen de 7.000 – en 20.000 toeschouwers (op een capaciteit van 40.000+) behoorlijk matig.

Voor de finale tegen Al-Ain uit UAE liep het stadion wel goed vol. Pas in de slotfase wist Jeonbuk de 0-1 achterstand om te draaien in een 2-1 winst, waarna een 1-1 in de return voldoende was om de titel te pakken.

Nort

Hoofdstuk 10: De deelnemers uit Oceanie en Japan

Auckland City
Laatst deelgenomen: 2015 (7e plaats)
Deelnames: 7x   
Waarde: ± €6.000.000




Auckland City blijft toch wel de vreemde eend in de bijt op dit toernooi. In Nieuw-Zeeland wordt er op het hoogste niveau semiprof voetbal gespeeld en dat geldt ook voor Auckland City. Auckland is de succesvolste club van het land en heeft alleen concurrentie van Waitakere United. Sinds 2004 ging de Nieuw-Zeelandse titel slechts één keer (van de 24 i.vm. dubbele competities) niet naar een van beide clubs. Met de deelnames aan het lucratieve FIFA Club World cup is het zeer lastig om aan die machtspositie iets te veranderen. Veel toeschouwers trekt de competitie overigens niet, zo kunnen er bijvoorbeeld nog geen 5.000 toeschouwers in het stadion van Auckland City.

OFC Champions League
Sinds 2005 staat de Oceanië Champions League elk jaar op het programma. Daarvoor werd het toernooi drie keer georganiseerd en iedere editie won een Australische club en ook in 2005 ging de trofee naar Australië. Vanaf 2007 besloot Australië zich echter aan te sluiten bij de Aziatische Champions League en lag de titel open voor andere landen.

Sinds 2007 is het aantal deelnemende landen vergroot van 5 naar 11 teams en daarvan is Nieuw-Zeeland verreweg de grootste. Hoewel  Nieuw-Zeeland geen groot voetballand is, wonnen de Nieuw-Zeelandse clubs 9/10 edities waarvan 7 titels door Auckland City. Ondanks de vele successen loopt het publiek er totaal niet warm voor. In andere landen is die belangstelling er wel en wordt de grens van 10.000 + (in de finales) geregeld bereikt.

In 2016 deden 15 teams uit 11 landen mee aan het toernooi. Voorafgaand aan de groepsfase streden 4 teams in een mini-poule fase om de enig overgebleven plek. De 12 teams worden verdeeld over 3 groepen van 4, waarbij ieder slechts één keer tegen elkaar speelt. De 3 winnaars + de beste nr. 2 kwalificeren zich voor de halve finales.

Auckland City won, op haar sloffen, al haar groepswedstrijden met overtuigende cijfers (9 voor, 2 tegen). In de halve finale werd met 4-2 gewonnen, waarna het men moest opnemen tegen de andere Nieuw-Zeelandse deelnemer Team Wellington. Ook dat werd een peulenschil en uiteindelijk werd het 3-0, waardoor Auckland City 5/5 wedstrijden won en met een doelgemiddelde van +12 (16 voor 4 tegen). Zoals al eerder gememoreerd loopt het publiek er totaal niet voor warm en was het gemiddeld aantal toeschouwers over het toernooi amper 300 man.

Kashima Antlers
Laatst deelgenomen: Nog nooit
Deelnames: -   
Waarde: ± €14.000.000




Kashima Antlers is sinds de oprichting van de J1 league in 1993 de meest succesvolste club en won liefst 8 titels, waarvan vier in de afgelopen tien seizoenen. Net als veel andere Japanse clubs heeft Kashima een grote sponsor achter zich staan en wel de 3e grootste staalproducent ter wereld (Nippon Steel). Ondanks de 8 kampioenschappen, wist de club nog nooit de Aziatische Champions League te winnen en heeft het nog nooit meegedaan aan het WK voor clubteams.

J1 League
Om meer attentiewaarde in het organiserende land te krijgen, krijgt de kampioen van het land een startbewijs voor het WK clubteams. Dit recht vervalt echter als een team uit het land zich al via het continentale Champions League weet te plaatsen. Zodoende kan er altijd maar maximaal één deelnemer van elk land actief zijn op het toernooi.

Kashima Antlers is daarvan het bekendste 'slachtoffer', want zowel in 2007, 2008 als 2009 werd het gekroond tot de Japanse kampioen. Toch verkreeg het geen startbewijs, omdat zowel in 2007 (Urawa Red Diamonds) als in 2008 (Gamba Osaka) een Japans team de Aziatische Champions League won. In 2009 werd het toernooi georganiseerd in de UAE en verviel opnieuw het recht voor Kashima Antlers om deel te nemen aan het WK voor clubteams.

Dit seizoen waren er dus nieuwe kansen voor Kashima dat voortvarend begon aan de competitie. Zoals al eerder gememoreerd wordt de kampioen van de J1 league bepaalt via een play-off systeem aan het einde van het seizoen. De J1 League bestaat uit twee mini competities van 17 wedstrijden, waarbij de winnaar van iedere competitie zich kwalificeert voor de play-offs + de nummer 1, 2 & 3 van beide competities samen. Als zowel de kampioen al bij de eerste drie is geëindigd, wordt er overigens geen vervanger voor aangesteld.

Na de eerste helft van de competitie (17 wedstrijden) stond de club bovenaan en bemachtigde het een startbewijs voor de play-offs op het eind van de competitie. In de 2e helft van het seizoen waren de prestaties beduidend minder en wordt nog maar het helft van het puntenaantal behaald en daarmee eindigde ze op een 11e plek. Beide competities bij elkaar opgeteld eindigde Kashima als 3e, liefst 15 punten achter de nummer 1 Urawa Red Diamonds en 12 punten achter Kawasaki.

In de play-offs speelden Kashima en Kawasaki eerst een halve finale om te bepalen wie het in de finale mocht opnemen tegen Urawa Red Diamonds. De halve finale ging over één wedstrijd en werd met 0-1 gewonnen door Kashima. De finale ging echter wel over twee wedstrijden, waarbij Kashima haar thuiswedstrijd met 0-1 verloor. Ook in de return kwam Kashima op achterstand, maar dankzij een fraaie comeback en een late treffer, werd Kashima Antlers op basis van uitdoelpunt (!) gekroond tot kampioen van de J1 League en mag het eindelijk deelnemen aan het FIFA club world cup.

Nort

Hoofdstuk 11: De stadions
Het laatste hoofdstuk ter voorbereiding op het toernooi. Vanochtend om 11:30 (NL tijd) begint het toernooi met de openingswedstrijd tussen Auckland City – Kashima Antlers in Yokohama (Tokyo area). Osaka is naast Yokohama de 2e speelstad van het toernooi en in beide stadions worden vier wedstrijden gespeeld.

Osaka - Suita City Football Stadium
Capaciteit: 39.000

Het Suita City Stadium is een splinternieuw stadion dat in oktober 2015 is geopend. Het is een typisch modern en saai stadion met vier identieke tribunes kort op het veld en bevatten ieder 2 ringen bevat met daartussen vip boxen. In twee jaar tijd werd het stadion voor een prijskaartje van €115 miljoen Euro gebouwd en het moet Gamba Osaka de financiële ruimte bieden om uit te groeien tot de Japanse voetbaltop. Daarvoor speelde de club namelijk in een klein en verouderd stadion.

Toch is het vrij opmerkelijk dat dit stadion is gekozen door de organisatie, gezien het Nagai Stadium in dezelfde stad ligt en met een capaciteit van 47.000 plaatsen toch een stukje groter is. Bovendien zijn daar drie WK wedstrijden gespeeld, waaronder de kwartfinale tussen Senegal – Turkije. Wellicht is de grote afstand tussen de tribunes en het veld de reden om toch voor het Suita City stadium te kiezen.

Wedstrijden in Osaka:
11-dec W2: Club América – Jeonbuk Motors
11-dec W3: Mamelodi Sundowns – Winnaar W1
14-dec W4: Verliezer W2 – Verliezer W3
14-dec W5: Atlético Nacional – Winnaar W3


Yokohama – International Stadium Yokohama
Capaciteit: 72.000

Het International Stadium Yokohama is het grootste sportstadion van Japan en is speciaal gebouwd voor het WK 2002. De bouw van het stadion heeft z'n €450 miljoen Euro gekost en tijdens het WK zijn er vier wedstrijden gespeeld, waaronder de finale. Met een sintelbaan om het veld is de afstand tussen het veld en de tribune behoorlijk groot en daardoor heeft het stadion ook niet de looks die passen bij z'n groot stadion. Vanwege de grote omtrek zijn er dan ook geen hoge tribunes nodig om een capaciteit van ruim 70.000 te verwezenlijken.

Sinds 2002 wordt hier ook jaarlijks (als deze in Japan wordt georganiseerd) de finale van de Intercontinental & FIFA Club world Cup gespeeld. Verassend genoeg is Auckland City de ploeg die het vaakste in het stadion heeft gespeeld, al ging dat beide keren om de openingswedstrijd van het toernooi.

Wedstrijden in Yokohama:
8-dec W1: Auckland City – Kashima Antlers
15-dec W6: Real Madrid – Winnaar W2
18-dec W7: Verliezer W5 – Verliezer W6
18-dec W8: Winnaar W5 – Winnaar W6


Nort

Terwijl de Shinkansen met 300 kilometer per uur me in 2 uur en 18 minuten naar Tokyo brengt (daar over later meer) een stukje over de wedstrijddag van gisteren en het verdere verloop van het toernooi.

Donderdag avond begon het toernooi met een voorwedstrijd tussen Kashima Antlers en Auckland City. Hoewel de Nieuw-Zeelanders nog op voorsprong kwamen, waren het de Japanners die met 2-1 zegevierden en zich plaatsten voor de kwartfinale in Osaka en zouden ze spelen tegen Mamelodi Sundowns.

Gezien Osaka weinig bezienswaardigheden te bieden heeft bracht ik het weekend door in Kyoto, de oude hoofdstad van Japan. Gezien het voetbalstadion van de plaatselijke FC op de route naar Osaka lag, werd er een tussenstop ingelast. Al werd de kans om op een zondag ochtend het stadion binnen te komen nihil ingeschat. Dat bleek een misvatting te zijn, want er was een jeugdwedstrijd aan de gang waardoor de poorten open stonden.

Er was bovendien totaal geen controle wie het veld kon betreden en als brutale Hollander liep ik dus gewoon het veld op. Hoewel er lag een brede atletiek piste tussen de tribunes en het veld. Toch had ik het gevoel dat mijn aanwezigheid niet helemaal gewaardeerd werd en na een paar gefronste blikken zocht ik braaf de tribune op. De vrouwelijke jeugdafdeling vond het schijnbaar erg komisch om een Westerse toerist met camera rond te zien lopen en bij het passeren werd dan ook volop gegiecheld. Recht tegenover het voetbalstadion lag het baseball stadion en gezien de poorten daar ook open stonden, pakten we die voor het gemak nog even mee.

Osaka Stadium
De metro en de monorail brachten me in een klein uur naar het Osaka stadium station. Waar er normaliter bordjes aanwezig zijn om je de goede kant op te wijzen, hebben Japanners daar personeel voor. Bij elk mogelijk kruispunt stond er een Japanner gewapend met megafoon je de goede richting te vertellen. Zelfs toen je nog maar vijftig meter van het stadion was verwijderd, bleven ze je stug aanwijzingen geven. In communistische landen noemen ze dat onzichtbare werkeloosheid, hier gewoon werkverschaffing.

Van de buitenkant lag het stadion er maar troosteloos bij, geen leuke aankleding alleen maar grauw beton. De omgeving had eenzelfde uitstraling en er waren aan de voorkant geen eet- of drinkraampjes te vinden. De FIFA merchandise kraampjes deden echter goede zaken. Hoewel een programma boekje en sjaaltje ¥3000 kostte (ongeveer €27,-) vonden ze gretig aftrek bij de Japanners. Gelukkig maakten de voetbalfans er een klein feestje van en moesten ze om drie seconden met de Japanners op de foto. Normaal gesproken bepaald niet mijn ding, maar vandaag had het iets aanstekelijks.

Het zien-en-gezien worden volk was er gelukkig dan ook niet bij. Geen geschminkte volwassenen met leeuwenkoppen op hun hoofd en lederhorsen aan, maar echte voetbalfans die hun spaargeld op tafel hadden gelegd om de club in het verre Oosten te steunen. Zo waren er vanuit Mexico ongeveer 500 fans de ploeg achterna gereisd, daarentegen stelden de Jeonbuk fans een beetje teleur gezien slechts 100 man de moeite hadden genomen om de korte reis van 1,5 uur met het vliegtuig af te leggen.

Om zo min mogelijk last te hebben van het FIFA regime werd besloten om zo laat mogelijk het stadion te betreden, wat er voor zorgde dat de aftrap bijna werd gemist. Met een kaartje voor 99% in het Japans was het overigens nog best een opgave om het juiste vak te vinden, gezien er meerdere getallen op mijn kaartje stonden. Na lang zoeken kwam ik met een klein wonder op de lange zijde terecht, waar ik uiteraard niet thuis hoorde. Overigens werd van die mogelijkheid flink geprofiteerd. In plaats van een plek in de hoek van het stadion werd nu ter hoogte van de middenlijn een zitplaats opgezocht.

Jeonbuk – Club América
Vrijwel direct kreeg ik aanspraak met mijn Zuid-Koreaanse achter buurvrouw die bij de woorden 'Netherlands' direct over hun 'god' Goes Hiddink begon. Zij was overigens niet speciaal voor de wedstrijd over gereisd, maar werkte ze in Osaka. Z'n 100 Jeonbuk supporters waren dat wel en zij hadden zich achter een van de doelen verzameld. Anders dan in Europa, waren de ultras geen verzameling van boos kijkende mannen met gezichtsbedekende kleding, maar gewoon fanatieke supporters waarbij de man/vrouw verhouding keurig verdeeld was.

De Club América aanhang bestond overigens wel voornamelijk uit mannen en zij hadden, naast de eigen spandoeken ook wat steunbetuigingen voor Chapocoense opgehangen. De FIFA probeerde dat ook te doen, al viel het andermaal volledig door de mand door het 'moment of silence' slechts 17 seconden te laten duren. *For the game, for the people* kuch kuch.

In de eerste helft was Jeonbuk heer en meester en kwam dan ook verdient op voorsprong, tot blijdschap van mijn achterbuurvrouw dat geluid maakte alsof ze bijna tot haar hoogtepunt kwam. Vriendelijk was ze overigens wel, want toen ze door had dat ik het koud had werd me spontaan een dekentje aangeboden. 

In de 2e helft was het beste er bij Jeonbuk er wel af en bepaalde Club América steeds meer het spelbeeld. Dat leverde dan ook al snel de gelijkmaker op en een kwartier voor tijd kwamen ze zelfs op 2-1 voorsprong. Vervolgens ging de Zuid-Amerikaanse trukendoos open en daar wisten de nette Koreanen totaal geen raad mee. Zo maakte een Club América speler een duidelijke overtreding in het strafschop gebied, maar ging er slim bij liggen zodat de scheidsrechter het ook niet meer wist. Ook de video scheidsrechter, voor het eerst dit toernooi internationaal actief, deed er niets mee, maar toen ik erachter kwam dat Makkelie achter de knoppen zat werd het me opeens duidelijk. Gescoord werd er niet meer en zodoende plaatste Club América zich voor de halve finale.

Tussen de bedrijven door werd de honger gesteld, althans dat was de bedoeling. Als cultuur barbaar liet ik de lokale versnapering voor wat het was en ging voor de veilige 'chicken & French fries' optie. Dat was een misrekening, want zowel de kip (vet en weinig smaak) als de friet (slap en nog half rauw) was nauwelijks eetbaar. Als keurige Japanner werd het afval natuurlijk netjes van elkaar gescheiden.

Kashima Antlers – Mamelodi Sundowns
Ondertussen hadden de Kashima en Mamelodi Sundowns supporters de plekken van hun voorganger ingenomen, waarbij vooral de aankomst van de Zuid-Afrikaanse niet onopgemerkt bleef. Met veel gezang en getrommel namen zij hun intrek achter het doel en bleven ze de rest van de avond continu doorgaan met zingen en dansen. Overigens waren het ongeveer 60 supporters die de reis hadden gemaakt en hun reis & verblijf werd volledig betaald door de steenrijke eigenaar van de Sundowns.

De Kashima fans verzamelden zich met een paar duizend man achter het doel, al was eigenlijk op het plukje Sundowns fans iedereen op de hand van de Antlers. Zelf hoopte ik echter dat de Sundowns zouden winnen, gezien de fans toch wel echt een kleur geven aan het voetbal. Dit keer hield de 'minuut stilte' stand voor 40 seconden, een verdubbeling van de eerste wedstrijd.

De Sundowns schoten als leeuwen uit de startblokken en kwamen in de eerste 30 minuten drie keer een-op-een met de keeper te staan. Maar zoals zo vaak slaat dan het Afrikaanse brein op tilt en wordt de ene na de andere kans gemist. Dan weet je dat het wachten is op een tegentreffer en dan ligt de zoveelste Afrikaanse voetbaldroom aan diggelen.

Hoewel ik het niet vaak meer heb, kreeg ik flinke sympathie voor de Zuid-Afrikaanse ploeg. Zodoende probeerde ik me bij het gezelschap te voegen, maar met de Japanse 'regels zijn regels' gedachte was dat nog behoorlijk lastig. Bij de vraag naar de supervisor, waren alle problemen opeens weg en mocht ik doorlopen.

Het kleurrijke Sundowns gezelschap was prachtig om te zien, al beschikte ik niet over de flexibele Afrikaanse heupen die zo sierlijk met de muziek kunnen meebewegen. De muziek werd verzorgd door meegebracht Afrikaanse trommels, waarbij men een stuk afgesneden tuinslang als drumstick gebruikte. Doof van de vuvuzela's werden we niet, want die waren door de FIFA verboden.

Na de theepauze leken er twee totaal andere teams op het veld te staan en creëerde Kashima opeens kans op kans. Dankzij fraai keeperswerk bleef het 0-0, maar dat kon nooit goed blijven gaan en dat deed het ook niet. Typerend voor het doelpunt was dan wel weer dat deze gepaard ging met een flinke misser van de doelman. Voor even, heel even, werd het stil om me heen. Na een seconde of tien werd er geroepen 'show us the pride for Africa' en direct werd het stuk tuinslang weer in de hand genomen.

Toch zouden de trommels niet lang daarna definitief zwijgen. Want of het nu kwam vanuit de Japanse autoriteiten of de FIFA, maar om klokslag 21:00 was het verboden om trommels of overige muziek instrumenten te gebruiken. Dat de Japanners daar gehoor aan zouden geven was te verwachten, maar dat de Afrikanen er ook mee ophielden verbaasde me.

Vlak voor tijd viel de 2-0 en daarmee de definitieve beslissing. Het Afrikaanse voetbalhart huilde andermaal weer eens en die van mij ook. Ik had ze erg graag nog een keer in actie zien komen, maar het was ze niet vergeven. Zestig minuten domineren, kans-op-kans krijgen en uiteindelijk toch verliezen. Afrikanen en voetbal het blijft een ongelukkig huwelijk.

Halve finales:
Atlético Nacional – Kashima Antlers
Real Madrid – Club América


Foto's zien hier te vinden: https://goo.gl/photos/6z874NwiaaDjA6mz6

Saltacampos

Top en leuke foto's !
De halve finales bekijk ik zeker deze week, mooie herinneringen aan het WK 2002, gezellig wat live voetbal kijken in de late ochtend.
Over land and sea

AthleticHolanda

Erg leuk om te lezen. Wordt het stadion in Yokohama ook voor clubvoetbal gebruikt?

Het is jammer dat er op supportersgebied vanwege de grote afstanden weinig mogelijk is. Honderd man van de Koreanen vind ik wel érg weinig al heb ik geen idee van voetbalcultuur daar. Ik ben wel erg benieuwd naar de Colombianen, River kwam vorig jaar met twintigduizend.

https://www.youtube.com/watch?v=yYpAywu7nZY

https://www.youtube.com/watch?v=T2mF1M0bGXw

Veel plezier nog!

Nort

In Yokohama wordt ook gewoon voor clubvoetbal (...).

Gister werd de strijd om de 5e/6e plek in Koreaans voordeel beslist en dat vind ik toch wel jammer. In een zeer eenzijdige wedstrijd wist Jeonbuk eenvoudig te winnen (4-1). Overigens zat er bij deze wedstrijd bijna niemand op de tribune, het officiele toeschouwers aantal kwam net boven de 5.000 uit en daarmee is het ook met afstand de slechtst bezochte wedstrijd ooit op een WK voor club teams.

Gisteren speelde Kashima Antlers en Atlético Nacional tegen elkaar in de halve finale en dat leverde een zeer verassende winnaar op. Niet het sterke geachte Nacional, maar Kashima plaatste zich via een 3-0 zege voor de finale. Daar was overigens wel veel kunst & vliegwerk bij nodig en een engeltje op de lat. Nacional was vooral voor de rust veel en veel beter, maar zag twee schoten op de paal/lat beëindigen. Kashima kwam via een toegekende penalty, door de video ref, op 1-0 voorsprong waarna het in de laatste tien minuten uitliep naar een zeer geflatteerde 3-0 overwinning. Overigens hield ook hier het toeschouwersaantal met 15.000 ook niet over.

Zojuist werd ook de andere halve finale gespeeld tussen Real Madrid en Club América. Dat leverde wel een verwachte winnaar op en zodoende gaat de finale tussen Real Madrid - Kashima Antlers. Het is overigens voor het eerst dat een Japanse ploeg zich heeft geplaatst voor de finale en daarmee ben ik benieuwd op welke hand de bezoekers a.s. zondag zijn. Ik verwacht dat ze zowel bij een Spaanse als Japanse goal gaan krijsen.

Zondag staan de laatste twee wedstrijden op het programma:
Loser finale: Club América - Atlético Nacional
Finale: Kashima Antlers - Real Madrid

De voorlopige ranglijst:
7. Auckland City
6. Mamelodi Sundowns
5. Jeonbuk Motors
4/3. Atlético Nacional / Club América
2/1. Real Madrid / Kashima Antlers

Koning Kriel

Bij gebrek aan iets anders gisteren de finale gekeken, dat was me toch een toffe wedstrijd. Wel enorm jammer dat de arbitrage Real een in mijn ogen makkelijke penalty gaf en verzuimde om Ramos vroegtijdig naar de kleedkamer te sturen.

Nort

Inderdaad, heb me zeer goed vermaakt. Jammer van het einde! Hieronder de verslagen

Gisteren stonden de finales op het programma en dat was ook direct de afsluiting van mijn Japan trip. Plaats van handeling was het Yokohama stadium, waar in 2002 de WK finale werd gehouden. Buiten de internationale wedstrijden van Japan, wordt het stadion door de Yokohama Marino's gebruikt en daarnaast is het stadion al jaren het terrein van de Club World Cup.

Hoewel Yokohama ten zuiden van Tokyo ligt, zijn beide metropolen zo dicht naar elkaar toegegroeid dat het metronetwerk tot aan Yokohama rijkt en daarmee is het stadion uitstekend te bereiken. Hoewel, de Japanse metro kan behoorlijk druk zijn en dat was ditmaal niet anders. Als sardientjes in blik werden de laatste haltes afgelegd.

Direct bij aankomst werd duidelijk dat drie teams een bijrol speelde en het vooral ging om het grote Real Madrid en de absolute vedette Ronaldo. Sjaaltjes, shirtjes, petjes, kalenders, sleutelhangers, etc. werkelijk alles was te krijgen voorzien met Real logo en dat vond bij de Japanners natuurlijk gretig aftrek. Het mooiste souvenir was echter een te voorbarige Real Madrid – Atlético Nacional wedstrijdsjaal, gezien laatstgenoemde werd uitgeschakeld voor de finale door Kashima.

Yokohama stadion
Het Yokohama stadion heeft veel weg van de arena alleen dan een maatje groter. Veel beton, grauwe omgeving en weinig moeite gedaan om het geheel op te vrolijken. Gelukkig maakten de Nacional supporters er een klein feestje van en waren ze een gewilde attractie bij de Japanners, die zelf voornamelijk in het wit gekleed waren. De Real spullen waren dan ook niet aan te slepen en voor de merchandise stands moest zelfs in de rij gestaan worden. Zoals verwacht was er zowel buiten als binnen veel aandacht naar het WK van 2002, waarbij de finale tussen Brazilië en Duitsland het pronkstuk was.

De toegangscontrole was opnieuw van het niveau 'lik m'n vestje', waarbij het toegangskaartje niet eens gescand wordt. Met plekken tussen de Club América fans en die van Real Madrid waren we niet tevreden en probeerden wij het Nacional vak op te komen, wat weer eens eenvoudig lukte. Zoals vooraf bekend was de afstand tussen de tribunes en het veld enorm, al waren er groene matten gebruikt om de sintelbaan te verbergen. Van binnen had het stadion nog wel iets, al ben ik toch blij dat ik niet tweewekelijks in z'n betonbak hoef te zitten.

Atlético Nacional – Club América
Naar schatting waren er z'n 5.000 Nacional fans de club achterna gereisd en dat zijn, zeker gezien de economie van Colombia, indrukwekkende aantallen. Met wat meegebrachte opblaasbare ballonnen en wat doeken hadden ze bij opkomst zowaar nog een sfeeractie al ontbrak het een beetje aan organisatie, maar dat was eigenlijk des te leuker. Veel bezoekers sloegen de eerste wedstrijd echter over en was het stadion net iets meer dan voor de helft gevuld. Het officiële bezoekersaantal kwam uit op 44.672, al ben ik wel benieuwd hoe ze aan de cijfers komen gezien er geen kaartjes gescand werden.

Ondanks dat het een troostwedstrijd was, gingen beide ploegen vol voor de overwinning. Een combi van Zuid-Amerikaans temperament en aanvallend voetbal leverde een erg leuk duel op, waarbij Nacional een 2-0 voorsprong wist te pakken. In de 2e helft kwam Club América echter terug en werd de eindstand bepaald op 2-2. Om toch een winnaar te bepalen werd direct na afloop overgegaan op strafschoppen en Nacional wist die het beste te nemen waardoor zij op het virtuele podium eindigden. Vooraf was natuurlijk op meer gehoopt, maar desondanks werd het team met veel geklap en gezang bedankt.

Kashima Antlers – Real Madrid
Direct na de laatste strafschop begon de Japanse invasie in ons vak en werd het groen/wit steeds meer vervangen voor het rood/blauw van Kashima. Net als wij bleven een aantal Colombianen hangen voor de 2e wedstrijd en dat leverde wat ongemakkelijke blikken van Japanners op. Zij zagen dat wij op hun plekken zaten, maar durfde de confrontatie niet aan en zochten een andere plek op. Best sneu, maar anders moesten we terug naar het Madrid vak en daar hadden we absoluut geen zin in.

Het vak raakte steeds voller en voller en samen met de Colombianen maakten de Japanners er een mooie voorstelling van. Met tientallen grote vlaggen, banners en spandoeken werd de ploeg ondersteund voor misschien wel hun grootste wedstrijd uit de historie. Nog nooit was een Japans team doorgebroken tot de finale van de Club World Cup en een officiële wedstrijd spelen tegen de grootste club ter wereld is toch wel ultieme natte droom van veel Japanners. De Nacional fans lieten met teksten als 'puta Ronaldo en Messi, Messi, Messi' duidelijk weten aan welke kant ze stonden.

Met al die vlaggen voor onze neus waren we even bang om weinig van de wedstrijd mee te krijgen. Zo beleefd als Japanners zijn werden de vlaggen echter direct na de aftrap opgeruimd zodat iedereen vrij zich had op het veld. Aan Madrid zijde deed alle sterren mee en binnen tien minuten stond het eerste doelpunt via Benzema al op het scorebord. Een inmaak partij werd verwacht, maar het tegenovergestelde gebeurde.

Waar Kashima in de eerste dertig minuten van het kastje naar de muur werd gestuurd, begon het ontzag voor Madrid langzaam minder te worden. Vlak voor rust sloeg het brutaal toe en werd de stand weer in evenwicht gebracht. Gekkenhuis in ons vak, waar kleine kinderen hun ouders in de armen vielen en sommigen zelfs hun tranen niet konden bedwingen.

In de 2e helft dicteerde Kashima zelfs de wedstrijd en kwam het volledig terecht op voorsprong. Opnieuw dezelfde taferelen en de fanatieke ultra's begonnen nog harder hun ploeg aan te moedigen. Een stunt van jewelste was in de maak en de frustratie bij Real begon toe te nemen. Zidane stond druk te coachen aan de zijlijn en dat was logisch ook, Madrid zat op een doodspoor en wist geen kans meer te creëren.

Toch zou de gelijkmaker er komen en via een strafschop maakte Ronaldo zijn gewilde doelpunt. Vanuit ons vak boe-geroep, vanuit de rest van het stadion veel gegil en geflitst van de camera's. Kashima liet zich echter niet van de wijs brengen en bleef gedurfd naar voren spelen en kreeg behoorlijke kansen voor een hernieuwde voorsprong. Bij Madrid bleef de frustratie hangen en captain Ramos liet zich voor een 2e keer volledig gaan. Na het horen van het fluitsignaal was hij al op weg naar de catacombe, maar tot verbazing van iedereen werd een 2e gele kaart niet gegeven. Werd de kaart bewust niet gegeven, durfde de scheidsrechter niet of was het gewoon een fout? En waar was de video-scheidsrechter? Makkelie bleek andermaal een laffe en goedkope scheidsrechter door niet in te grijpen.

Wat overbleef was verlenging en daar had niemand op voorhand rekening mee gehouden. Daarin kwam Real gelukkig op voorsprong en leek de droom van Kashima over. Toch werden de Japanners nog één keer gevaarlijk, maar eindigde die poging op de lat. In de tegenaanval mislukte een schot van Kroos dat toevallig bij Ronaldo terecht kwam en die kans niet onbenut liet. Zonder goed te spelen en met het grote fortuin had hij zijn hattrick binnen en voorkwam Real een blamage.

De slechts 200 meegereisde fans lieten voor het eerst in de wedstrijd iets van zich horen en met Real als winnaar kreeg het toernooi zijn verwachte einde, al had dat met een rode kaart voor Ramos ook heel anders kunnen aflopen en zodoende had Makkelie opnieuw een aandeel in het gevoel van onrecht aan de kant van Kashima. Teleurgesteld met het resultaat werd de prijsuitreiking niet afgewacht en verlieten we in stilte het stadion.

Daarmee komt er voorlopig ook een einde aan dit topic. Wellicht zit ik in mei weer in Japan en is er wat ruimte om het clubvoetbal aan te doen. 

Foto's: https://goo.gl/photos/5s9VKaUz9ywy4QiDA