Wekke - foto's en verslagen

Gestart door wekke, jan 16, 2012, 20:27:28

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 5 gasten bekijken dit topic.

wekke

Italië 2017

In augustus werd er besloten om nog eens een weekje echt te gaan groundhoppen in het buitenland. Ons oog viel al snel op de herfstvakantie. We wisten dat er dan midweeks voor de verschillende Europese bekertoernooien zou worden gevoetbald. Toen de loting voor de CL en EL eenmaal een feit was, viel direct de Italiaanse kalender op. Het werd watertanden bij het bekijken van al dat heerlijks op de kalenders: AS Roma – Chelsea, Napoli – Manchester City, Lazio Roma – OGC Nice, FC Genoa – Sampdoria (derby della Lanterna) , Saint Etienne - Olympique Lyonnais (derby du Rhône), FC Basel – Young Boys Bern, enzovoort enzovoort. Het voorspel kon beginnen want het uitstippelen van zo'n trip is ook al een groot deel van het plezier. MAAR (!), het is en blijft Italië. Voor de leken onder ons: je moet een hele Mount Everest aan geduld opbrengen. De data voor de Champions League en Europa League zijn geen enkel probleem. Die weet je onmiddellijk na de loting al. Het vastleggen van de wedstrijden voor de Serie A is een ander paar mouwen en aan de late kant. De kalender commissie was ons goed gezind: Maandag Hellas Verona – Internazionale in het noorden en de derby van Genoa op zaterdagavond. Het gaf ons een ideaal begin- en eindpunt. De Serie B en Serie C zijn nog een grotere ramp, die weet je pas echt laat, maar ook hier lachte het geluk ons toe. Niet dat Virtus Entella – Cesena een pracht van een affiche met een heerlijk oubollig stadion is. Blij waren we er wel mee want het viel op zaterdagmiddag en lag op 30 minuutjes van Genoa. Ook de Zwitsers werkten uitstekend mee. FC Basel – Young Boys Bern werd op zondag 16u00 geprogrammeerd. Laat dat nu toch wel net halfweg onze terugreis zijn zeker. En zo was onze kalender een feit. Nu de kaartjes nog regelen.

Laat dat nu nog de grootste ergernis zijn als je naar het Italiaanse voetbal wil gaan. Niet dat de stadions uitverkopen, maar informatie is karig en het is zoeken welke club met welke ticketorganisator samenwerkt. Hou er ook rekening mee dat je voor elk ticket de exacte naam opgeeft want bij elk stadion moet je je ticket samen met je paspoort laten controleren. Wij zijn ook niet de types die graag zonder tickets afreizen. Even een opsomming voor eventueel geïnteresseerden:

Hellas Verona – Internazionale: Hellas werkt samen met vivaticket en de tickets gaan een week voor de wedstrijd in verkoop. De website werkte echter voor geen meter mee. Bij poging 1 blokkeerde de betaling en vanaf poging 2 gaf het systeem aan dat we reeds tickets hadden gekocht. Afreizen zonder kaartjes dus.

AS Roma – Chelsea: één van de weinig clubs die zelf de ticketverkoop regelt en Roma biedt deze ver op voorrand aan. Makkelijk te boeken, zelf plaatsen te kiezen. Kostprijs €50/ticket.

Napoli – Manchester City: Napoli werkt met Listicket en dat geduld wilden we niet opbrengen. Bovendien gingen er geruchten rond dat je over een lidkaart van Napoli diende te beschikken. Wij kozen eieren voor ons geld en kochten tickets via de afzetters van Viagogo. Officiële kostprijs was €40, vraagprijs was  €60 en Viagogo plakte daar nog effe €26 reservatiekosten aan vast. We klokten dus af op €86 per ticket. Eerste en laatste keer Viagogo. Piekfijn afgeleverd aan het hotel, maar wel veel meer tickets verkocht dan er plaatsen waren.

Lazio Roma – OGC Nice: via Listicket en twee weken voor de wedstrijd. Ze waren amper €10 waardoor we beslisten om er nog geen te kopen. Een goede beslissing want we zijn niet op de wedstrijd geraakt.

Virtus Entella – Cesena: één van de kleinste clubs van de Serie B. Tickets gewoon aan de kassa, kostprijs €20.

FC Genoa – Sampdoria: ook Genoa werkt via Listicket. Tickets gaan 10 dagen voor kick-off in de verkoop (om 10u00) en waren € 51.

FC Basel – Young Boys Bern: ik schrok me een bult toen ik zag dat FC Basel alle matchen van het seizoen reeds aanbood. Makkelijk via de clubwebsite, vak zelf te kiezen en online te betalen. Kostprijs: iets minder dan €25.

De meeste tickets hadden we op zak. Ons verblijf regelden we zoals gewoonlijk via booking.com. We kozen voor 5 B&B's en 1 hotel. Wij waren dus helemaal klaar om te vertrekken voor een prachtige reis vol voetbal en cultuur, maar ook voor het malen van vele kilometers op de snelwegen.

En zo vertrokken we maandag om 2 uur in de nacht richting de Laars. Een kwartier oponthoud aan de Zwitserse grens was het enige euvel in de hele heenreis. Zodoende stonden we 12uur later in Verona. Ons schema was zo scherp dat het telkens een blits bezoek werd: parkeren, inchecken, stad bezichtigen en klaar maken voor de match. Wij vinden 15 tot 20 kilometer wandelen per (namid)dag geen enkel probleem en knallen dan maar van de ene straat in de andere. Je krijgt nooit het volledige beeld van een bepaalde stad, maar ziet wel genoeg om een indruk te krijgen. Verona kwam over als een iets kleiner en gezellig stadje. Al lijkt ons de omgeving buiten de stadsomwalling nog mooier om in rond te dwalen dan het centrum zelf. Na de eerste pizza van de trip was het tijd om eens terug te slenteren richting onze B&B.

Stadio Bentegodi is de thuishaven van zowel Hellas als Chievo. We bezochten het twee jaar eerder al eens voor een wedstrijd van Chievo Verona. Vandaag wisselden we van stadskant en gingen we voor Hellas Verona. Hellas is de oudste club van de stad, 26 jaar ouder dan Chievo. Om tot de naam Hellas Verona te komen, moest het wel tot 3x fuseren. Van de twee teams uit Verona heeft Hellas de langste en rijkste geschiedenis met één scudetto op zijn palmares.  Jarenlang bespotte het de buren uit Chievo met "mussi volanti", vrij vertaald "vliegende ezels". De volledige spot bestond erin dat Chievo pas zou promoveren in de tijden dat ezels zouden kunnen vliegen. Het komt ze nu duur te staan want tegenwoordig zijn de rollen omgekeerd. Deze eeuw jojoot Hellas tussen de Serie A, B en C terwijl Chievo, op één misstap na, altijd in de Serie A speelde. Ondanks de inhaalrace van Chievo blijft Hellas de grootste publiekstrekker in het Stadio Bentegodi. Zelfs in de Serie C lag hun aantal hoger dan dat van Serie A ploeg Chievo. 

Tegenstander van de avond is Internazionale of buiten Italië voornamelijk Inter Milan genoemd. De topclub uit Milaan is natuurlijk van een heel ander kaliber. Qua supportersbasis de tweede grootste van het land en nog steeds één van de rijkste clubs ter wereld. Onder andere 18 scudetto's en 3 'bekers met de grote oren' staan er in de blauw-zwarte prijzenkast. De laatste jaren sputtert de motor van Internazionale. Na een sterk seizoensbegin, met op dit moment plaats 3, lijkt het tij te keren en zijn Juventus en Napoli nog goed in het vizier.

Van ons vorige bezoek aan het Stadio Bentegodi wisten we nog dat er veel parking is rondom het stadion. We namen dan ook de auto en stonden na een klein kwartiertje geparkeerd. Door de strubbelingen met de website van Vivaticket, hadden we nog geen kaartjes voor de wedstrijd. Ondanks dat het enorm druk was, konden we makkelijk kaartjes kopen aan €35 per stuk. We wilden eerst goedkopere tickets nemen, maar de verkoper wees ons op het erbarmelijke zicht op die plaatsen. En gelijk had hij. Het Bentegodi werd geopend in 1963 en naar aanleiding van het WK 90 verbouwd. Ondertussen is het enorm gedateerd. Het maakt het enerzijds nog bijzonder tussen al die twaalf-in-een-dozijn-stadions in Europa, maar er zijn ook nadelen aan zoals oa. het zicht op bepaalde plaatsen.

Met 37.469 toeschouwers was het Bentegodi zeer goed gevuld. De sfeer zat er ook lekker in. Beide supporterskernen lieten zich goed horen en lieten het ook niet na om elkaar te jennen. Op het veld zelf bleef het spektakel lange tijd uit. Inter had de bal, maar deed daar weinig goeds mee. Hellas staat dan weer volkomen terecht op een degradatieplek. Loshangend zand, egocentrische buitenspelers en vooral een erbarmelijke tactiek. Niet moeilijk dat de aanhang schreeuwt om het ontslag van de trainer. Ondertussen werd Inter dreigender en na 36 minuten kwam het verdiend op voorsprong. Valero tikte het leer in doel. Plots werd duidelijk hoeveel Inter fans er in de thuisvakken zaten. De sfeer keerde helemaal om en werd erg grimmig. Overal ontstonden er, voornamelijk verbale, opstootjes. Ook wij werden met een scheef oog bekeken, maar daar bleef het voor ons bij. Zeker ook omdat we in de tweede helft meer en meer meeleefden met de thuisfans. Ze gingen vol achter de ploeg staan en plots konden ze wel dreigen. Inter werd hautainer en kreeg het moeilijk. Op een doorgestoken bal kwam doelman Handanovic fors in. Geen strafschop zei de scheidsrechter en het spel ging verder. Eens de bal buiten de lijnen ging, vroegen én kregen de Hellas spelers een tussenkomst van de videoref. Voor ons de allereerste kennismaking met het systeem. Nochtans zijn er in België meer tegen- dan voorstanders van de videoref. Ze zouden beter eens komen kijken hoe het er in Italië aan toe gaat. De ref overlegt minuten lang met zijn collega achter de camera's terwijl de spelers geduldig wachten en de man zijn werk laten doen. De spanning steeg in het stadion. Hij gaat penalty geven, nee toch niet. De scheidsrechter loopt naar de zijlijn, bekijkt nog een keertje zelf de beelden. Hij loopt het veld op, de tribunes joelen en dan volgt het signaal. Penalty voor Hellas!!! Wat een knotsgekke ontlading na 5 lange minuten van professioneel overleg. Zo kan het dus ook, dikke pluim. In het tumult wisselt Hellas nog snel en brengt het publiekslieveling Pazzini tussen de kalklijnen. De man zijn eerste wapenfeit? De penalty opeisen natuurlijk. Hij legt de bal koeltjes in doel. De tribunes barstten van de ontlading. Wat een sfeer! Wat een passie! De bezoekers uit Milaan beseften plots weer dat ze op een voetbalveld stonden en gingen er weer vol voor. Het spel golfde op en neer. Na 67 minuten kwam een afgeslagen bal bij oud-bekende Ivan Perisic. De Kroaat poeierde de bal de winkelhaak in, 1-2. Het hek was helemaal van de dam. Zowel op de tribunes als op het veld werd een tandje bijgestoken. In tegenstelling tot de saaie eerste helft was dit puur genieten. Inter verkwanselde de kansen terwijl Hellas vol vuur en passie probeerde de bakens te verzetten. In het slot stuwden de fans ze nog dat tikkeltje hoger. Inter Milan kraakte, maar barsten deed het niet meer. Het bleef 1-2, maar de Verona spelers kregen een warm en welverdiend applaus. De toon is gezet, meer van dat deze week!

Ochtendstond heeft goud in de mond op dag 2 want er moesten nog eens 500 kilometers worden overbrugd. Tijdens het ontbijt trachtten we onze sympathieke B&B uitbaters onze reis uit te leggen. Ze snapten geen bal van onze passie en verklaarden ons gek. Zeker toen ze hoorden dat we met de auto naar Rome reden en een dag later in het centrum van Napels dienden te geraken. "Rome is crazy but Napels is hell" en "See Napels and die" waren maar enkele van de geruststellende slagzinnen. De eerste 498 kilometers waren geen enkel probleem. We werden haast euforisch om het gemak waarmee we Rome bereikten. Maar dan begon de miserie. Waar in godsnaam vind je hier een parkeerplaats??? We hadden haast duizend ogen nodig om alle obstakels (geparkeerde wagens, overstekende toeristen, scooters, ...) te ontwijken, laat staan dat we nog een goed oog hadden op parkings. Als dan plots nog eens het Colosseum voor ons opduikt, moeten we toch even slikken. Uiteindelijk doen we er 45 minuten over om een parkeerplek te vinden in een piepkleine ondergrondse garage. Waar onze auto dan ook nog eens enkele schrammen aan overhoudt. Het kan de pret niet bederven want we keken enorm hard uit naar de stad Rome. Snel even onze spullen droppen op de B&B en alles al meenemen voor de wedstrijd van vanavond. Inmiddels was het al 16uur toen we aan onze tocht door de stad trokken. In snel tempo begonnen we er aan: het Colosseum, Piazza Venezia, het Pantheon, Vaticaanstad en het Sint Pietersplein. In dik twee uur tijd hadden we het grootste deel van de monumenten bezocht. De definitie van bezoeken is in ons opzicht wel: daar is het monument, stoppen, foto, effe bekijken en weer verder. We zijn niet zo'n slenteraars of bezoeken niet snel musea. We verheugden ons op een lekkere pasta, maar de tijd begon te dringen en we kozen voor de snelle hap ofwel Burger King. Nu hebben we al veel vettige troep gegeten in ons leven, maar deze Angry Whopper spant echt wel de kroon. Met die blok beton in onze magen gingen we naar de tramhalte. Het was drummen geblazen richting het Stadio Olimpico en ook aan de poorten was het reeds enorm druk. Eenmaal door de eerste controle is de boulevard naar het stadion zo breed dat je rustig kan rondkijken. Het is en blijft een Olympische site dus er zijn wel meer faciliteiten dan enkel het immense stadion. Na een tweede controle konden we de tribunes beklimmen.

Via de clubwebsite hadden we kaartjes gekocht voor de Curva Sud. Het was wat gokken voor welke plekken in het stadion we wilden gaan. Stadions met een sintelbaan hebben vaak niet de beste plekken. Hier, in het Stadio Olimpico, was dit wel dik in orde. De tribunes lijken nog vrij dicht op het veld te staan en wij vinden het eigenlijk best een knap stadion. In de aanloop naar het duel liet de Curva zich een eerste maal horen. De keepers betraden het veld voor de opwarming en werden onthaald als echte sterren. Even later volgden de andere spelers en werden de namen één voor één afgeroepen. Er was van alles te zien tijdens de opwarming. Enorme vlaggen werden de Curva opgesleurd. Ondertussen kwam er op de stadionschermen een ode aan alle kapiteins die AS Roma in zijn geschiedenis had. Een daverend applaus denderde van de tribunes. De kapiteinsband betekent hier nog écht iets. Nadien galmde het ene na het andere clublied uit de stadionboxen. Prachtige Italiaanse gezangen werden vol passie meegezongen door de rest van het stadion. Jammer dat wij het Italiaans niet machtig zijn.

De sfeer zat er dus lekker in en de gladiatoren mochten er aan beginnen. Gisteren in Verona was de sfeer al geweldig, maar dit was nog een divisie hoger. Ultra's zijn vaak van die akelige mannetjes die zich 90 minuten lang het allerbelangrijkste op aarde voelen. Hier was dat niet het geval. De ene meezinger na de andere sleepte ons mee in de sfeer. Forza Romani! De Champions League hymne was nog maar net uitgedoofd of de wedstrijd begon verschroeiend. Chelsea met de eerste prik. Roma in de omschakeling. Afvallende bal. Gooaaaaallllllll! Dertig (30!) seconden ver en daar is de 1-0. Het Stadio Olimpico stond in vuur en vlam. El Shaarawy! El Shaarawy! El-Shaa-ra-wy! De Romeinen werden gek. Onze oren werden er haast afgeblazen. Wauw! Chelsea probeerde nadien de bakens te verzetten, maar een uitstekende Hazard botste op doelman Alisson. Chelsea was sterker, snediger, maar kon zijn kansen niet verzilveren. Dan was AS Roma veel efficiënter. Radja Nainggolan met de voorzet, de Chelsea achterhoede verkeek zich volledig en El Shaarawy met de subtiele intikker, 2-0. Voor de tweede maal stond de boel op zijn kop. Wij keken onze ogen uit.
In de tweede helft was het al Roma dat de klok sloeg. Het speelde vol passie, vol kracht. De Romeinen werden haast echte gladiatoren en het volk genoot van het brood en spelen. De ene aanvalsgolf na de andere stapelde zich op. Op het uur maakte Perotti er oververdiend 3-0 van na een knap schot. Roma ging niet op zijn lauweren rusten. Integendeel. Dzeko speelde een geweldige wedstrijd en Chelsea moest alle zeilen bijzetten om een pandoering te vermijden. Het publiek genoot en zong de longen uit zijn lijf als tegenprestatie. Fantastische avond!

Nog nagenietend en met Forza Romani in ons hoofd verlieten we het stadion. Wij hadden geen zin in een overvolle tram en besloten de benenwagen te gebruiken. Een avondwandeling van een dikke 10 kilometer bracht ons nog langs onder andere de Spaanse Trappen, de Trevi fontein en weer het Colosseum. Roma is enorm goed verlicht en dat maakt sightseeing by night goed mogelijk. Het maakte onze avond in ieder geval helemaal af. Nog een laatste keer: Forza Roma!

Dag 3, next stop: Napels. Napels zien en sterven zoals men ons al in Verona influisterde. Het zou zo maar kunnen. Wij dachten in Rome alles te hebben gezien in het verkeer, maar dit sloeg werkelijk alles. Eenmaal in de stad werd het een heksenketel van jewelste. Wij geven u dan ook 1 gouden tip: als u uw wagen dierbaar bent, blijf dan weg uit het centrum van Napels! Al een geluk bleef onze chauffeur van dienst ijzig kalm in deze verkeersjungle en slalomde onze Ford naar een veilige haven. Enerzijds ben je op van de stress, anderzijds is het een fascinerend schouwspel vol getoeter. De chauffeur van dienst was natuurlijk ondergetekende, een beetje eigen lof is soms gepast. Napels lag ons ook niet als gaststad. Eerder een grauw aanzicht en een enorme drukte in de straten. Wij hielden de stadstour dan ook kort vandaag. Ondergetekende moest ook dringend gaan uitzieken of hij haalde het einde van de week niet met zo'n programma.

Na een korte break op de kamer gingen we naar de metro. Nadien was het nog een korte wandeling tot aan het Stadio San Paolo. Deze plek was al even grauw als de stad zelf. Het leek vuil en vervallen. De mensen kwamen ook onvriendelijk over. Het werd er ook niet beter op toen een kerel ons staande hield. "Fight?!", vroeg de man. Wij vielen uit de lucht en keken de man stomverbaasd aan. "You English, we fight!", vervolgde de man met in zijn kielzog een mannetje of 10 in het zwart getooid. Plots viel onze euro en waren we snel met onze repliek. "Belgium! Belgio! Dries Mertens!" Het bleken drie gouden paswoorden te zijn. De man draaiden zich om en riep naar zijn mede hooli's "Belgio!" Oef, crisis afgewend. Wij zijn niet van de smalste mannen, maar in een rel hebben wij nooit zin. Ons gevoel werd er in ieder geval niet prettiger door en opeens voel je je overal bekeken. En naar mijn mening was dat ook steeds het geval. Vali kocht nog snel een Napoli sjaal om de schijn wat hoog te houden. Dan maar snel het stadion in. Ook daar werden we niet echt vrolijk van. Wij hadden kaarten voor de curva en deze was al goed gevuld. Op zoek naar een vrij plekje stoten we elke keer opnieuw op een naar Ultra mannetje dat ons de les kwam spellen. Niemand wou ons in zijn buurt hebben en we werden bekeken alsof we stront waren. Dat er veel meer tickets verkocht waren dan er plaatsen zijn, hielp ook niet echt. Met de staart tussen de benen zochten we de verste trap uit op de Curva om rustig onze opties te bekijken. Op deze plek de wedstrijd bekijken was echter geen optie. We stonden tegen een glazenwand waardoor we amper een kwart van het veld zagen. Veel geld betaald voor klote plaatsen.

Naarmate de kick-off naderde ging Vali nog eens op prospectie naar betere plekken. Ik liet hem effe begaan en hij slaagde zowaar in zijn doel. We konden iets centraler plaatsnemen, nog steeds op een trap met nog een rij mensen voor ons, maar nu zagen we tenminste het veld en de overige tribunes. Pluspunt: de mensen rondom tolereerden ons ook. De sfeer op zich was niet te vergelijken met die van gisteren in Rome. De Ultra's mogen zich hier dan wel super belangrijk vinden, ze delven flink het onderspit met hun collega's uit de hoofdstad. Al lijkt het oude stadion ook niet zo geweldig te zijn qua akoestiek.

Op het veld ging Napoli wél verschroeiend van start. Manchester City werd overbluft, overpowerd. Na 20 minuten zette Mertens Insigne alleen voor doel en die miste niet, 1-0. Eindelijk werd er een kans afgemaakt. Het gejuich kwam als een orkaan, maar vloeide even snel weer weg. Raar genoeg was Napoli na die voorsprong zijn greep op de wedstrijd kwijt. City won meer en meer het pleit op het middenveld. De 1-1 hing in de lucht en kwam er ook in de eerste helft. Ottamendi klom boven iedereen uit en buffelde het leer tegen de touwen. Napoli kwam zelfs nog goed weg toen Stones op de lat kopte.

In de tweede helft gingen de Engelsen door op hun elan. Het duurde amper drie minuten of Stones kopte, opnieuw na een hoekschop, de 1-2 binnen. Napoli vond nadien zijn tweede adem. Eerst belandde er nog een bal op de lat en even later ging de bal op de stip. Jorginho trapte de 2-2 binnen. Het gaf weer een opwelling van sfeer in de tribunes. Maar alles doofde hier snel weer uit. Wij hadden meer verwacht van de sfeer. Op het veld maakte de affiche wél de verwachtingen waar. Napoli rook plots zijn kans en kwam fel opzetten. Net dan toonden de Engelsen hun klasse. Afgeslagen voorzet en dan een verschroeiende counter waarbij 5 City spelers afstormden op het Napolitaanse doel. Sané werd nog getorpedeerd door één van de overgebleven verdedigers, maar Aguerro nam de bal over en legde het leer in doel, 2-3. Napoli kon het tij niet meer keren en City liet zijn suprematie blijken. In de absolute slotfase maakte Sterling er nog 2-4 van. Qua voetbal was het alvast een avond om duimen en vingers van af te likken.

Na de wedstrijd keerden we terug naar het metrostation. Tot onze verbazing waren de deuren vergrendeld door de Carabinieri. "Metro close!" was het korte antwoord. Op de vraag waar er bussen naar de stad reden, kregen we "bus there" (zonder richting aanwijzing) als repliek. De enige bussen die we tegen kwamen, waren er van supportersclubs van heinde en verre. Er zat niets anders op dan te wandelen. Google maps gaf 14 kilometer aan. De omgeving was nu niet bepaald uitnodigend om aan zo'n lange wandeling te beginnen. Al een geluk konden we na een kilometertje of 4 een taxi doen stoppen. Fascinerend om te zien hoe zo'n Napolitaanse taxichauffeur door het verkeer scheurt. Eind goed, al goed daar in Napoli. Al voelen wij ons niet bepaald aangetrokken om nog een keertje terug te keren.

De komende dagen lag het tempo van de reis wat lager. Op donderdag bezochten we eerst de ruïnes van Pompeii met zicht op de Vesuvius. We hadden ons een beetje mispakt aan de grote van de ruïnes en kuierden enkele uren door de vele straatjes. Het weer was heerlijk en we namen ook voldoende onze tijd. Na een lekkere lunch reisden we dan terug naar Rome. Lazio Roma – OGC Nice stond op het programma in de Europa League. Aangezien de kaartjes slechts €10 kosten, hadden we ze nog niet aangeschaft. En naarmate we dichter bij Rome kwamen, hadden we ook minder en minder zin in de wedstrijd. De kaarten leken al geschud in die groep en de publieke belangstelling lag waarschijnlijk vrij laag. Bovendien hadden we ons wat miskeken op de locatie van ons hotel. Uit de ervaring van dinsdag wisten we dat onze eigen auto nemen geen optie was, verder bleek het openbaar vervoer geen optie en koste een taxirit om en bij de €46 voor een enkele rit. We bedankten dan ook wijselijk voor het Stadio Olimpico en bekeken de wedstrijd op tv. Een uitmuntende beslissing want het was één van de slechtste wedstrijden die we ooit hadden gezien. En wij zijn twee Lierse fans dus wij hebben tamelijk veel vergelijkingsmateriaal.

De druk die wat lager lag, het kwam ons ook goed uit. Ondergetekende werd zieker met de dag en zou vrijdagavond helemaal zijn klop krijgen. Vrijdag hadden we sowieso een voetbalvrije dag ingepland. We reden naar Firenze en bezochten deze prachtige universiteitsstad. Wat ons betreft een aanrader om eens te bezoeken. Een erg mooie stad. Wel 1 tip: kijk uit waar je een ijsje haalt! De prijzen staan niet aan de kraam zelf, maar aan de kassa. Het leverde ons een ijsje van €15 (!) op.

Na twee dagen zonder voetbal kwamen de afkickverschijnselen al naar boven. Tijd om een tandje bij te steken. Eigenlijk wilden we Cinque Terre bezoeken, maar het regende en het was heel mistig. Cinque Terre houden we dan maar voor ons volgende bezoek aan Italië. Al een geluk hadden we een plan B: voetbal. Meer bepaald Virtus Entella – Cesena in de Serie B. De thuishaven van Entella is Chiavari. Een klein stadje op een 35 kilometer van Genoa, ons hoofddoel van de dag. Met een aftrap om 15u was het ideaal als tussenstop. De originele club werd opgericht in 1914 als FC Entella. In 2001 ging de club echter bankroet, maar reeds in 2002 werd deze heropgericht. De kleine club maakte in 2014 zijn Serie B debuut. Tegenstander Cesena heeft een rijker verleden in de hoogste Italiaanse profliga's. Het toornt echter al jaren een gigantische schuldenberg met zich mee. We parkeerden onze wagen achter het bezoekersvak. We wilden ook best plaatsnemen tussen de fans van Cesena, maar de kaartjesverkoper dacht daar anders over. Voor €20 kochten we dan maar een ticket voor de lange zijde. Het kleine Stadio Comunale was best goed gevuld voor deze wedstrijd. Beide lange zijdes zaten haast vol. Er waren ook nog best wat andere groundhoppers aanwezig. Waarschijnlijk ook allemaal met de derby della Lanterna als hoofddoel van de dag.

Op het veld was het degradatieduel best amusant om volgen. Het voetbal was van zo'n laag niveau dat er genoeg ruimte was om kansen te creëren. Na 6 minuten hing de eerste goal al tegen de touwen. Cesena counterde scherp en Jallow prikte de bal in doel. De thuisploeg nam meer en meer het heft in handen. Het speelde voldoende kansen bij elkaar, maar de afwerking zat niet mee. De bezoekers van Cesena waren een pak efficiënter. Iets na het halfuur counterden ze zichzelf naar de dubbele voorsprong. Weer was het Jallow die de voorzet in doel werkte. Voor het overige deed het spel van Cesena pijn aan de ogen. Deze ploeg degradeert uit de Serie B, dat lijkt ons een zekerheidje. Nog voor de rust kon Virtus Entella dan toch eens tegenscoren. La Mantia kopte eindelijk eens tegen de netten in plaats van voorlangs. In de tweede helft was het al Entella dat de klok sloeg. Cesena was helemaal nergens meer en het was afwachten tot de gelijkmaker viel. Na 66 minuten kopte Diaw een hoekschop heerlijk in doel. Entella zette nog alles op alles om de zege binnen te halen en eerlijkheidshalve hadden ze die ook gewoonweg verdiend. Het mocht echter niet zijn en het bleef 2-2.

Op naar Genoa. De snelweg kronkelde hier door de prachtige bergpassen. De regen maakte het er wel niet makkelijker op. Eenmaal aangekomen, verspeelden we veel tijd met het zoeken naar onze B&B. Snel inchecken, spullen wegzetten en maken dat we de bus namen. Het Stadio Luigi Ferraris was vandaag het strijdperk. De stadsderby stond op het programma: Genoa FC – Sampdoria. Ook wel de derby della Laterna genoemd. Beide clubs hebben een rijke geschiedenis in het Italiaanse voetbal. Ze delen ook samen het stadion wat het des te specialer maakt. De supporters troepen door elkaar naar hun thuishaven. We zochten op tijd ons plekken in het stadion op. Plaatsjes op de lange zijden zodat we een uitstekend zicht hadden op beide supportskernen. De gehele linkerzijde was het blauw van Sampdoria, rechts was geheel Genoa. De lange zijdes waren eerder fifty-fifty verdeeld. De sfeer was vanaf de eerste moment ge-wel-dig! Het leek alsof we naar een tennismatch zaten te kijken. Het linkeroor kreeg de iets modernere gezangen van Sampdoria te horen terwijl rechts Genoa zijn prachtige gezangen luidkeels meebrulden. Het had iets surrealistisch met twee clubs en fan basissen die aan elkaar gewaagd zijn. De kick-off naderde en de decibels vlogen de hoogte in. Visueel werden alle zeilen bijgezet. Enorm veel vlaggen, een schitterend doek aan onze lange zijden, veel vuurwerk. Dit was pure voetbalporno. Magnifiek. We kregen er kippenvel van.
De wedstrijd zelf begon verschroeiend. Veel strijdkracht, veel middenveldspel. Genoa FC mag dan de mindere in het klassement zijn, het kreeg wel de beste kansen. Ondertussen bleef het schouwspel op de tribunes van een schitterend hoog niveau. Geen seconde was het stil. Ook de weersomstandigheden maakten van de wedstrijd iets heroïsch. Bliksemschichten verlichten het hele luchtruim boven het stadion terwijl de donder knalde op de achtergrond. Op de grasmat waren de kansen schaars, maar de hartstocht spatte er vanaf.

Tussen al dat bonkige geweld, viel ons oog op één speler: Stephane Omeonga. Snelle voetjes, uitstekend spelinzicht. Een waar plezier om naar te kijken. En zo blijkt, nu ik de man google, een Belg! Dit wordt met de juiste begeleiding een topper, mark our words. Die andere Belg op het terrein, Dennis Praet, deed het ook verre van slecht. Hij kon ook als eerste juichen. De doelman van Genoa verkeek zich op een doorsteek pass. Ramirez lifte de bal in doel, 0-1. Het blauwe gedeelte ontplofte. Je zag de tribune zo naar voren komen. De vuurpijlen werden nogmaals ontstoken. Het rode gedeelte antwoorde onmiddellijk en stak een hart onder de riem van zijn spelers. We komen ogen te kort in dit prachtige decor. Het vat ook de rest van de wedstrijd samen. Veel hartstocht op en naast het veld. Genoa begon zich meer en meer in de voet te schieten door zijn gemiste kansen. En 5 minuten voor tijd was daar dan de genadeslag van de blauwen. Vlijmscherpe counter, Quagliarella met de 0-2. Een orkaan van vreugde blies richting onze trommelvliezen. De wisselspelers van Sampdoria bedolven hun ploegmakkers. Sampa is voor minstens 5 maanden de ploeg vant stad.

Tot onze spijt weerklonk het eindsignaal. Dit mocht nog veel langer duren! En tot onze verbazing duurde dit alles ook nog wel een tijdje. Sampdoria vierde met zijn spelers terwijl Genoa voor de derde helft ging. Ze gingen nog maar eens massaal aan het zingen. Vali en ik zetten ons op een balustrade en keken nog een half uur naar dit prachtige tafereel. De twee tribunes gingen vol voor de award van beste sfeer. Sportief was er dan wel een winnaar, op de tribunes waren ze beiden even sterk. Wat ons betreft, staat er 1 ding vast: de derby della Lanterna gaan we vaker bezoeken! Na meer dan 120 wedstrijden in het buitenland durven wij te zeggen dat dit misschien wel het allerbeste is.

De wandeling terug naar de bushalte had ook nog veel bekijks. De supportersclans die door elkaar liepen. Die van Sampa die Genoa plaagden met de nederlaag. Al die toeterende auto's en scooters. En dat alles, zonder problemen. Voetbal zoals het hoort te zijn.

Op zondag stond onze terugreis gepland, maar dat betekende niet dat er geen voetbal op het programma stond. In de 1.200 km tellende reis was er toch wel perfect halfweg een voetbalwedstrijd zeker. En niet zo maar eentje: FC Basel – Young Boys Bern in Zwitserland. Ook wel de nummer 2 tegen het nummer 1. Youngs Boys Bern lijkt dit seizoen het superieure Basel de loef af te steken. Basel pakte maar liefst 14 opeenvolgende landstitels, maar staat nu 7 punten achter op de leider uit Bern. Basel kon dus maar beter de driepunten thuis houden. Anderhalf uur voor de wedstrijd parkeerden we onze auto nabij het Sankt Jakob Park, zoals de thuishaven van FC Basel wordt genoemd. We schrokken wel effe toen we uitstapten. Het was ijzig koud in Zwitserland. Als je op donderdag nog rond slenterde in Pompei bij 25 graden dan valt dit nu dik tegen. Al snel opteerden we om naar de tribunes te gaan. We hadden kaartjes gekocht voor Blok D, de kant van de Ultra's. We wilden ons wat afzijdig houden en kozen een plekje uiterst rechts op de tribune. Het volgzame gedrag van de ganse tribune viel ons op. Haast iedereen droeg dezelfde jas met de naam van het Ultra vak op én iedereen, maar werkelijk iedereen, droeg dezelfde witte Reebok sneakers. Tot overmaat van ramp kwam er nog zo'n opperhoofd van de Ultra's door de boxen brullen wat iedereen diende mee te zingen. Op zulke momenten ben je onze interesse helemaal kwijt. Een beetje georkestreerd, vinden we best oké, maar trop is teveel. Vlak voor de aftrap komt er dan nog zo'n gastje met bivakmuts achter ons zitten om een rookpot af te steken. Allemaal goed en wel, maar wil je dan wel je eigen verantwoordelijkheid op zich nemen. De spelers betraden het veld en de ene na de andere rookpot werd ontstoken. Het zicht was nog nihil. Nu, ik ben geen tegenstander van pyro. Verre van zelfs. Het geeft een prachtig visueel effect. We namen dan ook enkele foto's van dit tafereel en dat aan de overzijde bij de bezoekende fans. Eens de rookpluimen waren weggetrokken, kwamen er enkele Ultra jonkies op ons af. Mogen er blijkbaar géén foto's genomen worden. Zucht! En op zo'n momenten vinden we jullie Ultra's gewoon een bende kleuters. Thats it!

Maar goed, er werd nog gevoetbald. De sfeer van onze Ultra vrienden was trouwens enorm matig, om niet te zeggen ronduit slecht. Geen samenhang, geen echte passie. Een beetje zoals hun eigen team. De wedstrijd was niet om aan te zien! Aan elke zijde 1 kans in de hele eerste helft. Voor het overige viel er niets te beleven. Dan maar hopen op beterschap in de tweede helft. Na 57 minuten kregen we het dan toch even warm. Serrey Die pikte de bal op en knalde lekker in doel, 1-0. Zo zagen we dan toch een goal. Het voetbal werd er ietsje beter op. Maar even later hadden we het helemaal gehad met FC Basel. Een verdediger van YB Bern, met Afrikaanse roots, speelde de bal in een stevig duel. Een duel zoals er honderd zijn in een wedstrijd. En toen ging het publiek massaal oerwoud geluiden produceren en kwamen er racistische gezangen naar boven. Nu, voor zoiets dan nog, konden de kindjes zich wel ineens laten horen. Vali en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: dit was het schandaligste dat we ooit in een voetbalstadion hadden gezien. Niet verwonderlijk dat de speler in kwestie de kluts even kwijt was en zich revancheerde op het publiek. En de scheidsrechter? Die stond er bij en deed niets. Jawel, hij gaf de speler geel voor het reageren op het publiek. Tien minuten voor affluiten maakte YB Bern toch nog gelijk. Wij hadden zin om te juichen en nog liefst met een dikke middelvinger naar die bende kleuters hier in het vak. Vijf minuten later hielden we het voor bekeken en maakten we ons op voor het vervolg van onze reis. FC Basel, Fuck Off en tot nooit meer.

6 uurtjes later waren we weer thuis na een heerlijke week voetbal. Nog een laatste tip voor al wie het voetbal lief heeft: stop mee naar de Premier Toeristen League te gaan. De Serie A is zoveel mooier! Maar kom ook niet te massaal af, anders is onze fun er ook af.

PS: verslagen en foto's zijn tegenwoordig te vinden via https://www.facebook.com/thegroundhopper/?hc_ref=ARScRm3IUwi-YZ_dvoDQS0Lur2VA6kmpmOVCiGOMZw10W1atpRGAj2bbTvL2M_EwIq8

Koning Kriel

Klinkt als een hele mooie trip. De derby della Lanterna klimt door jouw verslag een aantal plaatsen omhoog op mijn wishlist

De publiekswissel

Tof om te lezen, mijn complimenten.
Bestel hier het boek: "Plavi, voetbalmania op de Balkan":
https://depubliekswissel.com/PLAVI/

Joost

Wederom met veel plezier gelezen!

Nort

Heel gaaf! Hoe werkt dat eigenlijk met Viagogo, aangezien de naam op het ticket wel moet overeenkomen. Zijn dit dan gewoon sigaren boeren die pas na verkoop (via Viagogo) een kaartje kopen? Dan is dat voor hun best wel een lucratieve business, zonder risico, namelijk.

Bij Basel heb ik ook z'n ultra op mijn dak gehad dat ik geen foto's mocht maken,

Ruudjeee


wekke

Citaat van: Nort op nov 07, 2017, 11:14:33
Heel gaaf! Hoe werkt dat eigenlijk met Viagogo, aangezien de naam op het ticket wel moet overeenkomen. Zijn dit dan gewoon sigaren boeren die pas na verkoop (via Viagogo) een kaartje kopen? Dan is dat voor hun best wel een lucratieve business, zonder risico, namelijk.

Bij Basel heb ik ook z'n ultra op mijn dak gehad dat ik geen foto's mocht maken,

Na de aankoop kon ik mijn tickets terug aanbieden en zelf een prijs opgeven dus iedereen kan lucratief kaartjes aanbieden. Hoe ze er massaal in slagen om wedstrijden ver voor de officiële verkoop aan te bieden, is me ook een raadsel.

Bedankt voor de reacties en complimenten.

Nickky

Wat een geweldige belevenissen en dank voor het uitvoerige verslag.

ricodejong4

Dank voor het toch nog interessant maken van mijn hoorcollege momenteel! Tof verslag.

Semper Fidelis

Prachtig verslag van een heerlijke trip!

Voetbalman

Top verslagen, heb ze allemaal gevolgd op FB. Le-kker!

Robin

Wat heb je een goeie pen! Kwijlen bij het verslag over Genoa derby. Wanneer is de return? :D

wekke

Citaat van: Robin op nov 10, 2017, 11:03:35
Wat heb je een goeie pen! Kwijlen bij het verslag over Genoa derby. Wanneer is de return? :D

Bedankt. De return is begin april ;-)

wekke

#613
Eindelijk de verlossing! Het was het gevoel dat we (bijna) allemaal deelden toen Maged Samy eind september te kennen gaf om bij Lierse te vertrekken. Het parcours van de Egyptenaar was op zijn minst stormachtig te noemen, maar we konden eindelijk een nieuwe start maken. Weken en maanden gingen voorbij, de ultieme verlossing bleef uit. In februari kwamen de eerste onheilsberichten... Verdediger Ludovic Buysens zei het ons op Roeselare begin oktober nog: "je zou eens moeten weten wat er allemaal achter de schermen aan de hand is!" Een citaat waar ik de laatste weken nog vaak aan dacht. Maar terug naar februari, meer bepaald zaterdag 3 februari. Ondanks de perikelen achter de schermen doen de spelers hun job uitstekend. Een historische winning streak brengt ons weer dicht bij een periodetitel. De laatste in de stand, Westerlo, ontving Lierse in een burenduel. Wat de spelers voorschotelden, was een regelrechte staking. Spelers en supporters stonden verder van elkaar dan ooit te voren.  Iedereen sleepte zich naar het einde van de reguliere competitie terwijl de berichten des te onheilspellender werden.

03/03/2018 "Verdwijnt Lierse in loop van Play Off II van het toneel?"  (HLN)

14/03/2018 "Bange tijden op het Lisp, spelers denken aan staking" (Het Nieuwsblad)

16/03/2018 "Staking Lierse nipt afgewend: Dicht bij overname" (HLN)

19/03/2018 "Dan toch geen overname, Lierse spelers gaan in staking" (GVA)

20/03/2018 "Lierse spelers zetten staking stop. Later deze week groen licht" (Sporza)

Het waren de competitieloze weken. Voorbereiden op Play Off II zat er niet in. Het was dan ook een troosteloos aanzicht op 31 maart. Op een karig gevuld Lisp gaf Lierse partij aan Moeskroen. Het was hondenweer en er heerste een rouwstemming. Het werd al snel 0-1, maar de 11 in het geel en zwart knokten voor wat ze waard waren.

De wedstrijd deed er totaal niet toe en toch zal deze voor altijd in het geheugen gegrift blijven. Net voor het uur werd het 0-2 en 0-3 voor Moeskroen. En op de tribunes weerklonk...

Wanneer L.S.K. trekt ten strijde
Spelers en supporters al te gaar
Streven voor een doel zij aan zijde
Tot de roem der machtige voetbalschaar
En telkenmaal ons kleuren zegepralen
Want geel en zwart ligt nauw aan't hart
Als kampioenen zullen wij nooit falen
Zelfs in't gevaar al is de strijd soms hard
Klinkt overal weldra
Het lied van L.S.K.

Geel - Zwart dat zijn onze kleuren
Lierse zo is onze naam
Niemand zal onze vlag besmeuren
Want te groot is onze faam
Op al die voetbalvelden
Waar er een strijd heeft bestaan
Hebben de Sportkrings grote helden
Zich doen gelden door hun faam
En kom eens zien wanneer wij spelen
Wij zijn niet groot maar wij zijn wonderfijn
Als kampioen van de eerste divisie ploegen
Wil iedereen weer bij de Lierse zijn
Aanschouw die voetbalhelden
Gene moed verloren

Altijd rustig langs de lijn
Zo spelen wij, onze partij
En voor de goal gekomen
De hinter sjot de bal naar voren
t Is onze centervoor

Die goaltjes maakt
Die goaltjes maakt
Die goaltjes maakt

En we zijn weer kampioen
En daar is niets aan te doen
Sportkring
Sportkring
Sportkring
En we zijn weer kampioen
En daar is niets aan te doen
Sportkring
Sportkring
Sportkring

De manier waarop de circa 1.000 toeschouwers het meebrulden. Het was Kippenvel, met hoofdletter K. Recht uit het hart. Sindsdien werd het geen moment meer stil. Het laatste fluitsignaal weerklonk en de spelers kregen een staande ovatie. Minutenlang stonden die voetballers in geel en zwart te applaudisseren en te huilen voor Den Berg. En die berg brulde strijdvaardig terug dat deze club niet kapot gaat!

Het was het begin van onze afscheidstournee, zoals ik het steeds zelf noemde. Eentje om heel fier op te zijn. Toeschouwersaantallen werden terug groter, het lawaai nam toe. Den Dreef van OHL werd als eerste veroverd. De toeschouwers streden vocaal in de tribunes, de gladiatoren in onze prachtige clubkleuren deden hetzelfde op het veld. Nog nooit zag ik zo een eenheid tussen spelers en supporters. Weg negatieve klanken over slechte passes, verkeerde beslissingen. Enkel positieve signalen.

11-04-2018 "Lierse krijgt zoals verwacht geen licentie" (Sporza)

Een berichtgeving waar niemand van ons wakker van lag. Dit wisten we al weken. Maar de deadlines kwamen nu wel erg dichtbij.
Ondertussen werd er ook gevoetbald. We verloren thuis van KV Kortrijk, maar de strijdkracht die ontstond tegen Moeskroen wakkerde met de week feller aan. Op de midweek speeldag verloren we zwaar van Zulte Waregem, maar het resultaat telde niet. Een week later naar de Freethiel voor de wedstrijd tegen Waasland Beveren. Een oververdiende 0-1 overwinning op het veld, een orkaan van geluid in het uitvak. En voor het eerst in jaren kregen we nog eens de sympathie van andere clubs en zelfs de media. Sinds het omkoopschandaal met Yé waren we haast een bende paria's die zo snel mogelijk moesten verdwijnen. Nu klapte de hoofdtribune op de Freethiel ritmisch mee met de gezangen. Na de wedstrijd zette de klankman de muziek uit en gunde ons ons moment, spelers en supporters te samen. 

27-04-2018 "Lierse overgenomen: David Nakhid reddende engel" (HLN)

Dan toch? De naam van David Nakhid, ex-prof bij onder andere SV Waregem, circuleerde al maanden, maar tot een overeenkomst kwam het nooit. Tot die 27e april dan. Belangrijke kanttekening: de deal gaat enkel door als Lierse zijn licentie behaalt voor het BAS.
Een dag later trekken we naar het Guldensporenstadion van KV Kortrijk. De bevrijding wordt zachtjes aan gevierd. Het uitvak drinkt, springt en danst van plezier. De spelers doen na de match duchtig mee. Uitslag? Ik las achteraf dat we verloren waren...

03-05-2018 "Lierse vraagt en rijgt uitstel van het BAS tot maandag"

Een aangename verrassing van het BAS en een meevaller. De deadlines waren bijzonder scherp en nu zou het haalbaar moeten zijn. Ondertussen maakt Lier zich op om zich nog een keer te laten gelden. Twee dagen later, thuismatch tegen OHL. De eikelstraat in het centrum van Lier wordt omgetoverd tot de Liersestraat. Honderden stromen toe. De muziek knalt luid, het bier vloeit rijkelijk. In mars gaan de honderden naar de heilige grond aan de Lispersteenweg. De sfeer onderweg en in de tribunes is fantastisch. Iedereen recht de rug want "wij zijn de Lierse!" Het enthousiasme spreekt aan, de spelers gaan er weer vol voor. Het wordt 2-2, maar de aftermatch duurt nog lang. Samen staan we sterk! Onderhuids kruipt het gevoel naar binnen dat dit de laatste keer op het Lisp was. Het prachtige afsluiter. Gewoon, een voorgevoel.

https://www.facebook.com/Lierse/videos/10155926517808113/

07-05-2018 "Over en uit voor Lierse: overname komt niet rond, club verdwijnt" (Het Nieuwsblad)

Gisterenavond kwamen er al onheilsberichten binnen. "Het zou toch niet waar zijn, hé?!" Het is wel waar. Er zit een haar in de boter tussen Maged Samy en David Nakhid. Weg overname. Weg licentie. Weg overlevingskansen. Het voorgevoel was juist, het was naar alle waarschijnlijkheid de laatste keer op het Lisp....





Edit: foto's en filmpjes zijn voor 1 keer niet van eigen makelij, maar komen van de Facebook van Lierse

wekke

Spartak Moskou - Spartak Stadion

23-06-2018 België - Tunesië 5-2, WK 2018

"Ik ga niet naar Rusland!" Die uitspraak moet ik ergens net na het EK in Frankrijk gedaan hebben. Iedereen had zo wat hetzelfde negatieve gevoel over Rusland en niemand had het wereldkampioenschap in dat land echt op zijn verlanglijstje staan. Maar dan starten die kwalificaties, de Rode Duivels plaatsen zich vlot, de loting komt dichterbij, ... Het doet een mens van gedachten veranderen. En zo zaten Vali en ik eind december aan de tv gekluisterd. De laptop open, skyscanner.net en het speelschema van wikipedia waren de tools ,de mastercard lag klaar om gebruikt te worden en de telefoonverbinding met Werner, onze andere reisgezel, was een feit. Kaliningrad met de auto, Moskou en St Petersburg waren de doelsteling. Groepen E en G waren voor ons het interessantste. De loting was ons gunstig gezind en dropte ons in Groep G. "Tunesië in Moskou!" De zin was nog niet afgemaakt of het hotel en de vlucht waren geboekt. "Panama in Sotchi, die laten we maar schieten..." Next up: "Engeland in Kaliningrad!" Bij die laatste kwamen al de eerste kanttekeningen. "Met de Engelsen in een Russisch grondgebied dat zich situeert tussen Oekraïne en Polen, is dat wel een goed idee?" De onheilspellende berichten in de verschillende media over hooligangroeperingen en ander gespuis hadden ons best wel een beetje in de greep. In deze computergestuurde tijden vind je natuurlijk snel een oplossing. "Gdansk is een optie! Studentenstad in Polen, 168 kilometer van Kaliningrad." De prijzen van Kaliningrad waren veel te duur dus de keuze voor Gdansk was snel gemaakt. Top loting, top booking. Drie dagen Moskou, twee dagen thuis, drie dagen Gdansk.
De maanden die volgden waren er veel twijfels of deze trip wel zo'n goed idee was. Het aantal tickets voor de Belgische vakken werden bekend gemaakt en de aantallen waren ridicuul. We stonden alle drie wel in de top 2.000 qua supporterspunten, maar was dat wel een garantie? Dat bleek het wel te zijn, oef. Ondertussen werden het reispaspoort en de Fan ID (is gelijk aan een Visum) aangevraagd. Een maand voor de openingswedstrijd begonnen de twijfels helemaal toe te slaan. Moskou was geen enkel probleem, maar wat met Kaliningrad? Blijkt dat de grens tussen Polen en Rusland oversteken helemaal niet zo'n sinecure is. Een autoverzekering is niet te verkrijgen, een auto huren is geen optie, een lease auto kan de grens niet over, vluchten zijn te duur, supportersbussen zitten allemaal vol. Bedankt trouwens aan zowel de supportersfederatie als onze supportersclub om ons deze optie niet mede te delen. Donderdag is het zover. Het zal een niet-geleasde wagen worden waarmee we de grens gaan oversteken. Benieuwd wat het gaat geven.

Eerst was Moskou aan de beurt met België-Tunesië als wedstrijd. Ondertussen waren de eerste groepswedstrijden afgehaspeld en waren er 0,0 slechte berichten gekomen vanuit Rusland. Met de dag sakkerde ik harder op onze gemaakte trip. Doodjammer vond ik het dat we niet langer hadden uitgetrokken. Maar eerst dus Moskou. Een relaas met de nodige tips en tricks. Een vlucht van om en bij de drie uur bracht ons in de Russische hoofdstad. De bureaucratie deed tamelijk snel zijn werk en de nodige papieren waren in orde. Eenmaal buiten beslisten we om een taxi te nemen via Uber. Achteraf bekeken een uitstekende beslissing. Twee vrienden die we een dag later tegenkwamen, hadden een gewone taxi genomen en betaalden €50. Onze Uber kostte ons €11. Zelf namen we voor onze terugreis de gratis bus naar de luchthaven, maar deze deed er enorm lang over. Die bus was trouwens enkel voor mensen met een Fan ID én wedstrijdticket geldig, de (arme) lokale bevolking moest wel degelijk betalen. Dit soort 'discriminatie' zouden we nog wel een paar keer ondervinden. Al snel kwamen we aan bij ons hotel. Wij hadden niet gekozen voor een hotel  in het centrum, deels natuurlijk voor de prijs. Ons hotel situeerde zich naast de erg drukke Leningradski Avenue, maar lag wel naast metro halte Aeroport, op een klein kwartiertje van het Rode Plein. Vergis u niet, die halte heeft helemaal niets met de luchthaven te maken.  Inchecken was een ramp. De enige die Engels kon, was niet aanwezig en hier duurde de bureaucratie wel enorm lang. Hierna gingen we richting Kremlin en Rode Plein met de metro. Een rit met de metro kost om en bij de €0,50 a €0,75 en je betaalt per rit en niet per afstand. Ook tijdens de matchdagen was de mtro gratis, nu ja voor mensen met een Fan ID toch. De lijnen zijn erg makkelijk, wachttijden zijn nihil (elke minuut komt er wel eentje aan) en ze rijden enorm snel. Bovendien is het eigenlijk wel een attractie want naarmate je de haltes vorderen, worden deze ook echt prachtig en bombastisch.

Aan het Rode Plein en het Kremlin was het verschrikkelijk druk. Alle soorten nationaliteiten zijn hier natuurlijk voor het wereldkampioenschap voetbal. Als je bepaalde locaties deftig wil bezoeken, moet je niet tijdens een WK gaan. Wij hadden ook niet de tijd om bijvoorbeeld het mausoleum van Lenin te bezoeken. Het werd een snelle impressie van de stad Moskou. Het is vrij kleurrijk en bombastisch. Wat ons voornamelijk opviel, waren niet zozeer de historische elementen van de stad, maar wel de hygiëne. Ik reis tamelijk veel, maar dit zag ik nog nooit. Tig keer per dag reden er straatvegers rond, je kon haast van de straten eten. Nergens zag je afval. Ik had wel verwacht dat Poetin en co er alles aan zouden doen om Rusland in de kijker te zetten, maar dit sloeg wel alles. Nergens zag je bedelaars, niet dat ik ze wil zien, maar waar geld zit, zijn zij meestal ook. Nooit voelde ik me ook maar een seconde onveilig. Je kon 24 uur op 24 ronddolen door de stad én het randgebied. Horeca zaken sloten amper voor 3 à 4 uurtjes. En ook al spreekt 90% van de Russen geen woord Engels, ze deden er alles aan om je te helpen en waren enorm vriendelijk. Het is natuurlijk allemaal een façade, zeker qua netheid en toegankelijkheid. De avond nadien hadden we een lang gesprek met een barvrouw en het is dan pas dat je meer te weten komt over het echte Rusland. Een bevolking onder enorme druk, een gemiddeld inkomen van minder dan €800, enorm veel corruptie, geen vrije meningsuiting (ze wikte steeds haar woorden en keek zenuwachtig rond voor ze iets zei), enorm hard werken (zij werkte die dag 19(!) uren) ... Het was zelfs niet mogelijk voor de lage middenklasse om aan WK kaartjes te geraken.  Het systeem doet alles voor zijn toeristen, en alleen tijdens dit grote tornooi, maar niets voor zijn eigen bevolking. Het geeft een heel hypocriete naklank aan deze echt wel leuke trip. De mensen zien er best nors uit, maar zijn oprecht vriendelijk tegen ons. Maar langs de andere kant moeten zij wel toekijken hoe andere nationaliteiten beter behandeld worden in hun land. En toch raad ik iedereen aan om naar Rusland en Moskou te gaan! Het is prachtig en de mensen zijn vriendelijk. Hopelijk dat het toerisme enkele barrières een beetje tegen het canvas kan werken. Wij komen in elk geval terug, al zal het voor een langere tijd zijn én met een roadtrip.

Ah ja, er werd natuurlijk ook nog gevoetbald. Altijd een beetje bijzaak voor ons tijdens zo'n trip. Vandaar ook dat we ons niet snel mengen in grote Belgische groepen die zich lam drinken in één of ander meeting point. Als ik met honderden Belgen wil samenhangen dan kan ik evengoed thuis blijven. Ik drink me wel lam met wat locals. No offence hé landgenoten, jullie blijven top. ;-)

In een dertien in een dozijn stadion namen België en Tunesië het tegen elkaar op voor de tweede groepswedstrijd van groep G. Het Spartak stadion, thuisbasis van uiteraard Spartak Moskou, was de arena van dienst. Ik noemde het al dertien in een dozijn en dat was het uiteraard wel. Typische ronde moderne bak, bereikbaar met een metro, buiten de stad en gebouwd zonder enige inbreng van de supporters. Onder dat laatste kan je categoriseren: akoestiek was onbestaande waardoor de sfeer wegvliegt en eigenlijk nihil is, zitplaatsen in korte nabijheid van een ingang kregen het uitzicht van een betonnenmuur, etcetera. Jammer dat projectontwikkelaars enkel kijken naar de grote van de businessruimtes in plaats van zaken die supporters van belang vinden. Op de grasmat gingen de Rode Duivels verschroeiend van start en in een mum van tijd stond het 2-0 na een penalty van Hazard en een goal van Lukaku. Tunesië scoorde vrij snel tegen waardoor het lange tijd enigszins spannend bleef. Je voelde wel dat dit Tunesië het tempo niet kon blijven aanhouden en zo geschiedde. In de toegevoegde tijd bediende Meunier op heerlijke wijze Lukaku en die zorgde met zijn tweede van de partij voor de 3-1 ruststand. De ban was gebroken en Tunesië liet zich in de tweede helft regelrecht naar de slachtbanken leiden. Hazard maakte er 4-1 van na een geweldige crossbal van Alderweireld. Nadien misten Carrasco en  Batshuayi kans op kans op kans,... Die laatste kon in het slot dan toch aandikken tot 5-1. Het laatste woord was aan Khazri van Tunesië met de 5-2. Opdracht volbracht met schitterend aanvalsspel, bedenkelijk verdedigend spel en een veel te lage uitslag. Prompt bombardeerde iedereen ons tot favoriet voor de eindzege, in de media maar zeker ook al die nationaliteiten in de binnenstad van Moskou. Laat ons eerst maar eens voorbij onze eerste stevige test komen. Nu donderdag in Kaliningrad tegen Engeland.