Wekke - foto's en verslagen

Gestart door wekke, jan 16, 2012, 20:27:28

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

Joost

Vriendendienstje van FC Turnhout? Kampioenschap al binnen en met de winst wint Linda Olen de periode.

wekke

Citaat van: Joost op apr 13, 2014, 22:03:17
Vriendendienstje van FC Turnhout? Kampioenschap al binnen en met de winst wint Linda Olen de periode.

Dat gerucht deed vooraf inderdaad de ronde, maar ik betwijfel of het afgesproken was. Turnhout was in de eerste helft gewoon beter, had meer drang naar voor en ze reageerden enorm geprikkeld ten opzichte van elkaar bij bijvoorbeeld balverlies. In de tweede helft was Linda beter en werkte het zijn schaarse kansen netjes af.

Linda Olen heeft trouwens 0,0 ambitie om te promoveren. Ik verwacht dat ze, net als 2 jaar geleden, hun eindronde wedstrijden wel zullen 'verkopen'.

wekke

KSV Sottegem - Stedelijk Sportstadion Jules Matthijs - 3e provinciale, Oost-Vlaanderen








wekke

#378
KVC Westerlo - 't Kuipje

27-04-2014 KVC Westerlo - KAS Eupen 1-0, 2e Klasse



De laatste weken word ik vaak aangesproken als supporter van Westerlo. Op internetfora snap ik die onwetendheid zeer goed. Ik zie jaarlijks tussen de 15 en 20 wedstrijden van de Kempense club, post wedstrijdverslagen, kan een analyse maken van de ploeg, etc. De laatste weken word ik echter vies bekeken door mensen waarmee ik gans het land afreisde om Lierse te volgen. Eigenlijk moet ik me voor niets of niemand verantwoorden, maar toch wil ik naar die mensen toe, voor eens en altijd benadrukken dat ik géén supporter ben van Westerlo.  Ik heb er zelfs geen sympathie voor. Lierse is de enige echte club van mijn hart. Dat is zo sinds mijn jeugd en dat zal zo altijd blijven. Ik ben nog nooit een andere club tegengekomen die nog maar in de buurt komt van dat gevoel.

Ik zou tevens nooit voor Westerlo kunnen of willen supporteren. Met alle respect en sorry als ik verschillende Westel supporters tegen de schenen trap, maar er is echt niets aan die club die me aanspreekt. De sfeer spreekt me niet aan, te weinig historie, het stadion zegt me niets, .... Elk zijn charme, maar die in 't Kuipje kan me nu eenmaal niet bekoren. Mijn wedstrijdbeleving bij Lierse of bij Westerlo getoond ook nergens gelijkenissen. In Westerlo ben ik haast de rust zelve, analyseer wedstrijden soms kapot (tot ergernis van mijn kameraden als ik de stunt tegen Anderlecht minimaliseer), juich goede acties toe bij thuis- en uitploeg. Bij Lierse is dat het tegenovergestelde: zingen, springen, zenuwachtig, scheidsrechter is de gebeten hond, ....

Waarom ga ik dan wel godbetert naar zoveel wedstrijden van Westerlo? Gemakzucht en mijn beste kameraden. Het stadion ligt op 10 minuutjes rijden, ik vind 2e klasse charmanter dan 1e klasse,  ik geraak het vele alleen reizen en op een tribune zitten beu en ik heb veel vrienden/kennissen die Westerlo supporter zijn. Maar goed, tot zover mijn (onnodige) verantwoording.



Zoals iedereen wel weet stond gisteren de absolute apotheose in tweede klasse op het programma. Westerlo begon als leider aan de partij en had één schamel puntje meer dan de 2e in de stand en tevens tegenstander van de middag, KAS Eupen. Beide teams stonden al gans het seizoen zij aan zij bovenaan het klassement, maar vooral Eupen liet al meermaals te kennen niet met de druk om te kunnen gaan. Als Westerlo al eens een steek liet vallen dan liet Eupen  na om dat af te straffen. Het beste voorbeeld daarvan is hun 0-0 gelijkspel in en tegen Visé. Westerlo is ook de minst wisselvallige van de twee. Ze speelden weliswaar niet zoals ik dat verwacht van een titelfavoriet. Te zakelijk, bij een voorsprong zeer vaak met de handrem op, geen flitsend aanvalsspel met veel druk naar voren,... Het was ook wel een gans seizoen hun sterkte. Westerlo was verdedigend zeer moeilijk te ontwrichten, op de counter waren ze dodelijk en veel wedstrijden besliste het in de openingsfases van elke speelhelft.



Westerlo begon dan ook als favoriet aan de finale eindstrijd tegen Eupen en dat was te merken in de omliggende dorpen. Het duel was voetbalonderwerp nummer 1. Bovendien had men een dergelijke ticketrush nog nooit meegemaakt in Westerlo, het positivisme droop er vanaf.  't Kuipje was 10 dagen voor de wedstrijd al stijf uitverkocht. Westerlo genoot gisteren met volle teugen van het feit dat het nog eens in de middelpunt van de belangstelling stond. Zoals het een belangrijke wedstrijd beaamt, had nagenoeg iedere Westel supporter zijn kast vol truitjes en attributen nog eens boven gehaald, waren de tribunes al vroeg gevuld en werden de kelen veelvuldig gesmeerd met frisse pinten om ze daarna weer schor te zingen. Het is D-day en dan zie je toch het potentieel dat vele clubs hebben. Het is de laatste jaren ook de tendens dat dat potentieel zich enkele seizoenen voort zet. Bij traditieclubs als Lierse en STVV was dat nog relatief normaal, maar vooral OHL boomde zoals nooit te voren. Benieuwd hoe Westerlo het de komende jaren op dat vlak zal doen. Al heeft manager Wijnants wel al vaak laten blijken dat hij geen goede marketeer is als het op zijn eigen supporters aankomt.



Westerlo begon dus als favoriet aan de partij, maar ik verwachte eigenlijk een saaie pot voetbal dat meer zou lijken op een potje tactisch schaken tussen de 2 teams. Niets daarvan. Westerlo liet onmiddellijk zien dat het zijn favoriete rol alle eer wilde aan doen. Het drukte Eupen weg en dat resulteerde na 2 minuten zelfs al in een eerste goal. Die werd weliswaar terecht afgekeurd voor buitenspel. Circa 60 seconden later maakte het enthousiasme op de tribunes plaats voor onbegrip. Lecomte, in de terugronde één van de belangrijkste pionnen van het team, kreeg prompt rood van ref Gumienny. Blijkbaar voor een slag in het gezicht van Niels Schouterden. Al zou er een ellenboogstoot van laatsgenoemde aan vooraf gegaan zijn. Het publiek was aangeslagen, maar het team niet. Eupen kon de thuisploeg niet ontwrichten. Al maakte ze ook gewoon veel te weinig tempo om doelkansen bij elkaar te voetballen. Westerlo hield dus makkelijk stand en na een minuut of 20 ging de bezoekende goalie aan het klungelen. Hij liet een makkelijke vangbal door zijn benen glippen, een Westerlo speler ging er mee aan de haal, maar de grabbelende keeper maaide hem neer. Gevolg: rood voor de doelman en penalty voor Westerlo. Het kleine stadion stond op zijn kop. Het leek wel of het was de 90e minuut en de titel was binnen. De euforie bleek voorbarig. Topschutter Koffi trapte te zwak in en de ingevallen doelman redt. Wat een knotsgekke openingsfase! Tien minuten later kan 't Kuipje alsnog uit zijn voegen barsten. Koffi stuurt Molenberghs diep en die plaatst het leer tergend traag tegen de netten. De boel ontploft, de euforie is enorm. Westerlo had waarnaar het eigenlijk al van in het begin op zoek was, de voorsprong. De thuisploeg plooide dan ook een beetje terug en gunde Eupen de bal. De bezoekers vingen daar relatief weinig mee aan. Tot in de slotfase van de eerste helft thuisdoelman Van Langendonck zich enkele malen moest tonen.

In de 2e helft eigenlijk hetzelfde scenario. Eupen kreeg het balbezit, maar kon een goed georganiseerd Westerlo nooit of te nimmer ontwrichten. Het was dan ook voornamelijk de thuisploeg die nog echt aanstalte kon maken op een 2e treffer. Die kwam er niet en de kemphanen konden hun titel uitbundig vieren. Na een afwezigheid van 2 seizoenen spelen ze terug op het allerhoogste niveau.

Proficiat KVC Westerlo en tot volgend jaar als ik met Lierse jullie bezoekersvak onveilig kom maken. Veel meer zal je me er waarschijnlijk niet zien. Ik verhuis niet mee naar 1e klasse want daar heb ik de laatste jaren een degout van gekregen. Na 2 seizoenen is het dus tijd om een andere club uit de lagere klassen te volgen. Mocht iemand zich geroepen voelen om me te vergezellen?  ;-)

wekke

#379
WK 2014 - Porto Alegre- Dag 1&2

Vrijdag 13 juni 2014 is voor bijgelovigen een gevoelige dag, maar voor mij een datum die al bijna een jaar in mijn hoofd vast geprint zat. Het was de dag waarop we eindelijk naar Brazilie konden afreizen voor het wereldkampioenschap voetbal. 'Eindelijk' is inderdaad het correcte woord. De eerste concrete plannen en de ticketaanvraag dateren al van vorige zomer. De vertrekdatum kwam ook echt als geroepen. Ik had het naderhand echt gehad met de voorbereidingen. Nog maar eens aan een boek over Brazilie beginnen of nog maar eens een poging wagen om de 'Portugees for Dummies' te lezen/leren, ik had er de fut niet meer voor. Ik wilde dat vliegtuig op. Op naar het land van de Samba, op naar het Futebol! En vrijdag was het dan zo ver.

Mede dankzij mezelf werd het een enorm lange dag. Ik wilde op donderdag absoluut nog een biertje gaan nuttigen met de vrienden. Je kent dat wel: de openingswedstrijd volgen in de kroeg, één biertje worden er twee waarna er een Duvel volgt, enzovoort. Kortom, ik heb er maar een nachtje zonder slaap van gemaakt want om 2uur ging die verdomde wekker toch af. Een uurtje later zaten we in de wagen op weg naar Zaventem en bij aankomst kregen we ook nog fantastisch nieuws: "uw vlucht bij TAB is 2uur verlaat en stijgt pas op om 8u." Daar zaten we dan om 4u 's ochtends te wachten op de luchthaven. God, wat was ik blij als 4 uur later de boarding begon. De reis  verliep verder wel voorspoedig. Na een totale vluchtduur van 14uur, en een tussenstop van een uurtje in Lissabon, landden we in Porto Alegre.



Het regende pijpenstelen in de hoofdstad van de regio Rio Grande do Sul. Al hadden we hier nu niet bepaald een stralende zon en tropische temperaturen verwacht, het is nu eenmaal winter. Temperaturen stijgen in deze perdiode gemiddeld niet boven de 19 graden en de regen valt frequent met bakken uit de lucht. Het was dan ook niet het ideale moment om met een stadsplannetje de 6km richting ons hotel te voet te overbruggen. Dan maar aansluiten aan de lange rij mensen die stonden te wachten op een taxi. Tot nu toe was wachten en aanschuiven onze voornaamste bezigheid. De luchthaven was duidelijk nog niet voorzien op de stroom toeristen die 's werelds grootste (voetbal)evenement met zich meebrengt. Na net geen uurtje queuen, hadden we dan toch onze taxi te pakken.



Communiceren met onze vrouwelijke chauffeur zat er niet in. Toen ik het land 3 jaar geleden bezocht, riep men in de media op om massaal Engelse les te volgen. Blijkbaar is die boodschap niet doorgedrongen bij de gemiddelde Braziliaan. Al een geluk dat voetbal vaak een universele taal op zich is. Dat werd duidelijk toen we de 'Arena do Grêmio' voorbij reden en de vrouw haast in extase raakte. Zo fier als een gieter maakte ze duidelijk dat ze een fervente fan is van Grêmio Foot-Ball Porto Alegrense. Jammer, dat daarna de taalbarrière weer pal stond en een gesprek over de club onbegonnen werk was. Ik kende de clubnaam Grêmio wel, maar verder ging mijn kennis niet.  Een beetje zoekwerk leert me dat Grêmio eigenlijk een echte topclub is. Het eindigt erg vaak in de top van het klassement en in 2013 werd het zelfs vice-kampioen. Net geen nieuwe titel dus, iets waar ze ondertussen wel al sinds 1996 op zitten te wachten. Het stadion waar we voorbij reden, de Arena do Grêmio, is overigens een gloednieuwe bak. Het stadion staat er nog maar sinds eind 2012 en biedt plaats voor 60.540 toeschouwers. Dat zijn bijna 10.000 plaatsen meer dan het Beira-Rio stadion van aartsrivaal Internacional waar we zondag onze eerste live-wedstrijd zullen bezoeken.



Na een tijdje rijden kwamen we dan aan in ons hotel, Plaza Porto Alegre. We werden vriendelijk verwelkomd en weer richting taxi gestuurd. Aan de receptie wisten ze ons te vertellen dat onze reservatie verplaatst was naar het 5 sterren hotel Plaza Sao Rafael. Geen probleem want het nieuwe hotel blijkt absoluut de moeite waard met zijn uitstekende service, uitgebreide ontbijt buffet, netheid .... Eind goed, al goed na een drukke dag.



Op dag 2 was het tijd voor de typische stadswandeling. Als je dan toch zo ver moet reizen dan kan je ook beter wat aan sight-seeing doen. In alle boeken staat dat Porto Alegre een moderne havenstad is, waar niet al te veel verval en oude gebouwen te spotten zijn. Verder geven de gidsen wel tamelijk weinig culturele of architectorale hoogtepunten. Dat van die moderne havenstad is absolute 'quatch', dat van het beperkte aanbod niet. Al na 2 straten draaiden we een tamelijk achterstallige buurt in met vervallen blokken zonder ramen, laat staan met comfort. Op elke hoek zag je wel daklozen hun roes uitslapen naast hun winkelkarretje en diegene die wel wakker waren, sjouwen met volle vuilniszakken. Naarmate we verder wandelden, verdwenen de daklozen wel, maar de stad bleef een grauwe indruk nalaten. Niets modern, tamelijk wat verval en veel drukke autobanen. We kuierden wat rond waarna we op zoek gingen naar de Mercado Publico. De verschillende gidsen prezen deze markt om zijn veelzijdigheid, zijn lengte en zijn monumentale voorgevel. Tja, in een stad zonder hoogtepunten moeten de schrijvers van die boeken ook wat zin voor overdrijving hebben, lijkt me. De monumentale gevel werd verstoord door stellingen voor restauratiewerken en binnenin was de markt niet zo groot en veelzijdig zoals beschreven stond. Dan maar onze wandeling voortzetten richting de Usina do Gasômetro. Deze oude gasfabriek is inmiddels omgebouwd tot culturele ontmoetingsplaats. Voor het wereldkampioenschap had men op de gelijkvloers een mini-museum gemaakt met foto's over het allereerste WK in Uruguay en info over de geschiedenis van de Seleçao op  de verschillende WK's. Dat zijn ze trouwens allemaal want Brazilie miste tot nog toe geen enkele editie. Op de eerste verdieping van de fabriek bevond zich tevens mediacentrum voor journalisten. Op de overige etages viel niets te beleven. Het leek er op dat alles nog in opbouw was voor de eerste wedstrijd in Porto Alegre. Helemaal boven op de gasômetro een uitzicht over de stad en zag je onder andere de 'world cup fan site' en het Beira-Rio stadion. Naast de oude gasfabriek bleven we nog even stilstaan bij een plaatselijk evenement met capoeira- en muziekdemonstraties.



We hervatten onze wandeling en kwamen al snel uit op de 'Fifa fan site'. Het was druilerig weer, we waren dorstig, we hadden al bijna gans de stad doorkruisd en de wedstrijd tussen Colombia en Griekenland ging van start. Genoeg redenen om 2 uurtjes te schuilen en naar het voetbal te kijken. Na de wedstrijd trokken we nog naar het Parque Farroupilha Redençao, een aangelegd park met enkele vijvers en een monument voor de Braziliaanse gesneuvelden in WO II. Brazilie is een voetbalgek land en ook hier waren tv-schermen in overvloed om de volgende wedstrijd te volgen. Later op de avond nog rustig een lekkere pizza eten in de buurt om dan weer de hotelkamer op te zoeken.

Morgen begint ons WK pas echt met Frankrijk-Honduras als eerste wedstrijd. Maar eerst als een voleerde groundhopper toch
maar eens een kijkje gaan nemen in het Estadio Olimpico Monumental, het oude Grêmio stadion.








wekke

#380
Internacional - Estadio Beira-Rio - Brazilie

15-06-2014 Frankrijk - Honduras 3-0, WK 2014

Futebol! Vandaag was het tijd om onze eerste partij van het toernooi te bezoeken: Frankrijk-Honduras. We vertrokken reeds een uurtje of 6 voor de wedstrijd in de richting van het stadion en we waren duidelijk niet de enige die dat plan hadden. Gelukkig was de organisatie in Porto Alegre uitmuntend. De 5km lange weg van de Mercado Publico tot en met het Beira-Rio stadion was afgesloten voor de horde voetbalfans die de komende uren op pad zouden gaan. Zoals verwacht liet de overheid ook niets aan het toeval over en dus was de politie- en legermacht overduidelijk zichtbaar in de straat.



Urenlang rond het Beira-Rio stadion hangen was nu niet meteen onze daginvulling. We verkozen om het oude Grêmio stadion te gaan bezoeken, het Estadio Olimpico Monumental. Daar waar de nieuwe bak van Grêmio in het uiterste noorden van de stad ligt, bevond de oude thuishaven zich op een steenworp van het WK stadion van aartsrivaal Internacional. Ideaal dus om aan het einde van de wandeling de massa te ontlopen en even wat voetbalromantiek op te snuiven. Toen we een rondje langs het enorme stadion maakten, vonden we nergens een mogelijkheid om binnen te glippen. Na een tijdje zagen we binnen de omheiningen dan toch wat beweging. Blijkbaar gingen de poorten om 13u open. Dan maar een 20 minuutjes wachten en dan die schitterende oude bak fotograferen. Een opportuniteit die we zeker niet wilden laten schieten aangezien men op sommige plekken al begonnen was met de afbraak van het stadion.



Toen eenmaal de poort openging, bleek enkel de fanshop geopend te zijn. Verwoede pogingen om een opening te vinden waren tevergeefs en ook de smeekbedes aan de veiligheidsmensen om ons snel het terrein te laten fotograferen haalden niets uit. Gefrustreerd keerden we Grêmio de rug toe en trokken we maar richting het Beira-Rio stadion.



Het werd drukker en drukker naarmate het stadion dichterbij kwam en het viel ons op hoeveel locals er naar de wedstrijd gingen. Het krioelde er van de Internacional en Grêmio shirts. Eenmaal aan het stadion gekomen, was het even zoeken naar de juiste ingang voordat we ons mochten verwachten aan een heuse 'luchthaven controle' inclusief metaaldetectie. Een beetje overdreven maatregelen, maar ook op de Olympische Spelen van Londen werd er op een dergelijke manier gecontroleerd. Het moet wel gezegd, dit gaat veel sneller vooruit dan de gewone fouillering met stewards.



Anderhalf uur voor de partij konden we plaats nemen op de tribune. Ideaal om rustig onder de stralende zon de opwarming van beide teams te volgen. Althans dat dachten we. De ene na de andere wilde zijn WK bezoek vastleggen met tientallen selfies die absoluut voor onze neus diende genomen te worden. Jammerlijke evolutie in de wereld van de sociale media. Naarmate de aftrap naderde, stopte de muziek en reclame en kon je genieten van de eerste gezangen van de Fransen en Hondurezen, gekoppeld met lokale Internacional liederen. Ik kon het wel smaken, maar blijkbaar was dit niet voorzien. Bijgevolg werden de traditionele volksliederen dan ook achterwege gelaten.



De partij begon en evolueerde zoals verwacht met een sterk Frankrijk en een onmondig Honduras. Tweemaal de lat, enkele reddingen van de Hondurese doelman,... Frankrijk gaat de partij winnen, zoveel is duidelijk, maar de vraag is met hoeveel goals verschil. Vooral de atletische Pogba, speler van Juventus, heerste over het middenveld. We hadden nog maar net onze bewondering voor de jonge knaap geuit of hij vergalde al bijna gans zijn WK door na te trappen op Palacios. Al leek het van op onze plaats wel dat Palacias voordien nog even de enkel van Pogba uittestte.Tot onze verbazing trok de Braziliaanse scheidsrechter slechts geel voor beide kemphanen. Voor Palacios was het uitstel van executie. Met een duidelijke por in de rug van, wederom, Pogba velde hij zijn eigen lot met een tweede gele en dus rode kaart en een penalty voor Les Bleus. Benzema trapte de elfmeter feilloos binnen.



De partij was nog maar net aan zijn tweede helft begonnen of Frankrijk verdubbelde de score. Benzema trof eerst de paal, waarna de bal via de keeper al dan niet in doel belandde. Benzema juichte en de goal werd ook toegekend. Tot grote consternatie van de Hondurezen die eisten dat de scheids de herhalingen op de grote schermen in het stadion zou bekijken. De referee gaf geen krimp en ook het publiek kreeg even de goal line technologie te zien die duidelijk maakte dat de bal wel degelijk over de doellijn ging. De match was gespeeld en Frankrijk duwde af en toe nog eens het gaspedaal in. Het voetbalde fris en monter terwijl Honduras erg vaak de botte bijl bovenhaalde met enkele vuile fouten. Twintig minuten voor tijd ramde Benzema nog zijn tweede van de middag tegen de netten. Verder kwam het niet meer en daar mag Honduras eigenlijk best wel blij mee zijn. Ze waren klaar om vernederd te worden, maar Frankrijk had genade.



De eerste wedstrijd zit er bijgevolg weer op. Zo doende vertrekken we morgenvroeg uit Porto Alegre en gaan we richting Curitiba voor wedstrijd nummer 2: Nigeria-Iran.




voetbalfan

Blijkbaar was er iets mis met het audiosysteem waardoor de volksliederen niet afgespeeld konden worden.

En inderdaad Palacias ging tot tweemaal toe op het been van Pogba staan.

wekke

#382
CA Paranaense - Arena da Baixa - Brazilie

16-06-2014 Iran - Nigeria 0-0, WK 2014



Op maandag verlieten we Porto Alegre en vlogen door naar Curitiba om er Iran-Nigeria te bekijken. Als alles goed verliep dan waren we in ons nieuwe hotel rond 9u en konden we rustig nog een stukje van de stad bekijken alvorens naar de Arena da Baixa te gaan. Alles verliep echter rampzalig.



Aangekomen op de luchthaven van Porto Alegre begon de miserie al. Aan de hulpdesk van de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij GOL was de informatie die men gaf tamelijk omslachtig en in het gebrekkig Engels. Dan maar de check-in proberen te doen bij de pc's, maar ook daar kregen we  errors. Na wederom veel vijfen en zessen zijn we dan toch ingeschreven geraakt. We waren duidelijk ook niet de enige met problemen. BBC analist en ex-Arsenal speler Martin Keown was nog veel erger gesteld. Hij had een ticket om via Sao Paolo naar Cuiaba te vliegen, maar ze wilden hem hiervoor niet inchecken en raadde hem aan om over Brasilia naar Cuiaba te reizen, oftewel een gigantische omweg. 'It's always the same bullocks when I have to travel alone'. Voor het overige wel een vriendelijke kerel, die Martin Keown. Hij kon het duidelijk appreciëren dat we met hem een normale conversatie wilden aangaan in plaats van de zoveelste foto- en handtekeningenjagers. Waar praat je dan over? Onze Belgische WK kansen natuurlijk!

We verlieten Martin Keown en hadden nog een klein uurtje voor het opstijgen. Dat uurtje werden er echter 2, daarna 3 om uiteindelijk met 4u vertraging te kunnen opstijgen. Boeman van de dag was de dichte mist die opstijgen en landen onmogelijk maakte. De luchthaven van Porto Alegre is zelfs een lange tijd gesloten geweest.



Onze tijdspanne begon krap te worden om de wedstrijd te halen en ook de overige vervoersmiddelen wilden niet echt meewerken aan een stressvrije dag. Eerst had je de shuttle naar de aankomsthal die zijn deuren maar niet wilde openen en daarna hadden we een taxi chauffeur die dringend zijn stad eens moet leren kennen. De 14 km durende weg van de luchthaven naar het hotel was hij constant op zijn gpsfunctie op de gsm aan het kijken. Bovendien reed hij naar mijn zin veel te traag. Anderhalf uur voor de match zette hij ons af aan het Mercure hotel met de melding dat het adres op onze boekingspapieren verkeerd was. De oetlul had ons aan het verkeerde hotel afgezet! Dan maar een nieuwe taxi met iemand die wél wist waar wij naar toe moesten. Eindelijk aangekomen in het Mercure GOLD hotel konden we inchecken, wat ook veel te veel tijd in nam, onze spullen op de kamer zwieren, omkleden en maken dat we weg waren. Al een geluk dat het stadion, maar op een kleine kilometer van ons hotel vandaan was. Na de gebruikelijke controles en drukte konden we een kwartier voor tijd eindelijk het stadion betreden.



Nu, ja stadion. Het Arena da Baixa heeft langs de buitenkant meer weg van een fabriekshal en ook aan de binnenkant had het meer weg van een concertzaal. Functioneel was het natuurlijk wel: uitschuifbaar dak, veel beenruimte, prima zicht en het was vooral een echte klankbox. De gezangen klonken geweldig in deze ijzeren bak. Daarmee was dan ook alles gezegd over de partij. De sfeer zat er in het begin goed in, maar beide teams waren zo rampzalig slecht dat het veel pijn aan de ogen deed. Iran kon niet beter, Nigeria was gewoon onnoemlijk zwak. De beginfase en eindfase van de eerste helft waren nog hoopvol, maar gans de tweede helft was een schandalige vertoning. Niet verwonderlijk dat alle locals zich tegen de teams begonnen te keren met fluitconcerten en gezangen. Frustrerend als je zoveel moeite moet doen om de wedstrijd te halen en dan zoiets krijgt voorgeschoteld.



Al een geluk konden we onze dag eindigen met een positieve noot. Op zoek naar een restaurantje belandden we in een echt biercafé vlak naast ons hotel. De keuze aan binnen- en buitenlandse bieren was gigantisch en ze hadden zelfs Belgische bieren waar ik nog nooit van gehoord had. Natuurlijk gingen we voor de sterkere locale biertjes. Een tripel Karmeliet en Duvel drink ik al zo vaak, tijd voor verandering. Met een bruschetta van Champignons en een overheerlijke hamburgers (geen diepvries, maar van die zelfgemaakte dikke gehakt burgers) erbij was de stress al lang vergeten.



Vandaag vliegen we al weer verder naar Sao Paolo. Jammer, want Curitiba lijkt me wel een leuke stad om te bezoeken.




Joost

Mooi man! Hopelijk is de volgende pot wel het aanzien waard.

wekke

Citaat van: Joost op jun 17, 2014, 21:06:41
Mooi man! Hopelijk is de volgende pot wel het aanzien waard.

Dat is Uruguay-Engeland dus dat zou normaal wel moeten.

AthleticHolanda

Leuk om te lezen, bedankt voor het delen!


wekke

#387
Bedankt voor de reacties en om te lezen natuurlijk. Ik hoop wel zo snel mogelijk nog eens wat foto's te kunnen uploaden, maar de internetverbindingen zijn hier een ramp.

Momenteel zitten we in Sao Paolo waar we morgen Uruguay-Engeland bekijken. Op vrijdag reizen we door naar Rio de Janeiro voor Belgie-Rusland op zondag.

Edit: inmiddels staan de foto's van Porto Alegre en Curitiba er op.

Koning Kriel

Apart, het stadion van Curitiba kon mij op tv wel bekoren, vooral de aparte dakconstructie vond ik wel wat hebben. Jouw foto's laten echter zien dat het in werkelijkheid vooral op een fabriekshal lijkt.

Heel veel plezier in Brazilië. Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen vooral omdat ik denk aan een rondreis in Brazilie in 2016 om dan af te sluiten met de Olympische Spelen.

wekke



Op dinsdag was het tijd om onze 3e stad van het toernooi aan te doen: Sao Paolo. Toen we in de taxi stapten, waren de Brazilianen net aan hun tweede groepsmatch tegen Kroatie begonnen. Sao Paolo leek op dat moment wel een spookstad. Het voordeel was dat er nauwelijks auto's op de weg waren, nochtans geldt Sao Paolo als dé drukste stad van Brazilie met kilometers lange files. Het nadeel was wel dat alle eetgelegenheden gesloten waren en we het in het hotel moesten stellen met een broodje.



Onze verwachtingen van de stad Sao Paolo waren eigenlijk vrij negatief. Het is niet alleen de grootste en bijgevolg drukste stad van Brazilie, het heeft ook een tamelijk vervallen uitzicht en elke reisgids waarschuwt voor de criminaliteit. Op onze eerste echte dag in  Sao Paolo konden we een deel van die vooroordelen schrappen. Het is inderdaad een grauwe vervallen stad met nauwelijks architecturale of monumentale hoogtepunten, maar we hebben er ons op geen enkel ogenblik onveilig gevoeld. We konden zonder lastig gevallen te worden het centrum, de kathedraal van Sé, enkele winkelstraten en marktplaatsen, enkele parken, etcetera bezoeken.



Palmeiras – Estadio Municipal Paulo Machado de Carvalho (Paceambu)





Na de gebruikelijke stadswandeling namen we de metro richting Paceambu , het stadion van Palmeiras. Hier bevindt zich ook het Museu do Futebol dat we gingen bezoeken. Het museum staat omschreven als een geschiedkundig overzicht van het Braziliaanse voetbal, maar het grootste deel bespreekt toch vooral alle wereldkampioenschappen tot nu toe. Het museum beschikt over verschillende zalen met veel foto's en bewegende beelden. Het focust ook niet alleen op de Braziliaanse successen, maar laat ook de nederlagen zien. Zo is er een ruimte met beelden over de verloren WK finale tegen Uruguay in het Maracana. Die wedstrijd ligt nog steeds zwaar op de Braziliaanse magen. Getuige hiervan waren enkele locals die de tranen amper konden bedwingen. Ook elke wereldkampioen wordt uitvoerig aanbod gelaten in de overzichten. Op het einde van de toer kon je dan ook nog het stadion fotograferen.











Palmeiras – Estadio Palestra Italia



Een dag later stond de wedstrijd Uruguay-Engeland op de partij. In de voormiddag wilden we graag het voetballandschap van Sao Paolo verder ontdekken met bezoeken aan het nieuwe stadion van Palmeiras,EC  Pinheiros en het Morumbi van Sao Paolo. Het duurde echter gigantisch lang voordat we het Estadio Palestra Italia hadden gevonden. Verstopt tussen de hoge gebouwen. Gisteren hadden we al een foto en het adres van de nieuwe arena van Palmeiras op het internet gezien, maar blijkbaar was het stadion nog lang niet af. Volgens een local zou de bouw binnen 2 à 3 maanden klaar moeten zijn, maar ik geloof nooit dat het tegen die tijd klaar zal zijn. Aangezien het nog een bouwwerf is, konden we het stadion niet betreden.





Corinthians – Arena Corinthians

19-06-2014 Uruguay – Engeland 2-1, WK 2014



Omdat we zoveel tijd hadden verloren met het zoeken naar die nieuwe arena van Palmeiras, moesten we de bezoeken naar Morumbi en Pinheiros laten vallen. Jammer, maar beide stadions waren te ver uit de richting om op een deftig tijdstip aan de Arena Corinthians te geraken. Een goede keuze, want 3 uur voor de partij was het al verschrikkelijk druk op de metro en aan het stadion. Dan maar Colombia – Ivoorkust volgen op één van de grote schermen aan het stadion alvorens naar onze zitjes te gaan. Vroeger naar onze plaatsen gaan, was ook niet echt een optie. Het was koud in Sao Paolo met een bijtende wind en we hadden ondertussen al gemerkt dat we op één van de onoverdekte tribunes zouden zitten.



De arena Corinthians moet één van de lelijkste stadions zijn die ik ooit heb bezocht. Het is een aanhangsel van vaste tribunes en onoverdekte prefab. Bovendien vraag ik me af wat voor een geheel men hier ooit van gaat maken. Beide tribunes aan de lange zijdes zijn deftig en permanent. Achter beide doelen heb je de onderste ring die wel met beton is vervaardigd, maar daar boven hebben ze telkens een erg stijle prefab tribune gebouwd. Ook de ganse dakconstructie roept vraagtekens op. Ik vraag me vooral af of dit alles de bedoeling was of dat het door het tijdsgebrek en de verschillende (dodelijke) ongevallen komt. Daar waar de Fifa altijd een hoge standaard eist van de WK stadions, heeft het nu maar genoegen genomen met een onafgewerkt gedrogt.



Het stadion zou wel nagenoeg helemaal gevuld zijn voor de partij tussen Uruguay en Engeland. Een interessante partij want de verliezer kon de volgende ronde vergeten. We hadden vooraf voorspelt dat het een gesloten partij zou worden met bikkelharde duels die beslecht zou worden op stilstaande fases. Het openings kwartier had veel weg van die pronostiek. Rooney mikte een vrije trap net over de kruising en aan de overkant moest doelman Hart enkele malen bij de pinken zijn. Cavani kopte op het kwartier een bal net over terwijl wederom Rooney een kopbal op de kruising zag belanden. Op het uur liet Suarez wel zien hoe je een bal tegen de netten kopt. Cavani schilderde het leer enig mooi op het hoofd van de Liverpool spits en die liet Hart kansloos.



In de tweede helft is het Uruguay dat furieus van start gaat. Engeland moet alle zeilen bijzetten om een dubbele achterstand te voorkomen. Na 10 minuten neemt Engeland het heft in handen en gaat het naarstig op zoek naar de gelijkmaker. Uruguay daarentegen is gestopt met voetballen, het maakt er een ware schoppartij van, begint tijd te rekken, Suarez is zijn irritante zelve,... Kortom, mijn neutraliteit verdween en ik hoopte dat Engeland Uruguay nog op zijn bek zou geven. Rooney en Sturridge laten echter enkele uitgelezen kansen liggen. Een kwartier voor tijd is het dan toch Rooney die de gelijkmaker binnenduwt na een uitstekende voorzet van Johnson. Ik veerde recht, schreeuwde een 'Come on!' vol frustratie uit en hoopte dat Engeland er nu op en over zou gaan. Tevergeefs. De immer irritante Suarez vertrok (net niet?) uit buitenspel en knalde het leer staalhard voorbij Hart. Engeland kon de scheve situatie niet meer recht zetten en blijft ondanks 2 goede partijen puntenloos achter.



Op vrijdag trekken we verder naar Rio de Janeiro waar we zondag onze Rode Duivels aan het werk zien tegen Rusland.