Don Valley Revisited

Gestart door Han, jun 27, 2008, 23:00:55

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Han



In Mei 2008 werd het nieuws bekend dat Rotherham United vanaf 2008/09 niet meer binnen de stadsgrenzen speelt op het 101 jaar oude Millmoor. De club kwam niet tot overeenstemming met de eigenaar over de aankoop van de grond waarop de ground zich bevindt.

Het ligt evenwel in het vooruitzicht dat binnen drie jaar sprake is van een nieuw stadion met een capaciteit van 20.000. In de tussentijd is het tijdelijke domicilie de Don Valley Stadium in het naburige Sheffield.
Millmoor was een voetbalsprookje omdat het welhaast iconisch hedentendage het voetbal van yesteryear belichaamde .




Beginning of the Nineties bezocht ik dit archefact 'on a non-matchday' op weg naar Sheffield United vs Manchester City op Bramall Lane om er uiteindelijk echter pas in 1997 mijn eerste wedstrijd te zien, de eerste ronde League Cup, tegen Preston North End.




Tijdens die wedstrijd leerde ik ene Chris Worrall kennen, één van de samenstellers van The Football Fans Guide (ISBN 0-00 218855-4), misschien wel de voorloper van The Essential Fan van Duncan Adams. Chris Worrall jurkte in die periode grounds af voor de rubrieken How to get there, pub guide, parking, ground description, etc en na die ontmoeting heb ik aan die guide een bescheiden bijdrage mogen leveren.


Ook mocht ik een chief constable uit Preston weer tegen het lijf lopen met wie ik op uitnodiging de  politievoorbereidingen heb mogen meemaken voorafgaand aan een pot op Deepdale  in 1995.




Later zou op Millmoor een onvergetelijke 3-2 volgen in een top of the table clash tegen Millwall in 2001 voor 7.155 in de derde divisie met een droomscoreverloop. 0-1, 1-1, 1-2, 2-2 en in de laatste minuut 3-2) Dat was een pot in December die bijgeschreven kon worden op het lijstje van zogenaamde Millwall dagtrips. Half zes je nest uit en 's-nachts om 2 uur weer thuis. Onmiddellijk internet op voor de gates uiteraard. Met Millwall mag ik onder andere ook de uithoeken van Cardiff, Swansea, Notts, Grimsby Town en Scunthorpe United binnen 24 uur aangedaan hebben maar dat is weer een ander thema.

Voorafgaand aan Barnsley vs Preston North End in 2002 met Clyde Wijnhardt scorend voor Preston, en die later ik bij de completing of the 92 in Oldham aan mocht raken;  weer naar Milmoor. De ground is een namelijk een magneet. Daar ontmoette ik in verband met mijn nooit gepubliceerde boek 'The Beautiful History'  voorzitter Phil Henson die ooit voor Sparta uitkwam. Ik vertelde hem dat General Manager Michael Spinks van Barnsley als één van de zeer weinigen geen toestemming had verleend voor de reproductie van Barnsley's emblemen in mijn boek. Toen Phil Henson dat hoorde belde hij in mijn nabijzijn Michael Spinks en vertelde 'dat de auteur van dat boek over een uur op Oakwell zou staan en of Michael even zo vriendelijk wilde zijn om hem een 'letter of approval' te overhandigen...) Een uur later had ik 'm.....


In 2003 ten slotte won Rotherham United thuis van Ipswich Town met 2-1 voor 7.519 waarmee de play-off dream van The Tractor Boys in rook op ging. Tijdens die pot degradeerde Sheffield Wednesday naar de derde divisie hetgeen tot groot gejuich en leedvermaak leidde op de staantribunes.

De clash van Rotherham United tegen Ipswich Town maakte deel uit van een onvervalste triple. 's-Ochtends Bramall Lane voor Sheffield United vs Leicester City met voorafgaand een bezoek aan het werkelijk prachtige voetbalmuseum van The Blades naast de hoofdtribune, samen met de clubhistoricus, in verband met het boek. 's-Avonds naar de Crown Ground voor Accrington Stanley tegen Lancaster City. 





Het mooiste moment van die dag was een emotioneel bezoek aan het oude Peel Park van Accrington Stanley. Het is nu weliswaar een grasvlakte maar het oude hotel waarnaast de hoofdtribune stond is er nog en met enige fantasie is aan de hand van een begrasde terp een van de staantribunes te 'herkennen'.



Millmoor is ondefinieerbaar. Het grijpt je bij je strot. Om de ground te appreciëren begin je je crusade on the outskirts of Sheffield waar machtige pakhuizen desolaat staan te pronken met ingeslagen ruiten en staalfabrieken het erfgoed zijn van de rauwe stem van Joe Cocker. Try with a little help from my friends echoot door een naargeestig decor van doorregende kasseien en natte rails van niet meer in gebruik zijnde spoorlijnen voor goederentreinen die de cobbled streets doen huilen. Het is 1930 en de fabrieksfluit schrilt haar dagelijkse refrein. Het verdovende ritme van geestdodenheid. Duizenden gepette mannen in overall en verwaarloosd gebit verlaten hete staalovens op weg naar lauw bier in de pubs van macaber Yorkshire. De lucht boven Sheffield en Rotherham wordt getekend door verstikkende rook.



Anno nu voldoet de regio nog steeds aan dit vervlogen beeld, maar nu in kleur. Rotherham behoeft geen superlatieven als het gaat om een uitzichtloos bestaan. Het is er net zo erg als in Scunthorpe en Doncaster. In 1930 gingen mensen onbevangen naar de voetbal in Rotherham.

Rechtstreeks vanuit de pub in de fantasieloze binnenstad naar Millmoor. Niks geen combi's en all-ticket. Je neemt nog een glas lauw bier in de voormalige Tivoli Cinema, dauwt een kebab in je mik aan de overkant van de straat en klik klik door de turnstile en je bent op het Tivoli End. Een jaloersmakende routine die in 2008 nog steeds bestond.



Millmoor is niet mooi. Het is zowel affreus als puissant lelijk. De main stand is zelfs een afschuwelijke dissonant. De roof extension zou niet hebben misstaan als afdakje voor een laad-en losplateau van een vrachtwagendistributiecentrum van Albert Heyn. Dergelijke wormvormige aanhangsels zagen we al op de grounds van eerdere genoemde plaatsen als Scunthorpe en Doncaster. De rode tractorzitjes van opgedroogd snot in de paddock doen pijn aan je ogen.




Millmoor is een doos met bonbons over datum die uit de hemel is komen vallen en tussen scrapyards terecht is gekomen. De geur van tweede hands autobanden die als nieuw worden verkocht komt je tegemoet. Het is er claustrofobisch. Je kunt echt geen kant op. Je bent opgesloten in steegjes. In Millmoor Lane achter opposite main stand worden 's-nachts baby's onderhands verkocht en voeren ongediplomeerde chirurgen in een zwart geld circuit abortussen uit op hoeren. Onverdoofd. Wie ooit Millmoor heeft bezocht wil nooit (meer) naar een wedstrijd in de Premier League.



Eigenlijk is geen enkele stand op Millmoor buitengewoon karakteristiek. Los van elkaar zijn het of lelijke eendjes of doodgewone tribunes die in archirectonisch  opzicht geen harten sneller zullenl laten kloppen.


Millmoor echter is een optelsom van factoren die ik hierboven heb geprobeerd in woorden te vatten. Alles is er in de juiste proporties. Ik denk dat dat het is. Er zijn maar weinig grounds die zowel leeg als vol zo'n pakkende, pure, rauwe, intrigrerende voetbalsfeer ademen.

Strangely Devoted or Mentally Disturbed

TeeZee

Die oude Main Stand, inmiddels vervangen voor een blokbeton zonder beenruimte, was prachtig. Ik kan verder niks toevoegen aan bovenstaande proza en beelden, het beschrijft precies waarom de aderen op mijn hart de Union Jack vormen.