Clash of the roses

Gestart door Hugo, nov 15, 2009, 10:37:52

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Hugo


31 oktober 2009
Burnley 2 - 0 Hull City
Turf Moor, Attendance; 20.219

Oldham Athletic thuis tegen Huddersfield Town op zondagmiddag 14:00 uur was een ideale fixture. Mooie affiche en ruim de tijd om dezelfde dag nog naar Amsterdam terug te vliegen. Leuk klusje is om dan nog een wedstrijd voor de zaterdag te vinden. Burnley - Hull City was de meest aantrekkelijke in de omgeving van Oldham. Met Macclesfield Town - Bradford City als alternatief. Dat voor het geval het lastig ging worden met kaartjes bij Burnley. Maar dat was geen probleem, er was zelfs op de wedstrijddag nog gewoon kaartverkoop.


Achter de huisjes ligt Turf Moor.


De affiche met links hoofdrolspeler Graham Alexander.

Burnley - Hull City is dus opeens een fixture in de Premier League. Burnley zweeft op een claret en blue wolk na de verrassende promotie afgelopen zomer. Weliswaar werden alle uitwedstrijden verloren maar thuis werden Manchester United, Everton, Sunderland en Birmingham City verslagen. Manager Owen Coyle laat Burnley goed voetballen. Een jaar eerder zweefde Hull City op dezelfde wolk en was het de sensatie van de Premier League. Maar inmiddels is Hull City terug op aarde en wordt het een jaartje stressen in de strijd tegen tegen degradatie.

Na de standaard formaliteiten als kaartje ophalen, foto's maken van buitenkant stadion plus omgeving en het kopen van een raar formaat programma ging ik Turf Moor binnen. Het was nog vroeg dus lekker in het zonnetje het programmaboekje gelezen. Het publiek had er duidelijk zin in en maakte vanaf het begin genoeg lawaai. Hull City had een naar schatting 2.500 man mee die niet erg luidruchtig waren.


Handtekeningenjagers.


De imposante James Hargreaves Stand.

Na twintig minuten krijgt Burnley een penalty, MotD liet later zien dat de penalty wel erg makkelijk gegeven was. Maar Stephen Hunt maakte de overtreding en die komt altijd op mij over als een naar mannetje, terechte penalty dus. Veteraan Graham Alexander, erkend specialist als het gaat om nemen van strafschoppen, doet wat ie altijd doet, 1-0 voor Burnley dus.

Met Graham Alexander is een van de meest opvallende spelers van Burnley genoemd. De Schot uit Coventry speelde zijn hele carrière bij modale clubs als Scunthorpe United, Luton Town en Preston North End in de lagere divisies. Maar dit seizoen is hij een van de steunpilaren van Burnley en maakt gewoon twee doelpunten in een PL-wedstrijd. Een andere opvallende speler is Brian "the Beast" Jensen. De Deense keeper, duidelijk een publiekslieveling, was de held in de thuiswedstrijd tegen Manchester United. Hij doet, mede door zijn forse postuur, denken aan zijn illustere landgenoot Peter Schmeichel.


Mooi doorkijkje naar de heuvels rondom Burnley.

Tot aan de pauze speelt Burnley vrolijk verder. Na de pauze zagen we een stuk beter Hull City. Het spel gaat gelijk op tot Geovanni een vrije trap mag nemen. Hij schiet de bal schitterend voorbij Brian Jensen, het vak van Hull ontploft maar helaas de treffer wordt afgekeurd. Geovanni, toch al een "mannetje" is not amused en doet uitgebreid zijn beklag bij de scheidsrechter. Als bedankje een gele kaart voor Geovanni. Die even later, voor het oog van de scheidsrechter, stevig een duel ingaat. Niet erg slim want twee keer geel is rood. Even later is de wedstrijd gespeeld want Graham Alexander gaat mee naar voren en besluit op de rand van het strafschopgebied maar eens richting doel te schieten. Het was de beslissende 2-0 voor Burnley.

Voor Burnley blijft het debuut in de Premier League voorlopig dus nog een sprookje. Hull City maakte, ondanks de goede fase na de pauze, een weinig geinspireerde indruk. Jan Venngoor of Hesselink deelde in de malaise en kwam amper in het stuk voor.

Qua setting was het ook helemaal okay in Burnley. Turf Moor is een leuke mix van nieuwe en iets oudere tribunes. De ligging in een woonwijk en vlak bij het centrum is ook een plus. Verder is alles wat je verwacht in Engeland aanwezig in Burnley. Heel veel straatjes met de karakteristieke arbeidershuisjes, chippy's gerund door Chinezen, vervallen fabriekspanden en avondwinkels met Aziaten achter de balie. Verder veel "rauw" volk op straat, vooral bij de pubs richting centrum stond veel schroot te drinken.


Brian "the Beast" Jensen.


De tribune met aan de linkerkant de fans van Hull City.

In het stadion zat dan weer een zeer degelijke mevrouw naast mij. Hoewel ik best wel een avondje met haar op stap wil, dat wordt best wel gezellig. Maar ze leefde net als de rest van het publiek fanatiek mee. Vooral met het "You will be sacked in the morning" richting manager Phil Brown schreeuwde ze vrolijk mee. Prima sfeertje dus tijdens de wedstrijd. Door de promotie was het publiek al behoorlijk uitgelaten en door het scoreverloop werd het natuurlijk alleen maar beter.

Ik had een B&B geboekt in Accrington dus veel haast had ik niet na afloop. In de Chinese chippy wezen dineren en daarna was het tijd voor de uittocht van de bussen van Hull City. Een behoorlijk uitzwaaicomite stond klaar. Eerst de normale bussen en iets later de minibusjes met de boefjes van Hull. Alles onder uitgebreide begeleiding van de politie. Ik zou daar best willen staan als de bussen van Blackburn Rovers uitgezwaaid worden. Na deze wedstrijd heb ik een booking history dus dat zou zeker het proberen waard zijn. Einde van een zeer geslaagd dagje Burnley.


Een mooi plaatje van de Bob Lord Stand.


En de eindstand.

Hielke

Leuk verhaal weer. Ik word er wel wat onrustig van, want dit is de zoveelste Engelse club op mijn fictieve 'nog te bezoeken'-lijstje.

Han

Intrigerende topictitel; vermoedelijk refererend aan de herkomst van de betrokken steden in respectievelijk Lenkieshur en Yorkshire. Dichterlijke vrijheid en speelse interpretatie van Hugo?


CiteerBurnley zweeft op een claret en blue wolk
Mooi.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Hugo

Citaat van: Han op nov 15, 2009, 22:31:07
Intrigerende topictitel; vermoedelijk refererend aan de herkomst van de betrokken steden in respectievelijk Lenkieshur en Yorkshire. Dichterlijke vrijheid en speelse interpretatie van Hugo?

Als ik goed geïnformeerd ben hebben zowel Yorkshire als Lancashire een roos in het wapen. De topictitel slaat vooral op de wedstrijd Oldham tegen Huddersfield op de zondag, waar het ook echt een item bleek onder de fans van Oldham.

Ik bedacht me pas later dat Burnley v Hull City ook een ontmoeting was tussen de twee graafschappen. Overigens werd in beide programma's melding gemaakt van het feit dat het een "clash" dan wel "battle" was tussen de twee graafschappen. Dus niks geen dichterlijke vrijheid en speelse interpretatie maar gewoon overgeschreven.

Rob_Mill

Leuk stukje! Ben aankomende zaterdag zelf op Turf Moor te vinden. Ben erg benieuwd naar de sfeer.

Erkaa

Prima verslag en foto's!

Tijdens mijn bezoek aan Burnley en Turf Moor enkele seizoenen terug regende het zachtjes. In Burnley moet het regenen.

HJanneman

Ik wil binnen een niet al te lange tijd(tussen nu en 3 jaar max.) Leeds United, Bradford City, Nottingham Forest en Sheffield Wednesday bezoeken, maar Burnley FC komt daar nu ook bij, leuk verslag!

3434

Citaat van: HJanneman op nov 18, 2009, 18:59:14
Ik wil binnen een niet al te lange tijd(tussen nu en 3 jaar max.) Leeds United, Bradford City, en Sheffield Wednesday bezoeken, maar Burnley FC komt daar nu ook bij, leuk verslag!

Nottingham Forest ga ik ook werk van maken, hetzelfde voor Leeds maar liefst tegen Millwall. Vanwaar je sympathie voor Sheffield Wednesday en niet voor Sheffield United. Van beide clubs weet ik niet veel buiten dat het grote rivalen zijn.
Laatste nieuwe ground:  Stadion RCC Waterloo
Favoriete ground: Westfalenstadion - Borussia Dortmund
Record zonder 0-0: 10/04/10 tot 27/03/11

HJanneman

Er klopt veel aan die club(of alles klopt kan ik pas zeggen als ik er zelf ben geweest): een unieke naam(united komt veel vaker voor), een sympathiek logo met bijbehorende bijnaam(the owls)en Hillsborough vind ik een schitterend stadion, open hoeken, verschillende tribunes, een grote 'kop', en mooie details zoals 'the gable'.
Bovendien heb ik de supporters van Wednesday aan het werk gezien en gehoord in Watford in maart dit jaar, en daar was ik wel onder de indruk van ze.
Die fanatieke supporters met blote basten op de eigen kop meemaken in dat mooie Hillsborough trekt me heel erg.

The Blades vind ik in al die opzichten minder aantrekkelijk, al heb ik de supporters nog niet aan het werk gezien of gehoord, maar ik doel op die andere eigenschappen.

Han

Citaat van: Hugo op nov 15, 2009, 22:56:43
Als ik goed geïnformeerd ben hebben zowel Yorkshire als Lancashire een roos in het wapen. De topictitel slaat vooral op de wedstrijd Oldham tegen Huddersfield op de zondag, waar het ook echt een item bleek onder de fans van Oldham.

Ik bedacht me pas later dat Burnley v Hull City ook een ontmoeting was tussen de twee graafschappen. Overigens werd in beide programma's melding gemaakt van het feit dat het een "clash" dan wel "battle" was tussen de twee graafschappen. Dus niks geen dichterlijke vrijheid en speelse interpretatie maar gewoon overgeschreven.

Geweldig en ontwapendend. Op Turf Moor zag ik overigens drie founder members, namelijk Burnley, Bolton Wanderers en Preston North End. Zucht.

TeeZee heeft een nieuwe missie. To see all founder members but Accrington on one ground.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Hugo

1 november 2009
Oldham Athletic  0 - 1  Huddersfield Town
Boundary Park, Attendance; 8.569

Het B&B in Accrington lag letterlijk tegenover het stadionnetje van Accrington Stanley. Dus daar ben ik op zondagochtend even wezen kijken. Uiteraard was het helemaal dicht en de regen kwam ook nog met bakken naar beneden. Ik had dus beter wat langer in bed kunnen blijven liggen. Omdat ik niet zo vaak in Accrington kom daarna naar Peel Park gereden. Daar stond vroeger het stadion van Accrington. Het speelveld en de pub zijn nog aanwezig. Het hoosde nog steeds en na een rondje zonder paraplu was ik helemaal doorweekt.


De buitenkant van Boundary Park.


Dankzij de sloop van de Broadway Stand kan je zo naar binnen kijken.

Via de toeristische route richting Oldham. Die route ging via Rochdale. Op de gok Spotland, het stadion van de plaatselijke trots, bezocht. Er was zelfs nog iemand aanwezig die de deur open deed. Zo kon Spotland op een zondagochtend gevinckt worden. Vanaf de snelweg is Boundary Park makkelijk te vinden. Ik parkeerde op de parkeerplaats van de voetbalvelden achter Boundary Park. Hier spelen allerlei pubteams hun wedstrijdjes. Ideale parkeerplaats; gratis en aan de doorgaande weg richting snelweg. Maar van die keuze zou ik later nog bijna spijt krijgen.

Boundary Park staat bekend als een van de meest koude en winderige grounds van Engeland. Ik kan nu uit eigen ervaring verzekeren dat dit geen fabeltje is. Het was er waterkoud en er stond een ijzige wind. Het was wel droog en een waterig zonnetje probeerde vergeefs mij op te warmen. Maar ik was nog steeds doorweekt van Accrington en begon het behoorlijk koud te krijgen. Ik had weinig behoefte aan een middag koukleumen in Oldham. Dus ik besloot maar een nieuwe winterjas te kopen in het winkelcentrum vlakbij Boundary Park. Dat slaagde en zo was ik klaar voor de koude middag.


Wachtende mensen voor de turnstiles..

Op de eerder genoemde parkeerplaats stond nog een snackcamper voor de hongerige voetballers van de pubteams. Ik bestelde een baconburger met kaas en uien. De burger werd met veel liefde en zorg bereid en smaakte een paar klassen beter dan de burgers die in de rest van Engeland worden geserveerd. Eigenlijk net zo lekker als de burger van Nuneaton 2006.   

In 2002 had ik al eens een rondleiding gehad op Boundary Park. Vooral het dwalen door de catacomben was memorabel. Het immer aanwezig tapijt, de smalle gangetjes en de luxe stoeltjes in de "Directors Box". Ik had de hoop om ooit nog eens een wedstrijd te zien op een onveranderd Boundary Park. Maar dat feest ging niet door. In de zomer van 2008 werd de Broadway Stand gesloopt. Het plan was om een nieuwe tribune te bouwen maar Oldham kreeg de financiering niet rond. Dus een lange zijde is nu helemaal kaal en dat is meestal geen prettig gezicht in een stadion. Maar het viel eigenlijk best wel mee. De paddock en een muur staan nog overeind en door nog enige losse bebouwing is het geheel niet zo kaal als ik vooraf vreesde.


Het gat van Oldham, de restanten van de Broadway Stand.


De Rochdale Road Stand zat bijna helemaal vol met Huddersfield.

Vooraf stond Oldham op 9 (20 uit 14) en Huddersfield op 7 (21 uit 14). Dus aansluiting op de PO-plaatsen was de inzet vooraf. Direct vanaf de aftrap ontspon zich een wedstrijd in een bizar hoog tempo. De bal vloog als in een flipperkast van het ene naar het andere strafschopgebied. Door de vele persoonlijke duels en het tempo waren er amper fatsoenlijke aanvallen te zien. Boeiend was het zeker. Huddersfield was duidelijk de betere ploeg en kreeg ook de kansen. Zo schoot talent Jordan Rhodes nog op de lat.

Het weer werd tijdens de wedstrijd steeds slechter, het begon weer te regenen en harder te waaien. Dat kwam het spel ook niet ten goede. Ik zat op mijn favoriete plekje, vijfde rij achter het doel op de Chadderton Road End. Lekker warm in mijn nieuwe jas, om mij heen uiteraard locals in een shirtje. Vlak voor mijn neus schoot ene Robbie Williams (?!) een schitterende vrije trap binnen. De 0-1 en die kwam niet meer in gevaar.


De Main Stand, nog steeds een mooi plaatje.


Een wedstrijdmomentje.

Hoewel Oldham Athletic en Huddersfield Town geen officiële rivalen zijn was er zeker sprake van een "derby". Er ligt ook maar 37 kilometer tussen beide steden. Huddersfield had zoals verwacht flink wat volk mee, volgens de officiële cijfers een indrukwekkende 3.909. In het programma werd al gerept over een "Roses clash". Oldham ligt in Lancashire en Huddersfield in Yorkshire, en beide graafschappen hebben en roos in het wapen. Dit was zeker een item bij de fans van Oldham. Het zingen ging vooral over "bastards" en het gehate Yorkshire. Een minpunt was dat ze in Oldham een trommel nodig hebben voor het zingen.

Na de wedstrijd snel terug naar de auto. De gekozen parkeerplaats was openbaar en populair. Het stond er namelijk vol met dubbel geparkeerde auto's. Het was draaien, keren en nog meer om de parkeerplaats te verlaten. Dat lukte uiteindelijk en ruim op tijd werd Liverpool Airport bereikt. Ondanks de gesloopte tribune blijft Boundary Park een heerlijk stadion. Het kan er wel behoorlijk koud zijn!


En nog maar een wedstrijdmomentje.

Gert

Citaat van: HJanneman op nov 18, 2009, 20:07:24
The Blades vind ik in al die opzichten minder aantrekkelijk, al heb ik de supporters nog niet aan het werk gezien of gehoord, maar ik doel op die andere eigenschappen.

Onderschrijf je sympathie voor Wednesday, maar the Blades zijn ook geweldig. Totaal verschillende clubs, maar ben blij ze allebei al eens gezien te hebben. Blades op verplaatsing waren erg indrukwekkend getuige mijn verslagje van Fulham-Sheffield United van een paar jaar terug:

http://home.tiscali.nl/~theraywilsonproject/fulham.htm

Han

The War of The Roses

In voormalige en huidige shirtemblemen van Britse voetbalclubs komen we maar wat vaak witte en rode rozen tegen. Voorbeelden daarvan zijn Barnet, Barnsley, Blackburn Rovers, Burnley, Doncaster Rovers, Leeds United, Rotherham United, Sheffield United, Sheffield Wednesday, Southampton en York City.

York City. Voor de verklaring ervan moeten we terug naar de Middeleeuwen toen Engeland van 1455 tot 1487 het décor was van een bittere machtsstrijd tussen leden van de Engelse koninklijke famile. De betrokken edelen waren afkomstig van The House of Lancaster en The House of York.

Koning Henry III was de eerste Engelse monarch die een bloem adopteerde in een nobel familiewapen. Het was de gouden roos uit het familie-embleem van zijn vrouw, Eleanor of Provence. De derde zoon van Henry III, Edmund, Graaf van Lancaster, erfde de roos en veranderde de kleur in rood om zich te onderscheiden van zijn vader. De afstammelingen van Edmund promoveerden de rode roos tot het symbool van The House of Lancaster. De witte roos was van oorsprong afkomstig van de familie Mortimer van de Yorkse tak van de koninklijke familie en werd het symbool van The House of York.

De afstammelingen van Koning Henry III vertegenwoordigden netjes verdeeld The House of Lancaster en The House of York en ook in de zogenaamde gegoede families komt wel eens een meningsverschilletje voor. Volgens goed gebruik werd er in die familievete dus een stevig robbertje gevochten om wie nou eigenlijk de rechten had op de troonopvolging en dat resulteerde in The War of The Roses tussen 145 en 1487. Hoofdrolspelers in die periode zijn krijgshaftige edelen als Edward the Black Prince, John of Gaunt, Duke of Lancaster, Richard II, Chaucer's King, Edward Mortimer, Henry IV, Edward IV, de eerste Koning van York en nog wat schuinsmarchandeerders. Wie de geromantiseerde versie van The War of The Roses wil lezen moet William Shakespeare er maar eens op naslaan.

Van clubs uit Yorkshire en Lancashire is het dus niet zo verbazendwekkend dat er respectievelijk een witte en een rode roos prijkt in het clubembleem. Het wapen van het Noord-Londense Barnet wordt gesierd door zowel een witte als een rode roos. De club dankt dat aan The Battle of Hadley Green bij Barnet op Paaszondag 14 April 1474 toen de reds en de whites elkaar daar de hersens insloegen.

De aanwezigheid van de rode en witte roos in het oude embleem van Southmpton is ook te herleiden naar de War of The Roses. De provincie Hampshire waarin Southampton is gelegen kent historische banden met de adelstand uit Yorkshire en Lancashire. Graaf Henry uit Lancaster en zijn schoonzoon, graaf Edmund uit York, mochten graag expedities ondernemen vanuit deze havenstad. Vandaar hun toestemming voor het gebruik van hun heraldische symbolen, de witte en rode roos.
The War of The Roses eindigde destijds door het huwelijk van, en ik citeer even:

The first of the Tudor kings, Henry VII defeated Richard III at Bosworth Fields on 22 August 1485. Henry was born to Edmund Tudor and Margaret Beaufort, though his father was killed before his birth and his mother was only 13. He spent 14 years in Wales and then another 14 in exile in France before making his bid for the throne. Early in 1486 he married Elizabeth of York, Edward IV's daughter and ostensibly united the two houses of York and Lancaster.

Deze vereniging van de beide huizen leverde de Tudor Rose op, een rode roos met een wit midden, in zwang als een nationaal koninklijk embleem. De klaproos is daar een variatie op als nationaal symbool en verenigt deze arrogante en krijgszuchtige schurkenstaat. Daarom is het gelieerd aan de Eerste Wereldoorlog.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Louk

Prachtige verslagen, leuk om te lezen ! Wakkert het verlangen naar weer een weekendje Engeland verder aan.