The Return Of The Rising Phoenix (Nee, dit is niet een nieuw Harry Potter-boek)

Gestart door HJanneman, aug 19, 2008, 21:17:01

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

HJanneman

Anders dan veel mede forumleden heb ik mijn laatste 'trip' niet gepland rondom een wedstrijd, maar heb ik de wedstrijd rondom een vantevoren geplande trip uitgezocht.
Dit brengt enkele risico's met zich mee wat betreft het treffen van leuke wedstrijdopties.
Zeker als je de wedstrijd wilt plannen in een regio in Engeland waar relatief weinig profvoetbalclubs actief zijn.
Ik had het weekend al in het voorjaar geboekt, wat met zich meebrengt dat de voorpret al ver voor het bekend maken van de fixtures begint.
Ik struinde de footballgroundguide af naar clubs in een straal van zo'n 2 uur met het openbaar vervoer.
Het startpunt van deze ongeveer 2 uur durende reis was al bekend, we konden niet zuidelijker, alleen nog maar in oostelijke, westelijke of noordelijke richting: wij zaten in Bournemouth, een resort in Dorset, dichtbij 'the jurassic coast', the Isle of Wight en vrij dichtbij Stonehenge, maar bovenal een echte badplaats met veel vermaak waar ook een uit hout opgetrokken pier niet ontbrak.
Vooral om dit vermaak en het microklimaat(meeste zonuren van Engeland) werd deze plek uitgekozen na het zien van een yorin travel-aflevering hierover: http://www.rtl.nl/reizen/yorintravel/home/051026_engeland_bournemouth.xml .
Wij sliepen hier in een heerlijk oubollig B&B met interieur dat letterlijk uit grootmoeders tijd kwam met een ontbijt waar ik me een kwartier na het zojuist genuttigde ontbijt alweer op kon verheugen.

De fixtures werden bekend gemaakt en Southampton FC was de dichtstbijzijnde profvoetbalclub dat thuis speelde, nu vind ik Southampton een grote naam in het voetbal vanuit de periode dat ik eigenlijk nog niet zo laat mocht opblijven dat ik Match of the day kon zien, maar de laatste jaren is de club afgezakt naar 'The Championship' en speelt het in een stadion waar er al zoveel van zijn.
London was binnen 2 uur te bereiken en had een aantal opties om naartoe te gaan, maar ook een club uit een stadje op zo'n 30 mile aan de goede, zuidelijke, kant van London, Aldershot Town FC, speelde thuis.
Deze club deed zijn bijnaam,The rising Phoenix,eer aan.
The Phoenix has Risen, want vorig jaar werd Aldershot kampioen van The Conference en daarom vierde de stad dit weekend dat het na 16 jaar afwezigheid voor het eerst weer een thuiswedstrijd mag organiseren in 'the football league'.
Bovendien is dit de eerste thuiswedstrijd op dit niveau sinds de nieuwe start van de club onder de naam Aldershot Town FC, tot 1992 Aldershot FC.

Kortom, dit was een bijzonder affiche, en als het even kon wilden we hier bij zijn, want als er mensen gevoelig zijn voor dit soort sentimenten, dan zijn het wel de groundhoppers, weet ik na het lezen van Confetti, bier en staanplaatsen.
Bij het bekend maken van de fixtures mailde ik direct al naar een medewerker van 'The Shots' of ik kaarten kon reserveren via internet, maar ik kreeg geen gehoor.
Ik bleef dit proberen toen er inmiddels kaartverkoop-informatie op de website bekend gemaakt werd.
De wedstrijd was all-ticket, dus het was ook nodig om het zekere voor het onzekere te nemen om vooraf zeker te zijn van een plekje op één van de drie tribunes van 'The Rec' / 'The EBB Recreation Ground'.
Omdat dit niet snel genoeg vorderde en de tegenstander op deze bijzondere dag AFC Bournemouth was, de stad waar ik en mijn metgezel verbleven, probeerden we via die club kaarten te verkrijgen voor het uitvak.
Deze club was erg hulpvaardig en zo kon het uiteindelijk zijn dat er op vrijdagmiddag twee vooraf betaalde kaarten klaar lagen onder mijn naam bij the ticket-office van het Fitness-First stadium in Bournemouth.
Ik was blij dat het affiche in deze volgorde was en niet andersom, want ondanks dat het stadion open hoeken bevatte, was het toch erg nieuw zonder enige uitstraling.

De volgende dag vertrokken wij om 11 uur vanuit Bournemouth naar Aldershot om na een 2 uur durende treinreis eens op tijd aanwezig te zijn, want bij de laatste wedstrijden waar ik verslag van deed was ik steeds pas na het beginsignaal binnen.
De planning was om een uur in het centrum van de stad te vertoeven om daarna ruim op tijd 'de wandeling naar het stadion' in te kunnen zetten.
We hoefden zelf niet meer op te letten dat we bij Woking aangekomen waren om over te stappen, we konden gewoon achter de meute aanhobbelen, want in onze trein zaten al veel 'Cherries'.
'Cherries' zijn er in alle soorten in maten.
Waar het gemiddelde publiek er in Bournemouth-centrum en 'The Westcliff'(waar ons B&B gevestigd was) wat mondain aandoet, was AFC Bournemouth gewoon van Jan en alleman.
Wij zaten dus bij families in de trein met een zwaar bepakte picknick uitrusting, maar ook bij mannen die al om 11 uur 's morgens absoluut niet meer in staat waren geweest om die picknick fatsoenlijk te kunnen nuttigen.

Waarschijnlijk hadden soortgelijke type mannen er eerder op de ochtend voor gezorgd dat er op station Woking en Aldershot een welkomstcomité was uitgerukt.
Het was een aparte gewaarwording om uit een trein te stappen en dat er vanuit verschillende hoeken camera's op je gericht werden.
Het viel tegen, het was niet zoals ik het me had voorgesteld, er werd geen rood tapijt uitgerold, niets van dit alles, we moesten opschieten en luisteren naar de 'Bobby's' en we mochten al absoluut de stad niet in.
We werden namelijk naar een kroeg begeleid die aan ons toegewezen was voor deze wedstrijd.
Het was er al behoorlijk druk en ik vroeg aan een aardige man aan de bar waarom deze maatregelen getroffen waren, dit kwam omdat er eerder op de ochtend problemen waren geweest in het centrum met beschonken Bournemouth-fans die met flesjes bier naar de politie aan het gooien waren geweest.
Deze man zei dat ik na de wedstrijd nog maar eens goed op moest letten, want voetbalgeweld was flink op de weg terug in Engeland, zei hij.
Aangezien de Bournemouth fanshop de dag er voor gesloten was, liepen wij er niet als een stereotype Cherrie bij, dus probeerden we aan deze onzin te ontkomen om op een normale manier het rondje om het stadion te kunnen vervolgen.
Nu zagen we ook dat er naast 'onze' kroeg een receptie gaande was van een stel 'newlyweds'.
Wat de mooiste dag had moeten worden, pakte iets anders uit met veel jolige voetbalfans als ongenodigde gasten.

We vervolgden ons rondje, aten wat ribs met overheerlijke BBQ saus en kochten een redanbleu.
Ik dacht hiermee een programmaboekje gekocht te hebben, maar het was een, door een fan op zolder creatief in elkaar geknutselde, fanzine over Aldershot.
Toen we vast bij het één-na-hoogste puntje van Aldershot aangekomen waren konden we direct weer afdalen door het aangrenzende park om zo een half uur voor de wedstrijd aan te komen bij de turnstiles.
Ik was van plan om een aandenken te scoren bij een merchandisingstand, maar deze waren allemaal achter gesloten deuren bij de tribunes van de thuisaanhang, in plaats van op straat.
Ik had al snel een blik op het stadion kunnen werpen toen we er met de trein langs kwamen, maar nu kon ik van dichtbij zien waaruit het blauwrode stadion(naar de clubkleuren, uiteraard)bestond.
Alles was in het rood en blauw, de piepende turnstiles, de krakende platen dat als dak fungeerde en ook de palen waar datzelfde platendank op rustte.
Deze tribune waar ik op stond had iets van de tribunes achter beide goals in het Oosterparkstadion, het had dezelfde contouren, met hetzelfde golfplaat materiaal, waar het geluid lekker onder bleef hangen en wat zo lekker meebewoog als de menigte begon te springen, het grote verschil was alleen dat deze tribune niet uit twee verschillende niveau's bestond, maar in één keer was doorgetrokken.
Op deze tribune stonden behalve de uitfans ook de fanatiekste groep thuisfans, wat tot veel hilariteit zou leiden.
Tegenover ons was geen tribune aanwezig, maar stonden wel enkele projectielen geposteerd.
De hoofdtribune bestond gedeeltelijk uit zitplaatsen en gedeeltelijk uit staanplaatsen(vorig seizoen waren er meer staanplaatsen, want deze moesten verplicht verandert worden in zitplaatsen), maar had geen businesseats of andere luxe achter glas, het mooiste aan deze tribune waren misschien wel de trapjes die uitkwamen op het speelveld..
Tegenover deze tribune stond een tribune met enkel zitplaatsen, 200 plaatsen waren voor uitsupporters beschikbaar gesteld en het merendeel was voor het thuispubliek, toch liep deze tribune nog niet eens van 16 meter gebied naar 16 meter gebied, het had iets van de oude tribune aan de Meerdijk in Emmen, qua breedte, niet qua hoogte, deze tribune had trapjes naar beneden die uitkwamen op het speelveld en was veel lager.
Aan de kant van de zitplekken voor uitsupporters konden uitsupporters staan, dus het uitvak was erg groot.
Er werden 1000 kaarten vrijgegeven en verkocht aan Bournemouth-supporters, maar het was absoluut niet zo dat de speaker genoodzaakt was om om te roepen dat we even moesten inschikken: het was goed gevuld, maar niet bomvol.

Deze wedstrijd moest ik op de nummer 8 van Bournemouth letten, Anderton stond er achter op zijn shirt, deze man was aan het afbouwen in zijn geboortestreek(Anderton is geboren in Southampton) en bracht 'the Cherries' dus een berg aan ervaring met zijn 30 interlands voor Engeland en zijn mooie carrière bij Tottenham Hotspur.
Maar de wedstrijd leek bij veel mede-supporters(je kan moeilijk neutraal blijven in uitvak, he) van minder belang.
Voordurend werden liederen van Shotsfans overgenomen om de eigen ploeg aan te moedigen of om het shotsliedje af te kraken.
Het werd een echte battle en er werden flink wat leuke liederen over en weer gezongen.
Sommige mensen konden de grap niet overal van inzien en moesten worden afgevoerd.

Het was me nu toch echt wel duidelijk dat een wedstrijd op 2 uur afstand van de woonplek echt gezien wordt als een derby met bijbehorende sfeer.
Maar natuurlijk was dit niet de enige reden voor deze opperbeste sfeer, Aldershot speelde zijn eerste thuiswedstrijd in de football league sinds 1992, en dat moest gevierd worden en daarom stonden er projectielen geposteerd aan de lege overzijde.
Vuurwerk en confettikanonnen werden gebruikt om de ploegen bij de spelersopkomst een sfeervolle ( r)entree te bieden .

De wedstrijd begon dus goed, met vuurwerk en dit was gelukkig ook een voorbode voor de rest van de wedstrijd.
The Shots wilden iets aan het publiek laten zien en ook Bournemouth(17 strafpunten gekregen vooraf aan het seizoen)kon wel wat doelpunten gebruiken.
Beide ploegen speelden op de aanval en dit leidde tot veel hachelijke situaties voor beide doelen en een spel dat over en weer golfde.
De spelverdeler bij Bournemouth was duidelijk de eerder genoemde nummer acht.
Anderton speelde met gemak balletjes met de buitenkant van de voet de diepte in en bediende zijn ploegmaten op maat.
Zijn snelheid was afgenomen, maar hij genoeg inzicht om zichzelf steeds weer vrij te spelen.
Bijna iedere aanval begon bij hem en hij had nog altijd die natuurlijke, dominante houding, zo nam hij ook de vrije ballen en was hij bij vrijwel alle corners betrokken(soms voor de korte kaats, soms om hem zelf voor te zetten).
Je zag dat het een grote speler was en dat hij dit niveau nog makkelijk aan kon.
Er waren spelers bij die een veel mindere techniek bezitten, maar die compenseerden dit door voor iedere meter te werken.
Hierdoor bleef het balletje snel rond gaan, dan wel de lucht in geramd.
De eerste helft was voor Bournemouth en het was een klein wonder dat ze nog niet gescoord hadden, dat wonder heette trouwens gewoon Bull, de keeper van Aldershot, hij keepte een formidabele wedstrijd.
De tweede helft begon ,het voor de pauze zo fris combinerende ,Bournemouth erg slordig en zelfs minder strijdvaardig, want alle tweede ballen werden gewonnen door Aldershot.
Aldershot kreeg de wedstrijd in handen en creëerde kansen, maar een dekkingsfout van Bournemouth moest er uiteindelijk voor zorgen dat 'The Shots' op dat moment terecht op voorsprong kwam.
Ik had al vermeld dat het geluid goed bleef hangen onder de gebolde goflplaten, zo ook de oerkreet die volgde na de goal van the Shots.
Supporters rolden over supporters heen aan de andere kant van het smalle buffervakje en supporters rolden over stewards en politie heen en deze konden maar net voorkomen dat dit vak niet ook nog eens massaal over ons vak heen ging rollen.
Negen minuten voor tijd scoorde Bournemouth de, op basis van de eerste helft, verdiende gelijkmaker.
Nu herhaalde het fenomeen zich van de 1-0, maar nu bij ons in het vak.
De 1-0 was het startsein voor een complete volksverhuizing van de linkerkant van het vak(wat begon aan de lange zijde naast de zitplaatsen vlakbij de middellijn)richting de rechterkant van het vak om ook een mensenstapel te vormen.
Er zat voor ons dus ook niets anders op om bokje te springen, zo hoog als je kon, want anders liep je het risico geplet te worden..de keuze was namelijk pletten of geplet worden, ik koos voor dat eerste en hierdoor had ik een mooi uitzicht op de gefrustreerde fans van the shots, inclusief 'wanker'gebaren.
De wedstrijd eindigde in een terechte 1-1 en daar kon ik heel goed mee leven.
De uittocht van the cherries werd begeleid door de politie vanaf het uitvak naar het station, de complete straat waar wij doorheen wandelden werd voor ons afgezet met politiebusjes en tientallen politie-agenten, dit bleek ook nodig, want toen één busje vroegtijdig van zijn plek reed kwam het direct bijna tot een confrontatie(wat de man aan de bar voorafgaand aan de wedstrijd na veel glazen Guinness en rode wodka red-bull, wat hij gelijktijdig bestelde om zijn mond mee te spoelen, al voorspeld had).
Op het station werd een heel perron voor ons afgezet en reden er een stuk of 8 politie-agenten mee in onze coupé tot aan Bournemouth.
Ik vond het absurd om me voor te stellen dat dit op zo'n 40 plekken in het land iedere zaterdag het geval is(aangezien er op zondag ook nog wat wedstrijden gespeeld worden) en dat je als politie-agent in Engeland dus bijna niet hoeft te rekenen op een vrije zaterdag, maar voor de supporters is dit beter dan de buscombi's in ons land, maar vrij reizen kan ik het niet noemen.

Toch zou ik die 39 andere plekken in het land(niet per se de volledige 92) graag nog eens aandoen, want het was een geweldige dag dat smaakt naar meer en The Phoenix keeps rising met zijn 4 punten uit 2 wedstrijden en ook Bournemouth is aan het einde van de dag nog steeds ongeslagen in 'the League' met het bizarre puntenaantal van –15.






Denniz1974

PRACHTIG !!!
(wellicht dit topic verplaatsen naar de sectie "REISVERSLAGEN" ?)