GroundhoppersNet

Het Engelse voetbal maakte op mij altijd enorme indruk als ik de wedstrijden op tv voorbij zag komen. De sfeer beroerde vanuit de luidsprekers van de televisie mijn trommelvliezen en ik voelde dat ik dat ooit eens in het echt wilde gaan meemaken. Lange tijd was het bezoeken van het voetbalwalhalla slechts een stille droom. Tot begin 2001. Samen met een collegaliefhebber (hgrm) ging ik serieus een plan maken.

Beiden waren we nog nooit in Londen geweest, en die stad barst van de voetbalclubs. Dat leek een prima stad om te beginnen. Door wat loom te googelen kwam ik op de website van TicketMaster uit. Daar bleek ik kaartjes te kunnen kopen voor de wedstrijd Fulham - Bolton Wanderers, first divsion. Fulham, dat was Londen! Meteen de creditcard gepakt, gegevens ingevoerd en bij de brievenbus gaan zitten wachten. Iets meer dan een week later had ik de kaartjes dan echt in handen, tante Post had het keurig afgeleverd. We bleken 2 seats te hebben op de Hammersmith End. Dat trouwens een terrace bleek te zijn want stoeltjes waren er toen nog niet op die tribune.

Maart 2001. We zijn in Londen, in een bed & breakfast in Ealing. Samen met de behulpzame eigenaar van de bed & breakfast bepalen we hoe we bij Fulham moeten komen. We concluderen dat we er bij tube station Hammersmith uit moeten. Achteraf bleek dit natuurlijk niet de beste optie. Putney Bridge was logischer geweest. Wisten wij veel. Het was iets verder lopen, maar was dat erg? Neen. We passeerden veel van die typische Engelse straatjes waar we altijd prachtige verhalen over hoorden. We namen foto's. Achteraf gezien van doodsaaie straatjes die niet eens in de buurt lagen van het stadion, maar het greep ons op dat moment. Onderweg kwamen we een voetbalsupporter tegen, compleet in clubkleuren. Zonder ook maar iets te vragen wees hij ons de weg naar het stadion van Fulham, Craven Cottage. Wat een heerlijke vriendelijkheid en tevens onze eerste kennismaking met de Engelse voetbalsfeer.

De aankomst bij Craven Cottage was overweldigend. Je netvlies wordt meteen vergast door de gracieuze aanblik van de facade van het stadion. Ook toen al waren er plannen om het stadion te renoveren en in het programmaboekje stond vermeld dat het dankzij de inspanningen van de supporters was dat de facade in ieder geval behouden zou blijven. Lopend tussen de mannetjes met programmaboekjes en gezinnen die met elkaar praten over -uiteraard- de komende wedstrijd, kwamen we bij de clubshop. Een hok van 2 bij 3, meer was het niet.

Bij binnenkomst in het stadion zochten we onze plek op het terrace en we maakten wat foto's. Het was koud, zo vroeg in Maart. De thermometers wezen niet veel meer aan dan een paar graden en af en toe vielen er wat korreltjes sneeuw. Bij alles wat ik zag waande ik me 50 jaar (of meer) terug in de tijd. En dat klopte natuurlijk ook. Naarmate de wedstrijd naderde tussen de nummers 1 en 2 van de first division (dat noem ik nou "falling with your nose in the butter") werd onze staantribune steeds voller. Mensen uit alle gelederen van de bevolking bevonden zich links, rechts, voor en achter mij. Totaal verschillende mensen op het eerste gezicht, maar zo eensgezind als het ging om hun cluppie. Fulham.

De wedstrijd begon. Een orkaan van lawaai gierde door mij heen. Dit was passie. Dit was clubliefde. Dit was zoals het hier iedere twee weken was. Dit was zoals het voor velen om mij heen al jaren was. Dit was de Engelse voetbalsfeer. Zelden ben ik zo overdonderd door alles wat om mij heen gebeurde. Ik kan daarom de wedstrijd zelf nauwelijks navertellen. Naast mij stond een man. En die man leek op een man die ergens voorkwam in de bekende stripserie "De wondersloffen van Sjakie". Aangezien die strip mij de Engelse voetbalsfeer voor een deel bijbracht was de cirkel voor mij in een klap volledig rond. Alleen, in "Sjakie" was het een beschaafde man die "hup hup" zei. In het echt was de goede man heel wat fanatieker. Ik leerde veel nieuwe Engelse woorden, waarvan wanker (rukker) er eentje was. Want zo werd de scheids continu genoemd.

Het was duidelijk dat Fulham het volgend seizoen naar de topdivisie zou stijgen en de supporters zongen dan ook massaal "Chelsea, here we come! (2x) F*ck Chelsea!". Dat maakt indruk op zo'n moment. Na the finale whistle was ik compleet stijf van de kou. Ik moest dus even goed bewegen om weer goed te kunnen bewegen. Langzaam liepen we met de meute mee het stadion uit. Zoveel beelden. We wisten toen al: dit vergeten we nooit meer. Lachend over de penaltyserie door "bachelors" in de rust, napratend over de wedstrijd en verwonderd over eigenlijk alles, liepen we terug naar de bed & breakfast. Op naar de volgende wedstrijd.

Een nieuwe verslaving was geboren.
En het bleek besmettelijk te zijn. Dit topic gaat t.z.t. een vervolg krijgen met verhalen over trips waarbij mensen voor het eerst meegingen...


Eerste plaatsing van dit verhaal was op 6 oktober 2003 op SQ.

Hgrm en ik waren uiteraard niet de enigen met deze hobby, het was ons bijvoorbeeld al bekend dat er een groep mensen bestond die zichzelf "The Continentals" noemden. The Continentals ontstonden ergens in de jaren '970 van het vorige millennium en hebben jarenlang (deels) gezamenlijk wedstrijden bezocht in Engeland. Met een enkeling van hun hadden we geregeld contact en mij deed het zelfs op een andere manier naar stadions en clubs kijken. Mede daardoor kwamen we bij Accrington Stanley terecht, die als amateurclub voor een heuze FA Cup-upset zou gaan zorgen door meervoudig landskampioen Huddersfield Town in de eerste ronde uit te schakelen. Live op de BBC, maar zoveel beter om in het echt meegemaakt te hebben.

Ook op het internet kwam ik meer en meer mensen tegen met een bovengemiddelde interesse in het Engelse voetbal en het bezoeken van wedstrijden aan de overkant van de Noordzee. Begin november 2003 besloot ik (ook uit technische nieuwsgierigheid, om te zien of ik het kon) het zogenaamde "92 Football Forum" op te zetten, kortweg 92FF. De 92 verwees natuurlijk naar de 92 profclubs in Engeland. De eerste 4 leden waren ondergetekende (oprichter), hgrm, Han en Cor. Dat was logisch aangezien die elkaar al eens ontmoet hadden om over Engels voetbal te praten en foto's en andere aandenken aan elkaar te laten zien. Die vier werden een krappe twee weken vergezeld door 6 onbekenden van het web. Het (alleen voor genodigden toegankelijke) forum kende vrijwel meteen een florerende start, mede geholpen door een hack eind november.

Aangezien het draaide op mijn universiteitsaccount en ik daar al een paar maanden niet meer rondliep, was het noodzaak om over te schakelen naar een betaalde webhost. Deze werd gevonden met dank aan een van de leden en op 20 december veranderde de naam in Phoenix92, een naam die door hgrm bedacht is. De naam Phoenix verwees niet naar de zogenaamde "Phoenix-League" die ooit de Premier League 2 zou moeten worden voor een selecte groep Engelse clubs, maar naar het feit dat het forum uit "de as herrees". Lekker melodramatisch en ergens totaal niet des hgrm's.

Al in het beginstadium werd er voorzichtig afgetast of het eens mogelijk zou zijn om met een groep, net als de destijds nog mythische Continentals, een wedstrijd te gaan bezoeken. Aanvankelijk kwam dat nauwelijks van de grond. Iedereen was nog te onbekend voor elkaar om echt een stap te durven zetten, zo leek het. In januari 2004 was ik toevallig in gesprek met een jongen uit Noord-Brabant die nog nooit bij een Engelse wedstrijd was geweest, maar wel dolgraag wilde. Ik stelde hem voor om dan maar gewoon te gaan. Na veel geregel (waar haal je zo snel een auto vandaan) werd afgesproken om naar een FA Cupwedstrijd te gaan: Portsmouth v Scunthorpe United. Die wedstrijd was al enige weken later. Dat moest ook wel, want hij zou voor enkele maanden op stage gaan naar Zuid-Afrika.

Ik zou op 24 januari 2004 in alle vroegte opgepikt worden bij een bushokje in Zoetermeer. Dat ging eerst hopeloos mis, omdat ik dacht dat hij vanuit de richting Utrecht zou komen i.p.v. Den Haag waardoor hij de verkeerde afslag nam. Spannend was het allemaal wel, want we hadden allebei geen flauw idee wat voor persoon we zouden treffen. Het klikte echter wel die dag en ik had na afloop vrijwel geen stem meer over na alle gesprekken over voetbal, voetbal en voetbal. Hij reed de hele dag, want ik had toen nog geen rijbewijs. Dat was op zich geen probleem, hij beweerde zonder problemen in één keer naar Normandië te kunnen rijden. Dat ging op zich prima, op een enkel incidentje na op de snelweg toen hij een busje sneed (gevolgd door een wankergebaar vanuit busje).

Portsmouth was een heerlijke binnenkomer voor iemand die voor het eerst kennismaakte met het fenomeen "wedstrijdje pakken in Engeland". Het was de FA Cup, de tegenstander had een fanatieke aanhang (enkele duizende uitsupporters) en speelde veel lager op de Engelse ladder. Scunthorpe kwam 2-0 achter, scoorde laat in de wedstrijd de aansluittreffer en maakte het nog spannend ook. Play-up Pompey galmde van de tribunes en de sfeer was authentiek Engels. Voeg daarbij het prachtige stadion en de ervaring was compleet. De eerste keer voor hem, de eerste keer dat ik de eerste keer van een ander meemaakte.

De Brabander reed op een wolk terug naar huis (copyright Han) en uit de handdruk bij het afscheid in Zoetermeer sprak veel waardering op de een of de andere manier. Hij zou bij thuiskomst in Brabant nog langdurig spreken met vriendin en moeder en die nacht nooit meer slapen. Het was dan ook geen verrassing om de volgende dag een sms'je te ontvangen met "Wat een avontuur was het, ik moet er steeds aan terugdenken." Hij schreef de dag van zich af in een uiterst minutieus verslag. Iedere voetstap werd beschreven. Alhoewel de waarheid hier en daar wel enigszins schade werd berokkend was het een vermakelijk tijdsdocument.

In de jaren erna zou hij als een zwaar verslaafde junk in een moordend tempo wedstrijden blijven bezoeken, en niet alleen in Engeland. Hij doet daarvan verslag op zijn website (http://www.freewebs.com/doingthe116/) (naast het gesloten forum Phoenix92, dat nog altijd bestaat, en door sommige oorspronkelijke Continentals "de digitale Continentals" genoemd wordt). Het verslag van de Portsmouth v Scunthorpe-dag is te vinden door op deze link (http://www.freewebs.com/doingthe116/pompeyverslag.htm) te klikken. Daar staan ook de foto's, die ik hier niet zal plaatsen omdat ze niet van mij zijn en ik geen digitale versies van mijn eigen foto's heb. (Die dag was de laatste dag dat ik mijn analoge fotocamera meenam, de volgende trip schoot ik alles digitaal.)

In het volgende deel lezen we over de eerste echte groepstrip: Barnet v Dagenham & Redbridge. Met superster Giuliano Grazioli.

Al snel ontstond op het forum Phoenix92 de wens om eens met een groep een dagtrip te maken naar een Engelse voetbalwedstrijd. Het eerste jaar kwam dat niet van de grond, niemand nam een serieus initiatief. Waarschijnlijk was dat uit onbekendheid met de anderen, al hadden inmiddels meerderen elkaar al eens in het echt ontmoet om voetbal te kijken in een kroeg.

In het najaar van 2004 zag ik dat Easyjet een leuke aanbieding had. Voor iets meer dan 30 euro kon je op en neer naar Luton International Airport. Inclusief toeslagen en belastingen was dat bedrag. Barnet zou vroeg op een zaterdag spelen tegen Dagenham & Redbridge. Een lokale derby ook nog eens. Barnet was goed bereikbaar per trein en bus vanaf het vliegveld. Ik vroeg aan de pabostudent uit Tilburg, die mee was naar Portsmouth en inmiddels weer terug uit Zuid-Afrika, of hij interesse had om mee te gaan. Als het om zo weinig geld gaat zegt niemand nee. Daarna opende ik een topic op het forum, met de vraag of er nog meer liefhebbers waren. Een handvol mensen had er wel oren naar, maar even zovelen hadden bedenktijd nodig. Uiteindelijk schreef ik ook rechtstreeks nog twee forumleden aan, een Den Bosch-supporter en een ICT'er uit –toen nog- Tiel. Beiden zouden meegaan, de Den Bosch-supporter had ik al eens ontmoet in Utrecht tijdens het kijken van Nederland – Tsjechië.

De ICT'er zouden we ontmoeten op Schiphol. Ik had van tevoren van hem een helder beeld. Hij was op zeker een sportief type, blond haar, witte gympen. De witte gympen klopten niet, die waren bruin/zwart. Het blonde haar klopte wel. Sportief gebouwd was hij ook, al had ik het type "kogelstoter uit de voormalige DDR" eerlijk gezegd niet voor ogen gehad. Hij zag er verder enigszins Engels uit. Voor hem was het zo'n beetje de eerste keer om niet alleen te gaan, hij had al wel diverse clubs in Engeland bezocht en won ooit de eerste prijs in een wedstrijd van het AD door over Brentford te schrijven. Dat is waarschijnlijk ook de enige keer geweest dat Brentford –zij het indirect- iets won.

Barnet was een club die mijn sympathie had sinds er enige jaren geleden in de VI een artikel stond over deze kleine Londense club. Spelende op het alleen al mooi klinkende "Underhill" kwamen de Bees in 2004 nog uit in de Conference National (op dit moment Blue Square Premier genaamd).

Het bezoek aan Barnet kende vele hoogtepunten. We ontmoetten het manusje-van-alles van de club en na de wedstrijd zelfs de geblesseerde sterspeler Giuliano Grazioli. Een speler die we later wel zouden zien scoren voor Barnet, uit bij Carlisle United, maar eigenlijk sinds hij door ons gebombardeerd werd tot "beter dan  Maradona" vooral geblesseerd was en geen goede wedstrijd meer speelde. De ICT'er en de pabostudent gingen op de foto met Grazioli, een foto die nog opgestuurd werd naar het manusje-van-alles om te kunnen plaatsen in een volgend programmaboekje van Barnet. Nooit meer wat van gehoord trouwens.

Deze trip bleek de kickstart te zijn voor een hele rij (dag)trips onder de vlag van Phoenix92. Over de vlag later meer. Volgende keer eerst over Vetch Field. Een trip die slechts een krappe maand later plaatsvond en waar iemand voor het tweedst een Engelse wedstrijd bezocht, maar zijn eerste keer niet meer kon herinneren omdat hij toen nog te jong was om het te beseffen.

Swansea City sprak de meeste mensen wel tot de verbeelding na de prachtige NOS-documentaire "That Final Day", waarin de degradatiestrijd van de club gevolgd werd. Swansea speelde in het prachtige oude stadion "Vetch Field", maar zou op kortetermijn verkassen naar een modern onderkomen buiten de stad. Vetch Field was een stadion dat ik dolgraag wilde bezoeken en voorzichtig werd afgesproken om de FA Cuploting af te wachten voor de eerste ronde van het oudste bekertoernooi ter wereld. Wat zou het mooi zijn als the Swans een club als pakweg Cardiff City zouden treffen.


De loting was echter waardeloos en de plannen werden veranderd. De thuiswedstrijd tegen Bristol Rovers moest het worden. Kleine, doch niet onoverkomelijke probleempjes:
1) het was al binnen een week
2) het was een local derby, dus misschien moeilijk om aan kaartjes te komen
3) hoe komen we er.

In de zomer van 2004 ontmoetten we een kerel uit de polder tijdens de wedstrijd Nederland v Tsjechië. Voorafgaand aan die "forum meet" had hij gewaarschuwd: hij zag er anders uit dan we zouden verwachten. Dat viel wel mee. Een jongeman met wat verdwaalde tattoos/tribals op de armen. Omdat de rest van het gezelschap Brabants was en die van nature toch veel naar elkaar toe trekken, was ik die avond vooral met de polderman in gesprek. Hij bleek bijzonder sympathiek te zijn en toen er eind oktober werd voorgesteld om hem te vragen om mee te gaan naar Swansea, leek me dat een goed idee.


Hij reageerde enthousiast en loste en-passant een probleem op: hij had een auto. We zouden een dag heen en weer rijden naar Swansea. Via de Eurotunnel. Moest te doen zijn. Ik belde intussen snel naar Wales. In Groot-Brittannië heb je verschillende dialecten die zich onder de noemer "Engels" schijnen te mogen scharen:
•   Schots, mooie klank en onverstaanbaar
•   Noord-Engels, mooie klank en onverstaanbaar
•   Cockney, zeer plat en onverstaanbaar
•   Liverpudlian, zeer plat en onverstaanbaar
•   Welsh, Engels zonder klinkers en onverstaanbaar
•   Mijn Engels, onverstaanbaar maar aandoenlijk
Telefonisch bestellen gaat vaak moeizaam en dit keer was dat niet anders. Desondanks lukte het. Er zouden vier kaartjes klaar liggen bij de Ticket Office.


Eenmaal zaterdagochtend stond ik vroeg op, niet wetende dat ik dat een paar jaar later regelmatig zou gaan doen voor mijn werk. Ik werd opgepikt bij een bushokje in Zoetermeer door de polderman, die niet met zijn tractor kwam maar met een echte Britse wagen. Of een Amerikaan, dat weet ik niet zeker meer, wat ik wel zeker weet is dat die auto 1 op 7 reed. Reken dan maar uit hoeveel 1500 tot 2000 km aan brandstof kost. Niettemin was het een fantastische wagen. Toen had ik nog geen rijbewijs, maar nu had ik gewild dat ik er een stukje in had kunnen rijden. Blijkbaar maakte de wagen ook indruk op de Franse douane, want voor het eerst werden we richting een afwerkgarage gebonjourd en werden auto en passagiers even doorgelicht.

Het stadion voldeed volledig aan de verwachtingen, nog steeds vind ik het een van de mooiste bakken die ik ooit zag. De sfeer was bij vlagen goed, maar viel enigszins tegen. De wedstrijd was ronduit erbarmelijk, maar daar kwamen we toch niet voor. Ik maakte zeer veel foto's, en was de enige van de groep die dat deed. Bij volgende trips zouden anderen ook beseffen dat het toch wel heel leuk is om visuele aandenkens te hebben.


De polderman was stil op de terugweg. Deels kwam dit door de vermoeidheid, hij had het hele stuk alleen gereden. Anderzijds was de ervaring betoverend. Weer iemand verslaafd. Iemand die op zijn achtste al eens bij Nottingham Forest kwam, maar nu pas echt in alle hevigheid gegrepen werd door iets wat rationeel gezien gewoon voetbal was in een inteeltbuurt met een nog net niet ingestort stadion met asbestdak.

Wordt vervolgd.

Citaat van: TeeZee op feb 15, 2008, 19:26:21(http://img507.imageshack.us/img507/4585/f1070004kv1.jpg)
Een typisch Engels straatje. Nog steeds fotografeer ik dit soort "civiele landschappen". Hoe meer het op Coronation Street lijkt, hoe beter.

Bij dergelijke foto's let ik altijd speciaal op de auto's. Die vaak mooi de tijdgeest weerspiegelen. Jaren later herken je auto's waarvan je al weer vergeten was dat ze heel "gewoon" waren. Die Fiat Panda is bijvoorbeeld alweer bijna uitgestorven.

Wat leuk om te lezen. Mijn eerste keer moet nog komen, sterker nog, ben nog nooit in Engeland geweest.

Dit trotse artefact dat straks in gewijzigde vorm een unieke erfenis is van ground architecture. Een persoonlijke hommage aan een voetbalkathedraal.

Mijn eerste programmaboekje:

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalProgramme.jpg)


Kennelijk kan van geen enkele geslaagde terugblik sprake kan zijn zonder dat magische beeld op te roepen.

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalStationCopyRight.jpg)


Bij Arsenal begon ik een kruistocht langs alle Britse velden. Alvorens mijn defloratie op Highbury te publiceren, een gebeurtenis die ook symboliek zou worden voor het bezoeken van alle football league grounds in Engeland en Wales, plaats ik een teaser uit vervlogen tijden:

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalAerial1932.jpg)

In het na-oorlogse Engeland floreert het voetbal als nooit tevoren en wordt het zaterdagse straatbeeld bepaald door schier eindeloze rijen liefhebbers voor wie 'the beautiful game' een aangename escape is om druilerige leefomstandigheden tijdelijk te verruilen voor negentig minuten gelukzaligheid op de terraces.


(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/Miscellaneous/WarBoom.jpg)


Dit is de tube station Arsenal vanuit een wel heel verrassend camerastandpunt.


(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/Miscellaneous/ArsenalMemoryLaneCopyRight.jpg)


Gedurende met name de zeventiger en tachtiger jaren werd Arsenal vanwege haar weinig opwindende spelopvatting stereotiep voor 'boring'. Boring Arsenal.

Met een knipoog naar dit statement een momentopname met de impersonaties van Statler en Waldorf uit het theaterbalkonnetje van The Muppets:

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/Miscellaneous/ArsenalBoringCopyRight.jpg)


Op Highbury was men niet afkerig van innovatieve traingsmethodes. Deze plaat uit Januari 1950 toont een zogenaamde 'ball-propelling machine' tegen de achtergrond van de kararakteristieke West Stand met belendende terracing:


(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/Miscellaneous/ArsenalBallPropellorCopyRight.jpg)


Het seizoen 1973-74 werd overschaduwd door de malaise die de energiecrisis met zich meebracht. Floodlit games waren verboden. Wedstrijden kickten off op zondag. Uniek. Winterpotten worden verzet naar 2.15pm. Voor het eerst promoveren en degraderen drie ploegen. Het is óók het onvergetelijke seizoen van de 29 games ongeslagen reeks van Leeds United en de degradatie van Manchester United.

In april is het dan zover. 6 April 1974. Arsenal tegen West Ham United. Laat in het seizoen. De treinreis van Maidenhead naar Londen geschiedt in een boemel die in Nederland voor biggentransport geen ISO-certificaat zou halen. 1974 was dus ook het jaar van de oliecrisis; je werd bij de kapper bij kaarslicht geknipt, en de treinen waren op rantsoen. Fantastisch.

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalEntranceCopyRight.jpg)


De ondergrondse rit naar Arsenal was al een belevenis op zich. Caledonian Road. Die naam alleen al; ik wilde tóen al uitstappen. Een spookstation waar 's-nachts maagden werden omgebracht met pakweg vierentwintig messteken, daarna geroosterd en opgegeten door zwervers. Bij Caledonian Road fantaseerde ik dat dat het bovengronds nóg donkerder was dan ondergronds.


(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalEntrance3CopyRight.jpg)

Wat zich buiten Highbury ontvouwde overtrof mijn stoutste verwachtingen. Voetbalposters op je kamer. Maar nu was het écht. Zaterdag 6 April 1974, 2pm. Wat altijd onderdrukt is gebleven en gefantaseerd bestaat écht.

Eigenlijk voelde ik me de gelukkigste jongen van Avenell Road. Euforisch gewoon. Dat stadion, die gevel, die aanplakbiljetten, die naam, dat kanon, dat oude wapen boven de turnstiles, die straatjes, die huisjes. Het was echt in een woord fantastisch. Ik wachtte tot 2.59pm. Ik moest Avenell Road leeg zien en alleen het geluid van binnen horen. Ik hoorde binnen in het stadion marsmuziek.

Die overweldigende naargeestigheid van de hoofdtribune; het was verpletterend.


(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/Miscellaneous/Highbury3.jpg)


Paying at the turnstiles en voor het eerst van je leven het karakteristieke klik-klik-klik als de voetpedaal van de turnstile ingedrukt wordt gehouden en je jezelf naar binnen duwt. Het zal rond de 25pence zijn geweest, een programmablaadje kostte 5pence en de duurste zitplaats 190pence.


Uit het programmaboekje:

'Seats, numbered and reserved, can be booked for first team matches in writing, 21 days prior to the date of match. Your application should be addressed Arsenal,Highbury, London N5 and should be accompanied by the appropriate remittance and a stamped and self addressed enveloppe'

Ik koos voor de North Bank. Daar stond ik dan. Voor het eerst van mijn leven in een Engelse ground. Van de wedstrijd herinner ik me niets meer, van de spelers en het stadion en de support alles. Het was een droom die na al die jaren uitkwam. Hoe kun je voetbal in Engeland voor het eerst nou mooier beleven dan op Highbury?

Zo zag het er toen uit en ik stond aan de overkant:

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/HighburyArsenal.jpg)


(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalHalfTimeScoreboard.jpg)


Vrijwel elk stadion in Engeland kende een A t/m Z bord, het zogenaamde half-time scoreboard met letters corresponderend met fixtures in het programmablad. De N correspondeerde bv met Luton Town vs Preston North End. De ruststand was overigens 2-2 bij die pot.

Ik keek mijn ogen uit. Och, och, och, die onoverdekte Clock End. En dan die tribunes aan de lange zijden. Niet normaal meer. Zelfs de ramen vond ik mooi. Er werd dus kennelijk ook nog gespeeld.

Voor Arsenal speelde Charlie George. Charlie George. Op doel Bob Wilson, vervolgens 4-3-3 met de punt naar achter de Noord-Ieren Pat Rice en Sammy Nelson, Peter Storey, Jeff Blockley, Eddy Kelly, George Armstrong, Alan Ball, John Radford, Ray Kennedy en de eerder genoemde Charlie George.

(http://i36.photobucket.com/albums/e50/MohamedAchmed/EnglishGrounds/Arsenal/ArsenalProgrammeBack.jpg)

De elf van West Ham United zag er als volgt uit: Op goal Mervyn Day en verdere Keith Coleman, Frank Lampard, Billy Bonds, Tommy Taylor, Mike McGiven (de speler die Bobby Moore verving), John, Mc Dowell, Graham Paddon, Bobby Gould, cultneger Clyde Best van de Bermuda's en Trevor Brooking. De uitslag was 0-0.

De wedstrijd erop speelde Arsenal uit tegen Wolves.  Adults betalden £1,80 en kinderen onder de 14 gingen voor £1 mee met de trein. Mijn eigen terugreis naar Maidenhead was een enkeltje op een wolk.

Het wordt tijd dat er tijdmachines uitgevonden worden (nadeel is wel dat je dan op voorhand de uitslag al weet, maar aan de andere kant is de wedstrijd bijzaak.)

Citaat van: HanMijn eigen terugreis naar Maidenhead was een enkeltje op een wolk.

No words.

Cambridge United v Wycombe Wanderers
Cambridge United speelde in maart 2005 nog in de League, maar zou niet veel later degraderen naar de amateurs (waar ze nog steeds vrij kleurloos meespelen). Destijds was de clubhopper Gus Uhlenbeek bijzonder populair bij ons, waardoor we vaak gingen kijken als zijn toenmalige club Wycombe Wanderers speelde.

Het bezoek aan Cambridge was voor Joost de eerste keer dat hij een wedstrijd in Engeland bezocht. Hij was overigens niet de enige first timer die dag. Een bekende van mij (studeerde ook in Utrecht) woonde en werkte destijds in Cambridge en hij zou ons daar treffen om ook te gaan kijken. Voor hem was het zelfs de eerste voetbalwedstrijd in zijn hele leven.

Zowel de heen- als de terugreis was een absolute ramp. De ringweg van Cambridge was erg filegevoelig en het schoot niet op. Bovendien wist niemand van de groep waar het stadion eigenlijk lag in de stad. Ik waagde er daarom een telefoontje aan naar de bekende van mij in Cambridge, maar veel helpen deed dat niet. Ver van de ground parkeerden we en uiteindelijk waren we netjes te laat voor de aftrap (iets dat ik echt haat).

Terug was het zoals gezegd niet veel beter, wederom stilstaan op de ringweg van Cambridge. Daarna racen tegen de klok om niet urenlang te moeten wachten bij de tunnel. Ik vraag me serieus af hoe Joost deze enorme haasttrip heeft ervaren. Blijkbaar vond hij het toch wel aardig, gezien het feit dat het hem er niet van weerhouden heeft om nog veel vaker de overtocht te wagen.

Citaat van: TeeZee op apr 17, 2008, 21:06:38
Ik vraag me serieus af hoe Joost deze enorme haasttrip heeft ervaren.

Hint hint.

Cardiff City's stadion Ninian Park stond al tijden hoog op mijn verlanglijstje. Het seizoen 2005/06 was begonnen en het toeval wilde dat Han tijdens het weekend van de eerste ronde FA Cup in Nederland zou zijn.

Han. Een uitermate kleurrijke man die enkele jaren geleden de 92 voltooide en vier jaar geleden naar Egypte emigreerde. Samen met hgrm en CreweAlex was ik al eens een avond bij hem thuis geweest om voetbalfoto's te kijken. Hij woonde toen nog in het pitoreske Woerden, maar stond al op het punt het land te verlaten voor de rijkdom en punctualiteit van een Egyptische jetset badplaats.

Feitelijk was het Han die mijn Engelse groundhopvirus nog veel verder aanwakkerde en mij leerde staantribunes en oude zooi te waarderen. Ik maak geen grap als ik zeg dat ik Pride Park destijds graag bezocht en all-seaters mooi vond (een zee van stoeltjes, prachtig). Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed hoe de omslag is gekomen, maar nu vind ik stadions als Saltergate helemaal geweldig.

Enfin, Han kwam naar Nederland en er werden plannen gemaakt om gezamenlijk een weekend naar Engeland te gaan. Het wachten was op een mooie FA Cup pot, de competitiewedstrijd van Cardiff City was al netjes verzet naar de zondag. Na de traditioneel teleurstellende loting werd gekozen voor Peterborough United v Burton Albion. Stiekem werd gedroomd over een cupupset.

Het was uiteindelijk de grootste groepsreis die ik heb meegemaakt: twee auto's, acht man. Ik zal het nooit meer vergeten. Het was heel erg vroeg in de ochtend toen ik bij een bushokje werd opgepikt door Groundhopping on the Moon. Shayman en Han waren al eerder opgepikt en laatstgenoemde stapte verkleed als Prestonhooligan uit de auto om mij een hand te geven. Wellicht dat die klederdracht de politie extra alert maakte, want we waren nauwelijks op weg toen we aan de kant werden gezet. Groundhopping on the Moon werd met een zaklamp in de ogen geschenen of hij soms drugs gebruikt had.

Bij de grensovergang ontmoetten we de tweede wagen, die een aanzienlijk korter traject zou afleggen. Wij gingen zoals gezegd twee dagen, terwijl de tweede wagen slechts één dag zou gaan. De reis verliep aangenaam, aan gesprekstof geen gebrek. Groundhopping on the Moon en Shayman kenden Han tot voor deze reis alleen digitaal, maar ook in het echt bleek het te klikken.

Han reed ook een stuk en hield zich keurig aan de maximumsnelheid, tot ergernis van de andere wagen die liever een stuk harder reden. We kwamen ruim op tijd aan en de groep splitste zich weer: een deel ging het rondje doen en vroeg naar binnen, het andere deel ging de pub in om vlak voor kick-off met de meute naar London Road te wandelen. Ieder z'n eigen ritueel.

Peterborough en Burton Albion lieten niet bepaald een wervelende show zien en de wedstrijd eindigde in een doelpuntloos gelijkspel. Wel was de sfeer in het uitvak (een prachtige staantribune) uitstekend. Het was min of meer een cup upset omdat er een replay noodzakelijk zou zijn. Die replay werd overigens door Burton gewonnen. Later zou de club de derde ronde halen en zelfs tegen Manchester United een replay afdwingen. Die replay werd verloren, maar het was wel een geslaagde cup run voor Albion.

London Road is een prachtig stadion. Deels modern, deels modern. Opvallend waren de strenge stewards. Joost werd ook toen al bijna het stadion uitgezet toen hij begon te fotograferen. Om vage redenen wordt hij best vaak streng aangesproken.

Na afloop splitste de reis. Groundhopping on the Moon, Han, Shayman en ondergetekende reden door naar het hotel in Bristol. Een dag later stond de wedstrijd Cardiff v Coventry op het programma.

Het was op papier een groepsreis van acht man, in de praktijk waren het vrijwel volledig gescheiden groepen. Sommigen van de andere groep namen na afloop niet eens de moeite om Han even de hand te schudden, terwijl ze hem waarschijnlijk nooit meer zouden zien. Tot op de dag van vandaag kan ik dat niet begrijpen, maar misschien dramatiseer ik het nu te veel.

's Avonds in Bristol verbaasde ik mij nog een keer. Han had voor twee dagen eten meegenomen. Een deel van zijn brood had hij ingevroren meegenomen zodat het, eenmaal ontdooid, nog vers zou zijn. Geëmigreerd, maar nog steeds een gierige Hollander. Gezellig was het wel, buiten met z'n vieren eten aan zo'n tuintafelbankje.

In het volgende deel het verhaal over Ninian Park en wat foto's.

Citaat van: TeeZee op apr 18, 2008, 14:13:57

Citaat van: TeeZee op apr 17, 2008, 21:06:38
Ik vraag me serieus af hoe Joost deze enorme haasttrip heeft ervaren.

Hint hint.

Als ik in Londen zit kan ik niet reageren, tevens werkt de 'toon ongelezen berichten' knop niet helemaal naar behoren.

Enfin, ik vond het geweldig! Cambridge was een vreselijk eind rijden, toen. Maar verlegen als ik was durfde ik niet op te merken dat ik het vervelend vond dat we zo laat waren. Tegenwoordig is dat wel anders gelukkig, kan me ontzettend ergeren als ik niet ruim op tijd op mijn plaats zit. Mijn herinnering bestaat vooral uit fragmenten. De rondrit door Cambridge, de 1-1 door Gus, de 2-1 en de hel op de snelweg terug. 

Citaat van: TeeZee op apr 21, 2008, 18:48:19
...We kwamen ruim op tijd aan en de groep splitste zich weer: een deel ging het rondje doen en vroeg naar binnen, het andere deel ging de pub in om vlak voor kick-off met de meute naar London Road te wandelen. Ieder z'n eigen ritueel....

Ik moet je corrigeren. Ik mag inderdaad graag een pub bezoeken rond wedstrijden maar in Peterborough ben ik met Erkaa en Han naar het stadscentrum gelopen en daar enkele boekwinkels bezocht. In Peterborough destijds geen pub van binnen gezien.

Citaat van: Groundhopping on the moon op apr 21, 2008, 23:20:37Ik moet je corrigeren. Ik mag inderdaad graag een pub bezoeken rond wedstrijden maar in Peterborough ben ik met Erkaa en Han naar het stadscentrum gelopen en daar enkele boekwinkels bezocht. In Peterborough destijds geen pub van binnen gezien.

I stand corrected. Ik was daar niet bij zoals gezegd. Vervang pub door boekwinkel en het klopt allemaal weer.

Citaat van: Ici c est Paris op apr 22, 2008, 01:49:51
Over mijn First Time: Die moet dus nog komen. Ik heb altijd gedacht dat dat Newcastle zou worden. Vind het een mooie club met een fantastisch stadion. Is dit een beetje aan te raden of sla ik de plank helemaal mis?

Ik ben nog nooit in het stadion van Newcastle geweest, maar het lijkt mij wel een indrukwekkend stadion. Maar misschien dat het lid Rokerman een andere mening heeft.

Zoals beloofd, de foto's. Ik vind het zelf eerlijk gezegd ook leuk om terug te zien, London Road vind ik toch wel een heel mooi stadion. Vooral de staantribunes achter de goal zijn best indrukwekkend (ok, rationeel gezien is het vooral beton).

Citaat van: TeeZee op apr 22, 2008, 08:41:58
Zoals beloofd, de foto's. Ik vind het zelf eerlijk gezegd ook leuk om terug te zien, London Road vind ik toch wel een heel mooi stadion. Vooral de staantribunes achter de goal zijn best indrukwekkend (ok, rationeel gezien is het vooral beton).

Beton is een prachtig bouwmateriaal maar wordt door de groundhoppersenclave vaak in een negatief daglicht gezet. Belangrijker is dan ook wat er met het bouwmateriaal gedaan wordt.

De volgende ochtend werd ik wakker in Bristol. Het water kwam met bakken uit de hemel, maar dat weerhield me er niet van om naar buiten te gaan en foto's te nemen van de nabij gelegen Severn Bridge. Ik had heerlijk geslapen en nog steeds vind ik de Travelodge Bristol Severn Bridge één van de beste hotels waar ik ooit sliep.

De andere heren werden een uurtje of wat later wakker en op het gemakje werd de reis ingezet naar Cardiff. We zouden de auto op een strategische plek neerzetten om snel weg te komen na de wedstrijd. De tunnel moest namelijk op tijd gehaald worden. Uiteindelijk werd een plekje gevonden in een zeg maar nog al volkse buurt en liepen we naar het stadion.

Han greep een steward bij z'n nekvel en vroeg of we naar binnen mochten om wat foto's te nemen. Dit was geen probleem, we kregen zelfs een rondleiding. We liepen niet alleen langs alle tribunes, maar zagen ook de spelerstunnel van binnen en Han sloot zichzelf op in de speciale hooligangevangenis. Over dat laatste gesproken, Ninian Park heeft een eigen politieruimte en een kleine gevangenis. De supporters van Cardiff staan niet bekend als lievertjes, dus de beveiliging is om die reden blijkbaar hoog.

Het was genieten van Ninian Park en ik schoot tientallen foto's. Veel terracing en zelfs een grote paddock maakten dit in mijn ogen een prachtig stadion. Qua voetbal was het dat weekend niet veel, maar dat werd meer dan goed gemaakt door de stadions en de gezelligheid. Leuk detail was ook het hek tussen het uit- en thuisvak: de bovenkant was ingesmeerd met niet-drogende verf.

Na de uitgebreide rondleiding liepen we nog even naar het centrum van Cardiff om het Millennium Stadium te zien en omdat Han een zaklantaarn wilde kopen (? Mijn herinnering is ook hier niet helemaal adequaat vrees ik). Cardiff is een van de leukere Britse steden vind ik en het was geen straf om er weer eens te lopen. Han ging af en toe een winkel binnen om schaamteloos shirtbadges te fotograferen voor zijn collectie en probeerde de jeugd Cardiff Castle te laten bezoeken onder het mom van cultuur. Naast het Millennium Stadium stond de poort open naar het aangrenzende oude Arms Park, waar Heerenveen ooit een Europa Cupwedstrijd speelde (intertoto?).

Na dit intermezzo liep het al aardig richting kick-off en liepen we terug. Onderweg bleef Han speuren naar supporters, want misschien hadden ze wel een shirt aan met een clubembleem dat hij nog niet had. Het was hilarisch om te zien hoe hij mensen aanspraak en ze in opperste verbazing achterliet na het nemen van een foto. Één jongetje werd zelfs even bang van hem.

Over de wedstrijd kunnen we kort zijn, dat was niet veel soeps. Het werd weer 0-0. Daarmee zag Groundhopping on the Moon in drie dagen drie wedstrijden, maar geen doelpunten. De sfeer was redelijk. Op onze tribune werd wat gezongen, maar de away support van Coventry was teleurstellend.

Voor het eerst (en het laatst door mij) werd het laatste fluitsignaal niet afgewacht. Vijf minuten voor tijd verlieten we het stadion om voor de drukte weg te zijn. Dat lukte overigens zonder problemen. De terugreis verliep met een goed gevoel en Han bezorgde Groundhopping on the Moon de slappe lach door een verhaal te vertellen over buitenaardse wezens die in een wedstrijd van Millwall terecht kwamen.

Foto's volgen nog.

London Road lijkt me nog een keer geweldig om naartoe te gaan. Peterborough is één van mijn soft-spots in Engeland. Heb ze 2x tijdens een uitwedstrijd mogen aanschouwen.

Citaat van: TeeZee op apr 22, 2008, 09:16:44
De andere heren werden een uurtje of wat later wakker en op het gemakje werd de reis ingezet naar Cardiff. We zouden de auto op een strategische plek neerzetten om snel weg te komen na de wedstrijd. De tunnel moest namelijk op tijd gehaald worden. Uiteindelijk werd een plekje gevonden in een zeg maar nog al volkse buurt en liepen we naar het stadion.

Ik moet je weer corrigeren; we gingen met de boot (SeaFrance). Ik vraag me af in hoeverre de verhalen kloppen waar ik niet bij was.

Een vreselijke misser, het niet eens drie jaar lang kunnen onthouden dat het de boot was (ik kan me zelfs niets meer van die overtocht herinneren.)

Citaat van: Groundhopping on the MoonIk vraag me af in hoeverre de verhalen kloppen waar ik niet bij was.

Als je nog meer feitelijke onjuistheden ziet hoor ik het graag.

Cardiff City heeft voor het eerst sinds 1927 de FA Cupfinale gehaald. In 1927 zag het er zo uit:

En daarmee is dit topic voor wat betreft mijn bijdrages ten einde gekomen.

Citaat van: TeeZee op apr 24, 2008, 17:39:05
Een vreselijke misser, het niet eens drie jaar lang kunnen onthouden dat het de boot was (ik kan me zelfs niets meer van die overtocht herinneren.)

Ik kan me nog wel herinneren dat het erg laat werd en dat bij jouw na de overtocht vrij snel het licht uitging.

http://home.planet.nl/~halbe107/Ninian.htm (http://home.planet.nl/~halbe107/Ninian.htm)
Dit heb ik er destijds over geschreven.

Ik kan me eigenlijk niks meer herinneren van de terugreis. Nou ja, op 1 ding na: we vonden na 2 dagen de 700 euro kostende bril terug van Han bij het bushokje in Zoetermeer. Die was hij op de heenweg daar verloren, iets waar hij pas op Hazeldonk achterkwam. Hij was daarvan de hele reis een beetje van slag. Eigenlijk wel heel bizar dat die bril daar het hele weekend is blijven liggen.

Tottenham Hotspur – Aston Villa (5-1)
White Hart Lane, 1 mei 2005


"Zo mooi wordt het nooit meer. Als die allereerste keer.
Want na die allereerste keer, smaakt het alleen nog maar naar meer.
Maar nooit meer naar die eerste keer. Die allereerste keer."

-Harrie Jekkers-


Het had mijn tweede bezoek aan Engeland kunnen zijn, ware het niet dat ik op jonge leeftijd een aanbod de oversteek te maken afsloeg. Kinderen schijnen vreemde associaties te hebben bij enge land, is mij later eens verteld, wellicht door een psycholoog van de koude grond.

De krijtrotsen van Dover zorgden voor een statig, veelbelovend onthaal. Het begin van een vierdaagse trip die voelt als een eeuwigheid geleden. Ik was een jochie van vijftien. Het was een kwestie van ondergaan, aan de hand van mijn ouders; indrukken op doen. Op weg naar het Engelse voetbal, dat mij aan de buis kluisterde. Via het beeldscherm had ik –om niet verklaarbare redenen- de meeste sympathie opgebouwd voor Portsmouth. Dat bleek een lastig verhaal, dus werd het Spurs. Kon mij het schelen. Ik liet de uitwedstrijd van Heerenveen tegen Feyenoord, op dezelfde dag, er zelfs voor schieten. Dat bleek een zwaar offer: Heerenveen boekte de enige zege uit de clubhistorie in De Kuip.

Gewapend met een ANWB-kaart van Engeland togen we na een hotelovernachting in Maidstone richting Londen. Het hotelpersoneel adviseerde ons de trein. Wij namen de auto. Het was de weg zoeken in Amsterdam met de kaart van Europa op schoot, kort samengevat. Zonder enig idee welke afslag te moeten nemen doolden we over de ringweg rondom Londen, die we voor mijn gevoel twee keer rond zijn gereden. Ten einde raad bleek stoppen bij een benzinestation de juiste optie. Anderhalf uur voor de aftrap, die we naar mijn overtuiging nooit zouden gaan halen, stuurde een pompbediende ons met gedetailleerde kaart én uitleg op weg naar White Hart Lane, dat verrassend dichtbij bleek.

(http://i523.photobucket.com/albums/w352/Hielke_album/voetbalkaarten/VoetbalkaartSpurs2.jpg)

Het krioelde al van de voetbalsupporters, in de shabby buurt rond het stadion van Tottenham Hotspur. De fanatieke maar tegelijkertijd ontspannen voetbalsfeer viel mij op. Een Spurs-fan op leeftijd ontfermde zich over het jeugdige bezoek uit Nederland en wist direct te vertellen (zonder dat ik het verstond) dat het er in wedstrijden tegen Arsenal heel anders aan toe gaat. De wens daar ooit bij te zijn leeft nog steeds.

Even later perste ik me, met toepasselijke sjaal, door een van de ingangen van het fraaie stadion. Tribunes bovenop het veld, een grasmat als een biljartlaken en zeer luidruchtige toeschouwers. Het was, in mijn beleving althans, honderd procent Engels voetbal. Het team van Martin Jol veegde Aston Villa met 5-1 van de mat, wat de prima sfeer direct verklaart. Het feit dat het zeer goed gevulde bezoekersvak minstens zoveel lawaai produceerde, bij een kansloze achterstand, maakte indruk.

Het zal moeten blijken of die allereerste keer de mooiste was. Maar besmettelijk, dat was het zeker.

Jij bent van 1990? Wow. Dan schrijf jij erg volwassen.

1990, dat was ik.

Ik meen wel dat Hielke inderdaad niet veel ouder is, en daar heb ik me toen ook al over verbaasd.

Citaat van: TeeZee op jan 03, 2009, 22:39:46
Jij bent van 1990? Wow. Dan schrijf jij erg volwassen.

Niet overdrijven hoor. 1989.

Ik ben trouwens wel blij dat ik door mijn ouders ben meegenomen naar het Engelse voetbal. In het vervolg kan ik altijd zeggen dat het hun schuld is.

Toen ik op 3 maart 2000 mijn zestiende verjaardag vierde mocht ik kiezen uit twee cadeaus. Of mijn ouders betaalde mee aan een scooter of ik mocht een wedstrijd uit de Engelse Premier League uitzoeken en een lang weekend met mijn vader naar Londen. Keuze was snel gemaakt. Via internet en een reportage uit de VI (die stelde dat kaarten voor Arsenal en Chelsea vrij moeilijk te krijgen waren) viel mijn oog op de wedstrijd Spurs-Aston Villa. Ook zag ik wedstrijden van Leyton Orient en QPR als mogelijkheid maar daar stak mijn vader, die iets minder romantisch is over Engels voetbal, een stokje voor. En zo hing mijn vader een paar weken voor de match aan de telefoon, met een creditcard in de hand, met de Ticket Purchase Line van de Spurs. We zaten voor 28 pond per kaartje op de lange zijde in block E. De kaarten stonden op naam van Remersmr. Of ze waren een beetje dom bij de Spurs of mijn vader kan geen Engels want mijn achternaam is toch echt Riemersma, maar goed dit terzijde.
(http://i370.photobucket.com/albums/oo148/Dzjanzjel/spurs-aston.jpg)

Op 14 april vloog ik voor het eerst het Kanaal over vanuit Rotterdam naar Londen Heathrow. Vanuit de lucht vlogen we over Stamford Bridge en het (mij inmiddels zeer geliefde) Griffin Park van Brentford met die mooie reclameuiting op het dak van de tribune. We hadden een hotel in Kensington en de eerste dag stond in het teken van sightseeing. Trafalguar Square, Buckingham Palace, ik vond het wel grappig maar ik kwam er niet voor. Ik heb mijn vader wel 15 keer gevraagd wanneer we naar Highbury of Wembley zouden gaan. Dat zou een dag later zijn.

Op 15 april stonden we s morgens heel vroeg op en reden naar Wembley waar we een rondleiding kregen en ik met de FA Cup op de foto mocht op het bordes. Rond 12.30 verplaatsten we ons naar een buitenwijk van Londen genaamd Tottenham. Het begon te kriebelen. Na een intens lange wandeling van Seven Sisters kwamen we aan bij White Hart Lane. Duizenden fans liepen rond het stadion en ik kreeg het, ondanks het slechte weer, steeds warmer. Mijn debuut in de Engelse Premier League stond op het punt van beginnen!

De wedstrijd begon met een minuut stilte om 3.06p.m. ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het Hillsbrough drama dat exact 11 jaar daarvoor op 15/04/1989 had plaatsgevonden. Ik had en heb nog nooit z'on indrukwekkende minuut stilte meegemaakt! Van de wedstrijd zelf kan ik me niet zoveel herinneren maar wel dat het doelpuntrijk en spannend was met Aston Villa als terechte winnaar, 2-4. Een wereldgoal van de toenmalige linksback (naam?) staat mij wel nog op het netvlies.

Na de wedstrijd nog een shirtje gekocht in de over-over-overvolle fanshop naast het stadion. Op zaterdagavond tijdens BBC's Match of the Day de wedstrijd teruggekeken en op zondag moe, maar zeer voldaan teruggekeerd naar Rotterdam.

Gelukkig heb ik de goede keuze gemaakt toen mijn ouders mij lieten kiezen voor het cadeau. Ik ga voortaan wel op de fiets!

Leuk hoor! Ik zou het ook wel weten als ik tussen een scooter en reisje naar Engeland zou moeten kiezen. :)
Wel een vreemde kick off trouwens, om 3.06 pm. Hoe was je uitzicht over het veld, aangezien er 'restricted view' op je kaartje staat?

Citaat van: Batflyer op jan 04, 2009, 15:40:12
Wel een vreemde kick off trouwens, om 3.06 pm...

Dat zal wel verband hebben met de gebeurtenissen destijds op Hillsborough...