Hoofdmenu

Hoe het was

Gestart door TeeZee, apr 28, 2008, 09:26:41

Vorige topic - Volgende topic

voetbalfan en 3 gasten bekijken dit topic.

Koning Kriel

Ik had vooraf overigens geen hoge verwachtingen van Celtic. De wedstrijd zelf was gewoon een bevestiging van mijn vermoedens.

syntric

Citaat van: Semper Fidelis op mrt 10, 2020, 15:29:45
BMG staat bij mij ook hoog op het lijstje grote tegenvallers. St Pauli doet het daar ook goed. Hunebed heeft wel een goed punt met de verwachtingen die je hebt.

De gemiddelde groundhopper weet ondertussen al lang dat de ervaringen bij al die zgn fantastische topclubs bijna altijd tegenvalt :-). Heb een keer de fameuze Liverpool spionkop gezien, ben nog aan het wachten tot die een keer los gaan.
Groundhopper for life :-)

AthleticHolanda

Citaat van: AthleticHolanda op jan 08, 2020, 22:19:20
Extremadura. Deze aparte naam trok eind jaren '90 mijn interesse en is sindsdien altijd blijven hangen. Destijds speelde de club twee seizoenen in de Primera waarna ze al snel weer afgleden naar regionaal niveau en uiteindelijk failliet gingen. Pas veel later kwam ik erachter dat Extremadura de naam van een van de autonome regio's is en dat de club uit Almendralejo komt. Niet heel vreemd omdat het misschien wel de minst bekende regio is, ruwweg bestaande uit het niemandsland tussen Portugal en Madrid.
De club werd weer opnieuw opgericht en vond recentelijk weer de weg omhoog, vorig seizoen reikte de club voor het eerst sinds de heroprichting weer tot de Segunda om zich vervolgens knap te handhaven. Omdat een verblijf op dit niveau best uitzonderlijk is voor de kleine club was vond ik het hoog tijd voor een bezoek.

Extremadura is best lastig te bereiken omdat het vrij afgelegen ligt. Een vlucht moet via Portugal, Madrid of Sevilla en dan nog is het uren reizen naar de streek. Met de aankondiging van Sevilla-Athletic op vrijdag was de keuze makkelijk en werd een vlucht naar Sevilla geboekt. Extremadura-Alcorcón stond immers in hetzelfde weekend gepland zodat ik zowel Athletic als Extremadura zou kunnen zien, beter zou het niet worden.

...

De volgende ochtend stond tenslotte de reis naar Extremadura op het programma. Helaas niet naar Almendralejo, wel naar de streek. De Spaanse bond besloot Extremadura-Alcorcón eveneens op vrijdagavond te plaatsen waardoor een bezoek aldaar er niet meer in zou zitten. Nu had ik me er echter al dermate op verheugd om eindelijk deze streek eens te bezoeken, dat ik mijn plannen niet meer wilde wijzigen en gelukkig bleken er genoeg alternatieven. Het weekend was in ieder geval alvast goed begonnen.

Vroeg op de zaterdagochtend stond ik klaar voor de stadsbus naar het busstation van Sevilla, om vanaf daar richting Extremadura te vertrekken. Almendralejo is eigenlijk maar een kleine plaats, met ruim 30.000 inwoners voor Spaanse begrippen zelfs bijzonder klein. Ik heb er dan ook veel bewondering voor dat ze zich wisten te handhaven in de Segunda, laat staan dat ze zelfs ooit twee seizoenen in de Primera speelden.
Er is slechts één andere club uit Extremadura die ooit in de Primera speelde. Dat zijn niet de clubs uit de twee grootste steden Badajoz en Cáceres, maar de club uit de hoofdstad van de regio, namelijk Mérida, de bestemming voor deze twee dagen.

Gezien het geringe inwoneraantal (ongeveer 59.000) dat ver onder dat van Badajoz (150.000) en Cáceres (95.000) ligt mag het best bijzonder genoemd worden dat Mérida de hoofdstad is. Toch valt dat cultuur-historisch gezien te rechtvaardigen.
Mérida, oftewel Emerita Augusta, was één van de belangrijkste steden in het zuiden van het Romeinse Rijk. In het straatbeeld is dit overal terug te zien, in tegenstelling tot andere Spaanse steden waar Moorse overblijfselen vaak de boventoon voeren. De stad is een soort openluchtmuseum en bijna het gehele centrum staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Veel openbaar vervoer van en naar Extremadura is er niet. Er rijden per dag enkele regionale bussen die in elk plaatsje van naam stoppen. Gelukkig rijdt het nationale Alsa één keer per dag van Sevilla naar Santander, een rit van ruim twaalf uur. De tweede stop op deze rit is Mérida en voor mij deze ochtend de snelste manier om mijn bestemming te bereiken.
Na de enige tussenstop in Zafra, waar het kleine stadion van het vergane CF Díter, acht seizoenen Segunda B, werd gepasseerd, reed de bus op tijd Mérida binnen.

Mérida ligt aan de brede rivier Guadaina die het gehele oude centrum van o.a. het busstation scheidt. Voor het oversteken van de rivier zijn er twee mogelijkheden. De bijna 800 meter lange oude Romeinse brug die alleen voor voetgangers toegankelijk is, of een brug voor al het verkeer ontworpen door Calatrava. Deze werd het waarna ik na het middaguur mijn hotel bereikte. In deze regio die één van de minst toeristische van Spanje is, sprak uiteraard niemand Engels en de receptionist was alvast aan een vervroegde siësta begonnen. Desondanks verliep het inchecken vlot en ging ik vlug door om de Romeinse monumenten te gaan bewonderen.


Omdat het een relatief kleine stad is ligt werkelijk alles op loopafstand. Daarnaast zijn ze in Mérida zo vriendelijk om één entreeticket voor elk monument te verkopen, met flinke korting op een los ticket per monument, waardoor eveneens rijen aan de kassa kunnen worden vermeden. Rijen stonden er deze middag in januari overigens nauwelijks, ondanks dat de lucht helblauw en de temperatuur zeer aangenaam was.
Naast elkaar en pal naast het stadion liggen het amfitheater en het indrukwekkende gewone theater. Vanaf beide tribunes zijn de lichtmasten van het stadion te zien, dat maar één juiste naam kan dragen, het 'Estadio Romano'.


De trots van Mérida gaat tegenwoordig door het leven als Mérida AD (Asociación Deportiva), tot 2013 betrof het Mérida UD (Unión Deportiva) en daarvoor was het CP Mérida (Club Polideportivo). Redenen zijn faillisementen en doorstarts, maar  AD, UD of CP, feitelijk is de club hetzelfde gebleven en zijn er geen scheidingen geweest zoals in bijvoorbeeld Salamanca of Jérez. Het hoogtepunt uit de clubgeschiedenis betrof de twee seizoenen in de Primera, eind jaren '90, onder de naam CP. Daarna ging het echter snel bergafwaarts en sinds 2000 speelt de club op het derde niveau of lager. Na vier seizoenen in de Segunda B zakte de club, maar werden ze vorig seizoen meteen kampioen om dit seizoen weer in de Segunda B te spelen. In deze competitie spelen grote clubs als Real Murcia, Recreativo Huelva en Córdoba, alsmede een dorspclub als Villarrubia waar nog geen tienduizend mensen wonen, minder dan in de stadions van bovengenoemde clubs passen.

Het is een vreemde competitie waarin Mérida alweer onder de streep staat. Deze avond kwam koploper Cartagena op bezoek. De bezoekers moesten daar zo'n 650 kilometer enkel voor overbruggen, meer dan een handjevol uitfans op de hoofdtribune was dan ook niet meegekomen.
Het Estadio Romano trok in een ver verleden al eens mijn aandacht en is sindsdien nooit uit mijn gedachten verdwenen. De onoverdekte korte zijdes zijn hoger dan de overdekte lange zijdes en karakteriseren het stadion daarmee op een unieke manier.


Een klein uur voor de aftrap was alles nog donker en even vroeg ik me zelfs af of ik me vergist had in de tijd (half 9 zaterdagavond is namelijk een onregulier tijdstip voor voetbal op het derde niveau of lager) of dat het stadion zou zijn afgekeurd. Een week eerder speelde Mérida namelijk in de Copa tegen La Nucia, maar werd deze wedstrijd in de rust gestaakt omdat men bang was dat de lichtmast zou omwaaien vanwege een storm. Het geeft meteen weer in welke staat het stadion verkeert.
Van dat alles bleek niets waar, de kassa's waren gewoon geopend en er zaten zelfs al mensen binnen, in het donker... Met miniem licht ging ik alvast op verkenning uit en aan de lange zijde in de hoek vond ik een vak dat alle kenmerken had van een uitvak zoals wij dat kennen. Afgeschermd met hekken, alleen staanplaatsen en veel stickers en graffiti. De teksten waren echter pro-Mérida, zo kwam de vriendschap van de ultras met die van Benfica naar voren en werd me wel duidelijk dat Badajoz de gehate rivaal is, enkel op de tribune was het 'puta Badajoz' door de club weg geverfd, verder was er in de gangen, op de deuren, vuilnisbakken etc. geen plekje onbenut gelaten om de haat aan de buurman kenbaar te maken.


Leuk. Ook nog ultras dus, alles was namelijk te vers om uit een ver verleden te stammen, en de club speelt al bijna twintig jaar niet meer op niveau, dus veel zou dat ook niet uit moeten maken.
De korte zijdes bleven vandaag dicht en een groep van zo'n honderd fanatiekelingen nam inderdaad plaats in het 'uitvak', inclusief vlaggen, bandieri's en megafoon juichten ze hun lokale helden toe. Uiteraard was het niveau van de wedstrijd bedroevend en dus ging ik een rondje maken. Tot mijn grote vreugde ontdekte ik een open poort en kon ik een korte zijde betreden. Stewards waren nauwelijks aanwezig en niet veel later stond ik bovenop de hoge korte zijde met het hele stadion onder me, waarschijnlijk nu al letterlijk en figuurlijk mijn vinckhoogtepunt in 2020, wát een gaaf authentiek stadion is dit toch, tribunes kort op het veld, geen poespas, ver weg van de glamour en commercie van de Primera, voetbal zoals het bedoeld is.


De luide aanmoedigingen van Legiones Sur, Ultras Mérida ten spijt mocht het ook vandaag niet zo zijn. De thuisploeg streed dapper voor elke meter en kreeg zelfs enkele kansen, maar in werkelijk de allerlaatste seconde van de wedstrijd scoorden de bezoekers het enige en winnende doelpunt. Aftrappen was zelfs niet meer nodig en dit leidde tot verhitte toestanden op de tribune, enkele ultras betraden het veld maar werden door de spelers tot bedaren gebracht.
Een tumultueus einde van een prachtige dag met veel nieuwe indrukken. Mijn eerste kennismaking met deze kleine maar hele bijzondere stad, waarvan ik nog niet de helft gezien had. Gelukkig restte ook de volgende dag nog wat tijd om nu het donker in te struinen richting hotel.


Groundos

Leuk verslag! Grappig ook dat die twee clubs uit Extremadura een soortgelijke geschiedenis kennen. Allebei eind jaren 90 actief in de primera division, later afgezakt en eind jaren 00 / begin jaren 10 een doorstart gemaakt onder een andere naam

AthleticHolanda

Thanks Groundos.

Een van de leuke dingen aan onze hobby vind ik persoonlijk dat je nog al eens op plaatsen komt waar je anders nooit zou komen, plaatsen waar geen toerist (graag) naartoe zal reizen en waar eigenlijk ook geen reden is om naar toe te gaan. Behalve voetbal dan natuurlijk.
Op deze plaatsen leer je vaak wel de echte cultuur van een regio kennen. Zo vind ik Barcelona bijvoorbeeld een prachtige stad en raad ik iedereen aan deze eens te bezoeken, maar de echte Catalaanse cultuur vind je natuurlijk niet op de Ramblas.

Toen ik deze trip plande had ik allerlei scenario's in mijn hoofd. Zo probeer ik bij elk bezoek aan Andalusië de oudste club van Spanje te bezoeken, maar ook deze keer paste een bezoek aan Recre helaas niet in het programma. Ook Xerez en Cádiz moesten wederom pas op de plaats maken. Sterker nog, er was maar één echte optie mogelijk om op zondag nog een wedstrijd te bezoeken. Vanwege het gebrekkige openbaar vervoer (en dan ook nog op zondag) in de regio en het feit dat de amateurs nog winterstop hadden was alleen Don Benito een optie.


Don Benito dus. Ik moest diep graven toen ik deze naam tegen kwam, maar vanwege mijn bovengemiddelde interesse in het Spaanse voetbal ging er uiteindelijk gelukkig wel een belletje rinkelen. Parate kennis was het niet en dat was niet zo vreemd. Een diepere blik leerde me dat de club pas bezig is aan haar vijfde seizoen in de Segunda B sinds 1929 en dus in dezelfde competitie speelt als o.a. Mérida. Vorig jaar wist de club zich voor de eerste keer ooit in deze competitie te handhaven en momenteel staan ze wederom keurig in de middenmoot. Zo mag gerust geconcludeerd worden dat de club bezig is aan haar meest succesvolle periode in haar geschiedenis.

Don Benito ligt zo'n 50 kilometer oostelijk van Mérida en trapt thuis zondags om 12.00 uur af. Daar waar in Nederland elk half uur, of toch minstens elk uur, een trein vertrekt op elk station, is dat in Extremadura anders. Op zondag vertrekt er drie keer per dag een trein in Badajoz die het Spaanse niemandsland doorkruist en eindigt in Alcazar de San Juan, een stadje ergens tussen Madrid en Albacete.
De eerste trein van de dag vertrok om 7.50 in Mérida en arriveerde zo'n half uur later in Don Benito. Zo had ik in alle vroegte al mijn bestemming bereikt. Uiteraard was de vijfde grootste stad van Extremadura, nog voor Almendralejo, nog in een diepe slaap. Buiten schoonmakers die de straten in het centrum schoon spoten leek de stad uitgestorven. Na een rondje om het stadion en de kathedraal besloot ik maar te gaan genieten van de ochtendzon, en was ik opgelucht toen de eerste bar opende en ik kon gaan ontbijten.


Langzaam naderde het tijdstip van aftrappen en met elke minuut die verstreek stroomden de straten rondom het stadion voller met mensen. Enigszins verbaasd over de grote toestroom van mensen was ik wel. Doorgaans trekken dit soort clubs niet meer dan een handjevol toeschouwers en ook tegenstander UCAM spreekt niet bepaald tot de verbeelding.
UCAM is de universiteitsclub uit Murcia en buiten dat ze in het oude stadion van Real Murcia spelen is er weinig interessants over ze te melden. De club geniet vooral bekendheid dankzij haar succesvolle basketbaltak die op het hoogste niveau in Spanje speelt en vorig seizoen nog deelnam aan de Champions League. De voetbalsupporters uit Murcia gaan echter naar Real of CAP Ciudad.

Een kleine 600 kilometer mochten de bezoekers overbruggen voor deze wedstrijd en uitsupporters waren dan ook niet aanwezig. Toch had dat geen invloed op het toeschouwersaantal dat me toch wel verbaasde in positieve zin. Het leek zelfs drukker dan een dag eerder in Mérida. Het stadion beschikt over twee tribunes waarvan de grote hoofdtribune nagenoeg vol zat en de tribune daar tegenover eveneens goed gevuld was. Ik kocht een kaart voor de kleinste tribune maar gelukkig werd de vrijheid geboden om te staan waar je wilde zodat ik voor een fijne plek in de zon achter het doel kon kiezen.


Een klein groepje supporters in een hoek op de hoofdtribune zorgde voor 'sfeer' met o.a. een trommel, trompet en andere fanfare instrumenten. De bezoekers waren echter niet onder de indruk want binnen een kwartier had Javier Moreno al twee keer het net gevonden.
Buiten de fanfare berustte het thuispubliek in het feit dat deze wedstrijd niet gewonnen zou worden, werd er vooral bijgepraat en werden er nog meer zonnebloempitten gegeten. Don Benito kwam halverwege de tweede helft nog wel terug in de wedstrijd maar na een alles of niets poging van de thuisploeg counterden de bezoekers in de blessuretijd naar de definitieve beslissing.

Net zoals de meeste toeschouwers zocht ik vervolgens een bar op om heerlijk in de zon met lekkere hapjes siësta te houden, alvorens de tweede trein van de dag, nu terug naar Mérida, zou vertrekken.
In Mérida deed ik deel twee van de sightseeing en zag ik onder andere de restanten van het 25 meter hoge aquaduct Los Milagros, genoot ik van de vele klapperende ooievaars die hier overwinteren en bezocht ik met nog steeds hetzelfde entreeticket het Moorse alcazaba, de kathedraal en mengde ik me in de drukte op het centrale plein voordat ik ging slapen. De volgende dag stond in het teken van de terugreis die bestond uit de langzame bus naar het prachtige Sevilla, enkele uren chillen aan de oevers van de Guadalquivir alvorens terug te vliegen naar de kou en de regen.

De toeristen die Extremadura bezoeken zullen toch vooral naar Mérida trekken. Don Benito daarentegen heeft zich feilloos genesteld in een rijtje met o.a. Östersund, Tetovo, Caldas, Ferizaj, Motril, Koprivnica, Amurrio, Daugavpils en zo verder... op naar de volgende.



Bier und Bratwurst

Prachtig verslag wederom!!
Het ene stadion is het andere niet!

Hugo

Citaat van: Bier und Bratwurst op mrt 21, 2020, 19:19:56
Prachtig verslag wederom!!

Inderdaad mooi verslag. Ik wil wel mijn beklag doen dat we zo lang hebben moeten wachten. Hopelijk komt het verslag over het weekend Kroatië wat sneller.

FCT1980

Heel mooi verslag. Als ik tijd had zou ik na de Coronacrisis zo een retourtje Merida boeken.
There are football grounds and football grounds. Then there is Villa Park!

wekke

Toffe verslagen!

AthleticHolanda

#5769
Dank jullie wel. Speciaal voor Hugo en met dank aan het coronavirus (ik heb tijd over) een stukje over het weekend Kroatië.

Buiten dat ik het Spaanse voetbal buitengewoon interessant vind geldt dat eveneens voor het voetbal op de Balkan. Ik lees wel eens dat voetbal en politiek gescheiden moet zijn, maar hier is dat onmogelijk, voetbal ís politiek, voetbal is zoveel meer dan alleen een bal die rolt, het is waar de mensen voor staan, hun etniciteit, hun religie, wat niet eigenlijk?
Vijf jaar geleden kreeg ik een privé rondleiding door het museum van Rode Ster in Belgrado. Ik was de enige bezoeker en de medewerker sprak perfect Engels, waardoor ik aan de hand van foto's, vaantjes en allerlei andere memorabilia niet alleen uitgebreid door de historie van Rode Ster wandelde, maar tevens door die van het gehele voetbal in voormalig Joegoslavië. De anekdotes wakkerden mijn interesse alleen maar verder aan en sindsdien probeer ik vanaf de zijkant de ontwikkelingen op de Balkan zo goed en kwaad als het gaat te volgen.

Tot 1992 vormde Joegoslavië één land met één voetbalcompetitie. Grootmachten in deze competitie waren vooral Rode Ster, Partizan, Hajduk Split en Dinamo Zagreb, gevolgd door Vojvodina, de clubs uit Sarajevo en Velez Mostar.
Buiten Dinamo en Hajduk speelden de andere Kroatische clubs nauwelijks een rol van betekenis, al waren Rijeka (29 seizoenen), NK Zagreb (18) en Osijek (13) wel geregeld vertegenwoordigd op het hoogste niveau.
Na het uiteenvallen van Joegoslavië werd alles opgesplitst en logischerwijs kwam dat de kwaliteit van het voetbal niet bepaald ten goede. De vijf grootste hierboven genoemde clubs waren nu op elkaar aangewezen, maar met het recentelijk wegvallen van NK Zagreb (dat momenteel op het vierde niveau speelt), zijn de clubs met groot draagvlak enkel nog Dinamo in het noorden, Rijeka in het westen, Hajduk in het zuiden en Osijek in het oosten.

Deze trip zou draaien om Osijek, in Nederland bij de meeste vast nog bekend doordat ze tweeënhalf jaar geleden PSV uitschakelden in de voorronde van de Europa League en daarmee hun grootste Europese succes boekten.
Dat is allemaal leuk en aardig, maar in Osijek wordt momenteel een nieuw modern stadion gebouwd. Rijeka zou daarmee de eerste in Kroatië worden maar zij spelen inmiddels al jaren in een 'tijdelijk' stadion. In Osijek lijkt het allemaal vlotter te gaan en de intentie is om in 2020 te verhuizen. Om maar het zekere voor het onzekere te nemen wilde ik dit seizoen erg graag het oude 'Gradski vrt' nog bezoeken. Veruit de meest interessante wedstrijden zijn natuurlijk die tegen Dinamo en Hajduk. In Hugo vond ik een medestander en zo geschiedde.

Osijek ligt ruwweg tussen Zagreb en Belgrado en heeft geen internationaal vliegveld. Omdat in Kroatië de speeldag altijd wordt verspreid over vrijdag, zaterdag en zondag was vrijdag vliegen naar Zagreb een reëele optie. Des temeer omdat buiten Osijek de andere vier clubs, die dit weekend thuis zouden spelen, in of nabij Zagreb liggen. Maar wat als Osijek op vrijdag zou spelen?
Op de Balkan worden speeldagen pas laat bekend gemaakt maar een gok was niet nodig. Hugo kwam namelijk met het briljante idee om naar Banja Luka te vliegen. Deze plaats ligt in de Republika Srpska op Bosnisch grondgebied en vanuit hier zouden zowel Zagreb en Osijek op vrijdag gehaald kunnen worden.

De Kroatische bond besloot om Lokomotiva op vrijdag te zetten en zo landden we in Banja Luka om koers naar Zagreb te zetten. De lokale verhuurder van onze auto stond netjes klaar en niet veel later stonden we in grensplaatsje Gradiska te wachten om de grens met Kroatië over te steken.
Alles verliep soepel en enkele stempels verder zaten we op de nagenoeg lege snelweg naar Zagreb. Omdat Hugo zo ijverig was, of ik te lui, had Hugo al het voorwerk geregeld en was mijn taak om op lokatie eens moeite te doen. Mijn eerste taak was eten regelen bij een wegrestaurant en met mijn bord cevapi kon het weekend eigenlijk al niet meer stuk voordat het begonnen was.

Een gevolg van het voorwerk aan Hugo laten was wel dat ik nu twee nachten in een Oostblok-flat op de twintigste verdieping moest doorbrengen. De intentie was om eerst deze flat te vinden en in te checken alvorens naar Lokomotiva te gaan. Het vinden van de flat, zo ongeveer de hoogste van Zagreb, was het probleem niet, maar bij Zagreb kwamen we wel wat verkeer tegen en het verorberen van de cevapi nam ook wat tijd in beslag, waardoor we besloten om direct naar het stadion in het centrum van Zagreb te rijden. Gelukkig liep de communicatie met de verhuurder perfect en was dat allemaal geen probleem.

Stadion Kranjčevićeva was sinds 1946 de thuisbasis van NK Zagreb. Deze club was de enige die de hegemonie van Hajduk en vooral Dinamo wist te doorbreken door Kroatisch kampioen te worden in 2002, totdat het Rijeka in 2017 eveneens lukte. Daarnaast is het dus de Kroatische club die de vierde meeste seizoenen wist door te brengen op het hoogste Joegoslavische niveau, geen kleine vis dus.
In 2018 werd NK na 72 jaar echter uit haar stadion geschopt en momenteel ballen ze in de vierde divisie. Of het ooit nog goed komt met de tweede club van Zagreb is maar de vraag.

Maar we zouden Lokomotiva gaan zien. Deze club speelde sinds 1957 niet meer op het hoogste niveau, totdat het grote Dinamo de club onder haar hoede nam. Drie promoties in drie jaar bracht Lokomotiva van het vierde naar het hoogste niveau waar ze nog altijd spelen.
Lokomotiva stamt van origine uit de wijk Kajzerica waar ik tijdens een eerder bezoek een oefenwedstrijd van ze bezocht. Destijds werd er volop verbouwd maar het kleine terrein voldoet niet voor voetbal op het hoogste niveau. Logischerwijs speelde Lokomotiva aanvankelijk in het stadion van Dinamo maar de laatste jaren speelden ze al geregeld in Kranjčevićeva, zodoende kwam het verdwijnen van NK Zagreb beide clubs niet slecht uit.

Praktisch is Lokomotiva een B-team van Dinamo. Omdat B-teams niet in dezelfde divisie als een A-team mogen spelen hanteren de beide clubs sinds 2009 een soort constructie zoals we die in Nederland kennen als Feyenoord en Excelsior die jaren hadden.
In Nederland weten we dat de jong-teams nauwelijks supporters trekken en dat is in Kroatië niet anders. Dat het niet druk zou worden had ik zodoende wel verwacht. Bij gratis entree vonden zo'n driehonderd toeschouwers de weg naar het stadion, waaronder twaalf ultras uit Pula.

Vroeg in de avond bleek het lager geklasseerde Istra geen partij voor Lokomotiva. De talenten wonnen eenvoudig met 2-0 waardoor de ploeg uit Istrië in degradatienood blijft verkeren.
Wij vonden uiteindelijk onze Oostblok-flat, werden hartelijk ontvangen en de rest van de avond spendeerde ik met werken waarvan achteraf een deel nutteloos bleek, terwijl Hugo op tijd zijn bed opzocht want hij moest de volgende ochtend fit zijn.



AthleticHolanda

#5770
Toen ik de volgende ochtend wakker werd had Hugo al een rondje tussen de Oostblokflats gemaakt én zelfs al ontbijt geregeld. Het is een prima reisleider, die Hugo. Ons Oostblokappartement liet overigens aan niets te wensen over en het uitzicht over de stad was fantastisch.
Deze dag zouden we Inter Zapresic, een club uit een voorstadje van Zagreb, bezoeken. Zapresic kwam tijdens de winterstop in het nieuws. Zeljko Petrovic tekende namelijk als trainer en zijn eerste 'aankoop' was voormalig Nederlands jeugdinternational Damian van Bruggen, een opmerkelijke stap voor de bankzitter van VVV.

Voodat we naar Zapresic togen besloten we even langs te gaan bij het Maksimir stadion van Dinamo. Dankzij een doelpunt in blessuretijd van de 'knipoog-Kroaat' Vida zag ik hier in 2012 een wedstrijd tussen Dinamo en Sheriff Tiraspol. Toch was het leuk om het imposante stadion weer eens te bezoeken.
Daarnaast is de Balkan een hemel voor liefhebbers van (voetbal gerelateerde) graffiti. De muurschilderingen en liefdesuitingen overtreffen soms die van de meest gerenommeerde kunstenaars. Uiteraard kon ik rondom het stadion mijn ogen uitkijken en naar goed Oost-Europees gebruik waren de poorten gewoon open zodat we zonder problemen ook even binnen konden kijken.



Inter Zapresic is geen hoogvlieger maar speelt nu toch alweer voor het vijfde achtereenvolgende seizoen op het hoogste niveau. Iedereen is hier echter voor Dinamo en ondanks dat we ook hier een gratis kaartje in de hand kregen gedrukt voor de entreepoort, ontsteeg het toeschouwersaantal geen drie getallen.
De tegenstander is NK Varazdin, afkomstig uit het noorden van het land. De voorganger van Varazdin, Varteks, schakelde in een ver verleden ooit Heerenveen uit in Europees verband. Dat Varteks over een fanbase beschikt wist ik wel. Wat ik niet wist was dat deze fanbase niet dit Varazdin volgt dat op het hoogste niveau speelt, maar dat de fanatieke fans een nieuw Varteks hebben opgericht en daarmee op het derde niveau spelen. Zodoende was ik verwonderd dat het uitvak leeg bleef. Toch hadden de bezoekers zo'n vijftig supporters meegenomen die rustig op de hoofdtribune zaten, evenals ons, maar ons deden schrikken door uitbundig te juichen bij de doelpunten. Petrovic had het nog niet op de rails want de bezoekers boekten een belangrijke overwinning in de strijd tegen degradatie.
's Avonds volgde nog een rondje Zagreb alvorens ons op te maken voor het hoofddoel van deze trip, de rit naar Osijek.




AthleticHolanda

#5771
Met een middagaftrap in Osijek, verlieten we Zagreb in de ochtend voor de drie uur durende rit naar het oosten van het land. Nadat we buiten de periferie van Zagreb waren beland werden de snelwegen weer leger en konden we goed doorrijden. Bij het verlaten van de snelweg werden we bij de tolpoortjes opgewacht door de politie en tot stoppen gemaand.
Dat lag niet aan ons Bosnisch kenteken maar had te maken met de wedstrijd. Dinamo supporters werden namelijk stuk voor stuk onderschept zodat de auto's doorzocht konden worden. Het imago van 'BBB' is namelijk niet om over naar huis te schrijven. Toen ze echter door kregen dat we geen Kroaten zijn wisten ze niet zo goed raad met ons en toen we verklaarden vandaag voor Osijek te zijn mochten we zelfs zonder gedoe doorrijden. Dat we een pilon omver reden werd zelfs door de vingers gezien.

Bij het binnenrijden van Osijek werd door de graffiti's meteen duidelijk welke club hier speelt. Ons verblijf bevond zich midden in het kleine centrum tegenover de kathedraal. Dat had de reisleider weer prima geregeld, al zal hij ongetwijfeld balen dat het geen Oostblokflat met twintig verdiepingen betrof, maar die zijn er simpelweg niet in de provinciestad.
Osijek ligt aan de rivier Drava en na aankomst maakte ik een snel rondje door het centrum alvorens we vertrokken richting het stadion. Halverwege het stadion en het centrum staat een monument van een rode fiat die op een tank rijdt. Het staat symbool voor de Kroatische weerstand tegen de Serven en refereert aan een historisch moment in de geschiedenis van de stad.


Osijek behoort samen met Dinamo, Hajduk en Rijeka tot de clubs die nog nooit degradeerden sinds de vorming van de hoogste Kroatische afdeling in 1992. Toch zaten ze een paar keer op het randje, maar de laatste jaren gaat het weer bergopwaards. Vorig seizoen eindigde de club op een knappe derde plaats en ook dit seizoen spelen ze weer mee in de subtop.
Derby's vecht de club uit met buurman Cibalia uit Vinkovci maar zij spelen al jaren op lager niveau, waardoor de wedstrijden tegen Dinamo het hoogtepunt van het seizoen vormen. De ultra's van Kohorta verheugden zich dan ook enorm op deze wedstrijd en arriveerden allen gezamenlijk in corteo bij het stadion. De politie was in grote getale aanwezig en hield vakkundig de beide fangroepen uit elkaar, al konden ze niet voorkomen dat de verbale beledigingen over en weer werden gehoord, maar daar bleef het bij.

Na enkele bekers pivo betraden we het stadion waarvan de hoge westtribune nooit werd afgebouwd, al heb ik geen idee hoe deze eruit zou moeten komen zien. Na de pivo had ik honger gekregen maar zoals normaal op de Balkan werden er binnen alleen noten en dat soort spul verkocht. Dat smaakte overigens best goed en deed eveneens de honger stillen.
Dinamo had het uitvak uitverkocht en zoals verwacht hadden de bezoekers het betere van het spel. Ook in Kroatië is de VAR in werking en terwijl Dinamo al klaar stond voor een penalty, besloot de VAR de bal buiten de 16 meter te leggen waardoor Osijek de rust haalde met 0-0.


Na rust vierden de fameuze Bad Blue Boys met een spandoek over het hele uitvak dat ze alweer twintig jaar door het leven gaan als Dinamo. Daarvoor heette de club namelijk Croatia Zagreb tegen de zin van de fans. Kohorta reageerde met een spandoek en zo liep de spanning op de tribunes op.
Ondertussen gebeurde er ook meer op het veld. Dinamo moest met tien man verder na een rode kaart en tien minuten later benutte Osijek een penalty. Met negen man, een speler had geblesseerd het veld verlaten en de wissels waren op, probeerde Dinamo een punt te redden. Dat lukte niet en uit frustratie pakte een tweede speler van Dinamo rood waarna ze de wedstrijd met acht eindigden.

Het was een verhit middagje met goede afloop voor de thuisfans in het stadion Gradski vrt, oftewel Stadsparkstadion. Terwijl de supporters van Dinamo nog wat stoeltjes in brand zetten en werden opgesloten totdat alle Osijek supporters het stadion hadden verlaten, dronken wij er nog een alvorens eveneens weer richting centrum te trekken.
Na een laatste heerlijke Balkanmaaltijd in de stad zat deze trip er weer op en mochten we de volgende ochtend weer op weg naar Banja Luka. Hugo vinckte nog even één van de weinige snelwegen in Bosnië waarna ook voor hem de trip volledig geslaagd was. In Kroatië en Banja Luka was ik sowieso niet voor het laatst maar ook andere Balkanplaatsen beginnen meer en meer te trekken. Zo vertelde mijn buurvrouw in het vliegtuig onder andere over de witte stranden van Montenegro en het uitgaansleven in Banja Luka, en laat daar nou ook nog gevoetbald worden...





Cyclebob

Mooie verslagen, mannen! 
Kan niet wachten ook een keer die kant op te gaan
Laatst bezochte nieuwe grounds, Buitenland: 7/1/24: Castellón - Osasuna Pamplona 0-1. Binnenland: 28/1/24: RDM Rotterdam - Den Bommel 2 5-3 Futbology: Bob Vellinga

Bier und Bratwurst

Heerlijk verslag jongens!! Mooi tripje!!
Het ene stadion is het andere niet!

Koning Kriel

De titel van dit topic is nu wel echt pijnlijke realiteit, mooie verhalen lezen over hoe het ooit was.