Christmas Carol

Gestart door Han, dec 12, 2007, 17:34:53

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

Han

De Dickensiaanse mini-epoque dient zich aan. Dickens. Scrooge. Kersttafereel. Het décor van vervlogen Victoriaanse tijden. Kerstmis in Engeland, de hemel op aarde. Welcome to my Christmas Carol.

Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#1
Polygoondecade. Je zit in de cinema en er loopt een agent voor het een bioscoopdoek langs. Een beetje silhouetachtig ziet dat eruit. Bijna driedimensionaal ook. Het geeft diepte. Alsof die agent ervoor zorgt dat de biscoopzaal en de film extra diepte krijgen.




Op het scherm deint een mensenmassa in zwartwit. Zachtjes golvend; zwevend bijna. Perpetuum mobile of terracing. Je zit onder het balkon maar je hoort zelfs vanaf die plek de celluloidmachine snorren. Je bent compléét gefixeerd op het zachtjes deinende scherm maar tóch hoor je het monotone geratel.

Dan komt er een meneer in beeld die een taal spreekt die je niet spreekt. Je weet dan nog niet dat als je járen later opníeuw die beelden ziet die meneer eigenlijk een impersonatie was van Oxford English. Dat ie zeer geaffecteerd sprak. Eigenlijk blijkbaar declameerde.

"It is rethought that Welsh international rugby crowds are the most musical and passionate in the world. But by Jove I've never seen anything like this Liverpool crowd.

On the field here the gay and inventive ferocity they show is quite stunning.

The Duke of Wellington before the Waterloo War said of his own troops: I don't know what they do to the enemy, but by God, they frighten mé. And I am sure some of the players here of this match this afternoon must be feeling the same way."



Eigenlijk weet je niet precies wat die meneer zei maar je voelde wél ontzag. Dan zwaait de camera van die meneer langs de mensenzee. Golvend en deinend. Van voor naar achter van links naar rechts. Het bioscoopdoek beweegt mee. Je weet niet dat het een voorbode is.

Dan is het polygoonjournaal voorbij. De bioscoopbezoekers staan vrijwel allemaal tegelijkertijd op en je hoort het houten geklepper van terugspringende stoelzitjes. Zoals steentjes ritmisch vallen vallen ook de stoelzitjes. Audio-domino. Je weet niet dat het een voorbode is.

Je bent helemaal verbluft en nog steeds gefixeerd op het doek. Je weet niet eigenlijk wat je gezien hebt want je kan het eigenlijk niet vatten. Het is zo verpletterend indrukwekkend dat je eigenlijk niet eens weet hoe je het moet plaatsen. Volkomen verdoofd verlaat je als laatste de cinema en je loopt met gebogen hoofd naar huis. Het beeld mag namelijk niet van het netvlies vallen. Je weet niet dat het een voorbode is.

Je weet als kind één ding: 'goh, wat zou ik dát graag eens een keer meemaken'. Zo val je die avond ook in slaap. Met die gedachte. Je weet dan nog niet dat het een voorbode is.


Maandag 28 December 1992
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#2
Militaire dienstplicht. Dankzij mij kunnen jullie hier vrijelijk posten omdat ik mijn steentje als streeploze compulsieve militair én kanonnenvoer méér dan eens heb bijgedragen om het communistische geweld en de Marokkaaanse dreiging, tóen al, in te dammen. De rode- en moslimcohorten hadden geen schijn van kans. Het was zíj of ik en de keuze was snel gemaakt.

Met gevaar voor eigen leven heb ik als onbaatzuchtige exponent van de lichting 74-3 in de hoedanigheid van begaafd radiotelegrafist op eenzame posten in Eibergen en in Zuid-Duitsland de toendertijd vigerende Oost-Europese troepenbewegingen uitgeluisterd én ontmaskerd. Dódelijk trefzekere peilingen in geheime plotkamers.

Ik was een morse-virtuoos en het Russische alfabet op seinsleutels had geen geheimen voor mij. Ik kon het Bolsjewieke telegraaf-dialect drómen. Zonder mij hadden jullie nu gebukt onder het Cyrillische schrift én Lenin-dictatuur, gedwangdbuisd van de censuur, wedstrijdverslagjes van het internet mogen plukken en inzenden over Spartak Moscow vs Vörwarts Berlin vanuit een met prikkeldraad afgejurkte kolchoz of solchoz in Flevoland.

Het graafschap Derbyshire in Engeland is een enclavische Indiase deelstaat dat de souvereine status verkreeg na de Punjab-onlusten, toen ruilverkavelende maharadja's in gewapende twistgesprekken delen van India, Pakistan en Bangladesh voor zich opeisten. Het overzeese Derbyshire wist de klewangendans en paleisrevoltes te ontspringen en Derby werd uiteindelijk zonder noemenswaardig bloedvergieten uitgeroepen tot hoofdstad.



Tot op de dag van vandaag zijn de curry-invloeden in Derby zichtbaar en hoorbaar. Als tegenhanger van de heilige koe kreeg de ram in de overzeese provincie in Engeland de onaantastbare status. Wie Derby wil bezoeken dient te beschikken over een inreisvisum.  Fish & chipsbars staan er op de gourmetlijst van buitenlandse eetgelegenheden onder het hoofdstukje 'exotisch'. Als je in Derby inheems wil eten dan ga je namelijk naar een tandoori-restaurant.




Zonder tulband kom je de stadsgrens niet eens over. Ik wikkel op het parkeerterrein van het hotel een theedoek om mijn hoofd en stel de tomtom op het dashboard in op de coördinaten Calcutta.

Maandag 28 december 1992
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#3
Intermezzo. Op weg naar Colchester United vs Millwall wordt er in de aanloop naar de Dartford Tunnel een onheilsmare omgeroepen via BBC Radio. Layer Road is onbespeelbaar. Wat nu? Een dagtrip met Paul zonder Millwall is in die tijd nauwelijks denkbaar.  Fluks wordt de fixturelist uit het dashboardkastje gelepeld en gescand. 'Mogen we alsjeblieft naar Pride Park. Please?' Voor Paul is Derby onontgonnen gebied en met de verhuizing van de Baseball Ground naar Pride Park op een parkeerterrein is het toelatingsbeleid van de club afgescherpt. Het tulbandendecreet uit 1992 is niet langer van kracht in deze periferische geïndustrialiseerde zone aan de rand van Calcutta in de provincie.



Uitwedstrijden met Millwall zijn hallucinerende trips voor een gesjeesde communicatiestrateeg uit Zwolle en een afgestudeerd econoom die als gemeente-ambtenaar het Rotterdamse bedrijfsleven dagelijks opzadelt met ontroerend goede aanslagen. Het vulgaire gajes dat Millwall vergezelt tart beschrijvingen met als een van de hoogtepunten het propvolle uitvak op Vicarage Road. Het was alsof voor die gelegenheid louter drop-outs uit Bermondsey een kaartje hadden weten te bemachtigen. Uitsluitend wouzen. Mensen die op wachtlijsten stonden van welke instantie dan ook. Mental hospitals, de nor, tandartsensanering, bloedbank, bureau kredietregeling.

Dat riep dan beelden op van een ruimtescheepje dat tijdens haar eerste orbituitstapje de weg kwijt was en in de rust bij Watford op de penaltystip een noodlanding maakte. Dat je dan als extra-terrastrial bij het uitstappen verdwaasd naar het uitvak staart. Een surrealistisch tableau. Dan weet je genoeg als je van outer space komt en dan is het achteraf eigenlijk zo gek nog niet op Mars. Kom je daar terug van je uitstapje 'Wat ik nóu heb gezien zeg op aarde'.

Derby County-Manchester City. De een koopt programma-boekjes, de ander bewaart zijn ticket of koopt een speldje of een shawl; ik maak graag foto's van grounds en emblemen. Die routine is inmiddels genoegzaam bekend.



'Meneer, mag ik svp een foto maken van het embleem op uw shirt en wel nú? De City-supporter poseert trots en ik kiek. Ik zeg: 'Ho, dit is oude meuk. 'Look no further', hij trekt zijn jas uit, rolde zijn rechtermouw op en toonde een tattoo op zijn spekkige bovenarm. Foto.



Ik zeg: 'U heeft meen ik twee armen?'. En ja hoor, op de linkerbovenarm een ander oud logo met daarin een Lancashire Rose. Foto. Zegt zijn vrouw: 'show him your back'. Hij trekt zijn shirt uit. We weten inmiddels allemaal hoe ik de gemiddelde dikbuikige bloedgroepsupporter met bouwvakkersspleet in spijkerbroek karikatureer. Daar stond hij dan bloot op een vol parkeerterrein in Derby met zijn armen boven zijn hoofd om zijn BigMac vouwen uit zijn gerilde rug te strekken zodat ik op mijn knietjes een rimpelloze close-up kon fotograferen van het stadswapen van Manchester.

De man blijkt een wandelend prentenkabinet en ik vraag hem schoorvoetend naar zijn codicil. Hij kijkt mij wazig aan. Geheel tevreden breng ik mijn camera terug naar de auto. Pride Park stond erop en de rituele logodans zit erop. Fuck Layer Road.

Even Paul opzoeken in een etablissement, zo'n nieuwerwetse excuuspub die de troosteloosheid van pre-matchbacchanalen moet maskeren. Ik sta zowel als door een bolbliksem getroffen áls aan de grond genageld en ren als een hazewind terug naar de auto. Als ik ben teruggehold hangt ie er nog. Duidelijk en zichtbaar gedragen en nog nét vacuümgetrokken voordat de motten konden toeslaan. Geseald achter glas in een mahoniehouten kleinood aan de wand.



Maandag 28 December 1992
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#4
Er hangt een neveldekbed over Filbert Street in Leicester. De ground is gedekend met mist. De reputatie van het away end op Kenilworth Road is in één klap feitelijk op drijfzand gebaseerd. Een nevelige mythe welhaast. Net zo gefabriceerd in stand gehouden en gehyped als dat de sfeer die op Anfield Road geweldig zo zijn. Zorgvuldig gecultiveerd.




Na de aanblik van Filbert Street kunnen de achtertuintjes van het away end op Kenilworth Road vanaf heden met verve de vergelijking met Les Tuileries doorstaan. Opposite main stand op Filbert Street dient de achtermuur van de tribune als spouw voor de achterliggende huisjes. In Filbert Street zíjn namelijk geen tuintjes.




Als Millwall op bezoek komt op Filbert Street speelt het Leicester City compleet weg en gaat tóch met 3-0 onderuit. Gelukkig wordt er een speler van Millwall sfeerverhogend heen gezonden.

Leicester City vs Derby County. De dubbeldekker achter het doel hangt over de achterlijn. Ik zit dit keer niet in een cinema onder in de zaal maar op het balkon. Eerste rij. Ik leun behaaglijk achterover. Ik zie het doel onder mij niet. De tribune staat zó dicht op het veld en hangt zo voorover dat je het doel niet eens ziet. Je zweeft als het ware boven de doellat en je moet vooroverbuigen om het doel te kunnen zien.



Ditmaal is de film in kleur en de voorstelling duurt maar een half uur. Er spelen maar drie hoofspelers. Kitson 0-1, 0-2 en Willis 0-3. Roberts 1-3, 2-3, 3-3. Dolby Surround Sound in Leicester. Filbert Kakafonie. Ik leun voldaan achterover. Ik hoef niks meer te zien.
Er staat een poppenhuis in Derby.



Maandag 28 December 1992
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#5
Het is Paaszondag. 1993 Als ik mijn ogen uitwrijf blijft Preston Plumber Sir Tom Finney op het netvlies gebrand. De dag ervoor ontmoette ik hem on the pitch in mijn eigen theatre of dreams. Figurantenrol op het groene doek. Plumbers hebben namelijk het charisma van een celluloidicoon.

Uppermill ligt pakweg 450 kilometer vanaf London en dat is een kippeneind met het vooruitzicht om in de chicken run te gaan staan. Uppermill-Upton Park.



Reisgenoot is Jan. Jan is een boerenzoon met een gekoeld bestelwagentje. Het bestelgedeelte van het wagentje is gekoeld. Boerenzoon Jan verkoopt namelijk stierensperma. Hij jurkt met zijn autootje polders af op zoek naar potentiële afnemers. Zij autootje is afgeladen met kratjes met pipetjes stierensperma. Elk fokpipetje is voorzien van een sticker waarop de naam van de prijsschieters prijkt.

Elke stier is gecatalogiseerd in de sperma fixture list van Jan. Een klotenalbum als het ware. Wanneer ie z'n ballen heeft leeggeschoten en de ejaculatieklassificatie. Het staat er allemaal in. Ik droom ervan dat Jan bij een slipmanoeuvre in de polder zijn lading verliest of bij abrupt remmen de pipetjes in zijn nek krijgt.

Op de chicken run is het wachten op West Ham United vs Leicester City. De terracing loopt door tot onder de betonnen rand zodat je over de borstwering kan leunen en het gras kan ruiken. Rij een. Jan leunt over de borstwering. Halfway through the first half schiet een West Ham United-speler de bal met de snelheid van scud-raket over de zijlijn. Je kan die zijlijn bijkant aanraken als je ver genoeg voorover leunde over de borstwering. Op onderstaande foto zie je aan de overkant twee mannen in rood en geel. Daar stond Jan.



Jan is kansloos als de bal zijn hoofd treft. Er wordt een stier geveld en hij bonkt met zijn hoofd stijl achterover tegen het beton van de terracing. Een bull, geveld in de chicken run. De bezorgde speler kromt zich over de borstwering en vraagt: 'are you all right my son?'. Jan krabbelt op. Het spel gaat verder. 3-0.

Op Paasmaandag praat Jan in lettergrepen en wordt op het vliegtuig gezet. Jan praat raar. Kippenvel.




Na het incident zou Jan deureninhanger worden bij een deurenfabriek. Dat ie deuren ophing aan een lopende band die aan het fabrieksplafond was bevestigd. Dan haakte hij deuren aan haken die dan al zwevend hun weg vervolgden. Deurendomino. Vervolgens werden die deuren een afdeling verder onder druk wit gespoten. Spermadeuren.

Later werd Jan kokkelinlegger. Dat ie Zeeuwse kokkels inlegde in blikjes voor de export. Jan houdt zielsveel van Engels voetbal en eet altijd alleen in de kantine. Ze vinden Jan raar.


Maandag 28 December 1992.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#6
Het is Kerstmis in Engeland. 1992. Het land is dicht. Potdicht. Het land is een gesloten oester. De gecultiveerde parel die Bradford Hotel heet, geboekt en al, strategisch gelegen tussen de County Ground en de City Ground in Nottingham, blijft dicht. Acht lichtmasten huilen in de mist.

De eigenaar van het Bradford Hotel is tijdens de eerder aangehaalde Punjab-onlusten de Ganges-delta ontvlucht om aan de toorn der maharadja's te ontkomen en heeft als Verdonk-paria een bestaan gevonden in Nottingham. Robin Hood uit New Delhi. Na onze aankomst opent hij de deur. Een vrieswind overvalt ons en de man praat ijskristallen. De verwarming doet het niet 'want wij zijn de enige gasten'. Ongenode gasten. De reservering wordt gehandschoend weggewuifd.

Het is Kerstmis in Engeland. Vrijdag 25 December 1992. Potdicht. Mist. Het Forte Posthouse Hotel, ergens tussen Nottingham en Derby wordt ons nieuwe exile. Crime scene op het parkeerterrein. Bejaardenbussen. Rolstoeltractors. Er wordt ingecheckt. We schrijven ons in voor het kerstdiner. Kerstmis in Engeland. Net als in de film.

Geronto-carnaval in het Forte Posthouse. Tandeloze zoogdieren met feestmuts op. Roltongtoeters in de aanslag. Op het sein van de aanleunkapelmeester zetten de gasten hun muzikale dodenmars in. Do-re-mi-fa-sol-la-ti-dóód. Audi-domino. Engeland viert Kerstmis.

Een select gezelschap schijndoden uit Derbyshire viert in het Forte Posthouse haar Alzheimer-feestje. Bij het ontploffen van elke Christmas-cracker valt er een voormalige deureninhanger of kokkelinlegger min of meer dood neer. Ik vraag om codicils, maar het is te laat. Er wordt een lijk weggedragen tussen de tweede en derde gang met een tattoo van een ram op zijn enkel. Seizoenskaarthouder uit pakweg 1921. Er wordt mij vriendelijk verzocht níet te fotograferen. Het kerstbuffet is koud. De gasten ook. We blijven zo'n beetje als enige over in het zombietheater in zaal één. Rij een.



Het is Kerstmis in Engeland. Zaterdag 26 December 1992. Daar hoorden ze engelen zingen: 'Baggie, baggie, boing, boing!! Ik boing mee. Staan op The Hawthorns. West Bromwich Albion en Chester City treffen elkaar voor de derde maal in history. Derde divisie. James Alexander Gordon. West Bromwich Albion twó, Chester Cittyieie nil.




Maandag 28 December 1992.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#7



Het is bitterkoud op Ninian Park. Kerstperiode in Wales. De dress code schrijft T-shirts voor die de afstand navel tot broekriem niet mogen overbruggen. Schoeisel beperkt zich tot sandalen. Het leek mij een aardige suggestie om de wedstrijd te volgen vanuit de family stand omdat dat de grootste zaadtribune is. Het is geboren het Goddelijk Kind. Ik merk er op de family stand weinig van. Groffer dan grof is de overtreffende trap voor moraalridders die vaders én moeders op de family stand menen te moeten wijzen op het devote weekje tussen Kerst en Oud en Nieuw.



Gelukkig sneeuwt het nat en is de away end open terracing. Bovendient zwiept het horizontaal zodat de sleeze je zandstraalt. Welsh coating. De circa achthonderd man Blues warmt zich aan elkaar, zoals een kluit daklozen zich dichtdrommend warmt aan een heksenketel met erwtensoep van het leger des heils. Elkaar verdringend en schuilend om maar zo dicht mogelijk op elkaar te kunnen staan. Nog nooit namen achthonderd man zó weinig plek in. Terracing cohesion. 

Het open urinoir naast de family stand op Ninian Park is in de rust een kwartier lang een rariteitenkabinet. Vrij entree voor mutanten. Bevangen van de kou probeer ik te plassen. Naast mij schuift rapalje aan met het silhouet van een mastodont. Arctisch Cardiff deert hem niet. Hij heeft geen bloed. Het is bijna surrealistisch en erbarmelijk. De zuurgraad tart elke ph-waarde. Zowel van het beton als de mastodont. Een open pishok in Cardiff met natte sneeuw als plafond. Hij haalt een leverworst ter grootte van een elleboog uit zijn gulp en urineert. Rising damp. Hij verzucht: 'so this is what the Taylor report is about, huh?

Het is Kerstmis in Wales. Zo zag ik Ninian Park, een van de grounds 'I've visited on all four sides on a matchday :





Maandag 28 December 1992
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

#8



Maandag 28 december 1992.

The Baseball Ground. Poppentheater en spookhuis tegelijkertijd. The Baseball Ground is afkomstig uit een boek met bouwplaten. Groundorigami. De bouwplaat was eendimensionaal afgebeeld en gemarkeerd met streepjeslijnen op de vouwranden. Bij die streepjeslijnen moest je dan vouwen om hoeken te maken zodat het geheel driedimensionaal werd. The Baseball Ground is niet afkomstig van een tekentafel op een architectenbureau. Het is ambachtelijk. Handwerk. Bouwplaatdroom.



Aanvankelijk had The Baseball Ground terracing  and seats aan drie kanten. In 1969 werd bovenop de oostzijde van de ground een zittribune gebouwd. De achterkant van die oostzijde werd in de meest letterlijke zin over de gehele lengte gedeeld met de achterkant van een ijzersmederij. Je kon die oostzijde dus niet eens van achteren op. Je moest dus via de zijkanten de terracing op. Enfin, Die zittribune is er dus als het ware bovenop geperst en de onderkant van de betonning van die zittribune hing letterlijk boven het dak van die ijzersmederij, zo claustrofobisch was het daar.



Gelukkig kon je er je auto niet kwijt. Moss Side is een middenstanderswijk. Kenilworth Road is in feite een wide open space en bij Filbert Street kon je zelfs parkeren. Het is de mooiste approach ever. Tristesse optima forma. Desolaat. Alle cliché's kunnen uit de kast. Huisjesdomino. Cobbled streets. Kinkhoest. Donorbank.

De lower tier aan de oostzijde strekt zich uit over de gehele lange zijde en is verdeeld in vakken. Kooien. Artis in Derby. De terracing is een glijbaan want de steps are crumbling. Nauwelijks hoogteverschil. Ik ga strategisch ter hoogte van de middellijn staan. Elke deureninhanger en kokkelinlegger uit Derby wil die middag strategisch ter hoogte van de middellijn staan. Om drie minuten voor drie walst een mensengolf de kooi binnen. Afgesproken werk zo lijkt het. Ik voel geen terracing meer. Het deint en het golft en het zweeft. Van voor naar achter van links naar rechts. Ik ben nu zélf figurant op het filmdoek.



Het is een horror movie. Man, wat was ik bang. Chicken...run. Ik bid dat Derby County niet scoort. Derby County scoort. Het jongetje uit de bioscoopzaal tuimelt naar voren naar achter van links naar rechts. Perpetuum mobile of terracing. De film wordt werkelijkheid. Horror. Ik wil weg maar kan er niet uit. Crailoo in Derby. The Baseball Ground is een cacafonisch poppentheater en claustrofobisch spookhuis. Er zijn geen nooduitgangen. De stewards zijn er oevreuses. Zaterdag 28 december 1992. Derby County vs Portsmouth. The End. 4.45 pm. Op de aftiteling staat 2-4. Het doek valt.



Die avond zit ik achter de goal bij Aston Villa vs Arsenal. Tweede ring. Eerste rij. Ik zit weer op het balkon in een voetbalbioscoop. Er wordt een film vertoond. Er loopt een agent voor The Holte End langs. Een beetje silhouetachtig ziet dat eruit. Het geeft diepte. Alsof die agent ervoor zorgt dat The Holte End en Villa Park extra diepte krijgen.

Aan de overkant deint een mensenmassa. Zachtjes golvend; zwevend bijna. Perpetuum mobile of terracing. Je zit op het balkon. Eerste rij. Je bent compléét gefixeerd op het zachtjes deinende scherm. Je bent helemaal verbluft en gefixeerd op het doek. The Holte End. Wat zou ik dáár graag gestaan hebben...

Christmas Carol. Maandag 28 December 1992.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Han

Merry Christmas & A Happy New Year
Strangely Devoted or Mentally Disturbed