Going down at Portman Road

Gestart door Hielke, mei 07, 2009, 16:35:40

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Hielke

Ipswich Town - Coventry City
Portman Road, 3 mei 2009

Het stadion van Ipwich Town is een statige verschijning. De vier moderne lichtmasten vormen een blikvanger, te midden van de glooiende, bebouwde heuvels van Ipswich. De zondagmiddag is nog maar net aangebroken, maar rond het stadion heerst een roerige voetbalsfeer. Juist deze herkenbaarheid maakt een voetbalbezoek aan een onbekende plaats een mooie ervaring. De knetterende stem van de programmaboekjesverkoper, de glinsterende blik in de ogen van de kleine jochies in clubkleding, de in te kleine clubshirts gepropte bierbuiken, de vette frituurgeur. En niet te vergeten het onophoudelijke geroezemoes.

Twee zaken van plaatselijk wereldbelang vechten om voorrang tijdens het gesprek van de dag. Ten eerste de nieuwe start van Ipswich Town. De recentelijk aangetreden, vermogende voorzitter heeft zeer recentelijk zijn eerste verlossingsdaad verricht. Roy Keane werd aangesteld als manager. Na vele grijze jaren moet de trots van Ipwich terug naar de Premier League. Met de nadruk op moet. Maar er is meer aan de hand op deze laatste speeldag van het Championship. Twee weken eerder werd de verhitte derby van East Anglia afgewerkt op Portman Road. Ipswich - Norwich. Town tegen City. De 3-2 overwinning van de thuisclub duwde de aartsrivaal -die enkele jaren eerder nog in de Premier League uitkwam- de degradratiezone in. De vreugdekreet van destijds, 'They're going down, at Portman Road!', galmt nog steeds na. Op deze laatste speeldag kan het gehate Naa'rich alleen ontsnappen met een overwinning bij het reeds gedegradeerde Charlton Athletic.


Portman Road


Gezellige drukte rond het stadion

Bij binnenkomst ben ik onder de indruk van de entourage. Het prachtige stadion bestaat uit vier losse tribunes die het speelveld op een bijna benauwende manier omklemmen. Langzaam maar zeker stroomt het vol. Het wordt direct duidelijk dat voorzitters, trainers en spelers passanten zijn, maar supporters niet. Het grijze-haren-gehalte om mij heen is ongekend hoog. Veel kranige oude vrouwtjes beklimmen voor de ontelbaarste keer de tribune, op weg naar hun plek. Twee dames achter mij drinken gebroederlijk een bakje koffie. In een kunststof campingmok, de ene is rood, de ander wit. Automatisch daalt mijn blik naar beneden af. En jawel, onder de stoel prijkt een witte koffiekan.


'Welcome to Portman Road'


De prachtige Britannia stand

Verrassenderwijs is Portman Road met 27.000 bezoekers nagenoeg uitverkocht. En dat terwijl de wedstrijd tegen laagvlieger Coventry City nergens meer om gaat. Als Roy Keane het veld betreedt golft de hoop van de tribunes af. 'Keeeeeaaannooooo!'. De nieuwe manager kijkt op en klapt bescheiden. De wedstrijd komt traag op gang, maar kort na de aftrap stijgt er al gejuich op vanaf de tribunes. Het doet denken aan een beslissingswedstrijd, waarbij de radio goed nieuws meldt vanuit een ander stadion. Goed nieuws is het zeker. Een oerkreet galmt over Portman Road. Charlton - Norwich: 2-0. 'THE SCUM ARE GOING DOWN!'.

Mijn net iets te onwennige reactie op dit tafereel zet mijn buurman er toe aan een verkennend gesprek aan te knopen. Ik kom uit Nederland, antwoord ik. Dat blijkt de juiste snaar. 'Mühren,' zegt de man direct in onverstaanbaar Engels. 'The best Dutch player I've ever seen at Portman Road.' De man vertelt vervolgens verder, zonder dat ik hem een vraag hoef te stellen. Hij was er bij in 1981. AZ '67 - Ipswich Town. De trotse glimlach op zijn gezicht zegt alles. Het magische jaar 1981, toen onder Bobby Robson de Europa Cup werd gewonnen. Anno 2009 heeft Town ook een Nederlander in de gelederen. Pim Balkestein is basisklant in de verdediging, na afgelopen zomer sc Heerenveen te hebben verlaten zonder één enkel duel in het eerste elftal.





Halverwege de eerste helft staat het plotseling 2-0. Tot mijn verrassing voetbalt de thuisclub zeer aardig. Watervlug combinatiespel. Het van Barcelona gehuurde talent Geovanni Dos Santos speelt de houten klazen van het kick-and-rush hanterende Coventry City volkomen tureluurs. Het thuispubliek is uiterst gepassioneerd. Op een dood moment in de wedstrijd gooit een speler van Coventry er plotseling een dubbele schaar uit. Er is geen tegenstander in de buurt. Resultaat is een collectieve slappe lach. De arme ziel wordt de rest van de wedstrijd met een massaal 'Oooooohhhhhh' aangezet tot nog meer komedie-taferelen.

Na de rust speelt de wedstrijd zich niet meer af op Portman Road, maar op The Valley. Norwich wordt door Charlton naar de slachtbank geleid, tot hilariteit van de blauw-witten. Op de tribunes vinden vreugdedansjes en gebaren plaats. Mijn buurman geniet van al het leedvermaak, tot ergernis van zijn vrouw, die naast hem zit. 'She doesn't understand it,' fluistert hij, op zijn beurt vol onbegrip. 'But they are our fiercest rivals. We hate them.' De wedstrijd die zich voor ons neus voltrekt lijkt nergens meer naar. 'They are knitting, we say in Dutch,' zeg ik. Even later geeft een speler van Ipswich een onmogelijke pass. 'A hospital-ball,' zegt mijn buurman. Ik knik. 'That's also our defenition.'

Het is de 89e minuut. In Londen staat het 4-2. Het volumeniveau is nu gigantisch. 'They're going down in a minute. Doooown in a minute!' Vijftig seconden later telt het hele stadion af, van tien tot nul. 'THE SCUM ARE GOING DOWN!' Ik kijk naar links en zie dat mijn buurman zachtjes meemompelt. Heel voorzichtig. Zijn vrouw kijkt bewust de andere kant op. De volledig ingekakte wedstrijd eindigt nog bijna in 2-2, maar de late vrije trap van Coventry spat op de deklat uiteen. Na het laatste fluitsignaal blijven opvallend veel mensen in het stadion, een teken dat er nog iets staat te gebeuren. Tien minuten later is het dan zover. Op een ongekend ongeïnteresseerde en plichtmatige wijze sjokken de spelers van Ipswich een rondje langs de dolenthousiaste tribunes. Over herkenbaarheid gesproken. Op de tribune met het fanatieke thuispubliek zijn de nog steeds aanhoudende vreugdeuitingen er niet minder om. Ik stel mijn buurman nog één laatste vraag. 'You will miss them, I think?' Even is er een verbaasde blik. Maar dan toch. 'For sure we will.'


Clublegende Sir Bobby Robson, voor altijd aanwezig bij Ipswich Town

TeeZee

Daar gaan we weer. De container met complimentjes wordt wagenwijd opengezet. Die foto van het Robsonstandbeeld: mooie compositie. Je omschrijving van het contact met je buurman is helemaal raak. Dat komt dat het zo herkenbaar is, dat soort gesprekjes. Ik zou het zelf nooit zo goed onder woorden hebben kunnen brengen hoe dat in z'n werk gaat. Niettemin zijn voor mij dat soort vluchtige contacten met de locals juist een van de dingen die het afreizen naar een buitenlandse wedstrijd zo leuk maakt.

Hielke

Citaat van: TeeZee op mei 07, 2009, 21:11:27Die foto van het Robsonstandbeeld: mooie compositie.

Voor fotocomposities heb ik totaal geen oog, maar het werd me dit keer wel erg makkelijk gemaakt. Ik vind dat het standbeeld op een erg ongelukkige plek staat, met op de achtergrond een lelijke, rommelige bende. Vandaar dat ik hem van de zijkant nam. Dat is inderdaad verrassend goed uitgepakt.

Han

Ik kreeg bij een van de foto's een Goodison-erlebnis en vindt dat niet eens godslastering.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed