GroundhoppersNet

Groundhopping => Britse eilanden => Topic gestart door: HJanneman op mrt 17, 2009, 13:03:19

Titel: 'What the fucking hell was that?' Watford FC - Sheffield Wednesday FC 14-03-09
Bericht door: HJanneman op mrt 17, 2009, 13:03:19
'What the fucking hell was that?' Watford FC - Sheffield Wednesday FC 2-2 , 14-03-09

Mijn vader, een vriend van me, zijn vader en ik hebben als jaarlijks uitje een voetbalwedstrijd bezoeken in het buitenland.
Vorig jaar bezochten we op die manier Standard de Liege - Sint-Truiden.
Nu zou de reis naar het beloofde voetballand, Engeland, gaan.
In combinatie met veel vermaak buiten de wedstrijd om kwamen we al gauw uit bij het daarvoor zeer voor de hand liggende Londen als bestemming.
Maarja, dit is Engeland, dus als je dan de grootste stad uitzoekt om een voetbalwedstrijd te gaan kijken houd je haast een complete competitie aan keuzemogelijkheden over.
De eerste selectieronde ging soepel, maar naarmate de stadions en clubs meer aan de eisen gingen voldoen, werd het lastiger en lastiger.
Het stadion moest zonder je fantasie daarbij te hoeven gebruiken een echt stadion zijn, in een wijk liggen, de club moest redelijk bekend zijn, het moest een historisch stadion zijn, niet zo'n nieuwe die we in Nederland ook allemaal al hebben en de kaarten moesten betaalbaar zijn.
Fulham had ik al eens bezocht, en door die laatste categorie kom je dan automatisch uit bij de clubs in The Championship.
De competitie net onder de grote Premier League waar veel ex-Premier League clubs spelen die stadions hebben waar meer dan de helft van onze eredivisieclubs u tegen zeggen, die door de degradatie geen Premier League-prijzen meer hanteren.
Hierdoor bleven Watford, Crystal Palace en QPR in de race.
Uiteindelijk hadden we met Crystal Palace de minste 'klik'.
QPR en Watford was ons eigenlijk om het even.
Watford vond ik persoonlijk altijd een erg leuke club toen ik ze wekelijks in actie kon zien bij Match Of The Day, want ze hadden een heel leuk stadion en sympathiek logo en QPR is de club met het meest ingekapselde stadion, qua ligging kan het eigenlijk niet beter.
Een mailtje over de oude stand van Vicarage Road zou uitkomst bieden.
De oude main stand van Vicarage Road zou namelijk afgelopen zomer al met de grond gelijk gemaakt zijn, maar ik zag op recente foto's dat hij er nog stond.
Mijn vraag was dan ook heel toepasselijk of de tribune er in maart nog zou staan(want zonder die tribune aan de lange zijde zou QPR direct onze voorkeur genieten).
Helaas wel, mailde de stadiummanager me terug.
Toen ik daarop antwoorde dat ik dat juist geweldig vond als liefhebber van oude stadions, en dat we onze reis naar London aan het plannen waren om juist zo'n tribune mee te maken vond hij dat zo leuk dat hij ons vroeg om op tijd naar het stadion te komen, zodat hij ons een tour kon geven door het stadion.
Dat was ongekend sympathiek, hier zouden we dus naartoe gaan.

Twee van onze reisgenoten zijn niet meer de jongsten, dus zouden we de goedkoopste mogelijkheid vanaf Bremen, die om 7 uur 's morgens vertrok, vervangen door de maar iets duurdere optie vanaf Amsterdam, 3 uur later(dus 3 uur zuivere en broodnodige slaaptijd extra, want Bremen of Schiphol maakt voor iemand uit Groningen weinig verschil qua reistijd).
Voor 77 euro zouden we heen en terug vliegen(ongeveer anderhalf uur vliegtijd bij elkaar).
Om 10 uur 's morgens vertrokken we, om ook op dat tijdstip ongeveer aan te komen.
We hadden enkel handbagage mee, dus konden zo doorlopen, op zoek naar een bank die geen vastelandspinpassen discrimineert en op naar de trein, want hoewel die duurder is dan de coaches, is het met de trein ruim een uur sneller naar Watford, en ivm de tour was dat toch wel belangrijk.
En aangezien we er bij het eindstation van de coaches, Victoria station, nog niet waren, zou het ook maar enkele ponden schelen.
De treinreis verliep erg soepel, want het ov in Engeland is dan duur, maar voor die prijs ook erg goed geregeld.
Positieve hieraan is ook weer dat je de prijzen van de NS ineens niet meer zo duur vindt bij thuiskomst.
Kwart voor 11 de trein gepakt, precies om kwart over 12 waren we in Watford(wat zo ideaal is aan de underground van London is dat iedere lijn zijn eigen perron heeft, waardoor je iedere trein kan nemen die aankomt, simpeler kan eigenlijk niet, in New York en Amsterdam bijv. moet je goed opletten welke lijn er langs rijdt).
De routebeschijving van de footballgroundguide was simpel en toen we in het centrum aankwamen liepen er vervolgens ook generaties geel-rood-zwart en blauw-wit richting het stadion(het was nog erg vroeg om naar binnen te gaan, maar bij de eet en-drink gelegenheden rondom het stadion en onder de tribunes in het stadion was het al erg druk, dit kwam mede omdat Man United-Liverpool overal op grote schermen te volgen was).
Voor ons was het echter zaak om zo vroeg mogelijk bij de ticketoffice te komen, omdat ik daar zou vragen naar de tickets en de stadiummanager, maar niet voordat we zo'n lekker ruikende cheeseburger met bacon buiten het stadion zouden verorberen(gek dat die broodjes, speciaal voorgepakt er voor gemaakt, zo droog smaken).
Het zou een aantal minuten duren, en iedere keer als je een man in pak aan zag komen lopen dacht je dat het hem was, maar daar was ie dan(als het gratis is heb je als Nederlander ineens wel geduld).
We zouden er al gauw achterkomen waarom we even hebben moeten wachten, de vriendelijke stadionmanager is namelijk een chaotisch manusje van alles.
Nadat hij ons namelijk had gevraagd wat we als eerste wilden zien, 'the old stand, sir', antwoorde hij al met: 'you're hopeless'(hij kon blijkbaar niet begrijpen wat wij er mooi aan vonden) en liepen we richting Occupation street, toen een man in rolstoel moeite had om de heuvel op te komen, duwde de statiummanager hem eigenhandig omhoog, omdat we toch die kant op gingen, en ondertussen had hij nog vlot korte gesprekjes met voorbijgangers, met de rolstoel in zijn handen en ons aan zijn zijde.
Zo zou het eigenlijk de hele rondleiding door gaan, maar waar veel mannen er van beschuldigd worden niet meer dan één ding tegelijk te kunnen was dit juist zijn kwaliteit, want ik heb geen moment het idee gehad dat ie voor ons geen aandacht had, ik kan me hem dan ook niet rustig in de tuin een boek lezend voorstellen, of hij moet ondertussen aan het bellen zijn met zijn schoonmoeder(wat een druktemakertje).
Maar behalve dat het grappig was om hem (proberen) te volgen, liet hij ons alles van het stadion zien, en vertelde hij er leuke dingen bij.
Behalve de kleedkamers en een hospitality ruimte voor de medewerkers is er weinig meer in gebruik op de hoofdtribune.
De tijd terug in de reis begon direct, want het voor een groot gedeelte uit hout en uit betonrot bestaande bouwwerk rook letterlijk naar vervlogen, muffe, tijden zoals je die ook wel eens in een archief of bibliotheek ruikt(dit gebouw was dan ook net een archief op zichzelf).
De tribune zelf bestond uit verkleurde plastic stoeltjes, maar vooral nog uit houten zitjes, waar van sommige het zitgedeelte al verwijderd was(door de leuningen lijkt het van een afstand alsof er nog niets aan gebeurd is).
Het werd ons vooral aan de achterzijde waar veel lekkage is geweest goed duidelijk dat deze stand bijna niet te renoveren is, zoveel betonrot en roest bij elkaar had ik nog niet eerder in een stadion gezien.
Het is dan eigenlijk ook moeilijk voor te stellen dat het hele circus van de Premier League met 's werelds meest verwende profs hier twee jaar geleden nog neerstreek.
De overkant, de inmiddels ook al verouderde(volgens onze begeleider) stand, was een tijdreis naar nu, zo ongeveer dan, want de stadiummanager had hele andere plannen.
Het vip-wedstrijdpakket was uitverkocht, dus zaten de restaurants(inclusief de Sir Elton John-hall waar o.a. twee outfits die hij droeg tijdens concerten in dit stadion met nog veel meer foto's van hem te zien zijn)vol met belangrijke zakenlui uit de omgeving.
Dit was een leuke tribune(met het Frans aandoende golfdak) wat van alles is voorzien, en zeker ideaal voor de rijkere mensen die van leder onder de bips houden tijdens de anderhalf uur durende onderbreking van de bubbels en snabbels in de coulissen van het stadion.
De fanatieke zijde van Watford, de Rookery stand heeft inmiddels op twee niveau's voorzieningen(wedkantoortjes, eet&drinkgelegenheden) en deze voorzieningen zijn wat richting veld verplaatst, zodat de hal veel breder is geworden(ruimte was erg belangrijk volgens de stadionmanager).
Zonder ruimte voor parkeergelegenheden en doordeweekse activiteiten, zoals een casino/discotheek, etc. maak je veel minder omzet dan de andere nieuwe stadions die er allerlei nevenactiviteiten in plaatsen.
De Rookery stand is ook de stand waar de grootste werkzaamheden bezig zijn, maar dat heeft weinig met voetbal te maken, want achter de tribune wordt woongelegenheid gecreëerd voor de oudere inwoners van Watford.

Het was inmiddels bijna een uur voor de wedstrijd, wij hadden meer gezien dan we hadden kunnen verwachten, en de man moest weer aan het werk.
Onder de indruk van al dat moois voelde de wedstrijd aan als een toetje, terwijl het toch echt het hoofdmenu zou zijn, en uiteindelijk werd dat het gelukkig ook.
Als voorafje volgden we(met de nieuw aangekochte Watford-sjaal om)samen met de andere fans, de wedstrijd van Man United tegen Liverpool onder de tribunes.
Leuk om te zien was dat iedereen schold tegen Man United en blij was met het resultaat(1-4 voor Liverpool).
Is MK Dons wel de meest gehate club van Engeland?

We waren zo vroeg opgestaan dat het voor ons lichaam aanvoelde als het begin van de avond, tijd voor de eerste pint dus.
Daarna naar onze stoeltjes, omdat de rijen aangegeven waren met letters ipv nummers was het nog even afwachten waar we ongeveer zouden zitten.
Bij FF dacht ik wel dat we niet al te hoog zouden zitten, maar dat we op rij 3, precies tussen goal en cornervlag en recht tegenover het uitvak zouden zitten was een mooie meevaller.
Zolang als Man United-Liverpool aan de gang was bleef de muziek uit.
Daarna volgden er geen leuke Engelse stadionnummers waar ik op had gehoopt, maar werd het een soort Amerikaanse show, iets wat in Amerika leuk is, maar waar ik nu niet op gehoopt had(de spelers werden onder een rare tune welkom geheten met een Amerikaans overdreven, please welcome the gooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooolden boys!, ipv The 'Ornets).
De Mascotte was bovendien ook vreemd, ik vroeg de stadionmanager al waarom 'the deer' in het logo verwerkt was, maar hij moest passen.
De man die de mascotte had bedacht moest dat waarschijnlijk ook, want er liep geen eland rond, maar een bij(uiteraard in de clubkleuren, maar toch had ik gehoopt op een eland).
Gelukkig deden de Uiltjes aan de overkant hier niet aan mee en zorgden zij voor een typische Engelse pre-match sfeer, sommigen geheel in blote pens(van onze afstand niet te onderscheiden van een mannelijke Zeeleeuw), inclusief zakdoekje leggen voor grote groepen met een megadoek met het logo van The Owls er op.
Vooral de man met de pens bleef de complete wedstrijd zijn buren uitdagen, schitterend.
Aan de man rechts van ons had hij leuke tegenstand gehad, want hij was één brok agressie, maar buiten hem en nog enkele anderen om ons heen zaten de meeste fanatiekelingen een stuk hoger en meer in het midden van onze stand.
De rest deed gelukkig wel mee met de liedjes.
Maar na 6 liedjes na het beginsignaal van de wedstrijd leek het repetoir op, en ze waren niet van plan om ook maar één liedje twee keer te zingen, dus zaktte de sfeer van de thuiszijde wat in.
Dit voorbeeld werd gelukkig door het imposante uitvak(1800 man was meegereisd vanuit Sheffield e.o.)niet gevolgd, zij bleven de hele eerste helft zingen, en hadden daar ook alle reden toe, want de ploeg kwam op voorsprong.
Sheffield Wednesday was namelijk de technisch spelende ploeg die 'the passing game' hanteerde, waar Watford veel meer de mouwen opstroopte en wat meer kick and rush leek te spelen.
Watford was gek genoeg dan ook de ploeg die het meest op de helft van de tegenstander stond, alleen creëerden ze niets.
Wednesday creëerde daarentegen enkel dreiging, uit scherpe counters.
Eigenlijk leek de counter van de 1-0 ook enkel wat dreiging te veroorzaken toen een makkelijk houdbare voorzet van de zijkant vertrok, recht in de handen van de keeper, die niet onder druk stond van een tegenstander.
Alleen leek het alsof de keeper zijn handschoenen met vaseline had ingesmeerd, want de bal gliptte erg lullig door zijn handen, om bij de 2e paal in leeg doel ingeknikt te kunnen worden door een tegenstander die daar blijkbaar rekening mee had gehouden.
Dan denk je dat je de grootste blunder van de wedstrijd hebt gehad, maar het kan erger, want aan de overkant vonden ze het misschien sneu wat hun collega-defensie gebeurde, want een gemakkelijk verwerkbare bal in de blessuretijd van de eerste helft belandde tussen een verdediger van the owls en de keeper, voortbestemd om door één van beide veilig weggeramd te worden, of om rustig een medespeler in te spelen, want er was zelfs weinig dreiging van jagende aanvallers, maar de verdediger schoot de bal met een mooie curve in de verre hoek van het lege doel, want de keeper had zijn doel verlaten om de bal de andere kant op te schieten, maar kwam net te laat.
Deze actie werd niet alleen getracteerd met gejuich van het thuispubliek, maar vooral het lied: 'What the fucking hell was that?' maaktte veel indruk, geweldig, wat een massale diss.
De wedstrijd was weer gelijkgetrokken, zowel in stand als in hoeveelheid blunders.
In de rust gingen we op jach naar the famous chicken balti pie, helaas was die op, dus gingen we voor de beef-variant.
Ik was alleen vorkjes vergeten, dus ik wilde terug gaan voor vorkjes, maar omdat we andere mensen behendig hun pie zonder vork zagen opeten dachten wij dat ook wel zonder vork te kunnen.
Mijn handen zagen er uit alsof ik als 2jarige net mijn fruithapje van olvarit eigenhandig had opgepeuzeld.
Gelukkig hadden we wel servetten.
Na dit bijna 15 minuten durende gevecht met mijn pie was het tijd voor de 2e helft.
Door de gelijkmaker kwam het tot dat moment tamme, en er compleet uitgezongen, thuispubliek tot leven en begon de ploeg zowaar weer aan te moedigen, maar weer hield het op na hetzelfde repetoire, zo ongeveer.
De uiltjes waren bovendien overdonderd van al die onkunde vlak voor hun ogen zo vlak voor rust, dus die produceerden ook weinig decibellen meer.

Gelukkig zorgde het wedstrijdverloop ervoor dat het thuispubliek de rol van de uiltjes in de eerste helft zouden overnemen, want door een mooie diagonaal ingekopte goal van Watford werd het publiek zowaar uitzinnig.
Waar kwam dat ineens vandaan?
Watford kreeg zowaar veel kansen, maar maaktte het uiteraard niet af, of werd, zoals 5 minuten voor tijd, als doorgebroken speler afgestopt door een tegenstander, die daarvoor niet de verdiende rode prent gepresenteerd kreeg(het publiek was het daarmee oneens door net zoals de Romeinen vroeger in het Colosseum 'off, off, off' te scanderen, ipv 'kill, kill, kill' bij de Romeinen), waardoor de spanning te snijden was.
Watford deed het de laatste weken namelijk erg goed.
Na een zwaar begin van de competitie kruipen ze omhoog richting de middenmoot, mede door de uitstekende vorm van de laatste weken(5 zeges uit 6 wedstrijd), zouden ze hier vandaag een positief vervolg aan kunnen geven?
Het publiek leek er vooraf veel vertrouwen in te hebben door massal op te dagen(want het zat, behalve op de oude main stand waar alleen nog journalisten en enkele bobo's plaats konden nemen, goed vol).
De scheidsrechter maaktte het er echter niet gemakkelijker op door er 6 minuten blessuretijd bij te trekken, in ieder geval.
Tijdens die blessuretijd bleef Watford zowaar voetballen, waar je bij een voorsprong van 1 doelpunt verschil vaak iedere bal uit het stadion probeert te rammen, wat tot kansen leidde, maar die gingen er niet in.
Sheffield zette in de 5e minuut van de blessuretijd nog één keer aan, en kwam voor het eerst in de blessuretijd in het 16metergebied(het zou toch niet?), de bal werd in eerste instantie door de verdediger voor de voeten van de aanvaller weggetikt, maar diezelfde aanvaller kon de bal vervolgens op de achterlijn binnenhouden, terwijl de verdediger op de grond lag zocht hij hem weer op om over zijn been te vallen: niets aan de hand, zo beeldde de scheids uit met zijn handen.
Maar de grensrechter begon spastisch met zij vlaggetje te zwaaien, waarna de scheidsrechter op zijn beslissing terugkwam: penalty.
Als je denkt dat je het ergste in de eerste helft al gehad hebt kom je 65(15+50) minuten later bedrogen uit.
Jeffers, ex-Arsenal, schoot de bal goed in, waardoor het uitvak ontploftte.
Nog één aanval van Watford, maar dat liep nergens op uit, en zo kwam er na 98 minuten voetbal een einde aan deze meeslepende thriller.

De wedstrijd was sfeervol, maar dat kwam geheel door het wedstrijdverloop, want buiten al die bijzondere gebeurtenissen om was het thuispubliek erg tam.
Er werd wel continue gescholden door solisten, maar echte liederen waren er weinig te horen.
We hebben dan ook erg veel geluk gehad met de wedstrijd, die voor de neutrale toeschouwer natuurlijk niet beter had kunnen eindigen, want wat een emoties kwamen er vrij.
De uitslag was bovendien terecht, maar op zo'n manier wens je het niemand toe, dit was een heel zure manier, en vooral een heel zuur moment om de gelijkmaker te incasseren.

Voldaan werd het tijd om de toerist uit te gaan hangen in Londen.
En wanneer het stadion zijn metamorfose heeft ondergaan wil ik hier best nog eens terugkeren om het verschil te zien, dat lijkt me een redelijk excuus om deze zeer sympathieke club nog eens te bezoeken.

De foto's(deze keer direct, ongekend:-))

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_001.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_002.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_005.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_010.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_009.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_012.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_019.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_008.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_020.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_021.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_006.jpg)

(http://i286.photobucket.com/albums/ll109/HJanneman/Londen_007.jpg)
Titel: Re: 'What the fucking hell was that?' Watford FC - Sheffield Wednesday FC 14-03-09
Bericht door: TeeZee op mrt 17, 2009, 16:28:09
Die vent met die blote pens bij het Wednesdaypubliek is er volgens mij vrijwel altijd bij. Hij draagt nooit een shirt, ook als het steenkoud is.
Titel: Re: 'What the fucking hell was that?' Watford FC - Sheffield Wednesday FC 14-03-09
Bericht door: HJanneman op mrt 26, 2009, 15:41:19
Sir Elton John keert terug bij Watford
26/03/2009 11:00

Watford heeft de terugkeer van Sir Elton John aangekondigd. De voormalige preses krijgt zijn voorzitterstitel, waar hij in november afstand van deed, voor het leven terug.

De popster was sinds 2002 voorzitter voor het leven, maar in november deed John uit onvrede over het gevoerde beleid afstand van deze titel en vertrok bij Watford. Na de aftocht van preses Graham Simpson en algemeen directeur Mark Ashton begin dit jaar, zag hij weer perspectief.

De 62-jarige Sir bevestigde zijn terugkeer op de website van de club. 'Watford zit in mijn bloed. Waar ter wereld ik ook ben, ik kan niet zonder de club. Ik wens de nieuwe voorzitter, de raad van bestuur, de manager, het team en alle trouwe Watford-supporters een zeer geslaagde afsluiting van het seizoen toe. Ik hoop dat we volgend jaar zomer allemaal samenkomen voor een concert ten gunste van de club.'

Jimmy Russo, de huidige voorzitter van Watford, is blij met de terugkeer van John. 'Het huidige bestuur is zeer verheugd opnieuw samen te kunnen werken met Sir Elton. We zien dit allemaal als een positieve ontwikkeling voor de club, de supporters en Sir Elton John zelf.'

Elton John werd in 1976 voorzitter van Watford, dat destijds nog uitkwam in de Fourth Division. Onder zijn leiding slaagde de club erin op te klimmen naar de hoogste Engelse divisie. In het eerste jaar op het hoogste niveau (destijds First Division) eindigde Watford verrassend als tweede. Na ruim 25 jaar voorzitter te zijn geweest besloot John in 2002 dat de club toe was aan een nieuwe voorzitter die meer tijd had voor The Hornets.

Bron: vi.nl, maar dit wist ik natuurlijk al, want we hebben dus een ongekend gastvrij welkom gehad daar in Watford met een mooie tour.
Mooi dat je dat direct onder de PL(nog niet zo lang geleden zelfs nog een PL-club) nog ziet, net zoals Daniel de sfeer noemde bij Brentford.

Het is nu bijna twee week later, ik heb heimwee!