The East Anglia Derby

Gestart door Hielke, okt 12, 2011, 16:52:29

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Hielke

Vanwege drukte heb ik maandenlang geen tijd gehad om groundhopverslagen te maken. Vandaar deze inhaalslag. De traditionele voorjaarstrip, met als hoofdgerecht The East Anglia Derby, begon in een zonnig Newcastle.

We're back
Newcastle United - Manchester United, 19 april 2011



Voorjaar in Newcastle. Het machtige St. James' Park maakt zich op voor een confrontatie met de aanstaande landskampioen, Manchester United. Rondom het stadion hangt een verwachtingsvolle sfeer. De gevallen grootmacht is weer opgekrabbeld. Trouw als ze zijn hebben de supporters, die zich allemaal in een zwart-wit tenue hebben gepropt, hun club nooit laten vallen. De schande van de degradatie is gezamenlijk ondergaan door The Toon Army. Tijdens deze midweekse speelronde zijn de ogen van heel Engeland, en ver daarbuiten, weer op Newcastle gericht. In de pub om de hoek worden de kelen gesmeerd met grote pints bier en een hamburger. Of althans: een klef broodje met daartussen een droge homp vlees.


Een mooie voorjaarsdag in Newcastle.


The Strawberry. De supporterspub waar eens een Heerenveense invasie plaatsvond.


Een trotse club.


Het stadion stroomt vol.


Edwin van der Sar speelt één van zijn laatste wedstrijden van zijn respectabele carrière. Opdringerige Aziaten met telelenzen hollen naar de voorste rijen om de Nederlander te vereeuwigen.


De landskampioen wordt in de rug gesteund door een vol en luidruchtig uitvak.


Ook de ultra's zijn aanwezig!


Nog meer tifosi.

Om het gebrek aan voetballend vermogen te compenseren, gooit Newcastle een waanzinnige hoeveelheid energie en fysiek geweld in de strijd. Vanaf de eerste minuut wordt het stadion meegezogen in het, uiteindelijk, doelpuntloze schouwspel. Machtig mooi gezang galmt door het stadion. Met pesterige liedjes over en weer - vooral over Alan Shearer - vermaken de beide supportersgroepen zich.

Ineens, in de slotfase, zwelt het boegeroep aan. Iedereen doet mee. Als een wanhopige kudde koeien. 'Bóóóóóóóóh!' Langs de zijlijn maakt Michael Owen zich klaar voor een invalbeurt tegen zijn voormalige club. De mensen in Newcastle vinden hem een ondankbare geldwolf. En dat laten ze blijken. 'There's only one greedy bastard!' schreeuwen tienduizenden mensen op het moment dat hij het veld betreedt.

Aan het einde van een indrukwekkende voetbalavond in Newcastle valt het ineens op: er is niet gescoord.


Bob

Opnieuw een verslag van jou met veel plezier gelezen. Ik heb voor de verslagen en foto's van jouw avonturen veel bewondering.

Hielke

#2
The East Anglia Derby
Ipswich Town - Norwich City,  21 april 2011

Hoofdgerecht van de traditionele voorjaarstrip is The East Anglia Derby. Zomaar op een donderdagavond spelen Ipswich Town en Norwich City tegen elkaar. Een derby die ook wel The Old Farm wordt genoemd, als plattelandstegenhanger van de wereldberoemde Old Firm. Reizend vanuit het noordelijke Newcastle geeft dat, zo zijn we dan ook wel weer, de gelegenheid om de Engelse oostkust eens nader te inspecteren.





Zoals vaker tijdens een voetbaltrip komt er, onvermijdelijk, een bord langs met daarop de naam van een voetbalstad. Meestal is de verleiding te groot. Zo ook bij het passeren van York - een pittoresk vestingstadje dat uitermate geschikt is om als tussenstop te dienen. Na het inchecken is er nog maar één prangende vraag: waar is dat stadion?


De immense kathedraal van York.

Met het voetbal in York gaat het niet goed. Al jarenlang speelt de lokale voetbalclub niet meer op League-niveau, maar in de rijen der amateurs. En het schilderachtige stadion, Bootham Crescent, zit op slot. Boven typisch Engelse huisjes torenen de lichtmasten uit van een onderkomen dat in de jaren vijftig is blijven hangen. Bij de receptie heeft de zin 'We come from Holland to see your ground', zoals vaker bij kleine clubs, een betoverende werking.

De secretaris, die toevallig even bij de receptie moest zijn, begint als een volleerd gids met een privérondleiding door de spelonken van het bouwvallig, maar zeer fraai stadion. Binnenkort dient zich de even treurige als onvermijdelijke verhuizing aan, maken we uit zijn woorden op. De grond is verkocht voor een bedrag dat hij ons, toevallige passanten, tot op de komma nauwkeurig noemt.


Bootham Crescent, het pittoreske stadion van York City FC.


Kwijl in de mond: houten stoeltjes!


De kerk, de kroeg en het stadion liggen niet ver uit elkaar.


Dat dit soort monumenten verdwijnen, is eeuwig zonde.

Wie in Ipswich de weg zoekt, moet niet naar het city centre vragen. Inwoners corrigeren je streng en onverbiddelijk. Het is het town centre, want een city centre hebben ze in die verfoeide plaats daar verderop. Middenin Ipswich is een derbysfeer proefbaar: overal lopen groepjes fans in blauwe shirts. Zingend.

'Norwich!' klinkt het ineens luid. Bij het treinstation, vlak achter het stadion, komen hordes bezoekende fans naar buiten. Lopend vervolgen ze hun weg naar Portman Road - 'A shit ground'. Honderden zijn het er. Duizenden. Een groen-gele invasie van Canaries. En allemaal zingen ze hetzelfde liedje. 'We beat the scum 4-1!' De daverende zege in de heenwedstrijd wordt er, in het hol van de leeuw, nog even fijntjes ingewreven.


Portman Road ligt er mooi bij.


Het standbeeld van de man die bij leven al een legende was: Sir Bobby.


Sinds zijn overlijden kijkt Bobby Robson voor eeuwig toe hoe de supporters zich naar zijn Portman Road begeven.

Mijn fascinatie voor The East Anglia Derby dateert van twee jaar eerder. Op de slotdag van de Engelse eerste divisie bezocht ik toen een wedstrijd van het roemruchte Ipswich Town. De club die onder leiding van Bobby Robson de Europacup won, maar daarna weer in de anonimiteit belandde. Niets meer op het spel stond er voor de thuisploeg, toch werd het een middag om niet snel te vergeten. Op een ander veld stond Norwich City, de aartsrivaal, op degraderen. Feestend telde het publiek op Portman Road af tot het grote moment was aangebroken: 'The scum are going down!'

Tijden veranderen snel in het voetbal. Op deze zonnige voorjaarsdag in 2011 is Ipswich Town nog steeds een grijze, onopvallende eerstedivisieclub. Norwich City daarentegen was in één jaar weer terug, en zet die imposante opmars voort. Afgetekend aan kop staat de ploeg. Op de drempel van het walhalla, van de Premier League.

'We're going out of your league!', zingen de fans pesterig terwijl ze in een grote groep wachten tot de poorten van het stadion opengaan. Uit meligheid houden ze opblaaskanaries hoog. Supporters van de thuisploeg reageren niet vijandig. Integendeel. Daar hebben ze geen tijd voor. De tap van het stamcafé is veel belangrijker. Opgegroeid in een land waar in op supportersgebied de angst regeert, kijk ik mijn ogen uit bij deze gang van zaken. Zo kan het ook. Blijkbaar.


Vele honderden Norwich-fans wachten totdat ze het stadion in mogen.

Op de hoek van de straat die naar het fraaie, ouderwetse stadion leidt, is een opmerkelijk tafereel zichtbaar. Een groepje luidruchtige Ipswich-fans heeft zich langs de weg geposteerd. Achter een hekje. Telkens als zij iemand met een groen-geel shirt langs zien lopen, beginnen ze te zingen. 'Scum!' en 'You fat bastard' zijn veelgehoorde kreten. Verstandige Norwich-fans lopen stoïcijns door. De enkeling die zich niet kan inhouden, en reageert op het gezang, krijgt verbaal de volle laag.


'Scum, scum, scum!'


Voor niemand bang: trotse Norwich-fans.

Ik wring me tussen een turnstile door. Op de tribune zoek ik mijn stoeltje op, tussen de vergrijsde thuissupporters. De één nog kreupeler dan de ander. Maar een wedstrijd overslaan? Dat nooit. En zeker deze niet, die voor het eerst sinds twee jaar weer op de kalender staat. De sfeer is een mengeling van fanatisme en gemoedelijkheid. Ineens besef ik me waarom Ipswich Town één van mijn favoriete Engelse clubs is: bij The Tractor Boys lijkt het een beetje op Heerenveen.


Thank you.


Portman Road, met twee prachtige oude tribunes.


The Britannia Stand.


Voorjaarszonnetje.


De spelers van Norwich City voorafgaand aan, voorlopig, één van hun laatste wedstrijden in het Championship. Het uitvak, links in de hoek, stroomt vol met Canaries.


Tifo-actie op Portman Road. Niet heel gebruikelijk in Engelse stadions. Veel supporters begrijpen niet wat ze met het velletje papier moeten doen.

Voor mijn ogen speelt zich één van de vreemdste derby's af die ik ooit zag. Wat nog begon als een verhitte strijd, op het veld en de tribunes, mondt al snel uit in een tamelijk gênante vertoning. Het thuispubliek ziet het ook. En valt stil. Stiller. Stilst. Het is niet eens een wedstrijd. Norwich City, dat een seizoen eerder nog een klasse lager speelde, is in alle opzichten superieur. Het verweer van Ipswich is armetierig.

Steeds groter wordt de vernedering voor de thuisclub. Steeds luider klinkt het gezang uit de hoek van het stadion. 'We're going out of your league!'. Een zwarte avond in Ipswich eindigt op 1-5.

Er rest ons niets anders dan aansluiten in de rouwstoet. Aangekomen bij de auto is het gezang van de Norwich-fans, die in het stadion worden vastgehouden, luid en duidelijk hoorbaar. Zij gaan naar de Premier League, en hebben er een liedje bij.

'We beat the scum 5-1!'


Joost

Dat was echt genieten in Ipswich. Over deze wedstrijd hebben ze het in Norwich over 25 jaar nog, ik zag zelden een ploeg zo afgedroogd worden in eigen huis.

Arjen


Peenvogel

(uiteraard) goed geschreven en een leuk verslag. Bootham Crescent ziet er leuk uit. Daar binnenkort maar eens een kijkje nemen.

Daniel

Fantastische foto's, die trip naar Ipswich-Norwich staat ook zeker nog op mijn lijstje
Laats bezochte ground: Generali Arena, Sparta-Praag