One of the Many Greater London derbies: Bromley v AFC Wimbledon

Gestart door TeeZee, apr 18, 2009, 09:53:43

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

TeeZee

Bromley FC is een club uit Greater London, die net als zoveel clubs uit Engeland de honderd al gepasseerd is. In de jaren na de ontspruiting in 1892 speelde de club alleen maar op amateurniveau. Hun stadion Hayes Lane bevindt zich in een vrij groene, maar desondanks behoorlijke karakteristieke Londense wijk en wordt gedeeld met Cray Wanderers.

Cray Wanderers is nog veel ouder en profileert zichzelf als de op een na oudste club ter wereld, direct na Sheffield FC. De discussie "welke voetbalclub is de oudste en bestaat nog" is een hele aardige, maar wel eentje waar je nooit helemaal uit zult komen. Barnes FC is nog ouder, maar de oprichtingsdatum is matig gedocumenteerd en bovendien speelt die club vandaag de dag rugby. Een uitgebreide uiteenzetting kun je hier vinden.

Bromley speelde op tweede paasdag tegen AFC Wimbledon, het zou zomaar een stadsderby genoemd mogen worden. Het verhaal van AFC Wimbledon mag genoegzaam bekend verondersteld worden. Het roemruchte Wimbledon werd eind jaren 70 van de vorige eeuw toegelaten tot de profcompetitie en klom gestaag verder naar het hoogste niveau. Het won eind jaren 80 zelfs de FA Cup ten koste van Liverpool en dat team stond bekend als een fanatieke slagersfamilie onder leiding van Vinnie Jones (inderdaad, hij is dezelfde als de acteur).

Een jaar of 6 geleden wilden de nieuwe eigenaren van de club de boel verhuizen van Zuid-Londen naar Milton Keynes, zo'n 100 km noordelijker. De fans pikten dat niet en richtten hun eigen club op: AFC Wimbledon. Zes weken en een dagje trials later begon het nieuwe Wimbledon in de zgn. Combined Counties League (destijds de achtste divisie) aan hun terugkeer naar de League. Na enkele succesvolle jaren en dito promoties later, stonden de Dons wederom bovenaan in de Conference South. Inmiddels had het "oude" Wimbledon zelfs afstand gedaan van hun geschiedenis en veranderde de naam in Milton Keynes Dons. Officieel schijnt AFC Wimbledon nu zelfs de rechtmatige former FA Cup winner te zijn. Hopelijk dragen ze dat ook uit door driehoekige hoekvlaggen neer te zetten in hun stadion Kings Meadow.

De aanhang van de club is groot en komt iedere week terug in de toeschouwersaantallen. Thuis trekken ze steevast rond de 3000 mensen en de uitploegen halen hun hoogste home attendance altijd tegen AFC Wimbledon. De aantallen zouden niet misstaan in League Two, het laagste profniveau van Engeland. De club is opgericht door de fans zelf en daardoor is de betrokkenheid groot. Wat dat betreft is het net zo romantisch als het verhaal van de al eerder genoemde clubs van meer dan een eeuw oud, die werden ook vanuit een gemeenschap opgericht.

Op maandag 13 april kwamen de Wombles buurten in Bromley. Het stadion Hayes Lane is klein, maar knus. De hoofdtribune ziet er niet uit en is ten opzichte van de afgebrande tribune die er tot 1992 nog stond een misser. Aan de andere lange zijde ligt een bescheiden terracing over de gehele lengte, waarbij het beton betere tijden gekend heeft. De beide Kop Ends zijn bijna identiek: semi overdekt maar het uitgedeelte (mits er segregatie is) heeft geen houten bankjes. Op die houten bankjes zijn met tipex strepen getrokken hoeveel ruimte je derriere mag innemen, plus een nummer om aan te geven welke plek het is. De zitruimte voor de wat meer welvarender mens (d.w.z. mensen met een dikke reet) is vele malen groter dan bij het gemiddelde kuipstoeltje.

In een heerlijk aprilzonnetje begon AFC Wimbledon uitstekend aan de wedstrijd en het stond dan ook binnen een mum van tijd op 0-1. De sfeer was heel gemoedelijk en lacherig in het thuisgedeelte, vaak ook met een behoorlijke dot sarcasme. Het lacherige was een soort van verbazing. Men wist natuurlijk wel dat Wimbledon een grote aanhang was, maar toch was het voor de Bromleyfans heel onwerkelijk om hun stadion gevuld te zien met meer dan 2000 man. 2000 Man waarvan het grootste gedeelte niet voor de thuisploeg was. De tribune achter de goal alsmede een derde van de terracing aan de lange zijde stond mudjevol en het aantal decibellen was daar ook naar.

Naar mate de wedstrijd vorderde verslapte Wimbledon en Bromley werd steeds beter. In de tweede helft was de gelijkmaker ronduit verdiend. Een gelijkspel was niet waar de Dons voor kwamen, er werd dan ook naarstig op zoek gegaan naar de winnende treffer. Vlak voor tijd viel de 1-2, iets dat ondergetekende en hgrm van dichtbij konden aanschouwen. Weliswaar was er segregatie, je kan niettemin toch gaan en staan waar je wilde. Op het moment van de 1-2 stonden we bij de uitsupporters, die helemaal uit hun dak gingen. Zongen de Bromleysupporters bij de 1-1 "you're not singing anymore", na de verlossende 1-2 kregen ze die in veelvoud terug. Om mij heen stonden mensen letterlijk te springen, te dansen en werd er uitvoerig geknuffeld.

In de blessuretijd speelde AFC Wimbledon de bal netjes uit om een blessurebehandeling mogelijk te maken. Het verwachtte vervolgens de bal terug te krijgen uit sportieve overwegingen. Een speler van Bromley dacht daar heel anders over en peerde de bal met een enorme pisboog over de keeper van Wimbledon heen: 2-2. Mensen om mij heen werden gek van verbazing. Eerst verbijsterd en stil, later furieus en "cheat cheat cheat" schreeuwend. Bij de dugout van Bromley ontstonden hevige discussies tussen de staffleden van beide clubs. De manager van AFC Wimbledon wilde na de aftrap een vrije doorgang om de 2-3 te scoren, maar Bromley weigerde dat.

Zo werden de laatste minuten van de wedstrijd er eentje van verschillende emoties. Gelaten dropen de fans af, wetende dat ze het later in het seizoen toch nog wel zouden afmaken. Intussen stelde ik mijzelf de retorische vraag of ik nu eigenlijk wel wist hoe het is om een gemiddelde thuiswedstrijd van Bromley te bezoeken.

Foto's volgen.

TeeZee

#1

Today: Bromley v AFC Wimbledon


De Home Kop End, met houten bankjes


Houten bankjes, with plenty of room for the well-developed arse


De Main Stand


AFC Wimbledon bracht wat geinteresseerden mee


In het buitenland moet je altijd kijken naar welke restaurantjes de locals gaan. Deze gedistingeerde persoonlijkheid smulde van de softijsjes die je kon aanschaffen op Hayes Lane. Wij kochten dus ook maar een ijsje en inderdaad: het smaakte heerlijk.

Hielke

Je laatste twee foto's vind ik fenomenaal, die kunnen zo in een lijstje.

Bromley doet mij gelijk aan voetbal denken: de ingeblikte Engelse bromstem in de trein op weg naar een wedstrijd in Londen, die de halte 'Bramley Southssss' omroept. Misschien best een goed idee om er eens een keer uit te stappen, grappig stadionnetje.

HJanneman

#3
Ik vind het altijd een maf gezicht om die tropische beplanting in de Engelse tuinen(op een zelfde breedte als Nederland)te zien(zoals naast het aankondigingsbord op je eerste foto), liefst helemaal geel en verdort :-D!
Leuk verslag, leuke foto's, en hopelijk een happy end weer voor AFC Wimbledon(ik houd wel van een beetje sensatie!).

edit: en inmiddels zijn ze zo'n beetje kampioen, want al is er nog een pot te spelen en al verliezen ze die, terwijl Hampton&Richmond wint, in het ergste geval, zelfs dan is de kloof in doelsaldo nog zo groot dat ze eigenlijk al kampioen zijn.

TeeZee

Citaat van: Hielke op apr 18, 2009, 12:21:04
Je laatste twee foto's vind ik fenomenaal, die kunnen zo in een lijstje
Ik zag die kerel lopen met z'n ijsje en moest hem gewoon vastleggen. Ground hoppen is ook een beetje mensen kijken. Eigenlijk zou er iemand eens een topic moeten openen over de mensen die je zoal tegenkomt tijdens het reizen (op een respectvolle manier natuurlijk).

TeeZee


Joost

Ik sta er toch van te kijken dat AFCW nog geen full-time is. Als dat echt zo blijft dan betalen ze flinke part-time salarissen om erin te blijven.