FA Cup Shocks & Dramas

Gestart door Han, jan 17, 2008, 21:04:56

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 3 gasten bekijken dit topic.

Han

Burton-upon-Trent is een lieflijk stadje in het graafschap Staffordshire, ontstaan rond het Srt Modwin klooster. Het staat er stijf van de brouwerijen en het is tevens de moeder van Bovril. Iemand die nog nooit met zijn bek in de regen op een open terrace op een doordeweekse  dag dit buitensporig smerige drankje heeft gedronken uit een thermosfles is geen echte. Bovril is voetbalcultuur.



Burton Albion werd in 1950 opgericht in het enige stadje van Engeland zonder 'city status' dat maar liefst twee football league teams herbergde, namelijk Burton Swifts en Burton Wanderers. In 1901 fuseerden beide clubs tot Burton United dat vanaf 1907 niet meer op league-niveau zou acteren om vervolgens in de vergetelheid te raken.



Opvolger Burton Town, voortgekomen uit Burton All Stars zou het brouwersstadje tussen beide wereldoorlogen op senior football level vertegenwoordigen. In 1940 ging ook dáár de stekker uit. Een stadje met zuiplappen zonder voetbal was een vreemde eend in de bijt in de jaren na 1945 toen de toeschouwersaantallen in Engeland duizelingwekkende hoogten bereikte.



In 1950 was dat aanleiding voor de oprichting van Burton Albion, bijgenaamd The Brewers, en gestoken in 'amber', een kleur die connotatie oproept met gerstenat. De club kwam aanvankelijk uit in de Birmingham League en haar thuis werd Wellington Street. In 1958 zou de club verhuizen naar Eton Park dat sinds dit seizoen verlaten ligt en werd opgeofferd voor het Pirelli Stadium.




Burton Albion zou jarenlang als 'under-achievers'in de schaduw die mediocriteit heet haar spaarzame oplevingen kennen, waaronder een FA Trophy Final op the hallowed turf van Wembley tegen Kidderminster Harriers in 1987.



In het seizoen 2001/02 promoveerde Burton Albion uit de Northern Premier League en maakt sinds 2002/03 deel uit van The Conference League, ook wel 'de vijfde divisie'genoemd door zogenaamde puristen. Op het moment van schrijven staan The Brewers er laag in het linkerrijtje van Ceefax.

Haar eerste opwachting in de FA Cup dateert van 1951/52. In 1955/56 stuitte het in de 3de ronde op het grote Charlton Athletic.




In 1984/85 werd dit huzarenstukje herhaald tegen Leicester City. Omdat Eton Park te klein zou zijn voor deze 'derby' verhuisde de pot naar de oude Baseball Ground van Derby County. Gelukkig liep het volkomen uit de hand.



Beide teams werden gesteund door circa 10.000 supporters. De overige 2.000 waren afkomstig van The Rams die bloed roken en hun rivaal graag zagen sneuvelen. Bij de stand 1-1, onder andere door een doelpunt van Gary Lineker, kon het feest beginnen. Een regen van zitjes uit de Osmaston End zou het strafschopgebied van Burton Albion transformeren in een houten aanlegsteiger. Na deze schermutselingen zag de verbouwereerde keeper Paul Evans niet alleen stoeltjes maar ook vijf goals achter zijn oren vliegen.

De Engelse pers stond op haar achterste benen in een tijdsbeeld van hooliganism toen dartpijltjes en tennisballen met scheermesjes tot de standaarduitrusting van kaalkopjes behoorden. De FA verordonneerde een replay omdat keeper Evans bij 1-1 doelwit was. Een wedstrijd tussen Celtic en Rapid Wien was kort daarvoor om dezelfde redenen overgespeeld.

Op vrijdagmiddag 10 januari 1985 vond de replay plaats op een leeg Highfield Road. Het sprookje van Burton Albion eindigde in dubbele mineur door een nipte nederlaag.


Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Joost

Als reactie niet gewenst is graag verwijdering maar het volgende;

Worden de FA Cup shocks tegenwoordig niet veel te weinig uitgemolken? Shrewsbury en Oldham tegen Everton de laatste jaren. Havant gisteren tegen Swansea en Cardiff tegen Leeds. En bij de BBC zie je alleen nog vergeelde beelden van 30 jaar terug!

Han

In 1972 schreef Southern League club Hereford United onbeschrijflijke FA Cup geschiedenis. Dat maakt deze competitie ook zo sprookjesachtig. Giant killers versus aanstekelijk drama. Niks geen penalties. Gelijkspel? Hups, eindeloze replays tot je er dood bij neervalt.

In de fourth qualifying round was hoegenaamd nog niets aan de hand. Door een eenvoudige 2-1 zege op het enigszins naburige Cheltenham mocht het balletje van de zwartwitte Bulls in de fluwelen lotingszak voor de 1ste ronde. Tegenstander Kings Lynn hield Hereford thuis op 0-0 en delfde roemloos op Edgar Street met 1-0 het onderspit. Bring on Northampton Town uit de vierde divisie.



Voor 9,519 toeschouwers slagen de Bulls er met een 2-2 gelijkspel niet in om Northampton Town opzij te zetten. Op de County Ground weten The Cobblers in de replay Hereford niet te verschalken en opnieuw eindigt de pot in 2-2. In Engeland gaan we dus gewoon door, ditmaal op het neutrale terrein van The Hawthorns van West Bromwich Albion. Vlak voor tijd schiet Ken Mallender, wie kent hem niet, de 1-1 binnen en een dérde replay dreigt, overigens niet ongewoon in die dagen toen er nog geen nichten speelden die na 90 minuten moe zijn. Echter, Dudley Tyler weet enkele seconden voor het fluitsignaal de 2-1 binnen te schieten.



Zoals gebruikelijk voegen in de 3de ronde de kanonnen zich in de fluwelen zak om de non-league no-hopers aan flarden te schieten. In de derde ronde gaan de kleintjes niet primair voor de vierde ronde maar voor their minutes of fame tegen giganten. De bevolking van Hereford wordt op haar wenken bedient. Newcastle United is hun winnende lot.

Op 24 januari 1972 vindt een ware volksverhuizing plaats en de supporters van The Bulls nemen Newcastle en St. James Park in bezit. Voor 39,303 toeschouwers schiet Brian Owen de 0-1 binnen na amper 17 seconden. The Magpies zetten dit even recht via John Tudor en publieksheld Malcolm MacDonald. Hereford United is rijp voor de sloop maar player-manager Colin Addison krult vanavond 25 meter raak: 2-2. We gaan dus weer naar Hereford.

Southern League no-hopers Hereford United heeft dan vier wedstrijden gespeeld in de qualifying rounds en zes vanaf de 1st round proper. De beloning is een replay tegen Newcastle United op eigen grond. Edgar Street. De reus tegen Klein Duimpje.



FA Cup folkore krijgt dan een nieuwe dimensie. Edgar Street is afgeladen vol en de omringende bomen kreunen onder het gewicht van honderden waaghalzen. Vier minuten voor het laatste fluitsignaal staat het 0-1. Owen slaat op het middenveld een aanval van The Magpies af en bedient Ronnie Radford. Ronnie Radford. Ronnie Radford legt vanaf 35 meter aan voor een verwoestende uithaal. Een seconde later balt het net ter hoogte van de kruising. Een regelrechte screamer. Op 5 febrauri 1972 roept verslaggever John Motson met overslaande stem: "What a goal! What a goal! Radford the scorer, Ronnie Radford! Ronnie Radford"



Wat volgt is een weergaloze pitch invasion. De hele stad staat op het gras. Mensen donderen uit bomen. Nog nauwelijks bekomen van de euforie scoort Ricky George in een waar pandemonium de 2-1 binnen. Huilend nemen mensen opnieuw bezit van de ground. De spelers van Newcastle United zijn klein. Hereford United heeft het onmogelijke gepresteerd.



De goal van Ronnie Radford gaat letterlijk de hele wereld over. Nu nog trouwens. Iedereen weet waar Hereford ligt. Mensen hielden toen nog intens van voetbal en héél Engeland sprak met ontzag over Hereford. Omdat mensen van voetbal hielden.



In de 4de ronde stuitten The Bulls op West Ham United. De beloning kon welhaast niet groter zijn voor onze helden. Thuis tegen The Hammers; het sprookje ging gewoon door. West Ham United. Dan hebben we het over een weergaloze club. 1972. Opnieuw puilt Edgar Street uit en opnieuw trilt het op haar grondvesten.




The Bulls weten er een gelijkspel uit te slepen. En dus wéér een replay. Dát was het kloppende hart van de FA Cup. Vechten totdat je erbij neervalt. Hereford United heeft dan vanf de voorrondes twaalf wedstrijden gevochten als leeuwen. Cinderella uit de Southern League. De opstellingen:



Lees maar eens even wie er voor West Ham United in het veld kwamen. Dan heb je het toch écht over de fine fleur hoor.

World Cup hero Geoff Hurst maakt in de 4de ronde hoogstpersoonlijk een einde aan de zegereeks van Hereford United met een wrede hat-trick. Hereford United verliest met 10,000 eigen aanhang met 3-1 voor 42,271 toeschouwers. Duizenden mensen op straat die geen kaartjes konden bemachtigen. Locked out. Gates closed.



Onder een staande ovatie op Upton Park nemen onze helden van Hereford United afscheid van de FA Cup. Hereford is trots op haar zonen. Hereford is vereeuwigd. FA Cup-profylaxe. Er is een mythe geboren. Hereford United is legendarisch; Ronnie Radford een cult hero.

Tot op de dag van vandaag siert de kanonskogel van Ronnie Radford de inleidende beelden van Match of The Day als de samenvattingen van de FA Cup worden uitgezonden op de BBC. Onvergetelijke beelden uit de tijd dat mensen nog van voetbal hielden.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed