Wekke - foto's en verslagen

[Jeje]

En hij is nog niet ten einde. Morgen naar Lille voor Wales - Belgie en volgende week sowieso naar Lyon voor de halve finale want ik had in de eerste verkoopronde twee neutrale kaartjes. En wie weet, afsluiten in Parijs ;-)

Hoop voor je dat België de finale haalt! Al zou ik het ook niet erg vinden als het Polen of Wales wordt ;)

[spons]

"Op weg naar de Europese titel" komt uit op 11 juli vlak na de gewonnen finale van onze Rode Duivels ;-)

Laten we hopen dat het niet zover komt

[wekke]

Laten we hopen dat het niet zover komt

Een mening die ik ook altijd ventileer als Nederland ambities toont op een WK of EK ;-)
Ach we zullen wel zien. Tot nu toe speelden we 1x tegen een topland en gingen we roemloos ten onder.

[jona93]

Zo te zien zat je niet ver van mij in Nice at jij ook vak H1?

[Bier und Bratwurst]

Prachtige verslagen Wekke!

[Nort]

"Op weg naar de Europese titel" komt uit op 11 juli vlak na de gewonnen finale van onze Rode Duivels ;-)

Ik ga eerder voor 'Van hosanna in Toulouse naar het drama van Lille' :p

[wekke]

Ik ga eerder voor 'Van hosanna in Toulouse naar het drama van Lille' :p

Het klinkt als titel alvast iets beter, maar toch liever niet :-)

[bunnet]

Prachtige verslagen Wekke!

Helemaal mee eens; complimenten!

[syntric]

Helemaal mee eens; complimenten!

Toch een kleine kanttekening bij de opmerking 'Al probeer ik wel niet te veel te letten op onze landgenoten uit het zuiden. Andere cultuur, andere mentaliteit en eigenlijk zijn het gewoon een bende varkens.' Ben zelf Vlaming en tussen de Vlamingen zitten even goed varkens, niet meer of minder als tussen de Walen bovendien komt 80 % van het publiek dat de nationale ploeg volgt (misschien nog meer nu met de hype) over als een carnavalspubliek die het meer om het 'uitje' te doen is, vraag me af hoeveel er daar tijdens het voetbalseizoen een stadion van binnen zien van een locale club. Ik ben overigens in Wallonië altijd heel correct en uiterst vriendelijk behandeld als Vlaming en in de kleine dorpjes zeggen de bewoners tegen iedereen vriendelijk een goedendag op straat, als dat de mentaliteit van die 'varkens' is, nou graag dan! :-)

[wekke]

01-07-2016 Wales – België 3-1, Grand Stade Métropole, EK 2016

Starten doe ik deze keer met een quote uit mijn vorige verslag:

"Vanavond eens voor één keer enkel superlatieven en dromen van Parijs. Voorts een beetje temperen. In Brazilië gingen de USA ook opendeurdag spelen tegen ons en we speelden toen ook geweldig. Een ronde later tegen een tactisch sterker en uitgekookter Argentinië mochten we onze koffers pakken. Wales is an other biscuit om het op zijn Van Gaals te zeggen. Andere tegenstander, ander spel, minder ruimte. Maar alstublieft Eden, breng ons naar Lyon en laat ons verder dromen! Zo'n match mag niet bij één keer blijven...."

Na de voortreffelijke partij in Toulouse reed ik eindelijk nog eens terug naar het rustige Olen. Natuurlijk werd er onderweg veel nagekaart over de partij tegen Hongarije. Iedereen genoot nog met volle teugen na van de glansprestatie. Bij iedereen was the sky is the limit. Parijs, alles minder zou een absolute ontgoocheling zijn. Dat was zowat de tendens in onze groep, en ik denk bij vele Belgen. Naarmate de week vorderde sloeg al dat positieve om in meer angst. Ik moest meer en meer denken aan het vorige Wereldkampioenschap. Super match tegen USA dat net als Hongarije opendeurdag hield tegen ons technisch uitstekende team. Een ronde later was het over tegen een uitgekookter Argentinië. De Belgen werden toen door gans het land in de armen gesloten. 'Historische kwartfinale' was de tendens in de media. Ik was het daar toen al niet mee eens. In de groepsfase speelden we 3 abominabele partijtjes tegen ocharme Algerije, Rusland en Zuid-Korea. Ik was aanwezig in het Maracana tegen Rusland. Toen al merkten we op hoe tactisch beperkt onze coach en dit team is.



Waarom zou het dan twee jaar later anders zijn? "Je ziet de spelers elke match naar hun betere vorm groeien." Een argument dat ook in mijn kop omgaat en ergens wel klopt. De eerste wedstrijd tegen Italië was gewoonweg niet goed genoeg. Strategen Kevin De Bruyne en Eden Hazard werden naarmate het toernooi vorderden, inderdaad beter. Weliswaar werd de tegenstander met de wedstrijd zwakker. Maar zijn we voetballend beter geworden dan in Brazilië? Misschien iets dominanter, maar nog steeds veel te veel breed, achteruit en te traag. We sloegen tegen Ierland en Zweden genadeloos toe wanneer de tegenstander dacht kans te maken. In de omschakeling versloegen we ze. Iets wat tegen Italië in de eerste wedstrijd en in de kwalificaties tegen Wales nooit lukte. Bijkomend lichtpunt, eindelijk een defensie die weinig steken laat vallen, viel gaandeweg de week helemaal weg. Vermaelen geschorst, Vertonghen voor 4 maanden aan de kant. Uitstekende alternatieven? Wilmots en zijn staf lieten Lombaerts onbegrijpelijk thuis dus dat was geen optie. Ciman deed het niet zo heel slecht tegen Italië op de rechtsback, een optie. Kabasele speelde nog geen minuut voor de Rode Duivels. Dan maar de jonge Jason Denayer? Superieur goed in de oefenpot tegen Frankrijk van vorig jaar, maar maakt als jongeling nog veel fouten. Heeft altijd de drang om uit te stappen en ver door te drukken. Positioneel niet de sterkste. Op links zal wel Jordan Lukaku komen. Zucht... Speler van KV Oostende, broer van en zijn eerste cap in Andorra was hoegenaamd niet om naar huis te schrijven. Is wel de enige resterende optie op links. Vragen, zoveel vragen. Twijfels sloegen toe. Dit stel voetballers moet toch voorbij dit Wales zien te geraken? Je kan ver komen in een toernooi met een uitstekende organisatie, maar kwalitatief zijn er toch grenzen?



Met een kop vol zorgen stapten we vrijdag op de bus richting Lille. De trip ging voorspoedig, fileleed was er nauwelijks. Van strenge grenscontroles, zoals vooraf aangehaald in de media, was eigenlijk niet echt sprake. Goed op tijd konden we onze vouchers omruilen en te voet richting centrum gaan. Belgen en Welshmen verzorgden samen het spektakel. Veel drankgelach en gezangen. De sfeer onderling was top. Met de drank in de man kon de spanning even losgelaten worden. Tijd om naar het stadion te gaan! Ik was al een keertje eerder in het Grand Stade Métropole voor een Champions League wedstrijden tussen de plaatselijke Lille OSC en Valencia. Typische nieuwbak, weinig speciaals aan. De akoestiek was wel prima. Beide supportersclans lieten zich uitstekend horen in het stadion. Tijd voor de match! De drank was ondertussen uit de man en de nervositeit was weer helemaal terug. Nooddefensie met links Lukaku, centraal Denayer en Alderweireld en rechts Meunier. Als dat maar goed komt. Kom op gasten! Kick-off! Wij willen naar Lyon!

De Rode Duivels voldeden helemaal aan de verwachtingen in de beginfase. Snel voetbal van voet naar voet. Lukaku doet eindelijk wat ik van hem wil zien: werken, afhaken, sterk in de duels,... Al na 5 minuten moest het bingo zijn. Carrasco, Meunier én Hazard konden in dezelfde fase het leer niet in doel krijgen. De Belgen bleven beter dan Wales. Twaalfde minuut: Hazard breed tot bij Naingolan. Radja haalt verschroeiend uit vanop een meter of dertig. Hennessey zat er nog even aan maar kon de kruisraket niet verhinderen van doel te treffen. Half het stadion ontplofte! Wat een goal! 0-1! Laat de Welshmen nu maar uit hun kot komen! De eerste minuten na de goal leek er effectief geen vuiltje aan de lucht. Nadien was er een eerste heel grote waarschuwing. Taylor kon zomaar vrij trappen, Courtois redde de meubelen. Even later kwam daar dan toch de ontnuchtering. Hoekschop voor Wales. Vier Belgen en vier Welshmen staan ter hoogte van de middenstip wat op elkaar in te duwen. De scheidsrechter onderbreekt voor een vermaning. Je ziet Jordan Lukaku weg gaan uit het groepje. "Die vindt zijn man nooit meer terug, dit zijn rampen!", was de teneur bij ons. De voorzet kwam, Lukaku was inderdaad zijn man kwijt gespeeld in het lichte tumult, Williams knikte de 1-1 tegen de netten. Ik weet niet wat er na die 1-1 in hun hoofden spookten, maar van het uitstekende openingskwartier bleef geen spaander heel. We waren helemaal het noorden kwijt. Balbezit, duelkracht, snedigheid,... Wales overklaste ons opeens. Je zag de frustraties zo opborrelen bij de Rode Duivels. Ai, dit komt niet goed! Ingrijpen Wilmots! De ploeg terug aan het voetballen krijgen!

Wilmots greep inderdaad in tijdens de rust, maar o wat heb ik gevloekt op zijn wissel. Je hebt een gebrek aan voetballendvermogen, maar je haalt er wel Carrasco uit en brengt Fellaini in. "Big Fella" vergelijk ik meestal als een olifant in een porseleinenkast. Duelkracht in overvloed, voetballendvermogen te weinig. Tegen zulke tegenstanders moet je terug gaan voetballen, niet met ze gaan knokken en schoppen op het middenveld! Als Fellaini inkwam voor de 10 positie, kort tegen Romelu Lukaku en er meer flankvoorzetten kwamen, dan kan ik deze wissel begrijpen. Maar net als tegen Italië brengt hij hem veel te laag bij een achterstand. Dit loopt fout af. Je voelt het aan alles! In de openingsfase leek mijn gevoel ongelijk te krijgen. Kopbal Lukaku, nipt over. Schoten van De Bruyne en Hazard gingen over. Kom op, het zit er dan toch nog in! Snedige counter van Wales. Ramsey tot bij Robson Kanu. Simpele schijnbeweging, drie verdedigers het bos in, 2-1! Ongeloof in het ene vak, enorme vreugdekreten uit het andere. Worst case scenario! Wales kroop terug en gaf het balbezit aan de Belgen. Vol vuur verdedigden de Welshmen hun voorsprong. Als echte draken. En wij? Wij hervielen in ons oeverloos traag voetbal. Hazard liep teveel met de bal, de goede eerste helft van Romelu Lukaku leek al een eeuwigheid geleden, geen dreiging van op de flanken,... De matchen tegen Argentinië en Italië all over again. Geen antwoorden, geen plan B. Fellaini kreeg nog dé kans op de gelijkmaker. Zijn kopbal ging nipt naast. Het was zweven tussen hoop en vrees. Tot minuut 86 althans. Flankvoorzet en Sam Vokes kopte op een heerlijke wijze de 3-1 tegen de netten. Wales zette het feestje in, de Belgen kwamen niet meer van hun stoel en de meesten (waaronder ik) hebben niets meer van de partij gezien. Totale deceptie.... Toernooi mislukt!

In elke andere omstandigheid kan ik wel genieten van een underdogg die zo ver in het toernooi geraakt. In Lille kon dat niet. Tussen de vierende Welshmen door wandelden we naar de bus. Als België ooit een finale wou spelen dan was het nu dé uitgelezen kans. Maar gezien de prestaties zou die eer ook te hoog geweest zijn. In vier jaar werden er geen stappen vooruit gezet met deze groep en dat is nog de pijnlijkste vaststelling. Wat een teleurstelling....

06-07-2016 Portugal – Wales 2-0, Stade des Lumières, EK 2016

Na het debacle van Lille kwam ook het besef dat Vali en ik getuigen gingen zijn van de halve finale tussen Portugal en Wales. Zei je me een jaar geleden dat ik met tegenzin naar een halve finale op het EK zou gaan dan had ik je gek verklaard. Nu bleek dit de bittere realiteit te zijn. De teleurstelling was nog verre van verteerd. In alles voelde dit aan dat dit onze kans had moeten zijn. Natuurlijk staat Wales volkomen terecht in deze halve finale en was er weinig tot niets af te dingen van hun overwinning. Een ontgoocheld mens redeneert gewoon raar.



We namen ook niet meer de moeite om een verblijfplaats te zoeken in Lyon. 's Ochtends vertrekken, na de wedstrijd terug naar huis. Van een dagtrip gesproken: 24 uren van huis, bijna 1600 kilometer gereden en dat voor 90 minuten voetbal. Anderen verklaren je voor minder gek. Het was ook onze tweede wedstrijd in Lyon. We konden ons strategisch parkeren en gingen liever niet al te ver van het stadion een hapje eten. Een rustig dagje, geen zin in het feestgedruis op Place Bellecour. Het was trouwens heerlijk vertoeven op een terrasje. Eindelijk nog eens proeven van de zomer. Ondertussen volgden we de laatste 40 kilometer van de Tour de France rit. We zien Greg Van Avermaet op een geweldige manier de rit winnen. Hij pakt tevens het geel. Thomas De Gendt is tweede en pakt de bollen. Schitterend. Maar het perspectief was wel anders: zonder het debacle van Lille had dit sportief gezien een absolute knaller kunnen zijn. Misschien dat Van Avermaet nog wat charisma en doorzettingsvermogen kan doorgeven aan onze nationale ploeg....



Het voordeel van niet in het centrum van Lyon te vertoeven, is dat onze uitvalsbasis naar en van het stadion pakken beter is. We zaten al de ganse namiddag in Décines en parkeerden de wagen daarna iets verderop. Vandaaruit was het een twintig minuten stappen naar het stadion. We wisten ook dat we hier na de match uit de drukte zouden blijven. Zo konden we na de wedstrijd snel het hazenpad kiezen.

Eenmaal aan het stadion deed eigenlijk niets vermoeden dat er om een finale plek zou gestreden worden. De ware overrompeling bleek uit. Iedereen was de rust zelve. Van de sfeer tussen supportersgroepen zoals bij nagenoeg alle andere 9 wedstrijden die ik reeds bezocht, was weinig te bespeuren. Die tendens trok zich ook door naar het stadion. We waren op 10 minuten voor de kick-off en waren nog akelig veel lege plekken. Hier had ik echt wel meer van verwacht. In die 10 minuten kwamen er nog wel vele toeschouwers toe, maar er bleven genoeg lege plekken over. Jammer dat een halve finale niet gespeeld wordt in een tot de nok gevuld stadion. En de sfeer? Die was even zwak. Wij zaten boven de 'Portugal Ultras'. De naam zegt genoeg. Twee voorzangers met een ontbloot bovenlichaam die geen seconde van de match hebben gezien en die, buiten een klein deel van de Portugezen, het publiek niet konden beroeren. Wat ons voor de wedstrijd wel opviel, was de gedrevenheid van Cristiano Ronaldo. Als eerste op het terrein voor de opwarming. Enorm gretig, iedereen aanmoedigen. Zelf fusilleerde hij in de warming-up meermaals het doel. Altijd gekadreerd, altijd enorm hard en precies. Hij straalt arrogantie uit en gedraagt zich vaak als een klein kind, maar ik heb wel onnoemlijk veel respect voor zijn doorzettingsvermogen. Het is maf om te constateren hoe hij zich heeft gemaakt tot de voetballer die hij nooit is. Op en top prof. Alles doen om dat allerhoogste te behalen.



Ondertussen stonden de 22 tenoren klaar om aan de wedstrijd te beginnen. De Welshmen aan de overzijde lieten zich een eerste maal horen. Het zou een schaars hoogtepunt zijn in de volgende 45 minuten. Het voetbal was niet om aan te zien. Wales kwam nooit in de problemen, maar creëerde ook zelf niets. Op deze manier werd de avond nog een pak pijnlijker. Deze slechte vertoning leek ons richting de verlengingen te sleuren. Al een geluk dat de wedstrijd na rust wel openbrak. Portugal was scherper uit de kleedkamers gekomen en bij een tweede hoekschop was het raak. Cristiano Ronaldo klom het hoogst en buffelde de bal in doel. Hiermee werd hij mede-topschutter aller tijden op een Europees Kampioenschap. Wales was van slag en Portugal rook de dubbele voorsprong. Na enkele minuten stond die al op het bord. Nani devieerde een mislukt schot van Ronaldo in doel. Lucky goal, maar die tellen ook. Coleman, de bondscoach van Wales, zette dan maar alles op alles en gooide er in snel tempo drie wisselspelers in. Wales mocht de bal hebben van Portugal, maar het was duidelijk hun dagje niet. Gareth Bale trachtte steeds de bakens te verzetten, maar de kwalitatieve tekortkomingen kwamen meer en meer aan het licht. Zoals ik al eerder zei, je kan nog zo goed spelen als blok, ooit komt die mindere kwaliteit bovendrijven. Dat was vandaag het geval. Het was telkens net niet. Bale sneed zijn hoekschoppen en vrije trappen uitstekend aan, maar zijn ploeggenoten waren niet scherp genoeg. Als hij het dan zelf probeerde te forceren, lag Patricio in de weg. Nee, het werd eerder 3-0 dan dat er een aansluitingstreffer zou komen. De ruimtes werden groot en Portugal kreeg vaak de ruimte om het uit te tikken. Ook zij lieten de kansen liggen waardoor er bij Wales steeds dat tikkeltje hoop overeind bleef. Zo ver zou het nooit komen. Al bij al won Portugal makkelijk en kwam het nooit echt in de problemen. Portugal speelde een slecht toernooi tot nu toe, maar staat toch maar mooi in de finale van het EK. Al schat ik Duitsland en Frankrijk toch nog een stuk sterker in dan dit Portugal.



Een 45 minuutjes later reden we op de autostrade België weer te gemoed. Het EK bracht me bij 10 wedstrijden in 9 verschillende stadions. Ondanks de deceptie van Lille, was het een absolute topervaring. In elke speelstad was het heerlijk vertoeven en het had overal meer weg van een gigantisch festival dan van een voetbaltoernooi. Ik weet dat er hier veel zijn die meer fan zijn van het clubvoetbal, maar ik kan weinig slechts zeggen van dit soort toernooien. Het was niet goedkoop en de commercie zegevierde uiteraard. Los daarvan verbroederde iedereen (op die enkele schermutselingen bij andere wedstrijden na dan) en was de sfeer opperbest. Als ik het vorige WK vergelijk met dit EK dan was het WK veel beter georganiseerd (raar om op te merken als het over Zuid-Amerika gaat), maar was dit EK toch iets meer voor mij. Op het WK waren de supportersgroepen van de landen veel kleiner en waren de locals tamelijk kritisch. Ook waren er minder idioten te bespeuren die op ongepaste wedstrijdmomenten selfies begonnen te nemen of belachelijk verkleed rond liepen. Het kwam de sfeer alleen maar ten goede. Het voetbal was dan weer vaak niet om over naar huis te schrijven, maar dat was twee jaar geleden niet anders. De drukke agenda's laten zich voelen bij de heren voetballers. Een EK: ik ben fan en raadt het iedereen aan. Jammer dat de Uefa het nu over gans Europa gaat spreiden. Het gaat het hele gebeuren drastisch veranderen.

[wekke]

Estadio Algarve

10-10-2016 Gibraltar - België 0-6; WK 2018 Kwalificatie

In het post-Euro 2016-tijdperk stond het groundhoppen op een laag pitje. De trip door Frankrijk leverde me een nieuwe vriendin op en laat ons nu net twee gezamenlijke interesses hebben op voetbalgebied: de Rode Duivels en K. Lierse S.K. Inderdaad, daar heb je Lierse weer. Mijn gedachtegang tegen Maged Samy en zijn beleid verbleekt ten opzichte van het idee om samen naar onze club te kunnen gaan en te supporteren. Zodoende ben ik weer te spotten op het Lisp en ik heb er gewoonweg deugd van. Mijn seizoen begon dan ook op Schiervelde te Roeselare in de nieuwe 1B reeks. Voor wie het systeem nog niet goed begrijpt: 8 teams werken 2 volledige competities op. De winnaars van elke competitie spelen in Maart een onderlinge confrontatie om de titel en dus promotie naar 1A. Een hervorming op zijn Belgisch oftewel compleet van de pot gerukt. Maar net zoals de absurditeit van Play-Off I, lijkt het ook hier in 1B het spelbeeld ten goede te komen. Ik zag 5 van de 10 wedstrijden van de Pallieters en ze waren stuk voor stuk aangenaam om volgen, ook dankzij het niveau van de tegenstand. Lierse heeft onder leiding van Eric Van Meir dan toch een goede mix gevonden tussen jeugd en ervaring, academie en Belgisch. Je merkt het ook aan het publiek, de supporters herkennen zich terug wat in het team. Zo snel kan het gaan in het voetbal. Vorig seizoen verguisd, dit seizoen weer in de armen gesloten. Benieuwd hoe ze het er vanaf gaan brengen dit seizoen. Tot nu toe uitstekend, maar in de helft van de wedstrijden hadden het dubbeltje zomaar aan de andere kant kunnen vallen in plaats van in ons voordeel.

De Rode Duivels zijn dan weer ons tweede gezamenlijke team. Beiden volgden we het team door Frankrijk op het afgelopen EK. Een super trip met een teleurstellend einde tegen Wales. Rijsel bleek ons Waterloo te zijn en dus kunnen we ons weer opladen voor een nieuwe kwalificatie campagne. Mét (eindelijk!) een nieuwe bondscoach: Roberto Martinez. Met de huidige kern mag een groep met Estland, Cyprus, Bosnië, Griekenland en Gibraltar geen probleem vormen. Alles minder dan een rechtstreekse kwalificatie zou een schande zijn, maar het blijft natuurlijk de onvoorspelbare sport genaamd voetbal. De oefenmatch tegen Spanje begin september was bovendien niet om naar huis te schrijven. Een verlies tot daaraantoe, de manier waarop mocht gerust schandalig genoemd worden. De campagne zelf werd geopend in en tegen Cyprus. Een trip die financieel wat te kort na het EK kwam dus die lieten we schieten.

Afgelopen vrijdag waren we thuis tegen Bosnië wél van de partij. Bosnië wordt hier gezien als het enige echte obstakel richting Rusland, al staat Griekenland ondertussen ook mooi met een 9 op 9 te pronken. De openingsfase was rommelig langs beide kanten en doelgevaar was uiterst schaars. Tot Carrasco en Meunier de opening vonden op de rechterflank en verdediger Spahic zijn eigen doelman versloeg. Daarna was het hek van de dam. Bosnië was een schim van de sterke tegenstander uit de vorige kwalificaties en de Rode Duivels dartelden over het veld. Mertens speelde Hazard op mooie wijze aan en die maakte de 2-0. In de tweede helft begonnen de bezoekers met aanvallende intenties, maar ze konden Courtois nooit echt bedreigen. Op het uur maakte Alderweireld er vanop hoekschop 3-0 van. Bosnië raakte nog de lat, maar voorts was het al België dat de klok sloeg. Begovic had werk te over en had het geluk aan zijn zijde toen Lukaku voor open doel miste. Een ruime voorsprong, goed spel en toch een fluitconcert op Lukaku na een slechte kaats. Schandalige reactie van het publiek. Ik ben ook niet altijd fan van hem, en dat is nog zacht uitgedrukt, maar dit was volledig onterecht. Lukaku speelde eindelijk nog eens echt goed, het kaatsen en controleren was veel beter dan wat we van hem gewoon zijn, er zat beweging in, .... Kortom, de manier waarop hij nuttig is voor dit elftal. In de 78e minuut legde hij de criticasters zelf het zwijgen op met de 4-0. Het Belgische publiek en de broers Lukaku, het zal nooit een geslaagd huwelijk zijn. Een sterke partij tegen een zwak Bosnië.

Daags na dien reisden Elien en ik af naar Portugal voor de wedstrijd tegen Gibraltar van maandag. Gibraltar is een Brits overzees gebied. Spanje wil al langer aanspraak maken op de regio, maar in twee referendums werd dit telkens afgeketst door de bevolking.
Zodoende is Gibraltar nog steeds Brits met Queen Elizabeth als staatshoofd. Het gebied heeft wel zijn eigen parlement, maar sommige bevoegdheden zijn nog steeds in Britse handen. Door zijn Engelse roots heeft Gibraltar natuurlijk al vroeg kennis gemaakt met het voetbal. De Premier Division bestaat zelfs al sinds 1896 en telt tegenwoordig 10 clubs. Internationaal komt het pas sinds eind 2012 kijken. Reeds in 2007 diende Gibraltar een aanvraag tot lidmaatschap in bij de Uefa, maar de organisatie weigerde het land te erkennen. Door een beslissing van het Hof van Arbitrage van de Sport in 2012 kon Gibraltar zijn plaats dan wél opeisen. In mei 2013 werd het officieel lid van de Uefa en in november speelde het zijn allereerste interland tegen Slowakije. Een EK kwalificatie campagne later werd Gibraltar nu ook toegelaten door de FIFA waardoor het later nog werd toegevoegd aan de groep van België.

Gibraltar uit klinkt exotisch en ik was er al snel uit dat ik deze trip heel graag wilde maken. In juli van dit jaar bevestigde de Belgische voetbalbond dat de wedstrijd in Portugal en meer bepaald Faro gespeeld zou worden. Jammer natuurlijk, maar ook wel logisch. Ook in de EK kwalificatie campagne week het team uit naar het Estadio Algarve. Het eigen Victoria Stadium voldoet niet aan de internationale eisen. Ze zijn wel volop bezig met de bouw van een eigen stadion met een capaciteit van 10.000 plaatsen, maar de opening wordt pas volgend jaar verwacht. Het werd dus Portugal en ook dat kon ik inschrijven als nieuw landpunt.



Zaterdagavond vlogen Elien en ik vanuit Brussel naar Lissabon. Vele landgenoten kozen voor een rechtstreekse vlucht naar Faro, maar die viel véél duurder uit dan Lissabon. Bovendien wilden we de stad wel eens bezoeken. Omstreeks middernacht kwamen we aan in de Stay-In Lissabon Hostel. Gelegen in Bairo Alto, dé uitgaansbuurt van Lissabon. De straten stonden bomvol jongeren. De kroegen en bars zijn zo klein dat iedereen met zijn drankjes gewoon op straat staat. Naarmate we verder wandelden naar de buurt van de Mercado do Ribeiro bleef de massa maar toenemen. Er was nauwelijks een doorkomen aan en geparkeerde auto's deden dienst als toog. De normaalste zaak ter wereld blijkbaar want van ordediensten was geen sprake. Wij kozen zelf voor een Ierse pub waar een live band Folkmuziek stond te spelen. Zo'n kroeg heeft toch iets meer te bieden dan buiten wat staan te lummelen met een biertje in de hand. Na het optreden zochten we onze hotelkamer op. Zondag zou al druk genoeg worden.



Een grote stad zoals Lissabon bezichtigen op één dag. Dat was ons ambitieuze plan. We kuierden door de steile en smalle steegjes van Lissabon. Langs de Taag zo de Praça do Comercio door, richting de kathedraal van Sé en de Castelo de Sao Jorge. Door de verschillende volksbuurten zoals Alfama en langs alle andere monumenten en bezienswaardigheden. Het lukte ons verbazend vlot om alles, te voet, te bezoeken. Al hebben we nergens entreegeld betaald bij de verschillende monumenten. Wij verkozen ervoor om zoveel mogelijk te zien in plaats van bijvoorbeeld lange tijd in het kasteel te vertoeven. Wat ongetwijfeld wel de moeite zou geweest zijn.



We keerden terug naar de Praça do Comercio om vandaaruit rechtdoor te wandelen naar de verschillende pleinen en daar wat lokale lekkernijen te proeven zoals een visgebakje met kaas (Bolinhos de Bacalhau), een Pastel de Nata (heerlijk gebakje van pudding en kaneel) en de kersenlikeur Ginjinha. Dat laatste was niet bepaald ons ding. Op het Praça Rossio was dan weer een marktje aan de gang waar Elien kon genieten van een Sangria en we nog wat vlees en kaas konden proeven. Vandaaruit namen we de bus naar Belem en bezochten nog de Torre de Belem. De indrukwekkende Mosteiro do Jéronimos was ondertussen al gesloten waardoor we enkel de voorgevel konden aanschouwen.  Beide gebouwen pronken op de Unesco Werelfderfgoedlijst. Ondertussen begon de avond te vallen over Lissabon. Voor ons het sein om terug te keren uit Belem en nog snel de Elevador de Santa Justa te bezoeken. De lift is gebouwd in 1902 en van hieruit heb je een mooi uitzicht over de stad. Het waren ineens onze laatste indrukken van deze toch wel prachtige stad. Een taxi bracht ons terug naar de luchthaven om onze huurauto af te halen. Omstreeks 1u 's nachts, na een rit van circa 2u30, stonden we aan de receptie van Hotel Eva in Faro.





Maandag matchdag en ook wel een beetje een luilekker dagje. Na snel even de oude stad te hebben doorkruist, verkozen we gewoon wat te zonnebaden aan het zwembad. Met enkele cocktails in de man (en vrouw) was het heerlijk vertoeven. Een 3 uurtjes voor de wedstrijd begaven we ons naar het meeting point van de Belgische supporters. Op een 400 meter van ons hotel had de overkoepelende supportersclub '1895' een DJ en wat drankstanden voorzien. Het bier vloeide rijkelijk en het leuke was dat er lokale supportersgroeperingen achter de tapkraan stonden. Een Belgische overrompeling was het allerminst daar op het pleintje, maar gezelligheid was troef. Bovendien zouden hier shuttle bussen ons naar het Estadio Algarve brengen. Ik heb al wel eens kritiek geuit op 1895, maar nu was alles top geregeld.


Het Estadio Algarve werd gebouwd voor het EK van 2004 in Portugal. Het is hier dat Nederland een einde maakte aan zijn strafschoppensyndroom in de wedstrijd tegen Zweden. Een vaste bespeler lijkt het stadion niet te hebben. Lokale clubs SC Farense en SC Olhanense spelen in lagere divisies en kleinere stadia. Met zijn capaciteit van 30.305 zitplaatsen is het stadion ook véél te groot voor het nationale team van Gibraltar. Of er daadwerkelijk supporters uit Gibraltar aanwezig waren, is me niet duidelijk. De 550 Belgische fans zagen een wedstrijd zoals we die konden verwachten: éénrichtingsverkeer in een nagenoeg leeg stadion. Het verweer van Gibraltar was ook na 8 seconden al ten einde. Benteke tekende voor de snelste goal in de WK kwalificatie geschiedenis. In een gezapig tempo kabbelde de wedstrijd voort. Een maandagavond wandeling die na 19 minuten de 0-2 van Witsel opleverde. Gibraltar deed wat het kon, maar is niet opgewassen tegen professionele teams. In de eerste helft kon het één keertje op doel trappen. Aan de overzijde tekende Benteke voor de 0-3 ruststand. In de tweede helft konden de amateurs uit Gibraltar het allemaal nog amper belopen en de Belgen vonden het allemaal wel goed zo. Op een drafje wat technische hoogstandjes laten zien, veel kansen bij elkaar spelen en tussendoor twee mooie goals van Mertens en Benteke maken. Hazard maakte er nog 0-6 van, maar een absolute monsterscore bleef Gibraltar gespaard.





Na een laatste wijntje in Faro zat de dag er weer op. Dinsdag reden we terug naar Lissabon en 's avonds stonden we alweer terug in Brussel. Time flies when you're having fun!

[wekke]

08-04-2017 Real Madrid – Atletico Madrid  1-1 , Estadio Bernabéu, Primera Division

08-04-2017 Rayo Vallecano – Tenerife 1-1, Campo de Fútbol de Vallecas, Segunda Division





Het Europees Kampioenschap van afgelopen zomer was nog niet ten einde of een collega van op het werk vroeg me al of ik geen zin had om mee te gaan naar Real Madrid. Een weekendje weg is altijd leuk en in Madrid ben ik nog niet geweest, maar ik naar Real Madrid? Al van kindsbeen af heb ik een hekel aan die club. De manier waarop Real met astronomische transferbedragen goochelde, stootte me steeds tegen de borst. Ook de beschermde status van de club tart eigenlijk elke verbeelding. Groot geworden dankzij het duo Franco – Bernabéu en ondertussen decennia lang gigantische schulden torsen en zo de banken mee in de problemen brengen. Al geldt dat laatste eigenlijk voor het gros van alle prof clubs ter wereld. Nee, op Raul Gonzalez Blanco na, had ik altijd iets tegen die arrogante 'Los Galacticos'. Mijn collega is wel een fervent fan en gaat elk seizoen een keertje naar Madrid om Los Blancos aan het werk te zien. Zijn vorige trips waren steeds tegen middenmoters of laagvliegers en dit seizoen wou hij eens een topper meemaken. Al snel bleek dat de Classico tegen Barcelona wel haalbaar was, maar niet bepaald in ons budget pasten. De stadsderby paste er nog net wel in. Er werden in juli reeds kaartjes besteld via ticketbis voor de prijs van € 142 per stuk, de officiële prijs van de tickets waren overigens € 107 per stuk. Nog steeds een, in mijn ogen, te groot bedrag om 90 minuten lang 22 overbetaalde vedetten achter een rond object te zien lopen, maar ik maakte ditmaal eens een uitzondering. Ondanks de prijs en het feit dat het om Real Madrid ging, besliste ik om mee te gaan. Het blijft natuurlijk een Europese grootmacht met een historisch stadion, zo'n stadsderby wil ik wel een keertje meemaken en Madrid heeft op alle gebieden, ook qua voetbal, wel meer te bieden.





Zodoende vlogen Kurt en ik op donderdag naar de Spaanse hoofdstad en een dag later kwamen Dirk, Rob en Stijn ons vervoegen. Ons hotel situeerde zich op de Gran Via, één van de hoofdaders van de stad en zodoende perfect qua ligging. Madrid beschikt over een prima metronet, maar op de voetbalwedstrijden na, namen we steeds de benenwagen. Alle pleintjes en andere vormen van sightseeing zijn te voet perfect te doen in de licht golvende stad. Of je nu houdt van plaatselijke lekkernijen, dranken, musea, shoppen, voetbal, etcetera, iedereen kan perfect aan zijn trekken komen in Madrid. Wat een heerlijke stad om in te vertoeven! Al was het schitterende weer natuurlijk een surplus in mijn belevingen.





Zoals ik reeds zei, heeft Madrid op voetbalvlak veel meer te bieden dan alleen maar Real. Het was echter hopen dat de kalendermaker me goed gezind zou zijn. Dat laatste was niet het geval. De midweek speeldag, waar ik pas na het boeken van mijn vliegtuigtickets op uit kwam, gaf me geen haalbare optie. Ook in het weekend viel er niet veel te combineren omdat men Real, Rayo Vallecano, Getafe en Real Madrid Castilla op dezelfde dag lieten aantreden. Zodoende bestond mijn voetbaltrip uit de stadiontour van Atletico Madrid op donderdag en op zaterdag de dubbel Real Madrid – Atletico Madrid (16u15) en Rayo Vallecano – Tenerife (20u30). Stadiontours zijn eigenlijk niet echt aan mij besteed, maar voor het Estadio Vicente Calderon maakte ik graag een uitzondering. Na 51 jaar trouwe dienst gaat Atletico de Madrid het stadion komende zomer inruilen voor een nieuwe bak in de buurt van de luchthaven. Eenmaal in het stadion kan ik er eigenlijk wel inkomen dat ze van stadion gaan veranderen. Ik ben zelf nostalgisch aangelegd en heb veel meer met oude meug dan de hedendaagse nieuwe arena's, maar voor Atletico lijkt me dit inderdaad te oud, zonder uitbreidingsmogelijkheden en blijkbaar heeft de club al jaren een dispuut met de stad omwille van de erbarmelijke verkeerstoestanden. De autosnelweg ligt zelfs onder de hoofdtribune en ik kan aannemen dat het niet altijd veilig verloopt wanneer de toeschouwers uit het stadion stromen. Op tv heeft het wel steeds iets indrukwekkends en lijkt het vaak een onneembare vesting door de fanatieke fans. Eens je in het Estadio Vicente Calderon staat, oogt het echter enorm klein. Wel is het een lekker compact stadion en ik kan me inderdaad dat fanatisme tijdens de wedstrijden wel inbeelden. Voor het overige was het trouwens een teleurstellende tour. De gids sprak geen Engels, was bazig en wilde zo snel mogelijk van ons af om de volgende groep te gaan halen. Op extra informatie of anekdotes moesten we dus niet hopen. En eigenlijk kunnen kleedkamers, persruimtes en dergelijke me ook niet boeien bij zo'n rondleiding. Terwijl de rest selfies maakt in de dug-out, sta ik foto's te nemen van de verschillende tribunes en probeer ik me in te beelden hoe de fans hier tekeer gaan.





Zaterdag was dus matchdag. Reeds uren voor de wedstrijd trokken we richting het Estadio de Santiago Bernabéu. Na enkele biertjes te hebben genuttigd in de Spaanse zon verkozen we de steile tribunes van het stadion te beklimmen. Eenmaal in mijn vak werd ik overweldigd door een 'waauw-gevoel'. Of ik nu een Real liefhebber of tegenstander ben, dit stadion vind ik indrukwekkend. Het lijkt haast of de tribunes kaarsrecht naar boven gaan. Ikzelf had een kaartje op de derde ring, schuin achter het doel waar ook de fanatieke fans van Real zaten. Deze hadden een leuke tifo georganiseerd bij de spelersopkomst en ze probeerden er 90 minuten lang de sfeer lekker in te houden. Leuk geprobeerd, maar triest dat je als club iets van een 3.000 fanaticos hebt terwijl er 81.000 toeschouwers zijn. Voor het overige merkte ik wel op dat ik minder tussen de toeristen zat. De mensen om mij leefden enorm mee en bij elke scheidsrechterlijke beslissing zag je dat Spaanse temperament bovenkomen. Op het veld zelf trachtte Real zijn stadsgenoot in de openingsfase weg te drukken. Met het nodige duik- en stuntelwerk kon die een achterstand vermijden en stap per stap beter in de wedstrijd komen. Een voorsprong voor Real zou bij de rust gerechtvaardigd zijn. In de tweede helft echter een ander spelbeeld. Atletico kwam meer op zetten en Real werd hautainer. Vooral onze landgenoot Ferreira-Carrasco belichaamde het verschil: rampzalig en onzichtbaar in de eerste helft, maar een constante dreiging in de tweede. Toch was het Real dat op voorsprong kwam. De Portugese beenhouwer Pepe was nu afwerker van dienst en kopte de bal in doel, 1-0. Real Madrid ging op zijn lauweren rusten en zijn peperdure flanken, Cristiano Ronaldo en Gareth Bale, waren helemaal uit het spelbeeld verdwenen. Atletico kwam meer en meer dreigen voor het doel van Navas. Het speelde veel directer en ze schakelen razendsnel om. En toen deed Zinedine Zidane iets waarvan ik wist dat het voor hem slecht ging aflopen. Hij wisselde met nog 20 minuten op de klok zijn regelaar op het middenveld, Toni Kroos, voor Isco. Ik had al langer het idee dat de 11 Real vedetten van de gewezen Franse topvoetballer gewoon hun zin mochten doen en na deze wissel ben ik er eigenlijk van overtuigd dat hij enkel maar op die positie zit voor zijn bekende naam. Atletico schakelde nu nog sneller om tegen een onmachtig Real, maar het moest tot de 85e minuut wachten op de oververdiende gelijkmaker. Het was wel eentje van een schitterende makelij waarbij ze hun directe aanvalsspel en voetbal in één tijd etaleerden. Griezmann was het perfecte eindstation, 1-1. Wat een steengoede voetballer, die Griezman. Zoveel meer dan een spits. Bij die goal viel tevens op hoe weinig Atletico fans er in het stadion waren. Enkelingen sprongen recht. Zelfs bij een Madrileense derby kennen ze geen away-support-cultuur. De bezoekers gingen in de resterende minuten nog vol voor de overwinning en ik had ze het eigenlijk van harte gegund. Het bleef echter bij een 1-1 gelijkspel.





We dronken nog een biertje in de buurt van het stadion alvorens de metro te nemen richting het Campo de Futbol de Vallecas van Rayo Vallecano. Het politiek links georiënteerde Rayo degradeerde in 2016 weer naar de Segunda Division waar het dit seizoen eerder een laagvlieger is. De club uit Vallecas is eerder een yo-yo-club die vaak pendelt tussen de Primera Division en de Segunda. Tegenstander CD Tenerife doet het veel beter en heeft op de derde plaats nog steeds uitzicht op promotie. Het is reeds van 2009 geleden dat Tenerife op het hoogste niveau actief was. Eenmaal aangekomen in Vallecas viel onmiddellijk de gemoedelijke sfeer op. De kroegen zaten vol, de eerste gezangen waren hoorbaar, kortom een gezellige drukte. Kaartjes konden we gewoon aan de kassa kopen voor € 20. We konden zelfs kiezen of we in het bezoekersvak wilden staan. Daarvoor bedankten we. We namen plaats op de lange zijde, maar zo dicht mogelijk tegen het staanvak achter doel. Het stadion was met net geen 10.000 toeschouwers aardig gevuld en de sfeer zat er heel de avond lekker in. Het was er wel aan te zien dat dit een echte volksclub is. Zeker door de vele 'working class' sjaals en de truitjes met regenboog kleuren voor solidariteit van een tijdje geleden.





Op het veld werd het verschil in klassement ook onmiddellijk uitgedrukt in het spel. Tenerife ging verschroeiend van start en al in de derde minuut kwam het opvoorsprong. Diedhiou kwam op snelheid vanop rechts, kapte iets naar binnen en knalde de bal in de verste hoek binnen, 0-1. De Bucaneros, harde kern van Rayo, reageerde zoals het hoorde: als een blok achter de ploeg. Het spel golfde over en weer, maar Rayo had het lastig met de snelle spitsen van Tenerife en ontsnapte aan een dubbele achterstand. Zelf kon het amper kansen bij elkaar spelen, maar ze knokten wel voor elke meter. In de 23e minuut kwam de thuisploeg toch langszij via Embarda. Het gejuich was hartstochtelijk en het sein om de sfeer nog meer de hoogte in te jagen. Tenerife was niet alleen zijn voorsprong, maar ook zijn greep op het spelbeeld kwijt. Gaandeweg de tweede helft kwamen ook de eerste anti-bestuursgezangen boven. Ik weet niet wat het probleem precies is, maar de voorzitter is duidelijk de gebeten hond. Ze hadden zelfs sjaals laten maken om dat duidelijk te maken.



In de tweede helft situeerde het spelbeeld zich voornamelijk af op het middenveld. Kansen werden zo mogelijk nog schaarser, maar Rayo bleef knokken en strijden. Die vechtlust zagen ook de fans en samen probeerden ze de bakens te verzetten. De passie en hartstocht droop er vanaf en werkte ook aanstekelijk op ons. We gingen mee in die sfeer, probeerden mee te zingen en die overwinning moest er komen. De laatste 5 minuten en de blessuretijd waren een ware thriller. In de 40 minuten ervoor ontbrak het aan kansen, maar ineens was het hek van de dam. De thuisploeg kreeg kans op kans om zijn vechtlust beloond te zien worden. Het mocht echter niet baten en het bleef bij het 1-1 gelijkspel én een verdiend applaus voor de inspanningen.

Als ik nog eens naar Madrid ga dan geef ik de voorkeur aan Rayo Vallecano ten opzichte van Real Madrid. Dat schitterende oude stadion tussen de flats, die passie en hartstocht, geen sterallures, kortom voetbal zoals het in mijn ogen hoort te zijn.

De laatste dagen sleten we nog met het nodige shoppen voor het thuisfront, cervezas à volonté, lekker eten, het vieren van Van Avermaets overwinning in Roubaix en wat sightseeing. Ik val in herhaling, maar voor elks wat wils in het mooie Madrid!

[Koning Kriel]

Tof verslag om te lezen, en mooi om te zien dat je Madrid net zo'n toffe stad vind als ik. Ik zie mijzelf hier zeker nog terug komen aangezien ik nog niet in het Bernabeu geweest ben, het nieuwe stadion van atletico wil vergelijken met het Vicente Calderon en stiekem ook een beetje verliefd ben geworden op Rayo Vallecano.

[wekke]

09-06-2017 Estland – België 0-2, A. Le Coq Arena, WK 2018 Kwalificaties



Interlandbreak. Voor zeer veel voetballiefhebbers een nare periode waarin ze het even moeten stellen zonder hun eigen club of zonder het ontdekken van nieuwe stadions en fans. Velen zweren bij clubvoetbal en ik kan ze op vele vlakken geen ongelijk geven. Voor mijn vrienden en ik zijn interlands geen obstakels, maar zelfs een welgekomen periode. Wij kijken reikhalzend uit naar de lotingen voor de kwalificaties. Met onze favoriete tegenstanders in ons hoofd. Die tegenstanders zijn niet de gebruikelijke toplanden, maar landen zoals Albanië, Servië, Bosnië, .... Waarom vragen velen zich waarschijnlijk af? Het is voor ons dat ene weekend op een jaar waarin we met een groep kameraden naar het buitenland trekken. Een mengeling van Lierse en Westerlo supporters, zo kan je ons groepje ook noemen. Wij kennen niet de weelde die supporters van topclubs wel kennen. Titels, bekers en de Europese campagnes die daar aan vast hangen zijn niet voor ons weggelegd. Maar wij hebben sinds een jaar of 5 wél de uitwedstrijden van de Rode duivels ontdekt. Gehypet volgens velen, erg amusante
trips volgens ons. Enkele dagen weg, wedstrijd meepikken, een nieuw land en een nieuwe stad ontdekken en ons gewoonweg amuseren.

Onmiddellijk na de loting van de kwalificaties sprong er één land echt in het oog: Estland! De Baltische Staten zijn de laatste jaren wel meer en meer in trek aan het komen als citytrip, maar het blijft toch iets exotisch hebben. Er zijn weinig mensen in mijn buurt die zouden zeggen: "oh leuk, dit jaar gaan we Tallinn eens bezoeken." Ten onrechte zo zou later blijken. In eerste instantie wilde ik een roadtrip maken vanuit Vilnius richting Tallinn. De drie Baltische staten doorkruisen dus. Door omstandigheden is dit er niet van gekomen, maar opzoekwerk voorspelde wel veel moois in deze landen. Het werd een citytrip van 4 dagen naar Tallinn met een groepje van 7.



Na een vlotte vlucht, over Frankfurt, kwamen we op vrijdag aan in Tallinn. Tallinn is afgeleid van Taani-linn wat zoveel betekent als 'Deense Stad'. Oorspronkelijk noemde de nederzetting Reval en die naam zou het tot in de 20e eeuw behouden. Tallinn, en bijgevolg heel Estland, heeft een geschiedenis die bolstaat van veroveraars die er aan wal kwamen. Dat laat zich reeds bij aankomst in de stad goed merken en dat maakt ook van Tallinn zo'n verrassend mooie stad met tamelijk veel verschillende invloeden. Ons appartement situeerde zich in de oude bovenstad van Tallinn, op de Domberg. Het was een Deense koning die hier in de 13e eeuw een burcht bouwde. De bovenstad is volledig omwald en je ziet nog goed de overblijfselen van de burcht. Het geeft een middeleeuws gevoel aan deze plaats. De Alexander-Nevski kathedraal situeert zich ook in dit stadsdeel. Een impressionant Russisch bouwwerk, wat dan weer goed de invloeden van Rusland laat zien. Niet verwonderlijk aangezien Estland een Sovjet staat was tot hun val in 1991. Een vierde van de bevolking in het land is nog steeds van Russische afkomst. Maar het zijn eerder de Deense en Duitse invloeden die de stad gemaakt hebben tot wat ze nu is. Tallinn bestaat dus uit een boven- en benedenstad. Deze zijn gescheiden door een omwalling met diverse uitkijkposten. In de middeleeuwen waren het eigenlijk twee verschillende steden. Het bovenste gedeelte was voor de Duitse elite, het onderste gedeelte betrof dan weer veel gilden en kooplieden. Dat typeert nog steeds het uitzicht van de huidige stad. Het is prachtig om te zien hoe al de middeleeuwse invloeden samengaan met hedendaagse en dus modernere stijlen.



Maar Tallinn is meer dan alleen die stad met zijn ridderlijke uitzicht. De reden waarom Denen, Duitsers, Russen en god weet wie nog allemaal, deze stad wilden veroveren, was natuurlijk ook zijn ligging aan de Finse Golf. Wandel 10 minuten in noordelijke richting en je bevindt je aan zee. Verwacht wel geen idyllische hagelwitte stranden. Enerzijds heb je de haven die vol staat met cruiseschepen en van waaruit je ook makkelijk een ferry naar Helsinki (circa 80 km), Stockholm en Sint-Petersburg kan nemen. Wandel je meer de andere kant op dan kom je op duinen terecht die bezaaid liggen met Estse bejaarden, genietend van het mooie weer. Kom je in Tallinn wandel dan zeker deze richting op. Een drukke weg splitst twee leuke parken. Links dus die aan de zeekant met de duinen. Rechts een gigantisch park met daarin onder andere de presidentiële woning.



Ons groepje kwam dus aan op vrijdag. We namen de vlucht vanuit Brussel met overstap in Frankfurt en kwamen op de middag aan in Tallinn. De taxi voerde ons voor €7 naar de oude stad waar ons appartement gelegen was. Na wat boodschappen en sightseeing was het reeds tijd om ons in het Rood-Geel-Zwart te hulden en naar het Raadhuisplein te begeven. Vrijdag was namelijk ook matchdag. Vanaf het Raadhuisplein gingen we te voet naar de A. Le Coq Arena. Tallinn is zoals gezegd een erg mooie stad, maar is wel niet erg groot. Alle afstanden zijn met de benenwagen makkelijk te bereiken. Zo ook het nationale stadion. Het stadion kon me best wel bekoren. Prima zicht, gesloten hoeken en een niet alledaags dak. De wedstrijd was tevens volledig uitverkocht. Het was alweer 8 jaar geleden dat de Rode Duivels hier een wedstrijd kwamen spelen. Echt goede herinneringen hebben de Belgen niet aan die wedstrijd. Ze verloren er met 2-0 en mochten het WK 2010 vanuit hun zetel volgen. Tegenwoordig liggen de kaarten anders. Onze lichting Rode Duivels zijn geen piepkuikens meer zoals toen, eerder overbetaalde pseudo-vedetten maar soit, en verpulverden de Esten in de heenwedstrijd. In Brussel werd het maar liefst 8-1. Zo'n vaart zou het vandaag niet lopen. De Belgen hadden het moeilijk tegen het stugge Estse blok en kansen waren schaars. Het waren de Esten die zichzelf laat in de eerste helft in de voet schoten. Op het halfuur blunderde doelman Aksalu bij een lage voorzet en Dries Mertens had maar voor het intikken. Vlak voor rust mocht Dmitrijev ook nog eens gaan douchen na een rode kaart.

Je zou dan denken dat de tweede helft een walk-over zou worden, maar zo ver kwam het niet. Estland werd helemaal terug gedrongen, maar kraken deed het niet. Doelman Aksalu zette zijn fout bij de 0-1 meermaals recht en etaleerde zich op de vele afstandsschoten. Schoten vanop afstand, het waren de enige wapens die de Rode Duivels voor handen leken te hebben. Van uitgespeelde kansen was nauwelijks tot geen sprake. Tot vlak voor tijd De Bruyne de bal aan Chadli gaf op rechts. Chadli sneed naar binnen en trapte de bal door de benen van de doelman in doel. Match gespeeld. Al kwam Estland wel nog enkele malen fel opzetten na de 0-2 met onder andere een bal op de onderkant van de lat. Een zuinige overwinning zonder goed voetbal. Missie geslaagd en een stap dichter bij het WK, dat was duidelijk het enige dat telde.



De volgende twee dagen waren makkelijk te omschrijven: schipperen tussen sightseeing en horeca gelegenheden. Ga je ooit naar Tallinn, wat ik je zeker en vast aanraad want ik vond het prachtig, mispak je dan niet aan de prijs. Het absolute massatoerisme vanuit onze contreien is er nog niet aanwezig, maar dat wil niet zeggen dat het er nog spotgoedkoop ik. Voor een halve liter bier betaal je in Tallinn ook al makkelijk €5 en de sterkere dranken situeren zich ook makkelijk rond de €10. Je kan wel ontzettend lekker eten aan deftige prijzen, maar zoek het dan wel in de zijstraatjes van de benedenstad. Maar laat je vooral inpakken door deze verrassend mooie stad. Ik ga mijn roadtrip door de drie Baltische staten zeker en vast een keertje maken.

[Jehoentelaar]

Mooi verslag! Tallinn behoort absoluut tot mijn favoriete steden in Europa. Ik ben er twee keer geweest en sta vooraan de rij om gauw weer te gaan. Het oude stadion op je laatste foto heb ik bezocht met wedstrijd (Tallinna Kalev - Tartu FC Santos).

Een roadtrip staat hier eveneens in de planning voor de lange termijn. Zijn veel kleine dingen die leuk zijn om te bezoeken verspreid over de landen.