Model-weekend Engels voetbal

HJanneman · mrt 03, 2010, 21:42:50

Model-weekend Engels voetbal(Southend United-Charlton Athletic, Millwall – Hartlepool United en Tottenham Hotspur – Everton).

Zelf ben ik naar een interland, een derby in League two, een op afbreken staande tribune in Watford, een Europese avond op Anfield en een Premier League wedstrijd met de boot naar Hull geweest. Dat is zo´n beetje mijn voetbalervaring op Engelse bodem in een notendop.

Dit klinkt niet erg veel, maar toch deed ik er vijf weekenden over. De frequentie lag dus niet erg hoog. Die moest dit weekend flink opgevoerd worden, want één: op deze manier ben ik met 10 jaar 10 stadions verder en toch platzak. En twee: dit weekend ga ik met Frank op pad, een goede vriend die mij in zijn vriendenkring als de Engeland-kenner ziet en wel eens een goede indruk wil krijgen van wat nu die typisch Engelse voetbalbeleving is.

Een grote verantwoordelijkheid lag dus op mijn ook nog aardig onervaren schouders, wat Engelse voetbalreisjes betreft dan :GUS: . Er ging daarom een brainstormsessie aan het plannen van dit weekend vooraf(ook een stuk voorpret). Er moesten meerdere wedstrijden bezocht worden, en liefst niet alleen in de Premier League, maar toch ook wel weer één daaruit, want dat geeft dat 'dit ken ik van tv'-gevoel. Vroeger gingen we samen naar het Oosterpark, dus een bezoek aan een beruchte club mocht ook niet ontbreken. Een foute badplaats zou ook leuk zijn. Een derby, een Europese match, een interland op Wembley. Oftewel, er was te veel wat we wilden gaan zien in een weekend. Ver vooruit plannen is noodzakelijk als je een beetje goedkoop de reis en het verblijf wilt regelen, maar dat is onhandig als je wilt weten in welke weekenden leuke combinaties mogelijk zijn van meerdere wedstrijden. Toch vielen de puzzelstukjes meer dan twee maanden voor vertrek geweldig in elkaar na in deze weken de fixtures-pagina's van football-league.co.uk en premierleague.com tot favoriete webpagina's gebombardeerd te hebben: Southend tegen Charlton(nog net geen derby, voor leken zoals wij) viel op als vrijdagavond-wedstrijd op de eerstgenoemde webpagina en op zondag vroeg in de middag zou Tottenham Hotspur aan gaan treden tegen Everton. Saturday afternoon is voetbal, dus op zaterdag een geschikte wedstrijd vinden zou geen probleem moeten worden: dit betekende dus 3 dagen voetbal! Voor de zaterdag kozen we voor Millwall-Hartlepool, omdat deze eerstgenoemde club ons wel aansprak n.a.v. alle cult daaromheen in films en op het web. Bovendien zouden we het stadiontechnisch gezien op deze manier opbouwen van klein, naar middelgroot, naar vrij groot.

Frank en ik komen oorspronkelijk uit Groningen, en onze ouders wonen daar nog steeds, in Sappemeer, iets ten oosten van de stad Groningen, hierdoor is vliegveld Bremen een goede optie om vandaan te vliegen, want dat is vanaf die uithoek dichterbij dan Schiphol, en niet onbelangrijk, een stuk goedkoper. Voor 45 euro(waarvan een kwart v/d prijs uit creditcardkosten bestond) konden we heen en weer Stansted doen. En vanaf Stansted gaat er een directe bus naar Southend, en vanaf Southend ben je weer vlug in London, en vanaf Tottenham Hale dichtbij White Hart Lane konden we zondagmiddag gemakkelijk met de trein naar Stansted(was nodig ook, want de wedstrijd was 3 uur afgelopen en 18:30uur zouden we terugvliegen). Alles was dus zo gepland dat we de tijd optimaal konden benutten, vervelen was er niet bij.

Zo ging ik donderdagavond bij de vader en moeder uit logeren, want vanaf daar kon ik dan gemakkelijk voor dag en dauw opgehaald worden door Frank, een verwende student met eigen auto(niets geen ov-chipkaart en 'zou mijn fiets nog (in originele staat) bij het station staan'-stress voor hem), iets waar je hem dus wel eens om vervloekt, maar op momenten als deze weer erg dankbaar voor bent. 6 uur 's morgens die kant op, want het was de eerste keer dat we naar Bremen Airport gingen, en hadden geen idee wat we daarvan moesten verwachten, iets na 7 uur waren we er al en het was niet veel groter en/of spectaculairder dan vliegveld Eelde, dus dat betekende een uur en een half tot twee uur naar een lege start/landingsbaan kijken, want we waren ook nog eens de eerste vlucht van de dag, dus ook dat bood weinig actie. De tijd op Stansted benutten we beter, want de bus naar Southend vertrok 2 minuten nadat we plaatsnamen. Frank was duidelijk voor het eerst in Engeland, want hij maakte foto's van het heuvelige landschap, massaal spookrijdende auto's(en dus evenveel bijna ongelukken..), en uniformen. In Southend aangekomen merk je direct wat de geografische ligging is, want bij het openen van de busdeuren word je nog net niet teruggeblazen op je stoel. Er waait een flinke zeebries. We hadden onze eerste pint verdiend, en wel aan de beroemde boulevard met adventure island en de langste pleisure pier(van de wereld?). Helaas was adventure island dicht en de pleisure pier kraakte weinig uitnodigend. Zonder reddingsvest zou je daar lopend op deze winderige dag niet levend vanaf gekomen zijn, en als het treintje dan niet rijdt, dan laat je het wel. We kwamen al gauw tot de conclusie dat het hier in de zomer vast gezellig zou zijn, en dus besloten we de heerlijk deprimerende boulevard met dichte attracties, arcadehallen en lege pub's maar links te laten liggen en in te ruilen voor het bruisende centrum. Het centrum waar de pub's en Frankie en Benny's uitpuilden, en we kunnen het weten, want we zijn er ook voor gegaan, o.a. voor een pizza met de naam BBQ chicken die qua smaak ook door had kunnen gaan voor een plak witbrood.

We zaten in een bed and breakfast in een straat dat parallel aan de boulevard liep en ook nog eens vlak naast de grotere winkelstraten, dus dat was prima, ook met het oog op pub'en en stappen in de avond. Het was familiaal zoals je kunt verwachten, inclusief dat alles wat maar kraken kan dat ook deed, en er leefden geesten, gezellig kneuterig douchen op tapijt en een ontbijtzaal vol familiememoralia zoals portretten en een urn, of was dat nu gewoon een vaas? Kortom, een prima B&B.

Overdag zagen we al veel supporters van Charlton in de stad(er zouden 2700 meereizen), maar ook in ons hotelletje, want veel supporters zouden er traditiegetrouw een nachtje weg aan zee van maken, want Southend is voor veel Londenaren 'de' kustbestemming(concurrerend met Brighton) en het zou er prima stappen zijn, maar dat is voor latere zorg. De wedstrijd: Southend United stond nog maar net boven de streep in League One en verloor afgelopen week nog sneu door een doelpunt in de laatste minuut bij Norwich city, 2-1. Een punt in die wedstrijd was uiteraard een stunt en impuls voor Southend geweest in de strijd tegen degradatie, want Norwich staat bovenaan. Charlton staat op een play-off plek en zal dit ook wel halen. Ze zijn echter net te wisselvallig om rechtstreeks te promoveren, verwacht ik. David tegen Goliath, dus.

Vanaf het centrum was het zo'n 15 minuten lopen naar Roots Hall. Geweldig om naar dit stadionnetje toe te lopen met de lichtmasten aan. De Charlton-fans liepen jolig tussen de garnalen door. Dit is bijzonder, omdat de fans zodra ze het stadion betreden ineens beginnen met gebaren maken, dapper vanachter een scheiding van 3 stoeltjes, waar ze braaf niet overheen stappen. Vreemd. De gekke mascottes van Southend doen hier een schepje bovenop door een strandbal vanuit het Charlton-vak naar de fanatieke Shrimpers te gooien, ipv terug het vak in. Nu gaat het helemaal los en nemen de stewards plaats voor de vakken. Voor onze veiligheid op rij 2 wordt gevreesd. We zaten bijna tegen het veld aan te kijken, zo laag zaten we. Wanneer iemand je passeerde merkte je pas hoe krap het allemaal was, want of je nu wilde of niet, je 'schuurde' die persoon als in je beste dagen in een RnB-club. Ik geniet van Roots Hall, waarbij het geluid van onze tribune erg goed blijft hangen door de bollende daken, een troef die de supporters van Southend flink inzetten om de Charlton-fans te overstemmen, en dat lukt ze op deze manier aardig, ook al zijn de fanatieke Charlton-fans met minstens vier keer zoveel als de staande Shrimpers. Opvallend ook dat de fanatieke aanhang direct naast het uitvak plaatsneemt. In Nederland zie je beide fanatieke supportersgroepen vaak zo ver mogelijk uit elkaar geplaatst. Al met al gaan er net geen 10.000 toeschouwers door de veel te blitse toegangspoortjes van het verder authentieke Roots Hall, dit betekent dat het stadion goed gevuld is. De sfeer zat er al goed in, maar het wordt alleen maar gekker door het wedstrijdverloop. Een rode kaart voor Southend in de eerste helft, aangenaaid door de daarvoor ook al uitgejoelde Bailey van Charlton, zorgde voor meer en meer anti-liedjes richting deze spelverdeler van rood-wit. Bailey kreeg een duw op zijn borstkas en moest even een seconde nadenken wat te doen(wat stond er ook alweer in het handboek: schwalbes voor dummies?)en besloot uiteindelijk dus opzichtig het zwanenmeer in te zetten en sierlijk neer te ploffen, en wonder boven wonder trapte net diegene er in die daarover gaat, want voor de rest v/d aanwezigen leek het helemaal nergens op. Deze Bailey was ook nog eens de speler die de lijnen uit moest zetten en dus vaak de bal kreeg, dus dit was genieten, helemaal omdat de fans dit tot na het laatste fluitsignaal volhielden, dus zoveel booh's zouden we de komende dagen niet meer horen. Ondanks het mannetje minder maakte Southend ook nog verrassend 1-0 door een grabbelende keeper. Southend was een ploeg met een goede mix aan ervaring en talent, waarbij er meer ervaring was dan talent. Toch werd er verzorgd gespeeld, weinig hoge ballen, en er zaten ook veel leuke voetballers bij. Bij Charlton zaten iets te veel van die leuke voetballers, want aan de kant van Charlton was het allemaal wel heel lichtvoetig. Er mist daar volgens mij wat ervaring, want als er wat meer routine bij zat zouden ze ook minder wisselvallig presteren, verwacht ik, want met talent alleen red je het niet(en talent loopt er bij Charlton dus meer dan genoeg).

De tweede helft begon Southend vermoeider te worden met 10 man en waren er wat wondertjes nodig om de stand op het bord te houden, want de ene hachelijke situatie na de andere voor het uitvak waar Charlton naartoe speelde, volgde zich op. Uiteindelijk moest Southend toch capituleren: 1-1, bij het ingaan van de blessuretijd was dit nog steeds de stand. Southend verdiende voor de geleverde strijd wel een puntje, maar toen het bordje met 6 minuten extra tijd omhoog ging voelde je al dat er iets niet goed zou gaan. En wij niet alleen, want waar de arbitrage al de Sjaak was na de foute beslissing rondom de rode kaart, zat een gratis afzakkertje na de wedstrijd of een bubbelbadpakket voor de vrouw naar keuze, uitgereikt in het clubhuis, er helemaal niet meer in. De booh's hielden aan, en jahoor, 1-2 in blessuretijd. Je zou bijna vergeten dat het hier maar om een doodgewone league one-wedstrijd ging door alle overstromende emoties op en rondom het veld. Sommige lieden vergaten dit ook, en dus kwam er een minimale pitch-invasion vanuit het gastenvak. Deze werd op spectaculaire wijze door de mannetjes in het geel in de kiem gesmoord. Een lekker begin van ons weekend.

Onderweg van Stansted naar Southend gaat er menig pub aan ons voorbij

Maar dan toch succes: John Smith's, mijn favoriete Engelse bier.

We zijn in Southend, badplaats met typisch attractiepark en pier(de pleisure pier is de langste), en waar men milieubewust bezig is

Er word ook gevoetbald

Lange zijde, op graspollenhoogte

...

............

Genoeg amusement op het veld

HJanneman · mrt 04, 2010, 12:45:52

Deel 2: Millwall FC - Hartlepool United FC (1-0)

Van die gastbieren en gastcider's met mooie authentiek getekende etiketten bij de Wheterspoon moet je afblijven, want waar je bij de kleine merken in België en Nederland vaak leuke verrassingen tegenkomt in je glas krijg je hier voor 1,95 dus gewoon een soort halve liter dikke bleek en/of spiritus te verwerken. De volgende dag bij het ontbijt bleek dat de zegevierende Charlton-groep in het hotel gehalveerd was, want ze hadden wat mates verloren tijdens het stappen. En de mannen die er wel zaten, waren ook niet in opperbeste staat: het was een mooie avond en nacht voor ze geweest.

Wij hadden die volgende dag weer een vol programma, want we zouden het hotel op gaan zoeken in Romford, wat op de route ligt van Southend naar The Den. Een valse start in Romford, want helaas moesten we de plaatselijke groente en fruit-markt aan ons voorbij laten gaan, maar ook was onze boeking niet bekend in de agenda, maar 'gelukkig' had ik alle bewijzen netjes uitgeprint, en meegenomen. Gelukkig had het hotel net een opknapbeurt gehad, maar helaas kregen wij één van de oude kamers..aargh, maargoed, we waren in ieder geval ingecheckt en konden zonder onnodige niet-stoere rugtassen naar The Den afreizen. En The Den is wel de laatste plek waar je er on-cool uit wil zien. Zeker na alle bemoedigende woorden van de Charlton-fans in het hotel in Southend, want die zouden o.a. een gebedje voor ons doen. Wij lieten ons hier niet door van de wijs brengen en gingen voor een retourtje South Bermondsey naar het loket in Romford. De vrolijke 60'er aan de andere kant van het raam had echter een geniale ingeving met zijn decennialange ervaring in zijn vakgebied: we kregen een day-travelcard voor de zones 2 t/m 6 waar South Bermondsey in ligt, voor een aantal ponden minder dan dat retourkaartje. Echter, we moesten op London Bridge overstappen en laat dat nu net een zone 1 station zijn, dus daar werden we aan aantal keer van het kastje naar de muur gestuurd om uiteindelijk doodleuk zoveel bij te moeten betalen voor een extra day travelcard voor zone 1 en 2 dat we net zo goed een retour hadden kunnen kopen.

Dit was dan ook direct onze enige slechte ervaring met het ov in Engeland, want hoewel het prijzig is, vind ik het allemaal wel erg efficiënt. We hebben iedere dag gebruik gemaakt van het ov en de langste wachttijd op een perron was 8 minuten, en toen hadden we net een trein gemist, dus de volgende kwam 8 minuten later. Dat is in Nederland wel eens anders. Ook is er op ieder station een loket en zijn er medewerkers bij de toegangspoortjes. Van mij mag het dan wel wat kosten als het daar efficiënter van wordt.

Zo'n anderhalf uur voor de wedstrijd komen we aan op South Bermondsey station wat echt letterlijk pal naast het stadion ligt. Het perron ligt vrij hoog, dus je krijgt direct een goed beeld van de omgeving die veel weg heeft van een wirwarrige combinatie van een woonwagenkamp, een ietwat vervallen woonwijk, een bedrijventerrein en een industriegebied. En dit bekeken vanaf een treinstation, waarbij het spoor rondom de helft van het stadion loopt geeft het toch wel het gevoel alsof je op de set bent van één van de bekende hooligan-films. Want al het ruige is hier verenigd op enkele vierkante kilometers. Bij het verlaten van het station wordt dit gevoel niet weggenomen, want de uitgang van het station bestaat uit een uitvak-achtige kooi met hoge hekken met prikkels er aan gemonteerd in combinatie met politiecamera's om de 30 meter. Dit pad, waar geen alternatieve route voor bestaat, loopt vervolgens compleet langs het woonwagenkamp en aan het einde kijk je bij de tuintjes van de restaurantjes naast het kamp naar binnen, en als dat een voorbode is voor wat er daar binnen aan culinaire hoogstandjes gecreëerd wordt kun je het beter laten om er binnen te stappen. Toch deden we dat, want er moest nog gegeten worden. Het heeft niets gekost en het smaakte, heel verrassend, ook niet. De locals om ons heen compenseerden de laffe smaak met een overdosis zout en vinegar, maar dat leek me ook geen verstandige poging om er nog wat van te maken. Ze hadden er allerlei Millwall-memoralia hangen, dus we zaten goed. Wat me opviel was dat er zo weinig kinderen te bespeuren waren, terwijl je bij Southend soms letterlijk over zo'n dreumes struikelde. Wel weer veel oudere kinderen. En de jonge kinderen die je er aantrof waren mini-versies van de oudere generatie. Tijgerprintleggings en zwarte piet grote gouden oorbellen in en de jochies een kortgeschoren kop, allen met witte gympen. Zelfs de kinderen waren dus ruig.

Het was vandaag Docker's day bij Millwall FC. Dit is een evenement waarbij de succesvolle ploeg die promotie naar de Premier League afdong geëerd wordt. Voor de wedstrijd zouden we dus wat oude mannetjes(sorry, helden) op het veld gaan zien. Mooi voor ons als neutrals was dat dit extra volk zou gaan trekken. Helemaal in combinatie met de goede prestaties van de laatste weken, want Millwall stond voorafgaand aan de match 7e(één plek onder een play-off plek) en had net een goede reeks ingezet van 6 winstpartijen in 7 wedstrijden. Deze succescombinatie om publiek te trekken was nodig ook, want het affiche was verder weinig uitnodigend. Hartlepool kwam op bezoek en deze ploeg staat er een stuk minder voor, zij staan in het rechterrijtje en verloren ongeveer evenveel wedstrijden als Millwall er won de laatste weken. Bovendien ligt Hartlepool onder de rook van Newcastle, dus dat zou een hele wereldreis worden voor de niet bepaald verwende Hartlepool-fans. Ze werden ook nog eens weggestopt op een complete tribune voor zichzelf, dus de thuisfans moesten de andere drie tribunes gaan vullen.

En dit is aardig gelukt, want het was een drukte van belang rondom het stadion(een kleine 11.000 zou er uiteindelijk op afkomen). Voor het eerst zag ik hier ook stands staan waar anti(West Ham United)-sjaals verkocht werden in Engeland. Dat Docker's day gaf het wel een familiaal tintje, want meerdere generaties vonden de weg naar het stadion, jong en oud. Op deze set zou vandaag dus geen hooliganfilm gemonteerd gaan worden, want de sfeer was vriendelijk rondom het stadion. Het was eerder een castingdag voor één van zulke films, want 1 op de 2 toeschouwers op onze tribune, de Cold Blow Lane End Stand(waar de fanatieke aanhang zit/staat), kwam qua uiterlijk in aanmerking voor een leuke rol in zo'n film. Je merkte aan alles dat dit totaal anders was dan bij Southend. Hier zou het wel eens flink los kunnen gaan als de situatie uitnodigend genoeg was, terwijl ik het bij Southend niet zo snel zag gebeuren. Als Millwall dus een keer tegen een grote ploeg aan moet treden wil ik nog wel eens voor een herkansing gaan voor een wat echtere ervaring.

De conclusies waren dus al getrokken voorafgaand aan de wedstrijd. Het wedstrijdverloop moest ongeveer net zo gaan als gisteravond om hier een heksenketel van te kunnen maken. De wedstrijd verliep echter anders, want er werd verschrikkelijk voetbal gespeeld. Het middenveld werd overgeslagen en moest alleen in actie komen als de tegenpartij een lange bal terugkopte. Door een van richting veranderde vrije trap van lokale held Harris(meer dan 300 wedstrijden voor de club gespeeld en daarin meer dan 130 keer gescoord) werd het 1-0. En dat bleef het, ondanks nog enkele kansen over en weer, maar echt spectaculair zou het nooit worden. Ook op de tribunes niet. Het No one likes us, we don't care werd af en toe ingezet gevolgd door 'let em come, let em all come down to the den' en MIIIIIIILLLLLLL, maar er werd vooral gescholden, veel gescholden. Het leek wel of iedereen om ons heen gilles de la tourette had. Vermakelijk was dat wel. Ook de twee bovenste rijen van het Hartlepool-vak die al in de eerste helft in blote bast gingen staan. En als de wind goed stond kon je horen dat er iets gezongen werd vanaf de overkant. Daar werd om ons heen op gereageerd alsof het om een groep homo's ging die om een hostie kwamen vragen in Den Bosch.

Na de wedstrijd konden we rustig naar huis, en iedereen leek tevreden met de punten, en het spel was een 2e zorg. Toch maakte men zich wel zorgen over het scorend vermogen, want op deze manier staan ze op doelsaldo achter op Huddersfield en als hen dat aan het einde van de rit opbreekt zou dat toch sneu zijn.

In Romford was het de bedoeling om naar het hondenracen te gaan in het stadion, maar doordat we van donderdag op vrijdag door het schoolreisjegevoel weinig uren slaap hadden gepakt, en de afgelopen nacht wederom, werd verstandig een uiltje geknapt.

Daarna werd verstandig gekozen voor een goed restaurant, een Indiaas restaurant met meer bediening dan klanten. Na goed gegeten te hebben werden we door strikte kledingvoorschriften voor mannen meerdere malen geweigerd bij de deur van enkele uitgaansgelegenheden. De mannen moeten blijkbaar de vrijheid in kleding(schaarste) van de vrouwen compenseren. Dus werd eerst maar weer pas gezet richting het hotel voor andere kleding. Uiteindelijk bereikten we een veel te classy tent waar je voor 4.30 pond per biertje flink nuchter blijft.

Hoofdstuk league one werd hierbij afgesloten.

Gezelligheid kent geen tijd in pittoresk South Bermondsey, de 'gewone' looproute van station naar wijk en stadion

De meest geschoten foto van The Den, maar dan net even anders..

Drukte bij de kassa's voorafgaand aan de wedstrijd, want het is Docker's day en Millwall is lekker bezig

Docker's day dus

En Docker's day activiteiten op het veld

Onze tribune, de Cold Blow Lane End

Goed gevulde lange zijdes bij Millwall

En een iets minder goed gevuld uitvak(je)

HJanneman · mrt 05, 2010, 13:33:51

Deel 3: Tottenham Hotspur – Everton FC, op naar het walhalla van de Premier League.

Twee Lower-league ervaringen rijker stond het echte Engelse voetbal, bekend van tv, vandaag op het programma, of kunnen we anders concluderen? Wat het ook wordt, Tottenham Hotspur is een club naar ons hart: speelt mooi voetbal in een mooi knus ogend stadion.

Qua stadion en voetbal zou dit de kers op de taart moeten worden. Ook waren we erg benieuwd naar de liederen, bekend van tv. We zouden nu bekende spelers gaan zien, spelers die we ook echt kenden. Dit zijn toch grote verschillen met de voorgaande wedstrijden. Is het in het echt net zo gaaf, gaver, of minder gaaf? We waren in ieder geval erg benieuwd, en dat mag ook wel, want de kaartjes die we hadden gekocht waren 20 pond duurder dan de kaartjes van de vorige twee wedstrijden bij elkaar.

De wekker ging veel te vroeg en ik lag diep te slapen, dat is nooit echt lekker wakker worden. Dat zorgt voor veel verwarring, maar de 'open en bloot op de grond liggende Saturday sport' van de dag er voor bood al vrij vlot uitkomst: we waren in Engeland. Na wederom een top-ontbijt met alles er op en er aan, eigenlijk de enige reden waarom we niet voor een grote keten gingen(want daar serveren ze vaak continental breakfast's), werd het tijd voor the morning after-walk door de stapstraat van Romford richting het station. Toch een maf gezicht zo in de ochtend, enkel nog wat stillevens herinneren aan alles wat het daglicht eigenlijk niet kan verdragen. Bovendien liepen er kerkgangers door deze straat, gewoon omdat het kan.

Hoewel alle winkels op het station gesloten waren had de vrolijke 60'er hart voor de zaak en zijn loket geopend. Deze keer ratelden we maar onze exacte route naar White Hart Lane op, just in case. Uiteindelijk hadden we deze keer misschien beter wel de vrolijke 60'er zijn gang kunnen laten gaan, want we stapten deze keer tegen de Spursfan-stroom in uit bij Seven Sister's, omdat we dit gelezen hadden op internet. Er begonnen al vlot wat lampjes te branden, maar braaf als we zijn gingen we toch maar voor de wandeling. Gek genoeg werden we bij de uitgang tegengehouden door de poortmedewerker van de dag: going to the football? Show me your railticket. You paid 5 pounds to get here, that's more than enough to go to White Hart Lane station. Een beetje perplex vonden we dat een prima idée. Soms zijn de mannetjes van de rail dus wel je beste vriend. We stapten nu uit op een paar minuten van het stadion. Je kon het vanaf de trein direct zien liggen en het deed inderdaad groots aan.

De combinatie van deze grootsheid en de ingesloten ligging in de wijk vond ik geweldig. Er waren veel kraampjes met merchandising, meerdere officiële fanshops ook, meer eetkraampjes, meer fans, meer grote bolides met belangrijke mensen, maar er was één grote gelijkenis: die wijk! Die was hier geen haar beter dan bij de kleinere clubs van het weekend. De Premier League, waar de sky the limit is qua rijkdom, als je niet beter zou weten verwacht je zulke stadions op wonderschone plekken met aangelegde parken en waterpartijen eromheen, maar hier waren de enige waterpartijen de grote plassen water bij verzadigde rioleringen, met drijvende bloomkoolbladeren van de Turkse fruithandeltjes, die naast sim-lock-vrij-maak-handeltjes gevestigd waren. Deze wijk was bijna even pauper als bij Millwall, maar anders, hier was meer wonerij en het was er erg multicultureel, terwijl ik rond Millwall, op de mederwerkers van Millwall na, geen immigrant heb gezien.
Het weer was voor het eerst dit weekend Engels, er viel regen. Dit gaf de merchandisingsstandjes en de kraampjes een wat triest gezicht, want sommige handel werd ook drijfnat. Tijd dus om net als veel anderen ergens naar binnen te gaan, één van de fanshops werd het. Deze was gevestigd in een oud tankstation, waar verder niets aan was veranderd, behalve het verwijderen van de pompen. Ook gingen we voor een hot-dog met kaas, voor de afwisselingen met de cheeseburgers van de dagen er voor, maar waar hiervoor alles lekker inclusief gesmolten kaas was, kreeg je hier een plak koude 40+, geen succes.

Een uur voor de match gingen we naar binnen. We zaten op de West Stand, en dan Lower, bij de hoekvlag bij de North stand(de familietribune), aan de andere uiterste zijkant van onze stand zaten de Everton-fans. De West Stand is van de buitenkant de saaiste tribune, het is net een kantoor, en zelfs dan nog in een simpele versie. Van binnen heb je van hieruit wel een geweldig uitzicht. Sowieso was het binnen geweldig. De toegangspoortjes waren echt alleen voor atletisch gebouwde mensen, zoals wijzelf, bedoeld, want het was er zeer smal en ouderwets. Het plafond onder onze tribune was ook erg laag. Dat gaf direct aan, in combinatie met de ligging, dat de charme hier absoluut nog niet is verdamt, zoals het geld hier op deze zelfde plek aan salarissen en tv-gelden verdampt. Dit gevoel van typisch Engelse charme was snel weer gedaan toen binnen al enkele Nederlanders van vi-travel één voor één op de foto gingen met van alles en nog wat. De Nederlanders die we bij de andere clubs niet tegenkwamen. In het vak om ons heen was het gezelschap nationaliteiten nog veel bonter. Uit verschillende windstreken kwam de yid-army for a day.

Het uitzicht was overigens geweldig vanaf onze plek. We keken tegen de oude East-stand aan, inclusief steunpilaren, en dat in zo'n stadion. De famous cockerel maakt het helemaal af. Gevoel voor detail is altijd mooi. Onder onze tribune op de gang waren ook oude logo's van de club geplaatst. En er was een wedkantoor. Dit was één van de typische dingen die we nog niet gedaan hadden dit weekend, wedden in het stadion. We zouden allebei gelijk krijgen. Ik voorspelde dat de 1e goal tussen minuut 10 en 20 zou vallen en Frank voorspelde de uitslag van 2-1 goed. Ondanks deze persoonlijke succesjes keken we hierdoor wel wat anders naar de wedstrijd, minder onbevangen als de vorige twee wedstrijden, maar het gaf ook weer extra spanning.

Tottenham Hotspur tegen Everton was een duel tussen twee subtoppers, en ze ontlopen elkaar dan ook weinig op de ranglijst. Dit zou dus een spannende wedstrijd worden. En dat werd het ook. Voorafgaand aan de wedstrijd deed Gomez zijn sprongetjes, bekend van zijn tijd bij PSV, en dit zweepte het publiek op. Het gezang kwam vanaf de South-stand en werd gedomineerd door de Yid-army. Bij vlagen was het erg massaal, vooral het: When the Spurs go marching in, was indrukwekkend. Maar de vroege aanvangstijd van 13uur zorgde er voor dat dit bij vlagen bleef komen, in plaats van continu. De eerste goal viel, zoals voorgezegd, tussen de 10e en 20e minuut, en kwam op naam van Pavlyuchenko. Na een sterk optreden in de fa cup mocht hij nu in de PL ook aan de aftrap starten, en dit betaalde hij dus direct terug, na een assist van Defoe. Het niveau was echt een verademing na de afgelopen wedstrijden. Het 2e doelpunt oversteeg zelfs dat niveau, want Modric schoot de bal schitterend onderkant lat binnen, 2-0. Dit was tevens de ruststand.

Tussen de vele weekendtassen van de voetbaltoeristen door, wurmden we ons een weg richting de catacomben.
In de 2e helft kwam de spanning terug in de wedstrijd door de aansluitingstreffer van Everton. Hierna hoorde je de Everton-fans voor het eerst, en ook dit was van korte duur. Ze begonnen wel ineens meer te staan en mee te leven, waar ze in de eerste helft bijna allemaal netjes op hun stoel zaten. Het was onverklaarbaar hoe Spurs de wedstrijd uit handen gaf, want tot aan de rust waren ze heer en meester, en het leek ze ook nog eens weinig moeite te kosten. Vooral aan Pienaar hadden ze de handen vol. Één man waren ze hierdoor op een gegeven moment vergeten: de ingevallen Donovan, maar deze wist op wonderbaarlijke wijze op 1 meter van een leeg doel het zijnet te laten bollen, ook knap.

Als je zulke kansen gaat missen weet je dat het 2-1 blijft, en dat bleef het ook. Na wat fotomomenten van een leegstromend WHL te verstoren van de voetbaltoeristen naast ons(wat we zelf ook zijn, maargoed, je zit er niet op te wachten als je zo'n echt mogelijke ervaring wil opsnuiven) moesten we vlot richting Tottenham Hale lopen, want vanaf daar ging de trein naar Stansted, waar vandaan we terug zouden vliegen.

De wandeling over de high road was een ervaring op zich. In Nederland staat Madurodam, in Brussel staat Mini-Europe, maar hier loop je door Mini-World, veel nationaliteiten hadden hier wel een specialistische zaak gevestigd, en de prijzen voor wat proviand voor de laatste hobbels van onze reis waren ook nog eens on-Engels, en dus gunstig.

Deze wedstrijd was een stressvol tussenuur op mijn stage opofferen waard geweest. Ik ben blij dat we hier geweest zijn, en het stadion en het voetbal was geweldig, maar toch vond ik het minder puur dan de vorige ervaringen. Waarschijnlijk ook door onze plekken in het stadion, in een vak dat overblijft voor vrije verkoop, dus vol dagjesmensen, zoals wij. Na tot deze conclusie gekomen te zijn tijdens de wandeling naar het station werd het weer tijd om op te letten. De verkoper, een minder vrolijke 40'er, wees ons er na het verkopen v/h kaartje namelijk niet op dat er vandaag geen treinen naar Stansted rijden vanaf dit station, maar vanaf Seven Sister's. Veel vragende gezichten voor dichte deuren richting de platforms en een klein a4 aan informatie, zorgde er voor dat boven die vragende gezichten pas 10 minuten later lampjes begonnen te branden. Hierdoor werd het toch nog wat stressen, want nu moesten we wat omreizen, etc.

In Duitsland(ja, ik kan alle details blijven noemen, maar we maken nu een sprong in de tijd) werd het tijd voor het laatste avondmaal van het weekend, graag in een echt restaurant bij een raststätte, want we waren klaar met de cheeseburgers. Uiteraard zijn we in een truckerscafé beland waar het eten ook weer hoogstaand was, een currywurst. Eind goed, al goed.

White Hart Lane van de buitenkant, nog lekker compact tussen de omringende bebouwing, genieten dus

Binnen zijn betekent op zoek gaan naar het beroemde haantje

Proberen om nog iets terug te verdienen aan de dure hobby

Leuke plaatsen

En we keerden weer huiswaards

TeeZee · mrt 05, 2010, 13:43:00

Bedankt, HJanneman. Leuk om te lezen, vooral vanwege de herkenbaarheid. Hét grote nadeel van Engelandgroundhoppersland is wat mij betreft inderdaad het eten.

Peenvogel · mrt 05, 2010, 14:03:56

Als liefhebberT van de Indiase keuken kom ik altijd juist aan mijn trekken in Engeland. En die ontbijtjes hark ik ook wel naar binnen als het moet ;)

Hielke · mrt 05, 2010, 14:46:21

Leuke verhalen. Soms worden verslagen met teveel details langdradig, maar bij jou juist niet. Grappig.

Je beschrijving van White Hart Lane is heel herkenbaar en, wat mij betreft, raak.

Han · mrt 07, 2010, 00:25:05

White Hart Lane revisited, inclusief de wandeling. Beeldend herschreven. Jubelend feest van herkenning.

Mag svp een kleine anekdote?

1996. EK in Engeland. In zit in de metro met wereldvreemde en lallende sanitairverkopers uit Emmen met een oranje bot door hun neus die 'hun sales target' gehaald hebben. Vergezeld van hun hoofdverloofdes met winkelcentrumkapsels en aandoenlijk provincie-accent. Reisje op kosten van de werkgevende meubelboulevardboer.

CiteerJongens, de volgende halte is Tottenham Court Road!! Effe White Hart Lane bekijken!!

Ik zwijg.

HJanneman · mrt 07, 2010, 18:21:54

Citaat van: Peenvogel op mrt 05, 2010, 14:03:56
Als liefhebberT van de Indiase keuken kom ik altijd juist aan mijn trekken in Engeland. En die ontbijtjes hark ik ook wel naar binnen als het moet ;)

Ja, het eten dat jij hierboven noemt valt bij mij ook erg in de smaak.
Ik heb het dan ook vooral over alle tussendoortjes, want echt aan uitgebreid lunchen kom je op zulke dagen vaak niet toe. Ook eet je op andere tijden en op meer momenten op de dag, door de korte nachten, en dan stil je vaak de trek met iets van minder geweldige kwaliteit.
In Nederland ga ik trouwens ook wel eens naar de Indiër.

Citaat van: Han op mrt 07, 2010, 00:25:05
White Hart Lane revisited, inclusief de wandeling. Beeldend herschreven. Jubelend feest van herkenning.

Mag svp een kleine anekdote?

1996. EK in Engeland. In zit in de metro met wereldvreemde en lallende sanitairverkopers uit Emmen met een oranje bot door hun neus die 'hun sales target' gehaald hebben. Vergezeld van hun hoofdverloofdes met winkelcentrumkapsels en aandoenlijk provincie-accent. Reisje op kosten van de werkgevende meubelboulevardboer.

Ik zwijg.

Tuurlijk mag dat, al die verschillende anekdotes lezen van elkaar maakt dit forum juist tot iets geweldigs.

Peenvogel · mrt 08, 2010, 08:58:59

Citaat van: HJanneman op mrt 07, 2010, 18:21:54
Ja, het eten dat jij hierboven noemt valt bij mij ook erg in de smaak.
Ik heb het dan ook vooral over alle tussendoortjes, want echt aan uitgebreid lunchen kom je op zulke dagen vaak niet toe. Ook eet je op andere tijden en op meer momenten op de dag, door de korte nachten, en dan stil je vaak de trek met iets van minder geweldige kwaliteit.
In Nederland ga ik trouwens ook wel eens naar de Indiër.

Ik ook wel, maar zelfs de meest obscure tent in de U.K. serveerden ze beter eten dan bij de IndierTs hier in Nederland. Maar als je een goed adresje hebt :)

Die hamburgers bij Britse stadions zijn altijd briljant. Als je maag daar tegen ken. dan kan je alles eten....

HJanneman · okt 10, 2010, 16:23:47

Ik durfde bijna niet meer, zolang heeft dit geduurd, maar dan toch eindelijk de foto's van de Engelandtrip begin dit jaar(edit: hierboven bij de berichten toegevoegd).
Gelukkig werk ik niet voor de krant..

hgrm · okt 10, 2010, 21:35:21

Citaat van: Peenvogel op mrt 08, 2010, 08:58:59
Die hamburgers bij Britse stadions zijn altijd briljant. Als je maag daar tegen ken. dan kan je alles eten....

De kwaliteit en vooral de eentonigheid van het Britse stadionvoer (en dan heb ik het niet over de vaak heerlijke pies etc bij kleine clubs) heeft er eens voor gezorgd dat ik dat ik bij Aston Villa de volgende bestelling plaatste, die er voor zorgde dat TeeZee zich van het lachen verslikte in zijn halve liter cola:

"A would like a cheeseburger, but without the burger, please"

Het duurde even voordat de dame in kwestie begreep dat ik een broodje kaas met uien wilde....