Still nill-nill at Fratton Park

Gestart door Hielke, mei 06, 2009, 13:48:52

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Hielke

Degradatie is het mooiste aspect van de voetbalsport. De bijl die hangt en gegarandeerd slachtoffers zal maken, aan het einde van het seizoen. De dunne scheidslijn tussen enorme vreugde en intens verdriet. Daar kan geen kampioenshuldiging tegen op. Meer dan welke politieke kwestie dan ook is 'relegation' in Engeland aan het einde van het voetbalseizoen onderwerp van nationaal debat. Steevast sneuvelen reputaties. Een ieder smult er van. De voetbaltoerist kan er niet om heen. Eind april, begin mei draait het maar om één vraag: Who goes down? Een tweeluik.

Portsmouth - Arsenal
Fratton Park, 2 mei 2009

'This is a poor ground.' De steward van Portsmouth Football Club, een heer op leeftijd, knikt met zijn hoofd richting Fratton Park en schuift zijn bril recht op zijn neus. We staan ingeklemd tussen een verroest prikkeldraadhek en een met graffiti bekladde muur, die de nauwe toegangspoorten herbergt. De plannen voor een nieuw stadion zijn weer van de baan, verzucht de man. 'They are talking for many years, but we don't have money.' Geld. Nog meer dan elders is Engels profvoetbal een kwestie van geld. Wie in de problemen zit, degradeert. Onherroepelijk. Grote naam of niet.

Na de promotie naar het hoogste niveau, in 2003, kende Portsmouth een aantal jaren van sportieve voorspoed. Vorig seizoen werd onder Harry Redknapp zelfs de FA Cup gewonnen. Dit seizoen staat in het teken van financiële problemen en het vertrek van de succestrainer. Tony Adams nam het roer over, en bracht de club uit het havenstadje in acute degradatiezorgen. De clubleiding greep tijdig in: Adams kreeg de zak. Exact een week voorafgaand aan Portsmouth - Arsenal galmde het verlossende 'We are staying up!' van de tribunes op Fratton Park. De vraag of de toekomst van de bescheiden club uit het authentieke havenstadje in de Premier League ligt, is desalniettemin gerechtvaardigd.


De karakteristieke hoofdingang van Fratton Park


Mooi van lelijkheid. De huizen achter de uittribune.


Fratton Park ademt historie.

Rondom Fratton Park heeft de tijd stilgestaan. Sinds 1898, maar ook sinds we de club in december 2008 met Heerenveen bezochten. Bij één van de bouwvallige Engelse huisjes achter het stadion hangt nu was te wapperen, aan een lijntje. De lichtmasten zijn nog ietsjes roestiger. Verder is alles bij het oude. Fouilleren is niet aan de orde. En dat voor een stadion met tribunes die letterlijk tot ín het veld doorlopen. Duizenden Arsenal-supporters zijn vandaag te gast in dit historische stadion. Wat zij voorgeschoteld krijgen is een piepjong B-elftal, overlopend van talent.

Kort na de aftrap rolt het karakteristieke 'Pompey plaaaaay up!' van de tribunes. Portsmouth heeft op supportersgebied door de jaren heen veel moeten inboeten qua fanatisme, maar de lokale strijdkreet klinkt er niet minder om. Prettig publiek vind ik het het. Fanatiek en vriendelijk tegelijk. Er is iets vreemds. 'The wanker with the bell', zoals de uitsupporters hem in hun liedjes noemen, zit ditmaal op de fanatieke Portsmouth-tribune, niet het het blauw-wit geverfde hokje aan de overkant. Negentig minuten lang klinkt het vrolijke getringel, ongeacht welk wedstrijdverloop dan ook. Jarenlang heb ik de bel via televisiegeluid gehoord, en me afgevraagd welk nut er achter schuil gaat. Dat laatste weet ik nog steeds niet, ik wil het niet weten. De bel hoort erbij. De bel is Pompey.


Een uitverkocht huis.


De mooiste tribune van de vier tribunes

Vlak voor me zit Bob. Zijn door Portsmouth-spelers gesigneerde shirt verraadt zijn voornaam. De man is verstandelijk gehandicapt. Hij leeft aandoenlijk mee met zijn club. 'Fucking play up, Pompey!,' klinkt het telkens. De jonge talenten van Arsenal stelen de show op Fratton Park, maar ook de thuisclub komt tot verrassend grote kansen. Stuk voor stuk vakkundig om zeep geholpen door Peter Crouch. Uit het niets valt de 0-1. Portsmouth-doelman David James laat een zomeravondballetje zomaar door zijn handschoenen glippen. Tergend langzaam rolt de bal over de doellijn. De dodelijke stilte die over de tribunes valt lijkt eeuwig te duren, maar wordt na enkele fracties van seconden ruw onderbroken door een geluidsgof, vanaf de overkant. 'Yeeeaaaahhhh'. Bob is boos. Elk balcontact van doelman James wordt door hem vanaf nu begeleid met een 'JAAAAMES, what the fuck are you doing?'

Arshavin laat zich vallen in het strafschopgebied. Iedereen ziet dat dit geen penalty is. De diver zelf ook. Direct keert de Russische vedette zich om en maakt door middel van een wijsvinger en een schuldbewust gezicht aan de scheidsrechter duidelijk dat een penalty niet op zijn plaats is. De grensrechter blijkt echter een zwaardere stem in het geheel te hebben. De bal gaat op de stip. 0-2. 'Always cheating, shame on Arsenal!' Het thuispubliek voelt zich terecht bestolen. Een mooiere 'booh' dan in Engeland bestaat er niet. Bij de eerstvolgende vrije trap voor Portsmouth springt een groot deel van het publiek op. Cynisch juichend. Sommige mensen vallen elkaar, met veel gevoel voor theater, van geacteerd geluk in de armen. Verliezen van Arsenal kan, maar niet door een fopduik.

Omdat Portsmouth kansen blijft missen gooit Arsenal kort na rust de wedstrijd in het slot. 0-3. Alleen het uitvak is nu nog te horen, The Gunners eren clublegende Tony Adams. 'Is it still nill-nill?,' vraagt Bob uit het niets. Wat mij betreft wel. Met een 0-0 gelijkspel is Portmouth nog een stap dichter bij lijfsbehoud. De Arsenal-supporters begroeten het massale 'We are staying up!' met een 'We forgot that you are here!'. De supporters om mij heen glimlachen. Dan fluit de scheidsrechter af. Bob loopt snel naar de uitgang. Ik ben onder de indruk van het galavoetbal van de Londense talenten, maar klap oprecht voor de thuisploeg. Na afloop is het stadion snel leeg. Ik zit op een reclamebord, langs het veld, en kijk nog maar eens naar de mooie tribunes en de lichtmasten. Het is stil, maar het 'Pompey, plaaaaay up!' krijg ik niet uit mijn hoofd. Net als de bel.


Het veld van Fratton Park: glooiend als een golfbaan



Wordt vervolgd.

HJanneman

Je schrijfstijl is to the point, maar met ruimte voor details, waardoor het zich toch onderscheidt.
Heb tot nu toe nog niet zoveel met Portsmouth gehad, maar dit lijkt me toch wel erg leuk in combinatie met nog een korte vakantie in Bournemouth!

Joost

Je zou een boek moeten schrijven. Ik ken niemand die zo mooi schrijft.

Hugo

Speciale reden om weer naar Portsmouth te gaan?

Hielke

Citaat van: Hugo op mei 06, 2009, 15:50:35
Speciale reden om weer naar Portsmouth te gaan?

Vanwege het relatief korte verblijf in Engeland en het reizen via Calais-Dover lag een club in of (enigszins) rondom Londen voor de hand. Aan mijn eerste bezoek aan Fratton Park had ik al sympathie voor Portsmouth overgehouden. Toen het mogelijk bleek om de tickets voor Portsmouth-Arsenal gewoon via de club zelf te bestellen was de keuze snel gemaakt.

Houseman

Citaat van: Joost op mei 06, 2009, 14:59:37
Je zou een boek moeten schrijven. Ik ken niemand die zo mooi schrijft.

Hielke is nu nog een leuke bescheiden jongen, laten we dat vooral zo houden..

Maar je hebt wel gelijk, het verslag is weer prachtig.

Han

Aangenaam om te zien en te lezen hoe verschillende stijlen elkaar ontmoeten op hetzelfde platform en raakvlakken overlappen.

Een bijzondere ground die mij ooit een degradatieduel op de allerlaatste speeldag schonk.
Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Hielke

#7
Ik voel een zekere verwantschap met Portsmouth FC. Nergens heb ik me zo thuisgevoeld, alsof het mijn eigen club betrof, als op Fratton Park.

Er gaat een lichte siddering door mij heen als Heerenveen bij AC Milan in de poule wordt ingedeeld. Totale gekte barst los. De grootste tegenstander ooit in het Abe Lenstra stadion. Aan de Engelse zuidkust ontstaat soortgelijke hysterie.

Heerenveen - AC Milan werd nooit een wedstrijd. Portsmouth - AC Milan wél. Dat duel heeft mythische vormen aangenomen. 'A cracking night at Fratton Park'.

1-0 Kaboul ('62)
2-0 Kanu ('73)
2-1 Ronaldinho ('84)
2-2 Inzaghi ('92)

Een paar weken later rijden wij het karakteristieke havenstadje binnen. Dichte mist, niets te zien. Maar de legende is geboren. De 73e minuut van Portmouth – AC Milan is nog altijd hét gesprek van de dag.

Het begin van een glorietijd op Fratton Park, zegt assistent-trainer John Metgod, die wij tegenkomen op de wedstrijddag. Inmiddels is het stralend weer. Dat Portmouth en Heerenveen allebei uitgeschakeld zijn, doet niemand wat. Engelser kan een stadion niet zijn.

Hetzelfde geldt voor de sfeer. Ik sta in het uitvak op de eerste rij en merk op dat het veld glooit als een golfcourse. De loyaliteit van het Portsmouth-legioen vind ik indrukwekkend. Die machtige strijdkreet: 'Pompey play up!'.

's Avonds duiken we de pub in. De supporters van Portsmouth praten niet over de 3-0 zege op Heerenveen, maar over de 73e minuut van Portsmouth – AC Milan.

Het is nu iets meer dan een jaar later. AC Milan is verder weg dan ooit, voor Portmouth en Heerenveen. Allebei 'bottom teams'.

Aan de zuidkust is de situatie verreweg het meest deprimerend. De vreugde van het lijfsbehoud, afgelopen seizoen, is weggespoeld.

Toen ik terugkwam op Fratton Park, voor Portsmouth - Arsenal, klonk nog een dapper 'We are staying up'. Die klanken zijn ver weggestorven. Portsmouth FC hangt aan een zijden draadje.

Ik wenste ze gisteren sterkte, via een supportersforum. 'Cheers mate', was het antwoord. 'your alway be welcome at fratton park'.

Ik ga er zeker weer eens heen. Als ze het overleven. In welke divisie dan ook.

Han

Ik ben lichtelijk verwend met local clashes op het eiland. Een meer dan prachtig hiaat is Portsmouth vs Southamton op Fratton Park. Andersom boeit me niet.

Tegen Aston Villa op de main stand. Tegen Birmingham City achter de overdekte goal end. Tegen Barnsley en Preston North End achter de toen nog onoverdekte andere goal end.

Portsmouth vs Southampton. Opposite main stand. Another ground visited on all four sides. Een vooruitzicht dat ik niet meteen zou afwijzen...



Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Hielke

Een juweel van een column:

CiteerJuichen voor iets wat al niet meer bestaat

De uitwedstrijd tegen Burnley was afgelopen zaterdag nog niet afgefloten, of Portsmouth-trainer Avram Grant liet zijn Oeroeboeroe-wenkbrauwen als kleine rolgordijntjes voor zijn ogen zakken, beende in grote passen naar de achterlijn en klom daar over de reclameborden. Even later liet hij zich geëmotioneerd in de armen van zijn supporters vallen.

Het zag er nogal pathetisch uit, maar het was dan ook een zware week geweest. Portsmouth, van 1898, had een dag eerder het faillisement aangevraagd. De FA kondigde daarna puntenaftrek aan bij de hekkensluiter van de Premier League. Tegelijkertijd kreeg ene Andrew Andronikou alle aandelen in bezit. Hij werd zo de vijfde nieuwe eigenaar dit seizoen. 'Please don't take, my Portsmouth away', zongen de bezorgde supporters daarom in Burnley, harder dan ooit. Het ging door merg en been.

Nu er zelfs in het land van de onbegrensde televisiegelden voetbalclubs dreigen om te vallen, is bij de Britse bookmakers een heel nieuwe tak van sport ontstaan: het gokken op de profclub die als eerste wordt opgedoekt. Notts County is één van de namen die veel wordt genoemd, want op weinig plekken heeft de gekte van het moderne voetbalmanagement harder toegeslagen dan aan Meadow Lane. Sven Göran Eriksson had er de gevallen grootmacht z'n sportieve grandeur moeten teruggeven, maar het enige dat de technisch directeur na zijn voortijdige vertrek achterliet was een te duur elftal en een onbetaalde rekening van tienduizenden Britse ponden, afkomstig van zijn privé-chauffeur.

Zelfs balancerend op de rand van de afgrond nam de grootheidswaanzin er nooit af. Notts County, spelend op het vierde profniveau, probeerde als laatste redmiddel David Beckham te kopen. Het plan mislukte. Gek genoeg koos Beckham na heel lang nadenken voor toch liever voor AC Milan. De oudste profclub ter wereld moet het nu dus doen met Lee Hughes als blikvanger, een veelscorende ex-gedetineerde met een kort lontje, die zelfs in de gevangenis nog van het veld werd gestuurd.

Het is pijnlijk en fascinerend tegelijk, de doodsstrijd van de Engelse oerclubs. Portsmouth won in 2008 nog de FA Cup. Nu, tweeëntwintig maanden en een handvol uitheemse eigenaren verder, is degradatie onafwendbaar en lijkt de selectie nog het meest op een handelsdelegatie van de Verenigde Naties, alleen dan met minder balgevoel. De spelers komen uit Portugal, Zuid-Afrika, IJsland, Senegal, Ierland, Finland, België, Frankrijk, Schotland, Duitsland, Servië, Israël, Griekenland, ALgerije, Nigeria en Ivoorkust. Soms mogen er ook een paar Engelsen meedoen. Het geheel wordt geleid door een Israëlische trainer, tot voor kort onder leiding van een Nepalese zakenman uit Hongkong en een investeerde uit Saoedi-Arabië.

De fans komen over het algemeen nog wél gewoon uit Portsmouth. Dat is ook het wrange. Alles verandert, behalve de supporters. Ongewild geeft hun hartstocht de gekte vrij spel. Zij kopen nog altijd trouw hun kaartje, beklimmen tegen beter  weten in de tribunes en blijven maar juichen voor wat eigenlijk allang niet meer bestaat: de club waar ze ooit verliefd op werden.

Michel van Egmond
(Voetbal International)


TeeZee

Maar ook hier wordt weer gesproken van een  faillisement.

Peenvogel

In de zomer van 2003 speelde Feyenoord een oefenwedstrijd in en tegen Portsmouth. Op een van de warmste dagen ooit in Engeland kwamen wij vanuit Londen aan in Portsmouth. De rest van onze vrienden zat op ons te wachten bij het station.

De reputatie van (de fans van) Feyenoord was over de grote plas gewaaid en bij het lopen naar het hotel van twee van de andere reisgenoten ontwaarden we een geheel in casual-stijl gestoken brigade van de 657 crew parallel aan onze straat en druk telefonerend en zoekend rondlopen. Dit beloofde niet veel goeds voor ons groepje. In plaats van met 10 man bij elkaar te lopen splitsen we ons in kleinere groepjes ieder aan een kant van de straat. Een grote groep mannen zou de aandacht van de Portsmouth boys direct getrokken hebben.

Vlak bij het hotel aangekomen klonken er wat oerkreten en een minuut later kwamen de Britten onze kant opgerend zo hard als hun lacoste schoenen hun konden dragen en met gescheurde burberry en aquascutum bloezen om hun lijf. Wat was er gebeurd? Bij het hotel zagen ze tien man van Feyenoord buiten staan te roken. De Britten zagen hun kans schoon en renden op het tiental af. Waar ze echter geen rekening mee hadden gehouden was dat er ongeveer 50 tot 100 man van Feyenoord in de hotelbar zat te drinken die de tien uiteraard ten hulp schoten. De overmacht aan Nederlanders was teveel voor de groep pompey.



Toen wij ter plaatse kwamen werd het hele hotel omsingeld door politie en werd iedereen aan een grondige inspectie onderworpen. Wij ook terwijl we net 1 minuut bij het hotel waren en de vechtpartij had plaatsgevonden toen wij er nog niet waren. Dat maakte allemaal niet uit. Alles werd genoteerd, n.a.w. gegevens, kleding enz. enz. Tijdens deze inspectie verzuchtte de agent tegen mij dat het 'altijd wat was met Nederlandse fans' Het was echter niet de juiste gelegenheid om in lachen uit te barsten. De politie stelde ons de keuze, of in colonne naar het stadion lopen. Of bij het hotel in de pub blijven onder politiebegeleiding.



Het merendeel koos voor de eerste optie en zo kon het gebeuren dat onder tropische omstandigheden we een redelijke wandelmars voor onze kiezen kregen.









In het stadion was nauwelijks wat te drinken te krijgen en na afloop moesten we weer onder begeleiding naar het station. Links en rechts in de straten zagen we de Engelsen 'meelopen' dus dat beloofde weinig goeds. Eenmaal bij het station besloot de politie dat het mooi geweest was en liet ons onze eigen weg gaan. Gelukkig kwam de trein binnen een paar minuten want anders had het nog wel eens naar kunnen worden. Een oefenwedstrijdje in Engeland.....

Hielke

#12
Op 10 augustus gaan de deuren dicht op Fratton Park. Dat bericht, circulerend op internet, houdt me de hele dag al bezig. Het einde van deze prachtclub, met afstand mijn favoriet in Engeland, lijkt onvermijdelijk. Tot die tijd klamp ik me vast aan Bob, uit het bovenstaande verhaal, die van een achterstand niets wist.

Is it still nill-nill?

AthleticHolanda

Citaat van: Hielke op jul 25, 2012, 21:41:54
Op 10 augustus gaan de deuren dicht op Fratton Park. Dat bericht, circulerend op internet, houdt me de hele dag al bezig. Het einde van deze prachtclub, met afstand mijn favoriet in Engeland, lijkt onvermijdelijk. Tot die tijd klamp ik me vast aan Bob, uit het bovenstaande verhaal, die van een achterstand niets wist.

Is it still nill-nill?

Hoe is dit afgelopen?

Sebastiaan_W

Het is nog niet afgelopen. Of de Trust neemt de club over of Portsmouth gaat failliet.
Er was nog een geïnteresseerde, maar die heeft zich terug getrokken.

Ze gaan nu kijken of het bod van de Trust interessant genoeg is, zodat de club kan blijven voortbestaan.