The Barrow Bowl

Gestart door Han, okt 17, 2008, 21:59:52

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Han

Barrow behoort samen met Southport en Workington tot een triootje ex- league clubs dat gezien hun decentrale ligging in het verre Noord-Westen en hun beperkte achterland altijd vrijwel kansloos in de marge van betaald voetbal hebben gespeeld. Altijd vechtend met geografie in een niet erkende tijdzone; zo ver weg. Lost in the mists of time.

Wie oog heeft voor Cumbria, het Lake District en haar dramatische uitlopers ziet glooiende heuvels, kwikzilverige meren, ritselende zoekhagen, erotische cascades, Hans en Grietje dorpjes en elfjes op paddestoelen. Een romantisch gebied, zwanger van symboliek.

Het desolate noordwesten van Engeland kent geen bewegwijzering. Uiterst vriendelijke kabouters op verkeerspaddestoelen dirigeren je daar naar de mooiste plekjes. In het noordwesten van Engeland tref je geen restaurants aan, alleen pannenkoekenhuisjes met stroperige serveersters. In de verste uithoek ervan, nog verder dan de bewoonde wereld en buiten de reikwijdte van leprichaunen, figureert het elfenstadje Barrow-in-Furness.






Barrow, een onooglijk en onopgemerkt slaapoord, zoals zovele volstrekt anonieme gemeenschappen, totdat de industriële revolutie ook Barrow aait. Rond 1900 is het dorp inmiddels uitgegroeid tot een niet onaanzienlijk stadje, bol van de staalindustrie. Barrow is de aanblik van paardenslagers, smidsen en ijzergieterijtjes. Mannen met leren voorschoten en krulsnorren, kinderen met hoepels die appeltjes jatten en de altijd aangeschoten stadsomroeper met zijn bel bepalen het straatsbeeld. Het zwerk boven Barrow wordt 's-avonds aangelicht door smeulende ashopen.






Rond 1880 bestond er een Barrow voetbalclubje dat haar thuiswedstrijden speelde op de Old Race Course, het huidige domein van de Furness Cricket Club. We treffen de eerste voetballende ijzervlechters even later óók aan op de Parade Ground, waar nu de brandweerkazerne staat. In 1894 is het uit met de pret en moet het stadje Barrow dat zucht onder grauwe staalovens het zonder voetbal doen.







Er zijn nogal wat clubs in Engeland en Wales die hun oorsprong vonden onder invloed van  de influx van werkloze Schotse immigranten die berooid maar met onmetelijke passie voor voetbal hun geluk aan weerszijden van de Hadrian Wall zochten. Echter, ondanks de niet onaanzienlijke Schotse invloed in het noordelijke Barrow was de inspirator voor de oprichting van een nieuwe club een 'local born', bibliothecaris Hinds. Zijn niet aflatende inspanning om voetbal in deze godverlaten uithoek te herintroduceren werd in 1901 beloond met de oprichting van Barrow FC in de Drill Hall op The Strand. Tegenwoordig is diezelfde Drill Hall de bij huisvrouwen fameuze Barrow Bowl waar de tasjes opengaan voor het grootste verzet in Barrow, namelijk bingo.








Het eerste veld van Barrow was gelegen aan de Abbey Road en heette The Strawberry Ground. De mannen van het eerste uur hulden zich in zwartwit gestreepte shirts en zwarte broeken. Het nabijgelegen Strawberry Hotel werd gebruikt voor teambesprekingen, de pre-match lunch en als omkleedruimte.






Aanvankelijk trok Barrow gemiddeld 4.000 getrouwen. Om de Strawberry Ground te kunnen bereiken werden stoomtrams ingezet om de massa te kunnen voeren. De route van het centrum verliep heuvelopwaarts en niet zelden gaven die trams er ter hoogte van East Mount, een vervaarlijke helling, de brui aan. Iedereen stapte uit om de stoomtram omhoog te duwen om vervolgens ter hoogte van het Strawberry Hotel weer in te stappen.







Dan kon zo niet langer en de club verhuisde Aldus naar Ainslie Street, centraler gelegen, maar opnieuw een ongelukkige keuze. Een ander heuvel diende zich aan, maar ditmaal waren het de contouren van het speelveld. Hoe heerlijk diletttantisch was de keuze om in 1904 Little Park te kiezen als hoofdkwartier. Opnieuw ver buiten het centrum gelegen en opnieuw betekende het een stoomtramrit met de nodige obstakels.

Feitelijk kwijnde Barrow daar weg. Tot overmaat van ramp begon grote werkloosheid het stadje in haar greep te krijgen. Transport naar Little Park werd onbetaalbaar voor de supporters. De clubbestuurders lieten hun oog vallen op het nabij het armetierige stadscentrum gelegen Holker Street, een voormalige vuilnisbelt en pal naast het kerkhof gelegen.






Bij het schrijven van geschiedenisverhalen over Engelse clubs stuit je tijdens je research zo nu en dan op verenigingen die je onmiddellijk in je hart sluit. Je bent dan niet meer aan het schrijven maar aan het beeldhouwen. Je verbeelding wordt een sculptuur. Je ziet straatjes met kinderkopjes, eindeloze rijtjes schoorstenen, gebukte vrouwen die buiten in een teil met heet water de was laten rondkolken met een grote houten knijper, een grimmige kruidenier die zijn klanten belazerd, een opgeblazen burgemeester, zwartgeblakerde huizen en opgeschoten vlegels met geelzucht en petjes die de altijd aangeschoten pastoor jennen.






Gaandeweg raak je zo begeesterd over wat je leest dat zich een verlangen van je meester maakt dat zó groot is dat je het niet wilt temmen. Je móet er aan toegeven.

Wat zou er over zijn van de Strawberry Ground, liggen de tramrails er nog, hoe steil is East Mount, kun je het Strawberry Hotel binnenlopen, hoe warm is het tijdens de bingo in de Barrow Bowl, staan er van die vreselijke plastic stoeltjes. Is Barrow écht zo lelijk?

Het beeld van de moeizaam stomende tram heuvelopwaarts, de vervaarlijke knik ter hoogte van East Mount, de kleedkamers in het Strawberry Hotel, de Strawberry Ground zélf. Het liet me niet los. Ik móest naar Barrow-in-Furness.

Na drie dagen zoeken in Engeland en na herhaaldelijk verkeerd te zijn gewezen door overigens uiterst vriendelijke kabouters vond ik Barrow pas. Kijk maar op de kaart. Het voelde aan als een pelgrimstocht.





Barrow is fantastisch triest en hopeloos. Je wilt er niet dood aangetroffen worden dus overtreft het de stoutste verwachtingen. Barrow is zó lelijk dat het beschermd stadsgezicht moet worden. Koepel erover en vacuüm trekken. Er mag geen zuurstof meer bij. De huizen zijn er van kalksteen en zwartgerookt. Het centrum bestaat uit niets. Het stadswapen is gebrandschilderd boven de entree van het gemeentehuis. De Barrow Bowl is vochtig warm als er door huisvrouwen die zojuist de was hebben gedaan wordt gebingo'd op vreselijke plastic stoeltjes.

Ik zet mijn iris op zwartwit en loop vanaf het centrum de honderdjaar oude route over East Mount. Het stijgingspercentage halverwege is 16%. De tramrails liggen er nog, gedrapeerd op kasseitjes. Híer stapten de smeden uit om de tram omhoog te duwen. Mijn hemel, het Strawberry Hotel bestáát nog. De ground is er nog, weliswaar als grasvlakte, maar dat maakt niet uit. Je schrijft een script en herleeft zélf de film, honderd jaar na dato.










Het is tijd op Barrow te feteren met een stadswapen moeten heraldici gedacht hebben. De schuine rode band dient als sjerp voor een bezige bij, voorbeldig voor nijverheid en een pijl, oftewel een arrow. Samen met de B voor bee vormt dat een schalkse verwijzing naar barrow. De slang en het hert vormden het hart van de familiwapens van de Duke of Devonshire en de Duke of Buccleugh, grootgrondbeztitters van de plaats. De eerste burgemeester van Barrow, Sir James Ramsden wordt in hetzelfde wapen gememoreerd met de kop van een ram. De drie genoemde heren waren destijds instrumenteel in de progressie van het stadje. Het schip symboliseert de ligging van Barrow aan de zee. Het motto Semper Sursum ten slotte betekent Ever Upwards. Een mooie tribute aan de eerste route richting  Strawberry Ground....






In de late Fifties komt voorzitter Wilf Livingstone op het idee om de financiële armlast van de club te verlichten met het organiseren van bingo-middagen. Jawel, in de Barrow Bowl met die affreuze zitjes met open rug en plastic zittingen. Geschiedenis is namelijk altijd rond. Naast de ground werd een caravan geparkeerd ten behoeve van de verkoop van prullaria en parafernalia, met het stadswapen als opdruk. Wilf kreeg echter nul op zijn rekest van de vroede vaderen. Wél zaniken om een gratis seizoenskaart maar de trots van de stad laten zakken als het er op aan komt.


Onze Wilf liet zich echter niet kennen en ontwierp hoogstpersoonlijk het nieuwe embleem, nog stééds in gebruik. Het motto Strive in Order to Progress liet hij vertalen door de priester van St. Mary's R.C. Church. Die ecclesiasticus kreeg dus wél een seizoenskaart en het resultaat was Spatiari ut Progrediaris. De pijl en de bij bleven gehandhaafd.


Strangely Devoted or Mentally Disturbed

TeeZee

Het kleine ex-League clubje Barrow laat me wel genieten deze week. Naar die hele oude foto's kan ik werkelijk uren kijken.

Op http://www.fchd.info/ zien we de volgende lijst staan van Barrows tijd in de League:

1921-22   FL-3N     38   14    5   19   42   54   33     15/20
1922-23   FL-3N     38   13    4   21   50   60   30     18/20
1923-24   FL-3N     42    8    9   25   35   80   25     22/22
1924-25   FL-3N     42   16    7   19   51   74   39     14/22
1925-26   FL-3N     42    7    4   31   50   98   18     22/22
1926-27   FL-3N     42    7    8   27   34  117   22     22/22
1927-28   FL-3N     42   10   11   21   54  102   31     19/22
1928-29   FL-3N     42   10    8   24   64   93   28     20/22
1929-30   FL-3N     42   11    5   26   41   98   27     22/22
1930-31   FL-3N     42   15    7   20   68   89   37     16/22
1931-32   FL-3N     40   24    1   15   86   59   49      5/21
1932-33   FL-3N     42   18    7   17   60   60   43      9/22
1933-34   FL-3N     42   19    9   14  116   94   47      8/22
1934-35   FL-3N     42   13    9   20   58   87   35     17/22
1935-36   FL-3N     42   13   12   17   58   65   38     15/22
1936-37   FL-3N     42   13   10   19   70   86   36     16/22
1937-38   FL-3N     42   11   10   21   41   71   32     21/22
1938-39   FL-3N     42   16    9   17   66   65   41     13/22
1939-40   FL-3N      3    0    2    1    4    5    2     ABAND

1946-47   FL-3N     42   17    7   18   54   62   41      9/22
1947-48   FL-3N     42   16   13   13   49   40   45      7/22
1948-49   FL-3N     42   14   12   16   41   48   40     13/22
1949-50   FL-3N     42   14    9   19   47   53   37     15/22
1950-51   FL-3N     46   16    6   24   51   76   38     19/24
1951-52   FL-3N     46   17   12   17   57   61   46     12/24
1952-53   FL-3N     46   16   12   18   66   71   44     19/24
1953-54   FL-3N     46   16   12   18   72   71   44     12/24
1954-55   FL-3N     46   17    6   23   70   89   40     17/24
1955-56   FL-3N     46   12    9   25   61   83   33     22/24
1956-57   FL-3N     46   21    9   16   76   62   51     10/24
1957-58   FL-3N     46   13   15   18   66   74   41     18/24
1958-59   FL-4      46    9   10   27   51  104   28     23/24
1959-60   FL-4      46   15   11   20   77   87   41     18/24
1960-61   FL-4      46   13   11   22   52   79   37     22/24
1961-62   FL-4      44   17   14   13   74   58   48      9/23
1962-63   FL-4      46   19   12   15   82   80   50      9/24
1963-64   FL-4      46    6   18   22   51   93   30     24/24
1964-65   FL-4      46   12    6   28   59  105   30     21/24
1965-66   FL-4      46   16   15   15   72   76   47     12/24
1966-67   FL-4      46   24   11   11   76   54   59      3/24
1967-68   FL-3      46   21    8   17   65   54   50      8/24
1968-69   FL-3      46   17    8   21   56   75   42     19/24
1969-70   FL-3      46    8   14   24   46   81   30     23/24
1970-71   FL-4      46    7    8   31   51   90   22     24/24
1971-72   FL-4      46   13   11   22   40   71   37     22/24


Samenvattend promoveerde de club 1x, maar degradeerde drie jaar later alweer. In 1972 eindigde de club wederom bij de laatste vier, maar in tegenstelling tot een jaar eerder (toen het zelfs laatste werd), ging het nu mis. In die tijd moest je meedoen aan verkiezingen om in de League te kunnen blijven. Er werd gestemd door de overige League Clubs en samen met de overige drie van de laatste vier en alle andere zichzelf kandidaat stellende clubs van buitenaf moest je maar afwachten of je bij de beste vier (qua stemmen) zou zitten.

Dat jaar stelden heel veel clubs zich verkiesbaar. Naast Northampton Town, Stockport County, Barrow en Crewe Alexandra als laatste vier van de League waren dat Hereford United, Bradford Park Avenue, Cambridge City, Wimbledon, Bangor City (uit Wales), Bedford Town, Boston United, Hillingdon Borough, Romford, Telford United, Wigan Athletic en Yeovil Town.

Drie van de vier League Clubs behaalden meteen de meeste stemmen, maar Bangor haalde er evenveel als Hereford United en er moest dus een tweede stemronde komen. Barrow verloor met 9 stemmen verschil en verdween uit de League.

Barrow kwam nooit voorbij de derde ronde van zowel de FA- als de League Cup. De FA Trophy wist het te winnen in 1990. Momenteel komt Barrow uit in de hoogste amateurdivisie en het zou geweldig zijn als de club een stuntje uithaalt door te promoveren naar de League, bijna 40 jaar nadat ze daar uit verdwenen.