Voetbal in - het land van de rijzende zon - Japan

Gestart door Nort, okt 13, 2016, 11:24:26

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

Robbie

Dank je wel Nort. Ik heb alle posts met plezier gelezen.

Nort

#31
Bedankt voor alle complimenten :) Vond het ook leuk om te doen!

Voetbalman

Jaloers op je belevenissen Nort. Daar kan je een lange avond verhalen vertellen mee vullen :)

Jehoentelaar

Leuke posts allemaal, met plezier gelezen!
Waar een wil is, is een vinck.

Instagram: @groundhopperjehoentelaar

Nort

1,5 jaar na mijn laatste wedstrijd in Japan, stond er weer een voetbalwedstrijd in het land op het programma. Anders dan in Europa loopt de competitie van februari tot december en waren er van 'beslissende' wedstrijden geen sprake. Toch was het nog puzzelen en zoeken voor een mooi programma, want de indeling zat me niet mee.

De aankondiging dat er voortaan ook op vrijdag gevoetbald zou worden, bleek in de praktijk niet te kloppen en ook het aangekondigde 'feest-weekend' ter ere van het 25-jarig bestaan van de J-League bleek een stuk minder feestelijk te zijn. Op zaterdag was er de mogelijkheid tot een dubbel, maar was ik uitgerekend al bij de late wedstrijd geweest. Anyway, genoeg geklaagd, tijd voor een terugblik op een geslaagd voetbalweekend.

Voorbeschouwing
Kashiwa Resyol – Kawasaki Frontale was de eerste wedstrijd en direct een interessante. Hoewel beide clubs in de 'metropool' van Tokyo liggen, is het een affiche dat de naam 'derby' niet mag dragen. Waar Kawasaki afgelopen seizoen kampioen werd, behaalde Kashiwa Reysol op haar beurt ook de Aziatische Champions League. Beiden lieten zich echter verassen door clubs uit China en Zuid-Korea en ook in de competitie loopt het alles behalve goed en is de achterstand op de koploper al opgelopen tot 13 en 17 punten.

Doordat het stadionnetje van Kashiwa vrij klein is (14.000), durfde ik niet te wachten tot de wedstrijddag en deed ik een dappere poging om in de supermarkt een kaartje te bestellen. Dat moest echter via een computer in enkel de Japanse taal. Vijf minuten later stonden er zes Japanners om me heen druk te discussiëren en uiteindelijk werd er iemand gevonden die het ei van Columbus had gevonden en een kaartje voor me regelde. Al was het wel een kaartje voor de singing section, vakken die ik normaliter liever mijdt.


Vooraf werd de route aandachtig besteed, waarbij vooral de terugreis in perfectie werd voorbereid. Wilde ik namelijk de aftrap van Yokohama Marinos halen, dan moest ik erin slagen om op twee stations een overstap van 2 minuten te halen. Dat was van latere zorg, eerst konden we genieten van Kashiwa Reysol – Kawsaki Frontale ofwel Hitachi vs Fujitsu.

Japanse bedrijven aan de macht
In Japan zijn namelijk, op een paar uitzondering na, alle voetbalclubs in handen van bedrijven en dat klinkt slechter dan het in de praktijk is. Succes in Japan is erg belangrijk voor het imago van het bedrijf en nog ver voordat er een professionele competitie in Japan werd opgezet, besloten veel bedrijven een bedrijfsteam in onder andere baseball en voetbal op te zetten. Dat gebeurde op amateurbasis, waarbij de werknemer dan drie dagen voor het bedrijf werkte en de andere twee trainden op kosten van de baas.

Misschien is het wel juist dat dankzij deze structuur dat de Japanse competitie erg onvoorspelbaar is, met zes verschillende kampioenen in de afgelopen 8 jaar. Sjeiks of andere exoten komen in Japan niet aan de bak en de bedrijven zitten er niet op te wachten op miljarden Japanse Yen aan spelers uit te geven, waarbij ze de investering nooit terug kunnen verdienen.

Kashiwa Reysol – Kawaski Frontale
Z'n 1,5 uur voor de aftrap was het al druk in het stadion en deed de buggy parkeerplaats me vermoeden dat ik in Disneyland was. Voor Japanners is de week namelijk erg overzichtelijk ingedeeld, van maandag t/m vrijdag is het werken én borrelen (lees: tegen tienen ladderzat thuiskomen van het werk) en in het weekend is het family time en wordt zelfs de jongste kroost van een paar maand overal mee naar toe gesleurd. Dus ook naar het voetbal en dat bleek zowel voor ouders als het kind een hinderlijke last.

Waar in Europa het hip is om casual gekleed naar het voetbal te gaan, doen ze in Japan nog massaal en dan bedoel ik ook massaal een voetbalshirt aan. Vooral de penningmeesters kunnen daar erg tevreden over zijn, want ze worden voor het kleine bedrag van €110,- per stuk verkocht. Zodoende stond ik dus zo ongeveer als enige met een blauw i.p.v. geel shirt op de tribune. Maar zoals altijd hebben ze in Japan overal een oplossing voor en kwam er binnen de minuut iemand aanzetten met een geel hesje. Mijn buurman schonk me vervolgens nog zijn sjaal en ik was omgetoverd tot een echte Kashiwa fan. 


Die buurman werd al snel mijn 'vriend' al kon die zeer gebrekkig Engels en vond communicatie plaats via Google Translate. Het aanbod van een biertje begreep die niet en begon me naar het kraampje te begeleiden. Pas toen de beker in zijn handen werd gedrukt, begreep die het en proosten we op de wedstrijd.

Steeds als ik denk dat die Japanners niet maffer kunnen zijn, presteren ze het om zichzelf te overtreffen. Ditmaal met de grasmat, deze lag er perfect bij en deed niet onder voor die in de Premier League. Wie echter denkt dat hier een professionele bewateringsinstallatie onder schuil gaat, heeft het mis. Vlak voor de aftrap kwamen er twee tuinslangen tevoorschijn en werd het veld met tien man sterk nog even gesproeid.


Vanaf de aftrap werden beide ploegen fanatiek aangemoedigd en kon een vermeende fout van de arbiter rekenen op een bescheiden fluitconcert. Zelfs in land waar de keizer god is en autoriteit de religie, durven ze dat in het voetbalstadion te betwisten. Zij het op kleine schaal, maar op elke andere plek het land is dat ondenkbaar.

Vlak voor rust kwam de thuisploeg, al stond ik op dat moment in de rij voor wat eten & drinken en werd het doelpunt dus gemist. In de 2e helft werd dat goedgemaakt met een prachtig schot in de kruising en een winner in de blessuretijd, al was het wel de uitploeg die daarvoor verantwoordelijk was. Snel werd er afscheid genomen van mijn 'vriend' en zette ik het op een sprintje van liefst 2,1 kilometer naar het stadion.


Treinen in Japan
Ik had namelijk 13 minuten de tijd om de trein te halen en daarmee ook de aftrap van de 2e wedstrijd Yokohama Marinos – Gamba Osaka. Op vertraging hoef je in Japan niet te hopen, want de treinen rijden nog strikter dan het geheugen van de vrouw. Voordeel is wel dat je alles kunt plannen en doordat alle perrons vooraf al vaststaan, hoef je geen Japans te spreken of te lezen om je weg te vinden. Het enige wat vereist is, is een werkende internet verbinding.

Behoorlijk bezweet en buiten adem was ik precies op tijd en kon ik me opmaken voor twee tussensprints. Die verliepen ook succesvol, al was de beloning geen medaille maar een extra wedstrijd. Spelend in het Yokohama stadion, was het wel een revisit om dat ik daar als eens was geweest voor het WK clubvoetbal. Het WK stadion is met een capaciteit van 72.000 echter veel te groot voor de Marino's, dat nog niet eens een gemiddelde van 30.000 bezoekers trekt.

Want hoe fanatiek de voetbalsupporters ook mogen zijn, de brede belangstelling voor het spelletje zoals we die in West-Europa kennen hebben ze niet. Baseball is nog steeds by far de populairste sport van het land, al wint voetbal geleidelijk aan steeds meer terrein. Vooral onder jongeren zie je steeds meer een verschuiving van baseball naar het voetbal.

Na ik een kaartje aan de kassa had gekocht, was het zoeken naar de juiste ingang en dat was behoorlijk lastig. Het kaartje was duidelijk niet voorbereid op buitenlanders en er was noch een kleur of ingang nummer in begrijpelijke taal te bespeuren. Bovendien bevriezen Japanners als ze geen antwoord op je vraag hebben en wijzen uit paniek maar een richting heen.


Soms werkt dat in je nadeel, zo ook deze keer want ik kwam bij het uitvak terecht. Vijf minuten later werkte het echter in mijn voordeel en belandde ik op de hoofdtribune ter hoogte van de middenlijn. Vervolgens maakte ik een praatje met de steward bij de ingang  en de rest van de wedstrijd hoefde ik mijn kaartje niet meer te tonen om binnen te komen. Het voelde slecht om het vertrouwen van Japanners te misbruiken, maar voor een voordeeltje zetten wij onze principes even opzij.

Yokohama Marinos – Gamba Osaka
Terwijl ik me tussen, gillende, spelersvrouwen bevond, gingen de fans achter het doel goed tekeer. Bij de spelersopkomst pakten de Marinos uit met een kleine lichtshow in hun kleuren, een keer wat anders dan fakkels en rookpotten. Net als bij Willem II noemde zij zichzelf de Tricolores en voel ik een vriendschapsverband aankomen, zodra dit bekend wordt.


De wedstrijd was vermakelijk en eindigde onbeslist in een 1-1 gelijkspel. Beide doelpunten zijn echter het vermelden waard, de 0-1 werd namelijk van over de middenlijn gescoord en de gelijkmaker was een strakke vrije trap van z'n 25 meter in de kruising.

Het waren echter de brancard boys die de show stalen. Twee groepen van vier, langs iedere dog-out één, hadden de opdracht gekregen om in actie te komen zodra een speler geveld op de grond lag. Nu gebeurt dat bij het voetbal regelmatig en volgens een strak protocol maakte zij zich steeds klaar om bij het signaal het veld in te stormen. Helaas, voor hun en mij was het 33x vals alarm en waren al hun inspanningen voor niets geweest. Tja, je zult toch maar eens 5 seconden later bij de gewonde aankomen.


Manchester United van Japan
Op zondag stond met Urawa Reds – Sagan Tosu de laatste wedstrijd op het programma. Eerst genoemde is letterlijk én figuurlijk het Manchester United van Japan. De club is met afstand de populairste club van het land en domineert al jaren zowat elke supporters ranglijst. De belangrijkste, dé echte ranglijst, opvallend genoeg niet. De laatste landstitel en enige J-League titel stamt uit 2005. Urawa Reds won daarentegen wel twee keer de Aziatische Champions League, een opvallende statistiek.

Met dank aan het WK van 2002 speelt Urawa Reds in het toch wel imponerende Saitama stadion dat 63.000 toeschouwers kan herbergen. Het stadion was de locatie voor vijf WK wedstrijden, waaronder de halve finale tussen Brazilië en Turkije. Vooral dankzij de aparte dakconstructie is het alles behalve een standaard in het stadionlandschap.


Regen, regen en nog een regen
Opnieuw was ik ruim op tijd bij het stadion om wat sfeer te proeven. Het zonnetje van de dag ervoor had plaatsgemaakt voor wolken en met 90% kans op regen, was ik vast beraden om een overdekt kaartje te kopen. Helaas, hadden ze aan de kassa geen mogelijkheid tot pinnen en gezien het Saitama stadion zo ongeveer in de middle of nowhere ligt, moest ik een lastige keuze maken. Of al me geld uitgeven aan een duurder kaartje en vijf uur honger en dorst lijden of toch gaan voor het goedkopere kaartje en hopen dat de regen meevalt. De emotie won het van het verstand en bij het voelen van de eerste druppels had ik al spijt.

Met een rood shirt had ik wel een betere voorbereiding dan de dag ervoor en kon ik ongestoord plaatsnemen op de onoverdekte tribune achter het doel. Met twee relatief kleine korte onoverdekte zijdes en twee grote lange zijdes met een driehoekig dak, was het stadion veel leuker dan gedacht. De druppels hadden ondertussen plaatsgemaakt voor dikke regendruppels en bleken de Japanners toch een betere voorbereiding te hebben. De poncho's, uiteraard wel in het rood, kwamen massaal tevoorschijn.


Voor mij zat er niets anders op dan nogmaals het Japanse vertrouwen te schaden. Ditmaal was het nog makkelijker, omdat een aantallen ingangen niet eens bevolkt werden door stewards. Een leeg stoeltje vinden was wel lastiger dan gedacht, want de eerste ring zat goed vol. Gelukkig is er altijd wel een lege plek en ondanks een paar gefronste wenkbrauwen van mijn buurman, werd er niets van gezegd.

De sfeer was andermaal goed en soms deed de gehele fan curve mee met het gespring en gezang van de kleine groep fanatiekelingen. Deze onderscheidden zich wel van de rest, door als enige geen poncho's te dragen. Ondanks de aanwezigheid van z'n 1.000 uitsupporters, waren ze gehele wedstrijd nauwelijks te horen.

Uitsupporters
Toch verbaasden zij me in positieve zin, gezien het een vrij kleine club is en ze liefst 1.000 kilometers moeten reizen om Tokyo te bereiken. Sowieso hebben ze in Japan een echte 'away' culture, want op zaterdag had Gamba Osaka z'n 3.000 fans meegebracht en was het uitvak van Kawasaki Frontale (z'n 2.000 supporters) volledig uitverkocht.


Doordat zij zich echter niet misdragen kennen ze in Japan geen combiregelingen, lijken de uitvakken niet op provisorische gevangenissen, wordt er gewoon alcohol geschonken en is er geen colonne aan politie nodig om alles in het gareel te houden. In Nederland kan het gewoon niet, in Japan gelukkig nog wel.

Urawa Reds – Sagan Tosu
Terwijl de regendruppels hadden plaatsgemaakt voor een onophoudelijke stortbui, was de wedstrijd vrij gezapig. Tosu beperkte zich tot verdedigen en had geregeld elf man achter de bal. Urawa was echter niet in staat om het vele balbezit kansen te creëren en het bleef slechts beperkt tot enkele mogelijkheden. Overigens blonk één speler er in negatief opzicht bovenuit en vanwege zijn donkere huidskleur was ik toch wel benieuwd uit welk toeristisch oord die was gescout. Blijkt hij dus van Curaçaose afkomst te zijn en nog in de Jupiler League gespeeld te hebben. De echte kenners weten dat het dan om Quenten Martinus moet gaan. Het bleef dus 0-0 en dat leverde de spelers na afloop een fluitconcert op.


Inmiddels was ik me wel bewust geworden dat ik nog 2 kilometer door de stromende regen naar het station mocht lopen, in mijn T-shirt zonder poncho of paraplu wel te verstaan. Elke Japanner was daar natuurlijk op voorbereid en bereikte droog het stadion, terwijl ik mijn kleren kon uitwringen. Dat is misschien wel typerend voor de culturele verschillen tussen Nederlanders en Japanners.

Saltacampos

Boeiend en amusant om te lezen, Nort, heel aparte (voetbal)cultuur daar in Japan, dat is wel duidelijk.
Over land and sea

Vinnn

Heel boeiend om te lezen! Zou mezelf niet zo zeer snel terugvinden in Japan - zeker niet voor het voetbal. Wel heel interessant om te zien hoe ver de voetbalcultuur imo afwijkt van wat ik gewend ben in NL.

Nort

Citaat van: Vinnn op mei 21, 2018, 16:32:44
Heel boeiend om te lezen! Zou mezelf niet zo zeer snel terugvinden in Japan - zeker niet voor het voetbal. Wel heel interessant om te zien hoe ver de voetbalcultuur imo afwijkt van wat ik gewend ben in NL.
Bedankt, ik kan het iedereen aanraden om, als je toch in Japan bent, ten minste één wedstrijd mee te pakken :-)

TeeZee

Geinig verhaal weer. Overigens zie ik ook wel overeenkomsten met de Europese supporterscultuur. Die veel geroemde gele muur in Dortmund is feitelijk niet heel anders.

Nort

Hakone
Net als de afgelopen twee jaar, kon ik voor werkzaamheden naar Japan. Dankzij een Eredivisie vrij weekend vanwege de bekerfinale, was begin mei de ideale tijd. Wat ik me echter niet realiseerde bij het boeken van de vliegreis, was dat de keizer, sinds eeuwen, vrijwillig afstand deed van de troon. Uiteraard is zoiets in Japan omgeven met tradities en daarvoor kreeg het hele land vrijaf. De beurs ging dicht, de bedrijven op slot en dus kon ik 'fluiten' naar afspraken.

Het gaf me wel de gelegenheid om het land beter te ontdekken. De locatie werd Hakone, dat bij de Japanners in Tokyo en omstreken ontzettend populair is. Het gebied staat bekend om haar 'hot springs', het uitzicht op de heilige berg Mt. Fuji en haar 'gezonde' zwarte eieren. Bij één ei neemt je levensverwachting toe met zeven jaar, bij twee eieren met veertien jaar en bij drie eieren (of meer) wordt je ziek. Aldus de Japanse legende. Als Brabander ben ik uiteraard te nuchter voor dit soort verhalen en sloeg ik het zwarte ei met genoegen over. Het uitzicht op de Mt. Fuji was aardig, maar de open monden en de 'oee's' en 'Aaaa's' uit de Japanse monden lichtelijk overdreven.


Het gebergte is overigens wel een ideale manier voor de Japanner om te ontsnappen van de dagelijkse chaos in de grote stad. Het is daarom ook gemakkelijk voor te stellen waarom het een van de favoriete toeristengebieden is onder de inwoners van Tokyo. Alleen doe je er als toerist beter aan, om de Japanse feestdagen een beetje te mijden. Dan lijkt Hakone net op Tokyo en is het overal aanschuiven geblazen.

Greater Tokyo
Het is hier echter geen reizigers forum, dus terug naar het voetbal. Voor deze trip stond er slechts één wedstrijd op het programma met Shonan Bellmare uit Hiratsuka. Hoewel de naam het wellicht niet doet vermoeden, maakt de stad wel degelijk onderdeel uit van 'Greater Tokyo'. Met 38 miljoen inwoners op een totaal van 125 miljoen, is z'n 30% woonachtig in dit gebied.

Dezelfde factor kun je ook gebruiken voor het voetbal in Japan. Liefst 19/58 clubs uit de J league zijn afkomstig uit Tokyo. Zes daarvan spelen op het hoogste niveau, waar Shonan daar één van is. En dat is best opmerkelijk. Hiratsuka is met 260.000 inwoners de 93ste stad van Japan. Dat uitgerekend deze stad op herdenkingsdag bezocht zou worden, had ook een historisch verantwoord tintje. Terwijl Nazi Duitsland in Europa was verdreven, weigerde Japan zich in de zomer van 1945 over te geven en werd Hiratsuka voor 80% in de as gelegd. Het huisveste namelijk belangrijke fabrieken op wapen en vliegtuig gebied. Helaas, voor de geallieerden misten de bommen doel en stierven er honderden burgerslachtoffers.


Fuijta – Shonan Bellmare
Anders dan de meeste professionele clubs in Japan, is de gemeenschap in Hiratsuka eigenaar van de club én dus niet een bedrijf. In het verleden was het bedrijf Fujita aandeelhouder van Shonan dat de club van Nasu naar Hiratsuka verplaatste (z'n 250 km zuidelijker). Het legde de club geen windeieren en in vijftien jaar tijd werd de club 3 keer kampioen van Japan.

Toen de bedrijfsresultaten van Fujita in de jaren '90 tegen vielen, werd de club van de hand gedaan en moest Shonan voortaan haar boontjes zelf doppen. Bij de meeste sportteams wordt het budget jaarlijks overschreden en springt het moeder bedrijf op het einde bij en neemt het verlies op in haar marketingactiviteiten. 

Daardoor is Shonan wel een van de kleinste clubs op het hoogste niveau, dat vorig seizoen met de League Cup (2e beker) haar eerste hoofdprijs won. Het stadion is dan ook een van de kleinste uit de competitie met een capaciteit van 18.000 toeschouwers. Groter is ook niet nodig, want de club verkoopt zelden uit.


Shonan Bellmare 1-1 Nagoya Grampus
Dat verwachtte ik ook niet voor de wedstrijd tegen Nagoya Grampus, maar twee dagen nadat de verkoop was begonnen, kon het bordje 'uitverkocht' al opgehangen worden. Een onverwachte meevaller. Z'n drie uur voor de wedstrijd daalde ik de berg af om me via het regionale treinnetwerk naar Hiratsuka te laten transporteren. Vanaf daar stonden de bussen al klaar om je naar het stadion te brengen. Het ritje met de bus moest overigens wel betaald worden en nadat ik braaf 200 Yen door de automaat had gegooid, ontstond er paniek bij de chauffeur en moest ik wachten tot de laatste persoon de bus had verlaten. Ik bleek 20 Yen teveel betaald te hebben en in de vorm van 2 coupons van 10 Yen (z'n €0,12) kreeg ik het verschuldigde bedrag terug.

Zoals eenmaal gewend was het al 2 uur voor de aftrap een drukte van belang rondom het stadion. Als goed opgevoede Japanner betreed je namelijk eerst het stadion om een niet gereserveerde zitplek te claimen om vervolgens met vrienden of familie buiten het stadion te eten- en te drinken. En daarbij is het ook heel gewoon om je net bestelde KFC menu in het stadion op te eten. Voor de Japanner dan.


Hoewel de geur van de barbecue aanstekelijk was, moest ik eerst nog iets zien te regelen. De wolken keken gevaarlijk donker en volgens meneer Google zou het uitgerekend deze drie uur gaan regenen. Een poncho was snel gevonden, maar die kreeg je alleen (gratis) mee als je lid was van de club. Bij het trekken van de portemonnee werd ik doorverwezen naar de merchandise afdeling, waar een regenjack z'n 2.500 Yen moest kosten (±€30,-).

Dat gingen we dus niet doen en moest ik de hoofdtribune op zien te komen, dat was namelijk de enige plek in het stadion met een dak. Gelukkig had ik een digitaal kaartje in het Engels en durven Japanners niet zo snel 'nee' te zeggen. De vriendelijke dame liet me dan ook passeren en daarna was het stellen van een domme vraag 'toilet?' voldoende om herkent te worden. Pas in de 2e helft kwam de originele stoel eigenaar opdagen en zocht hij zelf een ander plekje op. Als dank voor het inpikken van zijn plek kreeg ik ook nog z'n hardcopy kaartje cadeau. 


Bij de aftrap kleurde het stadion groen en rood van de regenjacks en namen de Nagoya fans z'n 30% van het toeschouwersaantal voor hun rekening. Dat was ook gelijk de verklaring waarom het stadion zo snel uitverkocht was. De fans hadden zichzelf op natuurlijke wijze van elkaar gescheiden en de, niet aanwezige, politie hoefde geen relletjes te blussen.

Met Nagoya op een 2e plek lag een uitoverwinning voor de hand. De scheidsrechter was echter niet gelukkig in zijn beslissingen en kende voor rust een onterechte strafschop toe aan Shonan en zag een penalty voor Nagoya over het hoofd. Verder raakte de uitploeg nog twee keer paal. Op z'n momenten weet je dat het niet de dag is. 

Qua support viel Shonan tegen. Met hun banieren op hun vak probeerde ze overduidelijk op de Zuid-Amerikaanse fans te lijken, maar werd het gezang niet geëvenaard. De uitsupporters waren een stuk luidruchtiger en ik gunde ze ook de overwinning. Die zou er niet komen en met de puntendeling keerde iedereen huiswaarts.


Aanstaande maandag mag ik mijn debuut maken bij een baseball wedstrijd en wellicht heb ik de komende dagen zin- en tijd om daar nog iets over te schrijven.

hgrm

Leuk verhaal!

In Japan spelen een Nederlandse profhonkballers, met als grootste ster Rick van den Hurk bij Fukuoka. Schijnt nogal populair te zijn daar.
Laatste nieuwe stadion (516): De Groote Wielen - Rosmalen


ksclgiov282

Leuk verslag alweer, heel apart om mee te maken moet dat zijn!

Nort

Baseball in Japan
Naast de klassieke Japanse vechtsporten is baseball de grootste en populairste (team) sport van het land. Als je hier een willekeurig park binnenloopt is de kans groot dat je een baseball veld aantreft en in het weekend wordt er gretig gebruik van gemaakt door kinderen, die aangemoedigd worden door even zo fanatieke ouders.


Het is dan ook niet verassend dat baseball de grootste 'media coverage' krijgt en alle wedstrijden in de Nippon Professional Baseball (NPB) worden dan ook live uitgezonden. De competitie kent twaalf teams, verdeeld in een Central en Pacific league. Al lijkt geografie hier geen rol te spelen, want de vijf teams uit Greater Tokyo zijn keurig verdeeld over beide competities en ook elders in het land is er van logica geen sprake. De stadions hebben een capaciteit van 30.000 – 50.000 toeschouwers.

Kaartverkoop
Waar voetbal bij mij altijd de voorkeur krijgt boven andere sporten, zag ik een baseball wedstrijd op maandag geprogrammeerd staan. Toevallig viel deze op 6 mei en vieren ze in Japan dan 'Children's Day' en zijn alle scholen gesloten, waarop de meeste bedrijven dan ook hun deuren dicht houden. Van afspraken ging het dan ook niet komen en had ik zodoende nog vrijaf.

Hoewel Yokohama Baystars haar kaarten online verkocht, was het een lastige opgave om ze ook daadwerkelijk te bestellen. Het webformulier accepteerde alleen Japanse tekens en na 10 minuten gaf ik het op. Kaarten waren er nog voldoende te koop en in Japan kun je dus zogezegd in elke supermarkt van Seven-Eleven je kaartjes kopen.


Hoewel de Seven-Elevens soms slechts een paar vierkante meter groot zijn, staat er vrijwel altijd een computer in de winkel. Bij deze computer kun je terecht voor de meeste sportwedstrijden, concerten en theaters. Alles is volledig in het Japans en dus is assistentie wel vereist. Helaas, bleek bij aankomst de wedstrijd opeens uitverkocht te zijn en moest ik mijn baseball debuut uitstellen.

Terug op de hotel kamer controleerde ik de Baystars website nog eens en bleken er online nog wel staanplaatsen verkocht te worden. Na een half uur stoeien met de Japanse tekens en ik voor even als 'naam namen' door het leven ging lukte het me om de bestelling af te ronden. Daarbij krijg je een code, waarmee ze in een Seven-Eleven je kaartje kunnen printen.

Baseball versus voetbal   
Hoewel ik absoluut geen kenner ben van baseball was ik vooral benieuwd naar de verschillen tussen de sport en voetbal. Twee uur voor de wedstrijd bereikten wij het station, dat geheel in de huisstijl van de Baystars Yokohama was aangekleed. Buiten het stadion was er eigenlijk niets te beleven en waar bij het voetbal de kraampjes vooral buiten het stadion zijn gevestigd, speelt het zich hier allemaal binnen de muren van het stadion af.


Er zat dan ook niets anders op dan vroeg naar binnen te gaan. Zoals gewoonlijk kwam ik op een ander vak terecht en bleek mijn originele kaart toegang te geven tot het uitvak. De Japanse controleur deed net of die mijn kaart heel goed inspecteerde en gaf daarna een bevestigend knikje dat ik naar binnen mocht. Maar dat kon dus niet kloppen.

Ook op de thuisvakken waren er veel oranje gekleurde Tokyo Giants, dat de populairste baseball club is van het land. In het uitvak hadden waren er drie capo's met witte handschoenen en een fluitje die de fans de liederen dirigeerde. Gelukkig niet de boze Westerse variant, maar de vriendelijke dirigent.
Een paar minuten voor het begin, stroomde het stadion vol en werden nagenoeg alle zitjes gevuld. Met de Giants als koploper en de Baystars als hekkensluiter werd het nooit een spannende wedstrijd. Na 1 inning stonden de Giants al met 3-0 voor en twee innings verder was het verschil opgelopen naar 8-0.  Als brave supporter zat ik de wedstrijd wel uit en konden we een 10-2 als eindscore noteren.


De geografische samenstelling van het publiek lijkt wel een stuk ouder te zijn dan bij het voetbal. Hier zag je veel oudere mensen, terwijl het voetbal publiek gedomineerd wordt door jongeren en jonge gezinnen. Die waren er ook zeker wel bij het baseball, maar leken ze in de minderheid te zijn. Hoewel het Yokohama stadion erg leuk was, heeft het baseball me niet kunnen overtuigen. Het is leuk om een keer te zien, maar het gebrek aan continue actie maakt het voor mij een minder leuke sport om drie uur naar te kijken.