Hoofdmenu

Turkije

Gestart door HJanneman, mei 25, 2008, 15:28:18

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

HJanneman

Galatasaray-Fenerbahce is zo'n 'nog te bezoeken superderby' in het rijtje Real Madrid - Barca, Celtic-Rangers, AC Milan-Internazionale, etc.etc., maar ik had me verder nooit zo verdiept in het Turkse voetbal.
Ik volg de competitie ook niet intensief, maar als er een europese wedstrijd op het programma staat met een Turkse ploeg, betekent dat altijd een avondje spektakel op de buis.
En dan vooral op de tribunes, want er gaan de laatste jaren steeds meer 'grote namen' voor de vele Turkse Lira's(en sinds 2 jaar stelt het ook echt weer wat voor als je een miljoen lira's op zak hebt, sinds ze 6 nullen van de briefjes afgehaald hebben) naar Turkije, maar over het algemeen wordt het voetbal nog niet heel hoogstaand genoemd(op de toppers na, want die doen al jaren leuk mee in Europa, want waar ze nog niet aangesloten zijn bij de EU, doen ze al jaren mee met de UEFA).

Turkije is een land met ongeveer evenveel inwoners als Duitsland, maar waar de bevolking van Duitsland amper/niet meer groeit, groeit de Turkse bevolking juist erg hard.
Voetbal is in dat land sport nummer 1, voor Basketbal(wat ook erg groot is in Turkije, de grote voetbalclubs Galatasaray, Fenerbahce en Besiktas hebben ook een Basketbalafdeling) en andere sporten zoals Turks worstelen.
Maar toch staat het Turkse voetbal hier buiten die Europese wedstrijden niet zo in de picture en was het ook niet mijn eerste landkeuze om als beginnend groundhopper te gaan ontginnen.
Want ik heb het druk genoeg met de gebaande paden in onze omringende buurlanden, maar toch deed de kans zich voor om mezelf en dit forum een avontuurlijke dienst te doen.
Ik ging namelijk met mijn opleiding een week naar Istanbul, de grootste stad van Turkije, een heuze metropool met meer dan 12 miljoen inwoners(uit officiële berichten, maar er worden ook getallen als 16/17 miljoen genoemd, want lang niet alle inwoners zijn namelijk geregistreerd).
Istanbul is trouwens niet de hoofdstad van Turkije, want om een volksverhuizing naar het Europese gedeelte van het land te voorkomen(Thracië in het noordwesten, waar het grootste gedeelte van Istanbul ligt, bestaat uit 3% v/h totale landoppervlak) is Ankara als nieuwe hoofdstad benoemd(een forward capital, zoals je dat ook in Brazilië hebt met de hoofdstad Brasilia in het midden van het land, bijv.).

Toch bleef Istanbul de grootste en belangrijkste stad van het land met veel historie(het vroegere Constantinopel) en toeristische activiteiten.
En daarnaast, voor ons ook best belangrijk, de stad met de meeste(en grootste) voetbalclubs van het land met zeer interessante stadions.
Maar ondanks dat er genoeg voetbalclubs zijn om grofgezegd tussen september en mei op een willekeurig weekend naar Istanbul te gaan voor een Turkse wedstrijd kon er toch wel eens een probleempje zijn: we gingen van 16 - 23 mei die kant op en de laatste speelronde was 11 mei.

De eerste vraag die ik mezelf toen stelde was of er play-offs gehouden worden of dat Turkije zichzelf ging voorbereiden op het ek, in eigen land, en wel in Istanbul.
Dat laatste was niet het geval, en het eerste een grote grijze vlek.
Uiteindelijk kwam ik er zo'n 2,3 dagen voor vertrek achter dat er inderdaad Play-offs gehouden worden, maar er speelden geen ploegen uit Istanbul mee in de play-offs om promotie naar het hoogste niveau, maar ook dat was geen probleem, want de play-offs werden op neutraal terrein gespeeld, en wel in Istanbul.
De halve finales zouden op 16 mei gespeeld worden en de finale op 18 mei.

Dit zou gebeuren in toernooivorm, en zoals uit het programma opgemaakt kan worden zit een return er niet in, dus worden de wedstrijden nog die dag beslist.
Bij een gelijke stand zou dus verlengd worden en wanneer nodig, ook penal's genomen worden.
De nummer's 3 t/m 6 spelen om het laatste promotieticket.

De stadions van Besiktas(halve finale en finale) en Galatasaray(finale) waren de plekken waar het moest gebeuren.
De vrijdag van onze aankomst was de enige dag in het programma zonder enige vorm van programma waar we ons aan dienden te houden.
De zondag van de finale daarentegen, was een 12 urige werkdag en één van de zwaarste dagen van de Nijmeegse vierdaagse met erg lange wandelingen over erg reliëfrijke straten met een temperatuur die op kan lopen tot 35 graden.

De vrijdag had dus onze voorkeur, maar aangezien we als echte Nederlanders voor zo weinig mogelijk weg wilden, vlogen we met Onur air.
De vlucht stond gepland om 10 uur(vanaf Schiphol) en zou ons in zo'n 3 uur op Atatürk(wie kent hem niet? als je de beste man na een weekje Istanbul niet hebt opgemerkt, vraag ik me af of je er wel geweest bent) airport brengen, maar Onur air zou onur air niet zijn als het geen vertraging opliep, een uur later dan gepland, stegen we op.
Om 3 uur plaatselijke tijd(1 uur later dan hier) kwamen we aan, en weer anderhalf uur later waren we bij ons hotel.
Ons eerste rondje door de stad(om jezelf te kunnen oriënteren) was weer een uurtje later afgelopen.
En toen moest er nog gegeten worden, etc.etc.
De wedstrijd in het stadion van Galatasaray, dat om 18:00uur begon, was daarmee geen keuzemogelijkheid meer.
Maar de wedstrijd met onze voorkeur kon nog 'gemakkelijk' gehaald worden: nummer 4 Eskisehirspor tegen nummer 5 Diyarbakirspor.

Deze wedstrijd had mijn voorkeur omdat het gespeeld zou worden in het Inönü stadion van Besiktas dat plaats biedt aan zo'n 32.000 toeschouwers en een geweldige ligging moet hebben aan de Bosporus(het water dat Europa van Azië scheidt en de Zwarte Zee met de Zee van Marmara en de Middellandse Zee met elkaar verbindt).
Het stadion biedt dus uitzicht op het Aziatische werelddeel(wat me vrij uniek lijkt voor een voetbalstadion op het Europese continent) en op mooie gebouwen, zoals een grote Moskee en een paleis waar Atatürk vroeger zijn werk deed.

Mijn voorkeur van club had een politieke lading, want wanneer voetbal en politiek samengaan krijg je meestal een bijzondere supportersschare, zo ook die van Diyarbakirspor, wat namelijk de enige profclub(van betekenis) is in het Koerdische gedeelte van Turkije.
De afstand van Diyarbakir naar Istanbul is niet kinderachtig, maar dat zou niet hoeven te betekenen dat ze weinig support krijgen, want er leven in Istanbul ongeveer 2 miljoen Koerden, die Diyarbakirspor allemaal een warm hart toedragen.
Zou het dan dringen worden bij de kaartverkoop?
Nee, dat zou ook wel weer meevallen, want de Koerden zijn ook in Istanbul de armste inwoners van de stad en kunnen 10 lira voor een wedstrijd lang niet altijd betalen(10 lira is iets meer dan 5 euro), en bovendien werken de inwoners van Istanbul erg lang en kan deze anderhalf uur zuivere werktijd voor velen niet even vrijgenomen worden.
Ik schat dat 70% van de inwoners van Istanbul een eenmanszaak runnen, want er is veel semi-werkloosheid.
Deze mensen beginnen bij gebrek aan werkgelegenheid een uit nood geboren firma, met meestal een erg karig assortiment.
Meestal verkopen de mensen één bepaald product(wel in verschillende kleuren en prijs/kwaliteitsklasses).
Bovendien komen er op wedstrijden in de 2e klasse meestal niet veel meer toeschouwers, dan zo'n 5000, ook in dat grote, immense voetballand(heb ik mij laten vertellen).
Maar het ging hier wel om promotie naar de hoogste afdeling..nouja, kortom, we konden er toch maar beter vroeg bij zijn.

Waar ik mijn klasgenoten vantevoren erg enthousiast had kunnen maken voor deze trip, werden ze dat met de minuut minder, want toen we om 7 uur 's avonds eindelijk ons eten besteld hadden(de wedstrijd zou om 20:45uur beginnen) begonnen mensen toch te twijfelen of we de wedstrijd nog wel konden halen, terwijl ze eerst kostte wat het kost heen wilden.

Nouja, ik vroeg onze ober hoelang het met de tram zou zijn(en dat was 20 minuten voor 1,30 lira=65 cent) en ik begon snel te eten, en met mij nog een klasgenoot die er nog steeds heen wilde gaan.
Uiteindelijk gaven wij ons geld aan klasgenoten die nog niet klaar waren en gingen er op af.
Terwijl we wegliepen werd ons nog het één en ander nageroepen: of we wel goed bewapend die kant op gaan, bijv. want volgens onze ober zijn de Koerdische voetbalfans één van de meest geweldidage van Turkije.

Ondanks dat propten we onszelf als sardientjes in een blik, in de overvolle tram(maar op die manier blijft de tram een betaalbaar vervoermiddel) met hier en daar nog Koerdische vaders en zoons met de roodgroene shirts, sjaals, vlaggen en andere groenrode prullaria.
Ik wist dat er veel Koerden in Istanbul woonden, maar zou het dan een thuiswedstrijd zijn, en zouden er nog kaarten te koop zijn omdat deze supporters ook zo laat naar het stadion gingen?
Een vraag die ik sowieso vanaf het begin van mijn wedstrijdplan stelde, omdat ik nergens iets over kaartverkoop, laat staan stadionverkoop, op het internet kon vinden.

Uiteindelijk om 20:30uur onberoofd(want dat is waar moeders altijd voor waarschuwt bij een stedentrip) bij station Kabatas(op 100 meter van het stadion gelegen) aangekomen.
Aan de rechterkant de Bosporus en Azië, recht voor mij een grote Moskee(die later tijdens de wedstrijd zou oproepen tot gebed, maar wat ik, en alle andere aanwezig, niet zou horen door al het kabaal, om alvast een tip van de sluier te geven) met daarachter een nog groter paleis en links van mij een volkswijk met vlaggen van de kampioen van Turkije(Galatasaray) voor de ramen, op nog geen 100 meter van het stadion van concurrent Besiktas.
Door de rook van openbare barbeque's waar van alles op klaar werd gemaakt(kastanjes, maïs, vlees, etc.etc.) met daarnaast evenzoveel prullariaverkopers waar ik graag had willen kijken, als ik wat meer tijd zou hebben, kon ik het stadion nog niet opmerken.

Ik had maar één doel, het stadion inkomen, maar het zag er erg druk uit met erg veel supporters in het rood-groen en evenzoveel machtsvertoon van een leger van politiemachten.

Later deze dag (of uiterlijk morgen) meer..(+ foto's)



TeeZee

Meer! Meer! Feed me! Fener v Galatasaray is wel een van de big five denk ik, maar deze wedstrijd klinkt ook erg interessant. Ben benieuwd hoe het verder gaat.

HJanneman

vervolg in tekst: Uiteindelijk heeft het ons 5 minuten en een bijna dood ervaringen gekost om de overkant van de weg, en het opdoemende stadion te bereiken.
En in die 5 minuten heb ik niet rustig mijn aandenken uitgezocht, maar stond ik als een zenuwachtige pinguin op 2 voeten op een gebied van 5 meter heen en weer te huppen, op zoek naar een gaatje tussen al het geel op vier wielen(de taxichauffeurs maken de dienst uit).
Uiteindelijk werd deze gevonden en was het bijna 5 minuten voor de aftrap toen we de dichtstbijzijnde ingang vonden, we werden met woord(onverstaanbaar helaas) en gebaar(ook niet helemaal duidelijk) duidelijk gemaakt waar we heen moesten gaan.
Het was in ieder geval niet daar, dat was een ding wat zeker was.
We liepen door, weer langs een ingang, uiteindelijk na nog een keer vragen aan een chagreinig kijkende politie-agent met doorlopende wenkbrauw(en?), zoals bert van bert&ernie, kwamen we bij de kaartverkoop aan.
En tot onze verbazing waren er alleen nog kaarten voor vakken van Diyarbakir, de club die ik overal in de stad zag.
De rood-zwart gekleurde supporters van Eskisehirspor waren al 2 uur voor aftrap bij het stadion te vinden.
Eskisehir ligt tussen Ankara en Istanbul en was dus nog wel te bereizen.
Op de site van de club kon ik voor de wedstrijd al opmaken dat de burgemeester had opgeroepen om supporters een dag vrijaf te geven(dat 1 dag op een jaar van 365 dagen niet zo schadelijk kon zijn voor de economie) maar ik dacht meer dat dat een grapje was.
Dat bleek fout, want ze maakten gebruik van deze oproep tot een snipperdag, want de burgemeester zei dat die ene dag vrijaf zich dubbel en dwars zou terugbetalen als de supporters hun stad op de kaart zouden zetten door ze naar promotie te juichen, want er zit nogal een grote kloof tussen aandacht tussen het hoogste en het tweede niveau in Turkije.
Nadat ik voor 20 lira 2 kaartjes kocht voor de grote tribune achter de goal, die uitzicht biedt op het Aziatische gedeelte(het was al laat, dus ik zag niet meer dan heel veel lichtjes en glinsteringen van die lichtjes op het water, en een moskee waar licht op scheen aan de Europese kant), gingen we naar de ingang van ons vak.
Daar stonden nog zo'n 1000 mensen te dringen.
Het is eigenlijk niet zo gek dat mannen in die temperaturen zo heftig naar zweet ruiken, want ze staan overal dicht op elkaar, zowel in de tram als voor de ingang van het stadion.

Er waren voor die grootste tribune namelijk maar 2 toegangspoortjes geopend waar één persoon tegelijkertijd doorheen kon, die vervolgens eerst grondig gefouilleerd werd(toch zou er nog voldoende te gooien overblijven), waarna de volgende hetzelfde tafereel te wachten stond nadat je de 5/10 minuten lange verdrukking overleefd had.

Nadat ik hier doorheen gekomen was en mijn klasgenoot terugvond in de menigte stond ons voor ons vak nog een fouillering te wachten, waarna we zelf een plekje konden zoeken op de tribune met Diyarbakir-supporters.
We waanden ons een weg door het gangenstelsel met een erehaag aan politie-agenten, om uiteindelijk 4 minuten na de aftrap(de wedstrijd was iets later begonnen) binnen te komen.
We stelden ons hoog op, op een relatief dunbezet deel van de tribune, om eindelijk eens goed om ons heen te kunnen kijken, want door mijn adrenalinestoten, aangevuld door haast en dus paniek, kon ik niet echt optimaal genieten van het stadion en alles er omheen, want ik was veel te bang om de wedstrijd te missen.
Ik rende als een paard met oogkleppen op, op mijn doel af, om uiteindelijk veel bijzondere taferelen om mij heen te moeten missen.
Nu in het stadion nam ik daar de tijd voor en kwam mijn hartslag weer op een gezond peil.
Door dit oogkleppen-gedrag heb ik helaas geen foto's gemaakt van de chaos rondom het stadion voor de wedstrijd, wel heb ik de volgende dag vanaf het water foto's gemaakt van het stadionligging, etc.etc.

Na 5 minuten gingen we op in de sfeer op de tribune, die voller en voller stroomde.
Waar het 10 minuten voor tijd nog leek alsof Eskisehir de grootste support in het stadion zou hebben(zij hadden één lange zijde bezet gehouden + de helft van de tribune achter de goal tegenover ons) bleek dat Diyarbakirspor toch echt een meerderheid aan support zou krijgen.
De andere lange zijde werd bezet en onze tribune(echt heel groot) werd voor 3 kwart gevuld, waardoor de support zo'n 40/60 verdeling kreeg in het voordeel van Diyarbakirspor.
Uiteindelijk zou het stadion zeker voor 3/4 gevuld zijn, maar uitverkocht was het niet.

De Eskisehirspor-supporters waren duidelijk langer samen in het stadion om hun liedjes en tifo-acties te oefenen, want zij hadden van begin af aan veel meer cohesie in het zingen van liedjes en zongen gewoon in één keer door.
Aan onze kant bleven maar mensen binnendruppelen(tot zo'n kwartier na de aftrap), waardoor de groep groter en groter werd en er in het begin één harde kern was die liedjes zong, op de hoogte van de cornervlag.

Uiteindelijk kwam onze kant los, niet van het gebrachte spel, want dat was om te huilen(bij vrije trappen vanaf de middellijn werd het lichaam niet goed achterover gehouden, waardoor de bal de lucht niet in ging, maar in de voeten van een tegenstander belande, enz.) maar dat kon de pret(mijn pret in ieder geval) niet drukken en werden de liederen ingezet.
Bij deze liedjes hoorden iedere keer weer andere armbewegingen of bewegingen met je sjaaltje.
Even tussendoor: Er was een man in het stadion die voor 10 lira een kaartje kocht, en zijn koopwaren voor dat geld binnen mocht verhandelen, wat erg slim was, omdat er meer mensen hadden gestresst zoals ik, waardoor zij geen merchandising konden kopen, net als ik.
Ik liep dus al snel op deze man af voor een sjaaltje van Diyarbakirspor, de man begon op 20 lira(dubbel zoveel geld als het kaartje gekost had) wat ik belachelijk vond(ik was nog helemaal niet thuis in het afdingen, want ik was er pas een kleine 6 uur, maar dat vond ik niet kunnen) ik begreep namelijk dat sjaaltjes vanaf 5 lira te krijgen zijn.
Ik heb nog nooit zo'n goedkoop sjaaltje gekocht, maar toch voelde ik me afgezet: ik moest namelijk wel 10 lira betalen(na weggelopen te zijn toen hij 15 lira vroeg), terwijl er mensen in 't stadion waren die(andere)sjaals gekocht hadden voor 5 en 6 lira.
Je bent Nederlander of je bent het niet, dus daar zat ik zeker een minuut mee, maar ook dat ebte weer weg, want ondertussen werd ik als Westerling door veel Koerden aangesproken: doorlopende wenkbrauw(niet altijd, hoor, maar het was er wel heel hot, had ik het idee): where are you from? ondergetekende: Holland..doorlopende wenkbrauw trok een blij gezicht: Pi-air van Hooijdonk, Fenerbahce!!
Dit zou mij nog vele malen gebeuren tijdens mijn week in Istanbul: de Turken spreken in voetbal, voetbalclubs en voetbalspelers.
Holland is dus Van Hooijdonk, Van Nistelrooy, Ajax, Feyenoord en PSV.

Van deze mensen kregen we Cay(thee) aangebonden, wat heel gebruikelijk is(bij het lurken aan een waterpijp en bij het bekijken van een voetbalwedstrijd en eigenlijk altijd), want overal zijn theehuizen voor mannen, want de mannen maken nog steeds de dienst uit, tenminste, zo lijkt het op het eerste gezicht voor de toerist: misschien zijn ze thuis wel de meteroseksuele man die onder de plak zit, maar op straat en in het stadion zie je bijna alleen maar mannen.

Naarmate de wedstrijd vorderde voegden een groep Koerdische studenten zich bij ons en het fotograferende Koerdische publiek(niet van de wedstrijd, maar van ons met Diyarbakirsjaals om, wat ze erg bijzonder vonden).
Zij waren de eerste generatie studenten die naar de universiteit van Istanbul gingen, vanuit Diyarbakir, van hun families, waardoor we erg interessante gesprekken kregen wanneer de wedstrijd niet een opleving kende en het geluid even niet oorverdovend was.
Ook vertelden zij ons dat we het Turkse volkslied(waar de Koerden allesbehalve aan mee deden) die voor iedere voetbalwedstrijd afgespeeld wordt, gemist hadden.
(Toch waren deze jongens trouwens van mening dat het voor Turks Koerdistan goed was om bij Turkije te horen, wat economische en studiemogelijkheden in de rest van het land betreft, waar ook Koerdistan zijn vluchten van plukt)

Want een echte Turkse wedstrijd met passie, sfeer, opgefokte mannetjes en zenuwachtig zonnepitten wegetende Turken was het.
Binnen 20 minuten ging het in het vak van Eskisehir helemaal los(ze hadden niet alleen 2 uur langer de tijd gehad om hun liedjes in te zingen, maar ook om elkaar op te fokken tegen de politie die al 2 uur lang in hun stadion met grote getalen aanwezig waren).
Eerst onderling(later hoorde ik dat ze dat doen om de politie het vak in te lokken) en later vlogen de stoeltjes, vlaggenstokken en alles wat maar los en (eerst) vast zat richting de calimero's.

Bij de rust sprintten zo'n 20/30 politie-agenten richting de uitgerolde spelerstunnel om een soort erehaag te vormen, waarbij ze hun schild in de lucht hielden, als een extra dak om voorwerpen die gericht waren op de spelers en/of arbitrage, tegen te houden.
Bij de spelersopkomst de tweede helft werd dit ritueel herhaald.

Bij corners in de hoek van de eerder genoemde harde kern die de liedjes inzetten werd steeds minder met vlaggen gezwaaid, want de vlaggenstokken konden doodleuk gebruikt worden om de nemer van de corner te proberen doorboren.
En toch probeerden de studenten mij er van te overtuigen dat deze twee clubs nog net geen vriendschapsband met elkaar hebben, maar daar wel erg dichtbij zitten, zo lief gaan ze met elkaar om.
Als er rellen zouden volgen, want dat was wel waar veel supporters voor naar het stadion gingen, dan zouden die tegen de politie gericht zijn.

Een doelpunt hebben we niet mogen meemaken, want toen de zonnepitten een centimeter hoog stonden op het stoeltje voor mijn buurman rechts van mij was het tijd voor de 2e verlenging na 105 minuten voetbal zonder doelpunten en het was tevens bijna half 12, en tot 12 uur rijden de trams om iedere 10 minuten en na 12 uur nog één keer per uur.
Omdat we nog geen ervaring hadden om in taxi's te zitten(we zaten wel bijna op een motorkap, maar dat telt niet) wilden we voor de drukte en voor 12 uur weg zijn.
Nouja, ik eigenlijk niet, maar mijn medestudent wel, en het leek me niet geheel verantwoord om op de 1e dag in het ziekenhuis opgezocht te moeten worden door mijn klasgenoten.
Want de wedstrijd ploeterde voort(er zaten wel individuele talenten bij, maar als team hebben ze weinig kaas van positiespel gegeten, alles ging door het midden) en daarmee werd het met de minuut spannender en kon het nog wel eens los gaan aan de kant van de verliezende partij, en eigenlijk ook wel aan de kant van de winnaar, want euforie of verdriet, het roept altijd emoties op, en die moeten er fysiek uit bij deze voetbalsupporters, want daar betaal je immers 10 lira voor.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want na afscheid genomen te hebben van onze nieuwe onderdrukte vrienden zonder eigen staat, stond de afdaling richting de uitgangen op de planning.
Maar alle!! uitgangen zaten op slot met grote kettingsloten.
Uiteindelijk na 5 keer vragen aan politie-agenten werd zo'n slot er voor ons afgehaald(ik dacht direct aan de brand in de euroborg, zoiets zou in dit stadion, met deze veiligheidsmaatregelen een veel grotere ramp veroorzaken)en konden wij het stadion verlaten(ondertussen had ik 5 minuten tijd gerekt, om hopelijk nog een late goal in de verlenging mee te kunnen maken onderweg naar buiten).

Uiteindelijk hoorden we geen buitensporig hard gejuich waar geen liedje in te herkennen was, dus toen we de tram bereikt hadden moest het nog 0-0 staan(buiten het stadion liepen jongens de politie al wat te treiteren, en echt, de politie buiten het stadion en in de gangen onder de tribunes meegerekend had iedere supporter daar zijn eigen politie-agent, zo ongeveer).

Buiten het stadion had ik mijn sjaal weer afgedaan, maar in het hotel deed ik hem weer om, om stoer aan mijn klasgenoten te laten zien: de receptionist van ons hotel zag dat en liet me zijn id-kaart zien.
De man kwam uit Diyarbakir en wilde met me op de foto en gaf ons een gratis drankje, omdat wij nieuwe vrienden waren.
Toen we in de hotel lobby op teletekst de eindstand bekeken werden we minder vrolijk: 5-6 verloren met penalty's.

Maar dat kon mijn pret niet drukken, de wedstrijd was voor mij van minuut 1 af aan van ondergeschikt belang tegenover alle indrukken die ik op had gemaakt aan mijn eerste Turkse wedstrijd.
Ik zeg mijn eerste, omdat ik verwacht dat er nog wel wat zullen volgen, zo gaaf vond ik het.
Nieuwe ervaringen op groundhoppersgebied werken aanstekelijk..nee, verslavend!

Ik hoop mijn foto's zo snel mogelijk toe te kunnen voegen aan dit verslag, want door alle commotie was ik zelf vergeten rustig mooie foto's te maken.
Ik wacht dus nog op de bestandjes van mijn klasgenoot en zal deze week ook nog wat bijzondere foto's van het stadion van internet plaatsen.






TeeZee

Wat een enorm meeslepend verhaal, het Turkse voetbal moet haast wel bij de top horen als het gaat om fanatieke beleving.

Ici c est Paris

Mooi verslag zeg. Ik kan wel zonder overdrijven zeggen dat ik erg uitkijk naar de foto's.

HJanneman

Anders ik wel Ici c'est Paris: ik heb er al een aantal e-mails achteraan gestuurd, maar zoals jullie kunnen zien, nog geen foto's ontvangen.
Ik ga vanavond naar London, dus ik ben bang dat het verslag van Ierland-Colombia er eerder op staat dan de foto's van deze wedstrijd.

TeeZee: Turken zijn heel emotionole, temperamentvolle, fanatieke mensen, en (bijna) allemaal voetbalgek, nog veel meer dan hier.
Ik geloof dus wel dat deze wedstrijd een goed voorbeeld was van de beleving op en rondom de Turkse velden, maar dit was wel een bijzondere wedstrijd.
Dit was een halve finale van de play-offs in een neutraal stadion, wat misschien een extra dimensie geeft aan een wedstrijd ten opzichte van normale competitie wedstrijden op het 2e niveau van Turkije, wat weer invloed kan hebben op de sfeer van deze specialere wedstrijd.

Ik heb mijn e-mail uitgewisseld met één van de studenten (lerarenopleiding Engels) die ik ontmoette op de tribune deze wedstrijd, en hij wist mij te vertellen dat de sfeer bij het Turkse nationale elftal nog heftiger is.
Mensen zijn in de 1e plaats voor Turkije, en daarnaast hebben ze een favoriete club, maar die wordt minder fanatiek gesupport dan het nationale elftal.
Dit vind ik best apart, want voor mij ligt dat persoonlijk anders, en ik denk voor de meeste voetbalfans, eigenlijk.

HJanneman

De foto's van het stadion die ik voor mijn reis op het internet bekeken heb om een beeld te vormen van het stadion en de unieke ligging(ik heb ze in een apart bericht geplaatst omdat het verslag anders niet meer zo lekker wegleest):

Luchtfoto van het Inönü stadion: naar het water toe wordt de grond vlakker, maar het stadion ligt in een heuvel, letterlijk.
Rechtsbovenin de foto zie je de Moskee(iets verder rechts daarvan ligt tramstation Kabatas waar wij uit zouden stappen)en het water is het water van de Bosporus(aan de andere kant van het water ligt Azië) en linksbovenin kun je het paleis van Atatürk helaas net niet zien(dat zijn dingen die ik nu weet, omdat ik er geweest ben, dit kon ik niet op de foto's van internet af lezen).


Op deze foto schuin vanaf een heuvel genomen kun je goed zien hoe reliëfrijk het gebied rondom het stadion eigenlijk nog is, en op deze foto kun je Azië goed zien liggen.
Als je over de vlaggen van de overdekte lange zijde heenkijkt(de vlag van Turkije en minstens twee vlaggen met het gezicht van Atatürk), iets links van de verste stadionlampen steekt het beginpunt van het paleis van Atatürk boven de boomtoppen uit.
Het paleis lijkt vanaf het water gigantisch, omdat het zo breed is, maar de diepte is maar 2 woonkomers breed, waardoor het eigenlijk één lange gang is met kamers aan weerszijden.


De facade


De facade, ingezoomd op het clublogo

Ici c est Paris

Wist niet dat Inonu in een heuvel lag. Vind dat altijd wel mooi om te zien.  Is op de Heizel in Brussel ook. Aan de kant van de beurs en het Atomium sta je op de hoogte van de 2e ring en lijkt het een heel lullig stadionnetje, aan de kant van de woonwijk sta je op 'normale' hoogte en heb je een gigantisch stadion voor je neus.

HJanneman

#8
Mijn eigen foto's zouden mede mogelijk gemaakt worden door mijn moeder, waarvan ik de digitale camera geleend had, maar omdat zij alleen een kabel voor de dvdspeler had en die naar de pc kwijt is heb ik helaas geen foto's van het gangenstelsel, maar enkel en alleen foto's van mijn 'rustmomentje' na het betreden van het stadion, 3 minuten na de aftrap, die ik heb mogen ontvangen van mijn klasgenoot die mee was.

De Supporters van Eskisehir namen bezit van de lange zijde aan de linkerkant(bomvol) en hadden nog twee plukjes supporters achter het doel aan de 'Bosporus-zijde' recht tegenover ons.
Er zaten dus twee buffervakken tussen supportersgroepen van dezelfde club en één buffervak tussen het meest apart gezette groepje Eskisehirsupporters(schuintegenover ons) en de supporters van Diyarbakirspor die de lange zijde aan de rechterkant in hadden genomen(+ de tribune waar wij op stonden, de korte zijde met drie ringen).
Bijzondere logica.


De lange zijde met Eskisehirsupporters(en een duidelijke bufferstrook tussen de Eskisehirsupporters aan de lange zijde en de supporters van Diyarbakirspor op de korte zijde, waarvandaan deze foto genomen is).
De politie is in fluoricerende hesjes opvallend aanwezig(ook een manier om het stadion goed gevuld te krijgen, natuurlijk).


De goedgevulde korte zijde met Diyarbakirspor-supporters(de 3e ring zou niet vollopen, maar voor de helft gevuld raken, ongeveer) en daarvoor duidelijk zichtbaar de vele gele hesjes van de politie-agenten, want aan stewards doen ze niet(toch wel een opmerkelijk feit).


De enige foto die in de rust genomen is met de erehaag aan politie-agenten in het verlengde van de spelerstunnel.
Bij het betreden van het veld zullen de schilden weer als dak dienst doen.
De dug-outs worden ook goed beveiligd door al het machtsvertoon in geel aan de lange zijde met Diyarbakirspor-supporters.
Boven de zwarte stoeltjes schuintegenover ons, waar de apart gezette Eskisehir-supporters zitten kun je een betonnen uitsteeksel zien waar de oude stadionklok onder het Besiktas-logo prijkt, met daarnaast natuurlijk een grote afbeelding van Atatürk.


Remco

Het stadion van Besiktas ligt inderdaad op een bijzondere plaats.

Eind oktober 2007 ben ik voor 10 dagen naar Turkije geweest, en ik heb in die periode 8 wedstrijden gezien. 4 in Istanbul en verder een wedstrijd in Izmir, Ankara, Ismet en Adapazari.

Zo heb ik dus een bekerwedstrijd gezien in het Inonu Stadion tussen Besiktas en Rizespor. Helaas zijn bekerwedstrijden, net als in vele andere landen, niet erg geliefd en er waren maar zo'n 8.000 supporters aanwezig. Ik had plaats genomen op de bovenste ring van de tribune met 3 ringen, en had dus een perfecte uitzicht op de Bospurus en de moskee die ze toen aan het verbouwen waren.

Groundhoppen in Turkije is echt aan te raden. Vriendelijke mensen, oude klassieke maar ook moderne stadions, veel sfeer en lekker eten en weer.

Als je ook buiten Istanbul gaat kijken is alles vrij goedkoop. Ticket voor de hoofdtribune bij Oftasspor-Konyaspor was maar 3euro. En de nachttrein van Istanbul naar Ankara kost maar 12,5euro. Het probleem buiten Istanbul is wel de taal. Bijna niemand spreekt er Engels.

Voor fotos van Besiktas zie mijn fotoalbum: http://picasaweb.google.nl/groundhoppers/20071031BeIktasJKAykurRizesporKulB

Sebastiaan_W

Sinds afgelopen weekend is er een nieuw ticket systeem voor de bovenste 2 divisies in Turkije:
http://www.europlan-online.de/index.php?s=news&id=580
http://www.passolig.com.tr/

Dieter

#11
Afgelopen dinsdag aanwezig in Istanbul voor Galatasaray-Anderlecht. Het plan was om gewoon met de metro naar de Telekom Arena te gaan maar dat werd afgeraden door de Turkse politie. Deze hadden 3 grote lijnbussen voorzien die ons van aan het stadion van Besiktas over de snelweg tot aan het stadion zouden brengen.

Eens in het stadion kwamen we terecht in een vak vergelijkbaar met het uitvak in de Amsterdam Arena. Het stadion was verre van uitverkocht wegens protest tegen het E-ticket dat de Turkse voetbalbond heeft ingevoerd. De magere opkomst verhinderde de GS-supporters echter niet om de nodige decibels te produceren, al veranderde dat na de 0-1 van Praet al meer in de eerste fluitconcerten. In de 91ste ontplofte het stadion dan toch na de 1-1 van Yilmaz.

Na de match nog bijna een uur vastgehouden in ons vak vooraleer we weer op de klaarstaande bussen konden stappen. Ver na middernacht en ondertussen in de gietende regen werden we terug aan het Besiktas-stadion afgezet. Geen openbaar vervoer meer beschikbaar maar gelukkig is Istanbul een taxi-stad zodat een lange en vochtige wandeling van 3 km naar ons hotel ons bespaard werd gebleven.

Van de wedstrijd zelf geen foto's maar 1 foto van de laatste stand van zaken in de Vodafone Arena wil ik jullie niet onthouden:


Nickky

Ik ga begin oktober een paar dagen met m'n minderen naar Istanbul. Stedentripje.
In dat weekend spelen zowel Besiktas als Galatasaray thuis. Zijn hier mensen die daar enige ervaring hebben? Hoe je aan kaarten kan komen? En of dat het überhaupt verstandig is om met twee jongens (11&13) er naar toe te gaan? En welke van de twee is het meest interessant om te bezoeken?

maikelll043

*11/09 Antalyaspor - Konyaspor
*18/09 Alanyaspor - Trabzonspor
* datums en tijden staan nog niet vast

Bij Alanyaspor weet ik dat de verkoop van kaarten (PASSOLIG) plaats vind in het Alanyum (winkelcentrum). Heeft een van jullie enig idee waar de kaartverkoop van Antalyaspor plaats vind ? of zijn kaarten gewoon bij het stadion verkrijgbaar ?

maikelll043

Wedstrijd: Yeni Malatyaspor - Besiktas JK
Competitie: Süper Lig
Datum: 15-02-2019
Stadion: Malatya Stadyumu
Toeschouwers: 15.843
Prijs: 40 TL = 6,78 euro


Malatya Stadyumu met een capaciteit van 27.044 plaatsen


Kassahokje waar de PASSOLIG (entreeticket) opgeladen kan worden


Ingang naar de tribune


Sfeeractie aan de zeide van Yeni Malatyaspor


Voorafgaande aan alle wedstrijden in de competitie word het nationale volkslied van Turkije (İstiklâl Marşı) luidkeels meegezongen


Uitvak waarin de supporters van Besiktas JK zich bevinden


Wedstrijdmoment


Wedstrijdmoment