De avonturen van JPR

Gestart door Ici c est Paris, okt 10, 2019, 19:37:38

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Ici c est Paris

Al jaren actief op dit forum en hier en daar wel wat verslagen gepost. Daar is later de klad in gekomen maar het groundhoppen is gebleven. Tijd om hele uitgebreide verslagen te schrijven heb ik niet meer, maar ik vind het natuurlijk wel leuk om m'n ervaringen met soortgenoten te delen, zoals ik het ook heerlijk vind om die van jullie te lezen. Dat zal ik voortaan hier doen. Nieuwe updates van recente wedstrijden, en misschien fiets ik er af en toe ook wel wat foto's van een wedstrijd lang geleden doorheen, kan ook zomaar.
Iedereen kent me hier als Ici c est Paris, maar dat is toch vooral een overblijfsel uit het verleden en veel minder een naam waar ik zelf nog iets mee heb. Vandaar de titel 'de avonturen van JPR' (mijn initialen). Het klinkt wel een beetje jongensboek-achtig en ik moet zeggen dat het af en toe ook een beetje zo voelt als ik bij een mooie wedstrijd ben.

Groeten!
Jean-Paul

Ici c est Paris

#1
Al maanden geleden besloot ik dat het er maar eens van moest komen om naar Saint-Étienne te gaan, bij voorkeur natuurlijk de derby tegen Olympique Lyon. De wedstrijd werd al voor de competitie vastgesteld op zondag 6 oktober en ik besloot een paar dagen die kant op te gaan.
Toen de definitieve tijdstippen van de overige wedstrijden werden vastgesteld, bleek dat ik de avond ervoor ook nog naar Dijon - Strasbourg of Montpellier - AS Monaco zou kunnen gaan. Allebei goed aan te reizen vanuit Lyon, waar ik naartoe zou vliegen op zaterdagochtend.
De keuze was snel gemaakt voor Montpellier: Een leuker affiche, een naar verluidt leukere en zonnigere stad en het belangrijkste voor mij, een bijzonder stadion. Het Stade de la Mosson van Montpellier was speelstadion tijdens het geweldige WK 1998 (m'n eerste échte voetbalherinnering) en een veel voorkomend stadion in het legendarische Eurogoals van vroeger. Jeugdsentiment dus. Bovendien heeft het stadion een bijzondere onoverdekte lange zijde met drie ringen. Dit alles tezamen zorgde ervoor dat Montpellier al jaren op de verlanglijst stond, en nu was een mooie kans om het te bezoeken.

Met de TGV ga je voor een tientje in iets meer dan een uur van de luchthaven van Lyon naar Montpellier. Dat bleek inderdaad een heerlijke stad te zijn. De zon scheen volop, 24 graden en overal gezelligheid. Een stad met tal van leuke straatjes en kleine pleintjes boordevol leuke terrasjes. Je zou haast vergeten dat er ook nog gevoetbald werd, maar anders had ik me ook wel vermaakt. Vanaf het station, tegenover mijn hotel, pak je de tram naar het stadion.





Het stadion ligt in een levendige banlieue. Veel hoge, betonnen flats zoals je wel vaker in Frankrijk ziet. Niet de fijnste buurt om te wonen denk ik, maar tegelijk heeft het wel weer wat. Het stadion lag aan de rand van deze wijk.





Na een korte wandeling doemde het Stade de la Mosson al op. Of althans, van buitenaf lijkt het helemaal niet zo spectaculair of groot, doordat het stadion ook een beetje in een kuil ligt. Je zag wel al goed het silhouet van de lange zijde met de derde ring.





Ik had vooraf al een kaartje gekocht via internet. Bewust gekozen voor de hoofdtribune, zodat ik een mooi overzicht had op de lange zijde aan de overkant. Van binnen vond ik het heel indrukwekkend. Wat wel jammer is is dat de grote lange zijde voor de helft niet in gebruik is, maar dat wist ik van tevoren al. Montpellier is van oudsher een echte rugbystad en voor de voetbalclub krijgt men doorgaans het stadion niet vol. Hierop is besloten om de derde ring en een deel van de tweede ring aan de overkant af te sluiten voor het publiek en er hele lelijke doeken overheen te spannen. Niet mooi, maar alsnog vond ik het een gaaf gezicht.





Dan de wedstrijd. Montpellier is een vrij saai, verdedigend ingestelde ploeg, al jaren het handelsmerk van MHSC en hun trainer, Michel der Zakarian. Maar het werkt, dus je kan het ze als kleinere club moeilijk kwalijk nemen. En dan Monaco. Een goede trainer (Jardim maakte ze kampioen en haalde halve finale CL) en stuk voor stuk uitstekende spelers, maar toch werkt het niet. Fabregas, Ben Yedder, Bakayoko, Golovin en Glik (om er maar een paar te noemen): Niemand haalt het niveau van wat ze eerder haalden.
Vanavond zou het ook weer zo'n avond zijn. Te afwezige spelers voorin en geschutter achterin zorgden ervoor dat Montpellier kon uitlopen naar een 3-0 voorsprong, tot grote blijdschap van het thuispubliek. Sowieso wel een leuk publiek, het stadion was goed volgelopen en Montpellier heeft een vocaal vrij aanwezige harde kern. Tot mijn verbazing had AS Monaco ook nog wat uitsupporters meegenomen, en die besloten na de 2-0 maar wat vuurpijlen af te steken, die vervolgens deels in het thuisvak met kinderen terecht kwamen. Geen hele fijne actie, waarop ook werd gereageerd vanuit Montpellier-kant. Een klein smetje op een verder hele gezellige avond. Monaco kwam daarna nog terug naar 3-1 (prachtig stiftje van Ben Yedder) en perste er een bescheiden slotoffensiefje uit, maar kwam niet verder dan 3-1. Een prima voorgerecht was het dus, want een leuke avond in een typisch Zuid-Franse sfeer in een apart stadion: Ik heb slechtere avondjes meegemaakt.











bagger010


Jef400

Montpellier. Zijn die niet vlak voordat PSG begon niet een keer landskampioen geworden?

ALenstra

Klopt. Verder moet ik altijd denken aan die voorzitter die het veld opkwam nadat ze PSV hadden uitgeschakeld.

onzemichael

Citaat van: Jef400 op okt 11, 2019, 10:55:15
Montpellier. Zijn die niet vlak voordat PSG begon niet een keer landskampioen geworden?

Ja klopt, toen was er elk jaar nog een ander kampioen in Frankrijk; Montpellier - Lille - Marseille - Lyon.

@JPR: Leuk verslag en fraai stadion van Montpellier!

Ici c est Paris

#6
Op zondagochtend wakker worden in Montpellier in de stralende zon is heerlijk. Ik had graag nog even in de stad gebleven maar die tijd was er niet. Maar goed, ik mocht niet klagen, want wat ik ging doen vond ik tenslotte nog veel leuker. Op zondagavond zou het hoofdgerecht van de reis op het programma staan, een bezoek aan Saint-Étienne - Lyon. Één van de weinige echte derby's in Frankrijk, waar de afstanden tussen clubs van formaat doorgaans te groot zijn om van echte derbygevoelens te kunnen spreken. Lyon - Saint-Étienne is maar een halfuurtje rijden en als je het mij vraagt de mooiste derby van het land.
De TGV terug naar Lyon werd gepakt. Bij treinreizen in het buitenland neem ik me altijd voor om wat te lezen, maar uiteindelijk zit ik toch vooral van het uitzicht te genieten. Zo werd op deze mooie ochtend in de verte (op zo'n 50 km afstand) de Mont Ventoux gespot en was de bescheiden wielerliefhebber in mij ook weer tevreden.





Zo zonnig en helder we de Ventoux nog zagen liggen, hoe noordelijker we kwamen, hoe donkerder het werd. Beter gezegd, rond het middaguur in Saint-Étienne aangekomen was het net zulk slecht weer als in Nederland en ook niet bepaald warm. Het contrast met Montpellier kon niet groter zijn dan dit. Lekker zeiken op het weer, daar ben je Hollander voor. Geen gigantische ramp overigens want in Saint-Étienne was overigens niet zoveel te doen, de winkels waren dicht op zondag en je zal de stad niet gauw tegen komen in de Lonely Planet. De stad ligt in een qua landschap mooie regio met prachtige groene heuvels, maar op een dag als deze zondag plassen de honden er ook liever binnen. Een grauwe, wat slaperige industriestad is het, eigenlijk vooral bekend door één ding: De roemruchte voetbalclub.
Logisch was het dan ook om alvast even die kant op te gaan. Een bevriende sportjournalist had me het 'Musée des Verts' van de club aangeraden, het museum van de club in een hoek van het stadion. Andermaal liet ik m'n Hollandse hart spreken, we namen de fiets. Uiteraard begon het onderweg weer te regenen, dus met een boodschappentas van de Albert Heijn aan m'n stuur had ik me hier echt thuis gevoeld. Na nog geen 10 minuten fietsen vanaf mijn hotel in het centrum (Saint-Étienne is niet zo groot) doemde het Stade Geoffroy-Guichard op.



Veel industrie en hoge flats in de buurt van het Stade Geoffroy-Guichard. Nee, het Zuid-Franse sfeertje was hier ver te zoeken.


Het viel me op hoe druk het al was rond het stadion bij de verschillende eettentjes en in de fanshop (formaatje Media Markt) was het ronduit al chaos. Leuk om te ervaren hoe deze club leeft. In 2016 bezocht ik het stadion al eens tijdens het EK in Frankrijk (Portugal - IJsland) en voor sommige stadions die je bezoekt is het dan wel prima zo, maar hier gaat dat niet op. Saint-Étienne is nog altijd de recordkampioen van Frankrijk en bovendien al jaren één van de meest sfeervolle clubs van Frankrijk. Het speelt in een echt voetbalstadion (al lijkt het van buiten toch een beetje op een hip tafeltje, of een bouwmarkt), kortom, een club die je een keer moet beleven.





Het museum was leuk om te bezoeken. Zoals gezegd, Saint-Étienne is een club met historie. Veel relikwieën maar het mooist vond ik toch wel de filmbeelden uit de roemruchte jaren 70, waarin de club domineerde en zelfs de Europa Cup I-finale bereikte, op Hampden Park. We kwamen er ook nog een Nederlander tegen uit die tijd, good old Johnny Rep was eind jaren 70 een bijzonder populaire verschijning bij de club. Ook was er in het museum ruim aandacht voor de grote rivaal Lyon. Dat vond ik wel mooi om te zien. Men lijkt zich heel goed te beseffen hoe uniek zo'n rivaliteit in Frankrijk is.





Die rivaliteit dus, daarvoor moeten we een klein stukje de geschiedenis in. De steden Lyon en Saint-Étienne liggen dus voor Franse begrippen verschrikkelijk dicht bij elkaar. Van oudsher is Lyon een mondaine stad, de stad van de welgestelden, en Saint-Étienne een stad van harde werkers, mijnbouw en andere industrieën. Hoe hard er ook gewerkt werd in Saint-Étienne, het zou zich in de geschiedenis nooit kunnen meten met het florerende Lyon. Op één vlak na: In het voetbal.
Waar Lyon jarenlang een relatief bescheiden rol in het Franse voetbal innam, zo machtig waren de groenen uit Saint-Étienne. Tien landstitels voor Saint-Étienne en lang kon Olympique Lyon daar niet meer dan een paar bekers tegenover zetten. Hoe anders werd het in de 21e eeuw. Lyon zette een legendarische reeks neer van zeven landstitels op rij en was jarenlang de absolute topclub in Frankrijk, terwijl Saint-Étienne af en toe niet eens in de Ligue 1 uit kwam.





Die van Lyon kijken neer op die van Saint-Étienne, en die van Saint-Étienne verafschuwen de arrogantie van die van Lyon. En beide kampen zijn nooit te beroerd om het vuurtje op te stoken. Al tientallen jaren geleden maakte een voorzitter van Saint-Étienne de beroemde opmerking 'Lyon is groter, maar in het voetbal zal Lyon altijd een buitenwijk van Saint-Étienne blijven'. Nadat Lyon in extremis uit de CL was gegooid door AC Milan speelde ASSE-keeper Janot openlijk met de gedachte om de eerstvolgende wedstrijd uit bij Lyon in Milan-tenue te keepen. Als hij dat had gedaan, hadden de Lyon-fans vermoedelijk het stadion afgebroken.
Dat gebeurde zo onderhand ook toen in 2017 Saint-Étienne met 0-5 werd vernederd in eigen huis door Lyon, met sterspeler (en kind van de club) Nabil Fekir, die na het scoren van de 0-5 zijn shirt toonde aan de harde kern van 'Sainté'. Gevolg, gigantische rellen en de spelers moesten de spelerstunnel in vluchten, om vervolgens nog lang opgesloten te zitten in de catacomben. Een zoveelste uit de hand gelopen derby en sindsdien zijn er geen uitsupporters meer bij.

Andere tijden, terug naar de onze. Ik had het museum inmiddels verlaten en terug in de realiteit was het crisis in zowel Lyon als Saint-Étienne, want beide clubs waren dramatisch gestart dit seizoen. Bij Saint-Étienne leidde dat al tot een trainerswissel, daags voor de wedstrijd stelde het Claude Puel aan als nieuwe trainer. Meest recent trainer van Southampton en Leicester City, maar vooral ook de man die de halve finale van de CL haalde met Lyon. Een derby is het ideale medicijn om een crisis te verhelpen, maar dat kan natuurlijk niet aan beide kanten. Het was nog ruim voor de wedstrijd, dus ik haalde nog wat te eten en ging terug naar mijn hotel. Met de tram dit keer, we blijven niet bezig in die regen.





Zo'n anderhalf uur voor de wedstrijd pakte in diezelfde tram weer richting stadion. Vanaf tramhalte Geoffroy-Guichard was het nog ongeveer tien minuten lopen, maar dat bereikte ik niet in één keer. Er was inmiddels een dusdanige stortbui losgebarsten dat er echt even geschuild moest worden. Ik ben niet vies van een buitje maar dit was zo'n bak water die hetzelfde effect zou hebben als met je kleren aan onder de douche doorlopen. Ik maakte me, al schuilend, even serieus zorgen dat er überhaupt geen wedstrijd zou komen, gezien de overstromende putten en ondergelopen tunneltjes, maar zover kwam het gelukkig niet. Alsnog zeiknat bereikte ik het stadion (je kan niet eeuwig blijven schuilen), maar het voetbal ging gewoon door.





Een orkaan van geluid toen de keeper van Lyon het veld op kwam. Nu is keeper Anthony Lopes (Portugees international, maar geboren en getogen in Lyon) verre van populair maar het ging de harde kern vooral om de keeperstrainer van Lyon, Grégory Coupet. De oud-keeper van het Franse elftal is een clublegende bij Lyon en maakte alle gloriejaren mee, maar buiten Frankrijk weten niet veel mensen dat hij zijn carrière begon bij Saint-Étienne. Na vier jaar maakte hij de overstap naar de grote rivaal en zijn oude fans zijn het nooit vergeten. Het gaf wel gelijk aan wat een immense sfeer er in het stadion kan hangen en het maakte me gelijk duidelijk dat er een ander sfeertje zou heersen dan bij Portugal - IJsland drie jaar eerder.
Het mooie - en vrij unieke - aan Saint-Étienne is de harde kern op beide korte zijdes. Bij het grootste deel van de clubs in Europa zijn de fanatieke fans verzameld achter één doel, soms met een klein plukje harde kern met andere ideeën aan de overkant. Maar bij Saint-Étienne heb je achter beide goals een gigantische, bomvolle fanatieke tribune die niet onder doet voor die aan de overkant. Dit zorgt voor een gaaf samenspel tussen beide tribunes en suizende oren wanneer ze beiden hetzelfde lied inzetten. Dit was ook de reden waarom ik zo ongeveer een plek op de middenlijn had gekozen: Natuurlijk ook voor het mooie uitzicht op het veld, maar vooral om de beide 'curva's' goed te kunnen horen en zien.
Ik hou van een goede sfeer, sfeeracties zijn leuk maar ik vind het het belangrijkst dat het wel hand in hand gaat met wat er op het veld gebeurt. Weinig zo irritant als drukke mannetjes achter de goal die vooral met zichzelf bezig zijn, ongeacht het gebeuren op het veld. Gelukkig was dat bij Saint-Étienne niet het geval. Mooie spandoeken, af en toe vuurwerk, maar bovenal de hele wedstrijd vocaal aanwezig.







Over de wedstrijd kunnen we redelijk kort zijn. Lyon wilde niet en Saint-Étienne kon niet beter. Lyon-trainer Sylvinho had een ronduit laffe speelwijze bedacht met vijf verdedigers, ondanks het feit dat de ploeg verschrikkelijk veel goede, aanvallende spelers heeft. Er waren geen supporters van Lyon aanwezig, maar ik kan me voorstellen dat ze zich dood hebben geërgerd aan het verdedigende spel van hun ploeg. Saint-Étienne speelde wat optimistischer, streed dapper maar ook trainer Puel had een paar rare keuzes gemaakt die niet goed uitvielen. De wedstrijd leek, na een aantal grote kansen voor beide doelen, enigszins teleurstellende in 0-0 te gaan eindigen.
Jammer voor beide ploegen, die er niets mee opschieten. Jammer voor de neutrale toeschouwer, die een matige wedstrijd had gezien. En, zwelgend in zelfmedelijden, toch ook jammer voor mij, na voor deze wedstrijd een weekend naar Frankrijk te zijn gekomen. Ik had een leuke avond gehad en zeker geen spijt van de trip, maar kreeg toch niet helemaal waar ik op hoopte. Tot de 90e minuut.





Een indraaiende voorzet vanaf rechts, de verkeerd timende Lyon-verdediger, invaller Robert Beric (Ajax-beul uit vervlogen tijden) die hem vakkundig in de verre hoek kopte. Terwijl ik het nu, anderhalve week later typ, speelt de film zich weer in m'n hoofd af en krijg ik wéér kippenvel. Het ontploffende stadion. Lyon-spelers uitgeteld op het gras. Uitzinnige supporters op het veld, wanhopige stewards in de achtervolging. Ik heb niets specifieks met Saint-Étienne, maar ook ik ging compleet door het geluid. Van enigszins teleurstellend naar droomscenario in 10 seconden. Na de 1-0 volgden er nog een aantal minuten, maar Saint-Étienne hield stand. Ik vermoed dat de spelers van Lyon er zelf ook niet meer in geloofden na deze uppercut. Met de staart tussen de benen zochten de ze catacomben op, en de spelers van Saint-Étienne vierden feest met het hele stadion. De gehate rivaal was verslagen, en misschien wel op de mooist denkbare manier.


(Video's plaatsen werkt hier volgens mij niet, dus doe ik het maar even op deze manier, gelinkt van m'n Twitter. Maar ik vind ze zelf te tof om niet te plaatsen)
https://twitter.com/JeanPaulRison/status/1180949268603052034
https://twitter.com/JeanPaulRison/status/1180959258810212354


Ik bleef zo lang als het kon in het stadion, en kocht nog een sjaaltje in de fanshop, als aandenken aan een memorabele avond. Teruglopend naar mijn hotel (het was droog) liep ik door een opvallend uitgestorven provinciestad. Het contrast met de chaos in het stadion was groot, in de kebabzaken trof je nog wel wat in het groen geklede supporters, maar verder was men allemaal naar huis gegaan. In een stad van harde werkers gaat de wekker natuurlijk ook gewoon weer vroeg op maandagochtend - derbyzege of niet - en het was inmiddels alweer een eind na twaalven.
Toch betwijfel ik of er veel geslapen is die nacht, niet door mij in ieder geval. Te vol en actief door de taferelen waar ik getuige van had moge zijn. Op de Franse tv werd volop gespeculeerd over de positie van Lyon-trainer Sylvinho en technisch directeur Juninho, misschien wel de beste speler die de club ooit heeft gehad, maar als TD nog geen succes.





Nog voordat ik de volgende dag thuis was zou Sylvinho zijn ontslagen. Zijn overdreven verdedigende speelwijze zou hem de kop kosten. In Lyon, waar ik 's maandags was, was de stemming bedrukt. Behalve in de trein vanuit Saint-Étienne, daar zaten de overwinnaars trots in hun groene shirt of trainingspak, om de gehate buurman nog maar eens met de neus op de feiten te drukken.
Heel soms heb je een wedstrijd die je zo pakt, dat je maar moeilijk over kan gaan tot de orde van de dag. Saint-Étienne - Lyon was zo'n wedstrijd. Het doelpunt heb ik op de dag na de wedstrijd nog wel een keer of dertig teruggekeken, en zelfs op dinsdag op m'n werk bleef het clublied in mijn hoofd rondzingen:


Qui c'est les plus forts?
Évidemment c'est les verts...



PS: Goed, als toegift nog de goal, op de Franse TV. Omdat ie zo lekker is.
https://twitter.com/JeanPaulRison/status/1181138121565577216


Nort

Ik heb je verhaal met plezier gelezen :)

Bier und Bratwurst

Geweldig verslag!! Mooie pot gezien!!
Het ene stadion is het andere niet!

Olav

Leuke verslagen!

Jammer van die reclamedoeken op de tribunes bij Montpellier. Toen ik er in 2016 was heb ik op die tribune gezeten (mijn eerste wedstrijd op Franse bodem), zag er een stuk mooier uit! Maar het blijft een mooi stadion, helemaal als je het vergelijkt met al die modernere stadions in Frankrijk.

Foto's van Saint-Etienne zien er vaak gaaf uit en dit is natuurlijk extra als het tegen Lyon is. Kan me voorstellen dat het een onvergetelijke dag was

FCT1980

Mooi verslag JPR.
Kom maar met de volgende.
There are football grounds and football grounds. Then there is Villa Park!

JoeySpiegelaar


jdebruin96

Genoten van je verslag, het enthousiasme heb je goed overgebracht! :)

Ici c est Paris

11 januari 2020, Luton Town - Birmingham City (1-2)


Smaken verschillen, gelukkig maar. Maar over sommige stadions zijn praktisch alle groundhoppers het wel eens, die moet je een keer bezocht hebben. Kenilworth Road van Luton Town is zo'n stadion. Maar ook in Luton staat de tijd niet stil, en met dank aan het topic over nieuwbouwplannen kwam ik erachter dat ook aan Kenilworth Road een eind komt, Luton Town zal binnen enkele jaren gaan verhuizen, na er al sinds 1905 gespeeld te hebben. Door alle verslagen en verhalen van ervaringsdeskundigen stond het stadion al een tijdje op mijn lijst, maar het was er nooit van gekomen. Maar na de promotie naar het Championship en het naderende einde wist ik, dit seizoen moest het gebeuren.

Ik maak wel vaker plannen voor trips voordat ik überhaupt weet of ik kan, en vaak komt er door werk in het weekend ook niks van, maar op Oudejaarsdag werd duidelijk dat ik het bewuste weekend van 11 januari helemaal vrij zou zijn. In m'n hoofd had ik allang de dubbel Luton Town - Birmingham City en Aston Villa - Manchester City in m'n hoofd. Alles geboekt, tot ik erachter kwam dat je voor Luton Town een booking history nodig had. Klein stressmomentje (deze wedstrijd was ingeschaald als risicowedstrijd)  maar een telefoontje vlak voor sluitingstijd naar Luton bracht uitkomst: Ze wilden na het uitleggen van mijn verhaal met alle plezier een kaartje voor me klaarleggen voor deze wedstrijd. Zo ging ik met een heerlijk gevoel het jaar uit en met een mooi vooruitzicht het nieuwe jaar weer in.

Bij Luton Town moet ik altijd denken aan de FA Cup-wedstrijd in 2006 tegen Liverpool, op dat moment regerend Europees kampioen. Luton kwam met 3-1 voor en een stunt leek in de maak, maar Liverpool kwam nog terug en won met 3-5, met een doelpunt van Xabi Alonso in blessuretijd vanaf een meter of 60. De wedstrijd was live op de BBC, ik heb 'm live zitten kijken en er erg van genoten.

Voor wat betreft het vliegen ligt Luton natuurlijk perfect voor een tripje, het gelijknamige vliegveld ligt op een minuut of 5 van de stad en er gaan meerdere vluchten per dag heen, als ideale uitvalsbasis voor Londen. Ik overwoog zelf even om er een dagtrip van te maken, wat qua vliegtijden prima zou kunnen zonder heel erg te moeten haasten, maar met het mooie affiche op zondag zou dat zonde zijn (waarover later meer).

Het vliegtuig naar Luton zal vol met mensen die een weekendje Londen gingen doen en hier en daar ook wat Spurs-fans die de oversteek maakten voor de kraker tegen Liverpool. Maar de hoofdstad zouden we - letterlijk links - laten liggen. Na een korte busrit kwam ik aan in de stad Luton. Geen stad die je tegenkomt in toeristische folders. Een ongezellig centrum met uitgestorven winkelstraten en een gigantisch overdekt winkelcentrum waar het overigens wel druk was. Luton heeft in de rest van Engeland ook niet zo'n beste naam door de ontwikkelingen van de afgelopen jaren. Luton is enerzijds de stad waar ooit de English Defence League werd opgericht, een extreem-rechtse organisatie die het opneemt tegen de in hun ogen toenemende Islamisering van het Verenigd Koninkrijk. Hun oud-voorman Tommy Robinson is berucht in grote delen van Europa en bovendien een die-hard Luton Town-supporter. Anderzijds zijn er weinig steden die zo gekenmerkt zijn door massale immigratie en wordt de stad niet zelden aangeduid als 'broedplaats voor jihadisten'. De tegenstelling zie je ook terug bij een bezoek aan Luton Town: Midden in een overwegend zwarte wijk ligt het stadion van Luton Town, waar een uitzondering doorgelaten louter blanke Britten komen. Na een rondje door het centrum had ik al vrij snel genoeg gezien, en besloot ik richting stadion te gaan.




De hoofdstraat van Luton haalt het net niet bij Regent Street.


Vooraf was me afgeraden te vroeg naar het stadion te gaan, omdat er rondom het stadion eigenlijk niets te doen is wat je kunt bestempelen als 'voetbalbeleving'. Maar in het centrum was ik al klaar, en besloot toch maar naar het stadion te lopen, benieuwd naar hoe mooi het stadion echt zou zijn. Het was een klein kwartiertje wandelen, dus prima te doen. En inderdaad, veel leven in de brouwerij, op elke hoek van de hoofdstraat kon je kebab of curry krijgen maar niets waaraan je merkt dat om de hoek straks een voetbalwedstrijd wordt gespeeld. Nog een beetje te vroeg voor zulk eten, dus doorgelopen naar het stadion, en dat viel niet tegen. Werelds. Compleet ingeklemd tussen de huizen, met sommige huizen er echt tegenaan geplakt. Rondom het stadion ook weinig bedrijvigheid, het was tenslotte nog een uur of drie tot de aftrap, maar dat maakte me helemaal niets uit. Zulke pareltjes zie je niet dagelijks. Van de achterkant van de executive boxes tot de ingangen van de Oak Stand, allemaal even mooi. Als een Aziatische toerist die voor het eerst in Parijs komt heb ik een miljoen foto's staan schieten van het stadion, daarbij een beetje raar aangekeken door sommige buurtbewoners.














Aangekomen bij de hoofdingang stond er een hek open en liepen leveranciers nog druk in en uit, en niemand leek er erg in te hebben wie er nou precies in en uit liepen, dus ik besloot ook maar even een kijkje te nemen. Zonder dat ook maar iemand zich afvroeg wat ik kwam doen kon ik me aan de binnenkant even heerlijk vergapen aan het stadion, en ook dat viel niet tegen. Kenilworth Road heeft 5 totaal verschillende tribunes waardoor het een unieke uitstraling heeft. Hierna ben ik rustig teruggelopen naar de stad om een pint te nemen in de dichtstbijzijnde pub, die inmiddels helemaal vol zat met voetbalpubliek.








Zo'n uur voor de wedstrijd weer teruggelopen richting stadion, en daar ben ik vrolijk nog een keer hetzelfde rondje stadion gaan maken, maar dan nu vol met publiek. Het stadion was helemaal uitverkocht en ook Birmingham City had behoorlijk wat publiek meegenomen. Kort voor de wedstrijd ging ik naar binnen, waar ik plaats nam op de main stand. Daarin merk je hoe oud het stadion is. Je waant je in vervlogen tijden, het is allemaal oud en heel krap bemeten. Zelfs ik met m'n 1.82 moest goed opletten dat ik links en rechts niet met m'n hoofd tegen een houten balk aan liep. Op de tribune aangekomen bleek dat ik één van beide doelen zelfs helemaal niet kon zien door een mast met daaraan de camerapositie. Ik hoef geen seizoenkaart op die plek, maar voor een keer was het wel geinig.










De wedstrijd begon en ik kan rustig zeggen dat ik lang niet zo'n slechte ploeg als Luton Town heb gezien. De ploeg staat dan ook niet voor niks onderaan. Het Championship is net een treetje te hoog voor de 'Hatters', helemaal geen schande. Birmingham City was op alle posities drie klassen beter, maar verzuimde de score in de eerste helft al uit te bouwen waardoor we slechts met 0-1 gingen rusten. Na de pauze kwam Luton met opportunistisch voetbal beter in de wedstrijd, en kwam het door een goedkope penalty zelfs op gelijke hoogte. Het momentum was duidelijk voor de thuisploeg, maar door knullig balverlies gaven ze heel typerend de wedstrijd alsnog weg en kon Birmingham de beslissende 1-2 maken. Na afloop moest vooral de voorzitter het ontgelden. De beste man zat een meter of 10 links van me en werd voor van alles en nog wat uitgemaakt, terwijl de spelers een ovationeel applaus kregen. Die spelers hadden in mijn ogen ook geen beste prestatie geleverd, maar inderdaad wel gevochten als leeuwen.








Na afloop van de wedstrijd liep ik rustig terug naar het centrum, waar 1,5 uur na de wedstrijd mijn bus naar Birmingham zou vertrekken. Luton Town is een aanrader voor iedereen die van een pure Engelse voetbalsfeer houdt, en het stadion is een pareltje. Ga er kijken, nu het nog kan. Ik heb met volle teugen genoten.



bagger010