Wekke - foto's en verslagen

[KRCM1904]

Bij Dordrecht komen veel RC Mechelen supporters, bij Vitesse hebben ze een band met Lierse. Ziedaar de clubcardverplichting.

Ik denk niet dat je de clubcardverplichting moet gaan linken met de Belgische vriendschapsbanden van beide clubs.
Volgens mij moet je de clubcardverplichting bij FC Dordrecht eerder bekijken vanuit marketingstandpunt.
Ik heb jarenlang wedstrijden aan de Krommedijk bijgewoond in de Eerste Divisie voor een goede 1000-tal toeschouwers.
Nu ze eindelijk nog eens in de Eredivisie spelen, hebben ze thuis pakweg 3000 toeschouwers.  Met die clubcard proberen ze zoveel mogelijk supporters aan zich te binden volgens mij, zodat ze die wanneer het sportief wat minder gaat niet meteen weer kwijt zijn aan andere clubs uit de Rijnmond.

[wekke]

K. Ternesse VV Wommelgem - Brieleke - 1e Provinciale, Antwerpen

28-09-2014 K Ternesse VV - Berlaar Heikant 0-1, 1e Provinciale Antwerpen

[wekke]

KSK Retie Branddonk - Groenedijk - 1e Provinciale Antwerpen

05-10-2014 KSK Retie Branddonk - GR Katelijne 0-1, 1e Provinciale Antwerpen

[wekke]

Bosnië en Herzegovina - Stadion Bilino Polje

Slobodan Tuzla - Gradski Stadion Tusanj

13-10-2014 Bosnië - België 1-1, EK 2016 Kwalificaties

Mijn grote WK-reis door Brazilië was nog niet begonnen of ik zat al reikhalzend uit te kijken naar de loting voor de euro 2016 kwalificaties in Nice. Die 23e februari zat ik dan ook met mijn verlanglijstje in mijn hoofd en met een gezonde vorm van spanning te kijken naar de loting. Onze Rode Duivels werden ingedeeld in een groep met Bosnië, Cyprus, Israel, Andorra en wederom Wales. Niet meteen de meest sexy kwalificatie groep, maar met Bosnië kreeg ik wel één van de landen die zeer hoog op mijn favorieten lijstje staat. Waarom in godsnaam Bosnië?  In de kwalificaties voor het WK 2010 speelden Bosnië-Herzegovina en België al eens tegen elkaar. Ik was zelf niet aanwezig op één van deze wedstrijden, maar de tv beelden lieten toch een sterke indruk op mij na. De eerste wedstrijd ging met 2-4 verloren nadat de Bosniërs over ons heen walsten nadat de match had stilgelegen. Bezoekende fans hadden toen het Genkse Fenixstadion haast in lichterlaaie gezet met hun bengaals vuur. Amper een week later gingen de Rode Duivels weer kopje onder tegen Edin Dzeko en co. De sfeer spatte van het tv-scherm en de vreugde was enorm bij Bosnië en Herzegovina want met de 2-1 overwinning waren wij nagenoeg uitgeteld voor een tripje naar Zuid-Afrika. Sindsdien wou ik altijd al eens naar dat kleine, maar moeilijk inneembaar bastion van Zenica.



Gezien mijn leeftijd en vaste job had ik de trip die 1e april in 2009 gerust al kunnen maken, maar de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat de interesse in de Rode Duivels niet zo groot was om ze in een stadion te gaan aanmoedigen. Ik weiger mezelf af te spiegelen als een rasecht product van de Duivelse hype omdat ik onze nationale ploeg altijd op de voet heb gevolgd. Zij het enkel op een televisiescherm. Een echte 'salon-supporter'. Ondertussen zijn we 5 jaar verder en is mijn interesse op groundhop gebied verlegt naar verdere landen in tegenstelling tot Nederland, Duitsland en soms Engeland zoals toen. Bovendien  kan ik ook niet ontkennen dat de hype rond onze nationale ploeg deuren heeft geopend. Had ik in 2009 in mijn vriendenkring voorgesteld om een tripje naar Bosnië te ondernemen dan hadden ze mij hoogstwaarschijnlijk voor gek verklaard. Nu liggen die kaarten helemaal anders. Vooral de trip van vorig jaar naar Kroatië heeft de interesse voor buitenlandse tripjes enorm doen versterken bij mijn vrienden. Zagreb was een top weekend en iedereen zag het mooie van zo'n Europese weekendje. Zodoende had ik geen enkel probleem om wat vrienden mee te zeulen naar Bosnië en Herzegovina.



Zodoende stapten we dus afgelopen zaterdag in Eindhoven op het vliegtuig richting Tuzla. Na een korte vlucht van 2u landden we op de kleinste luchthaven waar ik ooit ben geweest. Ik had de indruk dat het vroeger voornamelijk eigendom was van het leger. Er kan slechts één vliegtuig staan en het gebouw ansich is ook niet bepaald groot. In tegenstelling tot zowat alle overige Belgen op onze vlucht, verkozen wij er niet voor om ons richting Sarajevo te begeven. We verkozen de veel kleinere stad Tuzla boven de hoofdstad. Met de Rode Duivels meereizen is leuk, maar dat wil niet zeggen dat ik de behoefte heb om me een gans weekend tussen de Belgen te mengen. Bovendien hoefden we dan slechts één dag een auto te huren wat dan weer de kostprijs een beetje drukte. En dus namen we als nagenoeg enigen een taxi naar het 14 kilometer verder gelegen stadscentrum van Tuzla. Aangezien er in de luchthaven nergens een bankautomaat te bespeuren viel, dienden we die taxi wel met euro's te betalen. Het kostte ons wel het dubbele van de normale prijs, € 20 in plaats van 20 Bosnische Mark, omgerekend ongeveer de helft van 1 euro.



Ach, dat beetje geld kon ons niet deren en dus reden we op deze zonovergoten middag door het heuvelachtige landschap naar onze verblijfplaats. Wat ons onmiddellijk opviel waren niet zo zeer de kleine huisje met de afgebladderde verf inclusief kogelgaten in de muren, wel de gigantische kerkhoven langs de bergflanken. Indrukwekkend om zien. Een land dat zo ontzettend mooi oogt qua natuur en dan als contrast de herinneringen aan de gruwelijke oorlog die nog vers in het geheugen van de bevolking ligt. Even later checkten we in in het 'Pension Centar', zowat het goedkoopste hotel van Tuzla maar wel eentje met uitstekende commentaren. We hadden dan ook niet te klagen over ons kleine hotelletje. Akkoord, de kamers waren aan de kleine kant, maar op vlak van hygiëne viel er helemaal niets op aan te merken. Bovendien trachtte de eigenaar ons in zijn gebrekkige Engels steeds verder te helpen. Niet dat we in Tuzla echt hulp nodig hadden. Het centrum is vrij klein met voornamelijk wat terrasjes, eetgelegenheden en wat winkeltjes. Verder nog een groot park en dan ben je er doorheen. Onze bezigheden waren dan ook voornamelijk genieten van bieren à la Lasko en Karlovacko. Het was heerlijk vertoeven bij 28 graden met een fris biertje in de hand. Kijkend naar al dat moois dat voorbij wandelde. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat het vrouwelijke geslacht van het wondermooie type is. Natuurlijk hebben we niet enkel gedronken, gegeten en naar de vrouwtjes zitten kijken. Op zondag maakten we tijd voor de meer uitgebreidere wandeling en vanzelfsprekend was voetbal het startpunt.



Als eerste gingen we naar het Stadion Tusanj van de plaatselijke Sloboda Tuzla. De avond voordien waren we aan de praat geraakt met een ober. Hij wist ons te vertellen dat 'Sloboda' eigenlijk Freedom of vrijheid betekent. Valentijn, één van mijn reisgenoten, en ikzelf kenden Sloboda Tuzla eigenlijk alleen maar van hun confrontatie met Lierse in de intertoto van 2003. Sloboda Tuzla bestaat sedert 1919, maar eindigde sedertdien nooit hoger dan die ene 3e plaats in de Joegoslavische competitie van 1977. Sinds 1992 heeft Bosnië een eigen nationale competitie, maar ook hier wist het nooit een prijs te pakken. Het stadion Tusanj bestaat slechts uit 2 tribunes: 1 aan de lange zijde en een nieuwe achter 1 van de doelen. Gelet op het steenpuin langs de andere zijde, vermoed ik dat het stadion op termijn nog verbouwd zal worden. Eenmaal aan het stadion merkten we ook dat we blijkbaar een wedstrijd hadden gemist op zaterdag. Niet van Sloboda, maar van een andere lokale club. Jammer, maar ik had vooraf zonder succes eens  naar Sloboda gemaild en gevraagd om plaatselijke voetbal fixtures en op het internet vond ik enkel de hoogste divisies.





Na het stadion wandelden we door richting de zoutwater meren van Tuzla. De meren zouden een trekpleister moeten zijn, maar blijkbaar had men ondertussen al het water laten wegvloeien voor de naderende winter. Raar om horen aangezien de temperaturen nog steeds dicht bij de 30 graden aanleunden. Onze wandeling ging vervolgens langs enkele monumenten, door een bos en langs enkele moskeeën. Bosnië is een allegaartje aan verschillende religies, iets wat we 's ochtends vroeg al met een lichte ergernis hadden waargenomen. Om 6uur galden de Islam gezangen door de minaretten, nadien was het aan de Orthodoxe en Katholieke gebouwen om de klokken te luiden. Ik viel haast uit mijn bed van het schrikken.



's Maandags was er dan eindelijk ons hoofddoel van deze trip. De vraag was wel of we rechtstreeks naar Zenica zouden rijden. Zowel de hoteleigenaar, als de hulpvaardige ober Ibrahim raadde het ons ten stelligste af. De hoteleigenaar bestempelde de bevolking in Zenica niet bepaald als de meest gastvrije mensen en leukste stad om in te vertoeven. Ibrahim, die zowat elke thuis- en uitmatch van Bosnië bezoekt, sprak dan weer van een zeer grimmige sfeer in en rond het stadion. Onze keuze viel dan ook op Sarajevo. Het probleem was echter dat we onze huurwagen niet voor 12u konden krijgen en de reistijd was tamelijk lang. Zodoende hadden we gewoonweg geen tijd om wat cultuur op te snuiven in Sarajevo. Spijt van onze beslissing hadden we zeker en vast niet. De weg kronkelde door de bergen en gaf een adembenemend uitzicht op de wondermooie natuur die Bosnië te bieden heeft. Dat gecombineerd met het prachtige weer maakt een dergelijke roadtrip geweldig om te doen. Na een korte stop in Sarajevo reden we dan toch door naar Zenica. Het werd haast een huzarenstukje. Onze gps liet het afweten en mobiele data vielen niet echt op te halen waardoor we haast op goed geluk naar de afgesproken plaats moesten zoeken. Sinds enkele jaren heeft de Belgische bond een overkoepelende supportersfederatie opgericht, genaamd 1895. Zij verdelen de kaartjes en zorgen voor bijkomende informatie. Ik heb eigenlijk een bloedhekel aan die organisatie, maar als we in het Belgische vak willen staan dan moeten we via hen kaartjes kopen. We dienden onze kaartjes af te halen in Hotel Sarajevo in de hoofdstad of Hotel Internacional in Zenica. We hadden het hotel in Zenica vooraf bekeken met google maps, maar het werd toch een huzarenstukje. We moesten met de wagen door hordes Bosnische fans die al naar hartenlust bengaals vuur ontstaken. De lokale politie was in eerste instantie ook niet bepaald hulpvaardig om ons de weg te tonen of door enkele afgesloten wegen te loodsen. We werden zenuwachtiger en hadden dankzij de verhalen van Ibrahim ook geen zin om onze Belgische truitjes aan te trekken en door de lokale fans te wandelen. Na lange tijd zoeken was er dan toch een politieagent zo vriendelijk om ons in de juiste richting te sturen. Onze verbazing was groot toen bleek dat het hotel gewoon achter het bezoekersvak lag en we nog net één parkeerplaats over hadden. Even later bleek dat we ons voor niets hadden afgejaagd. De bussen met Belgische fans waren veel te laat vertrokken in Sarajevo en de man met de tickets had dan maar een taxi genomen naar Zenica. Hij liet tamelijk lang op zich wachten en de tijd tikte lustig door. Als ik in het buitenland ben voor het voetbal dan word ik nerveus als er problemen zijn met de kaartjes. Ik haat het om zonder tickets te reizen. Een dik half uur voor kick-off arriveerde de kaartjes man dan toch aan het hotel, bijna samen met de bussen. Snel onze kaartjes halen en dan het stadion in was het plan, maar dit stuitte op verzet van de lokale politie. Eerst moesten alle mensen van de bussen binnen zijn, dan dienden die bussen één voor één achteruit te rijden en juist te parkeren. Het werkte verschrikkelijk op mijn zenuwen.





Eenmaal binnen was het drummen voor een degelijk plekje, maar het uitzicht van het stadion en de sfeer maakten alles goed. Een heerlijk oude arena met zicht op aftandse flatgebouwen, volgestouwd met fanatieke Bosniërs die vurig stonden te zingen en te springen. Intimiderend, maar zo heerlijk om te zien. Dat intimiderende zou gaandeweg een pak verminderen. De sfeer in ons vak zat er ook lekker in en we kregen zowaar applaus van de Bosnische supporters. Zo kan het dus ook, al hoeft het constante geklap voor elkaar nu ook weer niet altijd. Het mag intimiderend zijn, er mag een vorm van strijd in zitten. Zolang er na de wedstrijd maar terug plaats is voor vriendschap. De sfeer zat er dus lekker in en vooraf vreesde ik voor het openingskwartier van de wedstrijd. Het rampscenario zou zijn om op en naast het veld overklast te worden door Bosnië en zo tegen een vroege en misschien onoverbrugbare achterstand te komen. Zo ver kwam het absoluut niet. De Rode Duivels speelden vrank en vrij, uitstekend combinatie voetbal, uitstekende loopacties en we kregen een pak kansen om de score te openen. Zo goed had ik onze nationale ploeg nog nooit zien spelen. Ongelooflijk dat we dit niveau niet in Brazilië konden etaleren. We speelden gewoonweg goed, maar wie de kansen mist die krijgt het deksel op de neus. Ook in deze wedstrijd. Beetje bij beetje knokte Bosnië zich in de match en na schaars balverlies van Defour counterde de thuisploeg zich naar de voorsprong. Dzeko knalde de bal in één tijdje voorbij Courtois. Het Binilo Polje stadion daverde op zijn grondvesten. Wat een vreugde uitbarsting op het veld, de bank en vooral in het stadion. Nog voor rust kregen de Rode Duivels kansen genoeg om de achterstand ongedaan te maken, maar een uitstekend keepende Begovic stond pal op kansen van onder andere Lukaku.





De prestaties van Begovic stonden voor de rust haaks op zijn flater in de 2e helft. Naingolan opende enig mooi op Alderweireld. De rechtsback legde achteruit op dezelfde Naingolan. Begovic liet het schot glippen en bezorgde ons de gelijkmaker. Het sein voor de Belgen om hun dominantie om te zetten in een voorsprong? Niets daarvan. De Bosniërs knokten voor elke meter en kregen een rits kansen op een doelpunt, maar Courtois duwde een kopbal van Dzeko over en Kompany redde op de doellijn. De Belgen kreunden, maar kraakten niet en we herstelden het evenwicht na deze tandenknarsende tien minuten. Het spel golfde over en weer, maar zonder echt doelrijpe kansen. Enkel de ingevallen Dries Mertens kwam nog dicht bij de winning goal. De wedstrijd eindigde in 1-1 en daar kon iedereen mee leven. De Bosnische fans trakteerden ons op een applaus waarna ons vak 'Bosnia, Bosnia' scandeerden. Het leverde onze fans haast een heldenstatus op. Er werden duchtig truitjes en sjaals gewisseld in de tribunes en na de wedstrijd waanden we ons haast filmsterren. Handjes schudden, poseren voor foto's,... Het had iets surrealistisch. Waren dit nu die bloeddorstige Bosniërs? Niet dus. We kwamen Ibrahim nog tegen en wenste hem en het team nog veel succes waarna we nog even gingen nagenieten op het terras van Hotel Internacional met een biertje. Moe, maar voldaan kropen we weer in de auto voor een ritje van 2,5 uur richting Tuzla. 's Anderendaags wuifden we Bosnië uit. Geen vaarwel, maar een tot ziens voor dit prachtige land en zijn gezellige en behulpzame inwoners. Na Kroatië was dit de 2e Oost-Europese trip op een jaartje tijd en beide landen hebben ons super weekendjes opgeleverd. We komen nog een keertje terug, dat staat vast!

[hgrm]

Leuk!
Mooi verhaal!

Die tribune in Tuzla ziet er wel wat vreemd uit. Lijkt er een honkbaltribune...

[wekke]

Lokeren - Daknam - 1e Klasse

22-11-2014 Lokeren - KVC Westerlo 0-0; 1e Klasse

Zaterdag ging ik met enkele kameraden nog eens mee naar een uit-wedstrijd van Westerlo. De reden daarvoor was dat ik benieuwd was naar de nieuwe tribune van Lokeren. Ondanks dat het 'slechts' een prefabtribune is, is het zéér geslaagd. Het ongezellige en kille daknam krijgt door de tribune een heel ander uitzicht en gevoel.

De wedstrijd zelf was niet om aan te zien. Westerlo wilde niet voetballen en Lokeren kon niet beter. Teleurstellende match.

[wekke]

Bayer 04 Leverkusen – BayArena – Bundesliga

20-12-2014 Bayer 04 Leverkusen – Eintracht Frankfurt 1-1, Bundesliga



De neefjes van mijn vriendin zijn tamelijk football minded en dus laat ik ook geen kans onbenut om ze mee te sleuren in mijn fascinerende hobby. In hun familie is het een traditie om voor één iemand een kerstcadeautje te kopen. Enkele seizoenen geleden trakteerde ik Tist, de oudste van de 2 neefjes, al eens op een namiddagje Mönchengladbach waarbij we Marco Reus zagen schitteren tegen Schalke 04. Nu was het de beurt aan de jongste telg, Wies, om het buitenlandse voetbal te ontdekken. Eigenlijk had hij deze trip al een jaar geleden moeten krijgen, maar het zoeken naar een geschikte datum was nogal lastig. En dus kreeg hij zijn kerstcadeau 5 dagen voor de volgende kerst....



Zodoende reden Tist, Wies, Bart (de pa van Wies) en ikzelf op zaterdagmiddag richting Leverkusen. Een 2 uur durende trip die even opgeschrikt werd door een file en het verplicht verlaten van de autosnelweg. Ik plan altijd een extra tijdsmarge in voor dergelijke voorvallen en dus kwamen we nog een uurtje voor de wedstrijd aan in Leverkusen. Onze wagen parkeerden we in een zijstraat, dichtbij de BayArena. Er was al een gezellige drukte rond het stadion en we besloten om direct naar binnen te gaan. Zo konden we de BayArena vanbinnen al eens ontdekken. Best wel een mooi gerenoveerde arena. Ik had kaartjes gekocht voor vak H3. Deze bevond zich achter het doel, naast de mindervaliden plaatsen en met achter ons de business seats. Een prima plaats om met een goed uitzicht de spionkop van Leverkusen, het uitvak van Eintracht Frankfurt en natuurlijk het speelveld te bewonderen. In theorie althans. Al snel bleek ons vak vol te zitten met Nederlanders. Niet dat ik iets tegen onze noorderburen heb, maar dit waren niet de meest respectvolle gasten. Ze waren enorm dronken, morsten meer met bier dan dat ze zelf opdronken, vielen al eens een rijtje naar beneden, stonden te pas en te onpas recht,... Om nog maar te zwijgen van de voortdurende Ajax gezangen waaraan niemand enige boodschap heeft bij een wedstrijd van Bayer Leverkusen tegen Eintracht Frankfurt. En als ze dan een knappe stewardess zien dan vind men het nodig om met zen allen recht te staan en te zingen 'daar moet een piemel in'. Best frustrerend, maar we wisten ook dat wanneer we één van hen hierover aanspraken het hek helemaal van de dam was. Al een geluk dat de meesten onder hen in de tweede helft zo lam lagen dat we een pak rustiger naar de wedstrijd konden kijken.



Die wedstrijd was in de eerste helft trouwens niet echt van een hoog niveau. Veel slechte passes en nagenoeg géén doelkansen. Leverkusen speelde inspiratieloos. Eintracht Frankfurt speelde dan weer met meer wilskracht. Aangestuwd door de talrijk aanwezige Eintracht supporters en hun vurige support, speelden de bezoekers met meer passie en duelkracht dan Bayer Leverkusen. Eintracht Frankfurt kwam in de 37e minuut dan ook op voorsprong. Scheidsrechter Stark floot een, volgens mij, lichte strafschop. Meier trapte die feilloos binnen en het bezoekersvak ging haast uit zijn dak. Een doelpunt, dat had deze partij echt wel nodig om op gang te komen.



In de tweede helft moest Leverkusen komen, maar het creëerde wederom nauwelijks kansen. Het was bovendien opletten geblazen voor de scherpe counters van Eintracht Frankfurt. Naarmate het einde naderde ging het spelniveau en de snelheid de hoogte in. Bayer Leverkusen begon meer en meer aan te dringen en Timo Hildebrand moest Frankfurt enkele malen recht houden. In de 83e minuut moest Hildebrand zich dan toch gewonnen geven. Bellarabi schoot hard in de korte hoek binnen. De laatste 10 minuten van de wedstrijd waren beter dan die 80 minuten ervoor. Leverkusen drukte Frankfurt weg en kreeg nu kans op kans om de beslissende treffer te maken. Het was een leuk schouwspel en het publiek ging er vol achterstaan. Aan de overzijde kreeg ook Frankfurt nog een dot van een kans op de winning goal. Het lukte beide ploegen niet meer om te scoren te komen en dus bleef het bij 1-1.



Nog eens een leuke namiddag in de Bundesliga en als ik de gezichten van de jongens zo zag dan is het zeker voor herhaling vatbaar.

Omstreeks 19u55 kwamen we terug in Olen aan. Ik zette Wies en Bart thuis af waarna ik met Tist verder reed naar de tweede wedstrijd van de dag. Tist is een Westerlo supporter en zijn clubje speelde thuis tegen KV Mechelen. Aangezien we op tijd thuis waren van Leverkusen konden we ook die wedstrijd nog meepikken. We misten enkel de eerste 5 minuutjes van de partij. Een wedstrijd die Westerlo helemaal in handen had. KV Mechelen leverde wel wat duelkracht, maar speelde voor de rest ondermaats. Koffi en Gounongbe lieten de kansen onbenut. Aan de overzijde moest Westerlo doelman Van Langendonck alles uit de kast halen op een vrije trap van Kostanovic. Iets na het halfuur gooide Westerlo zijn overwicht te grabbel. Schuermans kreeg zijn tweede gele en dus rode kaart onder de neus geduwd. In eerste instantie dacht ik dat het om een terechte beslissing ging, de beelden spreken het echter tegen. De wedstrijd kantelde volledig en KV Mechelen zag doelpogingen van onder andere Hanni, Cissé en Matthys gekeerd door doelman Van Langendonck.

Ook in de tweede helft drong KV Mechelen aan, maar het was Westerlo dat op voorsprong kwam. Molenberghs m   aakte een counter uitstekend af, 0-1. Even later kon diezelfde Molenberghs de wedstrijd helemaal beslissen. Hij had echter veel te veel tijd nodig en zijn schot werd nog afgeblokt. KV Mechelen gooide meer en meer duelkracht in de strijd en dat leek te leunen. Het drukte Westerlo terug tegen het eigen doel en een kwartier voor het einde kopte Veselinovic de 1-1 binnen. Het laatste kwartier was spannend en beide teams maakten nog kans op de beslissende treffer. Vooral Westerlo had de 2-1 moeten maken, maar Cissé miste de uitgelezen kans. Het bleef 1-1 en daar schieten beide clubs weinig mee op.

Westerlo – KV Mechelen was tevens mijn laatste wedstrijd van deze jaargang. Het was een schitterend 2014 met 'slechts' 49 wedstrijden en 133 goals. Eentje met 11 buitenlandse duels waaronder 2x Nederland, 1x Bosnië, 7x Brazilië en 1x Duitsland. Maar ook een jaargang met 23 nieuwe stadions/terreinen. Veelal in België, maar verder 7 stuks in Brazilië, het Bilino Polje van Bosnië, de BayArena en de Krommedijk. Het was de jaargang waarin ik rivaal Westerlo weer zag promoveren en mijn eigen clubje, Lierse, nog maar eens dieper in de put zag belanden. Het was ook de jaargang van Brazilië en het WK voetbal. Een schitterende voetbalreis met Brazilië-Colombia als perfecte afsluiter.

Een nieuw jaar betekent ook nieuwe plannen maken. In het binnenland zal ik de Antwerpse 1e provinciale hoogstwaarschijnlijk wel vervolmaken en hoop ik ons team, KFC Lille waarvoor ik wedstrijdscouting doe, te zien promoveren. Verder zal ik nog wel een paar keer de weg vinden naar K. Lierse S.K. want hoe slecht het ook gaat, het blijft je clubje. In het buitenland neem ik Tist in januari nog eens mee voor een wedstrijdje. Verder staan Andorra-België en Cyprus-België al met stip genoteerd in de agenda. Voorts is het een beetje afwachten of ik een gooi doe naar de EL en/of CL finale. En verder ben ik nog een midweekje aan het uitstippelen begin februari. Een nieuw jaar waarin voetbal wederom een belangrijke factor in zal spelen.

Ik wens bij deze iedereen een fijn kerstfeest en het allerbeste voor 2015.

[wekke]

Paris Saint Germain - Parc des Princes - Ligue 1



18-01-2015 PSG - Evian 4-2, Ligue 1

Wederom mocht ik voor kerstmis een kerstcadeautje kopen voor één van de neefjes van mijn vriendin. Nu was het weer de beurt aan Tist en zoals het mijn gewoonte is, trakteer ik hem op een wedstrijd in het buitenland. Aangezien die jonge generatie natuurlijk niet zo tuk is op verrotte tribunes bij kleinere clubs, kies ik logischerwijs steeds voor een grote club of nieuwe arena. De keuze viel op het sterrenensemble van Paris Saint-Germain. In het Parc des Princes wilde ik sowieso wel eens een wedstrijd bezoeken en zo kon ik ook eens de zelfverklaarde god, Zlatan Ibrahimovic aan het werk zien. Voor de partij tegen Evian waren tickets makkelijk te kopen via de officiële website. Bovendien waren ze met zijn €21 per stuk tamelijk goedkoop.



Zodoende reden Tist, Nick en ikzelf op zondagmorgen richting de Franse hoofdstad. Een enkele rit van 3,5 uur (en €16,10 péage per rit) die we grotendeels in de gietende regen aflegden. Al een geluk dat het in Parijs stralend weer was. Iets aan de frisse kant, maar het zonnetje scheen boven Parijs. Het was even zoeken, maar een parkeerplek vonden we dan maar in één van de ondergrondse Vinci parkings. Lekker prijzig met zijn €17 voor de iets meer dan 5 uurtjes, maar een andere optie vonden we niet onmiddellijk. Het was nog een flinke doch mooie wandeling naar het stadion. Jammer dat de wedstrijd al om 14u00 gespeeld werd waardoor we niet een beetje aan sightseeing konden doen. Zodoende konden we nog snel een hapje gaan eten in één van de vele bistrots die in de buurt van het stadion lagen. De penne à la Carbonare smaakte heerlijk, maar de tijd begon te dringen.



Na een rondje rond het Parc des Princes was het tijd om naar binnen te gaan. De controle aan de ingang was iets strenger dan we gewend waren. Logisch, gezien de afschuwelijke gebeurtenissen van de voorbije weken. Ook in de straten rondom het stadion waren er tamelijk wat mensen van de politie aanwezig met het geweer in aanslag, maar het was er niet over. Van een geladen sfeer was verder niets te merken, zelfs in het stadion niet. Al was ik erg benieuwd naar de sfeer in en rond het stadion. Het zou echter bij een minuutje applaus blijven ter ere van de slachtoffers van de aanslagen en Charlie Hebdo.



We namen plaats op de tweede ring, schuin achter één van de doelen. Al snel hadden we bekijks van een groepje jongeren. Het bleken enkele zelfverklaarde ultra's van PSG te zijn. Ze hadden het duidelijk niet zo begrepen op een fototoestel. In het begin van de wedstrijd was de sfeer wel leuk. Elk vak had zo zijn kleine groepje jongeren die de gezangen inzetten. Na een tijdje werd het teveel georkestreerd. Constant gebaren maken naar de andere vakken om door te geven welk liedje ze wilden inzetten. Het spontane was er af. Ik vond het wel vermakelijk dat ze ook anti-Qatar liederen inzetten terwijl ze wel rond liepen met de nieuwste truitjes van Fly Emirates met daarop Pastore, Ibrahimovic of Cavani. Gaandeweg de tweede helft had een groot deel van ons vak het gehad met de puberale ultra's. Daar waar ze in de eerste helft de tribune nog vlotjes meekregen met hun gezangen, hadden ze diezelfde mensen in het harnas gejaagd met 'Publique de Merde!' en soortgelijke leuzen. Toen ze nog eens 'Liberté pour les Ultras' wilden inzetten, werden ze overstemd door de rest van de tribune met een 'Liberté pour les enfants?'. Genieten! De pseudo ultra's waren een illusie rijker.



Het wedstrijdbegin was aan de saaie kant. De vedetten van Paris Saint-Germain wilden duidelijk ergens anders zijn op deze zonnige zondag. Al een geluk wilden de bezoekers uit Evian er wel een leuke partij van maken. Evian deelde al enkele malen een prik uit en na 14 minuten kwam dan toch de 0-1. Barbosa maakte er op een heerlijke manier 0-1 van. Het sein voor PSG om een tandje bij te steken. De keeper van Evian had enkele uitstekende reddingen in huis op pogingen van oa. Ibrahimovic. Zlatan leek er trouwens nog het minste zin in te hebben van allemaal. Rustig wandelend over het terrein met zijn handen in de heupen. Als hij op de ganse wedstrijd 1 kilometer gelopen heeft en 15 keer de bal heeft geraakt dan zal het veel geweest zijn. Feit is wel dat hij met die circa 15 ballen wel telkens iets goeds deed. Op het halfuur hing de gelijkmaker dan toch tegen de touwen. David Luis kopte een voorzet onhoudbaar in doel. PSG duwde nog even door en dat resulteerde in de 38e minuut in de voorsprong. Marco Verratti trapte een afvallende bal laag binnen. De voorsprong betekende ook weer het hautaine gedrag van Paris Saint-Germain. Het leunde terug, wandelde wat over het terrein, was arrogant,... Evian kreeg vlak voor rust dan ook nog enkele mogelijkheden op de gelijkmaker.



Hetzelfde spelbeeld in de tweede helft. PSG wilde niet en Evian rook zijn kans. De bezoekers speelde leuk en aanvallend voetbal, zeer snel in de omschakeling. In de 63e minuut kwam het geheel verdiend op gelijke hoogte. Al had het daar wel een own goal van Gregory Van der Wiel voor nodig, die de bal ongelukkig tegen zijn lichaam kreeg. En net zoals in de eerste helft drukken de Parijzenaren dan even door. Tien minuut later stonden ze weer op voorsprong na een schitterende goal van Pastore. PSG kon weer achteruit gaan leunen en tot overmaat van ramp bereikte hun arrogantie een hoogtepunt. Ze lieten uitschijnen dat hun tegenstanders klungelaars waren. Ze probeerden hen belachelijk te maken door de tegenstander te dribbelen, terug te draaien en diezelfde speler nog eens te dribbelen. Natuurlijk werd Evian bitsiger en ik begon echt te hopen op de 3-3. Je moet je te allen tijden respectvol gedragen en niet deze beschamende vertoning opvoeren. De slenterende Parijse god, Zlatan Ibrahimovic, had echter de beslissing aan de voet. Hij ging alleen op de doelman af en even liet hij een weergaloze flits zien. De bal aan de voet en met een onnavolgbare dribbel die me tot verstomming deed slaan. Toch slaagde de doelman erin het pleit in zijn voordeel te beslechten. Ook de über sympathieke spelers uit Evian kregen nog enkele kansen op die gelijkmaker. Het slotakkoord was echter voor de ingevallen Edison Cavani. Een razendsnelle omschakeling, Ibrahimovic zette haast blindelings de bal voor en Cavani had de bal maar in het lege doel te leggen. 4-2, waren de overdreven cijfers, maar toch een welgemeende dank u aan de bezoekers van Evian. Zij maakten deze wedstrijd amusant. Veel goals, leuk voetbal van Evian, goed gelachen op de tribunes met de puber ultra's , leuk stadion,... Kortom een erg leuke namiddag gehad in Parijs.

[Voetbalman]

Schitterend wekke, mooi om lezen!

[Hugo]

Ja Wekke dat heb jij heel mooi geschreven, chapeau! Die Ibrahimovic heb ik paar jaar terug in dezelfde theater mogen aanschouwen. Identiek verhaal; weinig doen maar bij alles wat hij deed spatte de klasse eraf, genieten!

[Hugo]

En mooi dat je je neefjes wat laat zien van de wereld!

[wekke]

Dank je!

En mooi dat je je neefjes wat laat zien van de wereld!

Zo heb ik er natuurlijk ook wat aan ;-) Een voorwerp verliest zijn waarde, een belevenis niet.

[Nickky]

Opvoedkundig sterk en een prettig te lezen verslag!

[wekke]

FC Genoa - Stadio Luigi Ferraris - Serie A

31-01-2015 FC Genoa - Fiorentina 1-1; Serie A



Aangezien mijn vriendin voor twee weken naar Zuid-Afrika trok, kon ik het niet laten om ook het buitenland in te trekken. Ik vond al snel een kameraad die eveneens vrij was. Het doel van de reis bleek echter lang onduidelijk. Het verlanglijstje was vrij groot, maar veel landen konden we na een tijdje toch schrappen. Onder andere Griekenland bleek niet te lukken door de vluchturen. Ons oog viel toen op Italië. Jammer genoeg stond er geen midweek speeldag geprogrammeerd in Italië waardoor we er nog een extra land aan toevoegden: Nederland. Het totale schema zou ons naar 6 wedstrijden brengen in 6 dagen tijd.



Op zaterdag 31 januari namen we vroeg het vliegtuig vanuit Charleroi naar Bergamo. Even de huurauto oppikken en dan koers zetten naar Genoa. Eens aangekomen in Genoa, kostte het ons nog een uur om het hotel te vinden, maar zo kregen we toch al een eerste impressie van de stad, die zeer mooi oogt. Het weer was ook navenant met zijn 18 graden. Toen we echter na de check-in de stad wilden gaan verkennen, begon het wel erg hard te hagelen. Er zat niets anders op dan een café op te zoeken. Een uurtje voor de partij kwamen we aan het stadion. Het bleek nog een huzarenstukje om de juiste ingang te vinden. Italianen beschikken niet echt over ook maar de minste kennis van het Engels. In het stadion namen we een biertje en zochten het onderste vak op voor een eerste glimp in het stadion. De eerste indrukken van het Stadio Luigi Ferraris moesten nog doordringen of daar waren al enkele ultra's die ons van de tribunes wilden. Met handen en voeten probeerden ze uit te leggen dat er door een protestactie de tribunes leeg zullen blijven voor de eerste 10 minuten van de wedstrijd. Ze waren niet opdringerig, eerder vriendelijk. Wat de reden voor het protest was, hebben we niet kunnen achterhalen.



We gingen dan maar richting het bovenste vak om zonder gemor wat foto's te kunnen nemen. Het Stadio Luigi Ferraris kon me enorm bekoren. Ook de manier waarop de stadionlichten in de hoektorens zijn ingewerkt vond ik knap. Ondertussen kwamen er toch tientallen supporters ons vak bevolken. Voor ons was dat ook het sein om gewoon in de tribune te blijven. Beter nog, we konden gewoon tegen de ijzeren omheining blijven hangen. Niemand die er wat omgeeft dat mensen rechtstaan. Niemand die zoekt naar het juiste stoeltje of juiste vak. Het vak onder ons en de korte zijde aan de overkant bleven wel helemaal leeg. De bezoekers uit Firenze waren goed vertegenwoordigt en hielden de sfeer er lekker in.



De openingsfase ging goed op en neer, maar zonder noemenswaardige kansen. Na tien minuten was het dan aan de ultra's om hun momentje van faam te hebben. Ze kwamen letterlijk de tribunes op gespurt. Vooral de tribune aan de overzijde vulde zich snel en was in geen tijd tot de nok gevuld. De sfeer zat er nu lekker in en dat gaf het team van Genoa vleugels. Na enkele minuten trapte Sturaro eerst nog tegen de paal, maar via de doelman ging de bal in doel. De wedstrijd ging nu lekker op en neer, maar de beste kansen waren voor de thuisploeg. Zeker de snelle Niang was een gesel voor de Florentijnse verdediging, al speelde hij het ook vaak slecht uit. In de 54e minuut kwam Fiorentina op gelijke hoogte. Een snedige aanval, goede voorzet en Gonzalo Rodriguez die de bal goed inkopte. Het uitvak ontplofte. De gelijkmaker was tevens één van de enige wapenfeiten van Fiorentina in die tweede helft. Genoa was beter en verdiende eigenlijk de overwinning. Aangestuwd door het kolkende stadion. Zeker onze landgenoot Maxime Lestienne, ingevallen in de 70e minuut, had de wedstrijd altijd in het voordeel van Genoa moeten beslechten. Zijn eerste schot ging op de lat en enkele minuten voor tijd kon hij helemaal vrij inkoppen, maar deed dat te zwak. In de toegevoegde tijd kreeg elk team nog een kans op de overwinning. Het schot van Perotti (Genoa) ging naast, terwijl de poging van Gilardino gered werd. Na het laatste fluitsignaal stond de 1-1 definitief op het bord.



Ik heb enorm genoten van ons bezoek aan FC Genoa. Als dit de voorbode was van de andere twee wedstrijden dan beloofde het een erg amusante ervaring te worden.



Chievo Verona - Stadio Bentegodi - Serie A

01-02-2015 Chievo Verona - Napoli 1-2; Serie A



Op zondag waren Marijn en ik al vroeg op pad. We hadden een dubbel gepland en de afstanden waren navenant. Van Genoa reden we naar Verona waar we Chievo Verona – Napoli op het programma hadden staan. Een slordige 288 kilometer. Ik had ook kunnen kiezen voor onder andere Atalanta – Cagliari, maar de wedstrijd Chievo-Napoli stond me meer aan. Zeker omdat ik zo Dries Mertens nog eens aan het werk kon zien. Anderzijds had ik het Stadio Bentegodi liever bezocht voor een wedstrijd van Hellas Verona. Ik las een tijdje geleden een boek over Hellas en dat sprak me enorm aan. In het boek werd Chievo ook omschreven als een gemaakte club.



Parkeren was een makkie en gratis nabij het stadion. We hadden nog tijd genoeg om iets te eten en te drinken in de buurt rond het stadion. Een uurtje voor de wedstrijd gingen de poorten open en konden we het stadion in. Het Stadio Bentegodi oogt enorm bouwvallig. Er hangt nog een doek van Italia 1990 en ik denk dat het stadion sindsdien ook niet meer onderhouden is. De hygiëne liet ook te wensen over. Eigenlijk in gans onze trip was dat al het geval. WC's zijn gewoon té gortig, stoeltjes zijn al jaren niet meer onderhouden, ... Voor mij hoeft niet het allerbeste, maar ik wil ook geen braakneigingen krijgen als ik wil gaan pissen. Het stadion is dus aan de oude kant en zoals ik had verwacht is het ook veel te groot voor Chievo. De sintelbaan rond het veld maakt het er ook niet gezelliger op. Ondertussen waren de Napoli fans een enorm vak aan het inpalmen en zat de sfeer er bij hen al lekker in. Aan onze zijde liepen wat kinderen rond en er stond ook geen groepje apart. Dit zou hier wel eens een dode boel kunnen worden.



Aangezien we niet onmiddellijk een speler van Chievo kenden, volgden we hun opwarming wat aandachtiger. Het moet zo wat de aller slechtste opwarming geweest zijn waarvan ik ooit getuige was. Geen beweging en rampzalige controles en passes. Wanneer ze dan naar doel gingen schieten, werd het helemaal lachwekkend. Van de meer dan 40 schoten ging er geen enkele binnen. De meesten waren gewoon rampzalig getrapt. Wij zetten ons geld op Napoli, zoveel was duidelijk. Dit kan wel eens een pandoering worden.



De spelers betraden het veld en we kregen al een eerste keer ongelijk. Er waren zowaar Chievo gezangen. In het vak onder ons stond een groepje van hooguit 40 man de troepen toe te zingen. Naast hen stond nog een groepje van een dozijn. Wanneer het kleine groepje een lied wilde inzetten dan stopte de grootste groep prompt. Niet om mee te zingen, maar om ze aan te staren alsof het vervelende insecten waren die ze graag zouden dood maken. Wij zagen er de humor wel van in. Even grappig was hoe het publiek de ganse partij uit zijn dak ging bij elk balcontact van nota bene rechtsback Schelotto. Die man was nu niet bepaald de meest verfijnde speler.



In de openingsfase van de partij bleek Chievo helemaal niet het zwakke broertje. Ze waren snediger, scherper, sterker in de duels dan Napoli. De eerste kansen waren dan ook voor de thuisploeg, maar scoren is nu niet bepaald hun sterkste punt. Napoli had aan de overzijde minder kansen nodig. Al had het wel het nodige geluk. Bizarri redde de poging van Gabbiadini, maar de bal ging via verdediger Cesar toch het eigen doel in. Het veelvuldig gejuich gaf duidelijk het hoge aantal meegereisde Napoli fans aan. In alle vakken zaten er Napoli gezinden. Het sein voor wat amok in ons vak. Een Napolitaan kon het niet laten om met zijn sjaal te zwaaien. Een rode lap voor die enkele Chievo Ultra's. Er werd wat gespuwd en gescholden. Eentje klom zelfs naar ons vak. Idioot want ze konden gewoon de trap nemen. Stewards waren er toch nauwelijks. Een heleboel coup de theatre voor niets.
Lang kon Napoli niet van zijn voorsprong genieten. Hun onzekere doelman duwde een voorzet tegen verdediger Britos. De tweede own goal van de middag zorgde voor de 1-1. In de eerste helft kregen beide teams nog wel enkele kansen, maar het gelijkspel bleef op het bord staan.

De tweede helft was een pak minder amusant. De partij werd enorm slordig met zeer veel slechte passes. Chievo kon niet beter en Napoli had er eigenlijk geen zin in. Napoli liep teveel met de bal en sommige spelers leken te zwaar te zijn. Vooral Higuain lijkt maar een schim van zichzelf. De enige met een actie was Dries Mertens, maar eigenlijk speelde ook hij een zwakke wedstrijd. Op het uur kwamen de bezoekers van Napoli dan toch op voorsprong. Gabbiadini draaide kort en trapte de bal goed in de hoek. Daarna werd het zo mogelijk nog slordiger. Al had Napoli wel nog enkele doelpunten kunnen scoren. Onder andere Higuain, De Guzman en Hamsik lieten enorme kansen op de definitieve beslissing liggen. Niet dat het plots nog spannend werd. Chievo zat er door en de Napolitaanse overwinning kwam nooit meer in het gedrang. Na de wedstrijd konden we vlot de autosnelweg bereiken en zetten we koers naar San Siro.



AC Milan - San Siro - Serie A

01-02-2015 AC Milan - Parma 3-1; Serie A



We hadden een hostel geboekt op 10 minuutjes wandelen van het Stadio Giussepe Meazza. Het stadion torende imposant boven alles uit. Ook binnenin oogden de hoge tribunes best wel indrukwekkend. Vooral de bovenste ring lijkt me enorm steil. Het is wel een knap bouwwerk. Zeker met die ronde torens in de hoek. Enige nadeel was het geringe aantal toeschouwers. Cijfers op het internet spreken van 24. 696 toeschouwers, maar het leken er eerder 15.000. Kortom, San Siro was nauwelijks gevuld. Het was ook nefast voor de sfeer. De Curva Nord probeerde de mot erin te houden, toch kwamen ook zij er nauwelijks door. Voor het overige was er veel frustratie en gefluit bij de Milan fans. Logisch, gezien het slechte seizoen dat ze aan het afwerken zijn. Ook Parma was met zijn schamele 9 punten niet meteen een garantie op spektakel.



Toch waren het de bezoekers van Parma die het leukere voetbal op te mat brachten. Het zette AC Milan hoog onder druk en schakelden snel om. Toch was het de thuisploeg dat op voorsprong kwam. Een Parma verdediger kreeg de bal tegen de hand en de scheids floot een strafschop. Jeremy Menez zette die feilloos om. Het sein voor Milan om de wedstrijd snel te beslissen? Helemaal niet! Het speelde als een bende bange wezels. Zonder vertrouwen. Veel slechte passes en beslissingen. Parma bleef de thuisploeg goed onder druk zetten en dat resulteerde snel in de gelijkmaker. Nocetino trapte de 1-1 tegen de netten. De ex-speler van Milan juichte niet en verontschuldigde zich meermaals richting de Milan ultra's. De wedstrijd kabbelde rustig voort. Parma loerde op de counter en Milan was gewoon ontstellend zwak. Een topclub met die traditie onwaardig.



Van Ginkel werd het kind van de rekening en werd tijdens de rust dan ook terecht gewisseld voor Essien. De middenvelder bracht iets meer dreiging, maar voor het overige daalde het niveau zienderogend. Honda probeerde wel, maar kreeg geen aansluiting. Cerci en Destro zijn gewoon te zwak voor een club als Milan. Om nog maar te zwijgen over het erbarmelijke niveau van Alex, Rami en Bocchetti. Al een geluk hadden de Milanezen ene Jeremy Menez in de rangen. De bedrijvige middenvelder zette een individuele actie op en trapte zijn team weer op voorsprong. Een kwartier voor tijd besliste rechtsback Zaccardo de partij. Hij rondde de eerste mooie aanval van de partij af. Voor het overige was het kou lijden bij een zwakke wedstrijd in een nagenoeg leeg stadion. Het eindsignaal kwam geen moment te vroeg.



Maandagmiddag namen we het vliegtuig terug naar Charleroi waarna we naar De Bult reden. We checkten in bij het Hampshire De Eese hotel en maken ons op voor het komende drieluik: Go Ahead Eagles – Excelsior op dinsdag, Heerenveen – Feyenoord op woensdag en afsluitend Heracles – Groningen op donderdag.

[Voetbalhopper]

Mooi verslag, ben benieuwd naar je foto`s