Wekke - foto's en verslagen

Gestart door wekke, jan 16, 2012, 20:27:28

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

wekke

Citaat van: Jef400 op apr 07, 2016, 12:50:49
Mijn complimenten ook overigens. Ik herken me volledig in je verhaal. Bij mij is voetbal echter een activiteit waar ik juist extra impulsen meepak. Wat voor mij als autist wel altijd mee wordt gewogen in de keuze wel of niet naar een pot voetbal te gaan. Waar ik dan meer rust uit haal, is een stuk wandelen. Of lekker lange ov-ritten. Als ik bijvoorbeeld voor de fun richting Maastricht trek kom ik vooral tussen Eindhoven en Roermond helemaal tot rust.

Geen probleem als je er niet over wil uitweiden, maar je hebt mijn nieuwsgierigheid getriggerd. Bij mensen met autisme stel ik me steeds personen voor die een vast stramien nodig hebben. De kleinste verandering en hun dag kan om zeep zijn. Het is nogal een algemeen beeld van mij. Hoe gaat dat bij u? Ik neem aan dat reizen en groundhoppen niet zo van zelfsprekend zijn. Waar moet je dan vooral rekening mee houden bij het uitkiezen van een wedstrijd?

Citaat van: syntric op apr 07, 2016, 15:24:44
Ik vind ook het aspect neutraliteit aangenaam. Als ik naar mijn eigen club ga kijken, is het veel emotioneler en betrokkener, met vaak ook wel ergernis natuurlijk. Bij twee clubs waar je niet meteen bij betrokken bent, heb je dat natuurlijk niet en dat geeft ook rust :-) Ik klap eigenlijk ook bij alle doelpunten dan, wat soms vreemde blikken oplevert, omdat men er vanuit gaat dat je voor 1 van de 2 clubs bent :-)

Ik probeer me altijd te beheersen als de tegenstander scoort. Ik ben gast in hun tribunes dus ik probeer dat respect wel op te brengen. Maar bij bepaalde beslissingen kan ik me moeilijk inhouden. Bij de doorgebroken Fortuna speler die werd neergehaald, stond ik als eerste recht en gebaarde om een rode kaart. Net zoals ik bij de vermeende penalty fout bij De Graafschap als eerste recht sprong en gebaarde naar de penaltystip. Nu zat ik tweemaal in het juiste vak, maar dat is ooit anders geweest. Ik zat met een groep vrienden bij NK Zagreb toen er zich een penaltyfase voordeed. Zonder nadenken sprongen we allemaal recht en riepen luid "Hands!!". Het werd ons niet bepaald in dank afgenomen.

Koning Kriel

Citaat van: wekke op apr 08, 2016, 11:00:58
Ik probeer me altijd te beheersen als de tegenstander scoort. Ik ben gast in hun tribunes dus ik probeer dat respect wel op te brengen. Maar bij bepaalde beslissingen kan ik me moeilijk inhouden. Bij de doorgebroken Fortuna speler die werd neergehaald, stond ik als eerste recht en gebaarde om een rode kaart. Net zoals ik bij de vermeende penalty fout bij De Graafschap als eerste recht sprong en gebaarde naar de penaltystip. Nu zat ik tweemaal in het juiste vak, maar dat is ooit anders geweest. Ik zat met een groep vrienden bij NK Zagreb toen er zich een penaltyfase voordeed. Zonder nadenken sprongen we allemaal recht en riepen luid "Hands!!". Het werd ons niet bepaald in dank afgenomen.

Ik ben over het algemeen voor de thuisploeg, vooral omdat dit meestal de sfeer ten goede komt. Dat wil gedurende de wedstrijd nog wel eens wisselen als het spel en/of het publiek me niet aanstaan, dat had ik onlangs bij STVV. Aan het einde van die wedstrijd hoopte ik daadwerkelijk dat ze zouden degraderen, vreselijk publiek en afbraak voetbal waren daar debet aan. Heb me gelukkig nog nooit in de problemen gewerkt.

Jef400

Citaat van: wekke op apr 08, 2016, 11:00:58
Geen probleem als je er niet over wil uitweiden, maar je hebt mijn nieuwsgierigheid getriggerd. Bij mensen met autisme stel ik me steeds personen voor die een vast stramien nodig hebben. De kleinste verandering en hun dag kan om zeep zijn. Het is nogal een algemeen beeld van mij. Hoe gaat dat bij u? Ik neem aan dat reizen en groundhoppen niet zo van zelfsprekend zijn. Waar moet je dan vooral rekening mee houden bij het uitkiezen van een wedstrijd?
Het gaat er vooral om dat ik een lange voorbereidingsfase nodig heb. Stel, iemand zou nu zeggen. Je gaat vanavond voetballen kijken terwijl ik daar geen rekening mee houd. Dan gaat het fout. Schiet ik in mijn emotie en ga ik rare dingen doen. Met als gevolg dat het een stuk vervelender wordt, ook voor de anderen. Dan schiet ik door. Dat voorkom ik door mij voor te bereiden op reizen en groundhops die ik onderneem. En als ik in de voorbereiding tot de conclusie kom dat het niet werkt. Dan zeg ik helaas ook wel eens nee. Daarom was ik ook niet met Hugo meegegaan naar Braunschweig, terwijl de hulp bij de voorbereiding en het regelen van zaken als kaarten wel een groot compliment verdiend.

syntric

Citaat van: wekke op apr 08, 2016, 11:00:58


Ik probeer me altijd te beheersen als de tegenstander scoort. Ik ben gast in hun tribunes dus ik probeer dat respect wel op te brengen. Maar bij bepaalde beslissingen kan ik me moeilijk inhouden. Bij de doorgebroken Fortuna speler die werd neergehaald, stond ik als eerste recht en gebaarde om een rode kaart. Net zoals ik bij de vermeende penalty fout bij De Graafschap als eerste recht sprong en gebaarde naar de penaltystip. Nu zat ik tweemaal in het juiste vak, maar dat is ooit anders geweest. Ik zat met een groep vrienden bij NK Zagreb toen er zich een penaltyfase voordeed. Zonder nadenken sprongen we allemaal recht en riepen luid "Hands!!". Het werd ons niet bepaald in dank afgenomen.

Hmja ik had het nu wel over wedstrijden op laag niveau waar de mensen eerder rustig zijn en doorgaans normaal doen, daar maakt niemand er een probleem voor als je klapt voor een doelpunt van de tegenpartij. Op hoger niveau stijgt het aantal idioten en dus de kans op een beuk tegen je hoofd :-)
Groundhopper for life :-)

wekke

Citaat van: Jef400 op apr 08, 2016, 14:50:56
Het gaat er vooral om dat ik een lange voorbereidingsfase nodig heb. Stel, iemand zou nu zeggen. Je gaat vanavond voetballen kijken terwijl ik daar geen rekening mee houd. Dan gaat het fout. Schiet ik in mijn emotie en ga ik rare dingen doen. Met als gevolg dat het een stuk vervelender wordt, ook voor de anderen. Dan schiet ik door. Dat voorkom ik door mij voor te bereiden op reizen en groundhops die ik onderneem. En als ik in de voorbereiding tot de conclusie kom dat het niet werkt. Dan zeg ik helaas ook wel eens nee. Daarom was ik ook niet met Hugo meegegaan naar Braunschweig, terwijl de hulp bij de voorbereiding en het regelen van zaken als kaarten wel een groot compliment verdiend.

Respect! Vooral blijven doen wat je graag doet en niet opgeven als het moeizamer verloopt. Mijn vriendin is zelf andersvalide dus ik kan me het wel in zekere zin voorstellen hoe het is als iets niet verloopt zoals je wil. Anderen staan zeer weinig stil bij zulke problematiek.

Waar bereid je je specifiek op voor? Ik neem aan dat de reisweg, het vervoersmiddel en de plek in het stadion van groot belang zijn?

Jef400

Dat zijn drie belangrijke zaken. Nou ken ik de reisweg naar het Kasteel inmiddels wel te vinden. Dat is het probleem niet. Het gaat me er vooral om mij geestelijk voor te bereiden op allerhande impulsen. Ik krijg veel indrukken op mij af tijdens een hop. Dat vergt voorbereiding. Het inwerken van het feit dat het gebeurd. Als ik dat eenmaal weet en alles gaat redelijk goed. Dan kom ik er wel. Gelukkig beperken mijn te korte achillespezen ,te hoog zittende schouderbladen, en niet 100% zijnde motoriek mij niet om op een staantribune plaats te nemen. Dat is een voordeel.

wekke

10-06-2016 Frankrijk – Roemenië 2-1; EK 2016; Stade de France



Eindelijk! Donderdag om 14u00 wou ik dat ene woord zo hard mogelijk schreeuwen toen ik door de poort van mijn werk naar buiten ging. Eventueel nog gecombineerd met een vreugdedansje, maar ik kon me beheersen. Ik sleurde me al weken richting die 9e juni om 14u00, het startsein voor mijn vakantie. De laatste maanden waren net iets te hectisch en ik had er echt nood aan. Mijn vakantie gaat ook gepaard met 'Le Rendez-Vous' oftewel Euro 2016 in Frankrijk. Eigenlijk had mijn afreis naar Frankrijk pas maandagochtend plaats gevonden, maar dankzij de naverkoop via de ticketportaal van de Uefa kon ik nog 4 wedstrijden aan mijn lijstje toevoegen. Vooral die eerste, daar was ik trots op: de openingsmatch tussen Frankrijk en Roemenië. Het organiserende land aan het werk zien, geeft altijd iets speciaals. Dat het nu de openingswedstrijd betrof, maakt het helemaal af.
Ik reisde vrijdagochtend af richting Parijs. De Belgische snelwegen waren weer zijn irritante zelve: files, files en nog eens files.  Tussen mijn vertrek en het moment dat ik mijn hotelkamer binnenstapte, zaten maar liefst 5u en 40 minuten. Tijd om nog even van Lavellois, waar mijn hotel gelegen was, naar het centrum van Parijs te trekken, was er dus niet meer. Snel de metro opzoeken en richting St Denis trekken voor de openingswedstrijd, was de boodschap. Oke, het was nog 3 uur voor de kick-off, maar het was al drummen geblazen op de metro. Ik wou ook zo snel mogelijk aan het Stade de France zijn omdat ik vreesde voor lange wachtrijen door de strenge veiligheidsmaatregelen. Naarmate de metrohalte van het Stade de France naderde, nam het aantal agenten toe. Ze willen duidelijk niets aan het toeval overlaten.



Eens aangekomen, viel me op hoeveel mensen er kaartjes stonden te verkopen. Hoeveel de vraagprijs was, weet ik niet. Zo ver voor de aftrap zullen die prijzen niet min geweest zijn. Na enkele meters moet ik een eerste keer mijn kaartje tonen en gefouilleerd worden. De inhoud van mijn broekzakken interesseerde deze heren niet. Ze voelen enkel over de buik en taille. Op zoek naar verdachte (bom)gordels, neem ik aan. Op zulke momenten denk je wel eens 'wat als?'. Slechts een mini-seconde, maar het komt wel in je op. Ik ben maximum 20 meter verder of daar volgt de tweede controle al, identiek aan de eerste trouwens. Eens aan het stadion gekomen, merk ik op hoe weinig voorzieningen er zijn. Op het WK in Brazilië stond het vol met drank- en eetstanden, nu zijn ze eerder schaars en zijn de wachtrijen enorm lang. Ook de animatie die Carlsberg twee jaar geleden voorzag (podiums en dj's die plaatjes draaien), waren er deze keer niet bij. Dan maar direct aanschuiven om door de laatste controle te komen. De rij was enorm lang en voor ik aan de beurt kwam, hadden de twee heren voor mij ook nog eens valse kaartjes. Eens daar voorbij wachtte me nog eens een zeer grondige fouille voordat ik binnen kon. Veel controles, maar dat was te verwachten. Wie het zich trouwens afvraagt: geen ID controle en geen metaaldetectie. Dat dan weer niet...



Eenmaal binnen wilde ik eindelijk wel eens iets eten, maar weer waren de wachtrijen zeer lang. Wat wil je, er was 1 stand voorzien voor de duizenden mensen aan onze kant. Eens het dan je beurt is, ben je 10€ kwijt voor een broodje en een cola. Mijn kaken zijn nog steeds niet tevreden over de taaie rommel die ik ze liet verorberen. Dan maar mijn plaats opzoeken. Blijkt er één of ander gevaarte voor mijn neus te staan die ze nodig hebben voor de openingsceremonie. Kijken hoe de vakken voor me vollopen of de warming-up volgen, zit er bijgevolg niet in. Bij zo'n openingsceremonie komt toch wel een pak voorbereiding en werk aan te pas. Als je in je zetel zat te kijken dan zag het er waarschijnlijk zeer mooi uit. Vanuit mijn positie krijg je er eigenlijk weinig van mee. Je hebt geen totaal overzicht van het gebeuren. Dan was het eindelijk de beurt aan commerçant David Guetta, wiens muziek in de beginperiode (oa. Distortion) nog wel te smaken viel, maar de laatste jaren regelrechte commerciële rommel maakt. Eens meneer voor de laatste keer deed alsof hij een plaatje opzette en Zara Larsson nog een laatste geplaybackte noot inzette, was het voor ons het sein om een papier de lucht in te steken. Zo te zien waren het alle vlaggen van de deelnemende land. De flarden die ik door alle armen en papieren kon zien,  zag er alleszins niet slecht uit. Ondertussen waren ook de 22 tenoren het veld opgekomen. Het is de opening van een EK dus er komt natuurlijk veel show en commercie bij te kijken. Ik wist dus wat ik te zien ging krijgen, maar ik was vooral blij toen de spelers het veld betraden. Jammer dat ze weer dat gevaarte voor mijn neus neerzette om te demonteren zodat het me tamelijk wat moeite kostte om een fatsoenlijk zicht te hebben het speelveld. Daar stond een volledig orkest klaar om de volksliederen te begeleiden. Het Roemeense volkslied was een leuke opwarmer, maar de Marseillaise was werkelijk kicken! In mijn ogen is dat sowieso al één van de mooiere volksliederen, maar als circa 72.000 mensen dat uit volle borst meezingen dan komen de haren op je armen kaarsrecht te staan. Genieten! Eindelijk eens een kippenvelmomentje. Eat that, David Guetta!





Ondertussen was de wedstrijd begonnen en blokkeerde het podium van Guetta nog steeds een groot deel van ons zicht. Was het spel aan de rechterkant dan moesten we ons omdraaien zodat we toch nog op het grote scherm de acties konden volgen. Als klap op de vuurpijl kwam er nog zo'n akelige steward-mannetje zijn machtsvertoon showen en ons aanmanen om te gaan zitten. Dan zagen we helemaal niets meer dus hij kon zijn restricties steken waar het zonlicht niet schijnt. Deze situatie zou trouwens het hele eerste wedstrijdkwartier omvatten. Daarna was het gevaarte eindelijk gedemonteerd. Op het speelveld was Frankrijk niet als een bezetene uit de startblokken verschenen. Integendeel, het waren de Roemenen die twee maal zéér dicht bij de openingsgoal kwamen. Het duurde een tijdje voor er echt kansen waren voor de Fransen. Griezmann kopte op de paal, Giroud kopte naast, nog eens Griezmann schoot naast. Maar al bij al was het vrij pover in deze eerste helft. Ik dacht op een gegeven moment: "zet Frankrijk in een rood truitje en ik waan me bij onze Rode Duivels." De vergelijking was niet eens zo ver gezocht. Zowel Frankrijk als België kunnen blijkbaar het tempo niet voor lange tijd de hoogte injagen. Het is steeds weer 5 minuutjes pressen, met de nodige kansen, om dan weer 15 minuten tempoloos te lopen voetballen. Zo 90 minuten lang gekoppeld aan een slordige opbouw en kwetsbare backs (vooral Evra is nog maar een schim van diegene uit zijn topjaren). Als dit het niveau is van één van de favorieten dan heb ik terug hoop voor onze Duivels.



In de openingsfase van de tweede helft was het wéér Roemenië dat dicht bij de openingsgoal was, maar weer verkwanselden ze de kans. Nu reageerde Frankrijk wel sneller en preste het 5 minuten stevig door. Het resulteerde onder andere in een enorme kans voor Pogba. Na 57 minuten was het wel raak. Keeper Tatarusanu verkeek zich op een voorzet en Giroud kopt de eerste goal van het toernooi tegen de touwen. Het Stade de France, dat even vaak stil viel zoals hun spelers, ontplofte een eerste maal. De Fransen drukten nu door en Roemenië leek te kraken. Bij een schaarse omschakeling tikte Evra de Roemeen Stancu aan. Penalty voor de Roemenen. Diezelfde Stancu bezweek niet onder de druk en prikte de 1-1 tegen de touwen. St. Denis en bijgevolg heel Frankrijk was vol ongeloof. Frankrijk probeerde, onder leiding van een sterke Payet, de bakens te verzetten, maar het was vaak te slordig. De wedstrijd leek op een gelijkspel te eindigen toen Payet met de bal aan de voet richting het zestienmetergebied liep. Hij haalde verwoestend uit en als een soort geleidde torpedo knalde de bal hard in de kruising, 2-1. De vreugde uitbarsting was enorm! Het Stade de France daverde dan toch eens op zijn grondvesten. Frankrijk tikte de wedstrijd beheerst uit en kon dan toch in extremis zegevieren!



Ik keerde onmiddellijk na het laatste fluitsignaal richting metro. Het was een lange dag geweest en morgen wou ik op tijd vertrekking richting Lens. Zo'n openingswedstrijd is amusant om eens mee te maken, maar ik had veel meer van het Franse publiek en de wedstrijd verwacht.



11/06/2016 Albanië – Zwitserland 0-1; EK 2016; Stade Bollaert-Delelis



Na de eerste wedstrijd van het EK zou ik ook getuige zijn van de tweede wedstrijd: Albanië – Zwitserland. Vooraf verwachtte ik eigenlijk helemaal niets van die partij. Zwitserland zal de eerste ronde wel overleven, maar is moeilijk in te schatten. Albanië ken ik qua voetbal helemaal niet.





De rit van Parijs naar Lens verliep voorspoedig en rond half 11 had ik mijn wagen al geparkeerd. Wat me onmiddellijk opviel, waren de enorme aantallen Albanezen. Het is natuurlijk ook een volk dat door alle inlandse miserie en oorlogen uitgeweken is naar alle delen van Europa. Dat ze zo talrijk aanwezig zouden zijn in Lens had ik me vooraf niet bedacht. De omgeving kleurde rood en zwart. Allen getooid met de Albanese nationale vlag. De afbeelding met de tweekoppige adelaar heeft me altijd wel wat kunnen bekoren. De Albanezen laten zich niet alleen goed zien, maar vooral goed horen. Soms door gezangen, maar meestal door toeterend rond te rijden in hun wagens. Dat er geen enkele uit het raam is gesukkeld, verbaast me nog steeds. De Zwitsers waren veel minder aanwezig. Nu ja, de Zwitsers die effectief voor Zwitserland supporteren natuurlijk. Veel Albanezen zijn vroeger uitgeweken naar Zwitserland. Het was, als leek, best een raar zicht om al die Zwitserse wagens bedekt te zien door Albanese attributen. Het wordt best nog gekker want voor het eerst zullen er vandaag twee broers tegenover elkaar staan op een EK. Taulant Xhaka speelt voor Albanië terwijl zijn broer Granit de Zwitserse kleuren verdedigt. Het zou Granit, en alle andere Zwitserse spelers met Albanese roots, geregeld op een hels fluitconcert komen te staan.



Ondertussen nam de drukte alsmaar toe en ging ik richting het stadion. Het Stade Bollaert – Delelis is al sinds 1933 de thuishaven van RC Lens en is vorig seizoen nog verbouwd met het oog op dit Europees Kampioenschap. Het kan me wel wat bekoren en het was al snel duidelijk dat de akoestiek er geweldig is. Het stadion was amper gevuld toen de eerste Albanezen enkele liederen inzetten, maar het klonk alsof de tribunes al gevuld waren. Het maakte de 3 uur durende aanloop naar de match nog enigszins amusant. Maar zo luid ze soms overkwamen, zo relatief stil waren ze tijdens hun volkslied. Blijkbaar zijn al die uitwijkelingen toch de tekst enigszins vergeten?



De allereerste wedstrijd van Albanië op een EK kon onmogelijk slechter beginnen. Al in de openingsminuten ging doelman Berisha grabbelen bij een hoekschop en kon Schär het leer in doel koppen. En daar waren opeens de Zwitserse supporters! Haast geruisloos binnengeslopen, niet opvallend tussen al die Albanezen en dan nu opeens de luide vreugdekreten om het doelpunt. Op het veld leek de wedstrijd snel in een definitieve plooi te vallen. Albanië knokte voor elke meter, maar er lag zo ontzettend veel ruimte voor oa. Shaqiri om de tweede treffer binnen te prikken. Doelman Berisha had nu wel zijn knikkende knieën achterwege gelaten en groeide met de minuut. De 0-2 kwam er niet en Zwitserland moest de druk lossen. Het sein voor de Albanezen om zich richting doelman Sommer te knokken. Sadiku was kort bij de gelijkmaker, maar Sommer redde met een voetreflex. Albanië probeerde echt wel, maar het ontbrak ze aan creativiteit. Er was ook niemand die eens naar doel durfde trappen. Tot overmaat van ramp moest het al na 35 minuten met z'n tienen verder. Kapitein Cana schoof uit, probeerde al liggend nog naar de bal te koppen, maar kreeg de bal knullig tegen zijn hand. Gevolg: tweede keer geel en rood. De daaropvolgende vrije trap spatte dan weer uiteen op de paal. Geen 0-2, maar nu leek de wedstrijd echt wel gespeeld. De moed zonk de Albanezen in de schoenen en op de tribunes werd het alsmaar stiller.





In de tweede helft duwde Zwitserland heel even het gaspedaal in, maar geraakte raar maar waar zijn grip over de wedstrijd kwijt. Eintracht Frankfurt aanvaller Seferovic kon 2-3 keer de score alsnog uitdiepen. Hij verkwanselde echter elke opportuniteit en Berisha keept ook wel gewoon goed ondanks zijn eerste blunder. Albanië tankte moed en knokte zich centimeter per centimeter naar het doel van Sommer. Echte kansen waren echter schaars. Ook in de tribunes geloofden ze er weer meer en meer in. Zeker toen Gashi kwam invallen. Gashi werd als held onthaalt en jutte de troepen in de tribunes nog meer op. Iedereen ging er vol voor en ik begon ook meer en meer te hopen op een gelijkmaker. Een geweldige pas. Diezelfde Gashi oog in oog met Sommer. Het stadion joelt. Hij kan zich helemaal onsterfelijk maken. De trap... maar de miraculeuze redding van Sommer. Het was dé absolute kans om een gelijkspel uit de brand te slepen. Zo'n last-minute gelijkmaker had Lens doen ontploffen. Het mocht jammer genoeg niet zijn. En zo won Zwitserland, eigenlijk logisch, met 0-1. Al kon die score zonder de twee goed keepende doelmannen gerust wat hoger geweest zijn.



Nu een dagje Reims alvorens af te reizen naar Lyon voor België – Italië.



(Wat ik zo lees in de media, is dit spandoek in het verkeerde keelgat geschoten bij de Grieken)

cafebac

Mooie verslagen! Zo te zien heeft het stadion in Lens gelukkig niet veel 'geleden' van de verbouwing, topstadion :)

Koning Kriel

Mooi verslag Wekke, veel plezier bij de rest van je reis

wekke

13-06-2016 België – Italië 0-2, Stade des Lumières, EK 2016



Na mijn tweedaagse in Reims reed ik door naar Lyon. Le Rendez-Vous ging voor mij voort aan de Rhône. Het was ook het startsein voor de Belgische campagne. Met Werner, Glenn en Vali kwamen er ook voor het eerst vrienden afgezakt naar Frankrijk en was ik eventjes niet alleen op stap. Nadat we ons hadden geïnstalleerd in het hotel, zakten we af naar het centrum. De zwart-geel-rode massa was énorm groot. Er was nauwelijks een Italiaan te bespeuren en de Belgen palmden gans de stad in. Die stad was duidelijk niet klaar voor zo'n horde bierdrinkende en feestvierende supporters. De wachtrijen aan de kroegen waren gigantisch. Ergens wel verwonderlijk want veel etablissementen weigerden enkel drank te verkopen. Je moest een maaltijd bestellen of je kreeg geen drank. In de andere kroegen werden alle vaten die ze konden vinden aangesloten en het gouden gerstenat liep constant door de tap. Na een tijdje waren we er zelfs zeker van dat ze ons halve liters La Chouffe hadden aangesmeerd omdat ze geen andere vaten hadden. Geen erg, topbiertje, maar natuurlijk van een iets zwaarder kaliber. Semi-beschonken zochten we een kleine drie uur voor de wedstrijd de metro op. Ook hier was het duidelijk dat Lyon eigenlijk niet voorzien was op zo'n groot publiek. De metrotickets werkten niet, er werden veel te weinig toestellen ingezet, sommige haltes waren afgesloten waardoor we een stukje van het centrum pas konden opstappen, ... Aan het stadion geraken, lukte wel, maar het was de meest rampzalige organisatie die ik op gans het EK heb mogen aanschouwen.



Eenmaal in het stadion splitsten onze wegen. Wij hadden bij de ticketverkoop aangegeven dat we samen wilden zitten, maar door alle perikelen hebben ze dat naast zich neergelegd. Gevolg: Vali zat op de derde ring, ik aan de linker cornervlag, Werner centraal achter doel en Glenn aan de rechter cornervlag. Niet bepaald handig. Mijn plaats was echt een ramp. Eerste rij, eerste plaats, in de hoek aan de cornervlag. Ik heb liever een totaal overzicht op het speelveld, maar het zicht kon ik nog wel accepteren. Probleem was dat het pijpenstelen begon te gieten. En laat nu net het dak niet lang genoeg zijn... Binnen een mum van tijd was ik gewoonweg kletsnat. Blijven zitten was geen optie dat was duidelijk. Al een geluk dat ook de veiligheid- en controle in Lyon de minste van alle speelsteden waren. Ik baande me over de verschillende vakken richting een plekje achter doel bij Elien en Dennis, twee kennissen van op Lierse.



Ondertussen zat de sfeer er lekker in bij onze fans. De echte hype rond onze Rode Duivels is een beetje gaan liggen, maar het publiek blijft massaal meereizen. Best wel ongezien bij onze nationale ploeg. Bovendien is de sfeer gewoon goed. Al probeer ik wel niet te veel te letten op onze landgenoten uit het zuiden. Andere cultuur, andere mentaliteit en eigenlijk zijn het gewoon een bende varkens. De tijd tikte voort en in het stadion gingen ze weer van start met die typische pré-match bullshit zoals bij elke wedstrijd: jump, cheer contest en nog wat van dat gedoe dat weinig tot niet aanslaat op het publiek. Dat de wedstrijd maar snel kon beginnen want de spanning was nu al te snijden. Het was dan ook een opluchting om de 22 tenoren het veld te zien betreden en aan de volksliederen konden beginnen.

Het stadion was dan toch nog voor 1/4e gevuld geraakt met Italianen, maar ik had het Il Canto Degli Italiani wel hartstochtelijker verwacht. Nu ja, van wat ik er toch van kon horen. Na één of andere interland waarbij Belgen een volkslied van de tegenstander verstoorden door gefluit en getier, werd er beslist om te applaudisseren tijdens het volkslied van de tegenstander. Ik haat het uit de grond van mijn hart. Hou je klep, stop met dat idioot geklap en geniet van (of wees jaloers op) de hartstocht waarmee andere hun national anthem meezingen.

Na onze eigen kakafonie in drie verschillende talen, konden we eindelijk beginnen ballen. Al die pré-toernooi analyses en discussies konden de vuilnisbak in. It's money time! En dit toernooi gedragen we ons op zijn Hollands: kwaliteit genoeg en enkel het allerhoogste is goed genoeg. Een mentaliteit die eigenlijk een Belg niet siert, maar wij hebben voorheen dan ook nooit een team gehad dat zich tot outsider/kanshebber kon en mocht rekenen.



De verwachtingen zijn dan ook hoog, maar het werd al snel duidelijk dat die vanavond misschien wel eens niet ingevuld konden worden. De Italianen speelden echt zoals je dat van hen verwacht. Tacktisch enorm sterk, goed in blok en zeer scherp in de omschakeling. Het was soms alle hens aan dek achterin. Echt veel stelden wij daar niet tegenover. Veel balbezit en wilskracht dat wél, maar zonder echte kansen. We voetbalden ook weer veel te traag om de Italianen echt zenuwachtig te maken. Er waren wel uitstekende afstandsschoten van Naingolan en Witsel, maar daar is nagenoeg alles mee gezegd. Op de tribunes werd er meer en meer gemord. Hoge verwachtingen brengen ook kritiek met zich mee. En ik geef toe, mijn kritiek op onze nationale ploeg is soms spijkerhard. Het gemor werd er niet beter op toen onze verdedigende linie stond te slapen bij een lange bal van de Italianen. Lang balletje over onze verdediging, Giaccherini met de aanname en het doelpunt. Het werd muisstil in onze vakken en aan de overkant ontplofte de boel. Een absoluut rampscenario! De Rode Duivels waren helemaal van slag. Courtois moest een schot van Candreva van onder de lat tikken en even later kopte Pelle onbegrijpelijk naast. Zelf konden ze er niets tegenover stellen.

Echt beter werd het na de rust niet. De Bruyne speelde echt een slechte wedstrijd, Fellaini stond in mijn ogen veel te laag en Lukaku leek er al van minuut 1 geen zin in te hebben. Toch was het die laatste die de boel kon keren. Oog in oog met Buffon stifte hij de bal naar de verste bovenhoek. De bal ging rakelings naast. Aan de overzijde moest Courtois zijn klasse tonen op een kopbal. Wat een geniale redding! Ondertussen slachtofferde Wilmots de goed spelende Naingolan. Een oorverdovend fluitconcert was das Kampfschwein zijn verdiende loon! Tacktische ramp, die bondscoach van ons. Witsel, de traagste voetballer van Europa, mag steevast zijn ding laten doen terwijl Il Nina wordt opgeofferd. Invaller Mertens bracht wel iets meer dreiging in de ploeg. Driesje gaat er altijd vol voor. De Italianen kropen helemaal achteruit en zagen de Belgen haast vechten met de bal. Van voet naar voet ging de bal wel, maar veel te traag om het catenaccio te ontwrichten. Ondertussen kwamen ook Origi en Carrasco in de ploeg, maar het bleef een ideeënloos geheel. Alles via de flanken, veel gedribbel, trage balcirculatie, ... Ze wilden wel, maar ze konden niet. Ergens ook niet onlogisch. Een breker zoals Fellaini moest meer en meer lager komen te spelen terwijl de centrumspits eenzaam tegen een Italiaanse overmacht moest blijven bikkelen. Toch kwam Origi tot twee maal toe bij de gelijkmaker en eigenlijk moest er zeker eentje bingo zijn. De Italianen van hun kant metselden de muur helemaal dicht. De fouten die ze maakten waren er soms ook gewoon over, maar de scheids deed er te weinig aan. Het werd een nerveuze bedoening in de tribunes. De hoop was er wel, maar we stonden daar met een boel flankspelers op het veld, maar hadden geen strijdplan. In de 93e minuut verloste Pelle de Belgen uit hun lijden. Scherpe counter, terug voor doel gebracht en Pelle volleyde de bal in het lege doel. De Italianen ontploften. Heel de bank stond op het veld te vieren. Het gejuich uit de Italiaanse vakken leek wel een ware vulkaan van geluid. Het leek wel of ze hadden net de finale gewonnen. Die rotte Italianen zijn verdomd geslepen. Catenaccio heeft er een nieuw tijdperk bijgekregen. Hopelijk wel eentje dat geen eindwinst oplevert. En wij? Wij druipten gefrustreerd en met beide voetjes weer op de grond af. Ontluisterende avond en een knauw uit het zelfvertrouwen. Parijs is nog héél ver weg....

14-06-2016 Portugal – Ijsland 1-1, Stade Geoffroy-Guichard, EK 2016

De ochtendstond had ditmaal geen goud in de mond. De frustrerende avond zinderde nog na. (Sociale) media werden nagekeken, de kritiek was enorm hard. Lyon had niet gebracht wat we er allemaal van verwacht hadden. Mijn drie vrienden konden er de hele rit terug naar België over nadenken en ik trok naar Saint-Etienne voor Portugal – Ijsland. Ik verbleef op een uurtje rijden van het stadion. De B&B was in een boerderij en het was er enorm rustgevend. Lekker tussen de velden, boerenkost werd geserveerd in het dorpje en vriendelijke locals. Ik doe zulke toernooien echt wel graag, maar zo'n half dagje de drukte ontlopen kan wonderen doen met een mens. Ik had al bijna geen zin meer in de wedstrijd. De verwachtingen waren ook helemaal weg. We zullen wel zien wat er vandaag gebeurd.



Op momenten dat je die instelling hebt, krijg je er meestal een topavond voor in de plaats. Vandaag was niet anders. Terwijl het Stade Geoffroy-Guichard zich vulde, bleken er meer Ijslanders te zijn dan dat ik verwacht had. Ik zat net naast de fanatiekere eilandbewoners. Het viel me ook op wat voor een familiale gelegenheid dit voor die mensen is. Ik zag zeker 5 moeders met een baby van nog geen 6 maanden in de armen op de tribune staan. De sfeer bij de Ijslanders was ook enorm leuk. Ze waren uitgelaten en zwegen niet tot ver na het laatste fluitsignaal. Wat een fantastisch publiek! Mijn steun hadden ze helemaal voor zich gewonnen. Ik heb het sowieso al niet voor Portugal als voetbalteam. Ze komen te arrogant over voor mij. Plus ik ben gewoon meestal voor de underdogg. De Portugezen palmden dan wel 3/4e van het stadion in, ze waren zo goed als nooit te horen. De Ijslanders maakten er dan weer een schitterend feestje van. 



De wedstrijd zelf werd getyppeerd door de wilskracht van Ijsland. Ze knokten voor elke meter en kwamen twee maal dicht bij de openingstreffer. Daar tegenover stond het meer hautainere spel en gedrag van de Portugezen. Logischerwijs was het balbezit voor hen en ze probeerden meer en meer Ijsland weg te drukken. Het resulteerde logischerwijs in de 0-1. Aangever Cristiano Ronaldo, afwerker Nani. Er was weinig af te dingen op de Portugese voorsprong en ze bleven op zoek naar een tweede treffer. Die kwam er voor rust niet.



In de tweede helft rechtten de Ijslanders de rug. Hun hartstochtelijke speelstijl was aandoenlijk om te aanschouwen en dat alles aangevuurd door hun supporters. De tweede helft was geen 5 minuten bezig toen Saint Etienne haast daverde. De Portugezen waren Bjarnason uit het oog verloren en die kon de 1-1 tegen de netten trappen. De ontlading was groot bij de eilandbewoners. Portugal leek van slag en Ijsland was nu nog meer vastberaden om het ze het leven zuur te maken. Cristiano Ronaldo werd er hoe langer hoe meer gek van. Het lukte hem nauwelijks om door de Ijslandse verdediging te geraken. Toch kon hij op het einde nog de matchwinnaar worden, maar dé uitgelezen kans kopte CR7 recht in de handen van de doelman. Aan de overzijde was ex-Lokeren spits Finnbogason dan weer erg dicht bij de winnende treffer. Het absolute slotakkoord was weer voor Ronaldo. Hij mocht zich in de slotseconden nog tot tweemaal toe achter een vrije trap zetten, maar het lukte hem niet om nog iets te forceren. Het bleef 1-1. Misschien gevleid, maar de wilskracht was aandoenlijk.



Na de match was het nog een huzarenstukje om weg te komen uit Saint-Etienne. Het verkeer stropte helemaal vast. Dat blijkt wel vaker een organisatorisch minpuntje in Frankrijk.

18-06-2016 België – Ierland 3-0, Nouveau Stade de Bordeaux, EK 2016

Daags na de wedstrijd in Saint-Etienne stond er voor mij een erg lange rit op het menu. Euro 2016 zette ik voort in Bordeaux. Daar verbleef ik bij enkele collega's en op vrijdag pikte een kameraad, Gianni, aan. We verbleven op 45 minuten rijden van Bordeaux, in Arès. Misschien niet de meest ideale plaats, maar je hoeft niet altijd in de speelstad te verblijven om het naar je zin te hebben. Niet dat we Bordeaux niet gezien hebben. Elke dag reden we wel eens naar daar, verbroederden wat met Ieren/Welshman/Engelsen, keken wat wedstrijden in de fanzone, ... Dikke fun en dan moest zaterdag nog komen.



Die zaterdag stond er namelijk België – Ierland op het programma. Revanche nemen voor de verliesmatch tegen Italië was de boodschap. De zenuwen stonden dan ook hoog gespannen. Enkel Gianni en ik hadden wedstrijdkaarten. De andere vier gingen nog opzoek naar kaartjes. Eentje konden ze te pakken krijgen, maar voor het overige was er geen beginnen aan. Er waren een massa Belgen en Ieren op zoek naar kaartjes. Voor het eerst zag ik op dit EK dat er meer vraag dan aanbod was op de zwarte markt. Onze wegen splitsten dan ook aan het stadion. Drie gingen er naar de wedstrijd, de andere drie dropen af naar de fanzone. Het nieuwbakken stadion van Girondins de Bordeaux heeft eigenlijk wel iets. Vooral langs de buitenkant is het toch eerder een constructie die je niet vaak ziet. Na de controles konden we eindelijk naar binnen. Net zoals in Lyon, was ook nu de ticketverdeling nogal ongelukkig uitgevallen voor ons. Gianni zat op de hoofdtribune, ik in het Belgische vak helemaal aan de overzijde. Als je niet al te ver uit elkaar zit dan kan je nog bij elkaar kruipen, maar hier was geen beginnen aan.



De sfeer in de Belgische vakken zat er goed in. Iedereen smachtte naar een goed resultaat van onze nationale elftal, maar iedereen had ook bang voor een slechte afloop. Verlies tegen Italië, de Ierse muur niet doorbreken, Zlatan Ibrahimovic in vorm en België kon zijn koffers pakken. Dat rampscenario spookte al effe in mijn hoofd. Het zou de absolute afgang zijn van deze talentrijke generatie.
Die Ierse muur breken, leek in de eerste helft zeker geen sinecure. Ierland verdedigde met man en macht en het was steeds opletten voor de snelle Shane Long. De Ierse speelstijl werkte soms erg op mijn zenuwen. Niet zozeer het verdedigen, wel het tijdrekken, de vele fouten én vooral dat ene geval van spelbederf. Dan kom je twee op één op de linkerkant en dan trapt een Ier doodleuk een tweede bal in die richting. Weg kans en slechts geel. Zelf voetbalden we al iets beter, maar nog steeds te traag om de Ieren echt te ontwrichten. Een schot van Hazard ging over en een kopbal van Alderweireld werd van de lijn gehaald. Dat waren zo wat de opvallendste wapenfeiten. Te weinig dus.



Na de pauze kwamen de Ieren wat meer uit hun schulp en dat werd genadeloos afgestraft. Eerst konden ze eventueel nog een penalty claimen na een karatetrap van Vermaelen, maar daarna was het boeken toe voor de Ieren. Steal van De Bruyne, snelle counter en Romelu Lukaku die de bal binnentrapt. Het stadion ontplofte! Hier had iedereen nood aan en dat was te horen. Daar was die openingsgoal, weg waren de frustraties. De Ieren waren aangeslagen en de Belgen speelden nu een pak sneller en scherper. Op het uur eindelijk eens een goede voorzet van Meunier en Witsel had het leer maar binnen te knikken. 2-0 en match gespeeld. Het absolute orgelpunt kwam er in de 70e minuut. Een steal van Hazard die aan een rush begint. Iets over halfweg het speelveld wordt hij haast getorpedeerd door een Ier. Hazard duwt de bal verder, kan de tackel ontwijken, loopt achter (!) de lijnrechter door naar het strafschopgebied, bedient Lukaku en die laatste had maar binnen te tikken. Wat een rush, wat een goal! Zou de kleine prins dan toch eindelijk zijn status bij de Rode Duivels waarmaken? 3-0 en een goede tweede helft.
Het feestje gingen we verder zetten in de fanzone. De sfeer zat er in, ook bij de Ieren, en eindelijk scheen eens de zon in Frankrijk.

Maar toen volgde een anticlimax zoals  je ze zelden tegenkomt. Twee van mijn collega's waren al iets vroeger met de tram weer naar onze parkeerplekken gegaan omdat ze weer naar België wilden vertrekken. Het duurde niet lang of wij kregen telefoon met de melding zo snel mogelijk te komen. Er is ingebroken in de wagens. In het begin leek het een grap, maar we zijn toch maar gaan kijken. Het was geen grap. Van de twee wagens waren de achterste ramen uitgegooid en de inboedel gestolen. De twee collega's die naar huis wilden, waren nagenoeg alles kwijt: kledij, schoenen, ipad, .... Voorts stonden er krassen op de wagens, waren ook de overige ramen en het interieur beschadigd. De baksteen lag zelfs nog in de wagen. Het duurde enorm lang voor we eindelijk politie te pakken kregen, maar ze weigerden te komen. De tweede die we dan uiteindelijk te pakken kregen, zei doodleuk: "Mais monsieur, ici c'est comme Molenbeek. C'est la cité." Daar was dan de kous mee af. Zoals gepland reisden Mick en Rob terug naar België en dienden daar klacht in. Wij reisden terug naar Arès en Dirk diende daar klacht in. En ik? Ik had het geluk aan mijn zijde dat ik vandaag niet hoefde te rijden. Anders was het mijn wagen geweest. Het is crue en egoïstisch, maar dat spookt wel door je kop...



21-06-2016 Oekraïne – Polen 0-1, Stade Vélodrome, EK 2016

Daags na het debacle van Bordeaux besloten Gianni en ik onze trip verder te zetten richting Marseille. We boekten een hotelletje in Narbonne-Plage om ook wat uit te waaien aan zee. Voorts valt in dat kleine badplaatsje helemaal niets te beleven. Buiten dan veel wijn drinken met enkele Duitsers. Na best een korte nacht reden we dan door naar Marseille voor twee nachten plus een wedstrijd.



Ik weet eigenlijk niet goed wat ik van Marseille moet denken. Je wandelt 10 meter door een echt marginale buurt om dan op een heel fraai plaatsje met terrasjes te komen en erna weer 10 meter niets anders dan marginaliteit te aanschouwen. Je kon er geen vat op krijgen. De stad had eigenlijk ook niet zo heel veel te bedienen op vlak van sight seeing. De wandeling naar de oude haven, door de Noord-Afrikaanse wijk met al zijn winkeltjes, had wel iets. Eenmaal aan de oude haven stikte het dan weer van de politie. Waarvoor dank Russen, Engelsen en locals. Het jammere is ook dat de terrasjes en kroegen niet aansluiten aan het water. Nu zit daar een tamelijk drukke weg tussen en neemt het wat van de charme weg. Voorts bood de Notre Dame de la Garde ons een mooi uitzicht over heel de stad. Maar nu nog steeds kan ik geen fatsoenlijke mening vormen over die stad.



Wedstrijd 6 alweer voor mij op Euro 2016 en ik werd blijkbaar wat nonchalant in mijn dagplanning. Ik was er van overtuigd dat de wedstrijd om 21u00 begon dus we besloten nog richting het strand te trekken en een hapje te gaan eten. Althans dat was het plan. Het viel me op dat er al zoveel supporters én ticketverkopers aan de metro en in de richting van het stadion stonden. We begonnen te wandelen richting strand, maar er bleef maar volk afkomen. Dan toch maar eens checken op onze kaartjes. Match om 18u00! Idioot dat ik ben. Al een geluk dat we al niet op het strand zaten en de massa ons opviel. Anders hadden we de match misschien wel gemist. Nu waren we nog steeds twee uur voor kick-off en was er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht. Dan maar naar de wedstrijd!



Ik was voordien nooit in het Stade Vélodrome geweest, maar ik vind die verbouwing echt geslaagd. De manier waarop ze die dakconstructie hebben gemaakt, is bewonderenswaardig. Een constructie maken voor 4 tribunes met elk een aparte hoogt. Je moet het maar doen. Wat mij betreft, is dit het mooiste EK stadion. Zeker de hoofdtribune heeft iets indrukwekkends en torent boven de rest uit. Hier kan de boel ontploffen tijdens bepaalde wedstrijden, zoveel is duidelijk. Het stadion was nagenoeg gevuld en de sfeer bij de Oekraïners was écht goed. Het verbaasde me dat ze toch nog met zovelen waren en dat ze zich zo lekker lieten horen. De Polen daarentegen, waar ik toch veel van verwachtte, waren precies hun roes aan het uitslapen op de tribunes. Ze waren vanmiddag geweldig aan de oude haven met veel pyro en gezangen, maar daar was in het stadion nagenoeg niets van te merken. Of ik moest het niet gehoord hebben door die luidruchtige mensen uit Oekraïne, dat is ook een optie. Het openingskwartier van de wedstrijd was om te smullen. Het spel golfde over en weer en er waren kansen bij de vleet. Enkel de efficiëntie was langs beide zeiden rampzalig. Anders had het gerust 2-2 kunnen staan. Jammer genoeg bleek dat ze daarmee ook hun beste pijlen hadden verschoten. Het spelbeeld werd slaapverwekkend. Oekraïne wou wel, maar kon niet. Polen leunde dan weer achterover, maar slaagde er ook niet in om echt scherp te counteren. Je kon gerust een dutje doen, je zou toch niets gemist hebben.





Zelfde spelbeeld in de tweede helft: Oekraïne kon niet, Polen wou niet. Tot overmaat van ramp maakte net die Polen de 0-1. Knappe goal wel van Blaszczykowski. En ja die naam heb ik moeten opzoeken... Oekraïne bleef wel proberen, maar de foutjes stapelden zich op. Je merkte aan alles dat dat team niet aan elkaar hangt. Ze spelen geen onaardig voetbal, maar het is allemaal net niet goed genoeg. Onze vermoedens werden helemaal bevestigd toen Tymoshchuck en Kovalenko onder een striemend fluitconcert werden ingebracht. De wissels haalden niets uit en het bleef 0-1. Al moest Fabianski op het einde nog enkele keren tussen beiden komen om de gelijkmaker te voorkomen. Na de partij werden de Oekraïnse spelers uitgejouwd door hun eigen fans. Legende Andrei Shevchenko sprong dan maar in de tribune en ging de dialoog aan met de fans. Natuurlijk gaan ze hem niets aandoen, dat weet hij zelf ook, maar alle respect dat je dat doet. En het was ook niet even een minuutje. Neen, alle tijd genomen, in de tribune, bij zijn landgenoten. Chapeau, dan ben je in mijn ogen een grote meneer!



Na de wedstrijd gingen we nog een hapje eten in Le Cafe Thai. Niet zo heel ver van het stadion. Een plaatsje dat we hadden gevonden via tripadvisor en het was echt de moeite. Vooraan lijkt het iets kleins en schraals, maar je loopt door het restaurant en je komt op een gezellig binnenplaatsje. Bovendien was het eten betaalbaar én uiteraard lekker. Een aanrader als je eens in Marseille bent. Eenmaal aan het hotel zag ik mijn Poolse kameraden van de nacht voordien weer op de stoep zitten met hun flessen wodka. Toen ik gisteren een sigaretje ging roken, moest ik al meedelen in het drankgelach en kon ik pas gaan slapen als de fles leeg was. Ze hebben me geen tweede avond op rij liggen, die Polen! Na Zdrowie!

22-06-2016 Zweden – België 0-1, Allianz Riviera, EK 2016

We verlieten Marseille al vroeg en trokken richting Nice voor de laatste groepswedstrijd van onze Rode Duivels. We hadden wat lang gewacht met het vervolg van onze reis te boeken. Zo erg zelfs dat we er pas maandag werk van maakten om een slaapplaats te vinden. Via Air BnB viel dat eigenlijk best nog goed mee. De eerste keer dat ik het format gebruikte en ik raad het wel iedereen aan. Alles verliep vlot en bovendien was het appartement schitterend. Gelegen op de levendige Place Rossetti. Nice bleek ook gewoon een geweldige stad te zijn om te vertoeven. De mooi geschilderde huisjes, de oude stad dat wel leek op een doolhof, maar waar het heerlijk was om door te kuieren. Het weer was fantastisch, het strand lag vol en de sfeer was goed. Kortom, hier konden we gerust langer dan enkel die twee overnachtingen blijven.



We zouden haast vergeten dat er nog moest gevoetbald worden en al helemaal dat we nog niet zeker zijn van een plaats in de 8e finales. Zo voelde het ook aan op weg naar het stadion en op de tribunes. Iedereen leek haast murw geslagen van een zon-zee-strand dagje en niemand maakte zich zorgen over de wedstrijd. Een gelijkspel was namelijk genoeg. Een enorm contrast met de wedstrijd tegen de Ieren. Op het hautaine af zelfs.



De Zweden hadden er wel zin in, zowel op het veld als in de tribunes. Berg prikte een eerste keer maar Courtois stond pal. De Rode Duivels hervielen in hun oude gewoontes: trage opbouw, veel slordigheden, verdedigend vaak kwetsbaar en de kansen waren vrij schaars. Het was dan ook een magere pot voetbal om naar te kijken want de Zweden waren niet bepaald van een beter niveau. Na de pauze kwamen de Belgen dan toch met enkele grote kansen. Net zoals tegen Ierland, ging Zweden meer zijn kans reuken en dat zijn de momenten waarop België genadeloos toe kan slaan. Lukaku liet echter de reuzekans liggen. Niet veel later kreeg hij een herkansing, maakte de goal nu wel, maar werd erg laat afgevlagd voor buitenspel. De Zweden schoten wakker en De Bruyne moest een bal van de lijn halen. Ook bij de Zweden werd een goal afgekeurd. Vraag me niet om welke reden want zelfs in de Belgische media waren ze er niet over eens. Nu was iedereen wel wakker natuurlijk. Plots kwam het besef dat we nog helemaal niets in handen hadden en dat we met vuur aan het spelen waren. De spanning werd groter. Iedereen rondom ons werd er gek van. En dan uit het niets. Radja 'Il Nina' Naingolan met een trap van rechts met een zwiep zoals hij dat zo goed kan, lichtjes gedevieerd door een zweed. De bal plofte naast de paal in doel. Daar was die bevrijdende 0-1! Daar was dan toch die tweede plaats. Die goal moest geen minuut later komen. De Ieren maakten gelijktijdig de 0-1 tegen Italië. Stel je voor dat onze goal niet valt dan ga je een verschrikkelijk prangend slot te gemoed en dan wil ik niet denken aan de eventuele gevolgen. Maar zo ver kwam het dus niet. "Bye, bye Ibrahimovic bye bye" galmde nu over de tribunes. Beetje kleinerend richting een grootheid, maar dat kreeg hij na de wedstrijd terug met een daverend applaus. Jammer dat zijn interland carrière zo moest stoppen, maar medelijden kunnen we niet tonen. Wij gaan naar de 8e finales in Toulouse! Het enige EK stadion waar ik nog niet geweest was (Lille en Parc des Princes had ik al eens bezocht). Een trip waar we weinig vertrouwen in hebben.

Een slechte wedstrijd tegen Italië, een degelijke tegen Ierland en een veel te prangende tegen Zweden. De motor komt wel erg traag op gang....







27-06-2016 Hongarije – België 0-4, Stade Municipal, EK 2016

Na nog een extra zalig dagje in Nice trokken Gianni en ik meer richting Toulouse. Omdat we toch niet het hele stuk ineens wilden rijden, verkozen we een tussenstop in Carcassonne. We verbleven net buiten de stad en gingen 's avonds de oude burcht verkennen. Die was veel groter dan ik had verwacht en is eigenlijk wel echt de moeite om eens te aanschouwen. Ze hebben het enorm knap gerestaureerd en er zijn tal van winkeltjes en restaurantjes in verwerkt. Knap gedaan en zeker de moeite om eens naar toe te gaan voor een daguitstap.





Eenmaal in Toulouse moesten we weer even wachten op een stel kameraden die met de wagen afkwamen. De stad Toulouse doet me een beetje denken aan Antwerpen. Toch zeker de winkelstraten hebben iets weg van de Meir. Vanuit de binnenstad is het stadion te voet goed te bereiken en dat is ook eens een verademing ten opzichte van al die overvolle trams in de vorige steden. Bovendien kwam het best goed uit want vanaf nu moeten we Vouchers inruilen. Voor de mensen die niet zo thuis zijn in de ticketregeling: wij hebben vooraf aangegeven tot welke ronde we de Rode Duivels wilden volgen. Je betaalt het volledige traject en vanaf de knock-out fase krijg je vouchers. Die moet je in de stad zelf omwisselen tegen je echte ticket. Ligt je ploeg eruit dan zijn die vouchers uiteraard niet meer geldig en krijg je na het toernooi het restante bedrag terug. Aan het omwisselpunt was het nog een heel gedoe om onze kaarten te krijgen. ID controle en pasfoto laten maken. Natuurlijk was er ook nog iemand bij met een voucher op een andere naam. Dat is mogelijk om te ruilen mits kopie van het ID en een verklaring waarop die persoon toestemming geeft dat je zijn ticket afhaalt. Dingen waar hij nog niet over beschikten dus het nam best wel wat tijd in beslag. Eigenlijk heeft het iets hypocriets. Een gans toernooi ga je niet controleren en nu kom je met dergelijk gezever af. Maar goed. Niet mijn probleem natuurlijk. De eerste avond sloten we af op de Place St Pierre. De Bar Basque heeft een leuke tuin met groot scherm en onder het genot van biertjes en goed gezelschap konden we nog wat voetbal kijken. Rampzalige match overigens, Portugal-Kroatië. Op de Place St Pierre heb je ook nog twee echt leuke danskroegen. Het spel zat helemaal op de wagen en de nacht werd best nog lang.





Na een zware nacht kom je natuurlijk de dag erop pas laat echt op gang. Het stond al 0-1 voor de Ieren tegen het gastland toen we eindelijk in beweging kwamen. We verkozen terug de Bar Basque. Konden we nog de wedstrijd uit kijken, ons wat mengen onder de Fransen én zaten we in de richting van het stadion. Stiekem hoopten we op een stunt van de Ieren, maar het mocht niet baten. De Fransen schreeuwden heel de Place St Pierre bij elkaar na de goals van Griezmann. Toch ook weer niet overtuigend van de Franse ploeg. Nog snel een hapje eten en dan naar het Stade Municipal was ondertussen de boodschap. De spanning was weer aan het opborrelen. In welke doen zouden ze deze keer zijn? Je kon tot nu toe geen staat maken op de prestaties. De Bruyne en Hazard zag je wel match na match groeien, maar de minste terugval en je kan zomaar uit het toernooi geschopt worden. Hongarije zag ik ook geen enkele keer aan het werk in de groepsfase. Wist ik veel hoe sterk ze waren. De gemoedsrust werd er niet beter op eens we aan het stadion waren. Organisatorisch wederom een ramp. Eenmaal door de controle wil je achten op de rest van je groep, maar steevast staat er zo'n verschrikkelijke dame tegen je aan te roepen dat je moet door gaan. Bovendien controleerden ze me nogal graag in Toulouse. Oke, na meer dan twee weken vakantie had ik wel een baard staan, maar om te stellen dat ik er zo gevaarlijk uitzag. Na de gewoonlijke controle plukten ze me er nog eens twee keer uit toen ik stond te wachten. De derde keer was echt teveel van het goede.
Het stade Municipal van Toulouse vind ik maar een gedrocht. Geen twaalf in een dozijn nieuwbouw, maar toch niet om aan te zien. Iedereen was er klaar voor. De locals in de tribunes hadden we duidelijk op ons hand. "Allez Toulouse, chante avec nous!" Nu de spelers nog!



En of de spelers er klaar voor waren! Oke, de Hongaren kropen niet in hun schelp, maar wat een aanvalsdrift van onze jongens. We wisten al lang dat het er in zat, maar eindelijk paste het plaatje. Snelle balcirculatie, aanvalsgolven bij de vleet, geslaagde dribbels, ... Eden Hazard liet eindelijk eens zijn volledige kunnen zien! Eindelijk ook een uitstekende Kevin De Bruyne. Een Radja Naingolan en Axel Witsel die op het middenveld alles opkuisten. Nu die vroege treffer nog? En die kwam er. Perfect aangesneden vrije trap en Toby Alderweireld buffelde de 0-1 binnen. Kom op gasten, maak ze helemaal af! De Bruyne oog in oog met Kiraly maar de doelman redt. Mertens tot 3x toe, 3x toe gemist. Weer De Bruyne, weer de redding van Kiraly. Het was duimen en vingers aflikken. Vijfenveertig minuten sturm und drang, vijfenveertig minuten schitterend aanvalsspel. Deden de Hongaren dan helemaal niets? Tuurlijk wel. Ze speelden zelf vrank en vrij en het dreigde tot 3x toe met schitterende afstandsschoten. Tot 3x toe ontsnapten we en was het centimeter werk. Het slotakkoord was weer voor Kevin De Bruyne. Goedgerichte vrije trap, maar Kiraly kon met de pink de bal nog tegen de lat duwen. Oh wat hebben we genoten van deze eerste helft. Ze zijn enkel vergeten de scoren uit te diepen naar pakweg 2-5.

Slechts 0-1 bij de rust, daar kunnen wel eens problemen van komen. Kunnen ze weer 45 minuten vol gas geven? Het antwoord was volmondig: JA! Ohlala, Eden Hazard. Wat was je geweldig op deze zondagavond in Toulouse. Snijdend door de Hongaarse defensie alsof het boter was. Jammer dat Romelu Lukaku je niveau niet aankan. Kansen, kansen en nog eens kansen. Ook voor de Hongaren die er vol voor gingen en ons doel meermaals torpedeerden. Het zou toch niet waar zijn dat je na zo'n wedstrijd het nog uit handen gaat geven? Weer Eden Hazard. "Doe het nou eens zelf jongen!", riep ik meermaals! Weer afleggen, weer kans weg. Aan de overzijde weer alle zeilen bij zetten, weer een kans op de 1-1. Het was genieten met hoofdletter G, maar het mocht nu stilaan gedaan zijn met die Hongaren. Lukaku eruit voor Batshuayi, hopelijk beterschap in de efficiëntie. En of! Hazard met een schitterende actie, ditto voorzet, Batshuayi had maar binnen te duwen! 0-2, match gespeeld! Nu walsten we over de Hongaren. Individuele actie Hazard. Eindelijk doet hij het zelf! 0-3! De kroonprins van het Belgische voetbal is on fire. Ik heb lang mijn twijfels gehad over Eden, maar wat hij vandaag liet zien.... En het was nog niet gedaan. De ingevallen Carrasco maakte er 0-4 van. De Belgische vakken dansten en glunderden. Eindelijk! Wat een prestatie! Wat een match! Eentje om trots op te zijn!

Vanavond eens voor één keer enkel superlatieven en dromen van Parijs. Voorts een beetje temperen. In Brazilië gingen de USA ook opendeurdag spelen tegen ons en we speelden toen ook geweldig. Een ronde later tegen een tactisch sterker en uitgekookter Argentinië mochten we onze koffers pakken. Wales is an other biscuit om het op zijn Van Gaals te zeggen. Andere tegenstander, ander spel, minder ruimte. Maar alstublieft Eden, breng ons naar Lyon en laat ons verder dromen! Zo'n match mag niet bij één keer blijven....




Jeje


wekke

Citaat van: Jeje op jun 30, 2016, 15:14:47
Wow mooie tripje!

En hij is nog niet ten einde. Morgen naar Lille voor Wales - Belgie en volgende week sowieso naar Lyon voor de halve finale want ik had in de eerste verkoopronde twee neutrale kaartjes. En wie weet, afsluiten in Parijs ;-)

Joost

Leesvoer! Straks eens rustig lezen.

Wanneer komt het boek?

wekke

Citaat van: Joost op jun 30, 2016, 16:41:26
Leesvoer! Straks eens rustig lezen.

Wanneer komt het boek?

"Op weg naar de Europese titel" komt uit op 11 juli vlak na de gewonnen finale van onze Rode Duivels ;-)