Beheerste tirades

Gestart door Vaan, dec 14, 2007, 13:45:00

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Vaan

Wanneer ik er echt niet meer tegen kan, dan raast er door mijn hoofd een storm van
woorden, indrukken en al dan niet imaginair te ondernemen akties.
En wil ik een laag beschaving, tezamen met huidschilfers er met Cro-Magnon af boenen.

Die Wouters moet toch als jongetje by far het door ouders minst geliefde mannetje geweest zijn.
Stel je toch voor dat je als krombenig kind de keuze hebt tussen jezelf vermaken met een potje voetbal of stomweg vreugde gaat peuren uit het de bal afhandig maken van blijere jeugd.

Ik bedoel. Hoezeer moet je levensvreugdeloosheid tot kunst verheven hebben wanneer je zonder noemenswaardige inspanning van een blij elftal alle spelers letterlijk de lust tot het spelen van een prettig voetbalpotje ontneemt alleen
al door het zorgvuldig draperen van je gelaat in een permanente moronenhinderlaag.

Dat die ambushperfectionering hem ooit plaatste tussen mensen die jolig jongleerden met een glimmende beker geeft meneer Jan nog niet het recht nu de velden te betreden als eindverantwoordelijke voor 90 minuten treurnis + blessuretijd.

Sedert hij als voorganger van Vergoossen en Stevens op de voorgrond trad heb ik, behalve gezien dat de definitie 'zaadpot' steeds verder gesublimeerd en geperfectioneerd werd, ook al 4 keer in dogpiles getrapt.
Toeval? I beg to differ.

Nerveus immers haast ik me in schemeringen om als eerste bij de afstandsbediening te zijn en zodoende getuige te worden van hoe het team waar hij de remote control van bezit, misschien een begin gaat maken met het oppoetsen van geschonden blazoen.

En met van irritatie toch verende tred vanwege zijn sjokken van slachtbank naar kleedkamer stel ik later vast dat levende
wezens met ogen van honden, altijd garant staan voor poep op plaatsen waar je het niet verwacht.

Garanties dus voor smeuiige, geurige uitglijders.

Dan hou ik mij vast aan de ook glimmende portierknop. Eén been in de knie gebogen met de zool omhoog.
Afkeer in mijn toch al gepijnigde ogen en in mijn vrije hand een tak om de ongenopte zolen weer profiel te
geven.
Een collecters item.
Zo'n stok die de hond zelf bracht zodat je niet zelf naar devices hoeft te zoeken wanneer je hem wilt slaan.

Via dergelijk beheerste tirades werp ik mijn frustratie over zaken, ook in de voetballerij, van mij af.



Vaan

Ik zie dat enkelen mijn hersenspinsel lazen.
Graag zou ik zien dat het niet als een column gelezen werd, maar als een uitnodiging aan jullie om een rage die jullie wellicht voelen t.a.v. bepaalde zaken in zo bijtend mogelijke zinnen te verwoorden.
Omdat dat misschien bevrijdend werkt.
Al is het dan maar tijdelijk.

TeeZee

#2
Ik heb geen gevoel meer bij het voetbal.

Ruim tien jaar geleden. PSV haalde zo nu en dan de kwartfinale van de UEFA Cup en verloor dan op fallusachtige wijze van een gehypete club uit Spanje. Dat waren de tijden dat ik met vibrerende vezels voor de buis zat te transpireren. Het voelde alsof het echt spannend was.

Jaren negentig. Ik stond in een normale schoolweek 's nachts op om het destijds nog aangetrouwde familielid Gaston Taument te zien scoren tegen Saoedie-Arabie. 's Nachts om 2 uur met je vuist tegen het plafond. Dancing on the ceiling. Het ging ergens om. Het was bloedheet in de VS, bloedstollend in de huiskamer.

Nu. Ik kijk bijna geen live-wedstrijden meer. De Champions League is een voorgefrabriceerde show waarbij men de structuur continu verandert om ervoor te zorgen dat de clubs die in het verleden veel wonnen, dat kunnen blijven doen. De geschiedenis moet congruent zijn met het heden en de toekomst. En dus is de competitie al geschreven.

Nu. Ik kijk nog bijna altijd, maar weet van tevoren dat ik domweg 90 minuten van mijn leven weggooi door naar een wedstrijd van ons Oranje te kijken. Het maakt geen Neanderthalerhuis uit wie er in het veld staan of wie de trainer is. Bij elke willekeurige spits van het Nederlands elftal deunt 90 minuten lang een grote Kinderen voor Kinderen-hit door de hersenpan. De Hollandse school is niet dood. De geschiedenis moet congruent zijn met het heden en de toekomst. En dus kijken we naar jaren-70 voetbal, inclusief het tempo van die tijd. Plus Cruijff.

Plannen voor de verkoop van voetbalrechten in Nederland. Nog meer voetbal op tv. Nog meer versplintering. Nog meer geld. Nog meer dikke mannen in pakken die voor het volk uitmaken wanneer en waar we naar voetbal kijken. Mijn voorstel zou zijn om voetbalabonnementen te combineren met aanbiedingen bij de lokale beddengigant.

Iedere dag voetbal in de media. Iedere dag. Iedere dag. Iedere dag. Iedere dag dezelfde verhalen, dezelfde suffe Heitinga-antwoorden op dezelfde vragen. Dezelfde reclameborden met een speler of trainer ervoor. Dezelfde melodietjes. Dezelfde rituelen. Dezelfde discussies. Dezelfde meningen als altijd, maar dan steeds meer.

Morgen kijk ik naar De Wedstrijden op RTL4, lees de VI (die de laatste weken steeds lezenswaardiger wordt door de toename aan "verhalen van toen"), kijk Voetbal Insite, kijk Studio Voetbal en lees maandag in de krant de wedstrijdverslagen. Ik ben zo'n stomme consument die het instandhoudt.

Op naar het stadion.

Als begeleidende muziek beveel ik deze video aan.

Han

Strangely Devoted or Mentally Disturbed

Mach

Toch ben jij de ultieme voetbalsupporter in zeker zin, Albion. Je laat je leiden, je zeikt en zeurt, en lijdt, lijdt en lijdt. Net als de tiffosi ('zij die aan tyfus lijden') en de torcida ('de gemangelden'). Wees er maar trots op, je bent door de tijd een echte supporter geworden!

TeeZee

Je wordt bedankt. Nu moet ik even een tijdje nadenken.

Vaan

#6
Men kan de tevredenheid bijna proeven.
Je weet wel. Tevredenheid in hoofdletters en eufemisme voor het glimmende hoofd dat Mart Smeets zo intens genoeglijk spinnend kan tonen wanneer sportNederlanders in hun tegenstander iemand troffen die jammerlijk faalde.

Neem zo'n Zoetemelk die bij ontstentenis van Hinault met bange ogen in Geel voorbij de wereldpers pedaleert die dan met inkt treffend voor die ene keer Elysée vanuit het Frans vertalen als Armoede.
De geksten onder hen gemaquilleerd in Oranje gezichtsstrepen en komend uit Medemblik, Gorinchem en Rockanje en gemeen stekend met stompe microfoons in ongeveer de richting van waar zij dooddoenende cliché's vermoeden.
Of een Rik Smits waar laatdunkend op wordt neergekeken door de echte sterren van de NBA en die twee meter de lucht in volgens sommigen het beste is dat Europees basketbal te bieden heeft.
En wat te denken van de bedevaartsschrijn waar dezelfde alchemisten de zilveren medaille van 's Neerlands beste voetballer onophoudelijk proberen te transformeren naar een kopie van de Jules Rimet.

Omdat de prijs van 1988 door het structurele en pas nu opduikende gebrek aan voetbalinzicht van de prinsen van toen alleen aan geluk kan worden toegeschreven, klinkt dát borstkloppen inmiddels kolderiek en tam.
Hierdoor is het ergste en engste geluid nowadays, het oorverdovende handenwrijven van dat volk achter de Afsluitduik nu ze een Engelse bijstandsclub de laatste centjes handig afhandig maakten.
Vreselijke lui die zich verstandig en nuchter nóg steviger zullen willen nestelen in een positie waarin ze misschien ooit vanwege hun strippenkaart donderdagEuropacupavondjes mogen neerkijken op meer opportune subtoppers.

Ik word echt helemaal niet goed van die zwijgende verwijten die je elke wedstrijd in Heerenveen langs drie kanten van het veld naar de rest van Nederland uitgestort hoort worden.
Maar wat er echt synopsiskortsluiting veroorzaakt, is wanneer er weer die innige tevredenheid te lezen is dat Heerenveen via de geleidelijke weg de race om de kruimels wil winnen.

Hoe kan men zich zo verkneukelen dat anders doen een doel op zich is.
Dan buldert de waanzin.