Afgelopen weekend ben ik ook het water over gevlogen. Een weekendje Bristol. Twee jaar geleden ben ik daar ook al eens geweest, prima bevallen, leuke stad. De vorige keer had ik Bristol City bezocht en daarom zijn the Rovers deze keer aan de beurt.
Stiekem was ik een beetje angstig voor een gezapige pot. Blackpool kwam op bezoek en beide teams zijn eigenlijk al uitgespeeld dit seizoen en vastgeroest in de middenmoot, maar het loopt even anders. Het is puur smikkelen! Blackpool komt na een minuut op voorsprong en laat de 400 meegereisde fans uit hun dak gaan. Bristol probeert wel wat, maar tot meer dan een handjevol halve kansen komen ze niet. Vlak voor rust maakt één van de verdedigers van Blackpool een onnodige snoeiharde tackle van achteren: Rood.
De tweede helft is echt een voetbalgenot waar je het allemaal voor doet. Iedereen voelt bij the Rovers dat het nog kan. Windkracht 9 mee in je rug, een mannetje meer, dat wordt 45 minuten alles naar voren pompen en volle bak gaan. Slagregens, hagelstenen, modder, veel fysiek, overtredingen, bloed, heerlijk. Tot groot genoegen van de kleine 7000 supporters streept een kwartier voor tijd de laatste man de gelijkmaker in de kruising, en als the Rovers een paar minuten later ook nog de winnende maken, kan het niet meer op.
Echt een heerlijke potje ouderwets lange ballen spierballen voetbal.
Afijn, dan waar het hier om gaat. Ik heb genoten van het stadion. The Memorial Ground, een oud Rugby stadion met totaal verschillende tribunes. Bijzonder en uniek. Ik vind sowieso zittribunes met daarvoor staanplekken altijd het allermooiste.
Hieronder een paar foto’s voor de liefhebbers. Ik vond het echt een mooie vinck én toevallig ook nog met een beauty van een wedstrijd. Lucky me!
(De terugvlucht zondag terug viel reuze mee. Het rook wel behoorlijk naar kots in het toen we instapten, ik vermoed dat de mensen richting Bristol het zwaarder hebben gehad.....)
Recente berichten
