Terwijl de Shinkansen met 300 kilometer per uur me in 2 uur en 18 minuten naar Tokyo brengt (daar over later meer) een stukje over de wedstrijddag van gisteren en het verdere verloop van het toernooi.
Donderdag avond begon het toernooi met een voorwedstrijd tussen Kashima Antlers en Auckland City. Hoewel de Nieuw-Zeelanders nog op voorsprong kwamen, waren het de Japanners die met 2-1 zegevierden en zich plaatsten voor de kwartfinale in Osaka en zouden ze spelen tegen Mamelodi Sundowns.
Gezien Osaka weinig bezienswaardigheden te bieden heeft bracht ik het weekend door in Kyoto, de oude hoofdstad van Japan. Gezien het voetbalstadion van de plaatselijke FC op de route naar Osaka lag, werd er een tussenstop ingelast. Al werd de kans om op een zondag ochtend het stadion binnen te komen nihil ingeschat. Dat bleek een misvatting te zijn, want er was een jeugdwedstrijd aan de gang waardoor de poorten open stonden.
Er was bovendien totaal geen controle wie het veld kon betreden en als brutale Hollander liep ik dus gewoon het veld op. Hoewel er lag een brede atletiek piste tussen de tribunes en het veld. Toch had ik het gevoel dat mijn aanwezigheid niet helemaal gewaardeerd werd en na een paar gefronste blikken zocht ik braaf de tribune op. De vrouwelijke jeugdafdeling vond het schijnbaar erg komisch om een Westerse toerist met camera rond te zien lopen en bij het passeren werd dan ook volop gegiecheld. Recht tegenover het voetbalstadion lag het baseball stadion en gezien de poorten daar ook open stonden, pakten we die voor het gemak nog even mee.
Osaka StadiumDe metro en de monorail brachten me in een klein uur naar het Osaka stadium station. Waar er normaliter bordjes aanwezig zijn om je de goede kant op te wijzen, hebben Japanners daar personeel voor. Bij elk mogelijk kruispunt stond er een Japanner gewapend met megafoon je de goede richting te vertellen. Zelfs toen je nog maar vijftig meter van het stadion was verwijderd, bleven ze je stug aanwijzingen geven. In communistische landen noemen ze dat onzichtbare werkeloosheid, hier gewoon werkverschaffing.
Van de buitenkant lag het stadion er maar troosteloos bij, geen leuke aankleding alleen maar grauw beton. De omgeving had eenzelfde uitstraling en er waren aan de voorkant geen eet- of drinkraampjes te vinden. De FIFA merchandise kraampjes deden echter goede zaken. Hoewel een programma boekje en sjaaltje ¥3000 kostte (ongeveer €27,-) vonden ze gretig aftrek bij de Japanners. Gelukkig maakten de voetbalfans er een klein feestje van en moesten ze om drie seconden met de Japanners op de foto. Normaal gesproken bepaald niet mijn ding, maar vandaag had het iets aanstekelijks.
Het zien-en-gezien worden volk was er gelukkig dan ook niet bij. Geen geschminkte volwassenen met leeuwenkoppen op hun hoofd en lederhorsen aan, maar echte voetbalfans die hun spaargeld op tafel hadden gelegd om de club in het verre Oosten te steunen. Zo waren er vanuit Mexico ongeveer 500 fans de ploeg achterna gereisd, daarentegen stelden de Jeonbuk fans een beetje teleur gezien slechts 100 man de moeite hadden genomen om de korte reis van 1,5 uur met het vliegtuig af te leggen.
Om zo min mogelijk last te hebben van het FIFA regime werd besloten om zo laat mogelijk het stadion te betreden, wat er voor zorgde dat de aftrap bijna werd gemist. Met een kaartje voor 99% in het Japans was het overigens nog best een opgave om het juiste vak te vinden, gezien er meerdere getallen op mijn kaartje stonden. Na lang zoeken kwam ik met een klein wonder op de lange zijde terecht, waar ik uiteraard niet thuis hoorde. Overigens werd van die mogelijkheid flink geprofiteerd. In plaats van een plek in de hoek van het stadion werd nu ter hoogte van de middenlijn een zitplaats opgezocht.
Jeonbuk – Club AméricaVrijwel direct kreeg ik aanspraak met mijn Zuid-Koreaanse achter buurvrouw die bij de woorden ‘Netherlands’ direct over hun ‘god’ Goes Hiddink begon. Zij was overigens niet speciaal voor de wedstrijd over gereisd, maar werkte ze in Osaka. Z’n 100 Jeonbuk supporters waren dat wel en zij hadden zich achter een van de doelen verzameld. Anders dan in Europa, waren de ultras geen verzameling van boos kijkende mannen met gezichtsbedekende kleding, maar gewoon fanatieke supporters waarbij de man/vrouw verhouding keurig verdeeld was.
De Club América aanhang bestond overigens wel voornamelijk uit mannen en zij hadden, naast de eigen spandoeken ook wat steunbetuigingen voor Chapocoense opgehangen. De FIFA probeerde dat ook te doen, al viel het andermaal volledig door de mand door het ‘moment of silence’ slechts 17 seconden te laten duren. *For the game, for the people* kuch kuch.
In de eerste helft was Jeonbuk heer en meester en kwam dan ook verdient op voorsprong, tot blijdschap van mijn achterbuurvrouw dat geluid maakte alsof ze bijna tot haar hoogtepunt kwam. Vriendelijk was ze overigens wel, want toen ze door had dat ik het koud had werd me spontaan een dekentje aangeboden.
In de 2e helft was het beste er bij Jeonbuk er wel af en bepaalde Club América steeds meer het spelbeeld. Dat leverde dan ook al snel de gelijkmaker op en een kwartier voor tijd kwamen ze zelfs op 2-1 voorsprong. Vervolgens ging de Zuid-Amerikaanse trukendoos open en daar wisten de nette Koreanen totaal geen raad mee. Zo maakte een Club América speler een duidelijke overtreding in het strafschop gebied, maar ging er slim bij liggen zodat de scheidsrechter het ook niet meer wist. Ook de video scheidsrechter, voor het eerst dit toernooi internationaal actief, deed er niets mee, maar toen ik erachter kwam dat Makkelie achter de knoppen zat werd het me opeens duidelijk. Gescoord werd er niet meer en zodoende plaatste Club América zich voor de halve finale.
Tussen de bedrijven door werd de honger gesteld, althans dat was de bedoeling. Als cultuur barbaar liet ik de lokale versnapering voor wat het was en ging voor de veilige ‘chicken & French fries’ optie. Dat was een misrekening, want zowel de kip (vet en weinig smaak) als de friet (slap en nog half rauw) was nauwelijks eetbaar. Als keurige Japanner werd het afval natuurlijk netjes van elkaar gescheiden.
Kashima Antlers – Mamelodi SundownsOndertussen hadden de Kashima en Mamelodi Sundowns supporters de plekken van hun voorganger ingenomen, waarbij vooral de aankomst van de Zuid-Afrikaanse niet onopgemerkt bleef. Met veel gezang en getrommel namen zij hun intrek achter het doel en bleven ze de rest van de avond continu doorgaan met zingen en dansen. Overigens waren het ongeveer 60 supporters die de reis hadden gemaakt en hun reis & verblijf werd volledig betaald door de steenrijke eigenaar van de Sundowns.
De Kashima fans verzamelden zich met een paar duizend man achter het doel, al was eigenlijk op het plukje Sundowns fans iedereen op de hand van de Antlers. Zelf hoopte ik echter dat de Sundowns zouden winnen, gezien de fans toch wel echt een kleur geven aan het voetbal. Dit keer hield de ‘minuut stilte’ stand voor 40 seconden, een verdubbeling van de eerste wedstrijd.
De Sundowns schoten als leeuwen uit de startblokken en kwamen in de eerste 30 minuten drie keer een-op-een met de keeper te staan. Maar zoals zo vaak slaat dan het Afrikaanse brein op tilt en wordt de ene na de andere kans gemist. Dan weet je dat het wachten is op een tegentreffer en dan ligt de zoveelste Afrikaanse voetbaldroom aan diggelen.
Hoewel ik het niet vaak meer heb, kreeg ik flinke sympathie voor de Zuid-Afrikaanse ploeg. Zodoende probeerde ik me bij het gezelschap te voegen, maar met de Japanse ‘regels zijn regels’ gedachte was dat nog behoorlijk lastig. Bij de vraag naar de supervisor, waren alle problemen opeens weg en mocht ik doorlopen.
Het kleurrijke Sundowns gezelschap was prachtig om te zien, al beschikte ik niet over de flexibele Afrikaanse heupen die zo sierlijk met de muziek kunnen meebewegen. De muziek werd verzorgd door meegebracht Afrikaanse trommels, waarbij men een stuk afgesneden tuinslang als drumstick gebruikte. Doof van de vuvuzela’s werden we niet, want die waren door de FIFA verboden.
Na de theepauze leken er twee totaal andere teams op het veld te staan en creëerde Kashima opeens kans op kans. Dankzij fraai keeperswerk bleef het 0-0, maar dat kon nooit goed blijven gaan en dat deed het ook niet. Typerend voor het doelpunt was dan wel weer dat deze gepaard ging met een flinke misser van de doelman. Voor even, heel even, werd het stil om me heen. Na een seconde of tien werd er geroepen ‘show us the pride for Africa’ en direct werd het stuk tuinslang weer in de hand genomen.
Toch zouden de trommels niet lang daarna definitief zwijgen. Want of het nu kwam vanuit de Japanse autoriteiten of de FIFA, maar om klokslag 21:00 was het verboden om trommels of overige muziek instrumenten te gebruiken. Dat de Japanners daar gehoor aan zouden geven was te verwachten, maar dat de Afrikanen er ook mee ophielden verbaasde me.
Vlak voor tijd viel de 2-0 en daarmee de definitieve beslissing. Het Afrikaanse voetbalhart huilde andermaal weer eens en die van mij ook. Ik had ze erg graag nog een keer in actie zien komen, maar het was ze niet vergeven. Zestig minuten domineren, kans-op-kans krijgen en uiteindelijk toch verliezen. Afrikanen en voetbal het blijft een ongelukkig huwelijk.
Halve finales:
Atlético Nacional – Kashima Antlers
Real Madrid – Club AméricaFoto's zien hier te vinden:
https://goo.gl/photos/6z874NwiaaDjA6mz6
