Verder heb ik het niet zo op Engeland en haar cultuur, ik heb daar zo langzamerhand wel een beetje doorheen geprikt, het is niet mijn land meer zoals het vroeger was toen ik het alleen van de buitenkant kende.
Ik heb vanaf 1970 variërend van dagervaringen, talloze meerweekse vakanties en met tussenpozen enkele maanden een 'werkverblijf' een kentering gezien van de spreekwoordelijke hoffelijkheid tot het botte egoïsme en gebrek aan etiquette waarop overigens Engeland geen patent heeft. Niettemin blijf ik me aangesproken voelen tot Engeland en Schotland. Een onverklaarbaar gevoel dat ik niet ga rationaliseren; het ongeschreven privilege van de romanticus. Ik schreef eens dat mij een onbegrijpelijk gevoel van harmonie en innerlijke rust ten deel viel toen Engeland/Wales voor het laatst bezocht in November 2006.
Echter, is dit niet zo met 99% van de landen? Vaak zie je alleen of de goede of de slechte kanten en zodra je het land echt bezoekt en langere tijd of meerdere keren zul je de nuances ontdekken. Ik denk dat Han dat ook wel heeft gemerkt met Egypte.
Als ik die zin lees krijg ik voortdurend de neiging om 'you are never prepared' te schrijven. Bij deze. Ik ga nooit aan de in mijn ogen onthutsend lethargische levensopvatting en de structurele corruptie wennen hier. Wat mooi is dat mijn vrouw en ik er ondanks de georchestreerde tegenwerking van voornamelijk ambtelijke zijde er in zijn geslaagd een bedrijfje te laten bloeien. Je bent hier niet succesvol dankzij Egypte maar ondanks Egypte. Bovendien is het zeer 'fullfilling' en 'rewarding' om zeven medewerkers, waaronder universitair geschoolden die gedoemd waren om pennen te pushen, te laten ruiken aan andere lagen van de piramide van Maslov. In die zin voel ik mij een sociale missionaris.
Ik heb deze veelbelovende jonge mannen kennis laten maken met het ontworstelen aan de wurgende zekerheid van een in Europese optiek uitzichtloos bestaan. Al met al een verrijking, ondanks de bloedzuigende nicotinejurken met hun armzalige kutsalarisje die je groen van jaloezie en vanuit overtuigde luiheid proberen het dagelijkse leven zo zuur mogelijk te maken.
Ik heb mij voor de sport wel eens laten omkopen door zo'n ongewassen en analfabetische overheidswokkel voor LE 50 ; pakweg 6 euro. Mijn eigen feestje is dan dat ik na gedane zaken een dergelijke onaangepaste Nubische soepstengel toebijt dat ik ook voor LE 1000 pond (125 euro) gezwicht zou zijn. Dat is equivalent aan drie van zijn maandsalarissen. Even de superieure blanke kolonieboy uithangen. De gelaatsuitdrukking van zo'n local is dan mijn 'reward'. Ik denk dat TeeZee hier nu beelden bij krijgt.
Ik kan uit mijn tweewekelijks bezoekje aan Aachen alleen maar concluderen dat de lokale bevolking een stuk sympathieker is dan wat ik in Nederland in de randstad tegenkom.
Ik heb geprobeerd mij er een voorstelling van te maken wat die observatie zegt over Randstedelingen en dat lukt mij maar niet. Ik zie echter beelden van een onderliggende en gefrustreerde Limburgse jankbal-eenling die op zoek is naar grensgedragingen die representatief genoeg zijn om afkeer van de Randstad te bevestigen. Omgekeerde bewijslast.
Wat is dat toch met dat martelaarachtige en zelfpijnigende Limburgse coyote-gejank?
