Die Verwandlung - 45 Jahre 2. Bundesliga

[hgrm]

Die Verwandlung, De Gedaanteverwisseling, is de titel van één van de bekendste werken van Kafka. In dit boek beschrijft de schrijver uit Praag het verhaal van een man die 's ochtends opeens als reuzeninsect wakker wordt. Met voetbal heeft dat allemaal weinig te maken, behalve dat de 2. Bundesliga in de 45 jaar die het bestaat ook een ware gedaanteverwisseling heeft doorgemaakt. Niet zo abrupt als in het boek van Kafka, maar nauwelijks minder fundamenteel.

Zoals wellicht bekend heeft Duitsland geen lange traditie van een landelijke competitie. Waar landen als Engeland (1888), Oostenrijk (1911), Zweden (1924), Italië (1929), Spanje (1929) Frankrijk (1932) al voor de Tweede Wereldoorlog een landelijke competitie hadden, duurde het in Duitsland tot 1963 voordat de Bundesliga van start ging. Onder de Bundesliga bleef de oude structuur bestaan: vijf Regionalligen (voorheen Oberligen) waarvan de winnaars en nummers twee in poules de om twee promotieplaatsen naar de Bundesliga speelden.

Dit systeem was niet tevredenstellend. Niet voor de degradanten uit de Bundesliga, die qua niveau en publieke belangstelling erg ver terug vielen, niet voor de promovendi naar de Bundesliga, waarvoor de stap in niveau wel erg groot was en niet voor de deelnemers aan de Regionalliga die te kampen hadden met grote niveauverschillen binnen de competitie: alles van clubs met Bundesliga-ambitie tot kleine dorpsclubs.

Om hier aan tegemoet te komen, werd in 1974 gestart met de 2. Bundesliga. Het seizoen 2018/19 is derhalve het 45ste. In de 44 tot nu toe gespeelde seizoenen is de 2. Bundesliga veranderd van een brug tussen de profs en de (semi-)amateurs tot een florerende profdivisie die niet onder doet voor veel competities op het hoogste niveau. Zowel qua voetbal, qua toeschouwers als financieel. Met een gemiddelde van 17,5 duizend hoeft het alleen de Bundesliga, Premiership, Primera Division, Serie A, Ligue 1, Eredivisie en de Engelse Championship voor zich te dulden.

Het is de bedoeling dat hieronder de Werdegang van de 2. Bundesliga kort wordt beschreven. Daarna komen de clubs langs. En dan juist de clubs die degradatie uit de 2. Bundesliga nooit meer te boven zijn gekomen.

[hgrm]

Het begin - van 83 naar 40

In het laatste seizoen van de Regionalliga, 1973/64 als tweede niveau telden de vijf afdelingen samen 83 clubs. Het seizoen erop zou de 2. Bundesliga met 40 teams (twee keer 20) van start gaan. Dat betekende dus meer dan een halvering van het aantal clubs. Om dit in goede banen te leiden, had de DFB een systeem bedacht waarbij werd gekeken naar de eindstanden van de afgelopen vijf seizoenen: hoe hoger de club was geëindigd, hoe meer punten dat opleverde. Recente seizoenen telden zwaarder dan eerdere seizoenen.
Op grond van deze ranglijst, de Fünfjahreswertung, werd bepaald wie er in de 2. Bundesliga terecht kwamen. De ranglijst werd per afdeling opgemaakt.

• De twee degradanten uit de Bundesliga.
• De acht deelnemers aan de promotiepoules die niet naar de Bundesliga waren gepromoveerd. Aan de promotiepoules mochten de vijf kampioenen en de vijf per afdeling (daarna) als hoogst geëindigde clubs in de Fünfjahreswertung
• Nog een aantal clubs uit de Fünfjahrerswertung, waarbij het aantal afhankelijk was van de afdeling: Berlijn: 0, Noord: 5, West: 9, Zuidwest: 5, Zuid: 11

Verder gold er dat clubs in 1973/74 deel moesten uitmaken van de Regionalliga en niet op een degradatieplaats geëindigd mochten zijn en dat ze moesten voldoen aan licentievoorwaarden.

De verschillende aantallen werden gemotiveerd door de relatieve grootte van de regio's. Hierdoor kon het voorkomen dat de nummer 3 van Berlijn niet naar de 2. Bundesliga ging terwijl er uit Zuid maar 5 van de 18 clubs niet promoveerden.

In tegenstelling tot de vorming van de Bundesliga, die gepaard ging met het nodige politieke gekonkel, werd het kwalificatieproces vrij geruisloos door iedereen geaccepteerd.

De 40 clubs die het redden, werden verdeeld in twee poules: Noord en Zuid. Het voert wat te ver om alle 40 clubs op te sommen, maar toch een aantal namen om aan te geven dat de 2. Bundesliga goed bezet was: de huidige Bundesligisten Hannover 96, Borussia Dortmund, Wolfsburg, 1. FC Nürnberg, FSV Mainz en Augsburg waren er allemaal bij in het eerste jaar. Daarnaast natuurlijk ook een aantal clubs die nu diep zijn weggezakt zoals 1.FC Mülheim-Styrum,  HSV Barmbeck-Uhlenhorst, VfR Heilbronn en VfR Mannheim.

Met de start van de nieuwe competitie veranderde ook de promotieregeling naar de Bundesliga: vanaf 1974/75 degradeerden er drie clubs rechtstreeks naar de 2. Bundesliga. De twee kampioenen en de winnaar van promotiewedstrijden tussen de nummers twee van de 2. Bundesliga promoveerden.

De structuur onder de 2. Bundesliga was nog niet helemaal uitgekristalliseerd. De vijf Regionalligen, die het tweede niveau vormden, werden opgeheven zodat de hoogste niveaus van de verschillende Landesverbände gezamenlijk het 3e niveau gingen vormen. In die tijd (nog zonder de ex-DDR) waren er 17 van die Landesverbände die dus allemaal een eigen piramide hadden. Alleen in het noorden werkten vier regio's samen (Hamburg, Bremen, Niedersachsen, Schleswig-Holstein) in een gezamenlijke Oberliga, de facto de voortzetting van de oude Regionalliga Nord.

Om een kort verhaal lang te maken: met 8 beschikbare plaatsen (4 degradanten uit elke 2. Bundesliga-poule) voor 15 gegadigden (14 kampioenen van niveau-3-competities + de nummer 2 van de Oberliga Nord) was er nog steeds een promotiecompetitie nodig, iets wat tot en met de invoering van de nieuwe Regionalliga in 1994 zou zou blijven. Overigens promoveerden de kampioenen uit Hessen en Bayern wel rechtstreeks, vanwege de grootte van de regio.

[hgrm]

De zweigleisige 2. Bundesliga

Waarschijnlijk was in 1974 de stap naar één 2. Bundesliga van 20 ploegen te groot, maar de zweigleisige 2. Bundesliga was ook nog niet optimaal. Nog steeds was het verschil in niveau tussen de top en de staart erg groot. Bovendien zorgde het grote aantal competities op het derde niveau ervoor dat het voor clubs uit wat zwakker bezette competities door de opzet van het systeem zomaar in de 2. Bundesliga terecht konden komen.

Om een voorbeeld te geven: het Bondsland Baden-Württemberg was verdeeld in maar liefst vier bonden: Nordbaden, Nordwürttemberg, Schwarzwald-Bodensee en Südbaden. In een promotieronde speelden de kampioenen van deze competities om één plaats in de 2. Bundesliga. Hierdoor kon het in 1975/76 gebeuren dat dorpsclub Schwenningen ten koste van Villingen, Ludwigsburg en VfR Mannheim promoveerde terwijl ex-Bundesligist Borussia Neunkirchen in de veel sterkere Südwest-groep met lege handen bleef staan. Ook was het in het noorden, met maar zes gegadigden, veel gemakkelijker te promoveren dan in het zuiden, met 9 gegadigden.

Dankzij een reorganisatie op het 3e niveau in 1979 werd er wel vooruitgang geboekt. In de rest van het land werd het voorbeeld van de Oberliga Nord gevolgd en werden competities samengevoegd:
De vier competities in Baden-Württemberg vormden de Oberliga Baden-Württemberg, boven de twee Verbandsligen in Westfalen werd een nieuwe Oberliga Westfalen ingesteld en de Amateurligen Saarland, Rheinland en Südwest werden op het 3e niveau vervangen door de Oberliga Südwest. Samen met de al bestaande Oberliga Nord, Oberliga Nordrhein, Oberliga Hessen, Oberliga Bayern en Oberliga Berlin kwam het aantal competities op het derde niveau op precies acht.

Kat in het bakkie, zou je denken. Maar waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? De Oberliga Berlin werd te klein bevonden om een vaste promovendus te leveren, dus de achtste promovendus werd bepaald door een promotiewedstrijden tussen de Berlijnse kampioen en de nummer twee uit Noord. Dat dit niet geheel ten onrechte was, blijkt uit het feit dat de nummer Berlijnse kampioen in de twee jaar dat dit systeem van kracht was, beide keren aan het kortste eind trok.


Dankzij de veelheid aan competities en de niet al te consequente promotieregelingen, hebben enkele inmiddels al lang vergeten clubs hun seasons in the sun in de 2. Bundesliga gehad. Behalve het al genoemde Schwenningen bijvoorbeeld ook Eintracht Bad Kreuznach, KSV Baunatal, Rot-Weiss Lüdenscheid, VfL OLI Bürstadt en DSC Wanne-Eickel. Op z'n laatst bij de invoering van de eingleisige 2. Bundesliga in 1981 waren deze clubs weer verdwenen.

[hgrm]

De eingleisige 2. Bundesliga: van 40 naar 20

Na de hervorming op het 3e niveau die leidde tot acht Oberligen was de tijd rijp om de 2. Bundesliga in te krimpen zodat het gemiddelde niveau omhoog zou gaan. Wat waarschijnlijk ook meespeelde was dat het in de tijd waarin het voetbal steeds professioneler werd, voor kleine clubs steeds moeilijker werd om zich op landelijk niveau staande te houden. In 1981 was het zo ver: de twee 2. Bundesliga's werden vervangen door één competitie van 20 clubs. Oftewel een inkrimping met de helft.

Het seizoen 1980/81 werd dus weer een zenuwachtig kwalificatieseizoen. Om de inkrimping te halen, werd allereerst besloten dat er vanuit de Oberliga niemand zou promoveren. Omdat er wel 20 clubs verdeeld over acht Oberligen bij kwamen, was er wel versterkte degradatie.

In de 2. Bundesliga zelf moest de helft van de clubs degraderen. Hierbij werd in eerste instantie gekeken of er was voldaan aan strengere voorwaarden voor wat betreft het stadion: clubs met een stadioncapaciteit van minder dan 15000 en clubs zonder lichtinstallatie kwamen niet in aanmerking. Daarna kwamen de sportieve prestaties. Opnieuw werd er per poule een ranglijst over meerdere seizoenen gemaakt, dit keer over drie seizoenen.

Geplaatst voor de nieuwe 2. Bundesliga waren:

• De drie degradanten uit de Bundesliga.
• De nummers 1 t/m 4 van Noord en Zuid, voor zover ze niet promoveerden.
• De zes beste clubs uit de driejaarlijkse ranglijst van Noord en Zuid die niet bij de eerste vier geëindigd waren.

In Noord ging dit allemaal heel netjes: de nummers 1 t/m 10 bleven in de 2. Bundesliga (of promoveerden), in Zuid niet: zo viste nummer vijf Ulm achter het net, terwijl nummer 14, Fürth, het dankzij een vierde en een zevende plaats in de seizoenen ervoor wel redde.

Enkele grote clubs misten de boot, zoals Saarbrücken en Borussia Neunkirchen in Zuid, en Preussen Münster en RW Oberhausen in Noord. Aan de andere kant kwamen er ook wel wat verrassende clubs in de nieuwe competitie terecht, zoals Union Solingen en Bayreuth.

De promotie/degradatieregeling met de Bundesliga werd ook aangepast. Vanaf 1982 promoveerden de kampioen en de nummer twee rechtstreeks en speelde de nummer drie promotiewedstrijden met de nummer 16 uit de Bundesliga. Van de 9 keer (1982 t/m 1990) wist de nummer drie slechts twee maal te promoveren.

Het aantal degradanten naar de Oberliga verminderde van acht naar vier, zodat er opnieuw promotiepoules nodig waren. De eerste namen de acht kampioenen van de Oberliga hier aan deel, daarna ook de nummer twee van de Oberliga Nord.

Ondanks dat het voor kleine clubs weer moeilijker werd om te promoveren; een kampioenschap in de Oberliga was niet meer voldoende, lukte het toch enkele dorpsclubs om op het tweede niveau terecht te komen. In het eerste jaar waren het er meteen twee: BV Lüttringhausen (het latere FC Remscheid) en TuS Schloss Neuhaus (het latere SC Paderborn). Andere kleine clubs die het redden, waren bijvoorbeeld SC Charlottenburg, Viktoria Aschaffenburg (twee keer zelfs), FSV Salmrohr, TSV Havelse en de beroemdste van allemaal: SV Meppen.

[hgrm]

De gevolgen van die Wende

In november 1989 gebeurde wat de meeste mensen sinds (op z'n laatst) 1961 voor onmogelijk hadden gehouden. Of het gepland was of dat het een verspreking was, zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar toen DDR-bons Günter Schabowski in een persconferentie verkondigde dat de grens 'ab sofort' open was, was het lot van de DDR bezegeld. Binnen een jaar was de heilstaat van boeren en arbeider opgegaan in de Bondsrepubliek. Er kwamen in één keer ruim 15 miljoen mensen, vijf deelstaten en een complete voetbalpiramide bij.

Het seizoen 1990/91 begon nog (net) als DDR-competitie en werd ook normaal ten einde gespeeld. Maar daarna was het schluss: de Oost-Duitse piramide werd in de West-Duitse geïntegreerd.

De opzet was als volgt:

• De kampioen en de nummer twee werden in de Bundesliga geplaatst
• De nummers 3 t/m 6 werden in de 2. Bundesliga geplaatst
• De nummers 7 t/m 12 speelden samen met de kampioenen van het tweede niveau een play-off voor 2 plaatsen in de 2. Bundesliga. De zes verliezers degradeerden naar de Oberliga
• De nummers 13 en 14 degradeerden rechtstreeks naar de Oberliga.

Voor de competities betekende dit nogal wat. De Bundesliga werd voor één jaar uitgebreid naar 20 ploegen. Om in de 2. Bundesliga plaats te maken voor zes extra ploegen, werd de promotieregeling vanuit de Oberliga 1990/91 versoberd: niet de nummers één en twee van beide poules, maar alleen de poulewinnaars promoveerden. Desondanks startte de 2. Bundesliga in 1991/92 met 24 ploegen. In Engeland zouden ze daar niet van opkijken, in Duitsland wel.

Tenslotte nam ook het aantal Oberligen toe van acht naar tien: in het Oosten kwamen er drie bij (Nordost-Nord, -Mitte en -Süd) terwijl de Oberliga Berlin verdween en in de Nordost-Oberliga werd geïntegreerd.


Voor de tweede Bundesliga koos men voor een originele oplossing om 24 clubs kwijt te kunnen. Voor het eerst sinds 1979/80 werd er weer een splitsing gemaakt tussen Noord en Zuid. In beide afdelingen van 12 clubs werd eerst een hele competitie gespeeld (22 wedstrijden) waarna de nummers 1 t/m 6 voor promotie naar de Bundesliga gingen spelen en de nummers 7 t/m 12 voor lijfsbehoud. Hierdoor kwam het totaal uit op 32 wedstrijden.

De eerste 'klus' was om de Bundesliga weer op 18 clubs te krijgen. Om dit voor elkaar te krijgen, degradeerden er vier clubs terwijl er maar twee promoveerden. De 2. Bundesliga bleef op 24 clubs, zodat er twee clubs meer uit de 2. Bundesliga moesten degraderen dan dat er uit de Oberliga zouden promoveren. Dit werd bereikt doordat de laatste twee uit Noord en Zuid rechtstreeks degradeerden. De twee nummers 10 speelden samen met de 10 kampioenen van de Oberliga en de nummer 2 van de Oberliga Nord in vier poules om vier plaatsen.

Vooral de Oost-Duitse clubs hadden het moeilijk. Ze waren niet gewend aan de gang van zaken in de kapitalistische voetbalwereld en werden voor een appel en een ei leeggekocht door West-clubs. Van de vijf degradanten kwamen er drie uit de voormalige DDR. Een ander slachtoffer was BW 90 Berlin. Deze West-Berlijnse club, die niet zo lang geleden nog een jaar in de Bundesliga speelde, kreeg geen licentie en ging kort erna failliet.


Het tweede jaar met 24 clubs zag er heel anders uit. De DFB nam twee beslissingen die ik tot op de dag van vandaag niet begrijp. Ten eerste werd de Noord/Zuid-verdeling weer opgeheven en werd er een mega-seizoen van 46 speeldagen gespeeld. Ten tweede werd besloten dat 2. Bundesliga in twee jaar moest worden ingekromen naar 18 clubs, in plaats van 20 zoals sinds 1974 gebruikelijk was. Het gevolg was dat er in 1992/93 zeven clubs moesten degraderen en in 1993/94 vijf. Er promoveerden steeds 3 clubs uit de Oberliga.

Het wonderbaarlijke is dat de promovendi in 1993 helemaal niet kansloos waren, ondanks de zeven degradatieplaatsen. Wuppertal en Wolfsburg haalden de middenmoot, Unterhaching kwam slechts één punt tekort voor lijfsbehoud. Het grootste slachtoffer was Fortuna Düsseldorf. De degradant uit de Bundesliga degradeerde meteen naar de Oberliga.

Een jaar later waren twee van de drie nieuwelingen wel het haasje: Tennis Borussia Berlin (West Berlijn) werd troosteloos laatste terwijl RW Essen zelfs uit de stand werd geschrapt wegens malversaties. De derde promovendus deed het beter. 1860 München werd derde en promoveerde meteen naar de Bundesliga. Dit fenomeen, de Durchmarsch, komen we in de jaren 90 nog wel vaker tegen. Overigens gaf de derde plaats vanaf 1993 direct recht op promotie.
 

[hgrm]

Regionalliga en 3. Liga

Na de laatste inkrimping van de 2. Bundesliga van 20 naar 18 in 1993/94, is er aan de 2. Bundesliga niets meer veranderd. Wel is de Unterbau twee keer op de schop gegaan, wat wel consequenties had voor de promotie/degradatie.

Met de integratie van de DDR-piramide stak het oude probleem weer de kop op: fragmentatie op het derde niveau. Er waren inmiddels weer 10 Oberligen en dat was te veel. Daarom besloot de DFB om met ingang van het seizoen 1994/1995 een nieuw niveau tussen de 2. Bundesliga en de Oberliga te maken. Hiervoor werd de oude naam Regionalliga afgestoft, omdat dit positiever zou klinken dan 3. Liga.

Terwijl de Regionalliga in 1994/95 zijn debuut vierde, viel in de 2. Bundesliga de volgende Durchmarsch te noteren: Düsseldorf stootte in één keer door van de Oberliga naar de Bundesliga. Sterker nog: in vier seizoenen ging Düsseldorf van de Bundesliga naar de Oberliga en weer terug. Het zou daar niet bij blijven....


De introductie van de Regionalliga in 1995/96 betekende dat de laatste vier van de 2. Bundesliga zouden degraderen. Ondanks dat er vier Regionalligen waren, promoveerden niet de vier kampioenen. Nee, dat zou te simpel zijn. Er waren namelijk ook geen vier Regionalligen, er waren er drie: Süd, West/Südwest en Nord/Nordost. Waarbij Nord/Nordost in twee delen (Nord en Nordost) was gesplitst. In een dubbele ontmoeting tussen de kampioen van Nord en die van Nordost zou de kampioen van Nord/Nordost worden bepaald.

Er waren dus drie kampioen die promoveerden terwijl er nog een vierde promotieplek was. Deze ging bij toerbeurt naar de nummer twee van één van de Regionalligen. Het eerste jaar was dir Nord/Nordost, zodat de facto alle vier de kampioenen promoveerden. Een jaar later was dit West/Südwest. Derhalve promoveerde de nummer twee van West/Südwest wel terwijl de kampioen van Nordost door verlies tegen de kampioen van Nord niet promoveerde.

Na drie jaar vond men deze gang van zaken toch wel een beetje vreemd. De oplossing: maak het nog ingewikkelder.
De kampioenen van Süd en West/Südwest promoveerden rechtstreeks, de kampioenen van Nord en Nordost speelden om de derde promotieplaats. De verliezer hiervan speelde samen met de nummers twee van West/Südwest en Süd om de laatste plaats.

Ook dit systeem heeft drie jaar stand gehouden. Daarna werden de Regionalligen gereorganiseerd tot twee poules (Nord en Süd) waarvan de nummers één en twee promoveerden.

De laatste wijziging kwam in 2008 met de komst van de 3. Liga tussen de 2. Bundesliga en de Regionalliga. Er degradeerden nog slechts twee ploegen rechtstreeks, de derde van onder moest het opnemen tegen de nummer drie van de 3. Liga. Ook tussen de Bundesliga en de 2. Bundesliga werd zo'n Relegation ingevoerd.

Voor de 2. Bundesliga pakte dit slecht uit; in 10 seizoenen lukte het de nummer drie slechts twee keer om te promoveren, terwijl de nummer 16 maar liefst zeven keer degradeerde. Ongelukkigste zijn hierin Karlsruher SC en Osnabrück die drie keer in de Relegation verloren.

Tenslotte: na de Durchmarsch vanuit de Oberliga naar de Bundesliga van 1860 München en Düsseldorf is het nog vijf keer voorgekomen dat een club direct doorstootte naar de Bundesliga: Bielefeld in 1995, Nürnberg in 1997, Ulm in 1998, Hoffenheim in 2009 en Darmstadt in 2015. Van deze clubs heeft alleen Hoffenheim zich structureel in de Bundesliga staande weten te houden.

[Koning Kriel]

De ochtend gestart met een lesje geschiedenis van het Duitse voetbal. Heel interessant om te lezen.

[hgrm]

Dan nu onder het motto: "Iedereen die zei van die lui heur-ie nooit meer wat van" de clubs die ooit voor langere of kortere tijd in de 2. Bundesliga hebben gespeeld maar daarna nooit meer zijn teruggekeerd. Waaronder clubs die nu gewoon nog in de 3. Liga spelen tot clubs die je met een lampje moet zoeken in de krochten van het amateurvoetbal.

Het is de bedoeling dat ik begin met de degradanten van 1974/75 en dan langzamerhand richting 2017/18 werk. Het zal wel even duren voordat alles er op staat. Van de clubs die ik bezocht heb, zal ik foto's toevoegen en uiteraard is iedereen uitgenodigd om eigen foto's toe te voegen. Die foto's zal ik dan vervolgens op de goede plaats in het verhaal plakken.

[hgrm]

Seizoen 1974/75

Degradanten:

Nord:
TSR Olympia Wilhelmshaven
RW Oberhausen
VfL Wolfsburg
HSV Barmbek-Uhlenhorst

Süd:
VfR Heilbron
Borussia Neunkirchen
Wormatia Worms
VfR Mannheim


TSR Olympia Wilhelmshaven
Huidige status: Opgeheven?
Plaats: Wilhelmshaven (76000 inw)

Het in 1947 opgerichte Turn- und Sportverein Rüstringen Olympia Wilhelmshaven dankt zijn naam aan de wijk Rüstringen en aan de schrijfmachinefabrikant Olympia. Voetbal was slechts één van de takken die de brede sportclub aanbood en nog steeds aanbiedt, maar zou wel uitgroeien tot de meest bekende. Al aan het eind van de jaren 40 was de club op het op-één-na-hoogste niveau van Nedersachsen actief, die meestal bekend stond als de Amateuroberliga Niedersachsen. Meestal eindigde Olympia in de subtop, net onder de plaatsen die recht gaven op deelname in aan de promotieronde naar de Oberliga Nord. In 1956 werd het kampioenschap behaald, maar in de promotieronde werd de club kansloos laatste. Dat was tevens de enige keer dat Olympia zich plaatste

Met de vorming van de Bundesliga in 1963 werd de Amateuroberliga Niedersachsen het derde niveau. Verder veranderde er niet veel voor Olympia: de club bleef meedoen in de subtop. In 1969 lukte het uiteindelijk om via de promotieronde te promoveren naar de Regionalliga, destijds niveau twee. Het eerste jaar werd degradatie nipt voorkomen, maar daarna kabbelde de club weer rustig voort: nooit echt in degradatienood, nooit echt meedoen om de prijzen. Vijf jaar middenmoot of subtop was echter wel genoeg voor plaatsing in de 2. Bundesliga. Daar hield het op: Wilhelmshaven kwam twee punten tekort en degradeerde naar de Oberliga Nord.

Sindsdien is het nooit meer gelukt om een vervolg te geven aan de (relatieve) successen uit het verleden. In een paar jaar zakte de club vanuit de subtop via de middenmoot weg naar de staart van de Oberliga. In 1982 lukte het voor de laatste keer om terug te komen in de Oberliga, waar het verblijf tot 1988 duurde. In 1992 bundelden Olympia Wilhelmshaven en SV Wilhelmshaven de krachten voor wat betreft het "top"voetbal. In de Landesliga bleef allen SV actief, terwijl Olympia het eerste team terugtrok en door ging in de Kreisklasse (niveau 7). In 2009 fuseerde de voetbalafdeling van Olympia met WSSV Wilhelmshaven tot FC Olympia 09 Wilhelmshaven. Het laatste 'bewijs' voor activiteit van de fusieclub dateert uit het seizoen 2014/15, dus het heeft er alle schijn van de de club ofwel is opgeheven ofwel is opgegaan in een andere club. Andere afdelingen van Olympia bestaan nog wel.

Ondanks dat Olympia nooit echt grote successen kende en nooit op het hoogste niveau actief was, kwam het publiek in groten getale naar het stadion aan de Friedenstrasse. In de eerste jaren in de Regionalliga lagen de toeschouwersgemiddeldes tussen de 6000 en de 7000, maar toen de club wegzakte en werd voorbijgestreefd door SV Wilhelmshaven, bleef het publiek weg. Op de plaats van het Stadion an der Friedensstasse staat momenteel het Jadestadion, een modern stadion voor 7500 toeschouwers. Hierin speelt momenteel SV Wilhelmshaven in de Bezirksliga. In tegenstelling tot Olympia is het verhaal van SV wel heel spannend met een hoog David (SV) vs. Goliath (DFB, FIFA) gehalte. Wie de Bijbel kent, weer wie er gewonnen heeft. Maar daarover later wellicht meer.

[JoeySpiegelaar]

Ondanks dat Olympia nooit echt grote successen kende en nooit op het hoogste niveau actief was, kwam het publiek in groten getale naar het stadion aan de Friedenstrasse. In de eerste jaren in de Regionalliga lagen de toeschouwersgemiddeldes tussen de 6000 en de 7000, maar toen de club wegzakte en werd voorbijgestreefd door SV Wilhelmshaven, bleef het publiek weg. Op de plaats van het Stadion an der Friedensstasse staat momenteel het Jadestadion, een modern stadion voor 7500 toeschouwers. Hierin speelt momenteel SV Wilhelmshaven in de Regionalliga. In tegenstelling tot Olympia is het verhaal van SV wel heel spannend met een hoog David (SV) vs. Goliath (DFB, FIFA) gehalte. Wie de Bijbel kent, weer wie er gewonnen heeft. Maar daarover later wellicht meer.

Sv Wilhelmhaven acteert op dit moment in de Bezirksliga II.. een veel lager niveau dan het 4de niveau dat hier vermeld staat.

[hgrm]

Was even iets te snel met de conclusie....

[Jehoentelaar]

Is toch jammer. De regio heeft met SV Wilhelmshaven, Kickers Emden e.d. genoeg namen die samen een leuke Regionalliga zouden kunnen vormen. Beter dan de enorme wildgroei aan reserveteams die we daar nu zien.

Erg leuk overzicht weer, Hgrm! Ik heb enkele jaren geleden een uitgave van Kicker aangeschaft dat ging over de 2.Bundesliga (denk tijdens het 40-jarig jubileum). Daar stonden ook een hoop leuke verhalen en feitjes in.

[JoeySpiegelaar]

Was even iets te snel met de conclusie....

Geeft ja niks..

Ben inderdaad van mening , met zo'n stadion dat je in een regionalliga of oberliga moet spelen.

[hgrm]

Is toch jammer. De regio heeft met SV Wilhelmshaven, Kickers Emden e.d. genoeg namen die samen een leuke Regionalliga zouden kunnen vormen. Beter dan de enorme wildgroei aan reserveteams die we daar nu zien.

Dat valt wel tegen ben ik bang. De regio is nogal dun bevolkt; In het hele gebied tussen Bremen, Münster, de Nederlandse grens en de Waddenzee zijn nauwelijks grote steden te vinden. Alleen Oldenburg heeft meer dan 100.000 inwoners. Er is wel een aantal clubs te vinden die kan terugzien op een verleden op redelijk niveau maar ik denk dat het achterland veel te klein is om ze allemaal tegelijk hoog te hebben spelen. Wat dat betreft komen ze met Meppen in de 3. Liga en Oldenburg en Jeddeloh in de Regionalliga nu al aardig aan hun trekken.

[hgrm]

HSV Barmbek-Uhlenhorst
Huidige status: Oberliga
Plaats: Hamburg (1,8 milj. inw)

Barmbeck-Uhlenhorst klinkt als een fusieclub en dat is het dan ook, maar niet, zoals te verwachten is, ontstaan uit een fusie tussen Barmbeck en Uhlenhorst. De wortels van de club gaan terug tot 1876, toen de Barmbeck-Uhlenhorster Turnverein werd opgericht (dus al met dubbele naam) in het Hamburgse stadsdeel Barmbek (toen nog met c). Uhlenhorst is de naam van een stadsdeel dat er vlak naast ligt. De fusie kwam er in 1909 met de Männer-Turnverein Barmbeck-Uhlenhorst tot Hamburger Turnerschaft Barmbeck-Uhlenhorst.

In het begin van de 20e eeuw was het gebruikelijk dat er in turnverenigingen ook andere sporten werden beoefend, waaronder voetbal. Dit leidde tot spanningen binnen de nogal nationalistische turnwereld: turnen werd gezien als een echte Duitse sport en bovendien als voorbereiding voor de oorlog. Voetbal, daarentegen, werd door de turners gezien als een activiteit die nergens goed voor was ("Fusslummelerei") en bovendien "Onduits". Daarnaast vormde voetbal een steeds grotere concurrent voor het turnen: de jeugd koos massaal voor voetbal.

In 1923 barstte de bom: de turnbond verbood clubs om zowel lid te zijn van de turnbond als van een andere bond (voetbalbond, handbalbond etc.), de zogenaamde Reinliche Scheidung. Het resultaat was voor de turnbond desastreus: 25.000 voetballende leden verlieten de turnbond en richtten nieuwe verenigingen op die zich aansloten bij de DFB. Zo ook de voetballers van Barmbeck-Uhlenhorst. Zo onstond in 1923 onder de naam HSV Barmbek-Uhlenhorst de club die ruim 50 jaar later in de 2. Bundesliga zijn opwachting zou maken.

In 1928 bereikte de club het hoogste niveau in Hamburg, maar net in dat jaar brak er opstand uit. De topclubs waren de versplintering in het Noordduitse voetbal zat en wilden een sterke competitie zodat ze zouden kunnen concurreren met de clubs uit de rest van Duitsland. Na een heel seizoen geharrewar werd de competitie hervormd en werd het aantal competities op het hoogste niveau teruggebracht van 12 naar 6. Van het seizoen 1928/29 werd alleen de eerste speeldag gespeeld. Barmbek kwam in de nieuwe structuur op het tweede niveau terecht, zodat het verblijf op het hoogste niveau exact één wedstrijd duurde. 

Na de oorlog klom de club langzaam maar zeker op naar het hoogste niveau in Hamburg van waaruit het in 1963 promoveerde naar de Regionalliga Nord, het tweede landelijke niveau. Na een jaar degradeerde men weer, maar in 1966 volgde opnieuw promotie. Nu was het verblijf in de Regionalliga duurzamer. De club ontwikkelde zich van een degradatiekandidaat in de jaren 60 tot een subtopper in de jaren 70. Er werden dan ook genoeg punten verzameld om de 2. Bundesliga te bereiken.

Het eerste seizoen in de nieuwe competitie was ook meteen het laatste. Met slechts 20 punten uit 20 wedstrijden werd Barmbek laatste. Bovendien bleef de club met een half miljoen D-mark (250.000 euro) schuld zitten, een gigantisch bedrag voor die tijd. De gemeente wilde niet bijspringen, maar inzamelingsacties en een benefietwedstrijd tegen het grote HSV redden de club. De sportieve neergang was echter ingezet, met als dieptepunt de Bezirksliga (niveau 6) in de jaren 80. Daarna klom Barmbek weer weer enigszins op; sinds 2003 speelt de club (met onderbrekingen) weer in de Oberliga (eerst niveau 4, nu niveau 5).

Van 1925 tot 2015 speelde de club op de Wilhelm-Rupprecht-Platz, een knus stadion met 7000 plaatsen. Na een halfjaar gegroundshared te hebben bij VfL 93 Hamburg, heeft Barmbek sinds voorjaar 2016 weer een eigen stadion, het Stadion an der Dieselstrasse met voor het eerst ook een overdekte tribune.