vervolg in tekst: Uiteindelijk heeft het ons 5 minuten en een bijna dood ervaringen gekost om de overkant van de weg, en het opdoemende stadion te bereiken.
En in die 5 minuten heb ik niet rustig mijn aandenken uitgezocht, maar stond ik als een zenuwachtige pinguin op 2 voeten op een gebied van 5 meter heen en weer te huppen, op zoek naar een gaatje tussen al het geel op vier wielen(de taxichauffeurs maken de dienst uit).
Uiteindelijk werd deze gevonden en was het bijna 5 minuten voor de aftrap toen we de dichtstbijzijnde ingang vonden, we werden met woord(onverstaanbaar helaas) en gebaar(ook niet helemaal duidelijk) duidelijk gemaakt waar we heen moesten gaan.
Het was in ieder geval niet daar, dat was een ding wat zeker was.
We liepen door, weer langs een ingang, uiteindelijk na nog een keer vragen aan een chagreinig kijkende politie-agent met doorlopende wenkbrauw(en?), zoals bert van bert&ernie, kwamen we bij de kaartverkoop aan.
En tot onze verbazing waren er alleen nog kaarten voor vakken van Diyarbakir, de club die ik overal in de stad zag.
De rood-zwart gekleurde supporters van Eskisehirspor waren al 2 uur voor aftrap bij het stadion te vinden.
Eskisehir ligt tussen Ankara en Istanbul en was dus nog wel te bereizen.
Op de site van de club kon ik voor de wedstrijd al opmaken dat de burgemeester had opgeroepen om supporters een dag vrijaf te geven(dat 1 dag op een jaar van 365 dagen niet zo schadelijk kon zijn voor de economie) maar ik dacht meer dat dat een grapje was.
Dat bleek fout, want ze maakten gebruik van deze oproep tot een snipperdag, want de burgemeester zei dat die ene dag vrijaf zich dubbel en dwars zou terugbetalen als de supporters hun stad op de kaart zouden zetten door ze naar promotie te juichen, want er zit nogal een grote kloof tussen aandacht tussen het hoogste en het tweede niveau in Turkije.
Nadat ik voor 20 lira 2 kaartjes kocht voor de grote tribune achter de goal, die uitzicht biedt op het Aziatische gedeelte(het was al laat, dus ik zag niet meer dan heel veel lichtjes en glinsteringen van die lichtjes op het water, en een moskee waar licht op scheen aan de Europese kant), gingen we naar de ingang van ons vak.
Daar stonden nog zo'n 1000 mensen te dringen.
Het is eigenlijk niet zo gek dat mannen in die temperaturen zo heftig naar zweet ruiken, want ze staan overal dicht op elkaar, zowel in de tram als voor de ingang van het stadion.
Er waren voor die grootste tribune namelijk maar 2 toegangspoortjes geopend waar één persoon tegelijkertijd doorheen kon, die vervolgens eerst grondig gefouilleerd werd(toch zou er nog voldoende te gooien overblijven), waarna de volgende hetzelfde tafereel te wachten stond nadat je de 5/10 minuten lange verdrukking overleefd had.
Nadat ik hier doorheen gekomen was en mijn klasgenoot terugvond in de menigte stond ons voor ons vak nog een fouillering te wachten, waarna we zelf een plekje konden zoeken op de tribune met Diyarbakir-supporters.
We waanden ons een weg door het gangenstelsel met een erehaag aan politie-agenten, om uiteindelijk 4 minuten na de aftrap(de wedstrijd was iets later begonnen) binnen te komen.
We stelden ons hoog op, op een relatief dunbezet deel van de tribune, om eindelijk eens goed om ons heen te kunnen kijken, want door mijn adrenalinestoten, aangevuld door haast en dus paniek, kon ik niet echt optimaal genieten van het stadion en alles er omheen, want ik was veel te bang om de wedstrijd te missen.
Ik rende als een paard met oogkleppen op, op mijn doel af, om uiteindelijk veel bijzondere taferelen om mij heen te moeten missen.
Nu in het stadion nam ik daar de tijd voor en kwam mijn hartslag weer op een gezond peil.
Door dit oogkleppen-gedrag heb ik helaas geen foto's gemaakt van de chaos rondom het stadion voor de wedstrijd, wel heb ik de volgende dag vanaf het water foto's gemaakt van het stadionligging, etc.etc.
Na 5 minuten gingen we op in de sfeer op de tribune, die voller en voller stroomde.
Waar het 10 minuten voor tijd nog leek alsof Eskisehir de grootste support in het stadion zou hebben(zij hadden één lange zijde bezet gehouden + de helft van de tribune achter de goal tegenover ons) bleek dat Diyarbakirspor toch echt een meerderheid aan support zou krijgen.
De andere lange zijde werd bezet en onze tribune(echt heel groot) werd voor 3 kwart gevuld, waardoor de support zo'n 40/60 verdeling kreeg in het voordeel van Diyarbakirspor.
Uiteindelijk zou het stadion zeker voor 3/4 gevuld zijn, maar uitverkocht was het niet.
De Eskisehirspor-supporters waren duidelijk langer samen in het stadion om hun liedjes en tifo-acties te oefenen, want zij hadden van begin af aan veel meer cohesie in het zingen van liedjes en zongen gewoon in één keer door.
Aan onze kant bleven maar mensen binnendruppelen(tot zo'n kwartier na de aftrap), waardoor de groep groter en groter werd en er in het begin één harde kern was die liedjes zong, op de hoogte van de cornervlag.
Uiteindelijk kwam onze kant los, niet van het gebrachte spel, want dat was om te huilen(bij vrije trappen vanaf de middellijn werd het lichaam niet goed achterover gehouden, waardoor de bal de lucht niet in ging, maar in de voeten van een tegenstander belande, enz.) maar dat kon de pret(mijn pret in ieder geval) niet drukken en werden de liederen ingezet.
Bij deze liedjes hoorden iedere keer weer andere armbewegingen of bewegingen met je sjaaltje.
Even tussendoor: Er was een man in het stadion die voor 10 lira een kaartje kocht, en zijn koopwaren voor dat geld binnen mocht verhandelen, wat erg slim was, omdat er meer mensen hadden gestresst zoals ik, waardoor zij geen merchandising konden kopen, net als ik.
Ik liep dus al snel op deze man af voor een sjaaltje van Diyarbakirspor, de man begon op 20 lira(dubbel zoveel geld als het kaartje gekost had) wat ik belachelijk vond(ik was nog helemaal niet thuis in het afdingen, want ik was er pas een kleine 6 uur, maar dat vond ik niet kunnen) ik begreep namelijk dat sjaaltjes vanaf 5 lira te krijgen zijn.
Ik heb nog nooit zo'n goedkoop sjaaltje gekocht, maar toch voelde ik me afgezet: ik moest namelijk wel 10 lira betalen(na weggelopen te zijn toen hij 15 lira vroeg), terwijl er mensen in 't stadion waren die(andere)sjaals gekocht hadden voor 5 en 6 lira.
Je bent Nederlander of je bent het niet, dus daar zat ik zeker een minuut mee, maar ook dat ebte weer weg, want ondertussen werd ik als Westerling door veel Koerden aangesproken: doorlopende wenkbrauw(niet altijd, hoor, maar het was er wel heel hot, had ik het idee): where are you from? ondergetekende: Holland..doorlopende wenkbrauw trok een blij gezicht: Pi-air van Hooijdonk, Fenerbahce!!
Dit zou mij nog vele malen gebeuren tijdens mijn week in Istanbul: de Turken spreken in voetbal, voetbalclubs en voetbalspelers.
Holland is dus Van Hooijdonk, Van Nistelrooy, Ajax, Feyenoord en PSV.
Van deze mensen kregen we Cay(thee) aangebonden, wat heel gebruikelijk is(bij het lurken aan een waterpijp en bij het bekijken van een voetbalwedstrijd en eigenlijk altijd), want overal zijn theehuizen voor mannen, want de mannen maken nog steeds de dienst uit, tenminste, zo lijkt het op het eerste gezicht voor de toerist: misschien zijn ze thuis wel de meteroseksuele man die onder de plak zit, maar op straat en in het stadion zie je bijna alleen maar mannen.
Naarmate de wedstrijd vorderde voegden een groep Koerdische studenten zich bij ons en het fotograferende Koerdische publiek(niet van de wedstrijd, maar van ons met Diyarbakirsjaals om, wat ze erg bijzonder vonden).
Zij waren de eerste generatie studenten die naar de universiteit van Istanbul gingen, vanuit Diyarbakir, van hun families, waardoor we erg interessante gesprekken kregen wanneer de wedstrijd niet een opleving kende en het geluid even niet oorverdovend was.
Ook vertelden zij ons dat we het Turkse volkslied(waar de Koerden allesbehalve aan mee deden) die voor iedere voetbalwedstrijd afgespeeld wordt, gemist hadden.
(Toch waren deze jongens trouwens van mening dat het voor Turks Koerdistan goed was om bij Turkije te horen, wat economische en studiemogelijkheden in de rest van het land betreft, waar ook Koerdistan zijn vluchten van plukt)
Want een echte Turkse wedstrijd met passie, sfeer, opgefokte mannetjes en zenuwachtig zonnepitten wegetende Turken was het.
Binnen 20 minuten ging het in het vak van Eskisehir helemaal los(ze hadden niet alleen 2 uur langer de tijd gehad om hun liedjes in te zingen, maar ook om elkaar op te fokken tegen de politie die al 2 uur lang in hun stadion met grote getalen aanwezig waren).
Eerst onderling(later hoorde ik dat ze dat doen om de politie het vak in te lokken) en later vlogen de stoeltjes, vlaggenstokken en alles wat maar los en (eerst) vast zat richting de calimero's.
Bij de rust sprintten zo'n 20/30 politie-agenten richting de uitgerolde spelerstunnel om een soort erehaag te vormen, waarbij ze hun schild in de lucht hielden, als een extra dak om voorwerpen die gericht waren op de spelers en/of arbitrage, tegen te houden.
Bij de spelersopkomst de tweede helft werd dit ritueel herhaald.
Bij corners in de hoek van de eerder genoemde harde kern die de liedjes inzetten werd steeds minder met vlaggen gezwaaid, want de vlaggenstokken konden doodleuk gebruikt worden om de nemer van de corner te proberen doorboren.
En toch probeerden de studenten mij er van te overtuigen dat deze twee clubs nog net geen vriendschapsband met elkaar hebben, maar daar wel erg dichtbij zitten, zo lief gaan ze met elkaar om.
Als er rellen zouden volgen, want dat was wel waar veel supporters voor naar het stadion gingen, dan zouden die tegen de politie gericht zijn.
Een doelpunt hebben we niet mogen meemaken, want toen de zonnepitten een centimeter hoog stonden op het stoeltje voor mijn buurman rechts van mij was het tijd voor de 2e verlenging na 105 minuten voetbal zonder doelpunten en het was tevens bijna half 12, en tot 12 uur rijden de trams om iedere 10 minuten en na 12 uur nog één keer per uur.
Omdat we nog geen ervaring hadden om in taxi's te zitten(we zaten wel bijna op een motorkap, maar dat telt niet) wilden we voor de drukte en voor 12 uur weg zijn.
Nouja, ik eigenlijk niet, maar mijn medestudent wel, en het leek me niet geheel verantwoord om op de 1e dag in het ziekenhuis opgezocht te moeten worden door mijn klasgenoten.
Want de wedstrijd ploeterde voort(er zaten wel individuele talenten bij, maar als team hebben ze weinig kaas van positiespel gegeten, alles ging door het midden) en daarmee werd het met de minuut spannender en kon het nog wel eens los gaan aan de kant van de verliezende partij, en eigenlijk ook wel aan de kant van de winnaar, want euforie of verdriet, het roept altijd emoties op, en die moeten er fysiek uit bij deze voetbalsupporters, want daar betaal je immers 10 lira voor.
Makkelijker gezegd dan gedaan, want na afscheid genomen te hebben van onze nieuwe onderdrukte vrienden zonder eigen staat, stond de afdaling richting de uitgangen op de planning.
Maar alle!! uitgangen zaten op slot met grote kettingsloten.
Uiteindelijk na 5 keer vragen aan politie-agenten werd zo'n slot er voor ons afgehaald(ik dacht direct aan de brand in de euroborg, zoiets zou in dit stadion, met deze veiligheidsmaatregelen een veel grotere ramp veroorzaken)en konden wij het stadion verlaten(ondertussen had ik 5 minuten tijd gerekt, om hopelijk nog een late goal in de verlenging mee te kunnen maken onderweg naar buiten).
Uiteindelijk hoorden we geen buitensporig hard gejuich waar geen liedje in te herkennen was, dus toen we de tram bereikt hadden moest het nog 0-0 staan(buiten het stadion liepen jongens de politie al wat te treiteren, en echt, de politie buiten het stadion en in de gangen onder de tribunes meegerekend had iedere supporter daar zijn eigen politie-agent, zo ongeveer).
Buiten het stadion had ik mijn sjaal weer afgedaan, maar in het hotel deed ik hem weer om, om stoer aan mijn klasgenoten te laten zien: de receptionist van ons hotel zag dat en liet me zijn id-kaart zien.
De man kwam uit Diyarbakir en wilde met me op de foto en gaf ons een gratis drankje, omdat wij nieuwe vrienden waren.
Toen we in de hotel lobby op teletekst de eindstand bekeken werden we minder vrolijk: 5-6 verloren met penalty's.
Maar dat kon mijn pret niet drukken, de wedstrijd was voor mij van minuut 1 af aan van ondergeschikt belang tegenover alle indrukken die ik op had gemaakt aan mijn eerste Turkse wedstrijd.
Ik zeg mijn eerste, omdat ik verwacht dat er nog wel wat zullen volgen, zo gaaf vond ik het.
Nieuwe ervaringen op groundhoppersgebied werken aanstekelijk..nee, verslavend!
Ik hoop mijn foto's zo snel mogelijk toe te kunnen voegen aan dit verslag, want door alle commotie was ik zelf vergeten rustig mooie foto's te maken.
Ik wacht dus nog op de bestandjes van mijn klasgenoot en zal deze week ook nog wat bijzondere foto's van het stadion van internet plaatsen.
