Nederland
Mijn voetballiefde begon voor de televisie. Het eerste Europacup jaar van AZ deze eeuw levert mijn eerste voetbalherinneringen op. Onder bezielende leiding van Co Adriaanse bereikte AZ met mooi voetbal de halve finale van het Uefa Cup toernooi. Als letterlijk op een steenworp afstand van de Hout geboren jongen lag het dan ook wel voor de hand om AZ als club te adopteren. Mede door het supporterschap van mijn vader. Het liep echter anders, mijn eerste wedstrijd zag ik in Leeuwarden. Als 4-jarig jochie zag ik daar hoe Cambuur-Emmen in 0-1 eindigde, vrienden van ons woonden toentertijd achter het Cambuur-stadion en ze hadden kaartjes gewonnen. Ik herinner mij nog weinig van die avond, behalve dat het geen goede wedstrijd moet zijn geweest. Daarna zag ik enkele jaren geen voetbalwedstrijd meer.
Enkele jaren later nam pa mij mee naar Volendam, door de rust en het feit dat het sinds mijn enige verhuizing de dichtstbijzijnde voetbalclub was zorgden ervoor dat dit in het kader van autismetraining mee om daar te gaan kijken. Ik mocht het spelletje wel, en doordat ik wat bekenden tegenkwam vond ik het daar wel leuk. Uiteindelijk ben ik er een paar jaar blijven plakken. Verschillende pieken en dalen meegemaakt. Na een paar jaar kwam ik tot de conclusie dat het daar niet mijn club was. Het stadion werd steeds leger, de gezellig vloog er uit en ik raakte geinteresserd in andere clubs. Ik werd zo oud dat ik bij AZ kon kijken. Daar wel een paar keer geweest, ook een enkele keer gedacht dat het mijn club zou zijn. Maar de sfeerloosheid en het feit dat ik niet zo goed met Alkmaarders op kan schieten zorgde er voor dat ik het betaalde voetbal wilde ontdekken.
Toevallig had ik bij een wedstrijd Volendam-Sparta, spartanen ontmoet. Het was de paar keer dat het gebeurde hartstikke gezellig. Uitgenodigd om eens op Spangen te kijken en verhip, tijdens het begin van mijn groundhoppingcarriére, in 2016 kwam ik op Spangen uit. Kwam ik de mij bekende mensen tegen en werd ik in het Spartaanse gezogen. Door de mensen, de sfeer en het totaalplaatje voelde ik mij eigenlijk best wel thuis op het kasteel. Het tweede bezoek versterkte het alleen maar, daar al uitgenodigd voor de kampioenswedstrijd die ik heb bijgewoond. Ook tijdens de kampioenswedstrijd bekenden getroffen, het feest meegevierd en daar beseft dat het mijn club is. Vreemd genoeg is het spotten van de Spartaanse lichtmasten al genoeg mij thuis te laten voelen. Ondanks dat ik met het project bezig ben het Nederlandse betaalde voetbal te bezoeken. (28/38 of 26/34 afhankelijk of je de beloften meerekent) is het Kasteel mijn voetbalthuis.
Internationaal
In het buitenland heb ik slechts drie vincks staan. De drie vincks waren een wisselend succes. Lotte en Wattenscheid waren topdagen. Memmingen een doorsnee avond met kennissen van de camping. Mijn Engelse liefde hoop ik van de zomer te bezoeken, door het spelen van videogames heb ik een bijzonder gevoel voor Northampton Town ontwikkeld. Ik weet niet wat het is, de afwijkende shirts of het logo, maar die club trekt mij op een of andere manier. Ik volg ze als trouw teletekstsupporter en het lijkt mij gaaf daar heen te trekken. Misschien tijdens de komende zomervakantie, alleen naar de UK.
