Ik weet niet of ik mij nog langer wil laten onderwerpen aan het vooruitzicht van wedstrijden waar ik mij niet welkom voel als gepassioneerde liefhebber maar behandeld wordt als ongewenste vreemdeling en dan heb ik het niet over mijn geografische afkomst.
Vooraf je onder politiebegeleiding met dreigende wapenstok urenlang in een zwetende en vechtende wachtrij doelwit weten; alleen omdat je probeert een kaartje te bemachtigen.
Vervolgens op de wedstrijddag op het voorplein twee uren in het gras liggen om 15.00 uur naar binnen te móeten voor een wedstrijd die om 19.30 uur begint. Je vanaf 17.30 uur met 75.000 man als een rat opgesloten weten in een val omdat alle entrance en exit gates letterlijk op slot gaan. Niemand mag er meer in; dat je eventueel eruit wilt qua Hillsborough speelt geen rol. Je spreekt daar qua conceptueel denken een ogenschijnlijk verantwoordelijke functionaris op aan en frappante leeghoofdigheid is je deel.
Overvolle tribunes vanwege gate crashers en geen plaats weten te vinden omdat die wordt opgeeist door honderden dienstdoende politie en militairen met getrokken pistool en geweer. Weggeduwd worden bij de catering omdat de politie méér trek heeft dan jij.
Uiteindelijk via een keurige, geciviliseerde en begripvolle legerofficier een door een ondergeschikte bezette zitplaats toebedeeld krijgen, slechts afgedwongen door gecalculeerde horigheid, senioriteit, paspoort en geldig toegangsbewijs voor de prijs van een Egyptisch maandloon.
Je ratio, je incasseringsvermogen en je fysieke leeftijd zeggen nee tegen zoveel onhebbelijkheid en georchestreerde, zinloze obstructie. En dan scoort Egypte alsnog in de laatste seconde en ben je een onvergetelijke en unieke ervaring rijker. Het jongetje in je juicht en je juicht met hem mee.
Wanneer gaat het verstand met de jaren komen?
