Belgie ligt vol met gehuchten van enkele honderden inwoners. Eigenlijk is het land een aaneenschakeling van kleine plaatsjes met een kerk, een frietkot en minstens 3 café's. Weinig van die gehuchten zijn echter zo bekend als de kleine plaatsjes in de Voerstreek. 's Gravenvoeren, Moelingen, Remersdaal. Noem ze ergens in Belgie en iedereen weet waar ze liggen.
De reden daarvoor is ook typisch Belgisch; de taaltrijd. Lange tijd was er eigenlijk weinig aan de hand daar in Voeren. Iedereen sprak gewoon een lokaal dialect dat ergens het midden hield tussen Frans en Nederlands. In 1962 kwam daar verandering in. De politiek besliste dat er maar eens moest worden vastgelegd wat de taalgrens was.
De Voerstreek is maar een klein gebied van 50 km2 en 12000 inwoners. Een kleine strook die tegen de Nederlandse grens is aangeplakt iets ten oosten van Wezet/Vise. Tot 1962 behoorde de Voerstreek tot de provincie Luik, onder het mom van volkstaal=standaardtaal werd Voeren ingedeeld bij de Nederlandstaligen. Toen kwam er een probleem bij, de landelijke overheid wilde taalhomogene provincies. Een Nederlandstalig stuk in de provincie Luik was dus niet de bedoeling.
De politiek beslist daarom een voorstel in te dienen om Voeren te verhuizen naar de provincie Limburg. De lokale bevolking is het daar niet mee eens. Zijn voelen zich meer verbonden met de omliggende dorpen dan met Limburgse steden als Hasselt en Tongeren. Dat ze daar dan Frans spreken is geen probleem. De senaat verwerpt het eerste voorstel. Veel neutralen sluiten zich daarom aan bij de vermeende 'winnaars', de Luiksgezinde. Toch wordt later een tweede voorstel aangenomen en per 1 september 1963 behoort Voeren tot Limburg.
Het verdeeld de samenleving, in 1977 zijn er lokale verkiezingen en slechts 2 partijen worden gekozen. 'Retour a Liege' haalt 63%. Voerbelangen 37% van de stemmen. Het conflict wordt harder en de bevolking raakt slaags, er komt een avondklok en er wordt zelfs tijdelijk de noodtoestand uitgeroepen. Ook op bestuurlijk niveau wordt het spel hard gespeeld. Retour a Liege draagt in 1982 een Franstalige burgemeester voor, Jose Happart. Voeren blijft een Limburgse gemeente dus Happert moet binnen een jaar Nederlands spreken. Hij weigert en dus zet de provincie hem af. Bezwaarprocedures volgen waardoor Happert nog tot in 1987 Burgemeester blijft. De nationale overheid neemt uiteindelijk de beslissing hem uit zijn functie te ontheffen. Om de franstaligen toegemoet te komen mogen zij wel voortaan in een (Waalse) buurgemeente stemmen bij niet gemeentelijk verkiezingen.
In 2000 volgt de ommekeer, mede doordat de vele Nederlanders die er nu wonen mogen stemmen. Voerbelangen haalt voor het eerst een meerderheid en ziet die in 2006 alleen maar groeien. De grootste stofwolken zijn opgetrokken maar nog regelmatig zorgt de taal voor conflicten.
Wat dat met de lokale voetbalclub te maken heeft? Alles.
Voor 1963 had ieder gehucht zijn eigen club. In Moelingen is er Avenir Fourons. De oprichters kozen er in 1938 voor de franse naam omdat Voeren nog bij Luik hoorde. De voertaal was echter Nederlands. In de jaren 70 kwam daar SK Moelingen bij, deze club besliste duidelijk voor de Vlaamse zaak te gaan. Vele leden van Avenir maakten de overstap, mede omdat SK betaalde. Onder hen bestuurders Raymond Speetjens, eigenaar van de lokale KBC en Valentijn Theunissen. Twee mensen uit het dorp die voorvechters van de Vlaamse zaak waren.
Het verlies van spelers vulde Avenir op met franstaligen uit omliggende dorpen. Om de boel rustig te houden ging Avenir voortaan in de provincie Luik spelen. De voetbalclubs werden het gezichtpunt van de twee partijen in de streek.
SK Moelingen speelde tot in 1997 aan een slecht terrein aan een landweggetje. Valentijn Theunissen schonk de club toen een stuk land waar tevens een tribune en luxe kantine werd neergezet. Uiteraard is dit nu het Valentijn Theunissen stadion. Avenir doet het nog moet een knus, oud, krakkemikkig complexje 500 meter verderop.
In 2001 besloot de burgemeester van Voerbelangen 7 gemeentewoningen te verkopen. Plaats van de openbare verkoop was de kantine van SK Moelingen. Daags voor de verkoop (van woningen waarin vooral franstaligen woonden) werd de grasmat van SK en de kantine gesloopt.
SK Moelingen wilt hogerop en haalde vorig seizoen haar hoogste positie ooit, 4de in 1ste Provinciaal. In de finale van de nacompetitie was Overpelt te sterk. Dit seizoen verloopt ietsje minder. Tegenstander is Thes Sport Tessenderlo. Een club met een stadion dat, in de tijd van de mijn, vaak volzat voor voetbal op niveau. Na de mijnsluiting daalden de clubs en in 1999 kwam het tot een fusie. Thes staat daarom voor Tessenderlo centrum Hulst, Engbergen en Schoot. De vier kernen. Na 4 jaren 4de klasse degradeerde de ploeg afgelopen seizoen.
Op het wedstrijdformulier, handgeschreven, dat ik in de pauze uit de kantine meegap staan geen bekende namen. De gasten uit Tessenderlo blijken voor de pauze de betere ploeg maar scoren niet. Dat beeld blijft in de tweede helft.
Ik sta vlak bij de dug-out van Moelingen, daar staat de trainer rustig tegen de reling. Achter hem staat een oudere man steeds te schreeuwen om een wissel van 'die Zwarte'. Na een minuut of tien in de tweede helft gaat hij zelfs een van de warmlopende wissels halen. 5 minuten later krijgt de oudere man zijn zin.
Het heeft gelijk effect. Moelingen gaat druk zetten en krijgt kansen. Het scoort zelfs. De nieuwe spits wordt weggestuurd, gaat langs de keeper en schiet in. Zijn meegekomen ploeggenoot wil echter de eer en tik de bal erin. Laat die nu net buitenspel staan. In de lange blessuretijd krijgen de blauwen uit Moelingen nog 2 schitterende mogelijkheden. Scoren doen ze niet waardoor deze ontmoeting in 0-0 eindigt.
Avenir degradeerde vorig seizoen naar 2de Provinciaal. Zij verloren met 2-0 bij Grace Hollogne deze dag. Tot een snelle ontmoetingen tussen de roden van Avenir en de blauwen van SK zal het niet snel meer komen. De laatste maal was een oefenpot in 1993. Nog steeds zijn ze bij beide clubs verbaasd dat het toen best rustig verliep.
