Ruud van Nistelrooy tegen wil en dank. Verguisd, verketterd, of geïconiseerd en bewierookt. Bij Real Madrid doet hij dingen. Zodra hij zich echter, althans in het Nederlands Elftal, per ongeluk gaat bemoeien met de opbouw is van enige subtiliteit nog nauwelijks sprake. Eerder een stoorzender in een antennepark. Dat heeft hij dan gemeen met de beperkte draver Kuyt. Dat díe überhaupt genoemd wordt is exemplarisch voor de povere generatie die ons momenteel ten deel valt.
Als het gaat om de 'linies' zie ik graag vier spelers omdat mijn mening er niet toe doet:
Een doelman waarbij de aanval al begint bij zijn uitworp of uittrap.
De stoïcijnse en rotsvaste Bouhlarouz, althans de vorm en instelling etalerend van het WK 2006; waarbij de hovaardige Vaan haarfijn gaat uitleggen dat hij die visie niet wenst te delen.
Seedorf omdat Italië, Frankrijk en Roemenië van een andere categorie zijn dat wat Nederlanders op het middenveld op domestiek clubniveau gewend zijn. Een beetje uitblinken tegen Heracles lijkt mij nauwelijks een betrouwbare graadmeter
Van Persie vanwege bevliegingen, voetbalintellect en oplossend vermogen
Een dodelijk trefzekere spits die er gewoon staat als ie er moet staan
Voor de rest zal het me jeuken qua afhangende centrumverdedigers, diagonaal batikkende middenvelders, linksdraaiende yoghurtspelers achter de aanval, name-dropping, clubvoorkeur en sympathiën.
Ik zou een prima bondscoach zijn. Je hoeft alleen maar chemie en een sfeertje te creëeren waarin goede voetballers kunnen uitblinken. Piece of cake.
